Τα ΝΕΑ - Τεχνολογία

Το μακρινό 1988, με υπουργό Πολιτισμού τη Μελίνα Μερκούρη, το Αγιον Ορος ορίστηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τόσο για τη φύση όσο και για τον πολιτισμό. Εκτοτε, και για 37 ολόκληρα χρόνια, η εικόνα της μοναστικής πολιτείας του Αθω έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, βοηθουσών των κοινοτικών επιδοτήσεων, των τεκμηριωμένων μελετών που καταθέτουν οι μονές, αλλά και των σημαντικών δωρεών επιφανών προσωπικοτήτων. Σημαντική υπήρξε και η διαχρονική στήριξη των κυβερνήσεων, μη εξαιρουμένης της σημερινής, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, επίκειται σύντομα μια ακόμη επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η τελευταία, τον Ιούνιου του 2023, είχε ακυρωθεί λόγω της νόσησης με κορωνοϊό του Πρωθυπουργού.

Σήμερα η μοναστική αδελφότητα αριθμεί περί τους 2.000 μοναχούς που είναι κατανεμημένοι στις 20 μονές, τις σκήτες, τα κελιά, τις καλύβες, τα καθίσματα και τα ησυχαστήρια. Μαζί με τους υπαλλήλους που εργάζονται στις Καρυές, την πρωτεύουσα του Αθω, και τους εργάτες, το σύνολο ανήλθε, σύμφωνα με την απογραφή του 2021, στα 2.500 άτομα.

Ειδικά δε την περίοδο της Σαρακοστής μέχρι το Πάσχα, όπως και το τέλος καλοκαιριού με φθινόπωρο, είναι μια αγαπημένη εποχή για τους θρησκευόμενους επισκέπτες να μπουν στο «Περιβόλι της Παναγίας», το Αγιον Ορος. Γι’ αυτό και ο αριθμός των προσκυνητών που λαμβάνουν το πολυπόθητο διαμονητήριο εκτινάσσεται αιφνιδίως και ο μέσος ημερήσιος όρος επισκεπτών, που είναι περί τα 1.000 άτομα, ανέρχεται στα 1.200-1.300 άτομα πολλές φορές.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Εν έτει 2025 το «Περιβόλι της Παναγίας» βρίσκεται σε κομβικό σταυροδρόμι. Από τη μια πλευρά η Ιερά Κοινότητα, ως το κορυφαίο όργανο διοίκησης του Ορους, καλείται μέσα σε ένα ευμετάβλητο γεωπολιτικό σκηνικό να διασφαλίσει ασφαλούς πλόες για την Κιβωτό της Ορθοδοξίας και από την άλλη να μεριμνήσει για την επίλυση ορισμένων εκκρεμοτήτων που γεννιούνται αναπόδραστα με τη ραγδαία αλλαγή των συνθηκών: Οι οικονομικές ενισχύσεις, έργα υποδομών όπως το εκτεταμένο οδικό δίκτυο ή οι λιμενικές εγκαταστάσεις, η πυρασφάλεια, η παρουσία της Αστυνομίας, όπως και ζητήματα γεωπονικής φύσεως λόγω του πλούσιου σε χλωρίδα περιβάλλοντος είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το Αγιον Ορος.

Και όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, παρά την παρουσία τα τελευταία χρόνια ικανών και αποτελεσματικών πολιτικών διοικητών, η κωλυσιεργία της διοικητικής γραφειοκρατίας των υπουργείων στην Αθήνα έχει συντελέσει στην επιδείνωση ορισμένων προβλημάτων.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Συγκεκριμένα:

1) Το «ξεκλείδωμα» των επιδοτήσεων είναι ένα σταθερό αίτημα που επανέρχεται τα τελευταία χρόνια στο τραπέζι των συζητήσεων κυβέρνησης και μοναχών. Αυτή τη στιγμή εκκρεμεί κοινοτική χρηματοδότηση, ένα ποσό της τάξεως των 100 εκατ. ευρώ στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2021-2027. Τα κονδύλια προορίζονται για έργα υποδομών, δασικές παρεμβάσεις προστασίας του περιβάλλοντος, έργα αναστηλωτικά σε σειρά μοναστηριών, κελιών και ιστορικών ησυχαστηρίων καθώς και δράσεις ανάδειξης της ψηφιακής κληρονομιάς των 20 κυρίαρχων μονών του Αγίου Ορους. Στο πρόγραμμα αυτό εντάσσεται και η ανακατασκευή και θωράκιση των κεντρικών λιμένων του Αγίου Ορους στην Ουρανούπολη και στη Δάφνη. Ενα έργο που καθυστερεί τα τελευταία 15 χρόνια, παρά το γεγονός ότι η Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει δώσει το πράσινο φως, αλλά υπάρχουν κατά μέρος και ιδιωτικά συμφέροντα που αντιδρούν στα απαιτούμενα έργα (Ουρανούπολη).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

2) Παράλληλα με το «ξεκλείδωμα» των επιδοτήσεων οι μονές επιζητούν την αύξηση της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης, ύψους περίπου 1,1 εκατ. ευρώ, που κατανέμεται κατακερματισμένη στο σύνολο των 20 μονών, σε αντιστάθμισμα της μεγάλης απαλλοτρίωσης που έγινε το 1923 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο προς όφελος των ξεριζωμένων Μικρασιατών που ήρθαν σε περιοχές της Μακεδονίας όπου οι μονές διέθεταν κτηματική περιουσία. Η επιχορήγηση αυτή παραμένει σε γενικές γραμμές σταθερή για πολλά χρόνια και διασπώμενη στα 20, καταλείπει περί τα 50.000 ευρώ σε κάθε μονή. Θεσμοθετήθηκε πάντως για πρώτη φορά το 1981 με τον Ν. 1166/81, «προς ενίσχυσίν των εν τη εκπληρώσει και διαφυλάξει της μακραίωνος, θρησκευτικής, πνευματικής και πολιτιστικής αυτών αποστολής». Το ύψος της επιχορήγησης καθορίζεται από το ΥΠΕΞ έπειτα από σχετική εισήγηση της Ιεράς Κοινότητας και δύναται να αναπροσαρμόζεται «κατά τας μεταβαλλόμενας γενικωτέρας οικονομικάς συνθήκας και δεδομένα». Να σημειωθεί ότι το 2023 το υπουργείο Εξωτερικών προχώρησε σε μια πρόσθετη, στην ετήσια χορηγία, εφάπαξ χρηματοδότηση, της τάξεως των 700-800 χιλ. ευρώ (σύνολο 2 εκατ. για μία μόνο χρονιά). Η ενσωμάτωση όμως της εφάπαξ αυτής χορηγίας στην ετήσια κρατική επιχορήγηση θα ήταν σημαντική ανάσα στα έξοδα των μονών.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

3) Ενα ζήτημα που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης είναι το θέμα του οδικού δικτύου σε συνάρτηση με τα μη αγιορείτικα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν με κοσμικές πινακίδες (εργατών, επισκεπτών κ.ά.). Δρόμοι δύσβατοι, επικίνδυνοι πολλές φορές για άπειρους οδηγούς μπορούν να καταστούν ανά πάσα στιγμή αιτία δυστυχημάτων. Πρέπει να επισημανθεί ότι στα πολιτικά αυτοκίνητα η Αστυνομία του Αγίου Ορους δεν μπορεί να επιβάλει πρόστιμα, αφού δεν υπάρχει εισπράττουσα Αρχή, που κανονικά θα έπρεπε να είναι η Ιερά Επιστασία που ασκεί εξουσία Δημοτικής Αρχής. Από πλευράς υποδομών οδικού δικτύου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ο δρόμος Δάφνης – Καρυών, η οδός δηλαδή που συνδέει το κεντρικό λιμάνι της χερσονήσου με την πρωτεύουσα του Αθω, που παραμένει «τραυματισμένος» από τα πλημμυρικά φαινόμενα του 2020.

4) Πάγιο αίτημα της μοναστικής αδελφότητας είναι η ενίσχυση της τοπικής Πυροσβεστικής Υπηρεσίας σε ανθρώπινο δυναμικό (τακτικούς και εποχικούς πυροσβέστες) και μέσα πυρόσβεσης. Το ζήτημα είναι ιδιαιτέρως σημαντικό καθώς ανά πάσα στιγμή τους καλοκαιρινούς μήνες κινδυνεύουν να καούν όχι μόνο τα εκατονταετή δάση που καλύπτουν τη χερσόνησο του Αθω αλλά και ένας ανεκτίμητος πολιτιστικός θησαυρός σε περίπτωση που τα συστήματα πυρόσβεσης των μονών δεν αποδειχθούν επαρκή σε ένα έκτακτο φαινόμενο μεγάλης πυρκαγιάς. Να σημειωθεί ότι και εδώ παρατηρείται καθυστέρηση στο κεφάλαιο για την προμήθεια πυροσβεστικού εξοπλισμού που έχει ήδη εγκριθεί στο πλαίσιο του Εθνικού Προγράμματος Πολιτικής Προστασίας «ΑΙΓΙΣ». Το συγκεκριμένο πρόγραμμα περιλαμβάνει μια σειρά από ποικίλες αλλά και στοχευμένες παρεμβάσεις για την ενίσχυση υποδομών και του τεχνικού εξοπλισμού, την αναβάθμιση δεξιοτήτων ανθρώπινων πόρων και του γνωσιακού υποβάθρου, την ενσωμάτωση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών και την προώθηση της καινοτομίας στον τομέα της Πολιτικής Προστασίας.

5) Παραμένει σε εκκρεμότητα η κατασκευή του νέου Αστυνομικού Μεγάρου στην πρωτεύουσα του Ορους, τις Καρυές, παρόλο που σύμφωνα με πληροφορίες το Κέντρο Διαφύλαξης Αγιορείτικης Κληρονομιάς (ΚΕΔΑΚ) έχει δώσει ήδη την έγκρισή του. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ στην τετραετία 2019-23 αναβαθμίστηκε η Αστυνομία Αγίου Ορους σε Διεύθυνση Αστυνόμευσης και όριζε έναν αυξημένο αριθμό αστυνομικών, σήμερα υπηρετούν λίγο περισσότεροι από τους μισούς του όλου αριθμού που προβλέπεται. Η παρουσία όμως ικανής αστυνομικής δύναμης είναι καθοριστικής σημασίας, καθώς, όπως προαναφέραμε, τις περιόδους αιχμής ο συνολικός αριθμός των ατόμων εντός του Ορους προσεγγίζει τα 2.000 άτομα.

6) Τέλος, φλέγον θέμα είναι και η ασθένεια που πλήττει τα πολλά και πλούσια σε καστανιές δάση της χερσονήσου του Αθω. Την ασθένεια προκαλεί το έντομο που αποκαλείται «σφήκα της καστανιάς» και έχει έρθει από την Κίνα! Στην Ευρώπη το έντομο ήρθε από την Κίνα. Σε καστανεώνες μεγάλης ηλικίας είναι πρακτικά αδύνατη η αντιμετώπιση των εντόμων, αλλά σε νεαρούς καστανεώνες προτείνεται η μηχανική αφαίρεση και καταστροφή των κηκίδων πριν από την έξοδο των ενηλίκων (από άνοιξη μέχρι αρχές καλοκαιριού). Το κόστος του εντομοκτόνου, που είναι εισαγόμενο, είναι όμως υψηλό και μέχρι σήμερα το υπουργείο Περιβάλλοντος δεν εγκρίνει κάποια οικονομική ενίσχυση για την αγορά του φαρμάκου.

Συνεδριάζει τη Δευτέρα, στις 11.00, το Υπουργικό Συμβούλιο υπό τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, στο Μέγαρο Μαξίμου. Η ασφάλεια των τρένων θα βρεθεί στο επίκεντρο με τον υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Κωνσταντίνο Κυρανάκη να παρουσιάζει το νομοσχέδιο για την ασφάλεια και τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων σχεδόν την ίδια ώρα που in φέρνει στη δημοσιότητα το πλαίσιο διαλόγου για την αναμόρφωση του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα που επεξεργάστηκε το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής.

Συνεδριάζει τη Δευτέρα το Υπουργικό Συμβούλιο

Δύο χρόνια και πλέον από την τραγωδία των Τεμπών ασφάλεια ακούμε και ασφάλεια δεν βλέπουμε αν αναλογιστούμε και τις δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού μέσα από την ανάρτηση του με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών από το σιδηροδρομικό δυστύχημα. Τότε, είχε αναφερθεί στη μάχη που θα δώσει η κυβέρνηση για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους με πρώτο σταθμό του κυβερνητικού σχεδίου «μία άρτια και ασφαλής γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη η οποία θα ολοκληρωθεί έως το 2027».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Η κρίσιμη ολοκλήρωση του συστήματος σηματοδότησης και τηλεδιοίκησηςgoogletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η κυβέρνηση τώρα προχωρά στη μεταρρύθμιση του τομέα του σιδηρόδρομου και στον εκσυγχρονισμό του ΟΣΕ με σχέδιο που θα θυμίζει ΔΕΗ.

Ένα από τα πιο δύσκολα σημεία του σχεδίου είναι η αποκατάσταση των ζημιών που άφησε πίσω της η κακοκαιρία Ντάνιελ στο σιδηροδρομικό δίκτυο, σε μήκος 100 χλμ, σε σύνολο 490 χλμ της γραμμής Αθήνα – Θεσσαλονίκη.

Κρίσιμης σημασίας παραμένει και η ολοκλήρωση του συστήματος σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης που ακόμα να ολοκληρωθεί. Χθες, παρουσία του αναπληρωτή υπουργού Μεταφορών Κωνσταντίνου Κυρανάκη, έγινε το πρώτο δοκιμαστικό δρομολόγιο πλήρους λειτουργίας του ευρωπαϊκού συστήματος ελέγχου αμαξοστοιχιών (European Train Control System) στη γραμμή Οινόη – Τιθορέα. Η δοκιμή του συστήματος αυτόματης πέδησης αφορούσε περιπτώσεις υπέρβασης ορίου ταχύτητας και παραβίασης κόκκινου σηματοδότη, σε τηλεδιοικούμενα τμήματα σιδηροδρομικής γραμμής.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Μεταφορών, η δοκιμαστική λειτουργία του συστήματος ETCS ολοκληρώθηκε επιτυχώς.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Αναλυτικά τα θέματα της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου είναι:

• Παρουσίαση από τον αναπληρωτή Υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Κωνσταντίνο Κυρανάκη του νομοσχεδίου για την ασφάλεια και τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων,
• Παρουσίαση από τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κυριάκο Πιερρακάκη και τους Υφυπουργούς Γιώργο Κώτσηρα και Θάνο Πετραλιά των νομοθετικών πρωτοβουλιών: α) Αναμόρφωση Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα, β) Μεταρρύθμιση του πλαισίου δημοσιονομικής διαχείρισης – Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2024/1265,
• Παρουσίαση από τον Υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη και τον Υφυπουργό Ιωάννη Μπούγα του νομοσχεδίου για την αναμόρφωση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας,
• Παρουσίαση από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη του νομοσχεδίου για την ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2022/2557 σχετικά με την ανθεκτικότητα των κρίσιμων οντοτήτων,
• Παρουσίαση από τον Υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Γιάννη Κεφαλογιάννη ερανιστικού νομοσχεδίου του Υπουργείου του.

Δεκάδες επιβάτες εγκλωβίστηκαν για αρκετή ώρα λόγω απόπειρας αυτοκτονίας ατόμου στις γραμμές του μετρό Ευαγγελισμός.

Σύμφωνα με όσα καταγγέλλουν οι ίδιοι, το μετρό ακινητοποιήθηκε χωρίς καμία ενημέρωση στους επιβάτες.

Δεκάδες επιβάτες εγκλωβίστηκαν σε συρμό του Μετρό – Ήταν γεμάτος τουρίστες

Οι άνθρωποι έμειναν για μία ώρα στον ακινητοποιημένο συρμό και η μόνη ανακοίνωση που έγινε, ήταν στα ελληνικά σε ένα μετρό που ήρθε από το αεροδρόμιο και μετέφερε και τουρίστες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Στην συνέχεια οι επιβάτες κλήθηκαν να περπατήσουν μέσα στο τούνελ δίπλα στις γραμμές για να απεγκλωβιστούν.

Επιβάτης μίλησε στο MEGA και στην εκπομπή «Εξελίξεις τώρα» για όσα διαδραματίστηκαν:

Μαρτυρία επιβάτη

«Όταν φύγαμε από τη στάση Κατεχάκη, κάποια στιγμή σταματάει το μετρό μέσα στον συρμό, κλείνουν τα φώτα, μας ενημερώνουν ότι δεν είναι κάτι σοβαρό. Μας ενημερώνει ο οδηγός στα ελληνικά ότι θα υπάρξει καθυστέρηση. Ήταν και τουρίστες μέσα μας ρωτούσαν τι έχει γίνει, τους εξηγούσαμε κάπως.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Περιμέναμε, πέρασαν 20 λεπτά, μας είπαν ότι θα έχουμε ακόμα μία μικρή καθυστέρηση και να μην πάμε κάπου. Τώρα, που να πάμε στο μετρό; Δεν ξέρω. Και ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία ενημέρωση, ήμασταν μία ώρα κλεισμένοι στο μετρό.

Κάποια στιγμή βλέπουμε τον κόσμο να περπατάει προς κάπου, περπατήσαμε και εμείς. Ουσιαστικά περπατήσαμε μέσα από τον συρμό για να βγούμε στη στάση, μαζί με τις βαλίτσες όλοι και ήταν και οικογένειες με καρότσια με μικρά παιδιά.

Οι πλάκες ήταν οι μισές χαλασμένες, δεν μπορούσες να περπατήσεις. Υπήρχαν κενά ενδιάμεσα. Σε κάποια σημεία δεν υπήρχαν καν φώτα, είχα βάλει το κινητό μου για να βλέπω. Ήταν τραγική η κατάσταση, πραγματικά».

Η πανεπιστημιούπολη του Χάρβαρντ φαίνεται να τελεί… υπό «πολιορκία». Η κατάσταση στο Πανεπιστήμιο μετά τις επιθέσεις της κυβέρνησης Τραμπ, είναι αρκετά έκρυθμη.

Εξωτερικά, το πανεπιστήμιο έχει γίνει σύμβολο αντίδρασης επειδή αρνείται να υποκύψει στις απαιτήσεις της διοίκησης, αλλά στην πανεπιστημιούπολη, πολλοί λένε ότι το κλίμα «μυρίζει» απογοήτευση και φόβο, ιδίως για τους διεθνείς φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό. Αν και οι αντιδράσεις για τη σύγκρουση ποικίλλουν, πολλοί ανησυχούν ότι το Χάρβαρντ δεν θα είναι πλέον Χάρβαρντ αν ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κάνει πράξη τις απειλές του.

Κλίμα αβεβαιότητας

«Οι φοιτητές δεν είναι σίγουροι αν μπορούν να δημοσιεύσουν, αν μπορούν να ταξιδέψουν και αναρωτιούνται αν μπορούν να τελειώσουν το πτυχίο τους», δήλωσε η Jocelyn Viterna, πρόεδρος του τμήματος σπουδών γυναικών, φύλου και σεξουαλικότητας και καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Χάρβαρντ, σχετικά με τους διεθνείς φοιτητές. «Ξέρω ότι οι φοιτητές φοβούνται επίσης ότι μπορεί να καταλήξουν σε μια φυλακή της Λουιζιάνα εξαιτίας κάτι που έτυχε να τους αρέσει μια φορά στο Facebook».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Καθηγητές, φοιτητές και προσωπικό περιέγραψαν σε συνεντεύξεις στο NBC News αυτή την εβδομάδα πώς οι ζωές τους ανατράπηκαν από την αναμέτρηση. Ορισμένοι καθηγητές επικοινωνούν πλέον μέσω του Signal, το οποίο κρυπτογραφεί και διαγράφει αυτόματα τα μηνύματα, ανησυχώντας ότι τα κείμενά τους θα μπορούσαν να κοινοποιηθούν στην κυβέρνηση. Ορισμένοι ξένοι φοιτητές περπατούν τώρα σε ομάδες, από φόβο μήπως τους τραβήξουν από τον δρόμο οι υπηρεσίες μετανάστευσης και τελωνειακής επιβολής. Σε ένα πρόσφατο διαδικτυακό σεμινάριο που διοργανώθηκε από το πανεπιστήμιο, ένας δικηγόρος προειδοποίησε ότι οι ανακλήσεις διεθνών θεωρήσεων «ενδεχομένως να εκτοξευθούν στα ύψη».

Μετά το πάγωμα της χρηματοδότησης ύψους 2,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η κυβέρνηση Τραμπ έχει επίσης ξεχωρίσει το Χάρβαρντ με άλλους βασικούς τρόπους: Απείλησε το μη κερδοσκοπικό καθεστώς του πανεπιστημίου και την ικανότητά του να φιλοξενεί διεθνείς φοιτητές και καθηγητές, οι οποίοι αποτελούν περίπου το ένα τέταρτο του φοιτητικού σώματος και συμβάλλουν στην τροφοδότηση της έρευνας σε κάθε τμήμα της σχολής.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ορισμένοι καθηγητές εξέφρασαν την ανησυχία ότι το Χάρβαρντ δεν θα είναι πλέον σε θέση να προσελκύει κορυφαία ταλέντα. «Αυτό σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες λένε στα καλύτερα και λαμπρότερα μυαλά σε όλο τον κόσμο ότι δεν είστε ευπρόσδεκτοι», δήλωσε ο Tarek Masoud, καθηγητής δημοκρατίας και διακυβέρνησης στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ο Abdullah Shahid Sial, συμπρόεδρος του προπτυχιακού φοιτητικού σώματος, ήρθε στο Cambridge από τη Λαχόρη του Πακιστάν, ελπίζοντας να συνεργαστεί με τους «καλύτερους καθηγητές στον κόσμο». Τώρα, έγραψε ένα άρθρο που θα δημοσιευτεί στο The Harvard Crimson σε περίπτωση που απελαθεί επειδή μίλησε. «Αν κάποια στιγμή θελήσουν να με διώξουν, τότε θα προτιμούσα να φύγω με πολύ πιο αξιοπρεπή τρόπο», είπε.

Ένας επιστήμονας του Χάρβαρντ συνελήφθη και τουλάχιστον άλλα 11 άτομα που συνδέονται με το πανεπιστήμιο έχασαν τη βίζα τους τις τελευταίες εβδομάδες, αν και η κυβέρνηση επανέφερε κάποιες από αυτές την Παρασκευή.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Σε συνέντευξή του την Τετάρτη, δύο ημέρες αφότου το πανεπιστήμιο κατέθεσε αγωγή για να προσπαθήσει να επανακτήσει την ομοσπονδιακή του χρηματοδότηση, ο πρόεδρος του Χάρβαρντ Άλαν Γκάρμπερ υποστήριξε την απόφαση του σχολείου να πάρει θέση.

«Είναι ζήτημα μεγαλύτερο από το Χάρβαρντ», δήλωσε ο Garber στον παρουσιαστή του “NBC Nightly News” Lester Holt. «Υπερασπιζόμαστε αυτό που πιστεύω ότι είναι ένας από τους πιο σημαντικούς άξονες της αμερικανικής οικονομίας και του τρόπου ζωής – τα πανεπιστήμιά μας».

Ο Χάρισον Φιλντς, εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, επέκρινε την αντίδραση του πανεπιστημίου. «Τα κολέγια είναι εξαρτημένα από τα ομοσπονδιακά χρήματα και το δημόσιο ξέσπασμα του κ. Garber απλώς τροφοδοτεί την προσπάθεια να κλείσουν τα χρήματα των φορολογουμένων που στηρίζουν το ίδρυμά τους», δήλωσε.

Με τις τελικές εξετάσεις και την αποφοίτηση να πλησιάζουν, πολλοί προετοιμάζονται για μια παρατεταμένη μάχη που θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο για τα επόμενα χρόνια.

Εκτός ορίων οι απαιτήσεις της κυβέρνησης

Ο Steven Pinker, γνωστός καθηγητής ψυχολογίας, συνίδρυσε το Συμβούλιο Ακαδημαϊκής Ελευθερίας στο Χάρβαρντ για την προώθηση της «ελεύθερης έρευνας, της πνευματικής ποικιλομορφίας και του πολιτισμένου διαλόγου». Συμφωνεί με την κριτική ότι το Χάρβαρντ χρειάζεται μεγαλύτερη ποικιλομορφία απόψεων, αλλά πιστεύει ότι οι απαιτήσεις της κυβέρνησης παραβαίνουν τα όρια, είπε.

Το Χάρβαρντ κλήθηκε, μεταξύ άλλων απαιτήσεων σε επιστολή της 11ης Απριλίου, να αυξήσει την ποικιλομορφία απόψεων μεταξύ των διδασκόντων και των φοιτητών (με την έγκριση της κυβέρνησης), να υποβάλει τις προσλήψεις του σε ομοσπονδιακό έλεγχο για περισσότερα από τρία χρόνια και να χρησιμοποιήσει ένα ιδεολογικό τεστ για την εισαγωγή διεθνών φοιτητών.

«Απλώς δεν νομίζω ότι ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τη νόμιμη εξουσία να επιβάλει το όραμά του για την ποικιλομορφία απόψεων στα ιδιωτικά πανεπιστήμια», δήλωσε ο Pinker. «Θα μπορούσε αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε αντιεμβολιαστές στην ιατρική σχολή; Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε θεωρητικούς του ‘Stop the Steal’ στο τμήμα ιστορίας; Θεωρητικούς του MAGA στα προγράμματα πολιτικών επιστημών; Απλώς δεν θέλετε να δώσετε στην κυβέρνηση τη δύναμη να λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις».

Όταν το Χάρβαρντ αρνήθηκε να συμμορφωθεί, η διοίκηση Τραμπ διπλασίασε τα μέτρα της. Σε επιστολή που απέστειλε στις 16 Απριλίου, το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ απαίτησε από το Χάρβαρντ να παράσχει τα ονόματα όλων των διεθνών φοιτητών που «συμμετείχαν σε διαδηλώσεις» και τα «πειθαρχικά τους μητρώα», με προθεσμία την 30ή Απριλίου, μετά την οποία απείλησε να ανακαλέσει τη δυνατότητα του Χάρβαρντ να φιλοξενεί διεθνείς φοιτητές.

«Το Χάρβαρντ εκτιμά το κράτος δικαίου και αναμένει από όλα τα μέλη της κοινότητάς μας να συμμορφώνονται με τις πολιτικές του Πανεπιστημίου και τα ισχύοντα νομικά πρότυπα», δήλωσε ο Jason Newton, εκπρόσωπος του Χάρβαρντ. «Εάν ληφθούν ομοσπονδιακά μέτρα εναντίον ενός μέλους της κοινότητάς μας, αναμένουμε ότι θα βασίζονται σε σαφή στοιχεία, θα ακολουθούν τις καθιερωμένες νομικές διαδικασίες και θα σέβονται τα συνταγματικά δικαιώματα που παρέχονται σε όλα τα άτομα».

Ορισμένοι διεθνείς φοιτητές αισθάνονται ότι βρίσκονται στο στόχαστρο μεταξύ του Χάρβαρντ και της διοίκησης Τραμπ, τονίζει το δημοσίευμα του NBC News.

Ανήσυχοι οι διεθνείς φοιτητές

«Μας χρησιμοποιούν ως μάρκες πόκερ σε μια μάχη με τον Λευκό Οίκο», δήλωσε ο Leo Gerdén, τελειόφοιτος από τη Στοκχόλμη της Σουηδίας. «Κανείς από εμάς δεν ήθελε να επιβαρυνθεί με αυτή τη ‘μάχη’».

Ο Sial, συμπρόεδρος του φοιτητικού σώματος, συνεργάζεται τώρα με τους διοικητικούς υπαλλήλους για να εξασφαλίσει θερινή στέγαση στην πανεπιστημιούπολη για τον αυξημένο αριθμό των διεθνών φοιτητών που σχεδιάζουν να καταφύγουν στο Κέιμπριτζ από φόβο ότι θα τους απαγορευτεί η επανείσοδος στη χώρα.

Αρκετοί άλλοι διεθνείς φοιτητές μίλησαν υπό τον όρο της ανωνυμίας για να μην απειληθεί το καθεστώς της φοιτητικής τους βίζας. Περιέγραψαν αυτή τη στιγμή στο Χάρβαρντ ως διπλά δύσκολη: Βρίσκονται ήδη υπό την απειλή να χάσουν τη βίζα τους -όπως φέρεται να έχουν χάσει περισσότεροι από 1.800 διεθνείς φοιτητές και πρόσφατοι απόφοιτοι σε εθνικό επίπεδο, πριν από την ανατροπή της κυβέρνησης αυτή την εβδομάδα- βρίσκονται επίσης στο πανεπιστήμιο που ο Τραμπ ελέγχει πιο προσεκτικά.

Μια διεθνής φοιτήτρια νομικής δήλωσε ότι δεν θα περπατήσει κοντά σε διαδηλώσεις, έχει κατεβάσει τα προφίλ της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή τα έχει κάνει ιδιωτικά και εξέτασε το ενδεχόμενο να ολοκληρώσει το πτυχίο της στο εξωτερικό. Διατηρεί πάντοτε μαζί της αριθμούς τηλεφωνικών γραμμών έκτακτης ανάγκης και το διαβατήριό της σε περίπτωση που την πλησιάσουν.

«Δεν έχω πειθαρχικό μητρώο. Δεν έχω ποινικό μητρώο. Δεν έχω τίποτα. Και είμαι καλή φοιτήτρια», είπε. «Και, βέβαια, νοιάζομαι για τα πράγματα, αλλά γι’ αυτό έρχεσαι στη νομική σχολή».

Μια φοιτήτρια διεθνών περιβαλλοντικών σπουδών δήλωσε ότι τώρα σχεδιάζει να εγκαταλείψει τη χώρα μόλις ολοκληρώσει το πτυχίο της.

«Προσπαθώ απλώς να προστατεύσω τα ποτάμια και τις υδάτινες οδούς και το περιβάλλον», είπε, «και δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα επιθυμητή εδώ».

Πρέπει να επισκέπτονται τακτικά διάφορες πολιτείες για να διεξάγουν έρευνες, αλλά λένε ότι τώρα φοβούνται περισσότερο τα ταξίδια.

«Και μόνο που έχω πάνω μου την ετικέτα του διεθνούς φοιτητή του Χάρβαρντ», είπε, «με κάνει πολύ πιο ανήσυχο όταν βρίσκομαι σε αεροδρόμια ή όταν βρίσκομαι σε χώρους ασφαλείας».

Αν και ορισμένοι φοιτητές επικρότησαν τη στάση του Χάρβαρντ απέναντι στον Τραμπ, άλλοι έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για την αντίδραση της σχολής μέχρι στιγμής.

«Θα ελέγχονται περισσότερο επειδή είναι φοιτητές του Χάρβαρντ;»

Κατά τη διάρκεια του εβδομαδιαίου διαδικτυακού σεμιναρίου «Γνωρίστε τα δικαιώματά σας» για τους διεθνείς φοιτητές και το προσωπικό, που διοργανώθηκε από έναν δικηγόρο που συνδέεται με το πανεπιστήμιο και έναν διαχειριστή του Διεθνούς Γραφείου του Χάρβαρντ την Τρίτη, υποβλήθηκαν σχεδόν 400 ερωτήσεις, αλλά μόνο μερικές από αυτές απαντήθηκαν άμεσα. Μία από τις ωμές συμβουλές που έδωσαν στους διεθνείς φοιτητές: Το να μιλήσουν αυτή τη στιγμή για οποιοδήποτε θέμα είναι πολύ πιο επικίνδυνο απ’ ό,τι θα ήταν για τους Αμερικανούς πολίτες – ή ακόμη και για τους φοιτητές άλλων σχολών.

«Βρισκόμαστε στο μικροσκόπιο αυτή τη στιγμή, και έτσι πραγματικά δεν ξέρουμε πώς να συμβουλεύσουμε τους ανθρώπους», δήλωσε ο Jason Corral, δικηγόρος του προσωπικού της Πρωτοβουλίας Εκπροσώπησης του Χάρβαρντ, μιας νομικής ομάδας που παρέχει δωρεάν υποστήριξη στο Χάρβαρντ. «Οι άνθρωποι θα ελέγχονται περισσότερο επειδή είναι φοιτητές του Χάρβαρντ; Έτσι φαίνεται, δεδομένης της επιστολής που λάβαμε και στην οποία προσπαθούμε να απαντήσουμε. Με κάνει να προβληματίζομαι ακόμη και να προτείνω ταξίδια που εγκρίνονται από το σχολείο».

Η Irene Ameena, τριτοετής φοιτήτρια νομικής που είναι μέλος της ομάδας «Δικαιοσύνη για την Παλαιστίνη» της Νομικής Σχολής, δήλωσε ότι οι φοιτητές αμύνονται οργανώνοντας εκπαιδεύσεις για το πώς να αντιδράσουν σε πιθανές συναντήσεις με το ICE, περπατώντας σε ομάδες στην πανεπιστημιούπολη και επικοινωνώντας μόνο με κρυπτογραφημένες εφαρμογές.

«Υπάρχουν πραγματικά ισχυρά δίκτυα αλληλοβοήθειας που έχουν σχηματιστεί τις τελευταίες εβδομάδες», δήλωσε η Ameena, «για να κρατήσει ο ένας τον άλλον ασφαλή».

Σε κίνδυνο και οι καθηγητές

Πέρα από τις ανησυχίες για τους διεθνείς φοιτητές και την ελευθερία του λόγου, οι καθηγητές λένε ότι οι περικοπές της ομοσπονδιακής χρηματοδότησης θέτουν σε κίνδυνο την καριέρα τους. Αν και το Χάρβαρντ διαθέτει ένα εντυπωσιακό κληροδότημα ύψους 53,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγάλο μέρος αυτής της χρηματοδότησης προορίζεται για συγκεκριμένα προγράμματα και σκοπούς. Αυτό αφήνει σχολές που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην ομοσπονδιακή χρηματοδότηση, όπως η Σχολή Δημόσιας Υγείας T.H. Chan, πιο ευάλωτες.

Σε μια συνάντηση στο δημαρχείο την περασμένη εβδομάδα, ο Andrea Baccarelli, κοσμήτορας της σχολής, περιέγραψε μια σειρά μέτρων που αποσκοπούν στην αντιστάθμιση των καταργούμενων επιχορηγήσεων – από την παύση νέων προσλήψεων και τη μείωση του αριθμού των διδακτορικών φοιτητών που γίνονται δεκτοί μέχρι την περικοπή των εκτυπωτών και την απαλλαγή από τα επιτραπέζια τηλέφωνα. Ο Baccarelli και η Stephanie Simon, εκπρόσωπος της σχολής, μίλησαν για πιθανές απολύσεις και δήλωσαν ότι θα πρέπει να διαφοροποιήσει τα έσοδά του το Πανεπιστήμιο στο μέλλον, σύμφωνα με τρεις καθηγητές που παρευρέθηκαν αλλά αρνήθηκαν να κατονομαστούν.

«Η ηγεσία του σχολείου συνεργάζεται με τους προέδρους των τμημάτων και τους διοικητικούς διευθυντές για τον προσδιορισμό των στρατηγικών προτεραιοτήτων και την πραγματοποίηση βιώσιμων περικοπών στον προϋπολογισμό», ανέφερε η Simon σε δήλωσή του στο NBC News. «Δυστυχώς, αυτό θα οδηγήσει σε απολύσεις. Εργαζόμαστε για να ελαχιστοποιήσουμε τον αντίκτυπο στο εξαιρετικό εργατικό δυναμικό μας, προστατεύοντας παράλληλα την καρδιά της ερευνητικής και εκπαιδευτικής μας αποστολής».

Οι επικεφαλής της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ έκαναν παρόμοιες προβλέψεις σε άλλη εκδήλωση, ανέφερε η εφημερίδα The Harvard Crimson. Το Χάρβαρντ έχει εκδώσει πάνω από 1,1 δισ. δολάρια σε ομόλογα τους τελευταίους δύο μήνες, ελπίζοντας να στηρίξει τα οικονομικά του καθώς η μάχη με την κυβέρνηση κλιμακώνεται.

Οι καλύτερες ευρωπαϊκές χώρες για επενδύσεις σε ακίνητα το 2025 βρίσκονται στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, με πρώτη μια χώρα – έκπληξη: την Μολδαβία.

Η βαλκανική χώρα απέσπασε την υψηλότερη βαθμολογία σε νέα μελέτη που ανιχνεύει τις καλύτερες επενδύσεις σε ακίνητα στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη βρετανική ασφαλιστική εταιρεία William Russell, που εξέτασε βασικά στοιχεία των επενδύσεων σε ακίνητα, συμπεριλαμβανομένων των συντελεστών φορολογίας ακινήτων, του φόρου εισοδήματος επί των ενοικίων και της ακαθάριστης απόδοσης των ενοικίων.

Σε προηγούμενη μελέτη της βρετανικής εταιρείας 1st Move International, η Λιθουανία εμφανιζόταν ως η κορυφαία επιλογή. Στην τρέχουσα λίστα, η βορειοευρωπαϊκή χώρα κέρδισε τη δεύτερη θέση, ακολουθούμενη στενά από την Βόρεια Μακεδονία.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η Μολδαβία χαρακτηρίστηκε ως «μια αναδυόμενη, υψηλής απόδοσης αγορά για ανεκτικούς στον κίνδυνο επενδυτές ακινήτων» στη μελέτη, η οποία διαπίστωσε ότι το κόστος αγοράς ακινήτων είναι το πολύ 2,80% της τιμής και ο φόρος εισοδήματος είναι 12% επί του ενοικίου, παρέχοντας υψηλή απόδοση ενοικίου.

Η χώρα κέρδισε υψηλή κατάταξη λόγω της πρωτεύουσάς της, Κισινάου, η οποία έχει σημειώσει σταθερή ανάπτυξη στους τομείς των υποδομών, της φιλοξενίας και των επιχειρήσεων, τα τελευταία χρόνια.

Αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση του τουρισμού, που οφείλεται στην οινοποιία και την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, προσφέρει ευκαιρίες βραχυχρόνιας μίσθωσης.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ωστόσο, η Μολδαβία δεν είναι μέλος της ΕΕ επί του παρόντος, καθώς είναι υποψήφια για να ενταχθεί στο μπλοκ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Αποδόσεις ενοικίων στις ευρωπαϊκές χώρες το 2025

Η Λιθουανία κατατάσσεται ως η χώρα με τις δεύτερες καλύτερες ευκαιρίες για επενδύσεις σε ακίνητα στην Ευρώπη.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Οι τιμές των ακινήτων σημείωσαν άλμα κατά σχεδόν 10% τους τελευταίους τρεις μήνες του 2024 σε ετήσια βάση, σύμφωνα με τη Eurostat, και η τάση αυτή είναι πιθανό να συνεχιστεί.

Παρά την κατακόρυφη αύξηση των τιμών των ακινήτων τα τελευταία χρόνια στη χώρα, η τοποθεσία είναι ελκυστική για τους ξένους, καθώς δεν περιορίζεται η αγορά των ακινήτων στη Λιθουανία. Οι τιμές των ενοικίων προσελκύουν επίσης επενδύσεις, γιατί είναι υψηλές – πάνω από 170% συγκριτικά με το 2015.

«Με ακαθάριστη απόδοση ενοικίου περίπου 6,39% ετησίως και μέγιστο κόστος αγοράς 4,10%, ο μέτριος ρυθμός ανάπτυξης της Λιθουανίας σημαίνει ότι οι τιμές των ακινήτων είναι πιθανό να αυξάνονται σταθερά με την πάροδο του χρόνου, παρέχοντας μια καλή απόδοση της επένδυσης», αναφέρει η έκθεση.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Η Βόρεια Μακεδονία, μια άλλη υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ χώρα, κατατάχθηκε ως η τρίτη καλύτερη επιλογή. Η πρωτεύουσα, τα Σκόπια, γνωρίζει αστική ανάπτυξη, αναβάθμιση των υποδομών και αυξανόμενη ζήτηση για οικιστικούς και εμπορικούς χώρους.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Η χώρα προσφέρει χαμηλή φορολογία, σε συνδυασμό με απλοποιημένη διαδικασία απόκτησης ακινήτων, ενώ υπάρχουν κυβερνητικά κίνητρα για ξένες επενδύσεις. Σύμφωνα με την έκθεση, η Βόρεια Μακεδονία μπορεί επίσης να υπερηφανεύεται για ακαθάριστη απόδοση ενοικίου περίπου 6,47% ετησίως, γεγονός που υποδηλώνει ισχυρή απόδοση σε σχέση με την αξία του ακινήτου.

Πού αλλού στην Ευρώπη υπάρχουν καλές ευκαιρίες για επενδύσεις σε ακίνητα;

Σύμφωνα με την εν λόγω μελέτη, την οποία δημοσιεύει το Euronews, η Σερβία, η Ιρλανδία και η Λετονία υπόσχονται επίσης «πολύ καλές» αποδόσεις, με την ακαθάριστη ετήσια απόδοση των ενοικίων να υπερβαίνει το 7%.

Στην Ιρλανδία, οι υψηλές αποδόσεις εξασφαλίζονται κυρίως από τις υψηλές τιμές ενοικίασης, αλλά οι αυξημένοι φόροι θα μπορούσαν να μειώσουν το ετήσιο καθαρό εισόδημα. Η χώρα αντιμετωπίζει στεγαστική κρίση, καθώς δεν κατασκευάζονται αρκετά σπίτια για τον αυξανόμενο πληθυσμό, αφού οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν.

Η Ελλάδα κατατάσσεται 28η ανάμεσα στις 36 χώρες που εξετάζει η μελέτη, με τις αποδόσεις ενοικίων για το 2025 να ανέρχονται στο 4,73%, μία χαμηλή επίδοση που οφείλεται κυρίως στην υψηλή φορολογία.

Στις χώρες με τις υψηλότερες ακαθάριστες αποδόσεις ενοικίασης, σε συνδυασμό με σχετικά χαμηλό μέσο φόρο εισοδήματος από ενοίκια, περιλαμβάνονται η Ανδόρα, το Μαυροβούνιο και η Βουλγαρία.

Παρά τον ελαφρώς υψηλότερο φορολογικό συντελεστή (21%), η Ιταλία έχει το τρίτο υψηλότερο ποσοστό απόδοσης ενοικίου λόγω των υψηλών αποδόσεων (7,56%), γεγονός που μπορεί να είναι ελκυστικό ανάλογα με τους συγκεκριμένους επενδυτικούς στόχους.

«Ενώ η ακαθάριστη απόδοση των ενοικίων και ο μέσος φορολογικός συντελεστής του εισοδήματος από ενοίκια είναι σημαντικοί παράγοντες στην ανάλυση επενδύσεων σε ακίνητα, είναι ζωτικής σημασίας να ληφθούν υπόψη και άλλοι παράγοντες, όπως τα ποσοστά κενών κατοικιών, το κόστος διαχείρισης των ακινήτων και οι τοπικές συνθήκες της αγοράς», επισημαίνει η μελέτη.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Χακάν Φιντάν δήλωσε σήμερα Κυριακή ότι οι συνομιλίες με τη Χαμάς δείχνουν ότι η οργάνωση είναι πιο πρόθυμη να αποδεχθεί μια συμφωνία που θα υπερβαίνει την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και θα στοχεύει σε μια μόνιμη λύση της κρίσης με το Ισραήλ.

Ο πόλεμος στη Γάζα συνεχίζεται μετά το «σπάσιμο» της εκεχειρίας από το Ισραήλ

Στις 19 Απριλίου, ο Φιντάν και ο επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, Ιμπραήμ Καλίν, είχαν συνομιλίες με αξιωματούχους της Χαμάς στην Άγκυρα για να συζητήσουν τις τελευταίες προσπάθειες για κατάπαυση του πυρός και την κατάσταση στη Γάζα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Δείτε σχετική ανάρτηση:

Turkish Foreign Minister Hakan Fidan meets with a Hamas delegation in Ankara. pic.twitter.com/ioVo0Ax6AZ

— Clash Report (@clashreport) April 19, 2025

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Μιλώντας στην Ντόχα σε συνέντευξη Τύπου μαζί με τον κυβερνήτη του Κατάρ, ο Φιντάν δήλωσε ότι οι συνομιλίες αυτές έδειξαν ότι η Χαμάς θα ήταν πιο πρόθυμη να υπογράψει μια συμφωνία που θα αντιμετώπιζε επίσης το ζήτημα των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών και άλλα ζητήματα, προσθέτοντας ότι η κρίση θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια ευκαιρία για την εφαρμογή της λύσης των δύο κρατών στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση.

Η εκτίμηση του Κατάρ για τις συνομιλίες Χαμάς και Ισραήλ

Ο κυβερνήτης του Κατάρ, σεΐχης Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι από τη δική του μεριά δήλωσε ότι «είδε κάποια πρόοδο» στις συνομιλίες της Πέμπτης για τη Γάζα, αναφερόμενος στη συνάντηση που είχε με τον αρχηγό της Μοσάντ, Νταβίντ Μπαρνέα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ο Αλ Θάνι, ωστόσο, κατηγόρησε το Ισραήλ ότι προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη χώρα του ως αποδιοπομπαίο τράγο «για να αποφύγει την πολιτική αποτυχία».

Ο ίδιος δήλωσε ότι από την πρώτη ημέρα του πολέμου, το Κατάρ εργάστηκε πυρετωδώς για να φέρει τις δύο πλευρές πιο κοντά και να βάλει τέλος στην επιθετικότητα.

Πρόσθεσε ότι οι προσπάθειες του Κατάρ αντιμετωπίστηκαν με συκοφαντίες που σκοπό είχαν να βλάψουν τις προσπάθειες διαμεσολάβησης, από την πλευρά μιας κυβέρνησης που υποτίθεται ότι πρέπει να επικεντρωθεί στην προστασία των πολιτών της, ιδίως των ομήρων.

Οι ηγέτες της Χαμάς συναντήθηκαν πρόσφατα με διαμεσολαβητές στο Κάιρο για τις συνομιλίες για κατάπαυση του πυρός στον παλαιστινιακό θύλακα.

Ο Ζορντάν Μπαρντελά, ηγέτης του ακροδεξιού Εθνικού Συναγερμού (RN) στη Γαλλία, δήλωσε ότι θα είναι υποψήφιος για την προεδρία το 2027 με την υποστήριξη της Μαρίν Λεπέν, εάν απαγορευτεί η συμμετοχή της τρεις φορές υποψήφιας για την προεδρία, σε συνέντευξη που δημοσιεύθηκε το Σάββατο.

Η Λεπέν σχεδίαζε να γίνει πρόεδρος με πρωθυπουργό τον Μπαρντελά

Η Λεπέν και άλλα στελέχη του κόμματος της καταδικάστηκαν για απάτη με ψεύτικες θέσεις εργασίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. στα τέλη Μαρτίου.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Εκτός από την ποινή φυλάκισης με αναστολή και το πρόστιμο που της επιβλήθηκε, της απαγορεύτηκε να θέσει υποψηφιότητα για αξίωμα για πέντε χρόνια με άμεση ισχύ, ακόμη και εν αναμονή της έφεσής της, όπως τονίζει το France 24.

Η ίδια ελπίζει τώρα ότι η έφεση θα εκδικαστεί γρήγορα και μπορεί να ακυρώσει ή να τροποποιήσει την καταδικαστική απόφαση, επιτρέποντάς της να είναι υποψήφια.

Ωστόσο, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Parisien, ο Μπαρντελά, ο οποίος είναι μόλις 29 ετών και θεωρείται προστατευόμενος της Λεπέν, δήλωσε ότι θα είναι ο υποψήφιος του RN για την προεδρία, αν εκείνη δεν μπορέσει να θέσει υποψηφιότητα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το γεγονός ότι η Μαρίν Λεπέν είναι η υποψήφιά μου, αλλά και ότι αν εμποδιζόταν να κατέβει αύριο, νομίζω ότι μπορώ να σας πω ότι θα ήμουν ο υποψήφιός της», δήλωσε στη γαλλική εφημερίδα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

«Δεν μπορώ να είμαι πιο σαφής για αυτό», δήλωσε ο Μπαρντελά, τονίζοντας «την πρωταρχική ανάγκη να είμαστε ενωμένοι».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Μαρίν Λεπέν και Ζορντάν Μπαρντελά.

Το στρατόπεδο του Μακρόν εξετάζει ποιος θα είναι ο διάδοχός του

Η Λεπέν θεωρεί ότι θα έχει την καλύτερη της ευκαιρία να κερδίσει το 2027 όταν ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν θα πρέπει να παραιτηθεί μετά από δύο θητείες.

Η ίδια σχεδίαζε να γίνει πρόεδρος με πρωθυπουργό τον Μπαρντελά, τονίζει το France 24.

Όμως, ο Μπαρντελά είπε: «Αυτό που περιμένουμε από έναν πιθανό πρωθυπουργό και έναν υποψήφιο πρόεδρο είναι προσόντα που είναι λίγο – πολύ αρκετά παρόμοια».

Το περίγραμμα των εκλογών του 2027, που θα αποτελέσουν καίριο σημείο καμπής στη σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας, παραμένει ασαφές σε όλο το πολιτικό φάσμα μόλις δύο χρόνια πριν από τις κάλπες, σύμφωνα με το France 24.

Ακόμη δεν έχει αποφασιστεί ποιος θα είναι ο υποψήφιος της κεντροδεξιάς.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Ο πρώην πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να θέσει υποψηφιότητα, ενώ ένας άλλος πρώην πρωθυπουργός, ο Γκαμπριέλ Αττάλ, μπορεί επίσης να σκεφτεί να πραγματοποιήσει προεκλογική εκστρατεία.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Ζεράλντ Νταρμανέν, ο οποίος στο παρελθόν είχε διατελέσει υπουργός Εσωτερικών, κατέστησε την Παρασκευή σαφές ότι ενδιαφέρεται να θέσει υποψηφιότητα.

«Το θέλω; Ναι. Έχω το σχέδιο; Το επεξεργάζομαι», δήλωσε ο Νταρμανέν στην εφημερίδα Voix du Nord, ενώ τόνισε ότι υπάρχουν «αρκετοί» πιθανοί υποψήφιοι από το κέντρο και ότι είναι «δική μας ευθύνη να έχουμε έναν και μόνο υποψήφιο».

Πέρασαν τριάντα χρόνια από το πρώτο της διήγημα «Εξω η ζωή είναι πολύχρωμη» με το οποίο η Αμάντα Μιχαλοπούλου ξεκίνησε, πέρα από δημοσιογράφος, να συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό και ως συγγραφέας να ανοίγει τον κόσμο της. Με το νέο της βιβλίο «Το μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη» (από τις εκδόσεις Πατάκη) ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια της κυμαινόμενης συναισθηματικής της διάθεσης, εμπλέκει τα πρόσωπα του οικογενειακού της περίγυρου με όνειρα και διαλόγους γυναικών, έντεχνα αναμειγνύει αποσπάσματα από έργα άλλων λογοτεχνών, που με ειλικρίνεια το παραδέχεται δίνοντας διευκρινίσεις στις σημειώσεις τέλους, ενώ μοιράζεται τις σκέψεις της για το γυναικείο σύμπαν. Και αν κάτι επιδιώκει να μείνει από αυτήν τη συμπεριληπτική φόρμα λόγου όπου αναδύονται ποιήματα και επιστολές, θραύσματα βιωμάτων και αναμνήσεων με ασκήσεις συνειρμικής γραφής και δημοσιογραφικές συνεντεύξεις, είναι η ανάγκη της να εκμυστηρευτεί τις διαπιστώσεις της περί μητρότητας και άλλων κοινών δαιμονίων.

Υπάρχει μια αίσθηση υποχρέωσης για εξομολόγηση ενδόμυχων σκέψεων, πιο σωματικών, σε αυτό το βιβλίο. Τι σε παρακίνησε;

Υποχρέωσης όχι. Ισως μπορούμε να μιλήσουμε για υποχρεωτική κατάφαση: όσο μεγαλώνουμε ερχόμαστε πιο κοντά στο σώμα μας, στις λειτουργίες του, στη θνητότητά του. Είναι ένα είδος απελευθέρωσης, η αρχή του τέλους μιας καταναγκαστικής υπνοβασίας. Το σώμα αδειάζει, οι ορμόνες δεν υποστηρίζουν τη λειτουργία του και οι ακατάσχετες σκέψεις της αϋπνίας δημιουργούν ένα εφιαλτικό υπαρξιακό νήμα, υφαίνοντας την αγωνία νύχτα και μέρα. Ηθελα να μιλήσω για αυτή την τρωτότητα με όσο περισσότερο χιούμορ γίνεται. Με βοήθησαν τα όνειρα της ηρωίδας μου, ο παραλογισμός τους και η φαντασμαγορία τους. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, όταν ονειρευόμαστε σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό, είναι για λίγο πιθανά όλα τα σενάρια. Η ζωή αποκτά, όσο κοιμόμαστε, το νόημα που παραπονιόμαστε ότι λείπει.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Η μετάβαση στην εμμηνόπαυση χρειάζεται τη λογοτεχνία για να καταργηθεί το ταμπού της ηλικίας;

Η λογοτεχνία, η τέχνη γενικότερα, θέτει βαθύτερα ένα ερώτημα που μας απασχολεί, δημιουργεί παραφυάδες αλληλοσυνδεόμενων νοημάτων. Η εμμηνόπαυση είναι μια φυσική λειτουργία, φορτισμένη όμως με μύθους και προπατορική θλίψη. Είναι σαν η Εύα μέσα μας να σταματάει επιτέλους να τιμωρείται για την επιθυμία της και ταυτόχρονα να πρέπει καταναγκαστικά να αγιάσει. Παύει η τιμωρία της εμμήνου ρύσης, έτσι όπως τη συνέλαβαν οι Ευαγγελιστές στο χριστιανικό παραμύθι. Και η «άμυαλη» γυναίκα μπορεί επιτέλους να ησυχάσει εκτός παραγωγής, αφού ο ρόλος της είναι εκ προοιμίου συνδεδεμένος με την τεκνοποίηση. Θα μπορούσε να είναι μια στιγμή μεγάλης δύναμης και σοφίας, αλλά γίνεται αφορμή μελαγχολίας και ηττοπάθειας. Αυτά τα αντικρουόμενα αισθήματα ήθελα να διηγηθώ δίνοντάς τους μια ονειρική διέξοδο. Επειδή μετά από κάθε όνειρο η ηρωίδα μου γίνεται ντετέκτιβ και ψάχνει τα ίχνη του ονείρου στην πραγματικότητα: τι πήγε στραβά αναρωτιέται. Και προσπαθεί να το φτιάξει. Ή έστω να το καταλάβει.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Το ημερολόγιο των ονείρων αναφέρεται σε έναν κατάλογο νοσταλγικών επεισοδίων, ατελεύτητων επιθυμιών, θρήνων για την απώλεια της «νιότης»;googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ηθελα να είναι το αντίθετο του θρήνου, ήθελα να φτιάξω εξωφρενικά ανέκδοτα. Η ηρωίδα μου δεν βλέπει μόνο Παναγίες, βλέπει επίσης τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τη θεά Δήμητρα. Σκαρφαλώνει στα μαλλιά της Ραπουνζέλ και της τα βάφει μπλε. Οδηγεί ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένο και κάνει κατακόρυφο για να μιμηθεί καλύτερα τις νυχτερίδες. Πηγαίνει σε ένα σχολείο καλών μητέρων όπου το απολυτήριο είναι μια σερβιέτα στην οποία ο βαθμός αγιοποίησης είναι γραμμένος με αίμα. Ωστόσο η νιότη, η ζωτικότητα γενικά, δεν είναι και μια πνευματική κατάσταση; Βλέπεις παιδιά που μοιάζουν με γέρους και γέρους που δεν μεγάλωσαν ποτέ.

Τι φοβούνται σήμερα οι γυναίκες;

Εχουν σοβαρούς λόγους να φοβούνται τα πάντα. Με την έννοια ότι πολύ βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, που κατακτήθηκαν με κόπο και που στη Δύση τουλάχιστον θεωρούνταν δεδομένα, αρχίζουν ξανά να αμφισβητούνται από κυβερνήσεις ημίτρελων μοναρχών. Υπάρχει μια πολύ διεστραμμένη επιστροφή σε παλιότερα μοντέλα συμμόρφωσης. Η λογοτεχνία δεν είναι μανιφέστο αλλά μπορεί να οργανώσει το κοινό ασυνείδητο, μπορεί να παραγάγει ένα συμφωνικό έργο που θα οδηγήσει σε κάποιο είδος επανάστασης, σε μια μορφή κάθαρσης. Εγώ προσπαθώ να αντιγράψω τις μεθόδους του δοκιμίου, της έρευνας και της καθαρής μυθοπλασίας για να οδηγήσω το μυθιστόρημά μου σε αυτό τον υβριδικό χώρο μεταμόρφωσης, κατασκευάζοντας ένα αλμανάκ της γυναικείας εμπειρίας ανά τους αιώνες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Το αίτημα της ανεξαρτησίας και της ισότητας πόσο έχει επηρεάσει τον ψυχισμό των σύγχρονων γυναικών;

Ελπίζω πως τις έχει κάνει αγωνίστριες. Με την έννοια ότι παλεύεις και για τον εαυτό σου και αναδρομικά για τη μαμά και τη γιαγιά σου, οι οποίες έζησαν σε κοινωνίες που δεν αναγνώριζαν τα αιτήματά τους. Ή που δεν ήξεραν καν ότι τα όνειρά τους ήταν νόμιμα αιτήματα. Οταν προσπαθώ να εξηγήσω στην εικοσάχρονη κόρη μου πώς ζούσαμε, ποιες ήταν οι επιταγές της δικής μας νεότητας, το περιφερόμενο θέατρο της γυναικείας κατάστασης, σταματάω και σκέφτομαι πόσο χειρότερα ήταν για τη δική μου μητέρα, στη δεκαετία του ’60, με τους κορσέδες και τις ματωμένες φτέρνες από τα τακούνια. Οι γυναίκες επιμορφώνονται εντατικά στο να αρέσουν, να είναι ήσυχες, ευχάριστες και χαμογελαστές. Ο θυμός και η διεκδίκηση ανήκαν ανέκαθεν στον ανδρικό κόσμο, μια γυναίκα που ήθελε να επιτελεί σωστά τον ρόλο της ήταν εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά, που λέει και το τραγούδι. Ο θυμός της γυναίκας ονομαζόταν υστερία, ο ίδιος θυμός που σε έναν άνδρα ήταν αρρενωπότητα και γόητρο.

Τι έχει αλλάξει στις σημερινές νέες γυναίκες;

Το MeToo άλλαξε πολλά. Δημιουργήθηκε μια αίσθηση μαχητικής αλληλεγγύης, το νέο λεξιλόγιο έφερε και νέα επίγνωση. Η λέξη «γυναικοκτονία», σε αντίθεση με τη λέξη «ανθρωποκτονία», τη χρήση της οποίας προσπάθησαν πολύ καιρό να επιβάλουν τα κοινωνικά δίκτυα της ανδρόσφαιρας, μετατόπισε τον άξονα της συζήτησης. Στο βιβλίο μου περιλαμβάνω συζητήσεις με τη μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη και με μια αμερικανίδα συγγραφέα της οποίας η μητέρα δολοφονήθηκε όταν ήταν οχτώ χρονών. Αλλά και με μια δεκάχρονη Αφγανή, τη νέα γενιά κοριτσιών, που μεγαλώνει τώρα ως απόκληρη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη» έχω εντάξει κι ένα γράμμα της κόρης μου, την κριτική της για το βιβλίο που έγραψα. Ηθελα τη φωνή της, τη γλώσσα της, όχι μόνο για λόγους ύφους και συμπερίληψης, αλλά και γιατί με βοήθησε ουσιαστικά στην επιμέλεια του βιβλίου, με βοήθησε να διορθώσω αυτό που έγραψα ακούγοντας τον αντίλαλο της γενιάς της.

Υπάρχουν γέφυρες ή χάσματα ανάμεσα σε γυναίκες διαφορετικών γενεών;

Αυτό προσπαθώ να καταλάβω στο δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος, εξ ου και το αλφαβητάριο ιστοριών, οι αφηγήσεις που άκουσα από άλλες γυναίκες. Ή το ετυμολογικό λεξικό όπου γυναίκες από την Αφρική ως την Ιαπωνία μου στέλνουν λέξεις της γλώσσας τους γύρω από ζητήματα αναπαραγωγής και τεκνοποίησης. Πιστεύω στις γέφυρες, όχι στα χάσματα. Γιατί κάθε χάσμα είναι μια ευκαιρία να περάσεις απέναντι, να καταλάβεις. Ας πούμε: γιατί αποκλείστηκαν ως αιρετικά τα απόκρυφα ευαγγέλια; Ασφαλώς επειδή δεν βοηθούσαν στη δημιουργία ενός ανδροπρεπούς συστήματος σκέψης που απέκλειε αφηγηματικά και ουσιαστικά τις γυναίκες. Αλλά και επειδή εκείνα τα ρηξικέλευθα ποιητικά κείμενα παρουσίαζαν θηλυκά με παράξενες δυνάμεις, μάγισσες κάθε είδους, πολύ μακριά από το πρότυπο της γυναίκας που γεννάει και σιωπά σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας ώσπου να πεθάνει ο γιος της και να αρχίσει ο θρήνος. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου ασχολούμαι πολύ με τον χριστιανισμό, με το σύνδρομο μάνας – πόρνης που επινόησε για να καθυποτάξει τις γυναίκες. Ταυτόχρονα δεν μπορώ να μη νιώσω δέος μπροστά στην τρομερή πειθώ της χριστιανικής αφήγησης. Το λέω και στις πρώτες σελίδες του βιβλίου: «κάθε δόγμα, ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα».

Και οι άνδρες βρίσκουν χώρο ανάμεσά μας ή τους αποκλείσαμε;

Αν ενδιαφερθούν για τη ζωή των γυναικών, αν δεχτούν την παύση προνομίων που συνεπάγεται η πραγματική ισότητα, θα νιώθουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, που λένε και τα παραμύθια. Η ηρωίδα μου λέει πως ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν οι άνδρες διαβάσουν για τη ζωή των γυναικών με την ίδια φυσικότητα που διάβαζαν ανέκαθεν οι γυναίκες για τη ζωή των ανδρών. Πριν από αυτό όμως χρειάζεται άνδρες και γυναίκες να αναγνωρίσουν πόσο ύπουλη είναι η πατριαρχία, σε τι αδιέξοδο μας οδήγησε. Και να παίξουν νοερά το παιχνίδι mother resort που έχω συσσωματώσει στο βιβλίο, ένα επιτραπέζιο για τον τρόπο που αγιοποιούμε τις μητέρες σήμερα.ς

Φωτιά έχει ξεσπάσει στην Κεφαλονιά, στην περιοχή Λιβάδι.

Σύμφωνα με την Πυροσβεστική, λόγω της φωτιάς κινητοποιήθηκαν 16 πυροσβέστες με μία ομάδα πεζοπόρο της 16ης ΕΜΟΔΕ, τέσσεα οχήματα και ένα ελικόπτερο.

Η ανάρτηση της Πυροσβεστικής:

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

#Πυρκαγιά σε δασική έκταση στην περιοχή Λιβάδι Κεφαλληνίας. Κινητοποιήθηκαν 16 #πυροσβέστες με 1 ομάδα πεζοπόρο της 16ης ΕΜΟΔΕ, 4 οχήματα και 1 Ε/Π.

— Πυροσβεστικό Σώμα (@pyrosvestiki) April 27, 2025

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Ήχησε το 112

Μήνυμα από το 112 εστάλη στους κατοίκους των περιοχών Λιβάδι και Κουβαλάτα Ληξουρίου, προτρέποντάς τους να παραμείνουν σε ετοιμότητα.

Το μήνυμα ανέφερε:

«Ενεργοποίηση 112

Δασική πυρκαγιά στην περιοχή Λιβάδι και Κουβαλάτα Ληξουρίου Κεφαλονιάς

Παραμείνετε σε ετοιμότητα και ακολουθείτε τις οδηγίες των Αρχών».

Μπορεί να έχουν μεσολαβήσει ογδόντα χρόνια από τότε που ο σπουδαίος γάλλος μυθιστοριογράφος Φρανσουά Μοριάκ («Τερέζα Μπεκερού», «Η έρημος της αγάπης», «Ο κόμπος των εχιδνών», «Μαύροι άγγελοι», «Το τέλος της νύχτας»), έγραψε την περίφημη φράση πως «ο ηθοποιός όταν περνάει από το προσκήνιο στη σκηνή είναι σαν να διαβαίνει ένα κατώφλι που συχνά μόνο οι άγιοι το διαβήκανε», δεν έχει υπάρξει όμως στο διάστημα αυτό θεατράνθρωπος ή απλός θεατρόφιλος – φτάνει βέβαια να τη γνώριζε – που να την έχει αμφισβητήσει ή αντικρούσει.

Το αντίθετο ακριβώς. Μια περίσκεψη και ένας προβληματισμός έχουν υπάρξει ακόμη και αν πρόκειται – για να το πούμε όσο γίνεται πιο μαλακά – για έναν μη θρησκευόμενο καλλιτέχνη. Αφού ακόμη και για τον πιο αμύητο ή τον ανυποψίαστο στα «περί τέχνης» – για οποιαδήποτε τέχνη και αν πρόκειται – υπάρχει μια βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση πως η αποκάλυψη και το θαύμα, τόσο στενά συνδεδεμένα με την ύπαρξη ενός αγίου, πιστώνονται ως κάτι εντελώς φυσιολογικό σε σχέση με τη λειτουργία ενός καλλιτέχνη και ειδικότερα ενός ηθοποιού.

Πολύ περισσότερο για μας τους Ελληνες καθώς η μέγιστη ηθοποιός Μαρίκα Κοτοπούλη, αν όχι την ίδια ακριβώς εποχή (ο Μοριάκ είχε γεννηθεί στα 1885 και η Κοτοπούλη στα 1887) είχε αποφανθεί πως «το θέατρο είναι θρησκεία». Μια απόφανση που δεν έπαψε να επαναλαμβάνεται έκτοτε στα παρασκήνια των θεάτρων όσο και ως αυτόνομη φράση σε πλείστα όσα θεατρικά έργα, χωρίς επιπλέον να διευκρινίζεται η πηγή της.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Θα ήταν το λιγότερο παρακινδυνευμένο να σκεφτεί κανείς πως η «σύμπτωση» αυτή ανάμεσα στον γάλλο μυθιστοριογράφο και την ελληνίδα ηθοποιό θα μπορούσε να μην ισχύει και ότι ενδεχομένως ο πρώτος είχε πληροφορηθεί τη ρήση της Κοτοπούλη ή η δεύτερη είχε διαβάσει τη φράση του Μοριάκ. Γεγονός που κάνει τη σύμπτωση αυτή ακόμη πολυτιμότερη καθώς αναδεικνύει την κοινότητα ενός πνεύματος, ενός πνεύματος που κατά το Ευαγγέλιο «όπου θέλει πνει».

Γρηγόρης Βαλτινός

ηθοποιός

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Σκηνή, ο ναός της αλήθειας

Αλήθεια, τι μετάλλαξη γίνεται όταν ο ηθοποιός περνάει από το παρασκήνιο στη σκηνή. Πιστεύω πως γίνεται κάτι που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει. Είναι σαν να περνάς από τη φυλακή στην ελεύθερη ζωή. Η ζωή είναι γεμάτη συμβάσεις, ζωτικά ψεύδη, υποκρισία, υποταγή, καταπίεση, εκμετάλλευση και χίλια ακόμη «δώρα» που περιέχει αυτό το «θείο δώρο» που βρωμίζει καθημερινά ο άνθρωπος. Η σκηνή, αντίθετα, είναι ο ναός της αλήθειας. Αυτός ο «ψεύτικος» και συμβατικός χώρος είναι σίγουρα πολύ πιο αληθινός από τη συμβατική, υποχρεωτικά, ζωή. Δεν έχεις ανάγκη να πεις ψέματα, να υποκριθείς, να υποταχτείς στην εξουσία, να συμβιβαστείς με την καταπίεση. Το αντίθετο ακριβώς: Μέσα σε αυτό το ψεύτικο κουτί ή την αρχαία ορχήστρα μπαίνεις για να υπηρετήσεις την αλήθεια. Δεν έχεις καμιά άλλη δέσμευση παρά μονάχα να υπηρετήσεις τις αιώνιες αξίες, τις «σταθερές» της ζωής που χαρίζουν ευτυχία, και όλα αυτά τα πετυχαίνεις καυτηριάζοντας το λάθος, το κακό, το ψέμα, την υποκρισία, την εκμετάλλευση, την αδικία μέσα από τα έργα των μεγάλων δημιουργών. Ο,τι δηλαδή μπορεί να χαρίσει ακόμη και σε έναν καθημερινό άνθρωπο ή σε έναν ιερωμένο τον τίτλο του «αγίου». Αγωνίζεται να διώξει το κακό, την αδικία και την εκμετάλλευση και ό,τι άλλο τοξικό και βλαβερό που προκαλεί συμφορές. Ισως γι’ αυτό ο Φρανσουά Μοριάκ, σε μια έκρηξη ενθουσιασμού για αυτή την υπέροχη τέχνη, έγραψε αυτή την τόσο εγκωμιαστική αλλά και τολμηρή ταυτόχρονα φράση. Τον ευχαριστούμε γιατί μας δίνει καύσιμο για να συνεχίζουμε…

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

σκηνοθέτης

Ενα είδος εξομολόγησης

Για να απαντήσω ή μάλλον για να γράψω ένα έστω και μικρό κείμενο με αφορμή τη φράση του Φρανσουά Μοριάκ, θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας πως βλέπω θέατρο από πολύ μικρός. Ο πατέρας μου είχε μαγαζί στην οδό Ιπποκράτους, δίπλα στο θέατρο Ακροπόλ, και, αν και πιτσιρίκι, μαθητής της Ε’ Δημοτικού, έμπαινα και έβλεπα τις παραστάσεις – κυρίως επιθεωρήσεις. Επεφτε κυριολεκτικά το σαγόνι μου παρακολουθώντας ηθοποιούς, πολύ γνωστούς ως σήμερα, που αν και έχουν περάσει δεκαετίες αφότου έφυγαν από τη ζωή, η μνήμη τους παραμένει ανεξίτηλη ώστε δικαιολογημένα να έχουν χαρακτηριστεί ως «ιερά τέρατα». Δεν ήταν όμως μόνο το Ακροπόλ που τροφοδοτούσε τα πρώιμα καλλιτεχνικά μου ενδιαφέροντα, ήταν κι ένας θερινός κινηματογράφος στη συνοικία του Ζωγράφου, όπου μεγάλωνα, Νιόβη τον έλεγαν, που κάθε Δευτέρα φιλοξενούσε ένα θέαμα με πολύ γνωστούς ηθοποιούς και τραγουδιστές (εκεί πρωτάκουσα την Πόλυ Πάνου). Ενα θέαμα μεταξύ επιθεώρησης και αναψυκτηρίου. Εκτός όμως από τα τραγούδια και τα νούμερα των ηθοποιών, υπήρχαν και ταχυδακτυλουργοί, ακροβάτες, μπαλέτο, που το παρουσίαζε ένας κομφερανσιέ Ζουγανέλης, αν θυμάμαι καλά το όνομά του, τα πάντα. Θυμάμαι λοιπόν μια μέρα, ένα απόγευμα, όπως είχα πάει μόνος μου στον κινηματογράφο (υπήρχε μια ελευθερία, αν και μικρά παιδιά, να κινούμαστε χωρίς να φοβόμαστε τόσο εμείς όσο και οι γονείς μας πως κάτι θα μας συμβεί) να έχω πλησιάσει στο πλάι της σκηνής και να έχω κολλήσει τα μάτια μου στο ξύλινο πλέγμα που χώριζε την πλατεία από μια αυλίτσα όπου κάθονταν οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές και οι άλλοι καλλιτέχνες πριν βγουν στην σκηνή. Ενα πλέγμα με το γιασεμί που περιπλεκόταν στα ξύλινα πηχάκια του να μοιάζει σαν προάγγελος του γνωστού, περίφημου τραγουδιού του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Με αναστάτωνε να βλέπω κυρίως τους ηθοποιούς τι κάνουν πριν έρθει η σειρά τους για να βγουν στη σκηνή, ότι δεν έκαναν τίποτε διαφορετικό από ό,τι θα έκαναν οι κανονικοί άνθρωποι, αν και στα μάτια μου φάνταζαν σαν θεοί. Επιναν το ούζο τους, έτρωγαν μεζέδες, συζητούσανε, καπνίζανε. Ενα απόγευμα λοιπόν, όπως κρυφοκοίταζα μέσα από το φουντωμένο πλέγμα, είδα την Μπέττυ Μοσχονά, όπως ανέβαινε τα τρία τσιμεντένια σκαλάκια για να περάσει από το παρασκήνιο στη σκηνή, να κοντοστέκεται και να κάνει τον σταυρό της. Και το εντεκάχρονο πιτσιρίκι που ήμουν τότε είπε μέσα του: «Α, είναι πολύ σοβαρό πράγμα το θέατρο για να κάνει τον σταυρό του ένας ηθοποιός και ταυτόχρονα να φαίνεται τόσο συγκινημένος και τόσο ευτυχής». Ισως είναι ο λόγος που με έκανε να πάρω την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Εχει περάσει ήδη μια δεκαετία, είμαι ήδη στη Δραματική Σχολή και περπατώντας στην Πατησίων βλέπω να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση η Μπέττυ Μοσχονά. Οταν ήρθαμε κοντά, τη σταμάτησα και της είπα: «Σας εκτιμώ πάρα πολύ, κυρία Μοσχονά. Το κουβαλάω χρόνια και χαίρομαι που σας βλέπω και μπορώ να σας το πω. Αυτό που είχατε κάνει, αν και ήμουν πολύ μικρός, υπήρξε για μένα πολύ σημαντικό». Και της εξομολογούμαι όλη την ιστορία, κινηματογράφος Νιόβη, φουντωμένο πλέγμα, η αυλίτσα, το σταυροκόπημά της πριν βγει στη σκηνή. Με άκουγε πολύ σοβαρή, σχεδόν αυστηρή και ήσυχη. Ηταν τόση η αγωνία μου να προλάβω να της πω όσα ήθελα, που δεν θυμάμαι τώρα τι μου είπε ή αν μου είπε κάτι. Αυτό όμως που θυμάμαι είναι πως όταν έφυγε, γύρισα και την κοίταζα ώσπου χάθηκε σε μια στροφή του δρόμου. Σαν να ήθελα να καταλάβω αν συνέχιζε να κάνει τον σταυρό της τα επόμενα χρόνια κάθε φορά που ήταν να βγει στη σκηνή. Πρόκειται για μια ανάμνηση που συνεχίζει πάντα γοητευτική. Εχω πάει αρκετές φορές στο Αγιον Ορος χωρίς να είμαι ιδιαίτερα πιστός. Ο ηθοποιός όμως μέσω της σκηνής προβαίνει σε ένα είδος εξομολόγησης και η εξομολόγηση θα έλεγε κανείς πως συνιστά ένα από τα πολλά βέβαια στοιχεία που συγκροτούν την έννοια της αγιότητας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Βλαδίμηρος Κυριακίδης

ηθοποιός

Ο αντίλαλος της ζωής

Παρασκήνιο. Το πίσω μέρος της σκηνής. Το πίσω και διπλανό μέρος της σκηνής. Οι θεατές δεν το βλέπουν. Εκεί περιμένουν οι ηθοποιοί. Εκεί προετοιμάζονται για την απόγνωση, την ελευθερία, τη μοναξιά, τον θάνατο.

Η θεατρική σκηνή έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Από μια κοινωνική σκοπιά, η έννοια της σκηνής είναι ένα πεδίο πολιτικο-κοινωνικής δράσης που μεταλλάσσεται και είναι απόλυτα εξαρτημένη από την κάθε κοινωνικο-ιστορική περίοδο.

Η ίδια η σκηνή, ως προϊόν μιας κοινωνικο-ιστορικής ψευδαίσθησης, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας τόπος ρεαλιστικός. Υπό την έννοια πως το σκηνικό γεγονός υπόκειται στις ιδιαιτερότητες μιας ποιητικής κατασκευής όπου η όραση πλέον είναι ενόραση.

Ο ηθοποιός, δρασκελίζοντας αυτήν τη νοητική αλλά και πραγματική απόσταση του παρασκηνίου με τη σκηνή, έχει ήδη φαντασιωθεί, ονειρευτεί, σαν το μωρό μέσα στην αγκαλιά των γονιών του, που ενέπνευσε τους γονείς του και το περιβάλλον τους να έχουν όνειρα και προσδοκίες. Η σκηνή είναι ο τόπος που άτομα που επιδρούν πάνω σε άλλα άτομα και όπου υπάρχει μια ψυχολογική διαδικασία πραγμάτωσης της σκηνικής ποιητικής διάστασης της δράσης, και είναι αυτή η πράξη που ασκεί επιρροή στους θεατές ως μια παράμετρος της προσωπικότητας του καθενός αλλά και της κοινωνίας.

Ο ηθοποιός, αυτός που επωμίζεται τα ρίσκα, χαρίζει ένα πλαίσιο σκέψεων και επιθυμιών, σαν υψηλόβαθμα αγγελικά ή πνευματικά πλάσματα στην υπηρεσία του θεατή. Και με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι αδύνατο να φανταστούν οι θεατές τις ταυτότητές τους έξω από την τέχνη που χαρίζει στοιχεία τόσο ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο όσο η αναπνοή και το καθαρό οξυγόνο.

Μέσα από αυτόν τον ηθοποιό-δημιουργό που ενδύεται με υποκριτικά ρούχα απόγνωσης, ελευθερίας, μοναξιάς, θανάτου, τα διαφορετικά προσωπεία της ταυτότητας δεν αποτελούν μόνο μια αναπαράσταση της ζωής, αλλά είναι ο αντίλαλος της ζωής, και καθρεφτίζονται και απλώνονται στο σύνολο του «είναι» του ατόμου, στις υπαρξιακές του αγωνίες, στις ερμηνείες της ζωής, και γιατί όχι, στις αποκλίσεις από τους κανόνες.

Ο ηθοποιός λοιπόν στοχεύει να επικεντρωθεί στις «μαγικές» διαστάσεις των εννοιών του εαυτού και της ταυτότητας, τόσο όσο του επιβάλλει η παραστατική του τέχνη, που βάση έχει στις κοινωνικοπολιτικές και τεχνολογικές αλλαγές που σημαδεύουν και αλλάζουν τη σκηνή του κόσμου.

Η βασικότερη επιλογή του ηθοποιού είναι ο δημιουργικός αναβρασμός που σημαδεύει την κατάρρευση των κοινωνικών επιταγών και φέρει την απόλυτη επικράτηση της ελεύθερης σκέψης. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα σύμβολο της απενεχοποίησης του ανθρώπου και το τέλος του φοβικού παγκόσμιου χάρτη που επιβάλλουν οι πολιτικές. Ο χάρτης του ηθοποιού αλλάζει μορφές και μεταλλάσσει όποτε θέλει, όποτε του δίνεται η ευκαιρία, τους γελωτοποιούς σε τραγικούς ήρωες και τους τροβαδούρους σε ποιητές του σκοταδιού.

Παράλληλα με τις πολιτικές αλλαγές, ο ηθοποιός διαμορφώνει νέες συνθήκες στην καθημερινότητα των περισσότερων ανθρώπων. Η εμφάνιση των νέων ρευμάτων τέχνης του θεάτρου αλλά και η υποκριτική προσέγγιση της τέχνης του ηθοποιού είναι καθοριστικής σημασίας γιατί επιφέρουν σημαντικές τροποποιήσεις στην αντίληψη. Ο χώρος του ηθοποιού προσφέρει μια γενετική δυνατότητα προφορικής έκφρασης της επιθυμίας και της ελπίδας, μιας δέησης, μιας δέησης που ερμηνεύεται από τον ηθοποιό σε στίχους, σε σειρές λέξεων, που έχουν ρυθμό και μέτρο, με συλλαβές γεμάτες υψηλά νοήματα, με προτάσεις προικισμένες με μεγάλες εσωτερικές διαφορές. Ο ηθοποιός χρησιμοποιεί τη φαντασία, απευθύνεται στο συναίσθημα, για να μεταλαμπαδεύσει τη βιωμένη σκηνική πράξη ως βιωμένη εμπειρία του θεατή. Τα φώτα σβήνουν. Ηρθε η στιγμή που ο ηθοποιός, ως άλλος άγιος, δρασκελίζει αυτό το κατώφλι για να βρεθεί στη σκηνή. Υποχρέωσή του; Να αλλάξει τις έννοιες, να συμπαρασύρει την έννοια του χρόνου σε ένα άλλο επίπεδο χωροχρόνου, να φέρει αλλαγές.

Γιώργος Νανούρης

σκηνοθέτης, ηθοποιός

Ασκηση και μοναχικότητα

Ημουν επτά χρονών όταν είδα για πρώτη φορά θέατρο. Ηταν μια παιδική παράσταση του έργου «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας». Θυμάμαι πόσο μαγεμένος και απορημένος ένιωθα για όλα αυτά που έβλεπα στο σανίδι, αλλά θυμάμαι επίσης – σαν σκηνή από ταινία του σινεμά – το εξής:

Φεύγοντας από το θέατρο περνούσες μπροστά από τη σκηνή και έστριβες αριστερά. Διασχίζοντας έναν διάδρομο, λίγο πιο κάτω στα δεξιά σου, ακριβώς πίσω από τη σκηνή του θεάτρου ήταν τα παρασκήνια. Είδα τον τοίχο – που αποτελούσε την πλάτη του θεάτρου – απ’ την πίσω του μεριά όπου κάθονταν οι ηθοποιοί με χαμηλά φώτα και ξεβάφονταν. Πίσω τους η άδεια πια σκηνή. Ενας τοίχος χώριζε τους δύο κόσμους. Και θυμάμαι πόσο πολύ μπερδεύτηκα και αναρωτήθηκα εάν αυτό που έβλεπα πριν από λίγο ήταν το αληθινό και αυτό που γινόταν ακριβώς τώρα, το ψεύτικο. Μπέρδεψα για λίγο δηλαδή ποια σκηνή απ’ τις δύο ήταν η παράσταση και ποια η αληθινή ζωή. Γιατί και οι δύο εικόνες, αυτή των ηθοποιών πάνω στη σκηνή να παίζουν αλλά και αυτή των ηθοποιών πίσω απ’ τη σκηνή να ξεβάφονται, μου φάνηκαν εξίσου μαγικές αλλά και εξίσου κανονικές.

Αυτή η διαφορά πίσω και μπροστά απ’ τη σκηνή ή ακόμα και η άλλη, πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, θα είναι πάντα το μεγάλο ζήτημα. Πώς όλα θα μοιάζουν τόσο αληθινά και πραγματικά σαν να βλέπεις τη ζωή; Αλλά και πώς θα είναι τόσο ποιητικά, μαγικά, ατμοσφαιρικά, αλλούτερα, σαν να είναι μια φέτα από μια άλλη ζωή;

Και πως προσπαθείς να εντάξεις κομμάτια της μιας, μέσα στην άλλη.

Δεν ξέρω αν τη στιγμή που ο ηθοποιός περνά απ’ το παρασκήνιο στη σκηνή αγιοποιείται, ξέρω όμως πως αν θέλει να κάνει σωστά αυτή τη μετάβαση χρειάζεται η άσκηση, η μοναχικότητα αλλά και η μοναστικότητα, αν είναι δόκιμος ο όρος.

Είναι αυτή η στιγμή λίγο πριν όλα αρχίσουν, λίγο πριν σβήσουν τα έξω φώτα για να ανάψουν τα μέσα, λίγο πριν γίνει απόλυτη ησυχία κάτω και πάνω στη σκηνή, λίγο πριν πάρεις την τελευταία ανάσα, λίγο πριν το σφίξιμο στο στομάχι και το κόψιμο στα γόνατα, αυτή η στιγμή που μπορείς να νιώσεις ότι για λίγες ώρες θα βγεις από όλα για να μπεις σε έναν άλλο κόσμο και που σαν ένας άλλος Αγιος θα μεταφέρεις το μήνυμα του συγγραφέα, του σκηνοθέτη, του ερμηνευτή σε ένα διαφορετικό ποίμνιο που περιμένει ευλαβικά να μαγευτεί, να ονειρευτεί, να παρασυρθεί από εσένα και αν είσαι τυχερός να σε χειροκροτήσει, αν όχι, να σε αποκαθηλώσει…

Αστέρης Πελτέκης

καλλιτεχνικός διευθυντής ΚΘΒΕ

Οπως ένας Αγιος Απόστολος  

Η φράση του Φρανσουά Μοριάκ με τη διττή σημασία για την ύπαρξη και την υπόσταση  του «ανθρώπου – ηθοποιού», θα μπορούσε να αποτελέσει μια ολιστική προσέγγιση της προσωπικότητας του ιδιαίτερου αυτού «πλάσματος».

Η έννοια της προσωπικότητας που αναπτύσσεται τον 18ο αιώνα ορίζει την ιδιοφυΐα ως επιτομή της προσωπικότητας. Ο Χέρντερ αποτυπώνει πολύ εύστοχα σε μια φράση την αντίληψη αυτή: «Η ιδιοφυΐα υπνώττει μέσα στον άνθρωπο όπως το δέντρο μέσα στον  σπόρο».

Κάθε καλλιτέχνης, συμπεριλαμβανομένου του ηθοποιού, μεταλλάσσεται  μέσα σε αυτό το πλαίσιο της αντίληψης της προσωπικότητας, διαμορφούμενος σε έναν μοναδικό δημόσιο δρώντα, με τον θεατή να βρίσκεται στον αντίποδά του συμμετέχοντας μόνον ως παρατηρητής. Ο ηθοποιός που μέχρι και τα τέλη του 18ου αιώνα δεν μπορούσε να προσδοκά κοινωνική αναγνώριση και φήμη, μετατρέπεται σε «αστέρα» που απολαμβάνει τον θαυμασμό, ακόμα και την εξύμνηση.

Αυτός ο πότε κυνηγημένος και πότε εξυμνούμενος, μέσα στην ιστορική διαδρομή του καλλιτέχνης, γίνεται πηγή έμπνευσης του μεγάλου γάλλου νομπελίστα λογοτέχνη. Μεγαλωμένος σε ένα αυστηρά θρησκευτικό περιβάλλον με προσλαμβάνουσες αστικής ευλάβειας, ο συγγραφέας παραλληλίζει τη ζωή και τη σκηνική εμπειρία ενός ηθοποιού με αυτή ενός Αγίου.

Τα πάθη, η αφοσίωση, η αποστολή και η προσήλωση, η ατίμωση, η βάσανος και η κάθαρση ακόμη και η εξύμνηση, αποτελούν κοινό τόπο με διαφορετικό τρόπο για τις δύο αυτές υπάρξεις. Από τον τρόπο τον οποίο διάγουν τον βίο τους μέχρι και το τελετουργικό της παραγωγής μιας διαδικασίας αναζήτησης της αλήθειας τα κοινά στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν είναι πολλά.

Πιθανότατα, η αναγωγή του Μοριάκ, λαμβάνει προεκτάσεις μετουσίωσης και μαρτυρίου για την ανεύρεση μιας αλήθειας. Ο ηθοποιός σαν άλλος Αγιος έχει την αποστολή να μεταλαμπαδεύσει αυτή την αλήθεια κοινωνώντας την στους συνανθρώπους του. Ο ηθοποιός, όπως ένας Αγιος Απόστολος λαμβάνει την αλήθεια από τα ιερά κείμενα και τη μετουσιώνει σε πράξη και λόγο τον οποίον «κοινωνεί» και επικοινωνεί στους πιστούς, λαμβάνει την αλήθεια των δραματικών κειμένων και την κοινωνεί-επικοινωνεί αντίστοιχα στους θεατές.

Η διαδικασία αυτή της στέρησης της λήθης (α-λήθεια: άλφα στερητικό και λήθη) της εύρεσης και της κατανόησης μιας αλήθειας και της μετουσίωσής της σε έργο τέχνης, είναι επώδυνη και κοπιαστική. Προσφέρει όμως την απόλαυση, όταν συμβαίνει να ευοδωθεί η επικοινωνία και καταφέρει να περάσει την αλήθεια αυτή στο κοινό, στους συνανθρώπους του, μέσα από τη σπουδαία λειτουργία την οποία επιτελεί η τέχνη του Θεάτρου.

Μα όπως συχνά οι Αγιοι κυνηγήθηκαν, λοιδορήθηκαν, αποδοκιμάστηκαν, βασανίστηκαν, ακόμα και θανατώθηκαν, έτσι και ένας ηθοποιός «κινδυνεύει» να αποδοκιμαστεί, να κατηγορηθεί, να εκδιωχθεί και να ατιμωθεί, με έναν θάνατο όχι κυριολεκτικό αλλά «ψυχοπνευματικό». Εχει όμως πάντα την πιθανότητα να «δει» και να βιώσει το φως, μέσα από τη βαθύτερη κατανόηση της φιλοσοφίας της οποίας κοινωνεί και να εξυμνηθεί για την αποστολή του στην τέχνη και κατ’ επέκταση για τον συνάνθρωπο. Αυτό είναι κάτι που μόνο όποιος έχει την εμπειρία της θεατρικής σκηνής μπορεί να το κατανοήσει πλήρως.

Αναφέρω ολοκληρώνοντας τη συγκυρία της διαπίστωσης κοινής ημερομηνίας γέννησης (11 Οκτωβρίου) που μας συνδέει με τον γάλλο λογοτέχνη!

Αρης Τρουπάκης

ηθοποιός, σκηνοθέτης

Ενα «μυστικό δυναμό»

Υπάρχει ένα αστείο που κυκλοφορεί ανάμεσα στους ηθοποιούς και αφορά τη συνήθως πρώτη και σίγουρα πιο συχνή ερώτηση που ακούμε από ανθρώπους εκτός του επαγγέλματός μας: «Καλά ρε παιδί μου, πώς θυμάστε τόσα λόγια;». Πώς εξηγείς σε κάποιον που δεν χρωστά ούτε να ξέρει ούτε να καταλάβει ότι το μικρότερο των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσει ένας ηθοποιός στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει έναν ήρωα επί σκηνής είναι η αποστήθιση – πόσο λάθος λέξη για τη δουλειά μας – του κειμένου;

Οι ήρωες του Αισχύλου, του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ ανεξαρτήτως μεγέθους, εποχής, συνθήκης, γλώσσας παραμένουν απελπιστικά σημερινοί (σε ένα αέναο και διαρκές «σήμερα») και κυρίως αναγνωρίσιμοι και τούτο είναι κάτι που η παράσταση μέσω των ηθοποιών της πασχίζει να υπενθυμίσει στο κοινό. Δεν είναι εκθέματα σε ένα μουσείο, ούτε υπερφυσικοί ανδριάντες, ούτε εξιδανικευμένες μορφές που χρήζουν λατρείας ή μίσους. Είναι άνθρωποι με φως και σκοτάδι, μικρότητες και τραγικά ελαττώματα, ενίοτε φαιδροί και ανυπεράσπιστοι απέναντι στις συνθήκες που τους περιβάλλουν, ζηλόφθονες, μικροί, δειλοί και γενναίοι την ίδια στιγμή, σοφοί και ανόητοι ταυτόχρονα. Ανθρωποι που υποφέρουν και πονούν προσδοκώντας ο καθείς τη δική του λύτρωση. Το να προσεγγίσεις ερμηνευτικά έναν τέτοιο ήρωα ζητά καταρχάς να αναγνωρίσεις τη συγγένειά σου με εκείνον. Να ανακαλέσεις μέσα σου και γύρω σου τις συνθήκες και τις στιγμές κατά τις οποίες υπήρξες κι εσύ όλα τα παραπάνω και πόσα άλλα. Μικρός και γκρινιάρης και περιπαθής και μωροφιλόδοξος και φλύαρος και φλεγόμενος από πάθη προσωρινά και ευτελή και όμως για λίγο μεγαλειώδη. Ο ήρωας δεν ζητά την ιδεολογία σου ούτε τον αξιακό σου κώδικα. Ζητά την έστω και βαθιά κρυμμένη σου δυνατότητα να αναγνωρίζεις στον άλλο κομμάτια του εαυτού σου, να δείξεις κατανόηση και τρυφερότητα απέναντι σε πράξεις ενίοτε ειδεχθείς, χωρίς να αρκεστείς στην απατηλή ευκολία ρήσεων όπως: «Εγώ δεν θα ‘κανα ποτέ κάτι τέτοιο». Να διανοηθείς δηλαδή πως η δουλειά που καλείσαι να κάνεις βρίσκει την ουσία της όταν ενώνει τους ανθρώπους και όχι όταν τους χωρίζει.

Οταν ο ηθοποιός ερμηνεύει έναν τέτοιο ήρωα και ένα τέτοιο κείμενο επί σκηνής απευθύνεται σε εκείνο ακριβώς το κομμάτι που κρύβει μέσα του – ή πιστεύουμε πως κρύβει – κάθε θεατής, κάθε άνθρωπος. Οχι με ρητορείες, όχι με μανιφέστα, όχι με διαλέξεις περί ανθρωπιάς αλλά στην πράξη. Με το σώμα του, τη φωνή του, το βλέμμα του, τις σκηνικές του πράξεις. Δεν ωραιοποιεί, δεν εξιδανικεύει, ούτε καταδικάζει. Προσδοκά απ’ τον θεατή ό,τι ακριβώς κι από τον ίδιο στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει πειστικά έναν ρόλο.

Την επώδυνη αποδοχή πως οι χειρότερες και οι καλύτερες εκδοχές του ανθρώπου συνυπάρχουν μονίμως μέσα μας σε έναν ατελείωτο αγώνα που δεν θα βγάλει ποτέ νικητή και ηττημένο. Η επικράτηση της μιας εκδοχής πάνω στην άλλη, είναι πάντα προσωρινή και θνησιγενής, ευαίσθητη στο πρώτο φύσημα του αέρα.

Φαντάζει μια συνθήκη απελπιστική, ένα σισύφειο βάσανο. Κι όμως. Το βήμα του ηθοποιού που τον φέρνει στη σκηνή για να μαρτυρήσει δημοσίως μια τέτοια οδυνηρή αλήθεια, γυμνός και ευάλωτος στα βλέμματα των θεατών, είναι ένα «μυστικό δυναμό» που φορτίζει ξανά την πίστη του, και κατ’ επέκταση του κοινού, πως αν κατανοήσουμε την κοινή μας συνθήκη, την κοινή μας μοίρα, ίσως σε κάτι να ‘χουμε γίνει καλύτεροι. Εξάλλου κανείς θεός δεν έζησε ποτέ μέσα μας. Μόνο ανάμεσά μας.

«Φτερά» έκαναν χιλιάδες ευρώ από τραπεζικούς λογαριασμούς μιας 54χρονης στη Φλώρινα, μέσα σε διάστημα τριών μηνών, χωρίς εκείνη να το αντιληφθεί άμεσα καθώς δεν είχε καταλάβει ότι της είχαν κλέψει τις κάρτες.

Ο δράστης κατάφερε να πάρει τις κάρτες από το πορτοφόλι της 54χρονης χωρίς να γίνει αντιληπτός

Τις αναλήψεις που φτάνουν το ποσό των 10.600 ευρώ συνολικά έκανε από μηχάνημα ΑΤΜ ένας 59χρονος άνδρας, εις βάρος του οποίου σχηματίστηκε δικογραφία για το αδίκημα της κλοπής.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η κλοπή εξιχνιάστηκε τώρα από τους αστυνομικούς του Τμήματος Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων Φλώρινας αν και ο δράστης πήρε τα πρώτα χρήματα τον περασμένο Νοέμβριο, καθώς η άτυχη γυναίκα δεν είχε χρησιμοποιήσει τις κάρτες της εκείνο το διάστημα.

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ. οι αναλήψεις έγιναν σταδιακά, από μέσα Νοεμβρίου του 2024 έως μέσα Φεβρουαρίου του 2025 στην πόλη της Φλώρινας. Ειδικότερα, όπως προέκυψε από την έρευνα και έπειτα από κατάλληλη αξιοποίηση στοιχείων από τους αστυνομικούς, ο 59χρονος είχε καταφέρει να αφαιρέσει τις τραπεζικές κάρτες χωρίς να γίνει αντιληπτός από το πορτοφόλι 54χρονης αλλοδαπής.

Επρόκειτο για δύο χρεωστικές τραπεζικές κάρτες με τις οποίες ο δράστης προέβη στις αναλήψεις των μετρητών από ΑΤΜ τραπεζικών καταστημάτων, καταφέρνοντας να αποσπάσει το σημαντικό χρηματικό ποσό.

Η δικογραφία που σχηματίσθηκε σε βάρος του 59χρονου θα υποβληθεί στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Φλώρινας.

Οταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων αποφασίζει να βγει από το στάδιο και να πλεύσει στον Σηκουάνα, ξέρεις πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη συνθήκη. Ετσι λοιπόν κι αυτή του Παρισιού, το περασμένο καλοκαίρι, ξεχώρισε όχι μόνο για το φαντασμαγορικό σκηνικό της κατά μήκος του ποταμού, αλλά και για το πάντρεμα του γαλλικού ρυθμού με τη θεατρικότητα μιας παγκόσμιας τηλεοπτικής μετάδοσης. Αρκετούς μήνες αργότερα πλέον, με τα πάθη της συγκεκριμένης βραδιάς να έχουν πια κοπάσει, το Φεστιβάλ Series Mania στη Λίλλη της Γαλλίας επέστρεψε σε αυτή τη στιγμή για να εστιάσει στην τηλεοπτική κάλυψή της. Στην ομιλία, που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, ο καλλιτεχνικός διευθυντής των τελετών του Παρισιού Τομάς Ζολί μαζί με την παραγωγό της βραδιάς Φανί Ερερό και τον επικεφαλής του πρότζεκτ Τομάς Γκαμελτόφτ δεν στάθηκαν μόνο στο πώς αλλά και στο γιατί πίσω από κάθε πλάνο κάθε μετάβαση ενός γεγονότος σχεδιάστηκε για να λειτουργεί ταυτόχρονα ως τελετή, θέαμα και αφήγηση σε πραγματικό χρόνο.

ΝΕΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ. Προλογίζοντας τη συζήτηση ο Τομάς Γκαμελτόφτ σχολίασε πως η τελετή έναρξης του Παρισιού «ανέτρεψε τα όρια, μεγεθύνοντας την ποικιλομορφία. Ηταν χωρίς αποκλεισμούς, διασκεδαστική και ειπώθηκε με έναν πολύ γενναίο, θαρραλέο τρόπο. Εδειξε ότι η ουσία είναι ο βασιλιάς κι αυτό που πραγματικά πρέπει να αναζητούμε. Εδειξε επίσης ότι όποια κι αν είναι η μορφή, χρειαζόμαστε νέες ιστορίες, νέες αφηγήσεις». Παίρνοντας τον λόγο, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της τελετής Τομάς Ζολί παραδέχτηκε πως όταν του ανατέθηκε η ευθύνη της δημιουργίας της έναρξης με φυσικό σκηνικό τον Σηκουάνα αμφέβαλλε για το αποτέλεσμα. «Εκείνη την εποχή αναρωτιόμασταν εάν ήταν μια ιδιοφυής ιδέα ή μια σκατοϊδέα. Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε να το δοκιμάσουμε. Ενιωσα ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να αντισταθμίσουμε αυτή την απίστευτη καρτ ποστάλ με μια ιστορία, μια αφήγηση. Επειδή στους Ολυμπιακούς Αγώνες ο κόσμος συγκεντρώνεται και παρακολουθεί ειδικά την πρώτη τελετή, η οποία εξακολουθεί να είναι το πρόγραμμα με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στον κόσμο, περισσότερο και από το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, χρειαζόμασταν μια ιστορία. Επρεπε να πούμε κάτι για το τι είναι η Γαλλία, τι σημαίνει για τον κόσμο από τον κόσμο. Η πρώτη ιδέα ήταν να έχουμε συγγραφείς για να ξεκινήσουμε την ιστορία. Ηθελα να συγκεντρώσω μια ομάδα συγγραφέων από διαφορετικούς κόσμους» παραδέχτηκε ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής του θιάσου La Piccola Familia.

ΣΑΝ ΣΕ ΣΕΙΡΑ. Στο εγχείρημα της προσέλκυσης των σωστών συγγραφέων για το στήσιμο της ιστορίας της τελετής τον βοήθησε η Φανί Ερερό με τη μεγάλη εμπειρία της στην τηλεόραση. Δουλεύοντας σαν σε σειρά, με τη Λέιλα Σλιμάνι από τον χώρο της λογοτεχνίας, τον Πατρίκ Μπουσερόν από της ιστορίας και τον Νταμιέν Γκαμπριάκ από του θεάτρου, επιδόθηκαν σε μια συλλογική διαδικασία συγκέντρωσης ιδεών και εμπνεύσεων για το σενάριο της μεγάλης βραδιάς. «Αυτό που κάναμε ήταν να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε τι είναι η Γαλλία και το ερώτημα ήταν ευρύ. Στο καλάθι, όπως το ονομάσαμε, βάλαμε πίνακες, αποσπάσματα βιβλίων, κινηματογραφικές ταινίες, κάθε είδους υλικό. Αλλά παρέμεινε το ερώτημα της αφήγησης κι αυτό ήταν το σωστό σημείο για να ξεκινήσουμε. Ετσι, πήγαμε μια βόλτα με βάρκα, στα μέσα Ιανουαρίου που έκανε πολύ κρύο, στον Σηκουάνα και ήταν πολύ ωραία. Ο Σηκουάνας λέει μια ιστορία για το Παρίσι, το παρελθόν του και την ευρύτερη ιστορία της Γαλλίας. Μια ιστορία σε κεφάλαια, που δεν είναι χρονολογικά αλλά τόσο ενδιαφέροντα. Πηγαίνουμε στις όχθες του από μνημεία διαφορετικών αιώνων σε διαφορετικούς θεσμούς κι αυτό ήταν το μεγάλο θέμα. Ετσι κάναμε τις συνδέσεις. Ηταν ο Σηκουάνας που έδειξε τη Γαλλία» επισήμανε η παραγωγός.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ. Εχοντας ως βάση την ιδέα του γαλλικού χωριού που απλώνεται σε όλο το μήκος του ποταμού, η δημιουργική ομάδα πρόσθεσε στην τελετή το κρίσιμο στοιχείο της κίνησης. «Υπήρχε η ιδέα της κίνησης σε αυτό το φυσικό περιβάλλον. Εδώ, το ποτάμι μάς παρασύρει. Ξέραμε ότι θα υπήρχε παρέλαση αθλητών, άρα κίνηση. Και αυτή η κίνηση ήταν στην πραγματικότητα μια ιδέα-κλειδί, επειδή περιέχεται επίσης σε αυτό που θέλαμε να αφηγηθούμε: μια χώρα που δεν σταματά, μια ταυτότητα που δεν είναι πετρωμένη αλλά στραγγίζει μαζί της παραποτάμους, στοιχεία, το υπέδαφος, αδρανή», υπογράμμισε η Φανί Ερερό και συνέχισε: «Για εμένα η τελετή ήταν ένα πορτρέτο της Γαλλίας. Σαν να ήταν η Γαλλία ένας χαρακτήρας. Θα αναλύαμε τις πτυχές της, θα την ξεφλουδίζαμε λίγο για να δούμε τι υπάρχει γύρω της και τι βρίσκεται στην καρδιά της. Θα ξεκινούσαμε με το προφανές, ίσως το πιο στερεοτυπικό, και στη συνέχεια θα σκάβαμε σε αυτό από το οποίο είναι φτιαγμένο, που είναι οι ομορφιές του, η υπερηφάνειά του, οι ανατροπές του, οι θλίψεις και οι πληγές του».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΠΑΤΗΜΕΝΗ. Η ελευθερία που έδωσε στη δημιουργική ομάδα η τελετή εκτός σταδίου δεν περιορίστηκε μόνο στο σκηνικό, αλλά επεκτάθηκε στην ίδια τη δομή της ξεφεύγοντας από την πεπατημένη προηγούμενων διοργανώσεων. «Σκεφτήκαμε τι θα γινόταν αν τα γυρίζαμε όλα ανάποδα και συνυφαινόταν το καλλιτεχνικό κομμάτι, η παρέλαση και τα στοιχεία του πρωτοκόλλου που έγιναν και τα ίδια καλλιτεχνικά και αφηγηματικά στοιχεία. Ετσι, για παράδειγμα, τη φλόγα, που κανονικά φτάνει στο τέλος σε όλες τις τελετές θριαμβευτικά με έναν αθλητή, εμείς την είχαμε ακριβώς στην αρχή, αλλά όχι στο σωστό σημείο στο Stade de France» είπε η Φανί Ερερό, για να τη συμπληρώσει ο Τομάς Ζολί. «Είχαμε τον δικό μας τρόπο να ενσαρκώσουμε εικόνες και σύμβολα με πιο ακριβή τρόπο. Ετσι, το να καταφέρεις να δώσεις σάρκα και οστά σε κάτι που θα μπορούσε να είναι αφηρημένο είναι μια από τις προκλήσεις της μυθοπλασίας, επειδή έχω να υπερασπιστώ ένα ισχυρό θέμα, μια ιστορία, μια άποψη για τον κόσμο. Αλλά στην πραγματικότητα δεν γυρίζω ένα δοκίμιο. Χρειάζομαι ανθρώπους».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Η ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ. Ενα από τα πιο σχολιασμένα στοιχεία της τελετής ήταν η ανθρωπογεωγραφία της, η οποία, κόντρα σε ό,τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, ανοίχτηκε σε πρόσωπα διαφορετικών καταβολών. «Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι αν κάνει μια δουλειά παράστασης πρέπει να είναι αντιπροσωπευτική. Οσον αφορά τη διανομή της ιστορίας, τι βάζουμε στη σκηνή σε σχέση με τους ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά μας. Ετσι, από την αρχή ήταν όλοι καλεσμένοι σε αυτό το πάρτι για τη Γαλλία και την Ευρώπη. Ηταν σημαντικό να μη μείνει κανείς στο περιθώριο, όποιος κι αν είναι, από όπου κι αν προέρχεται, όποια κι αν είναι τα μουσικά ή καλλιτεχνικά του γούστα. Οσον αφορά το καστ, είχαμε πάνω απ’ όλα ενσαρκώσεις που νομίζω ότι είναι πολύ αντιπροσωπευτικές αυτής της ποικιλόμορφης Γαλλίας. Οσον αφορά το είδος και την καλλιτεχνική επεξεργασία, η ιδέα δεν ήταν να πούμε ότι θα αντιπαραβάλουμε τα πράγματα δίπλα δίπλα για να πούμε ότι αυτοί που τους αρέσει το μέταλ, η ραπ ή η όπερα είναι λίγο χαρούμενοι. Αλλά να πούμε στους εαυτούς μας ότι στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι συμβατά. Νομίζουμε ότι δεν μπορούν να συναντηθούν, αλλά στην πραγματικότητα, αν αυτό γίνει, δημιουργείται έκπληξη, ομορφιά και συγκίνηση». Ο Τομάς Ζολί, τέλος, συνέδεσε την ανατρεπτική του έμπνευση με την Ελλάδα. «Κυνηγούσα ένα είδος ονείρου από τότε που έμαθα τι είναι το θέατρο και από πού προέρχεται, δηλαδή από τους αρχαίους Ελληνες που έστησαν ένα στάδιο και ένα θέατρο στην καρδιά της πόλης. Επισκέφθηκα το Θέατρο του Διονύσου στην Αθήνα, όπου δεν υπήρχαν οθόνες, ούτε μικρόφωνα, αλλά 20.000 άνθρωποι που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν θέατρο, όπως οι ιδρυτές του, γιατί σε μια δεδομένη στιγμή στις κοινωνίες μας, στη δημοκρατία, στις ανθρωπιστικές μας επιστήμες συναντιόμαστε όλοι γύρω από τη μυθοπλασία».

Ο Πάπας Φραγκίσκος (2013-2025) προερχόμενος από την Αργεντινή (γεννήθηκε το 1936), ανήλθε στον θρόνο της Ρώμης σε μια περίοδο όπου άλλοι τη χαρακτήρισαν ως σημείο καμπής, και άλλοι την εξέλαβαν ως εσχατολογική εκπλήρωση. Αν και διέφερε από τους προκατόχους του, παρέμεινε στην πορεία που είχαν χαράξει. Θα ήταν ανεδαφικό άλλωστε να ανέμενε κανείς στη θητεία του την πραγμάτωση της θεολογίας της απελευθέρωσης, που κυριάρχησε κατά την ωρίμανσή του στη Λατινική Αμερική, ή να αναστρέψει την πορεία της Δύσης. Βεβαίως, ήταν ο πρώτος Ιησουίτης που ανήλθε στον παπικό θρόνο, διαμορφώνοντας με τόλμη ένα διαφορετικό ήθος ηγεσίας, στοχεύοντας στην απλότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη θεσμική ανανέωση.

Το όραμά του να αφυπνίσει τη συνοδική συνείδηση στη Δύση, μετατράπηκε σε απόφαση όταν αισθάνθηκε ότι είχε την ισχύ να το θέσει (2021-2024). Επιχείρησε να μετατοπίσει το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής από την αυστηρή ιεραρχία, στις συλλογικές λειτουργίες, θέτοντας εν αμφιβόλω το πιο κυρίαρχο ενοποιητικό στοιχείο του χώρου του, τον ίδιο τον παπισμό, αφού στην πράξη ο κατέχων τη θέση του Πάπα είναι ο μοναδικός επίσκοπος της Δύσης. Ηταν η απόπειρα μιας μεταστροφής που «συνομιλεί» άμεσα με την αρχαία εκκλησιολογική παράδοση της Ανατολής και που αναζητά τρόπους να την ενσωματώσει.

Είχε ήδη υποστεί μια ήττα στο πεδίο των συμβολισμών, στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει τις εγνωσμένες ηθικές παρεκκλίσεις του κλήρου του στην Αμερική, ένα τεράστιο ηθικό και ποιμαντικό σκάνδαλο. Προσπάθησε, λοιπόν, να ανατρέψει τη σταδιακά παγιωμένη καθολική αγαμία του κλήρου στη Δύση, μετά τη Σύνοδο της Αρελάτης (314). Το άνοιγμα της συζήτησης για τον γάμο των κληρικών, συνάντησε ισχυρές αντιδράσεις. Τελικά, η αρχή της αλλαγής έγινε με το καθεστώς των «viri probati» (έγγαμοι άνδρες με αποδεδειγμένη πίστη), ιδίως σε περιοχές με έλλειψη ιερέων, όπως ο Αμαζόνιος. Η θέση του αυτή χαρακτηρίσθηκε από ποιμαντικό ρεαλισμό και την αποφυγή ρήξεων, υποδεικνύοντας έναν δρόμο προσεκτικών μεταρρυθμίσεων, που άφησε, όμως, την επίλυση του προβλήματος για το μέλλον.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Διατήρησε την ενάργεια των σχέσεων με την Ανατολή, με αξιοσημείωτη ευαισθησία και προσεκτική προσέγγιση. Ενώ ανέπτυξε την τακτική επικοινωνία και τις κοινές δηλώσεις με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αναγνωρίζοντας την Ανατολή ως θεολογικό εταίρο, και όχι ως περιθωριακό συνομιλητή, η συνάντησή του και με τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο στόχευσε στο άνοιγμα διαδρόμων επικοινωνίας με τη Ρωσική Εκκλησία. Η συμμετοχή του, μάλιστα, σε ζητήματα της Μέσης Ανατολής, καταδεικνύει μια αυξημένη πρόθεση γεφύρωσης των αιώνων διαίρεσης. Παράλληλα η έμφαση στην ενότητα του χριστιανικού κόσμου, αποτελούσε διαρκή μέριμνα. Οι προσπάθειες για τον εορτασμό κοινού Πάσχα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αν και προς το παρόν συμβολικές, δείχνουν την πρόθεσή του να υπερβεί παγιωμένες παραδόσεις προς όφελος του ορατού κοινού σημείου της εκκλησιαστικής μαρτυρίας και της ενότητας. Σε μια εποχή βαθιών παγκόσμιων κρίσεων έδειξε ότι η ενότητα δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, εν τέλει, δεν προσέφερε απλώς ένα διαφορετικό πρόσωπο της παποσύνης, αλλά επιχείρησε να επανερμηνεύσει τον θεσμό με θεολογικά και ποιμαντικά κριτήρια, ανοίγοντας νέες δυνατότητες για τον διάλογο, την ανανέωση και την ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Η παρακαταθήκη για τους διαδόχους του τεράστια.

Ο Ιωάννης Αντ. Παναγιωτόπουλος είναι καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ

Ιδιαίτερα ανήσυχοι είναι οι κάτοικοι στις Βούτες Ηρακλείου στην Κρήτη, καθώς τις τελευταίες ημέρες έχουν εμφανιστεί στην περιοχή ρήγματα, «κόβοντας» στα δύο σπίτια, δρόμους και άλλες υποδομές του χωριού. Φαινόμενο που δεν μπορούν να εξηγήσουν, καθώς όπως λένε δεν έχει σημειωθεί κάποιος σεισμός.

Η  γη άνοιξε στα δύο και μάλιστα σε δύο διαφορετικά ρήγματα σε μεγάλο μήκος του χωριού με κατεύθυνση προς τα νότια.

Με βάση τις πρώτες εκτιμήσεις, οι ρηγματώσεις που έχουν εμφανιστεί σε δρόμους, σε σπίτια, την εκκλησία του χωριού και άλλες υποδομές, ενδεχομένως να οφείλονται σε εκτεταμένη καθίζηση του εδάφους, που καταλαμβάνει μήκος τουλάχιστον 150 μέτρων – Στην περιοχή θα μεταβεί ο Ευθύμης Λέκκας

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ανήσυχοι οι κάτοικοι στις Βούτες για τα ξαφνικά ρήγματα

«Υπάρχουν ρήγματα, καθιζήσεις ενώ υπάρχουν σπίτια που έχουν κόψει στα δύο οι εσωτερικοί τοίχοι» ανέφερε στο Cretalive ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Χαράλαμπος Αλογδιανάκης.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ρηγματώσεις έχουν εντοπιστεί σε τουλάχιστον 10 σπίτια του χωριού

Το φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη με τους κατοίκους να αναφέρουν ότι τα ρήγματα αυξάνονται, ενώ ο δήμος Ηρακλείου ζητά να κηρυχθεί το χωριό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); «Να κηρυχθεί το χωριό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης»

Στο χωριό αναμένεται να μεταβούν γεωλόγοι από την Αθήνα, μεταδίδει το Creta24.gr, ενώ ο Δήμαρχος Ηρακλείου Αλέξης Καλοκαιρινός, ο οποίος βρέθηκε νωρίτερα το πρωί της Κυριακής 27 Απριλίου στο χωριό, προχωρώντας σε μια πρώτη αυτοψία καταθέτει αίτημα για να κηρυχθούν οι Βούτες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ο κ. Καλοκαιρινός είχε επικοινωνία με τον πρόεδρο του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (ΟΑΣΠ), καθηγητή Ευθύμη Λέκκα, ο οποίος, όπως γνωστοποιήθηκε από τη δημοτική Αρχή, αναμένεται στο Ηράκλειο το βράδυ, έτσι ώστε νωρίς το πρωί αύριο να πραγματοποιήσει αυτοψία στην περιοχή.

Σύμφωνα με τον δήμαρχο Ηρακλείου, με βάση τις πρώτες εκτιμήσεις, οι ρηγματώσεις που έχουν εμφανιστεί σε δρόμους, σε σπίτια, την εκκλησία του χωριού και άλλες υποδομές, ενδεχομένως να οφείλεται σε εκτεταμένη καθίζηση του εδάφους, που καταλαμβάνει μήκος τουλάχιστον 150 μέτρων, προκαλώντας ρηγματώσεις σε τουλάχιστον 10 σπίτια του χωριού.

Το φαινόμενο πάντως βρίσκεται σε εξέλιξη και για το λόγο αυτό, κλιμάκιο μηχανικών της τεχνικής υπηρεσίας του Δήμου Ηρακλείου θα βρεθεί στην περιοχή το πρωί της Δευτέρας 28 Απριλίου, ενώ σύμφωνα με τον κ. Καλοκαιρινό, αναμένεται η κάθοδος ειδικών γεωλόγων από την Αθήνα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Άνοιξε η γη στις Βούτες

Ρηγματώσεις σε μεγάλο μήκος του χωριού

Αναλυτικά ο δήμαρχος ανέφερε:

«Μας ανησυχεί όλους το φαινόμενο εμφάνισης ρηγματώσεων. Ενδεχομένως να οφείλονται σε καθίζηση του εδάφους που είναι αρκετά εκτεταμένη σε μήκος τουλάχιστον 150 μέτρων και καταλαμβάνει και τουλάχιστον 10 σπίτια που έχουν εμφανιστεί ρηγματώσεις. Το φαινόμενο από τις πρώτες διαπιστώσεις βρίσκεται σε εξέλιξη και πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα την κατάσταση. Για τον σκοπό αυτό θα επιδιώξουμε να κηρυχθεί το χωριό σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είμαστε σε στενή συνεργασία με την Περιφέρεια, η άμεση επιδίωξη είναι να γίνει μια εκτίμηση γεωλογική και γεωτεχνική η οποία θα πρέπει να προχωρήσει αμέσως. Σε αυτό θα βοηθήσει η κήρυξη σε έκτακτη ανάγκη, δηλαδή όλες οι διαδικασίες να προχωρήσουν πολύ γρήγορα. Και βέβαια θα προχωρήσουμε σε μια άμεση εκτίμηση της κατάστασης ενδεχόμενου κινδύνου στα σπίτια. Σχηματίζεται κλιμάκιο μηχανικών της τεχνικής υπηρεσίας το οποίο αύριο το πρωί θα βρίσκεται στην περιοχή για να κάνει την πρώτη εκτίμηση. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα ζήτημα υψηλής προτεραιότητας, το οποίο θα μας απασχολήσει, ώστε να αποσιωπηθεί κάθε κίνδυνος για το χωριό και να εκλείψει η εύλογη ανησυχία που έχει προκληθεί σε όλους μας. Θα χρειαστεί εξειδικευμένη μελέτη και θα πρέπει να έρθουν μελετητές από την Αθήνα και αυτό σημαίνει και συνδρομή της κεντρικής κυβέρνησης. Εμείς αυτή τη στιγμή απευθυνόμαστε και στο Υπουργείο Υποδομών και στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Αυτοψία του δημάρχου στις Βούτες

«Δεν νιώθουμε ασφαλείς»

Οι κάτοικοι του χωριού δεν νιώθουν ασφαλείς και αρκετοί σκέφτονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, καθώς έχουν δει ήδη από τις αρχές τις εβδομάδες τις πρώτες ρηγματώσεις, οι οποίες όπως λένε αυξάνονται.

«Ρωγμές έχουν κι άλλα σπίτια, όπως και η εκκλησία. Πατάς και βλέπεις τα πλακάκια ότι έχουν σηκωθεί. Δεν νιώθουμε ασφαλείς. Το ένα παιδί το έχω στείλει στης πεθεράς μου και το άλλο στη μάνα μου. Τώρα σκέφτομαι, που να πάω να μείνω εγώ», λέει στο Creta24 κάτοικος της περιοχής.

«Δεν νιώθουμε ασφαλείς λένε οι κάτοικοι»

«Πήγαμε στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου και όταν γυρίσαμε, τότε όλοι και ο ιερέας του χωριού ανακαλύψαμε ότι είχε ανοίξει η αυλή της εκκλησίας και τα σοκάκια», λέει μια γυναίκα η οποία πρόσθεσε μάλιστα πως καθημερινά, κάτοικοι ανακαλύπτουν νέες ρωγμές στα σπίτια τους.

Ο πρώτος κατά την τάξη Θρόνος της Χριστιανικής Εκκλησίας, εκείνος της Ρώμης, χηρεύει. Τη Δευτέρα της Διακαινησίμου, εφέτος που συνέπεσε το Πάσχα Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, άφησε την τελευταία του πνοή ο Πάπας Φραγκίσκος σε ηλικία 88 ετών. Η εκδημία του συγκίνησε τους πιστούς σε όλο τον κόσμο, ιδίως διότι είχε μόλις αρχίσει να συνέρχεται από την τελευταία περιπέτεια της υγείας του, που τον κράτησε επί ικανό διάστημα στο νοσοκομείο Τζεμέλι της Ρώμης.

Ο Πάπας Φραγκίσκος (κατά κόσμο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο) ήταν ο πρώτος Αργεντινός που εξελέγη Πάπας, το 2013. Είχε διαδεχθεί, εν ζωή, τον Πάπα Βενέδικτο  ΙΣΤ’, ο οποίος είχε παραιτηθεί για λόγους υγείας από τον Παπικό Θρόνο, κάτι που είχε να συμβεί 600 χρόνια! Ο γερμανικής καταγωγής Βενέδικτος, κατά κόσμον Γιόζεφ Ράτσινγκερ, διαπρεπής θεολόγος και πανεπιστημιακός, και ο Φραγκίσκος αντιπροσώπευαν δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο Φραγκίσκος έφερε έναν νέο αέρα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Από φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως ότι προτίμησε από το Παπικό Παλάτι να διαμένει στον ξενώνα της Αγίας Μάρθας, που προορίζεται, κυρίως, να φιλοξενεί τους Καρδιναλίους που μετέχουν στο Κολέγιο των Εκλεκτόρων ενόψει εκλογής Πάπα, ή την άρνησή του να φορά κόκκινα υποδήματα, σύμβολο ισχύος του εκάστοτε Πάπα, την επιλογή του να ταφεί σε ένα απλό ξύλινο φέρετρο και όχι στο έως σήμερα χρησιμοποιούμενο τριπλής επένδυσης και μάλιστα στην αγαπημένη του εκκλησία έξω από το Βατικανό…

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

…έως ουσιαστικά ζητήματα, όπως η υποστήριξη των φτωχών και αδυνάτων, όπου γης, της υπόθεσης της Κύπρου και των κατατρεγμένων της Γάζας στην Παλαιστίνη. Αλλά και ζητήματα εκκλησιαστικής διπλωματίας, όπως η εξαιρετική σχέση του με το Πατριαρχείο της Νέας Ρώμης και Κωνσταντινούπολης, και με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, με τον οποίο είχε συμφωνηθεί ο από κοινού εορτασμός της συμπλήρωσης εφέτος 2.700 ετών από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας, όπως ο ίδιος ο Πατριάρχης αποκάλυψε στο συλλυπητήριο μήνυμά του.

Ηδη έχουν αρχίσει οι ζυμώσεις για την εκλογή του νέου Ποντίφικα. Στη Ρώμη συρρέουν οι Καρδινάλιοι από όλο τον κόσμο για να παραβρεθούν στη εξόδιο ακολουθία που θα γίνει το Σάββατο 26 τρέχοντος και στην ταφή του Πάπα Φραγκίσκου. Η συγκέντρωση όλων των Καρδιναλίων θα δώσει την ευκαιρία για αλληλογνωριμία και διαβουλεύσεις κατά τις εννέα ημέρες του επίσημου πένθους και μέχρι τη ημέρα που θα αρχίσει η εκλογική διαδικασία.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Το Σώμα όμως που θα εκλέξει τον νέο Πάπα είναι συγκεκριμένο από τα διατάγματα που ορίζουν τα της εκλογής,  με πιο πρόσφατο εκείνο επί Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ’ το 1996. Η εκλογή θα γίνει από τους Καρδιναλίους κάτω των 80 ετών, που υπολογίζονται σε 135 και θα λάβει χώρα στην Καπέλα Σιστίνα, το περιώνυμο παρεκκλήσι της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου σύμφωνα με τη μακραίωνη παράδοση.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Αυτή τη φορά όμως το Κονκλάβιο δεν θα σημαίνει και κλείδωμα των εκλεκτόρων, που ταυτόχρονα είναι όλοι και υποψήφιοι, μέσα στο παρεκκλήσι, αλλά απλώς αποκοπή τους από την επαφή με τον έξω κόσμο. Δεν θα διαμένουν μέσα στην Καπέλα Σιστίνα, όπως σε παλαιότερες εποχές, αλλά στον ξενώνα της Αγίας Μάρθας, από όπου θα μεταφέρονται για τις χρονοβόρες εκλογικές διαδικασίες κάθε μέρας.

Η πλειοψηφία που απαιτείται είναι τα 2/3 συν 1 των εκλεκτόρων, προκειμένου να αποφευχθεί όμως η παρέλκυση της διαδικασίας μετά την 33η ή 34η ψηφοφορία η εκλογή θα περιοριστεί στους δύο επικρατέστερους, οι οποίοι δεν θα μπορούν να ψηφίζουν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Ο Καρδινάλιος, που θα εκλεγεί, θα ερωτηθεί αν αποδέχεται την εκλογή του, και εφόσον αποδεχθεί θα ερωτηθεί ποιο όνομα θα επιλέξει ως Πάπας. Θα ακολουθήσει η καταστροφή των ψηφοδελτίων, όπως γίνεται μετά κάθε γύρο της εκλογικής διαδικασίας, αυτή τη φορά όμως με πρόσμειξη χρωστικής ουσίας, ώστε να βγει λευκός καπνός και θα ακουστεί το Habemus Papam.

Ο νέος Πάπας θα αποσυρθεί στο σκευοφυλάκιο της Καπέλα Σιστίνα, γνωστό και ως «δωμάτιο των δακρύων», καθώς εκτιμάται ότι εκεί μπορεί να αναλυθεί σε δάκρυα συνειδητοποιώντας το βάρος της εκλογής του, και θα ενδυθεί τα παπικά άμφια, που θα υπάρχουν διαθέσιμα εκεί σε τρία μεγέθη. Θα ακολουθήσει η πανηγυρική πρώτη ευλογία του νέου Πάπα urbi et orbi, δηλαδή στην πόλη και στον κόσμο όλο.

Η Ρώμη θα έχει και πάλι τον Επίσκοπό της! Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον ηγέτη της και το Κράτος του Βατικανού τον αρχηγό του.

Ο Ιωάννης Μ. Κονιδάρης είναι ομότιμος καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Αν εκείνο το πρωτομαγιάτικο πρωινό του 1994 ο Αϊρτον Σένα «άκουγε» το αλάνθαστο ένστικτό του και τα καμπανάκια από τις τελευταίες προειδοποιήσεις της μοίρας του, σε εκείνη την «καταραμένη στροφή» Ταμπουρέλο στην πίστα της Ιμολα στην οποία ο Βραζιλιάνος είδε το μονοθέσιό του να καρφώνεται με 310 χλμ./ώρα και να χάνει τη ζωή του, στα 33 του χρόνια, τότε τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά, τόσο για τον ίδιο, όσο και για ολόκληρο τον λαό της Βραζιλίας, που έβλεπε και βλέπει τον Σένα ως δεύτερο θεό του έως και σήμερα!

Τριάντα ένα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Αϊρτον Σένα αποτελεί, εκτός από ένα μοναδικό ίνδαλμα στον κόσμο του μηχανοκίνητου σπορ, μια ξεχωριστή, πολυσχιδή προσωπικότητα που πίστευε στον Θεό με αξιοζήλευτη προσήλωση, που αν ζούσε θα ξόδευε τον πολύτιμο χρόνο του ανάμεσα στο φιλανθρωπικό του έργο και την εξέλιξη της Formula 1! Ποιος ξέρει ίσως να είχε και δική του ομάδα.

Οντας η θρυλική μορφή των γκραν πρι και η μοναδική κληρονομιά του αποτελεί έως και σήμερα ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση,  αποτέλεσμα της αστείρευτης δύναμης που εξέπεμπε, με επίκεντρο την ακλόνητη αφοσίωσή του στους αγώνες, ξεγελώντας με το οδηγικό του ταλέντο ακόμη και τους νόμους της φύσης, ενώ παραμένει ζωντανή η ανιδιοτελής προσφορά στη χώρα του με κοινωνικό έργο που θα ζήλευε και ο Πάπας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Οπότε στη θεωρητική αναζήτηση τι θα έκανε σήμερα ο Αϊρτον Σένα αν ζούσε, δεν θα υπήρχε αμφιβολία ότι θα διέμενε σε μια φάρμα πολλών εκταρίων στη Βραζιλία (τιμώντας την αγροτική του καταγωγή) και θα περνούσε ώρες στο υπάρχον Ινστιτούτο Αϊρτον Σένα, με στόχο να συνδράμει στη δωρεάν διαπαιδαγώγηση χιλιάδων νέων δίνοντάς τους ευκαιρίες μέσα από τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τις υποτροφίες που στοχεύουν στη βελτίωση της ζωής των παιδιών σε ολόκληρη τη χώρα. Θα ήταν δίπλα στο πλευρό της αδελφής του, της Βίβιαν Σένα, η οποία εδώ και πολλά χρόνια κάνει το όραμά του πραγματικότητα, μιας και στο Ινστιτούτο του ανθρώπου στη Βραζιλία τον αντιμετωπίζουν ως εθνικό ευεργέτη έχοντας βοηθηθεί πάνω από 1,5 εκατομμύρια παιδιά! «Ο αδερφός μου ο Αϊρτον ονειρευόταν να δει μια μέρα τη Βραζιλία με λιγότερες ανισότητες, με ευτυχισμένα παιδιά και επιτυχημένους νέους» είχε τονίσει παλαιότερα σε συνέντευξή της. Ισως από μια γωνιά να βλέπει την πρόοδο στο φιλανθρωπικό έργο και να χαμογελάει συγκρατημένα, όπως έκανε πάντα. Αυτή θα ήταν και η πρώτη του προτεραιότητα! Η ενεργή του συμμετοχή στην υποστήριξη των ανθρώπων που είχαν ανάγκη.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Βαρύτητα στην ασφάλεια. Στον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο του θα ασχολούνταν με το πάθος που τον διέκρινε στα γκραν πρι και θα έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ασφάλεια των μονοθεσίων της Formula 1. Αν εκείνη την τραγική Πρωτομαγιά του 1994 ο Σένα την είχε «σκαπουλάρει» και έβγαινε από το τσαλακωμένο μονοθέσιό του με μερικές γρατζουνιές, θα πίεζε όσο κανένας άλλος ώστε να μεγιστοποιήσει την ασφάλεια που θα προσέφεραν στους πιλότους της F1 τα μελλοντικά μονοθέσια. Θα είχε κρατήσει ως ενθύμιο τη σπασμένη κολώνα του τιμονιού του, που δεν έστριψε ποτέ το μονοθέσιό του στην καταραμένη στροφή και έως σήμερα δεν θα επέτρεπε να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, ποτέ ξανά.

Λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στις καταραμένες μπαριέρες της ιταλικής πίστας ο βραζιλιάνος πιλότος οργάνωνε πριν απ’ το μοιραίο δυστύχημα, μια εκστρατεία με τους 20 πιλότους της F1 που θα ασκούσαν πίεση στις ομάδες, ώστε να σταματήσουν να τους βλέπουν σαν ταυρομάχους στην αρένα και να επενδύσουν στις ζωές τους, μέσω του εκσυγχρονισμού των μονοθεσίων σε αυτόν το τομέα που ο ίδιος διέβλεπε – όπως αποδείχθηκε δυστυχώς, μέσα από το τραγικό δυστύχημά του – κενά ασφαλείας. Ο Σένα είχε στο μυαλό του ακόμη και την αποχή των πιλότων εφόσον οι ιδιοκτήτες των ομάδων δίσταζαν να επενδύσουν απλόχερα στην ασφάλεια των αγώνων και εφόσον δεν φρόντιζαν να γίνουν φρούρια τα μονοθέσια.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Πάντως, το δυστύχημά του επέφερε αυτό που επιθυμούσε σαν να ζει έως και σήμερα: Να προκαλέσει σεισμούς στους κόλπους των ομάδων και ο θάνατός του να γίνει η αφορμή ώστε τα μονοθέσια να επανασχεδιαστούν, οι πίστες να θωρακιστούν και οι πιλότοι να φοράνε ακόμη πιο ανθεκτικές φόρμες και βελτιωμένα κράνη. Η συμβολή του στην ασφάλεια, μετά τον θάνατό του αναγνωρίστηκε από το σύνολο των οδηγών και για αυτό τον λόγο το 2010 ο Σένα ανακηρύχθηκε από τους συναδέλφους του ως κορυφαίος οδηγός όλων των εποχών στη Φόρμουλα 1.

Παραδοσιακός πιλότος. Δεν αποκλείεται να είχε ενεργό ρόλο ως μάνατζερ σε ομάδες της Formula 1, ενώ πιθανόν να «έχτιζε» και μια δική του ομάδα. Θα συμβούλευε τον Λιούις Χάμιλτον, ενώ θα θαύμαζε τον Κίμι Αντονέλι, τον μικρό 18άρη που δαμάζει το μονοθέσιό του στη βροχή όπως έκανε και ο ίδιος. Αν και παραδοσιακός πιλότος όπου οι νίκες στη Formula 1 προέρχονταν από το ταλέντο του οδηγού και μετά την απόδοση του μονοθεσίου, δεν θα γυρνούσε την πλάτη του στις τεχνολογικές καινοτομίες, που έχουν δώσει έμφαση στην ασφάλεια μέσα στην πίστα.

Σήμερα, θα ήταν 65 ετών, σε άριστη φυσική κατάσταση, αεικίνητος και μανιακός με την τελειότητα που τον διέκρινε. Ποιος ξέρει ίσως σε μια αριστοκρατική γωνιά του Μονακό και στο περιθώριο του ανοιξιάτικου φημισμένου γκραν πρι να καθόταν με τον άσπονδο εχθρό του, τον Αλέν Προστ, να έπινε ένα εσπρέσο και να γελούσαν με τις ιστορικές κόντρες τους τη δεκαετία του ’80 που έμειναν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου.

Για χρόνια έκανα Ανάσταση στο Πήλιο. Στο σπίτι της Ξένιας στις Μηλιές. Μεγάλη Βδομάδα, κάτω απ’ τον γαλάζιο, πριν γίνει μοβ, ίσκιο μιας ολάνθιστης γλυσίνας, άκουγα τη λειτουργία απ’ τα μεγάφωνα μιας εκκλησίας πιο κάτω που γέμιζε όλη την πλαγιά με τα Δώδεκα Ευαγγέλια. Την Κυριακή του Πάσχα ξύπναγα με την κνίσα του οβελία και με ηχητική μπάντα κλαρίνα και νταούλια. Ενα τραγούδι μάλιστα, πρώτη φορά που τ’ άκουσα, πρώτη και τελευταία, με συγκίνησε σφόδρα. «Μπροστά τραβάει ο Αυγερινός». Το τραγουδούσε μια παιδική σχεδόν φωνούλα (φωνή παιδίσκης θα έγραφα αν δεν ήθελα να παρεξηγηθώ για τον καθαρευουσιανισμό μου) κι ανάμεσα στο «μπροστά τραβάει» έβαζε μια φράση που έμοιαζε άσχετη με την ιστορία τραγουδώντας «καλέ, πουλάκι μου, να ζήσεις» και συνέχιζε σαν να μη διέκοψε ποτέ τον ρουν του άσματος «Μπροστά τραβάει ο Αυγερινός». Δεν έτυχε να το ξανακούσω ποτέ αυτό το τραγούδι, κι όταν τελευταία θα μπορούσα να το βρω στο YouTube δεν το αναζήτησα, μπας και ήταν καλύτερο στη μνήμη μου και έπεφτα στη μαύρη απογοήτευση. Καλύτερα να αμφιβάλλω. Εγώ ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα γιατί αμφέβαλλα. Αστεία αστεία, η αμφιβολία μ’ έθρεψε.

Η ζωή το έφερε έτσι (και πολύ καλά έκανε) και τα τρία τελευταία Πάσχα τα γιορτάζω (;) στη Σίφνο. Εδώ τη θέση του κλαρίνου παίρνει με όλο του το θάρρος το βιολί, και του Αυγερινού οι Αγγέλοι. Κι όχι μόνο στο «Μες στου Αιγαίου τα νησιά Αγγέλοι φτερουγίζουν», αλλά και στο εξαίσιο, γλυκύτατο εκείνο, το «Σ’ αγαπώ χωρίς να θέλω γιατί μοιάζεις των Αγγέλω». Και μη βιάζεστε να πείτε ότι δεν είναι των «Αγγέλω», είναι των «Αγγέλων», γιατί, πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί να πει ο ποιητής το τελικό το «νι». Αφού τον πνίγει ο πόθος.

Πάντως όπου, όπως κι όσο να το έζησα το Αγιον Πάσχα, με όσο κι αν χαρά, λάμψη και ευωχία, στο τέλος πάντα σαν λίγο μελαγχολικά θα τελείων’ η γιορτή.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Σαν να ξέρει το βάθος του εαυτού μας πως κρατάμε μόνο το σχήμα της γιορτής, κι όχι το βαθύ το νόημά της. Αυτή την εκ του τάφου Ανάσταση κανένας οβελίας, κανένα κλαρίνο, κανένα κόκκινο αβγό, καμία λαμπάδα, στρακαστρούκα, μαγειρίτσα δεν τη σώζουν εντός μας.

Οπως στο ποίημα του Μεγάλου Αλεξανδρινού για τους «Ποσειδωνιάτες». Ακου:

«Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους. Το μόνο που τους έμενε προγονικό ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες, με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους. Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται, και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε, που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι. Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους. Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Ελληνες – Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί· και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν, να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά

βγαλμένοι – ω συμφορά! – απ’ τον Ελληνισμό».

Μπα. Σαν λίγο υπερβολικό μού φαίνεται. Ή όχι; Πάλι αμφιβάλλω. Αμφιβάλλω και χαιρετώ.

Χρειάστηκε η πασχαλινή ανάπαυλα για να εξασθενήσει ο θόρυβος της τεμπολογίας. Αν και μεγάλο μέρος των Ελλήνων θα μείνει με την αμφιβολία, η πλεκτάνη της αντιπολίτευσης περί «τερατώδους συγκάλυψης» φαίνεται ότι πέφτει στο κενό. Ζήσαμε μια ακόμα ανωμαλία στην οποία συμμετείχαν επαγγελματίες ψεύτες, παπαγαλάκια, αριστεροί και ψεκασμένοι με παρανοειδείς διαταραχές και έμμονες ιδέες. Το όργιο της τεμπολογίας έδειξε για μια ακόμα φορά, ότι η πολιτική του περιθωρίου διαμορφώνει τον πυρήνα του πολιτικού λόγου και ενισχύει όλα εκείνα τα συλλογικά μας χαρακτηριστικά που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε. Εξάλλου, δεν θέλουμε να «προχωρήσουμε», έχουμε συνηθίσει στην ασχήμια και στην καθυστέρηση.

Η είσδυση του παραλόγου στο mainstream θεμελιώθηκε πάνω στη δυσπιστία έναντι των θεσμών, της επιστήμης και της δημοκρατίας. Το πολιτικό σύστημα και όλοι εμείς, ενίοτε εθελοτυφλώντας, ενίοτε χαϊδεύοντας αφτιά, δώσαμε βήμα στα πιο αλλοπρόσαλλα άτομα. Ετσι, οι λεγόμενοι ψεκασμένοι δεν είναι πλέον απλώς «γραφικοί»· διαθέτουν πολιτικούς εκπροσώπους και άφθονο χρόνο στα ΜΜΕ: πρόσωπα που μοιάζουν βγαλμένα από σαδομαζοχιστικά κόμικς αποκτούν φωνή (100 ντεσιμπέλ) μαζί με εξίσου φωνασκούντες οπαδούς. Ακόμα και πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται αριστερές ή κεντροαριστερές, δηλαδή θεωρητικά όχι ακραίες, ενσωμάτωσαν στο λεξιλόγιό τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς για το σιδηροδρομικό δυστύχημα, καθώς και για όλα τα άλλα που μας απασχολούν στην Ελλάδα: οικονομία, διπλωματία, διοίκηση, παιδεία, υγεία. Είτε επειδή έτσι πιστεύουν, είτε για να μη χάσουν το ακροατήριο που αποτρελάθηκε, ανταγωνίστηκαν για κάμποσο καιρό ο ένας τον άλλον σε παραλογισμό, ενώ η κυβέρνηση και οι θεσμοί, προσπαθώντας να κατευνάσουν τον ανορθολογισμό, κράτησαν ήπιους τόνους. Μερικές φορές οι ήπιοι τόνοι νομιμοποιούν την παραλογοκρατία.

Το πολιτικό περιθώριο τρέφεται από τις ποικίλες μορφές κρίσης· ριζώνει εύκολα σε ασταθές κοινωνικό έδαφος. Η απέχθεια για τις (δήθεν) ελίτ, οι κοινωνικές ανισότητες και η συστημική αδιαφάνεια, αληθινή ή αντιληπτή, δημιουργούν το ιδεώδες οικοσύστημα για να ευδοκιμήσει η ομαδική παράκρουση. Και μαζί της, όλα τα πολιτικά παράσιτα που προβάλλουν συναρπαστικές αφηγήσεις και σκοτεινά μυστήρια. Αν η σύνθεση του ελληνικού Κοινοβουλίου και η πινακοθήκη τεράτων που εκτίθεται στα ΜΜΕ αντανακλούν την κοινωνία μας, φοβάμαι ότι δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Εχουμε εκλέξει σταλινικούς, νεοσταλινικούς, κράχτες του «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», αναρχοκομμουνιστές, κακόβουλους διαδοσίες, σπερμολόγους και ψευταηδόνια, συκοφάντες και υστερικούς μεσσίες. Η δε υπόλοιπη κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογράφων, τους αντιμετωπίζει ως απαραίτητη συνιστώσα της δημοκρατικής «πολυφωνίας». Με αποτέλεσμα, η αβελτηρία, η συνωμοσιολογία, τα κομματικά και προσωπικά μίση, η παραδοξολογία να αποκτούν υπόσταση και η δημοκρατία να κινδυνεύει από τη γελοιότητα που αναδεικνύεται σε σοβαρότητα και αλώνει το πεδίο της επιχειρηματολογίας. Το ότι μια σειρά απίθανα άτομα επηρεάζουν την κοινή γνώμη και οξύνουν την εχθροπάθεια οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους δημοσιογράφους – όχι σε όλους, αλλά σε αρκετούς ώστε να επικρατήσει η αξιοθρήνητη κατάσταση που επικρατεί – οι οποίοι, αντί να λειτουργούν ως υπεύθυνοι διαχειριστές των ειδήσεων, έχουν επιλέξει τον ρόλο του προαγωγού του θορύβου. Και περιέργως, γι’ αυτούς, το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ σιωπά σαν να θεωρεί την αντικειμενικότητα άνευρη και βαρετή. Αντιθέτως, σε περιπτώσεις όπου εκφράζουν λογικές αλλά όχι και τόσο δημοφιλείς απόψεις, το Πειθαρχικό τούς επιπλήττει. Το ιδεολογικό κατεστημένο παραμένει μια λερναία ύδρα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Πριν από λίγα χρόνια οι προτροπές των επιδημιολόγων πλαισιώνονταν από την παρουσία των αντιεμβολιαστών με το επιχείρημα ότι «πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις»· προσφάτως, όσα πρότειναν οι ειδήμονες σχετικά με το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη συνοδεύτηκε από κραυγές, λάσπη και εικασίες ψευτοειδημόνων και άλλων τυχάρπαστων· η πολυφωνία προκάλεσε κακοφωνία. Συμβαίνει συχνά να μετατρέπεται η πραγματικότητα σε ζήτημα προσωπικής γνώμης, οι ασυναρτησίες να αποκτούν το ίδιο βάρος με τη γνώση: στην προσπάθεια του καθένα να επιβάλει τη δική του κοσμοαντίληψη, οι Ελληνες καταφεύγουν σε αγριοφωνάρες, ύπουλα υπονοούμενα, στρεβλώσεις – το ιδανικό μείγμα που ανεβάζει νούμερα στην τηλεόραση, αυξάνει τα likes και δημιουργεί διαμάχες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ετσι, με πολλούς δημοσιογράφους να έχουν αποποιηθεί το καθήκον της διάψευσης, ακούστηκαν οι πιο φαντασμαγορικές θεωρίες: Μήπως στο μοιραίο τρένο υπήρχε παράνομο φορτίο που διακινεί η οικογένεια Μητσοτάκη η οποία (αχά!) κάνει βρώμικες δουλειές με την Greek Mafia; Μήπως η περιβόητη πυρόσφαιρα προκλήθηκε από εύφλεκτο υγρό εθνικής ασφαλείας (ξυλόλιο; ασετόν για τα νύχια; αφρός aftershave;) με απόρρητη αποστολή στα Ανω Φάρσαλα; Μήπως υπάρχουν εξαερωμένα πτώματα ορφανών που δεν θα αναζητεί κανείς; Ισως στην Ελλάδα βλέπουμε πολλά θρίλερ. Αλλά η ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι μικρότερη από εκείνη του κοινού: ο χειρισμός της κατάστασης δεν υπήρξε σαφής και συγκροτημένος, ούτε τέθηκαν τα όρια που πρέπει να τίθενται. Συμπεραίνω ότι οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν ούτε την ανάγκη των Ελλήνων για ευφάνταστες ερμηνείες, ούτε τις αυτοκαταστροφικές τους παρορμήσεις. Αντιθέτως, η αντιπολίτευση γνωρίζει και εκμεταλλεύεται αδίστακτα το ότι οι Ελληνες δεν κατανοούν την ουσία της ατομικής ευθύνης (σ’ αυτή την περίπτωση την ποινική ευθύνη των σταθμαρχών, την αστική της σιδηροδρομικής επιχείρησης) και το ότι είναι υπερπρόθυμοι να αναβαθμίσουν ένα δυστύχημα σε δολοφονία ιδιαίτερα αν ως αρχηγείο φέρεται το Μέγαρο Μαξίμου. Πιστεύω ότι αυτή η κατηγορία θα έπρεπε να οδηγήσει τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο εδώλιο – αλλά ίσως μπλέκαμε ακόμα χειρότερα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Εντέλει επικρατεί ο φτηνός σχετικισμός: «Ολοι λένε ψέματα», «Κανείς δεν ξέρει τι συνέβη πραγματικά», «Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση». Οχι: η αλήθεια δεν βρίσκεται «στη μέση» ανάμεσα στη λογική και την ανοησία. Δεν είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης ύστερα από αναρτήσεις παραπλανητικών βίντεο στο χαζο-TikTok. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για την ανικανότητά μας να φτιάξουμε μια σιδηροδρομική γραμμή, να διαλευκάνουμε τις συνθήκες ενός δυστυχήματος και να αποστομώσουμε όσους διέδωσαν απίθανες θεωρίες. Ομως, δεν εκδηλώνουμε καμιά ενοχή. H τρομερή φασαρία που προκάλεσε ολόκληρη η αντιπολίτευση γύρω από την τραγωδία θα μπορούσε να είναι η μοναδική απόδειξη της ανωριμότητάς μας. Αλλά βεβαίως υπάρχουν πολλές άλλες.

Ανεβαίνει ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών από την έκρηξη πιθανότατα από ανάφλεξη χημικών υλικών, το Σάββατο, στο μεγαλύτερο λιμάνι του Ιράν, στο Μπάνταρ Αμπάς.

Σύμφωνα με τον νεότερο απολογισμό τουλάχιστον 25 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 800 τραυματίστηκαν από την έκρηξη, ενώ τουλάχιστον έξι άνθρωποι αγνοούνται σύμφωνα με τα τοπικά μέσα.

Ο πρόεδρος του Ιράν Μασούντ Πεζεσκιάν διέταξε έρευνα για το συμβάν και έστειλε στο σημείο τον υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος είπε πως συνεχίζονται οι προσπάθειες για την κατάσβεση της πυρκαγιάς και τη μη εξάπλωσή της σε άλλες περιοχές.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Επίσημα ειδησεογραφικά δίκτυα του Ιράν μετέδωσαν πλάνα που δείχνουν ένα τεράστιο σύννεφο μαύρου και πορτοκαλί καπνού να υψώνεται πάνω από το λιμάνι μετά την έκρηξη. Ένα κτίριο γραφείων διακρίνεται κατεστραμμένο, με συντρίμμια να έχουν διασκορπιστεί σε μεγάλη ακτίνα.

Το λιμάνι βρίσκεται κοντά στο στρατηγικής σημασίας Στενό του Ορμούζ και αποτελεί τον μεγαλύτερο κόμβο εμπορευματοκιβωτίων στο Ιράν, σύμφωνα με κρατικά ΜΜΕ.

Το ημιεπίσημο πρακτορείο ειδήσεων Tasnim ανήρτησε πλάνα που δείχνουν τραυματίες που κείτονταν στον δρόμο και δέχονταν τις πρώτες βοήθειες, σε συνθήκες απόλυτου χάους.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Η κρατική τηλεόραση μετέδωσε νωρίτερα πως η κακή διαχείριση εύφλεκτων υλικών ήταν ένας «παράγοντας που συνέβαλε» στην έκρηξη. Τοπικός αξιωματούχος της υπηρεσίας διαχείρισης κρίσεων δήλωσε στην κρατική τηλεόραση πως το συμβάν σημειώθηκε όταν εμπορευματοκιβώτια που ήταν αποθηκευμένα στο λιμάνι εξερράγησαν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πρόσφερε στο Ιράν βοήθεια για την αντιμετώπιση των συνεπειών της έκρηξης που συγκλόνισε το ιρανικό λιμάνι Μπαντάρ Αμπάς και εξέφρασε τα συλλυπητήριά του για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν, είπε το Κρεμλίνο την Κυριακή και μετέδωσε το Reuters.

Ο Πούτιν εξέφρασε «τα λόγια ειλικρινούς συμπαράστασής του και υποστήριξής του στις οικογένειες των θυμάτων, καθώς και τις ευχές του για ανάρρωση σε όλους τους τραυματίες», σε μήνυμά του που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του Κρεμλίνου.

Η οικογένεια Πολίτη επιστρέφει από τις πασχαλινές διακοπές και είναι έτοιμη για καινούργιες περιπέτειες.

Οι ήρωες της αγαπημένης κωμικής σειράς του MEGA «Έχω παιδιά» ανανεώνουν το ραντεβού τους με το τηλεοπτικό κοινό για τη Δευτέρα 28 Απριλίου.

Ο Μιχάλης και η Σάρα αποφασίζουν να κάνουν πράξη μερικά από τα πιο φιλόδοξα σχέδιά τους. Θα τα καταφέρουν;β Η Σάρα έχει βάλει στόχο να μπει ο Τάσος στη σχολική ομάδα του μπάσκετ. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Επεισόδιο 47 (Δευτέρα 28 Απριλίου)

Μεγαλεπήβολα Σχέδια

Ο Μιχάλης και η Σάρα αποφασίζουν να κάνουν πραγματικότητα από ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που είχαν παραμελήσει λόγω των παιδιών. Έτσι, ένα podcast για την οικονομία και ένα βιβλίο με σοφίες, για να διαβάζει κάποιος στην τουαλέτα, γίνονται το επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους. Οι γύρω τους, όμως, τους βάζουν διαρκώς εμπόδια.

Επεισόδιο 48 (Τρίτη 29 Απριλίου)

Αθλήματα

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Η Σάρα προσπαθεί να προπονήσει εντατικά τον Τάσο στο μπάσκετ για να καταφέρει να τον βάλει στη σχολική ομάδα. Ο Μιχάλης παλεύει να πείσει τον πατέρα του να πάρει χάπι για την πίεση, όπως του έγραψε ο γιατρός, και ο Σταύρος καλείται να φτιάξει το νέο site για την Chenua.

Πρωταγωνιστούν:

Ευγενία Σαμαρά, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αθηνά Οικονομάκου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Λάμπρος Φισφής, Μάκης Παπασημακόπουλος, Ανθή Ευστρατιάδου, Θεανώ Κλάδη, Γιάννης Τσουμαράκης

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Στον ρόλο της Αντιγόνης, Μπέσσυ Μάλφα

Στον ρόλο του κυρ-Στέλιου, Ερρίκος Λίτσης

…Και τα παιδιά: Αμαρυλλίς Καπίρη, Κωνσταντίνος Κουρογένης – Κόλτσης, Νικόλας Αλαφάκης

Και στον ρόλο του παιδιάτρου ο Γιώργος Κωνσταντίνου

Σενάριο: Λάμπρος Φισφής

Σκηνοθεσία: Διονύσης Φερεντίνος

Διευθυντής Φωτογραφίας: Άκης Γεωργίου

Ενδυματολόγος: Κατερίνα Τσακότα

Σκηνογράφος: Τζoβάνι Τζανετής

Executive producers: Παναγιώτης Παπαχατζής-Κώστας Σάκκαρης

Εκτέλεση Παραγωγής: Αργοναύτες Α.E.

Παραγωγή: ALTER EGO MEDIA S.A. – MEGA

#ExwPaidia