Τα ΝΕΑ - Τεχνολογία

Η ετήσια δεξίωση για την Ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας στον Λευκό Οίκο ήταν μια λαμπερή εκδήλωση που σίγουρα έβαλε στο ραντάρ του Ντόναλντ Τραμπ την Ελλάδα, με δεδομένο ότι απ’ όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 20 Ιανουαρίου δεν έχει τοποθετηθεί καθόλου για τη χώρα μας, αλλά και για τα θέματα που αφορούν την άμεση περιοχή μας. Αν και δεν έχει σαφές πολιτικό αποτύπωμα, καθώς ο εκάστοτε αμερικανός πρόεδρος ακολουθεί την πεπατημένη και λέει τις τυπικές γενικότητες για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, η εκδήλωση είναι σίγουρα ένα μεγάλο επίτευγμα πολιτιστικής διπλωματίας που σε επίπεδο συμβολισμών και εικόνας ενισχύει την παρουσία της Ελλάδας και της Κύπρου στην Ουάσιγκτον.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεξίωσης, ο Τραμπ εμφανίστηκε χαλαρός, δεν σταμάτησε να αστειεύεται με το γνωστό χιούμορ που τον διακρίνει, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έμοιαζε να απολαμβάνει τον ενθουσιασμό και την αγάπη που του έδειχναν οι ομογενείς.

Γενικώς έμεινε πιστός στο κείμενο της ομιλίας του και είπε όλα τα σωστά πράγματα. Ετσι αναφέρθηκε στους ιστορικούς δεσμούς, εξήρε την παρουσία της ελληνοαμερικανικής κοινότητας και φυσικά τόνισε τη στρατηγική συνεργασία στον τομέα της άμυνας και της οικονομίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες των «ΝΕΩΝ», σε παρακείμενη αίθουσα είχε προηγηθεί σύντομη συνομιλία μεταξύ του Τραμπ, του Αρχιεπισκόπου και της προτεινόμενης πρεσβευτού στην Ελλάδα Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Ο Αρχιεπίσκοπος βρήκε την ευκαιρία να αναφερθεί στη σημασία που έχει το σχήμα 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ και ΗΠΑ) για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Για όσους γνωρίζουν, ο χρυσός σταυρός που δώρισε ο Αρχιεπίσκοπος στον Τραμπ αλλά και ο παραλληλισμός με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ήταν κινήσεις που εντάσσονταν στο πλαίσιο μιας στρατηγικής που αποσκοπούσε να αφήσει στον πρόεδρο μια θετική ανάμνηση από αυτή την επαφή με την Ομογένεια. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Αρχιεπίσκοπος δανείστηκε το εγχειρίδιο μιας σειράς ξενών ηγετών οι οποίοι έχουν δωρίσει ιδιαιτέρως πολύτιμα δώρα και έχουν βρει ευρηματικούς τρόπους για να επαινέσουν την ηγεσία του Τραμπ.

Την παράσταση έκλεψε μια χειρονομία της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, καθώς όταν την κάλεσε ο Τραμπ στο βήμα επέλεξε να κάνει τον σταυρό της με ορθόδοξο τρόπο, σε μια κίνηση σεβασμού και συμβολισμού. Σε πολιτικό επίπεδο, ίσως είναι ακόμα πιο σημαντικό ότι η προτεινόμενη πρεσβευτής, μια ένθερμη υποστηρίκτρια του δόγματος «Πρώτα η Αμερική», προέβαλε ένα μοντέλο διπλωματίας που προωθεί το συμφέρον και την κοινή ευημερία των δύο χωρών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έλειψαν και οι αμήχανες στιγμές, με δεδομένο ότι ο Τραμπ χαρακτήρισε την ελληνίδα και τον κύπριο πρεσβευτή «φιλικούς αντιπάλους». Οι πιο ψύχραιμοι είδαν ένα σαρδάμ, καθώς εκείνη τη στιγμή ο Τραμπ δεν διάβαζε μέσα από το κείμενο. Αντιθέτως, οι πιο καχύποπτοι θεωρούν ότι ήταν ένα αστείο που συνδέεται με τις κυρώσεις που αναμένεται να βάλει στην ΕΕ στις αρχές Απριλίου. Πάντως, για την Ιστορία, το στιλό με το οποίο ο Τραμπ υπέγραψε τη διακήρυξη για την Ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και το οποίο πέταξε στον κόσμο έπεσε στα χέρια του κύπριου πρεσβευτή Ευάγγελου Σάββα.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ιδρυτής και πρόεδρος της Capital Maritime

& Trading Corp, ήταν ένας από τους λίγους διαπρεπείς επιχειρηματίες

που προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο. Στη φωτογραφία με τον πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζορτζ Τσούνη

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ιδρυτής και πρόεδρος της Capital Maritime & Trading Corp, ήταν ένας από τους λίγους διαπρεπείς επιχειρηματίες που προσκλήθηκαν στον Λευκό Οίκο.

Επισημαίνεται ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα είναι τελετάρχης της παρέλασης που θα γίνει την Κυριακή στη Νέα Υόρκη, στην 5η Λεωφόρο, στο πλαίσιο των εορτασμών της 25ης Μαρτίου στις ΗΠΑ.

Σαφώς δεν είχε υπόψη του ο αλησμόνητος Φρέντυ Γερμανός πως ο τίτλος ενός από τα τελευταία του βιβλία, που ήταν «Κατάσταση απελπιστική αλλά όχι σοβαρή», είκοσι έξι χρόνια μετά την έκδοσή του, θα «κούμπωνε» κατά τρόπο συγκλονιστικό με μια τουλάχιστον εκδοχή της νεοελληνικής πραγματικότητας. Οπως τουλάχιστον απεικονίζεται – πού αλλού; – σε τηλεοπτικές εκπομπές με τους συμμετέχοντες και τους διαγωνιζόμενους σε λογής τηλεπαιχνίδια, άνδρες και γυναίκες, που η επαγγελματική τους συνθήκη κλιμακώνεται από νηπιαγωγούς έως σύμβουλους επιχειρήσεων, δημόσιους υπαλλήλους έως καταστηματάρχες, γιατρούς έως (σπάνια είναι η αλήθεια) στρατιωτικούς. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ή και να πιστέψει κανείς πως ένα απλό και διασκεδαστικό, ως πρώτη εντύπωση, τηλεπαιχνίδι θα συνιστούσε μια «ανατομία» της νεοελληνικής κοινωνίας που για τον ίδιο σκοπό με πολλή έρευνα, πολύ κόπο και πολλή αγωνία, συγκροτημένες μελέτες δεν θα απέφεραν ένα τόσο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Καθώς συχνά πλάι σε απαντήσεις που καταπλήσσουν σε σχέση με μία γνώση σχεδόν αδύνατον να αποκτηθεί όσο και αν έχει διαβάσει κανείς, μένεις ενεός με μια άγνοια ανησυχαστική, αν μη τι άλλο, καθώς ακόμη και μια στοιχειώδης γνώση καθίσταται μια σπάνια πολυτέλεια. Ενώ το περιττό, η πλειοψηφία σχεδόν των ερωτώμενων να το γνωρίζει χωρίς καν να χρειάζεται να σκεφτεί καθώς δεν υπάρχει ερώτηση που να μένει αναπάντητη έστω και αν αφορά σε μιαν ατάκα (ποια ήταν ακριβώς) ενός τριταγωνιστή σε μια ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’50 ή του ’60.

Γεγονός που σημαίνει ότι είναι μάλλον απροσμέτρητος ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν δει όχι μία και δύο, αλλά πολλές φορές, τις ίδιες ταινίες ή έχουν «επικοινωνήσει» μεταξύ τους μνημονεύοντας «διάσημες» φράσεις τους. Φράσεις (έστω και αν πρόκειται για τις φράσεις «Στρίβειν διά του αρραβώνος» ή «Ολα καλά, όλα ανθηρά») που αδυνατεί να καταλάβει κανείς γιατί έχουν εξελιχθεί σε έναν σχεδόν «κωδικό» ώστε η μνεία τους να μοιάζει σαν να μπορεί να οριοθετήσει τις διαστάσεις μιας ολόκληρης εποχής. Οταν μάλιστα πρόκειται για μια εποχή δύσκολο να κατανοηθεί ακόμα και με επαρκέστερα εργαλεία σε σχέση με την κοινότοπη χροιά των φράσεων που μνημονεύσαμε ήδη αλλά και πολλών άλλων. Δεν είναι επομένως κάτι το αδιανόητο (όπως θα έπρεπε να είναι) το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας μέσω των συμμετεχόντων σε ένα τηλεπαιχνίδι, να γνωρίζει σε ποια ταινία της η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε χρησιμοποιήσει για δεύτερη φορά την περούκα που είχε φορέσει ως «Πίπης» στην ταινία «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης», αλλά και πάλι μέσω των συμμετεχόντων σε ένα τηλεπαιχνίδι, η ελληνική κοινωνία να τοποθετεί τις Πλάτρες (το θέρετρο στο βουνό Τρόοδος της Κύπρου) το γνωστό και χάρη στον στίχο του Γιώργο Σεφέρη «Τ’ αηδόνια δεν σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες», στη Ρόδο. Και αν θα μπορούσε να λογαριαστεί ως κάτι περίπου αυτονόητο το να χωλαίνει η λογοτεχνία και η ποίηση ειδικότερα σε σχέση με τις γνώσεις όσων προσέρχονται σε ένα τηλεπαιχνίδι ώστε οι τίτλοι δύο πασίγνωστων έργων, «Ο καλός άνθρωπος του Σέτσουαν» του Μπρεχτ και «Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», να γίνονται «Ο καλός του Πεκίνου» και «Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Ηπείρου», ποιος θεός θα συναινούσε ώστε σε ερώτηση «Ποιος είναι πρόσωπο της αρχαιότητας, ο Παπαφλέσσας ή ο Λεωνίδας», να ακούμε ένα βροντερό «ο Παπαφλέσσας βέβαια».

Οπως αντιλαμβάνεται ακόμη και ο κακοπροαίρετος αναγνώστης, δεν αγανακτούμε όταν ακούμε απάντηση του τύπου ότι «το νησί της καταγωγής του Ανδρέα Εμπειρίκου είναι η Κέρκυρα» (αντί της Ανδρου που είναι το σωστό), γιατί πρόκειται για ένα βιογραφικό στοιχείο που θα μπορούσε να το αγνοεί ακόμα και ένας πολύ φίλος της ποίησης. Αγανακτούμε όμως όταν το ελέγχουμε σε συνδυασμό με ερωτήσεις του τύπου «Ποιο ήταν το τελευταίο σίριαλ που έπαιξε ο Βασίλης Χαλακατεβάκης» (η παρατήρηση δεν αφορά καθόλου στον συμπαθέστατο ηθοποιό) και η απάντηση που δίνεται, να δίνεται με «το νι και με το σίγμα». Οσο και αν η ευρυμάθεια, όταν συναρτάται με μία ορισμένη συνθήκη μπορεί να λογαριαστεί και ως κατακριτέα, κανείς δεν θα μεμψιμοιρούσε αν μπορούσε να περιλάβει ταυτόχρονα με τον Κώστα Βουτσά, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τη Βουγιουκλάκη και τον Χαλακατεβάκη και τον Μπρεχτ, τον Ελύτη, τον Σεφέρη και τον Εμπειρίκο. Προσώρας όμως φαίνεται να αλληλοαποκλείονται σε βαθμό που κάνει μια ορισμένη μορφή γνώσης να είναι τόσο μεμπτή όσο και η καθολική άγνοια.

Δημογραφικά βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο. Είναι η εποχή που η Γενιά Α συναντά τη Γενιά Ζ. Είναι η νιότη που διανύει τα σχολικά της χρόνια, γεννημένη κάπου γύρω από το 2010 και οι νέοι άνθρωποι που μπήκαν στην παραγωγική τους φάση, εργασιακή, σπουδαστική, σχεσιακή.

Καθώς όλα δείχνουν αυτό το κύμα νιότης είναι ισχυρό. Θυμωμένο, ορμητικό, ευμετάβολο, ταχύτατο, απρόβλεπτο. Συναισθηματικά ανώριμο, τεχνολογικά μορφωμένο, γλωσσικά πολύξερο αλλά και αστοιχείωτο. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, οι από το Α στο Ζ που ο προσδιορισμός της ηλικίας τους θυμίζει μαθηματικό διάνυσμα, απασχολεί όλους τους ενηλίκους με άθροισμα τους Millennials και τους νεότερους από την προγενέστερη Γενιά Χ.

Ο θρίαμβός τους, με αφορμή τη νίκη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου επί της Σκωτίας, έφερε ανάταση και ελπίδα. Οτι δηλαδή κάτι καλό έγινε μέσα στα δυστοπικά χρόνια της κρίσης και της πανδημίας αφού κάποια παιδιά με έφεση στον αθλητισμό μπορεί να ξεφύγουν από τις ενορμήσεις θανάτου των συνομηλίκων τους.

Από την άλλη, η σημερινή πιτσιρικαρία, ήδη online από τη γέννησή της και μέχρι το κατώφλι της εφηβείας της, μεγαλωμένη στην πλειονότητα από ταλαίπωρους ή αδιάφορους Millennials γονείς – σε κάθε περίπτωση απροπόνητους να κηδεμονεύσουν τους ατίθασους και καταναλωτικά απαιτητικούς βλαστούς –, κραδαίνουν τα κινητά τους και επιτίθενται το ένα στο άλλο. Οπλο τους η γλώσσα των συμβόλων emoji, αραδιασμένα σε συνθέσεις από σχήματα, χειρονομίες, φατσούλες, όπου κάθε χρώμα έχει ισχύ απόρριψης, έγκρισης, διάκρισης, απειλής, διαταγής. Ή μήπως διεκδικούν από την Gen Z αυτό το ιδίωμα επικοινωνίας για να επικρατήσουν και να είναι στον ψηφιακό κόσμο η πιο σημαντική νέα κοινότητα;

Αυτό το πλήθος Α προς Ζ που γεννήθηκε εξ ολοκλήρου στον 21ο αιώνα  και που όλο και πιο σπάνια σηκώνει τα μάτια του από την οθόνη σε κάθε περίπτωση αποτελεί την αρχή για κάτι νέο και όχι την επιστροφή στο παλιό. Καλύτερα ας το προσέξουμε για να μάθουμε και να μην πάθουμε.

Στην Ελλάδα έχουμε «πάθει» εδώ και δεκαετίες και ως εκ τούτου αποφεύγουμε να μιλάμε για χρηματιστήριο. Και μάλλον καλά κάνουμε. Επειδή δεν μιλάμε, δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν συμβαίνει μια εντυπωσιακή αλλαγή σκηνικού. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες. Μέσα σε ένα κλίμα ευρύτερων γεωπολιτικών αναταράξεων, με συνεχή μπρος-πίσω στις αποφάσεις για τους δασμούς και με ένταση στην τοξικότητα στην εγχώρια πολιτική σκηνική, το ελληνικό χρηματιστήριο δείχνει όχι απλά αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα. Οχι μόνο έμεινε αλώβητο στις απώλειες που υπήρχαν στις ΗΠΑ και την έντονη νευρικότητα που επικράτησε στις ευρωπαϊκές αγορές. Αλλά πετυχαίνει συνεχώς νέα υψηλά, με τον γενικό δείκτη να έχει ξεπεράσει με ταχύ ρυθμό τις 1.700 μονάδες.

Το κλείσιμο της Δευτέρας ήταν στο υψηλότερο επίπεδο από τον Αύγουστο του 2010, λίγο μετά την προσφυγή στο πρώτο πρόγραμμα διάσωσης. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι σπάει τα ρεκόρ με καλούς τζίρους, άνω των 200 εκατ. ευρώ ημερησίως, που τους πετύχαινε πριν από 16 χρόνια όταν στο χρηματιστήριο διαπραγματεύονταν 70 εταιρείες περισσότερες. Και όλα αυτά με μια ικανότητα να απορροφά την προσφορά μετοχών εκατοντάδων εκατομμυρίων, όπως την πρόσφατη μετοχική αποχώρηση του αμερικανού πολυεκατομμυριούχου Πόλσεν από την Ελλάδα, που έχουμε χρόνια να δούμε.

Οι συναλλαγές στο χρηματιστήριο έχουν επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα του 2008 και του 2009, η αποτίμησή του κινείται επίσης σε υψηλά 15ετίας (κοντά στα 120 δισ. με αύξηση 15 δισ. από τις αρχές του έτους) και όλα αυτά γίνονται με υγιή τρόπο, με «καύσιμα» από τις εξαιρετικές επιδόσεις των ίδιων των εισηγμένων εταιρειών που καταγράφουν σημαντική αύξηση της κερδοφορίας και εδώ και λίγα χρόνια δίνουν και ικανοποιητικά μερίσματα (άνω των 5 δισ. ετησίως).

Προφανώς δεν έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα. Ούτε το εν λόγω άρθρο προτρέπει κάποιον ή κάποια να ανοίξει κωδικούς και να αρχίσει να παίζει στο χρηματιστήριο. Αυτές είναι δουλειές για ειδικούς. Το σημαντικό στον καπιταλισμό είναι να έχει μια χώρα ισχυρό χρηματιστήριο ως εργαλείο άντλησης κεφαλαίων των επιχειρήσεων. Να εισέρχονται σε αυτό νέες εταιρείες, όπως γίνεται το τελευταίο διάστημα, οι οποίες δίνοντας ένα ποσοστό των μετοχών τους στο ευρύ επενδυτικό κοινό, να αντλούν κεφάλαια από αυτό που λέμε αγορές. Μακράν από τον δεύτερο ο πιο υγιής τρόπος χρηματοδότησης της ανάπτυξης μιας εταιρείας.

Το χρηματιστήριο όμως σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες είναι και μια αντανάκλαση της οικονομίας μιας χώρας. Σημαντική αύξηση των συναλλαγών, επιχειρηματικές εξελίξεις, νέες συμφωνίες και μεγάλη κινητικότητα σε πολλούς κλάδους είναι ξεκάθαρο σημάδι μιας οικονομίας σε ανάπτυξη. Η χώρα έχει προκαλέσει ξανά το ενδιαφέρον των ξένων ισχυρών επενδυτών, καθώς μετά από 13 χρόνια έχει επιστρέψει από όλους τους οίκους αξιολόγησης στην επενδυτική βαθμίδα. Το ότι μέσα στην «αντάρα» η κυβέρνηση επιμένει να επαναλαμβάνει την ανάγκη τήρησης δημοσιονομικής πειθαρχίας βοηθάει στην επίτευξη αυτού που θέλει περισσότερο ο επενδυτής αυτή την εποχή, που είναι η σταθερότητα. Ολα αυτά συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα που πολλοί εγκλωβισμένοι στην πολιτικοοικονομική μιζέρια και την εσωστρέφεια επιλέγουν να μη δουν.

«Οι Ελληνες τα πάτε καλά»

Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι εμένα που με βλέπετε, κάθισα και είδα ολόκληρη τη γιορτή στον Λευκό Οίκο για την Εθνική μας Επέτειο, και άκουσα τον πρόεδρο Τραμπ να λέει κάτι διάφορα ωραία, για την Ελλάδα, τη δημοκρατία που χάρισε στον κόσμο, και τα ρέστα. Τον άκουσα επίσης να λέει και ένα «οι Ελληνες τα πάτε καλά», και μετά άρχισε να ονοματίζει τους έλληνες φίλους του, και μερικούς, στενότερους φίλους του, όπως τον Τζον Κατσιματίδη (τον οποίο η Αθήνα δεν φαίνεται να τον έχει περί πολλού) – μέχρι και την κόρη του την Αλεξάνδρα χαιρέτησε από μικροφώνου. Η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε ουσιαστικά όταν φώναξε κοντά του την πρεσβευτή στην Αθήνα Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, η οποία μας διαβεβαίωσε ότι με τον Τραμπ στην εξουσία θα κοιμόμαστε ήσυχοι και θα ξυπνάμε αισιόδοξοι!..

Στα κατακόκκινα ήταν ντυμένη η κυρία, μου έκανε εντύπωση η ευφράδειά της, και επίσης, ο δυναμικός τόνος με τον οποίο απευθύνθηκε στους περίπου 400 Ελληνοαμερικανούς που είχαν στριμωχτεί στο υπόγειο του Λευκού Οίκου, σε συνθήκες… ασφυξίας.

Αφού το είδα όλο αυτό, πήγα για ύπνο ήσυχος ότι τίποτε κακό δεν θα συμβεί, και ξύπνησα με την αισιοδοξία να με διακατέχει ότι… σωθήκαμε!!!

Για την εκδήλωση αυτή όμως, θέλω να κάνω μια ειδική αναφορά, στον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, που εκπροσώπησε την ελληνοαμερικανική κοινότητα, δίπλα στον Τραμπ. Ο άνθρωπος αυτός, που διάφοροι άθλιοι τύποι (πολιτικών συμπεριλαμβανομένων) στην Αθήνα, τον κατηγορούν για φιλοτουρκισμό (!!!) και εξαιτίας αυτού, σχεδόν τον έχουν αποκλείσει από τον κύκλο των επαφών της κυβέρνησης, του Πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου, δέκα φορές στην ομιλία του, ενώπιον του Τραμπ, μίλησε για την Κωνσταντινούπολη! Οχι Ιστανμπούλ, Κωνσταντινούπολη! Μέχρι και στο Κυπριακό αναφέρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος.

Οπως μίλησε και για την Ελλάδα, τους Ελληνες, την πατρίδα, τις αξίες, τις αρχές της.

Ελπίζω στο Μέγαρο Μαξίμου να είδαν την τελετή. Κι αν δεν την είδαν, ας την αναζητήσουν. Ισως δουν ότι πρόκειται για τον ίδιο Ελπιδοφόρο που κατασυκοφαντείται…

Η εκδήλωση που είναι προγραμματισμένη για αύριο το απόγευμα στις 7, στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Γουλανδρή, με προσκεκλημένο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πιθανότατα να μη συγκέντρωνε και τόσο ενδιαφέρον, μια που ο κ. Βενιζέλος είναι διαρκώς παρών στην επικαιρότητα, και οι δημόσιες εμφανίσεις και τοποθετήσεις είναι σχεδόν μια καθημερινότητα. Αυτό που κάνει ξεχωριστή την αυριανή του παρουσία στο Ιδρυμα Γουλανδρή δεν είναι προφανώς ο τίτλος της εκδήλωσης «Μας φταίει το Σύνταγμα; Τι θα μπορούσε να εισφέρει η επόμενη αναθεώρηση», ακόμη και αν την ενέτασσε κανείς στον κύκλο της δημόσιας συζήτησης που ανοίγει σύντομα, και αφορά τη νέα συνταγματική αναθεώρηση. Είναι το γεγονός ότι πραγματοποιείται μερικές μόλις ημέρες μετά την ηχηρή παρέμβαση Βενιζέλου μέσω του «Βήματος». Οπου όχι μόνο υπογράμμισε το αντισυνταγματικό της παραπομπής Τριαντόπουλου σε Δικαστικό Συμβούλιο, με παράκαμψη της Προανακριτικής Επιτροπής της Βουλής, αλλά ουσιαστικά προειδοποίησε για μείζονα πολιτική και συνταγματική κρίση, εάν το ειδικού καθεστώτος αυτό Δικαστικό Συμβούλιο, όπως είναι λογικό, και φυσικό, απορρίψει το «αίτημα» Τριαντόπουλου…

Το άλλο μεγάλο θέμα, που προκύπτει τόσο από τις τοποθετήσεις Βενιζέλου, όσο και από τοποθετήσεις άλλων συνταγματολόγων, όπως ο κ. Κοντιάδης, ο κ. Καραμπατζός κ.λπ. είναι ότι η παραπομπή Τριαντόπουλου, ακόμη και αν υποθέσει κανείς ότι το Δικαστικό Συμβούλιο δεχτεί να τη συζητήσει και να αποφασίσει επ’ αυτής, είναι εκ προοιμίου άκυρη! Γι’ αυτό και θα απορριφθεί – επίσης προκαλώντας μείζονα κρίση. Γιατί είναι άκυρη; Διότι ο υφυπουργός στον Πρωθυπουργό τότε, κατηγορείται για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος, επειδή, υποτίθεται ότι ήταν αυτός που διέταξε το μπάζωμα-ξεμπάζωμα του τόπου του δυστυχήματος. Σωστά; Ναι, αλλά οι συνταγματολόγοι που ξεσκόνισαν τις αρμοδιότητες του Τριαντόπουλου, σου λένε ότι αυτό δεν ήταν μέσα στις αρμοδιότητές του για να είναι υπόλογος παράβασης καθήκοντος. Οι εντολές που έδωσε, και για τις οποίες κατηγορείται, είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Εισαγγελίας και της Αστυνομίας. Οχι του Τριαντόπουλου. Ο υφυπουργός, αν έδωσε εντολές στις υπηρεσίες να προχωρήσουν στο μπάζωμα-ξεμπάζωμα του πεδίου του δυστυχήματος, πρέπει να ελεγχθεί – λένε – για κατάχρηση εξουσίας σε βαθμό κακουργήματος. Επειδή μάλιστα επέβλεπε τον χώρο, ήταν δηλαδή παρών, όταν συνέβαιναν αυτά, διά των οποίων επήλθε καταστροφή στοιχείων για το δυστύχημα, πρέπει να ελεγχθεί επίσης ως ηθικός αυτουργός ή συνεργός στην παρεμπόδιση της δίωξης υπαίτιων για πράξεις ή παραλείψεις που συνδέονται με τον θάνατο ανθρώπων κατά το δυστύχημα.

Με δυο λόγια έχει μπλέξει άσχημα ο Τριαντόπουλος, αυτό δα δεν χρειάζεται να είναι κανείς και ιδιαιτέρως ευφυής για να το καταλάβει. Το θέμα είναι να το καταλάβει ο ίδιος, διότι όπως καταλαβαίνεις, τον έχουν πείσει πως θα τα φέρει βόλτα με τον τρόπο που επέλεξαν άλλοι γι’ αυτόν, για να εξάρουν εν συνεχεία τη γενναιότητά του. Δεν υπάρχει καμία γενναιότητα σ’ αυτό. Υπάρχει μια μεθόδευση, που στόχο έχει να του εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο.

Στο δε Μέγαρο Μαξίμου, να εξασφαλίσει μερικούς μήνες «ηρεμίας». Διότι αν όπως υποστηρίζουν οι συνταγματολόγοι, και ο Βενιζέλος, πρώτος από όλους, φτάσουμε στον Οκτώβριο και δεν υπάρξει καμία δίωξη πολιτικού προσώπου για το θέμα, τελείωσε η ιστορία, και να ‘μαστε καλά να ζήσουμε να τη θυμόμαστε την κάθαρση για τα Τέμπη.

Προφανώς δεν είναι από αυτά που τυγχάνουν μεγάλης δημοσιότητας στην Ελλάδα. Ούτε από εκείνα που θα τα δει κανείς ακόμη και στις εσώτερες σελίδες ή τα «μη δημοφιλή» άρθρα των sites. Ισως γιατί δεν προκαλούν το αναμενόμενο ενδιαφέρον, αφού συνέβησαν αλλού, αν όχι και τόσο μακριά, αλλά πάντως όχι εδώ. Λογικό; Μπορεί. Τα παράλογα όμως, που αποπνέουν από την είδηση που θα μεταφέρω, σχετίζονται με τα Τέμπη. Ιδού: στα γειτονικά Σκόπια, σε μια πόλη-κωμόπολη που ονομάζεται Κότσανι, το Σάββατο 15 Μαρτίου, έγινε ένα τρομερό δυστύχημα – άρπαξε φωτιά μια παράνομη ντίσκο και έχασαν τη ζωή τους 59 άνθρωποι, κυρίως νέοι. Ξέρετε πότε επετράπη να φύγουν οι σοροί των θανόντων στο δυστύχημα, από το σημείο; Σχεδόν πέντε ημέρες αργότερα. Την Τετάρτη 19 του μηνός! Γιατί; Επειδή η αστυνομία είχε αποκλείσει τον χώρο, διενήργησε εξουθενωτική έρευνα, συνέλεξε ό,τι στοιχείο μπορούσε και μετά έδωσε την άδεια να απομακρυνθούν τα θύματα. Προηγουμένως, δεν άφηνε τους ανθρώπους που θρηνούσαν να πάρουν τους αγαπημένους τους, διότι υπήρχε κίνδυνος να καταστραφούν στοιχεία. Στα Σκόπια αυτά, που είναι δύο αιώνες πίσω από μας.

Τώρα κάντε εσείς τις συγκρίσεις με τα Τέμπη, και τη φάση «ψεκάστε, σκουπίστε (μπαζώστε-ξεμπαζώστε), τελειώσατε»…

Λόγω των ημερών δεν πρόλαβα να αποδώσω τιμές σε μια, να μου επιτραπεί, ιστορική μορφή της ελληνικής δημοσιογραφίας, τον Λάμπη Τσιριγωτάκη, που έφυγε προ ημερών από ανακοπή καρδιάς, στο Λονδίνο. Ο Λάμπης, που εργάστηκε και ως αθλητικός συντάκτης στην «ΟΜΑΔΑ» του παλιού ΔΟΛ, υπήρξε η φωνή που ταύτισαν οι Ελληνες με το Λονδίνο, ως ανταποκριτής της ΕΡΤ. Εκανε ένα πλήθος δημοσιογραφικών αποστολών, σε όλο τον κόσμο, κάλυψε για σχεδόν έξι δεκαετίες όλα τα μεγάλα γεγονότα της εποχής του, και άφησε το δικό του αποτύπωμα στην ελληνική δημοσιογραφία, ως ο γνωστότερος ίσως εξ όλων των ελλήνων ανταποκριτών στο εξωτερικό. Κύκνειο άσμα του, το τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Από τον Τζον Λένον στον Νέλσον Μαντέλα – Αναμνήσεις μιας ζωής», όπου περιγράφει το πάθος ενός ανθρώπου που αφοσιώθηκε και αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία…

A decade ago, in 2015, Savvas Theodoridis was diagnosed with cancer at the age of 80. He had been born on February 18, 1935 and throughout the course of eight decades had lived a life replete with successes and accomplishments.

Theodoridis was an international with the Greek national team, playing in the goalkeeper’s position, he was part of the “Legend” Olympiacos side that had won consecutive championships in the 1950s. He was a pharmacist by training, a bon viveur, a good father to his sons and an even more doting grandfather. After hanging up his cleats and taking off his keeper’s gloves, he studied in Greece and abroad for his pharmacy degree, before eventually returning to football as a high-ranking team executive, both for his beloved Olympiacos and for the national football federation.

It was back then, in 2015, that his two adult sons, Theodoros and Dimitris, begged their father to stop “running all the time” to football fields and look after his health.

“Do you know what I said to Theodoros one day when he was nagging me? Every day without Olympiacos is a wasted day. I don’t know how many days I have left, but all of them will be with Olympiacos and for Olympiacos,” he once said during a conversation in Madrid on the eve of a Champions League final — and there is no doubt he meant it.

Doctors had thrown up their hands, saying there was nothing they could do to save him, while giving him only a few months to live. Always combative, courageous and tireless, Savvas lived with Olympiacos – and for Olympiacos – for another five years. He passed away at the age of 85 in August 2020.

“Olympiacos exists so you can be next to it, always,” was what the great keeper used to say

Savvas Theodoridis accomplished a great deal with Olympiacos. And he bestowed a priceless gift on all who knew him: the opportunity to choose the image by which they would remember him. There’s Savvas posing at the age of 23 like a 1950s pop star in a photo that was often propped up among vinyl records and books in teens’ bedrooms – indicative of how he stood out from other footballers of the era. And there he is in his Olympiacos jersey, which he trained hard to wear, watching his first championship season from the bench, as he was still a reserve keeper.

His own father paid for his transfer to Olympiacos from the small local club Enosis Ambelokipon, essentially covering the fee for then Olympiacos president Giorgos Andrianopoulos.

One image is of Savvas in the national team jersey, which he wears with pride and a smile on his face.

There’s Savvas Theodoridis the professional man, who gave up football to qualify as a pharmacist, something he’d promised his parents to do. Having earned his degree, he returned to the field – without fanfare or telling his relatives – and played football in lower-division Athens teams as a center forward!

Then there’s Savvas, Olympiacos’ sports director, the team leader during away games, the Olympiacos official who led the team onto the pitch in the rival stadiums of Leoforos Alexandras, Nea Filadelfia and Toumba. There is Savvas in the headlines of his beloved “Fos” sports newspaper, ready to take on even his friend, the publisher Theodoros Nicolaidis, in comments in his own newspaper.

There’s Savvas, the tenacious member of the board of the Hellenic Football Federation (EPO) during periods when even the word “Olympiacos” was forbidden.

There is also Savvas Theodoridis embracing, like a loving elder, some of the greatest players who ever wore the red-and-white stripes, like Giorgos Delikaris, Nikos Anastopoulos, Giovanni and Chori Dominguez. There was Savvas for whom Olympiacos’ players are the best in the world, regardless of their name.

There’s Savvas chasing down a ball that’s gone out-of-bounds to hand it to the players during a game in Livadia, so Olympiacos could score a late winning goal. There’s Savvas shouting that he will take the team and leave the stadium if police don’t respect the safety rules at a Cup final. Then there’s Savvas explaining to managers Ernesto Valverde, Leonardo Jardim, Marco Silva and Pedro Martins what the derby against Panathinaikos means.

There’s Savvas talking to some of the greatest players of our time in a hotel lobby before a Champions League final, where Cambiasso explains to those present that “this is the Legend of Greek football”.

There’s Savvas taking no prisoners in front of the television cameras, when he thinks his Olympiacos is being wronged. Conversely, there’s Savvas who avoids planes and drives the length of Greece hundreds of times to be present at every game Olympiacos plays on the road. There’s a beaming Savvas holding a jersey given to him by Gianluigi Buffon, moments after he’s told the Italian legend that he, too, was a goalkeeper.

There’s Savvas speaking on television after an Olympiacos victory being watched by his grandchildren in Switzerland, who shout out “grandpa, grandpa”. There’s Savvas calling Kostas Fortounis from Madrid to tell him he should never leave Olympiacos. There’s Savvas selflessly offering his support to the presidents of Olympiacos, but who also helped the club financially in periods when it had no sponsor. There’s Savvas, the bon vivant who loves Mykonos, celebrating with raised fists, showing up at the ground just an hour after a chemotherapy therapy to everyone’s amazement.

From the mid-1950s until the early 1960s, Savvas Theodoridis was the championship-era Olympiacos’ goalkeeper, a legend among legends. And after he hung up his gloves, he dedicated himself to the red-and-white family until his dying day.

Then there’s Savvas who isn’t only unafraid of cancer, but laughs at the disease for five whole years. There’s Savvas, supported by Christian Karembeu, showing up in 2020 to receive his championship medal, making all the stars in the sky shine red and white, and having Olympiacos President Evangelos Marinakis dedicate the title to him.

Finally, there’s the beloved memory of Savvas Theodoridis, with Marinakis ordering the UEFA Conference League trophy to be taken to his grave, sending shivers down the spine of everyone at Olympiacos who loved him.

Numerous images of Savvas Theodoridis over the seven decades he served Olympiacos, sufficient for everyone, friend and opponents alike, to choose their personal favorite.

Perhaps one of the most iconic is one that few witnessed: In March 2020, Savvas opening the gates of the Rentis training center for the players and coaches to return to practice after quarantine, visibly drained by his now daily battles with the illness, but his spirit unbroken and unbreakable. He welcomed the players one by one, patting each on the back, frail but standing still, proud and unique, a keyholder of the history of a club whose modest soldier he had always been.

Olympiacos’ manager at the time, Pedro Martins, was shocked, and told Savvas that, for him, he would always be the greatest man he had ever known in football. Olympiacos rolled over the competition in the playoffs to win that season’s championship.

How could the players have looked him in the eye, if they didn’t make him proud one last time?

A life lived with and for the players, as a father, a friend and as a true Olympiacos man.

This image of Savvas in front of the Rentis center’s entrance captures an attitude to life–an Olympiacos fan’s manifesto.

Olympiacos, Savvas used to say, exists so that you can be there for it, always and in every situation. Everything else–disasters and triumphs, victories and defeats, celebrations and disappointments–are of lesser importance. What counts is “living with Olympiacos and for Olympiacos,” as he used to say.

Savvas Theodoridis had the unshakeable belief that the Olympiacos team he played for was the best of all time, mostly because its players were also great fans of the Club.

“I played eight years and stopped at the age of 26. Don’t compare us to the current teams. Back then, our exploits travelled by word of mouth. There were no televisions, so the team’s reputation was spread by those lucky enough to watch us. Can you image how much people loved that Olympiacos side?

“One time we went to Drama (northern Greece) for a match and 5,000 fans from Piraeus followed. Ten thousand people came to our training sessions,” he said in an interview.

“When we beat Pele’s Santos at the Leoforos Alexandras Stadium, they lifted me up onto their shoulders. People came down to Omonia Square on foot from Alexandras and they all realized that the team that was sweeping the titles in Greece also had a standing internationally. It was hugely satisfying,” he added.

He won five championships and five Cups playing as a goalkeeper, but as an Olympiacos man he won something even more important: immortality.

Anyone who met him and looks at the youth on the Olympiacos emblem sees Savvas.

Talent. Such a common yet complex concept. What is talent?” One definition goes like this: a natural gift, special ability or skill that a person displays in a given field, often from a very young age.

But talent isn’t enough.

“It’s not enough to have a talent for something. It doesn’t mean you’ve earned something, just that you have something to give back.”

Pioneering Swiss Carl Jung had explained at the turn of the 20th century how a naturally gifted person had to exploit their gift. Most importantly, he showed the way to the “teachers”, the trainers. Olympiacos has followed that path faithfully, devoutly one might say, for 30 years now. And the results are clear to see: they’re playing on the field.

Because the results of this emphasis on finding and nurturing talent have names: Kostas Fortounis, Panagiotis Retsos, Babbis Kostoulas, Christos Mouzakitis, Antonis Papakanellos, Fanis Bakoulas, Isidoros Koutsidis, Stavros Pnevmonidis, Argyris Liatsikouras and others.

All of the above players, and many others, are now European champions on the senior side or (and) the U19 team.

Yet out of all the talented youngsters to emerge from the academies, there is one player who links the present with the past and highlights the Club’s emphasis on providing space and time for a football superstar to emerge: Konstantinos Tzolakis.

He’s not just the starting goalkeeper for the senior side at the moment, and he’s not merely a prodigy who has come out of Olympiacos’ youth academies–he’s one of the best players in the world in goal. Tzolakis’ face reflects everything that Olympiacos dreams of for its youngsters. He represents a timeless Club vision, one that is now a reality and more important than any title.

Tzolakis’ course through Olympiacos’ youth academies is living proof that the organization produces champions.

September 29, 1996. The talent that goes by the name of Dimitris Eleftheropoulos is introduced to the world of Olympiacos. It’s the third match of the new season and the team has traveled to Thessaloniki for a match against Iraklis.

Manager Dusan Bejevic doesn’t have keeper Alekos Rantos available, and is apparently dissatisfied with the performance of the other keeper, Fotis Strakosha. But there’s a solution at hand, and it comes from within the Club’s own ranks.

Eleftheropoulos, just 20 years old and a member of the senior team since he was 17-and-a-half, makes his debut.

Born in 1976 and a native of Piraeus, he went to school in the port city’s Hatzikyriakio district. When he was still in elementary school, his father enrolled him in the club what would become his destiny: Olympiacos.

“Ele”, as per his nickname, a Bonafide football star, was the first major talent the Club had produced from its ranks in years. Extremely talented, tall and handsome, he was impressive in every way, and a football phenomenon who emerged from the core of Greece’s football Legend. Unfortunately, he would also play a leading role in the most bitter moment in the Club’s history in Europe.

March 17, 1998. Olympiacos leads 1-0 against Juventus in a game the Greek club has dominated all evening. If they can hold on to that lead, Olympiacos will make it to the lofty Champions League semi-finals.

Yet, as fate would have it, in the 85th minute, Juventus fullback Alessandro Birindelli crosses the ball in from the right and a gust of wind blown straight from Hell alters its course midair, allowing Antonio Conte to score and tie the game at 1-1.

Olympiacos is eliminated in the Champions League quarter-final, and “Ele” is left with a black cloud hanging over him. For Olympiacos, that night marks the beginning of the nightmare known as the “European curse”.

March 14, 2024. Olympiacos has lost 1-4 to Maccabi Tel Aviv at the Georgios Karaiskakis Stadium. The result means elimination from the Europa Conference League competition.

That’s when manager José Luis Mendilibar decides to make a change between the posts, putting Konstantinos Tzolakis in to replace Alexandros Paschalakis.

Some two weeks later and the “European curse” is broken into 1,000 pieces. Olympiacos trounces the Israeli team 6-1 in its home field, posting one of the biggest upsets in the history of European competitions.

Next up are Fenerbahce, followed by Aston Villa, who are eliminated by Olympiacos with three wins and one loss – in regulation time — in Istanbul, which would be overturned in a penalty shootout for the qualification.

A win in the final against Fiorentina results in Olympiacos being the first Greek football team to win a European title in Club play. The Europa Conference League title has Tzolakis’ fingerprints all over it.

For starters, he blocks three shots in Istanbul against Fenerbahce during the penalty shootout – a personal statement of excellence, class, resilience which earns him a full-time spot in the Olympiacos goal.

Tzolakis’ course is very similar to the one followed years earlier by Eleftheropoulos. He began playing football and taking part in track and field events at the same time. He’s a native of Chania, on Crete, from a family of Olympiacos supporters with a gym coach and athletics trainer for a mother and a physiotherapist for a father.

A young Tzolakis has two career goals, a university education and sports. He trained in the high jump and also took part in the national championship for young athletes as a member of the “Eleftherios Venizelos” Sports Club in his hometown. At the same time, at the age of 12, he begins playing football for the Platanias team in Chania. In 2018, at the age of 15, Olympiacos recruits him to its youth academies. At the time, Tzolakis would declare, somewhat audaciously, “I used to watch Olympiacos on television, and I’d say, ‘I have to get myself to the Karaiskakis Stadium to watch them one time, even if it’s from the stands. Everything happened very quickly after that”.

The greatest moment of glory until… the next one: Konstantis Tzolakis celebrates with Panagiotis Retsos the victory of the Conference League

At the age of 17 years, three months and 26 days, Tzolakis makes his debut in the Olympiacos jersey. The date is March 4, 2020. The place: Thessaloniki, just like Eleftheropoulos years earlier. He debuts in a Cup match against PAOK Thessaloniki at the Toumba Stadium, becoming the youngest goalkeeper to start with the senior team in Club history. José Sá’s injury puts him in the starting line-up for the Cup final against AEK Athens on September 12, 2020. His performance is amazing.

The Piraeus side beats AEK 1-0 and the Cup is theirs. His course is set. Olympiacos had found the country’s next great goalkeeper. However, to bring this talent to the surface took patience, perseverance and a plan for young players – for Olympiacos’ youth.

Tzolakis is the absolute poster boy of the Olympiacos academy. A product of the club, who went through all the stages, with many ups and downs. In the end, his Club gave him what he deserved: his big break. A genuine opportunity that promised much and reflected the Club’s confidence and faith in his talent, personality and education. Because Olympiacos is a club that wants to showcase and develop its talented youngsters, which it has turned into an end in itself—a vision that emanates from a mandate, an order and funding from the man at the helm. Because everything that’s been achieved in recent years is a project inspired, demanded and paid for by Evangelos Marinakis.

Olympiacos decided back in 2010 that the academies are its future. Evangelos Marinakis has made it an absolute priority to have players from the Club’s ranks make it to the senior team.

In the Marinakis era, the training center at Rentis has almost tripled in size to around 100,000 square meters. And from the three football fields in place in 2010, there are now eight to cover the needs of the senior team and the academies. The building of new infrastructure and pitches, along with other improvements made over the years at Rentis, has cost more than 20 million euros. This very large investment which Evangelos Marinakis has made since 2010 over and above the regular football department budget. Obviously, money does not guarantee success, nor does it guarantee the promotion of players, but nothing in life comes free–not even in football. And in the post-2010 Marinakis era, almost 55 million euros have been invested in Olympiacos’ youth academies.

Nevertheless, in football, no amount of money, however great, can guarantee success, especially at the infrastructural level.

Money isn’t enough to discover, evaluate and train talent and then send it into the spotlight in the senior team. And Evangelos Marinakis has learned that lesson, and not for free.

He began with the class that included Panagiotis Retsos, Androutsos, Nikolaos and those other youngsters who were permanent champions in the youth teams.

The emergence of Tzolakis is emblematic of this generation. The emergence of the youngsters who conquered Europe and continue to do so at the youth level. Because that’s what Olympiacos wants. Just as Tzolakis, Retsos and Fortounis became the most red-and-white-to-the-bone players in the team that won the Club its first European trophy, so the next generation should continue along the same path. Young players grafted with the Olympiacos DNA. With wings on their feet and heart in their chests. To win new fairy-tale triumphs for their Club.

Σε έκρηξη λόγω διαφυγής υγραερίου από φιάλη στην κουζίνα, αποδίδεται, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η πυρκαγιά που εκδηλώθηκε χτες το βράδυ σε εστιατόριο στην λεωφόρο Κηφισίας 254 στο Χαλάνδρι, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν δύο εργαζόμενοι.

Συγκεκριμένα, σοβαρά τραυματίστηκε ο σεφ του εστιατορίου, 37 ετών και ένας 33χρονος, οι οποίοι διακομίστηκαν και νοσηλεύονται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γεώργιος Γεννηματάς».

Για το περιστατικό συνελήφθη η υπεύθυνη του εστιατορίου, 50 ετών, σε βάρος της οποίας σχηματίζεται δικογραφία για σωματικές βλάβες από αμέλεια και θα οδηγηθεί σήμερα στον εισαγγελέα.

Προανάκριση για το συμβάν, το οποίο θεωρείται εργατικό ατύχημα, διενεργεί το αστυνομικό τμήμα Χαλανδρίου.

Υπενθυμίζεται ότι η έκρηξη σημειώθηκε λίγο μετά τις 22.00 χτες το βράδυ, στην κουζίνα του εστιατορίου και ακολούθησε η πυρκαγιά, που τραυμάτισε τους δύο εργαζόμενους.

Οι πελάτες και οι άλλοι εργαζόμενοι απομακρύνθηκαν έγκαιρα από το κατάστημα, ενώ η πυρκαγιά σβήστηκε λίγο αργότερα από την Πυροσβεστική.

Για τις ακριβείς συνθήκες της έκρηξης γίνεται έρευνα από το ανακριτικό τμήμα της Πυροσβεστικής, που θα πάρει σήμερα καταθέσεις από τους δύο τραυματίες, οι οποίοι ήταν παρόντες την ώρα εκείνη προκειμένου να ολοκληρωθεί το σχετικό πόρισμα.