"Είναι αλήθεια πως, αυτό που θα ανακαλύψω αν ανατρέξω στο βάθος του παρελθόντος μου, είναι ότι έχει κάτι από το Μοναστήρι αυτό. Στους στοχασμούς μου, στον ύπνο και στα όνειρά μου βασιλεύει, πάντα ξέχωρο και μοναχικό. Η ιστορία του χωριού μου, αλλά και της γύρω περιοχής, έχει τη σφραγίδα του χιλιόχρονου αυτού μοναστηριού. Τα προσωπικά μου βιώματα σχετικά με αυτό έχουν να κάνουν περισσότερο με πρόσωπα, μνημεία, γεγονότα και θρύλους γύρω από τη μακραίωνη ιστορία του.
Όταν τώρα το επισκέπτομαι, νιώθω ότι εκείνες τις ώρες κάνω ανακωχή με τον θάνατο, μια που σε αυτόν τον λιγοστό χρόνο που βρίσκομαι εκεί νιώθω, αν όχι αθάνατος, τουλάχιστον ότι είμαι 1000 χρονών, όπως κι εκείνο. Μικρός μάλιστα είχα την εντύπωση ότι ο χώρος αυτός ήταν σφραγισμένος με τη βούλα της αιωνιότητας. Εκείνος ο μεγάλος, ο κατάμαυρος από τη χρήση τρούλος του μαγειρείου, που η κάπνα στο εσωτερικό του ήταν σαν ένας άλλος ακόμη εσωτερικός τοίχος, μού προκαλούσε δέος. Ήταν ένα με τον ήλιο, με τη βροχή, με το φεγγάρι που φέγγιζε πάνω του τις νύχτες και με τις ανησυχίες που συντρόφευαν τα όνειρά μου, όπως και τα φτερουγίσματα των γρύλων.
Γράφοντας αυτή τη στιγμή τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, νιώθω πως χτίζω το δικό μου Μοναστήρι. Αυτό που έχω μέσα μου, με τα ίδια θεμέλια, αλλά δίχως πέτρες, με πολλά παράθυρα που βλέπεις από έξω προς τα μέσα. Με πολλά καντήλια και με πολύ λιβάνι, για να μοσχομυρίζει ο τόπος κατάνυξη και ευλάβεια. και ο καπνός να χορεύει στον ρυθμό μιας μυστηριώδους βυζαντινής μουσικής και να κατευθύνεται ψηλά προς τον σκοτεινό θόλο του μικρού του ναού."