Η συνάντηση με τον Βασίλη Χριστόπουλο, από τους διεθνώς καταξιωμένους έλληνες μαέστρους, έγινε μία ημέρα μετά τη θριαμβευτική συναυλία του με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής. Το συναρπαστικό πρόγραμμα ρωσικών έργων (το 1ο και το 2ο Κοντσέρτο για πιάνο του Σοστακόβιτς και τις «Εικόνες από μια Εκθεση» του Μουσόργκσκι) ενθουσίασε το κοινό το οποίο, ηλεκτρισμένο από την αριστοτεχνική εκτέλεσή του, αποθέωσε μαέστρο, ορχήστρα και σολίστ.
Ο μαέστρος είναι αναμφισβήτητα ο πιο μυστηριώδης και συναρπαστικός παράγων στον χώρο της μουσικής ερμηνείας. Διότι αν και είναι ο μόνος μουσικός που δεν παράγει ήχο, δική του είναι η ερμηνεία που ακούμε σε κάθε εκτέλεση των συμφωνικών και, σε λιγότερο βαθμό, των λυρικών έργων. Τον ρώτησα λοιπόν ποιες είναι, κατά τη γνώμη του, οι ικανότητες που χρειάζεται ένας μαέστρος για να αντλήσει τη βέλτιστη ανταπόκριση και αποτέλεσμα από τις ορχήστρες που διευθύνει. «Κατ’ αρχάς πρέπει να είναι μια προσωπικότητα ικανή να διαχειριστεί ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων, δηλαδή να διαθέτει μια ψυχολογία και ένα προφίλ ηγέτη. Βέβαια στην εποχή μας επαναπροσδιορίζεται το τι σημαίνει να ηγείσαι, δηλαδή το πώς διαχειρίζεσαι την εξουσία, πώς την ασκείς, πώς εξηγείς το όραμά σου και πώς πείθεις την ορχήστρα. Αυτό όσον αφορά την προσωπικότητα του μαέστρου. Πέρα από αυτό, πρέπει να έχει πολύ γερές μουσικές γνώσεις, πολύ καλό αφτί, κάποιο ταλέντο στην κινησιολογία, τη γλώσσα του σώματος, δηλαδή να μπορεί να μεταδίδει αυτό που έχει στον νου του. Και φυσικά, πρέπει να έχει φαντασία, να καταλήγει σε μια ερμηνεία που να συνεπαίρνει το κοινό».
Πώς σχηματίζεται στον νου του αρχικά η ηχητική εικόνα ενός έργου και πώς καταλήγει στην τελική ερμηνεία του; «Εξαρτάται πολύ από το συγκεκριμένο έργο. Δηλαδή αν πρόκειται για όπερα ή για συμφωνικό έργο, για σύγχρονο ή για έργο της κλασικής ή ρομαντικής εποχής, και φυσικά από το αν έχεις να κάνεις με γερμανική, γαλλική ή ιταλική μουσική. Οπότε, όπως αθροίζεται η μουσική πείρα, αλλά και η πείρα ζωής σου, έχεις αναπτύξει κάποιο ένστικτο για το τι είναι το σημαντικότερο στοιχείο στο κάθε έργο, καθώς και για το στυλιστικό του ύφος και γραμμή. Γιατί αλλιώς θα προσεγγίσεις τον Μότσαρτ, αλλιώς τον Βέρντι, αλλιώς τον Ρίχαρντ Στράους και τον Βάγκνερ, αλλιώς τους γάλλους συνθέτες όπως τον Ραβέλ και τον Ντεμπισί και αλλιώς έναν σύγχρονο συνθέτη. Πρωτίστως πρέπει να καταλάβεις τι θέλει να πει. Και σ’ αυτό παίζουν σημαντικό ρόλο τα ηχοχρώματα, ο ρυθμός, οι αντιθέσεις της δυναμικής. Μέσα από όλα αυτά “αισθάνεσαι” τον συνθέτη, την ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ποιο είναι το πιο δύσκολο έργο που έχει διευθύνει μέχρι τώρα; «Στην όπερα από τα πιο δύσκολα ήταν σίγουρα οι “Τρώες” του Μπερλιόζ, που ανεβάσαμε πρόσφατα στο Γκρατς. Διότι ο Μπερλιόζ έχει πάρα πολύ δύσκολες ρυθμικές δομές, έχει τεράστια χορωδία, έχει και άλλη, δεύτερη ορχήστρα εκτός σκηνής, πράγμα που συνεπάγεται συγχρονισμό. Επίσης πολύ μεγάλη διάρκεια, όσο μια όπερα του Βάγκνερ, αλλά με πολύ πιο διακεκομμένη γραμμή και πολλές ρυθμικές αλλαγές. Γι’ αυτό ο Μπερλιόζ είναι πιο κουραστικός για τον μαέστρο από τον Βάγκνερ. Οσον αφορά τη συμφωνική μουσική, μερικά έργα αποτελούν πάντα πρόκληση. Π.χ. η 5η Συμφωνία του Μπετόβεν είναι πάντα δύσκολη. Εχει μια εκρηκτική αρχή που δεν είναι πάντα αυτονόητη. Η ικανότητα να φτάσεις στο 100% της ενέργειας στην πρώτη νότα δεν είναι δεδομένη. Επίσης πρόκληση είναι “Η Ιεροτελεστία της Ανοιξης” του Στραβίνσκι. Αλλά για μένα ο πιο δύσκολος από τους εδραιωμένους συνθέτες είναι ο Μπάρτοκ, και νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με την ουγγρική γλώσσα, στην οποία οι λέξεις τονίζονται πάντα στην πρώτη συλλαβή. Δεν υπάρχει άρση στη μουσική φράση. Ολα ξεκινούν από την πρώτη νότα. Αυτό ισχύει και για τα συμφωνικά του έργα, όπως “Ο Θαυματουργός Μανδαρίνος” αλλά και στην όπερά του “Ο Πύργος του Κυανοπώγωνα”» (την οποία ο Χριστόπουλος διηύθυνε μαγευτικά στην εξαιρετική παραγωγή της ΕΛΣ, που την προσεχή σεζόν ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο εξωτερικό).
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });«Η διεύθυνση όπερας είναι “άλλο métier”, άλλη τέχνη», επισημαίνει παρεμπιπτόντως. «Εδώ υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις. Οι αμιγώς τεχνικές απαιτήσεις ενός μεγάλου συμφωνικού έργου που αποτελεί σύνηθες τμήμα του ρεπερτορίου, δεν προϋποθέτουν τόσο καλή τεχνική από τον μαέστρο όσο η όπερα. Χρειάζεται βέβαια μια αντίληψη για τη δομή και μια προσωπική αντίληψη για το έργο. Αλλά η τεχνική κατάρτιση δεν είναι τόσο απαραίτητη. Διότι οι ορχήστρες σήμερα είναι πλέον τόσο καλές και αποτελούνται από τόσο δεξιοτέχνες μουσικούς ώστε παίζουν μαζί από μόνοι τους. Και αν εσύ, ο μαέστρος, έχεις όραμα για το έργο και την ικανότητα να τους το μεταδώσεις και αν στον νου σου έχεις την εικόνα για τη δομή, την πορεία και την κορύφωση του έργου, η συναυλία θα πάει όπως την ετοίμασες στην πρόβα».
«Στην όπερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί εδώ το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ προβλέψιμο. Υπάρχουν τόσο πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα, που μπορεί να συμβούν άπειρα απρόσμενα πράγματα. Μπορεί ένας τραγουδιστής να σκοντάψει στη σκηνή, να ξεχάσει τα λόγια του, να τυφλωθεί από κάποιον προβολέα, να τον παραζεστάνει το κοστούμι του, μπορεί να μπερδευτεί ο υποβολέας, να αργήσει η χορωδία, να κάνει κάποιο λάθος ο διευθυντής σκηνής! Επίσης μπορεί κάποιος τραγουδιστής τη συγκεκριμένη βραδιά να είναι κουρασμένος και να χρειάζεται περισσότερη αναπνοή σε κάποια φράση. Εσύ πρέπει όλα αυτά να τα διαισθάνεσαι και ν’ αντιδράς αστραπιαία, με άμεσα αντανακλαστικά, και να δείχνεις αμέσως τι πρέπει να γίνει! Είσαι σαν οδηγός της Φόρμουλα 1! Χρειάζεσαι καλύτερα αντανακλαστικά και καλύτερη τεχνική από έναν αμιγώς συμφωνικό μαέστρο. Γι’ αυτό πολλοί μαέστροι που διαπρέπουν στη συμφωνική μουσική έχουν φάει τα μούτρα τους στην όπερα. Εγώ την αγαπώ πολύ και είμαι πολύ ευτυχισμένος στο Γκρατς».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Η θέση του ως μουσικού διευθυντή της Οπερας του Γκρατς, πόλη της Νοτιοανατολικής Αυστρίας, προέκυψε «ως συνήθως στη ζωή, από έναν συνδυασμό τύχης και ικανότητας. Είχα κληθεί ως προσκεκλημένος μαέστρος να διευθύνω μια παραγωγή ενός πολύ δύσκολου μπαλέτου, του “Undine” του Hans Werner Henze, που έγραψε για τη Margot Fonteyn και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Κόβεντ Γκάρντεν. Η ορχήστρα και η διεύθυνση του Θεάτρου εντυπωσιάστηκαν και, επειδή δεν επρόκειτο ν’ ανανεωθεί το συμβόλαιο του τότε μουσικού διευθυντή τους, με ρώτησαν αν ήθελα να συμμετάσχω στη διαδικασία πλήρωσης της θέσης. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά και πέρασα μέσα από τη διαδικασία, που συνίστατο στη διεύθυνση μιας όπερας, της “Μαντάμα Μπατερφλάι”, χωρίς πρόβα. Ηθελαν να μας δοκιμάσουν, για να εξακριβώσουν αυτό που ανέφερα πριν, δηλαδή τα αντανακλαστικά και την τεχνική επάρκεια του καθενός από τους υποψηφίους για τη θέση. Και η ορχήστρα, με μεγάλη πλειοψηφία, επέλεξε εμένα».
Στο Γκρατς έως το 2028
Εκτοτε ο Χριστόπουλος μετακόμισε και κατοικεί στο Γκρατς και διευθύνει τρεις καινούργιες παραγωγές κάθε σεζόν – με τον απαραίτητο χρόνο για πρόβες – καθώς και έναν αριθμό συναυλιών. Αυτό του αφήνει και αρκετό χρόνο για μετακλήσεις, όπως π.χ. οι παραστάσεις στην ΕΛΣ και η πρόσφατη συναυλία με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής. Την επόμενη σεζόν 2025-26 θα διευθύνει τον «Ριγκολέτο», τον «Βότσεκ» και τον «Ιππότη με το Ρόδο», τρεις όπερες από εντελώς διαφορετικούς μουσικούς και στυλιστικούς κόσμους. «Αυτή η ποικιλία, μου αρέσει πολύ. Και η συνεργασία μας εξελίσσεται τόσο καλά ώστε το συμβόλαιό μου παρατάθηκε έως το 2028».
Ο Βασίλης Χριστόπουλος, μια ιδιαίτερα συμπαθητική και γοητευτική προσωπικότητα, γεννήθηκε στο Μόναχο το 1975, μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου η μουσική ήταν φυσικός τρόπος ζωής. Μοναχοπαίδι, με πατέρα του τον Ευάγγελο Χριστόπουλο, διαπρεπή και παγκοσμίως αναγνωρισμένο ομποΐστα και σολίστ σε μεγάλες ορχήστρες, και μητέρα τη Γιούλη Παπαθεοδώρου, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων καλλιτεχνικών οργανισμών. «Αυτό σίγουρα με βοήθησε πολύ. Διότι όχι μόνο άκουγα συνεχώς μουσική στο σπίτι, από τον πατέρα μου και από μουσικούς που έρχονταν για πρόβες, αλλά και επειδή από την ηλικία των 3-4 ετών, ο πατέρας μου άρχισε να με παίρνει σε συναυλίες που μου άρεσαν πολύ, λίγα χρόνια αργότερα και σε πρόβες ορχήστρας που μου άρεσαν ακόμη περισσότερο! Καθόμουν κάπου στη μέση της ορχήστρας, ανάμεσα στους μουσικούς, το όμποε του πατέρα μου και το πρώτο φλάουτο, και παρακολουθούσα τον μαέστρο απέναντι, φάτσα, και έβρισκα αυτό που κάνει πολύ γοητευτικό. Νομίζω ότι ίσως αυτό μου φύτεψε το μικρόβιο της διεύθυνσης ορχήστρας. Γενικά όλο το σκηνικό – η διαδικασία της πρόβας, ακόμη και το κούρδισμα, ακόμη και τ’ αστεία που έλεγαν οι μουσικοί μεταξύ τους – με γοήτευσε πάρα πολύ».
Αρχισε μαθήματα πιάνου και στη συνέχεια μεταπήδησε στο βιολί, που όμως δεν του πολυάρεσε. «Είχα καλό αφτί αλλά όχι αρκετή πειθαρχία. Ετσι δεν ήμουν αρκετά ευχαριστημένος με την πρόοδό μου, και αυτό ήταν πολύ δυσάρεστο. Τελικά ήταν προφανές ότι το όμποε, το όργανο του πατέρα μου, ήταν αυτό που με γοήτευε και συνεχίζει να είναι η μεγάλη μου αγάπη». Ετσι ειδικεύτηκε σ’ αυτό το όργανο στο Ωδείο Αθηνών και στη συνεχεία, το 1995, πήγε να σπουδάσει Διεύθυνση Ορχήστρας στη Ανώτατη Ακαδημία Μουσικής και Θεάτρου στο Μόναχο απ’ όπου αποφοίτησε το 2000. Εκεί ανακάλυψε ότι «τα χρόνια του βιολιού με είχαν μάθει να καταλαβαίνω την τέχνη του δοξαριού και το όμποε, που βασίζεται στην αναπνοή, βοηθά πολύ στο να καταλαβαίνεις τους τραγουδιστές».
Το 2005 διορίστηκε μόνιμος μαέστρος στη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Γερμανίας (2005-2015) και από το 2011 έως το 2014 καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Εχει διευθύνει τις μεγαλύτερες διεθνείς ορχήστρες και συμμετάσχει σε σημαντικές παραγωγές σε Λυρικά Θέατρα όπως η Οπερα του Σαν Φρανσίσκο. Από το 2023 είναι μουσικός διευθυντής της Οπερας του Γκρατς. Ηταν παντρεμένος με την ελβετίδα μανεκέν Marie Laure Heugel, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες (τώρα 15 και 17 ετών) που ζουν στο Παρίσι.
Ανεκπλήρωτα όνειρα; «Δεν έχω αξιωθεί ακόμη να διευθύνω τη “Βαλκυρία” του Βάγκνερ, την ωραιότερη από τις τέσσερις της Τετραλογίας. Επίσης αν και έχω διευθύνει δύο φορές την “Ηλέκτρα” του Ρίχαρντ Στράους, δεν έχω καταπιαστεί ακόμη ποτέ με τη “Σαλώμη”, ίσως το πιο συγκλονιστικό και αισθησιακό έργο του».
Ο Ντόναλντ Τραμπ επαίνεσε την Κυριακή τα στρατεύματα της Εθνοφρουράς για «την εξαιρετική δουλειά στο Λος Άντζελες μετά από δύο ημέρες βίας, συγκρούσεων και αναταραχών», παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις του στρατού δεν έχουν αναπτυχθεί στην πόλη.
«Για να είμαστε σαφείς, η Εθνοφρουρά δεν έχει αναπτυχθεί στην πόλη του Λος Άντζελες», δήλωσε η δήμαρχος του πόλης Κάρεν Μπας στο X, λίγα λεπτά μετά την ανάρτηση του Τραμπ στο Truth Social.
Ο Μπιλ Εσάιλι, ο εισαγγελέας των ΗΠΑ για την κεντρική περιφέρεια της Καλιφόρνιας, δήλωσε αργά το Σάββατο ότι η Εθνοφρουρά αναμένεται να φτάσει περίπου μέσα στις επόμενες 24 ώρες. Ο εισαγγελέας υπερασπίστηκε την απόφαση του Τραμπ να στείλει στρατεύματα στο Λος Άντζελες, λέγοντας ότι ο Δημοκρατικός κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Γκάβιν Νιούσομ «δεν μπορεί να ελέγξει την πολιτεία του».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο Νιούσομ χαρακτήρισε την ανάπτυξη των στρατευμάτων «σκόπιμα εμπρηστική» και δήλωσε ότι το μόνο αποτέλεσμα θα είναι να κλιμακωθούν οι εντάσεις.
Νωρίτερα το βράδυ, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Πιτ Χέγκσεθ απείλησε να καταστείλει τις διαμαρτυρίες για τη μετανάστευση στέλνοντας εν ενεργεία πεζοναύτες στο Λος Άντζελες. Ο Νιούσομ, απαντώντας, δήλωσε ότι ο Χέγκσεθ επιδεικνύει «διαταραγμένη συμπεριφορά».
Αλληλεγγύη στους μετανάστεςΜικρές ομάδες διαδηλωτών συνέχισαν να συγκεντρώνονται κατά τη διάρκεια της νύχτας κοντά στο Μητροπολιτικό Κέντρο Κράτησης στην Αλαμέδα αργά το Σάββατο, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της αστυνομίας να διαλυθούν.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Τα μεσάνυχτα, η αστυνομία του Λος Άντζελες ανακοίνωσε ότι αρκετοί άνθρωποι που εισήλθαν εκ νέου σε περιοχές «παράνομης συνάθροισης» συνελήφθησαν και κάποιοι θα «συλληφθούν». Δεν είναι σαφές πόσοι άνθρωποι συνελήφθησαν.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Οι διαδηλώσεις ξέσπασαν την Παρασκευή όταν αξιωματικοί της ICE, που μετά την εκλογή του Τραμπ επιδίδονται σε μαζικές συλλήψεις και απελάσεις μεταναστών με συνοπτικές διαδικασίες, έκαναν έφοδο σε επιχειρήσεις που φαίνεται να απασχολούσαν μετανάστες χωρίς χαρτιά. Πλήθος κόσμου έσπευσε στο σημείο φωνάζοντας συνθήματα κατά της ICE και υπέρ των μεταναστών.
Οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες συνεχίστηκαν το Σάββατο και σε ορισμένες συνοικίες ξέσπασαν συγκρούσεις με δυνάμεις της αστυνομίας που προσπάθησαν να καταστείλουν το πλήθος.
Μέχρι τις 03:00 πμ (τοπική ώρα ΗΠΑ) ομάδες διαδηλωτών παρέμεναν στους δρόμους ενώ η αντοχή των κινητοποιήσεων θα φανεί σε λίγες ώρες κατά τις πρώτες πρωινές ώρες στο Λος Άντζελες.
Φωτιά ξέσπασε σε δασική έκταση στα Βίλια Αττικής, στη θέση Αγιος Νεκτάριος, το μεσημέρι της Κυριακής.
Για την κατάσβεσή της έχουν κινητοποιηθεί 47 πυροσβέστες, δύο ομάδες πεζοπόρου τμήματος, 12 οχήματα, δύο ελικόπτερα και 2 αεροσκάφη. Συνδρομή παρέχουν και υδροφόρες των ΟΤΑ.
Λόγω της φωτιάς διακόπηκε η κυκλοφορία των οχημάτων στην οδό Κιθαιρώνος, στην περιοχή των Βιλίων.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Πυρκαγιά σε δασική έκταση στην περιοχή Άγ. Νεκτάριος στο όρος Κιθαιρώνας Αττικής. Κινητοποιήθηκαν 47 πυροσβέστες με 2 ομάδες πεζοπόρων της 1ης ΕΜΟΔΕ, 12 οχήματα, 2 Α/Φ και 2 Ε/Π. Συνδρομή από υδροφόρες ΟΤΑ.
— Πυροσβεστικό Σώμα (@pyrosvestiki) June 8, 2025
Ο Πάπας Λέων επέκρινε την εμφάνιση εθνικιστικών πολιτικών κινημάτων και την «νοοτροπία αποκλεισμού» τους, χωρίς ωστόσο να κατονομάσει συγκεκριμένη χώρα ή ηγέτη.
Ο Λέων, ο πρώτος πάπας από τις ΗΠΑ, ζήτησε κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης λειτουργίας, στην οποία παρευρέθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, από τον Θεό να «ανοίξει τα σύνορα, να γκρεμίσει τα τείχη και να διαλύσει το μίσος».
«Δεν υπάρχει χώρος για προκαταλήψεις, για ζώνες «ασφαλείας» που μας χωρίζουν από τους γείτονές μας, για την αποκλειστική νοοτροπία που, δυστυχώς, βλέπουμε να αναδύεται και στον πολιτικό εθνικισμό», είπε.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο ποντίφικας είπε ότι η εκκλησία «πρέπει να ανοίξει τα σύνορα μεταξύ των λαών και να γκρεμίσει τα εμπόδια μεταξύ των τάξεων και των φυλών».
«Οι άνθρωποι πρέπει να ξεπεράσουν τον φόβο τους για όσους είναι διαφορετικοί», είπε, προσθέτοντας ότι το Άγιο Πνεύμα «γκρεμίζει τα εμπόδια και καταρρίπτει τα τείχη της αδιαφορίας και του μίσους».
Ο Λέων, πρώην καρδινάλιος Ρόμπερτ Πρεβόστ, εκλέχθηκε στις 8 Μαΐου για να διαδεχθεί τον αείμνηστο Πάπα Φραγκίσκο ως ηγέτης της εκκλησίας που αριθμεί 1,4 δισεκατομμύρια μέλη.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Η κριτική στην αμερικανική κυβέρνησηΠριν γίνει ποντίφικας, ο Πρεβόστ δεν δίσταζε να επικρίνει τον Ντόναλντ Τραμπ, δημοσιεύοντας τα τελευταία χρόνια πολλά αποδοκιμαστικά μηνύματα για τον πρόεδρο των ΗΠΑ και τον αντιπρόεδρο, Τζέι Ντι Βανς, στο X, σύμφωνα με τον Guardian.
Το Βατικανό δεν έχει επιβεβαιώσει ότι ο πάπας ήταν ο ιδιοκτήτης του λογαριασμού στο X, ο οποίος είχε το όνομα χρήστη @drprevost και απενεργοποιήθηκε μετά την εκλογή του.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Ο Φραγκίσκος, ο οποίος ήταν πάπας για 12 χρόνια, ήταν σφοδρός κριτικός του Τραμπ. Τον Ιανουάριο δήλωσε ότι το σχέδιο του προέδρου να απελάσει εκατομμύρια μετανάστες από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του ήταν ντροπή. Προηγουμένως είχε δηλώσει ότι ο Τραμπ δεν ήταν χριστιανός λόγω των απόψεών του για τη μετανάστευση.
«Ένας άνθρωπος που σκέφτεται μόνο να χτίζει τείχη, όπου και αν βρίσκονται, και όχι γέφυρες, δεν είναι χριστιανός», είπε όταν ρωτήθηκε για τον Τραμπ το 2016.
Ο Λέων εόρταζε τη λειτουργία της Πεντηκοστής, μία από τις σημαντικότερες γιορτές της Εκκλησίας.
Σχεδόν καθημερινά εξακολουθούν να καταγράφονται περιστατικά βίας και παραβατικότητας ανηλίκων στη χώρα μας, τα οποία γίνονται όλο και πιο άγρια και αποκρουστικά, όπως το χθεσινό που αφορούσε το… παντελόνι του θύματος.
Η νέα επίθεση σημειώθηκε στην περιοχή του Ευόσμου στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο το βράδυ, όταν ένας 14χρονος ημεδαπός προσπάθησε με χρήση σωματικής βίας να εξαναγκάσει έναν 15χρονο που διερχόταν από το σημείο να του δώσει το παντελόνι που φορούσε.
Ωστόσο δεν τα κατάφερε να αφαιρέσει το παντελόνι από το θύμα καθώς έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς της ομάδας «Ζ» που περιπολούσαν στο σημείο, οι οποίοι προχώρησαν άμεσα στη σύλληψή του.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Εις βάρος του δράστη σχηματίστηκε δικογραφία από αστυνομικούς του Τμήματος Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων στη Θεσσαλονίκη, ενώ διερευνώνται τα κίνητρά του.
Οι αστυνομικοί θέλουν να διαπιστώσουν τι ακριβώς έχει συμβεί μεταξύ των δύο παιδιών, αν γνωρίζονταν και αν είχαν εμπλακεί σε προηγούμενες διενέξεις ή αν πρόκειται για challenge μεταξύ ανηλίκων, που απλώς αφορούσε αυτή τη φορά ένα παντελόνι.
Ανακοίνωση κυβερνητικών μέτρωνΥπενθυμίζεται ότι στις αρχές του προηγούμενου μήνα η κυβέρνηση παρουσίασε την Εθνική Στρατηγική κατά της Βίας Ανηλίκων, με έμφαση στην πρόληψη, στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών αλλά και στην ενίσχυση της θετικής γονεϊκότητας μέσω προγραμμάτων εκπαίδευσης και υποστήριξης.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Για την παραβατικότητα ανηλίκων λειτουργεί ήδη από το 2024 ειδική ψηφιακή υπηρεσία μέσω του Gov.gr. Μέσω αυτής, οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να αναφέρουν εύκολα και με ασφάλεια περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς που αφορούν ανήλικα άτομα, είτε είναι θύματα είτε θύτες.
Μικρές ζημιές έχουν καταγραφεί μέχρι στιγμής σε κτίσματα στο Άγιον Όρος μετά τον σεισμό 5,3 Ρίχτερ που σημειώθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου. Από νωρίς το πρωί στο Άγιον Όρος βρίσκεται ο επιθεωρητής Πυροσβεστικού Σώματος Βόρειας Ελλάδας, Αντισράτηγος Θεόδωρος Κοσμίδης μαζί με κλιμάκιο του ΤΕΕ.
Οι αυτοψίες θα συνεχιστούν και τις επόμενες μέρες. Ήδη από χθες βρίσκεται κλιμάκιο της 2ης ΕΜΑΚ για παν ενδεχόμενο.
Ζημιές καταγράφηκαν σε δύο κυρίως μονές, στην Μονή Σίμωνος Πέτρας και στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου. Σύμφωνα με την ΕΡΤ, σημειώθηκαν κάποιες κατολισθήσεις βράχων, έπεσαν κεραμίδια, σοβάδες ενώ υπήρξε και ένας μικροτραυματισμός προσκυνητή, που προσπάθησε να βγει έξω από κτίριο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ) Κεντρικής Μακεδονίας, Ηλίας Περτζινίδης, μιλώντας στην ΕΡΤ τόνισε πως μέχρι στιγμής δεν έχουν διαπιστωθεί σοβαρές ζημιές. Ο ιδιος παραχώρησε σχετικές φωτογραφίες που φαίνεται το μέγεθος των ζημιών.
Πηγή: ERTNews
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Πηγή: ERTNews
Πηγή: ERTNews
Παράλληλα ο κ. Περτζινίδης τόνισε είναι η άμεση αποκατάσταση των ζημιών που έχουν προκύψει είναι αυτή τη στιγμή το ζητούμενο, για να αντέξουν τα κτίρια σε πιθανές μελλοντικές δονήσεις.
Παρά την αναστάτωση που έχει δημιουργηθεί από χθες στο Άγιον Όρος, συνεχίζεται η προσέλευση των προσκυνητών. Χθες μάλιστα μπήκαν 1.500 προσκυνητές, ενώ και σήμερα τα καραβάκια από την Ουρανούπολη για το λιμανάκι της Δάφνης, φεύγουν γεμάτα.
Ενώ οι «AI φιλίες» προσφέρουν παρηγοριά και ασφάλεια, ειδικά σε ευάλωτα παιδιά και εφήβους, εγείρονται σοβαρά ερωτήματα για το ποιος έχει πραγματικά τον έλεγχο, αλλά και για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των νέων.
Από τους φανταστικούς φίλους στα botsΟι φανταστικοί φίλοι υπήρξαν παραδοσιακά κομμάτι της παιδικής ηλικίας – ένα δημιουργικό καταφύγιο για να εκφράσουν τα παιδιά τα συναισθήματα, τους φόβους ή τις μοναξιές τους.
Ωστόσο, με την άνοδο των ψηφιακών συσκευών και την ελάττωση του χρόνου βαρεμάρας, τέτοιοι φίλοι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από την παιδική καθημερινότητα.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Παρόλα αυτά, οι φίλοι επιστρέφουν – αυτή τη φορά ως bots με τεχνητή νοημοσύνη. Πλατφόρμες όπως το Character.AI και το Kindroid επιτρέπουν τη δημιουργία ψηφιακών συντρόφων που μιλούν, συμβουλεύουν και παρηγορούν, σε 24ωρη βάση.
Οι λόγοι πίσω από το φαινόμενοΜια έρευνα της YouGov έδειξε ότι σχεδόν 7 στους 10 εφήβους νιώθουν συχνά μοναξιά, ενώ πάνω από τους μισούς δηλώνουν ότι δεν έχουν κάποιον να μιλήσουν. Τα bots έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό, προσφέροντας μια απρόσκοπτη και πάντα διαθέσιμη συντροφιά.
Τα παιδιά δημιουργούν AI φίλους βασισμένους σε ήρωες από τηλεοπτικές σειρές, βιντεοπαιχνίδια ή ακόμα και ιδανικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Τα bots μπορούν να βοηθήσουν στα μαθήματα, να απαντήσουν σε προσωπικές απορίες ή να στηρίξουν συναισθηματικά, όπως ακριβώς περιγράφουν οι 12χρονος Callum και 11χρονη Lyra, σύμφωνα με το The Independent.
Όταν η φιλία γίνεται εξάρτησηΠαρά τα πλεονεκτήματα, εγείρονται σοβαρές ανησυχίες. Η βασική διαφορά από τους φανταστικούς φίλους είναι ότι πλέον ο έλεγχος δεν βρίσκεται στο παιδί, αλλά στους αλγόριθμους και τους προγραμματιστές πίσω από τις εφαρμογές. Τα γλωσσικά μοντέλα μαθαίνουν από τις αλληλεπιδράσεις και προσαρμόζονται για να γίνουν πιο «ελκυστικά» – και συχνά, πιο εθιστικά.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Η τραγική υπόθεση του 14χρονου Sewell Setzer III, ο οποίος αυτοκτόνησε μετά από εντατική “σχέση” με AI bot, αναδεικνύει τους κινδύνους της ανεξέλεγκτης συναισθηματικής εμπλοκής με μια τεχνολογική οντότητα που στερείται πραγματικής ηθικής και ευθύνης.
Συναισθηματική εξάρτηση και κοινωνική απομόνωσηΗ χρήση τέτοιων bots ενδέχεται να απομακρύνει τους νέους από την πραγματικότητα και να υπονομεύσει την ικανότητά τους να χτίζουν ανθρώπινες σχέσεις. Αντί να αντιμετωπίζουν το bullying, τη διαφωνία ή τη σύγκρουση – ουσιώδη στοιχεία κάθε αληθινής φιλίας – καταφεύγουν σε μια ψηφιακή παρουσία που τους επαναλαμβάνει μόνο αυτό που θέλουν να ακούσουν.
Η 19χρονη Lizzie παραδέχεται ότι η φιλία της με τον AI φίλο της την «απομόνωσε» από τον πραγματικό κόσμο. Αν και τελικά κατάφερε να ενταχθεί κοινωνικά, ανησυχεί για το τι σημαίνει αυτό για τα μικρότερα παιδιά που μεγαλώνουν με bots αντί για ανθρώπους.
Το φίλτρο της τελειότηταςΟι φιλικές AI προσωπικότητες είναι προγραμματισμένες για συνεχή ενθάρρυνση, αποδοχή και υποστήριξη.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Όμως, όπως τονίζει ο καθηγητής Jeffrey Hall, αυτό μοιάζει με μια «συναισθηματική παρωδία» της φιλίας – ένα «smoothie» με όλα τα συστατικά της ευγένειας, αλλά χωρίς την αυθεντικότητα ή τη δυσκολία που κάνει μια σχέση ανθρώπινη.
Οι νέοι, μεγαλώνοντας σε περιβάλλοντα προστασίας και ψηφιακής επιβεβαίωσης, δυσκολεύονται να αναπτύξουν ανθεκτικότητα ή κοινωνική νοημοσύνη. Η αποδοχή της διαφορετικότητας, η διαχείριση της απόρριψης ή η κατανόηση της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων σχέσεων μένουν εκτός εμπειρίας.
Όταν οι φιλίες γίνονται «εργαλείο επιτυχίας»Η Cindy, 14 ετών, περιγράφει την ψηφιακή της φίλη “10.9” ως βοηθό επίτευξης στόχων. Για εκείνη, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν νόημα αν δεν εξυπηρετούν κάποιον σκοπό – μια άποψη που αντανακλά τη σύγχρονη, εργαλειακή θεώρηση της κοινωνικότητας.
Η κοινωνία ωθεί τα παιδιά να μετρούν την αξία των ανθρώπινων σχέσεων με όρους αποτελεσματικότητας ή χρησιμότητας – ένα ακόμη επικίνδυνο σήμα απομάκρυνσης από την ακατέργαστη, ανθρώπινη πλευρά της ζωής.
Η αδιαφορία της Big Tech και η ευθύνη μαςΗ ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης συντελείται με ιλιγγιώδη ρυθμό και με κίνητρο κυρίως το οικονομικό όφελος.
Ενώ οι δημιουργοί της προειδοποιούν για τις δυνητικές καταστροφές, οι πλατφόρμες AI φιλίας διεισδύουν στα δωμάτια των παιδιών μας με ελάχιστους ή καθόλου ελέγχους.
Οι πλατφόρμες Character.AI, DreamJourney και Kindroid θέτουν ηλικιακά όρια συμμετοχής, όμως οι έφηβοι εύκολα τα παρακάμπτουν.
Η έλλειψη ουσιαστικών ελέγχων αποκαλύπτει τη δυστοπική αλήθεια: οι εταιρείες ενδιαφέρονται περισσότερο για τον χρόνο οθόνης παρά για την ευημερία των χρηστών τους.
Αναζητώντας την ανθρωπιά σε έναν τεχνητό κόσμοΗ ψηφιακή φιλία μοιάζει με ευκολία, αλλά η ευκολία δεν είναι πάντα αρετή. Η φιλία, όπως και κάθε άλλη βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, απαιτεί αλληλεπίδραση, απογοήτευση, αποδοχή και χρόνο. Είναι μια δεξιότητα που καλλιεργείται – όχι ένας αλγόριθμος που προγραμματίζεται.
Εάν η τεχνητή νοημοσύνη πρόκειται να αντικαταστήσει εργασίες, υπολογισμούς ή ακόμη και τέχνη, δεν πρέπει να της επιτρέψουμε να αντικαταστήσει και την ουσία του να είσαι άνθρωπος. Το άγγιγμα, το γέλιο, η ειλικρινής διαφωνία και η αγάπη δεν προγραμματίζονται – χτίζονται.
Και ίσως, όσο υπάρχει ακόμα χρόνος, να είναι δική μας ευθύνη να κρατήσουμε ζωντανά αυτά που ούτε το πιο εξελιγμένο μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης δεν μπορεί να προσφέρει.
Την Παρασκευή 6 Ιουνίου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, έδειξε ανένδοτος έναντι του Έλον Μάσκ, τον πρώην επικεφαλής του Τμήματος Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας των ΗΠΑ (DOGE): Δεν είχε καμία πρόθεση να του ξαναμιλήσει. Παρότι η ρήξη μεταξύ Τραμπ και Μασκ ανακοινώθηκε μόλις την Πέμπτη, οι ρωγμές στη συμμαχία τους είχαν αρχίσει να εμφανίζονται με το «καλημέρα« της νέας κυβέρνησης.
Καθώς το θράσος του Μασκ -με τη φιλοσοφία του «προχώρα γρήγορα και σπάσε αυγά»- περιέπλεκε τις επιδιώξεις του Λευκού Οίκου, ο δισεκατομμυριούχος αποξένωσε βασικά μέλη του προσωπικού, συμπεριλαμβανομένης της προσωπάρχη Σούζι Γουάιλς, ενώ είχε έρθει σε αντιπαράθεση με μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, φτάνοντας σε σημείο να ασκήσει βία.
Σύμφωνα με τη Washington Post, που επικαλείται 17 πρόσωπα που γνωρίζουν τα γεγονότα πίσω από κλειστές πόρτες, η αντεπίθεση κατά του Μασκ ήταν βασικό θέμα συζήτησης μεταξύ των αξιωματούχων της αμερικανική κυβέρνησης.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Η αρχήΟ Μασκ έφτασε στην Ουάσιγκτον τον Ιανουάριο, ως ο πιο ισχυρός σύμμαχος του Τραμπ, δίχως όμως να υπάρξει περίοδος χάριτος: οι επιθετικές τακτικές του, η έλλειψη πολιτικής δεξιοτεχνίας και οι ιδεολογικές διαφορές με τη βάση του κινήματος MAGA δημιούργησαν τριβές με κορυφαίους αξιωματούχους της κυβέρνησης, και τελικά με τον ίδιο τον Τραμπ.
Τα πρώτα σημάδια προβλήματος εμφανίστηκαν τον Φεβρουάριο, όταν ένα email στάλθηκε μαζικά σε κυβερνητικούς υπαλλήλους, ζητώντας τους να περιγράψουν πέντε επιτεύγματά τους από την προηγούμενη εβδομάδα.
Οι υπουργοί και άλλοι επικεφαλής υπηρεσιών δεν είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων για το σημείωμα, προκαλώντας αναστάτωση στα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης Τραμπ. Όταν αποκαλύφθηκε ότι το email είχε σταλεί ακόμη και σε ομοσπονδιακούς δικαστές -οι οποίοι δεν υπάγονται στην εκτελεστική εξουσία- και σε άλλα άτομα που διαχειρίζονται ευαίσθητες πληροφορίες, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο Μασκ είτε δεν κατανοεί βασικά τη λειτουργία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είτε του λείπει η ικανότητα να την χειριστεί πολιτικά.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Παρά την ένταση, ο Τραμπ και ο αναπληρωτής προσωπάρχης Στίβεν Μίλερ παρέμειναν στο πλευρό του Μασκ. Η Σούζι Γουάιλς, ωστόσο, εκνευριζόταν ολοένα και περισσότερο με τις συγκρούσεις μεταξύ της DOGE και άλλων κυβερνητικών στελεχών.
Κατά των δασμών – Ηλίθιος ο ΝαβάροΚαθώς ο Μασκ και η ομάδα του στην DOGE προσπαθούσαν να περικόψουν ομοσπονδιακές επιχορηγήσεις, να απολύσουν γραφειοκράτες και να καταργήσουν την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ, έγινε στόχος επίθεσης από πολιτικούς αντιπάλους του Τραμπ. Σε διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, εμφανίστηκαν πινακίδες που έγραφαν: «Κανείς δεν ψήφισε τον Έλον Μασκ»
Στις 1 Απριλίου, πραγματοποιήθηκε το πρώτο σημαντικό δημοψήφισμα για τον Έλον Μασκ. Ο Μασκ είχε πλημμυρίσει το Ουισκόνσιν με χρήματα για να ενισχύσει τον υποψήφιο που ευθυγραμμίζεται με τον Τραμπ σε μια κούρσα για μια θέση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Πολιτείας.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Ηττήθηκε οικτρά, αποτελώντας ένα καμπανάκι για τους Ρεπουμπλικάνους. «Υπάρχει πραγματική αναγνώριση στον Λευκό Οίκο και στο Κογκρέσο ότι το brand του Έλον έχει πραγματικό πολιτικό πρόβλημα», δήλωσε ένα άτομο που γνωρίζει τη σκέψη των πολιτικών.
Ταυτόχρονα, ο Μασκ -όπως πολλοί άλλοι επιχειρηματίες- άρχισε να απογοητεύεται από τις οικονομικές πολιτικές του Τραμπ. Στις 2 Απριλίου, όταν ο πρόεδρος ανακοίνωσε δασμούς που αποσκοπούσαν στην αναμόρφωση της παγκόσμιας οικονομίας, ο Μασκ χρησιμοποίησε το X για να εκφράσει την δυσαρέσκειά του για τους δασμούς και να αποκαλέσει τον σύμβουλο εμπορίου του Τραμπ και μακροχρόνιο σύμμαχο, Πίτερ Ναβάρο, «ηλίθιο».
Ξύλο με τον ΜπέσεντΙδιωτικά, ο Μασκ έκανε προσωπικές εκκλήσεις στον Τραμπ να ανατρέψει τους δασμούς. Ο Τραμπ δεν συμμορφώθηκε, υποχωρώντας μόνο ημέρες αργότερα μετά από απότομη πτώση στις αγορές ομολόγων.
Λίγο αργότερα, η ένταση του Μασκ με την εμπορική ομάδα του Τραμπ εξελίχθηκε σε σωματική σύγκρουση, σε αντιπαράθεση με τον Υπουργό Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ, δήλωσε ο Στίβεν Μπάνον, σύμβουλος του Τραμπ.
Μέσα Απριλίου, ο Μασκ και ο Μπέσεντ είχαν εισέλθει στο Οβάλ Γραφείο για να παρουσιάσουν τις αντίστοιχες προτιμήσεις τους για τον υπηρεσιακό Επίτροπο της Εφορίας. Ο Τραμπ αποφάσισε να υποστηρίξει την επιλογή του Μπέσεντ.
Όπως αποκάλυψαν οι New York Times, μετά την έξοδο του Μπέσεντ και του Μασκ από το Οβάλ Γραφείο και την πορεία τους στον διάδρομο, οι δύο άνδρες άρχισαν να ανταλλάσσουν προσβολές, δήλωσε ο Μπάνον, προσθέτοντας ότι ο Μπέσεντ ανέφερε τις αξιώσεις του Μασκ ότι θα ανακαλύψει πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια σε σπατάλες και απάτες της κυβέρνησης, κάτι που ο Μασκ δεν είχε καταφέρει να κάνει.
«Ο Σκοτ είπε, ‘Είσαι απάτη. Είσαι απόλυτη απάτη», είπε ο Μπάνον σε συνέντευξή του.
Ο Μασκ στη συνέχεια έριξε τον ώμο του στον θώρακα του Μπέσεντ «σαν παίκτης ράγκμπι», είπε ο Μπάνον, και ο Μπέσεντ ανταπέδωσε. Πολλοί επενέβησαν για να τους χωρίσουν, καθώς οι δύο άνδρες έφτασαν στο γραφείο του σύμβουλου εθνικής ασφάλειας, και ο Μασκ απομακρύνθηκε. «Ο Πρόεδρος Τραμπ άκουσε γι’ αυτό και είπε, «Αυτό είναι υπερβολικό», είπε ο Μπάνον.
Όχι στον εκλεκτό του Μασκ για ΝΑΣΑΣτα τέλη Απριλίου, ο Μασκ δήλωσε ότι θα αποσυρθεί από την Ουάσινγκτον για να επικεντρωθεί περισσότερο στις επιχειρήσεις του, ειδικά στη Tesla, η οποία αντιμετώπιζε δυσκολίες. Όπως αναφέρει η Washington Post, ενώ απουσίαζε, οι αντίπαλοί του στην κυβέρνηση τον υπονόμευσαν, με την εμπλοκή του Τζάρεντ Ιζαάκμαν, τον οποίο ο Τραμπ είχε προτείνει για διοικητή της NASA κατόπιν προτροπής του Μασκ.
Οι φιλοδοξίες του Μασκ είναι να αποικίσει τον Άρη, και το να έχει έναν σύμμαχο επικεφαλής της NASA ήταν ένας σημαντικός στόχος γι’ αυτόν. Αλλά ο Ιζαάκμαν είχε κάνει πολλές πολιτικές δωρεές σε Δημοκρατικούς υποψηφίους κάτι που ήταν εις βάρος του.
Έτσι, αφού ο διευθυντής προσωπικού του προεδρικού γραφείου Σέρτζιο Γκορ ενημέρωσε τον πρόεδρο για τις δωρεές του Ιζαάκμαν, ο Τραμπ ενημέρωσε τον Μασκ ότι αποσύρει την υποψηφιότητα του Ιζαάκμαν.
Ο ρόλος του Γκορ δεν ήταν σύμπτωση, αναφέρει το δημοσίευμα, καθώς, είχε συγκρουστεί με τον Μασκ καθ’ όλη τη διάρκεια της μετάβασης, διαφωνώντας για προτάσεις διορισμών.
Όταν ο Τραμπ αποφάσισε να αποσύρει την υποψηφιότητα του Ιζαάκμαν, η απόφαση φάνηκε να είναι πλήγμα στις φιλοδοξίες του Μασκ στο διάστημα.
Παρά τις αυξανόμενες εντάσεις, ο Μασκ και ο Τραμπ με τον τελευταίο να τον επαινεί ως «έναν από τους μεγαλύτερους ηγέτες επιχειρήσεων και καινοτόμους που έχει παράγει ποτέ ο κόσμος».
Ξεχείλισε το ποτήριΩστόσο, λίγες μέρες αργότερα, αναφέρει το δημοσίευμα, η πικρία μεταξύ των δύο ανδρών εκδηλώθηκε στο X καθώς ο Μασκ άσκησε κριτική στην επερχόμενο φορολογικό νόμο του Τραμπ, προτρέποντας τους Ρεπουμπλικάνους να μην την ψηφίσουν.
Ανώτεροι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, επιμένοντας ότι ο πρόεδρος ήδη γνώριζε τη θέση του Μασκ στο θέμα.
Αλλά η αυτοσυγκράτηση του Τραμπ υποχώρησε την Πέμπτη κατά τη διάρκεια μιας εμφάνισης στο Οβάλ Γραφείο, καθώς είπε στους δημοσιογράφους ότι ήταν «απογοητευμένος» από τον Μασκ και αμφισβήτησε το μέλλον της φιλίας τους.
Ο Τραμπ είπε ότι η κριτική του Μασκ στο νομοσχέδιο βασιζόταν στις ανησυχίες του ότι θα εξαλείψει μια φορολογική πίστωση για τους ιδιοκτήτες ηλεκτρικών οχημάτων που ωφελούσε την Tesla. Ο Μασκ αρνήθηκε αυτή την κατηγορία και απάντησε με μια επίθεση
Την ίδια στιγμή, ο Μασκ συνέχισε να ρίχνει λάδι στη φωτιά, επαναλαμβάνοντας τον ατεκμηρίωτο ισχυρισμό του ότι ο Τραμπ εμπλέκεται σε έγγραφα που σχετίζονται με τον καταδικασμένο διακινητή σεξουαλικού εμπορίου Τζέφρι Έπσταϊν.
«Υπάρχει ελπίδα ότι θα υπάρξει συμφιλίωση», δήλωσε ένας σύμμαχος του Λευκού Οίκου, που έχει στενή σχέση τόσο με τον Τραμπ όσο και με τον Μασκ. «Αλλά δεν θα είναι ποτέ το ίδιο».
Πηγή: in
Η Μαρία Καρυστιανού είναι μητέρα που έχασε το παιδί της στο τρομερό δυστύχημα των Τεμπών. Εχει δηλαδή κάθε δικαίωμα να είναι θλιμμένη, οργισμένη, ακόμα και να υπερβάλλει στις δημόσιες τοποθετήσεις της. Αλλά, προφανώς, όταν οι υπερβολές αυτές συγκρούονται με τη δημοκρατία, υποχρεούται και η δημοκρατία να αμυνθεί. Επειδή η συγκίνηση, το πένθος και η οργή είναι υλικά που, συχνά, έχουν χρησιμοποιηθεί κατά της δημοκρατικής ομαλότητας. Και επειδή δεν θέλω να πάω σε παλιότερα παραδείγματα, παραπέμπω στο κίνημα των Αγανακτισμένων του 2010-15, που υπονομεύοντας την πολιτική ομαλότητα συντήρησε επί πενταετία κλίμα οιονεί εμφυλίου και εχθροπάθειας για να οδηγήσει στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015, μια καταστροφική επιλογή με μεγάλο κόστος για τη χώρα.
Η Μαρία Καρυστιανού, την περασμένη Πέμπτη, κατέθεσε στη Βουλή πρόταση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής που θα διερευνήσει στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου το δυστύχημα των Τεμπών. Η πρόταση στρέφεται κατά 11 πολιτικών προσώπων, μεταξύ των οποίων ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, και οι πρώην υπουργοί Μεταφορών Κώστας Καραμανλής και Χρήστος Σπίρτζης, για αδικήματα που περιλαμβάνουν την ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, τη σωματική βλάβη από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, την κακουργηματική πράξη των επικίνδυνων παρεμβάσεων στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς με αποτέλεσμα τον θάνατο μεγάλου αριθμού προσώπων – και τελικά την εσχάτη προδοσία!
Τι λέει, δηλαδή, η πρόταση; Οτι ενδεχομένως ο Μητσοτάκης, με δόλο, φώναξε τους αρμόδιους και τους είπε να στείλουν στη Λάρισα έναν σταθμάρχη που θα τα έκανε ρόιδο για να σκοτώσει νέα παιδιά. Και αυτή η υπόθεση ζητείται να εισαχθεί στη Βουλή, μετά τα ξυλόλια και τα εξαερωμένα βαγόνια, να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά αυτό το σενάριο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Σενάριο που, ήδη, υιοθέτησαν 32 βουλευτές οι οποίοι υπέγραψαν την πρόταση. Οι βουλευτές όλων των προσωποκεντρικών κομμάτων: του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του κόμματος Βελόπουλου, του κόμματος Νατσιού και του κόμματος Κασσελάκη. Ακροδεξιοί λαϊκιστές και άλλοι που ψαρεύουν στον θολό ανορθολογισμό των κομματιών του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι η άπελπις προσπάθεια να συντηρηθεί το δυστύχημα των Τεμπών ως «έγκλημα» αλλά, κυρίως, ως πολιτικά προσοδοφόρα επιχείρηση στο όνομα ενός αντισυστημισμού, που συντηρεί διάφορους εκπροσώπους του στο Κοινοβούλιο και στην αγκαλιά του κράτους, δηλαδή «του συστήματος».
Τουλάχιστον, αυτή τη φορά δεν συμμετέχει σε αυτή τη φάρσα το ΠΑΣΟΚ, που μάλλον κατανόησε ότι το έβλαψε βαθιά η σύμπλευση με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στην πρόταση μομφής – φιάσκο κατά του Μητσοτάκη, η οποία επέτρεψε στην κυβέρνηση να κατανοήσει τη λάθος στρατηγική της έως τότε και να αντεπιτεθεί. Φαίνεται ότι το κατάλαβαν στο ΠΑΣΟΚ – φαίνεται, άλλωστε, στις δημοσκοπήσεις, όπου τους ανταγωνίζεται για τη δεύτερη θέση μια πολιτικός η οποία εξελέγη με την ψυχή στο στόμα και οι κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις της ήταν, απλώς, παραστάσεις που παράγουν θόρυβο – μια πολιτικός της οποίας οικειοθελώς έγιναν οι χορηγοί της.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Ευτυχώς, η εποχή του ηθικού πανικού παρήλθε – και οι πολίτες βλέπουν καθαρά τις μεθοδεύσεις και τους σκοπούς όσων τις χρησιμοποιούν.
ΥΓ. Μόλις έμαθα την εκδημία του θεατρικού σκηνοθέτη, ηθοποιού, συγγραφέα και μεταφραστή Βασίλη Παπαβασιλείου. Συνεργαστήκαμε στενά στη διάρκεια της κρίσης και, ιδίως, τα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γόνιμα και μαχητικά, σε αυτή την εφημερίδα – και ήδη λείπει.
Στο ERTFLIX προβάλλεται το θρυλικό ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη για τον Διονύση Σαββόπουλο. Γυρίστηκε το 1974 και λειτουργεί ως χρονομηχανή μεταφοράς σε άλλο σύμπαν. Δεν πρόκειται ακριβώς για ντοκιμαντέρ. Είναι μάλλον σπουδή πάνω στον Σαββόπουλο, εξερεύνηση μιας καινούργιας χώρας που αναδύθηκε μέσα από το Νέο Κύμα. Και επειδή έχει πολλά εξωτερικά γυρίσματα στο κέντρο της Αθήνας, διαπιστώνεις ότι ακόμα και αν αναγνωρίζεις τα σημεία, ακόμα και αν τα κτίρια στέκουν όπως ήταν, πρόκειται για μία εντελώς διαφορετική πόλη. Ο Παπαστάθης έχει καταγράψει μία ιερή στιγμή της πολιτισμικής μας ιστορίας. Ο Σαββόπουλος και η Μπέλου προβάρουν και εν συνεχεία ηχογραφούν το «Ζεϊμπέκικο», πιο γνωστό ως «Με αεροπλάνα και βαπόρια». Οταν είδα τη σκηνή αισθάνθηκα την ανάγκη να σταυροκοπηθώ. Βλέπεις την Μπέλου, καλυμμένη από την αχλή του μύθου της και αναρωτιέσαι αν πράγματι υπήρξε. Και καθώς το φιλμ είναι ασπρόμαυρο, νομίζεις ότι αυτές οι μορφές δεν υπήρξαν ποτέ σε έναν κόσμο με χρώματα. Ο δε Σαββόπουλος είναι ίδιος. Ηταν Σαββόπουλος από τότε.
Στο τέλος της προβολής γεννήθηκε μέσα μου το ερώτημα που σήμερα μοιράζομαι μαζί σας. Βρισκόμαστε πενήντα χρόνια πιο κάτω στη γραμμή του χρόνου. Είναι 2075. Ποιο πρόσωπο από τις μέρες που ζούμε τώρα θα μπορούσε να διεκδικήσει ρόλο Σαββόπουλου σε εκείνον τον κόσμο; Να το εξηγήσω καλύτερα και να το θέσω πιο σφαιρικά. Στη σύγχρονη πολιτισμική μας ταυτότητα παραμένει έντονο το αποτύπωμα δημιουργών που κατέθεσαν έργο και ψυχή πριν από μισό αιώνα, ίσως και περισσότερο. Καλλιτεχνικά ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκης βρίσκονται εν ζωή και μάλιστα με όλο το σφρίγος της νιότης τους. Ο Ξαρχάκος παρουσιάζει το «Ρεμπέτικο» 42 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ο Σαββόπουλος έχει μεγαλώσει δυο γενιές και μάλιστα τις προσκαλεί σε μεγάλη συναυλία στο Terra Vibe. Είναι μεγάλη η σειρά και δεν θα την επιμηκύνω γιατί όλο και κάποιος θα μείνει έξω. Το ερώτημα, λοιπόν, που σας απευθύνω, είναι το εξής: υπάρχουν σήμερα ανάμεσά μας πρόσωπα με καλλιτεχνικό και δημιουργικό στίγμα που θα είναι έντονο και διακριτό ύστερα από πενήντα χρόνια;
Ψάχνω αγωνιωδώς για μία θετική απάντηση, αλλά ζορίζομαι, δεν μπορώ να τη βρω. Δεν φαντάζομαι κανέναν από τους σημερινούς δημιουργούς να στέκεται άφθαρτος και συνάμα ώριμος, όπως ο Σαββόπουλος, στο κλείσιμο του αιώνα. Εδώ θα πεταχτεί ένας πιτσιρικάς και θα παρατηρήσει ότι αυτή είναι μία συζήτηση που δεν με αφορά, θα απουσιάζω. Η απόφαση ανήκει στους νεότερους. Καμία αντίρρηση. Ομως από όποια πλευρά και αν προσεγγίσεις το θέμα, δεν γίνεται να μη διακρίνεις την ανισορροπία στη σύγκριση. Οσο επιεικής και αν είσαι στην κρίση σου, δεν θα βρεις κάποιον για να τον τοποθετήσεις δίπλα σε αυτούς που μας μεγάλωσαν. Οχι, δεν φταίει το κοντόφθαλμο των απερχόμενων γενιών που δεν μπορούν να δουν πέρα από τα χρόνια τους. Η παρατήρηση είναι αντικειμενική. Η Μούσα δεν είναι τόσο γόνιμη στις μέρες μας και τα παιδιά της δεν θα αντέξουν στον χρόνο όσο οι πρόγονοί τους. Είναι άραγε κακή η σπορά ή έπεσε βαρυχειμωνιά; Νομίζω ότι φταίει ο καιρός. Στον παλιό κόσμο μία μουσική ιδιοφυΐα ή ένας ευρηματικός καλλιτέχνης θα έβρισκαν ένα κανάλι που έβγαζε στον δρόμο της καθιέρωσης. Σήμερα τα κανάλια είναι αμέτρητα και μέσα τους στριμώχνονται πολλοί.
Επίσης οι σημερινοί δημιουργοί αναγνωρίζουν μόνο δύο καημούς, την καψούρα και τη μοναξιά. Και θέλουν ήχους συμπεριληπτικούς, να απευθύνονται σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες. Κάτω από τη σκηνή, στην αρένα, υπάρχει ένα κοινό με μυαλό που σαπίζει από την υπερπληροφόρηση, καταναλώνει εικόνες, δεδομένα και συναισθήματα όπως τα ποπ κορν στα multiplex. Και πλέον δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα, μόνο για συνεχές σκρολάρισμα που ταΐζει τον εγκέφαλο με την πρέζα της ντοπαμίνης. Συνεπώς το αρχικό μου ερώτημα είναι λανθασμένο. Δεν αρκεί να αναρωτιέμαι ποιος, από το σήμερα, θα είναι επιδραστικός σε πενήντα χρόνια. Πρέπει να βρω και τη συγκεκριμένη μέρα. Γιατί την επομένη θα είναι άλλος.
Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, ανακοίνωσε το Σάββατο την αποστολή 2.000 στρατιωτών της Εθνικής Φρουράς της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, με στόχο την αντιμετώπιση των συνεχιζόμενων διαδηλώσεων κατά της μεταναστευτικής πολιτικής του.
Η απόφαση προκάλεσε αντιδράσεις, κυρίως από τον κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ, ο οποίος εκφράζει την αντίθεσή του στην «ομοσπονδιοποίηση» των πολιτειακών δυνάμεων χωρίς τη συναίνεση της πολιτείας.
Πότε και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο στρατός εντός ΗΠΑ;Η νομοθεσία που διέπει την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων εντός των Ηνωμένων Πολιτειών είναι περίπλοκη και σε ορισμένα σημεία ασαφής.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Σε γενικές γραμμές, οι ομοσπονδιακές στρατιωτικές δυνάμεις δεν επιτρέπεται να επιβάλλουν τον νόμο ή να παρεμβαίνουν στην εσωτερική αστυνόμευση, εκτός αν υπάρχει συγκεκριμένη πρόβλεψη από τον νόμο.
Ο βασικός νομικός μηχανισμός που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας πρόεδρος είναι ο Νόμος περί Εξέγερσης (Insurrection Act), που επιτρέπει την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων όταν υπάρχει εξέγερση ή σοβαρή απειλή κατά της δημόσιας τάξης ή της συνταγματικής εξουσίας.
Ωστόσο, ο Τραμπ δεν επικαλέστηκε τον Νόμο περί Εξέγερσης στην προκειμένη περίπτωση.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Αντί αυτού, επικαλέστηκε έναν παράλληλο νόμο, ο οποίος του επιτρέπει, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να αναλάβει τον έλεγχο της Εθνικής Φρουράς, μετατρέποντάς την σε ομοσπονδιακή δύναμη.
Η Εθνική Φρουρά: πολιτειακή ή ομοσπονδιακή δύναμη;Η Εθνική Φρουρά είναι μια ιδιότυπη στρατιωτική δομή: σε καιρό ειρήνης λειτουργεί υπό την εντολή των κυβερνητών και έχει ως αποστολή την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, κοινωνικών αναταραχών και άλλων κρίσεων εντός της πολιτείας. Όμως, σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να τεθεί υπό τον έλεγχο του προέδρου των ΗΠΑ.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Ο νόμος που επικαλέστηκε ο Τραμπ επιτρέπει κάτι τέτοιο σε τρεις περιπτώσεις:
Ωστόσο, υπάρχει και μια κρίσιμη νομική λεπτομέρεια: ο νόμος προβλέπει ότι οι εντολές για την κινητοποίηση των δυνάμεων πρέπει να εκδίδονται μέσω των κυβερνητών.
Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο πρόεδρος μπορεί να παρακάμψει τον κυβερνήτη, κάτι που ενδέχεται να οδηγήσει σε δικαστικές προσφυγές.
Υποστηρικτικός ο ρόλος των στρατιωτών – προς το παρόνΣύμφωνα με τη διακήρυξη του Λευκού Οίκου, οι δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς δεν θα αναλάβουν ρόλο αστυνόμευσης, αλλά θα περιοριστούν σε υποστηρικές αποστολές, όπως η προστασία των ομοσπονδιακών πρακτόρων της Υπηρεσίας Μετανάστευσης (ICE).
Ο Στιβ Βλάντεκ, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, επισημαίνει ότι οι στρατιώτες δεν έχουν νομικά τη δυνατότητα να εκτελούν καθήκοντα επιβολής του νόμου, εκτός αν προηγουμένως ενεργοποιηθεί επισήμως ο Νόμος περί Εξέγερσης. Παρά ταύτα, σημειώνει τον κίνδυνο η παρουσία των στρατιωτών να κλιμακώσει τις εντάσεις και να οδηγήσει σε περιπτώσεις χρήσης βίας, ακόμα και αν ο ρόλος τους είναι θεωρητικά “προστατευτικός”.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); }); Ιστορικά προηγούμενα κινητοποίησης στρατιωτικών δυνάμεωνΗ ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων για την επιβολή της τάξης στο εσωτερικό των ΗΠΑ έχει μακρά αλλά σποραδική ιστορία. Ο Νόμος περί Εξέγερσης χρησιμοποιήθηκε μεταξύ άλλων:
Ο πρόεδρος Τραμπ έχει επανειλημμένα δείξει διάθεση να χρησιμοποιήσει τον στρατό ως εργαλείο επιβολής πολιτικής στο εσωτερικό.
Το 2020, μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ και τις διαδηλώσεις που ακολούθησαν, κάλεσε κυβερνήτες να στείλουν στρατεύματα στην Ουάσινγκτον, κάτι που αρκετοί έκαναν.
Τότε είχε επίσης απειλήσει ότι θα επικαλεστεί τον Νόμο περί Εξέγερσης, προκαλώντας αντιδράσεις – ακόμα και από τον υπουργό Άμυνας Μαρκ Έσπερ, που δήλωσε πως ο νόμος αυτός πρέπει να χρησιμοποιείται «μόνο στις πιο επείγουσες καταστάσεις».
Παρότι ο Τραμπ δεν τον επικαλέστηκε επίσημα κατά την πρώτη του θητεία, φαίνεται αποφασισμένος να κινηθεί διαφορετικά αυτή τη φορά. Το 2023, σε ομιλία του στην Αϊόβα, δήλωσε πως «του απαγορεύτηκε» να χρησιμοποιήσει τον στρατό για την καταστολή ταραχών και πρόσθεσε με νόημα: «την επόμενη φορά, δεν θα περιμένω».
Τι ακολουθεί;Η απόφαση του Τραμπ να θέσει υπό ομοσπονδιακή διοίκηση την Εθνική Φρουρά είναι πιθανό να αποτελέσει το πρώτο βήμα σε μια πιο επιθετική στρατηγική χρήσης στρατιωτικής ισχύος στο εσωτερικό.
Ο σύμβουλός του Στίβεν Μίλερ έχει ήδη δηλώσει πως Ρεπουμπλικάνοι κυβερνήτες θα μπορούσαν να στείλουν στρατεύματα σε πολιτείες που αρνούνται να συνεργαστούν στις μεταναστευτικές πολιτικές του προέδρου.
Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ δήλωσε πως ενεργοί πεζοναύτες βρίσκονται σε κατάσταση ετοιμότητας στο Στρατόπεδο Πέντλετον και ότι ενδέχεται να κινητοποιηθούν «εάν συνεχιστεί η βία».
Η εξέλιξη αυτή ανοίγει μια νέα σελίδα στην αμερικανική πολιτική, όπου η γραμμή μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και στρατιωτικής παρέμβασης γίνεται όλο και πιο λεπτή.
Ηταν ένας ήσυχος δρόμος του Κολωνακίου, καθόλου λουσάτος. Μιλάω βέβαια για μια εποχή που ούτε το Κολωνάκι ήταν λουσάτο, είχε μόνο την ατμόσφαιρα ενός αστικού, κοσμοπολίτικου τοπίου. Αλλά η οδός Καψάλη δεν είχε ούτε καν αυτό. Το μοναδικό κατάστημα ειδικού ενδιαφέροντος ήταν το δισκάδικο της Τόνιας Καράλη. Από κει και πέρα είσοδοι πολυκατοικιών με ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά στοιχεία και μικρομάγαζα της γειτονιάς. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μάλιστα ξέρω ότι υπήρχε και μια αποθήκη που πουλούσε χύμα κρασί και κάρβουνα.
Σήμερα, η Καψάλη, ένα δρομάκι 50 μέτρων, είναι αδιάβατη. Τραπεζάκια σε όλο το μήκος του πεζοδρομίου κάνουν τη διάβαση άκρως προβληματική. Κατά καιρούς, περνώντας από κει και παρά τις πιρουέτες που κάνω, έχω βουτήξει τη ζώνη της γκαμπαρντίνας μου σε καπουτσίνο με στέβια και γάλα αμυγδάλου, έχω παρασύρει με το κασκόλ μου κεφτεδάκια κι έχω μετατοπίσει με την άκρη της τσάντας μου περουκίνι κυρίου (ας το είχε εφαρμόσει πιο στέρεα). Οι είσοδοι των λίγων εμπορικών καταστημάτων και ενός φαρμακείου είναι μπλοκαρισμένες από τα τραπεζοκαθίσματα των φαγάδικων. Από μυρωδιά, νομίζω ότι έχει στοιχειώσει εδώ η Τσικνοπέμπτη. Τσίκνα ψητού κρέατος διανθισμένη από εσάνς ασιατικών πιάτων. Και πάρα πολλή φασαρία, τόσο πολλή που ξεπερνά τα όρια της «ζωντάνιας».
Ναι, η πόλη αλλάζει, οι δρόμοι «ζωντανεύουν». Η Καψάλη είναι ένα μόνο κομμάτι του παζλ που απλώνεται από το Κολωνάκι, την «Παγκρατάρα», το Κουκάκι και φτάνει μέχρι το Χαλάνδρι. Να βγαίνει ο κόσμος, να χαίρεται αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω πού παραχωνιάζεται η χαρά ανάμεσα σε τόσα πολλά φαγάδικα στριμωγμένα σε τόσο λίγα τετραγωνικά μέτρα. Αλλά μετά θυμάμαι όλους αυτούς τους τίτλους που νομίζω ότι με καταδιώκουν καθώς σκρολάρω στις οθόνες μου. «Πού θα φάτε τα καλύτερα τοστ της Αθήνας», «Πού θα βρείτε τα καλύτερα ρετρό παγωτά», «Σε αυτά τα εστιατόρια πρωταγωνιστεί η ελληνική γεύση», «Τι κάνει ένα εστιατόριο talk of the town», «Τα καλύτερα σουβλάκια της πόλης». Ενας ψυχαναγκασμός που κάποιες φορές με κάνει να νιώθω αποσυνάγωγη επειδή δεν έχω φάει το τιραμισού του τάδε, το σουβλάκι με κρέας δείνα κοπής και αν δεν ξέρω για ποιον λόγο η Παλόμα είναι το νέο τζιν τόνικ.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Κάποτε, πολύ κάποτε, θεωρούμασταν trendy αν φορούσαμε εκείνο το τζιν με το οποίο μπαίναμε στην μπανιέρα και υποτίθεται ότι έπαιρνε τη φόρμα του σώματός μας. Τώρα αν έχουμε φάει ξεψαχνισμένο ζυγούρι της τάδε μαγείρισσας με το φακιόλι. Τόση πείνα υπήρχε καταγεγραμμένη στο συλλογικό μας υποσυνείδητο και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι; Ή μήπως συμβαίνει αυτό που μου έλεγε παλαιότερα καθηγητής Κοινωνιολογίας; Το φαγητό έξω είναι η πιο φτηνή πρόσβαση στην πολυτέλεια, Γι’ αυτό μάλλον καλλιεργείται και η αντίστοιχη «φιλολογία». Κάθονται στην ψευτομπαμπού καρέκλα, πίνουν μονοποικιλιακό εσπρέσο, τρώνε και ένα σαντουιτσάκι με ψωμί ωρίμασης και αισθάνονται «αρχόντοι» που λέμε και στη Σύρο.
Η συγγραφέας Caytlyn Brooke βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν από τους μεγαλύτερους φόβους κάθε δημιουργού, καθώς στην παρουσίαση των βιβλίων της δεν εμφανίστηκε ούτε ένας άνθρωπος και η ίδια έμεινε μόνη να κοιτά τις άδειες καρέκλες.
Η αμερικανίδα συγγραφέας μοιράστηκε μέσω Χ, την πολύ δύσκολη στιγμή που βίωσε ωστόσο η ανάρτηση που ξεκίνησε ως εξομολόγηση απογοήτευσης κατέληξε να γίνει σύμβολο αλληλεγγύης και συμπαράστασης για χιλιάδες δημιουργούς.
«Δεν εμφανίστηκε κανείς στην εκδήλωση για την παρουσίαση των βιβλίων μου. Ξέρω ότι αυτό συμβαίνει και προσπαθώ σκληρά να το διαχειριστώ, αλλά νιώθω απαίσια που το μαγαζί έμεινε ανοιχτό για να με φιλοξενήσει, για το τίποτα», έγραψε η συγγραφέας, συνοδεύοντας την ανάρτηση με μια φωτογραφία της σε ένα άδειο βιβλιοπωλείο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });No one showed up for my book reading event. I know this happens and I’m trying really hard to keep it together but I feel terrible that the shop stayed open to host me for nothing. pic.twitter.com/Mj4LT6CQKm
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });— Caytlyn Brooke (@caytlyn_brooke) June 6, 2025
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Σχόλια συμπαράστασηςΗ ανάρτηση έγινε viral, συγκεντρώνοντας χιλιάδες σχόλια συμπαράστασης, κοινοποιήσεις και likes. Συγγραφείς, αναγνώστες αλλά και απλοί χρήστες των social media έσπευσαν να της δείξουν την υποστήριξή τους, σημειώνοντας ότι αυτό που της συνέβη δεν αποτελεί αποτυχία, αλλά ένα βήμα στην πορεία ενός δημιουργού.
«Έχω βρεθεί στην ίδια θέση. Δεν καθορίζει την αξία σου», έγραψε μία άλλη συγγραφέας. «Είναι δύσκολο, αλλά να ξέρεις πως δεν καθορίζει την αξία σου. Κάποια μέρα, το κοινό θα σε αναζητά».
Άλλοι χρήστες της πρότειναν να επαναλάβει την παρουσίαση σε άλλη πόλη ή μέσω livestream, ενώ πολλοί εξέφρασαν την επιθυμία να αγοράσουν το βιβλίο της — μόνο και μόνο επειδή την ένιωσαν.
Δεν έλειψαν πάντως και αυτοί που υπαινίχθηκαν ότι η συγγραφέας προχώρησε στη σχετική ανάρτηση, ακριβώς για να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κόσμου.
Από την αρχή με ζορίζει αυτή την απορία: τι δουλειά έχουν και παίρνουν ομήρους οι (όποιοι) Παλαιστίνιοι της Χαμάς, αφού στο τέλος πάντα οι όμηροι αποδεικνύονται χειρότερος μπελάς, από κάθε άποψη, κυρίως ηθικά και προπαγανδιστικά – πέραν του ότι πρέπει να τους σέρνουν επί μήνες και επί χρόνια σε διάφορες στοές και καταφύγια, να τους ταΐζουν, να τους ποτίζουν, να τους φροντίζουν, αν δεν τους έχουνε ρίξει καμιά σφαίρα στο κεφάλι εν τω μεταξύ, όπως έχουν κάνει ήδη με τους μισούς.
Και με ποιο αποτέλεσμα; Αλλο να έχεις εικοσάχρονους αιχμαλώτους στρατιώτες του αντίπαλου στρατού σε ένα στρατόπεδο, κι άλλο ομήρους γριές εβδομήντα χρονών, ανήμπορους γέρους που κατουριούνται επάνω τους, γυναίκες σε αμαξίδια, με τρία παιδιά, εφήβους ή μεσήλικους με αρρώστιες. Και όλους αυτούς να τους κουβαλάς από εδώ και από εκεί, εκτελώντας κάθε τόσο μερικούς για να βγάζεις το άχτι σου, ή από οργή εναντίον τους λόγω της ανημποριάς τους. Κι ενώ άλλοι θα πεθαίνουν από μόνοι τους λόγω ταλαιπωρίας, άλλοι από έλλειψη φαρμάκων ή από εγγενείς ασθένειες θα χρεώνεσαι τον θάνατό τους πάλι εσύ, ως φονιάς άσχετων και αθώων πολιτών, αδύναμων, που είναι στο έλεός σου. Εσύ που με απόλυτη ωμότητα και σαδισμό τους εκτελείς εμμέσως, ή τους αφανίζεις κανονικά, τους εκτελείς (έτσι φαίνεται έξωθεν), κάτι που προπαγανδιστικά σε καταδικάζει στην παγκόσμια συνείδηση – άρα ποιο το κέρατο και ποιο το κέρδος;
Ποιο το στρατιωτικό ή πολιτικό κέρδος, όταν συλλαμβάνεις και περιφέρεις μέσα σε στοές και σήραγγες γέρους κι ανήμπορες γυναίκες με παιδιά – για να εκβιάσεις τι; Δεν μπορείς να πολεμήσεις ευθέως τον όποιο αντίπαλο, με γενναιότητα και αυτοθυσία και μαγκώνεις ημι-ανάπηρους, ηλικιωμένους και ευάλωτους, που παίρνει ο καθένας τριάντα χάπια τη μέρα, ή χρειάζεται ενέσεις και νοσηλεία, και τους σέρνεις νηστικούς, άυπνους και άπλυτους από δω και από εκεί μέχρι θανάτου και αυτό το θεωρείς πόλεμο; Τέτοιες εικόνες και σκέψεις εξοργίζουν ακόμα και τον πιο μετριοπαθή κριτή, ή πολίτη, κι όχι μόνο τώρα με τους ακατανόητους Παλαιστινίους, αλλά κάθε φορά που πιάνονται όμηροι από οποιονδήποτε. Και οι Ισραηλινοί να είχαν συλλάβει γέρους και γριούλες τα ίδια θα σκεφτόμασταν – το ζήτημα εκφεύγει από τις ιδεολογίες και τις απόψεις. Είναι από μόνο του και πάντα απαράδεκτο κι εντελώς ανίερο. Να πιάσουνε την ογδοντάχρονη, άρρωστη μάνα σου και να την τραβολογούνε οι τρωγλοδύτες μέσα στις τρύπες τους σε μια διαρκή, εξοντωτική ταπείνωση – ή ένα μικρό παιδάκι, και σε μια διαρκή αγωνία αναμονής εκτέλεσης; Ποιος στον πλανήτη το αποδέχεται αυτό ως πρακτική πολέμου; (Θα πεις, υπάρχουν εθελοτυφλούντες που το επαινούν κιόλας.)
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Απ’ την άλλη πλευρά, η γενοκτονία, ή η εθνοκάθαρση, δεν είναι ούτε κατά διάνοια αποδεκτές, όποιος και να τις διαπράττει – η τυφλή σφαγή αμάχων, γερόντων, γυναικών και παιδιών των Παλαιστινίων σαν να είναι κοπάδι προβάτων, είναι αποτροπιαστική και ντροπιαστική, αδιανόητη, από ένα έθνος που έζησε το Ολοκαύτωμα. Υπάρχουν όρια, πάντα. Κι όταν υπερβαίνονται τότε αντιστρέφονται τα πάντα – δεν είναι μόνο η Υβρις, αλλά και το ότι αναστρέφεται η ηθική εικόνα που, παρά τον παγκόσμιο κυνισμό, παίζει πάντα σοβαρό ρόλο, δημιουργώντας τελικά απαξία και απέχθεια. Κατά το κοινώς λεγόμενο στον πόλεμο: να φοβάσαι τον αντίπαλο απ’ τη στιγμή που αρχίζει και έχει δίκιο.
Αλλά ξαναγυρνώντας στους απαγωγείς των ισραηλινών ομήρων: εξίσου εύκολο είναι, ανά πάσα στιγμή, να αρπάξουν ομήρους και οι Εβραίοι, λόγω πολεμικής ισχύος. Γιατί η Χαμάς αδιαφορεί γι’ αυτό το ενδεχόμενο; Και γιατί δέχεται να ανταλλάξει έναν όμηρο με είκοσι παλαιστινίους αιχμαλώτους – δεν δίνει έτσι υπεραξία στους δυστυχείς ομήρους, όταν δέχεται μια ανήμπορη γραία να αντιστοιχεί σε είκοσι αιχμάλωτους μαχητές; Αλλά και γενικά, κρατώντας και κουβαλώντας ομήρους σε υπόγειες ποντικότρυπες, δεν γίνεται από κυνηγός θήραμα, που το κυνηγούνε οι πάντες απηνώς λες και είναι διωκόμενη αλεπού σε βρωμερές κουνελότρυπες; (Καταρχήν η δημιουργία των τούνελ από τους Παλαιστινίους είναι μια αμυντική, ηττοπαθής πρακτική πολέμου, είναι αυτοπαγίδευση μέσα σε υπόγεια αδιέξοδα, που τους στερεί κάθε ευελιξία, εθίζοντάς τους στην άμυνα, στην απόκρυψη και στη στατική, υποχωρητική μιζέρια έως θανάτου.)
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Αντί να φτιάξουνε έναν υπερήφανο στρατό και να πέσουνε (αν χρειαστεί) όρθιοι, σκάβουνε αλεπότρυπες κυνηγημένων; Στο Βιετνάμ αυτό είχε μια λογική, διότι υπήρχαν διαφυγές, αλλά είναι αυτοκτονικό σε κλειστούς και πεπερασμένους χώρους, όπως αποδείχτηκε και στην Οκινάουα (με δεκαπλάσιους νεκρούς, αμυνόμενους Ιάπωνες) και στη Σαϊπάν. Είναι αμυντική καταδίκη – σαν το δεμένο σκυλί που περιμένει τη φόλα του χωροφύλακα. (Ή το φλογοβόλο, ή τον πνιγμό με διοχέτευση υδάτων.) Αλλά η Χαμάς κι ο Αλλάχ ξέρουν καλύτερα, υποτίθεται.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Τα τούνελ σε εθίζουν στην ιδεολογία του υπο-κείμενου παρακατιανού. Η δε αρπαγή ομήρων είναι μια πρακτική ληστών τραπέζης, ή αντάρτικου πόλεων, κι όχι μια ευθεία, έντιμη σύγκρουση – άσε που γρήγορα γίνεσαι όμηρος των ομήρων. Κι αυτό ισχύει για όλους, όχι μόνο για τους Παλαιστινίους της Χαμάς. Σέρνεσαι ως αρουραίος μαζί με τους ομήρους, μιζεριάζοντας, περιμένοντας να σε σώσουν οι απελπισμένοι τους συγγενείς με τις διαδηλώσεις τους.
Τη λέξη «αξιολόγηση» την ακούμε συχνά. Σπάνια μιλάμε για το περιεχόμενό της. Με τον Ν. 4940/2022, όπως τροποποιήθηκε με τον Ν. 5149/2024 και τον Ν. 5182/2024, άλλαξε το ισχύον μέχρι τότε καθεστώς της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και καθιερώθηκε ένα σύστημα αξιολόγησης με παροχές κινήτρων και ανταμοιβές, όταν επιτυγχάνονται συγκεκριμένοι στόχοι. Προβλέπεται επίσης η άρνηση αξιολόγησης να θεσπιστεί ως πειθαρχικό αδίκημα που μπορεί να επιφέρει την ποινή της οριστικής απόλυσης. Σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες η αξιολόγηση θα προβλεφθεί συνταγματικά στην επόμενη αναθεώρηση. Αυτά όμως είναι μελλοντικά και σύνθετα σχέδια, που απαιτούν συναινέσεις. Πρόσφατα ολοκληρώθηκε μια μεγάλη διαδικασία αξιολόγησης των Υπηρεσιών της Δημόσιας Διοίκησης, μια – τρόπον τινά – δημοσκόπηση με τη συμμετοχή 65.000 πολιτών που αξιολόγησαν δήμους και Δημόσιες Υπηρεσίες.
Ας συμφωνήσουμε πως η αξιολόγηση είναι κάτι όχι απλώς θετικό αλλά αναγκαίο. Δεν χρειάζονται επιχειρήματα επ’ αυτού. Στην αξιολόγηση βέβαια πρέπει να συνεκτιμώνται όχι μόνο η απόδοση στην εργασία και η ποιότητα της παρεχόμενης από τον εργαζόμενο εργασίας, αλλά και όσα του παρέχει ο εργοδότης, εν προκειμένω το Δημόσιο. Γίνεται να μείνουν εκτός της εξίσωσης το αν το εργασιακό περιβάλλον είναι κατάλληλο, το αν ο εργαζόμενος (π.χ. ένας καθηγητής μέσης εκπαίδευσης) αμείβεται, ικανοποιείται και κινητοποιείται να είναι παραγωγικός ή αν το κράτος τού παρέχει όσα χρειάζεται για να παρέχει απερίσπαστα την εργασία του; Ρωτήστε έναν καθηγητή ή δάσκαλο που διδάσκει σε ένα από τα πολλά σχολεία ανά την επικράτεια που στεγάζονται σε κοντέινερ. Ρωτήστε πώς είναι οι συνθήκες εργασίας μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Ρωτήστε μια δασκάλα Δημοτικού που κάνει εράνους με τους συλλόγους γονέων ώστε να συγκεντρώσει σαπούνι και χαρτί για την τουαλέτα, κιμωλίες και είδη χαρτοπωλείου για το μάθημά της. Αυτούς πώς θα τους αξιολογήσεις;
Σε αυτές τις σελίδες γράφαμε στις 17/5 για τις κυβερνητικές εξαγγελίες που ανακυκλώνονται ξανά και ξανά και ποτέ δεν γίνονται πράξη. Τον Δεκέμβριο του 2020 η κυβέρνηση, με υπουργό Παιδείας την κυρία Κεραμέως, ψήφισε τον Ν. 4763/2020, ο οποίος θα «μεταρρύθμιζε» την επαγγελματική εκπαίδευση. Τρία χρόνια μετά, με υπουργό Παιδείας πια τον κ. Πιερρακάκη, ακύρωσε τον νόμο αυτόν και έφερε για ψήφιση τον Ν. 5082/24 που παρουσίασε ξανά ως «μεταρρύθμιση» για την επαγγελματική εκπαίδευση, όπως ανέδειξε η αντιπολίτευση. Στην κυβέρνηση μιλούν για αξιολόγηση. Πότε θα αξιολογήσουν τα νομοθετήματα και τις πολιτικές τους που οι ίδιοι καταργούν ή δεν εφαρμόζουν;
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, η οποία κατοικείται από ανθρώπους ιδιόρρυθμων πεποιθήσεων.
Το 74% των πολιτών της δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση.
Το 78% των πολιτών δεν εμπιστεύεται τη Βουλή.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Το 79% των πολιτών πιστεύουν ότι η εθνική οικονομία βρίσκεται σε «κακή κατάσταση».
Δράμα. Θα μου πείτε πως ενδεχομένως αυτοί οι προδομένοι άνθρωποι προσβλέπουν τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Μπα! Το 59% των πολιτών δεν εμπιστεύεται ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε μια απόλυτη δυστυχία. Δεν έχουν δημοκρατία αφού δεν πιστεύουν ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στη Βουλή.
Δεν ζουν σε μια οικονομία της προκοπής.
Και δεν είναι ούτε καν ευρωπαϊκή χώρα αφού δεν γουστάρουν ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Δεν χρειάζεται ίσως να διευκρινίσω ότι αυτή η χώρα δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Υπάρχει και λέγεται Ελλάδα.
[Τα στοιχεία είναι από το 103ο Ευρωβαρόμετρο που δημοσιοποιήθηκε τον Μάιο 2025 και αφορά την άνοιξη 2025 – Eurobarometer στο Europa.Eu].
Τι σόι άνθρωποι κατοικούν λοιπόν σ’ αυτή τη δύσπιστη χώρα; Ομολογώ πως δεν γνωρίζω, αν και προσπαθώ φιλότιμα να καταλάβω.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Πρόσφατα ας πούμε πέρασαν μια εθνική δοκιμασία με τη μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά που έχει κάτι μπλεξίματα με τις αιγυπτιακές Αρχές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για σοβαρό θέμα που δικαιούται το ενδιαφέρον και τη φροντίδα μας. Και γι’ αυτό άλλωστε κατέφθασε πάραυτα στο Σινά ο Κασσελάκης να αναλάβει προσωπικά (υποθέτω) την άμυνα της μονής απέναντι στις αιγυπτιακές ορδές.
Πληροφορηθήκαμε μάλιστα από τον έγκυρο Τύπο ότι η σημασία της μονής προκύπτει κι από την εκεί παρουσία του «αναστημένου Χριστού» («Εστία», 2/6).
Απόδειξη όχι μόνο του ενδιαφέροντος του Θεανθρώπου αλλά και της φυσικής του κατάστασης.
Μπορεί να σταυρώθηκε και να αναστήθηκε στην Ιερουσαλήμ, αλλά μετά έκανε 700 χιλιόμετρα Ιερουσαλήμ – Σινά και σκαρφάλωσε 1.570 μ. για να βρει μια μονή που ιδρύθηκε πέντε αιώνες αργότερα. Δεν το λες και παιχνιδάκι.
Επιστρέφω όμως στους κατοίκους αυτής της καχύποπτης χώρας.
Δεν φτάνει που ζουν σε μια πατρίδα της οποίας δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, τη Βουλή και την οικονομία, δεν φτάνει που στριμώχνονται παρά τη βούλησή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, βιώνουν και ασταμάτητους εθνικούς πανικούς.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Εκεί που ο Δένδιας κρατούσε μόνος του την Κερκόπορτα της Safe για να μην μπουκάρουν οι Αγαρηνοί στον Μυστρά, εκεί που ο Σαμαράς με τον Καραμανλή θα παρουσίαζαν βιβλίο πατριδογνωσίας, εκεί που θα κερδίζαμε την Ευρωλίγκα στο Αμπου Ντάμπι, μας την έπεσαν και οι Αιγύπτιοι για το μοναστήρι.
Δικαίως λοιπόν οι κάτοικοι αυτής της αξιαγάπητης χώρας δεν εμπιστεύονται ούτε τον διπλανό τους, ούτε τον εαυτό τους. Τα έχουν πάρει όλα χαμπάρι πριν συμβούν.
Είδατε τι έγινε στα Τέμπη; Συγκάλυψη. Και τι υπήρχε να συγκαλυφθεί; Δεν ξέρω αλλά γι’ αυτό χρειαζόταν η συγκάλυψη. Ωστε να μη μάθουμε ποτέ τι συγκαλύφθηκε. Ενώ αν ξέραμε τι έπρεπε να συγκαλυφθεί, δεν θα είχε συγκαλυφθεί. Στοιχειώδες.
Πώς λοιπόν να εμπιστευτεί μετά ο πολίτης την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη ή τον εαυτό του; Να μη σας πω και την Ευρωπαϊκή Ενωση που τώρα ψάχνει τα κιτάπια για τις κλεμμένες επιδοτήσεις.
Γιατί να εμπιστευτεί ο άλλος μια κυβέρνηση που τον παρέδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να του ζητάει πίσω τα λεφτά;
Εμπιστεύονται τουλάχιστον τη Δικαιοσύνη; Ούτε. Ξέρετε γιατί; Επειδή η Δικαιοσύνη δεν απονέμει τη δικαιοσύνη που εκείνοι θέλουν να απονεμηθεί ή τουλάχιστον τη δικαιοσύνη που οι ίδιοι έχουν εν τω μεταξύ απονείμει.
Στο Μάτι είχαμε δέκα ενόχους και έντεκα αθώους. Στα Τέμπη παίζει πόσους θα βρούμε διότι έχουμε πιο πολλές φωνές.
Στη Νovartis ξεκουκούλωσαν τελικά τους κουκουλοφόρους μάρτυρες, αλλά αυτοί αρνούνται να πουν στο δικαστήριο ποιος τους έβαλε. Μάλλον είναι από εκείνους που δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση και κυρίως την προηγούμενη.
Πώς το έλεγε άλλωστε κι ο Πολάκης με τη στέρεη πολιτική λογική του; «Να βάλουμε μερικούς στη φυλακή, να κερδίσουμε τις εκλογές». Αν μάλιστα τους βάλουμε μέσα όλους, θα έχουμε και αναθεωρητική πλειοψηφία, να καταργήσουμε το Σύνταγμα που δεν θα χρειάζεται πια.
Επιστρέφω όμως στην αρχική απορία. Τι σόι χώρα είναι αυτή που κατοικείται από τέτοιους ανθρώπους;
Μην το ψάχνετε. Είναι μια χώρα όπου το γενικό καλό νοείται μόνο ως ατομικό συμφέρον. Ακόμη και οι τραγωδίες καταλήγουν σε οικογενειακές υποθέσεις.
Και δεν εννοώ απαραιτήτως «υλικό συμφέρον». Μπορεί να είναι ατομική πεποίθηση, εμμονή, ιδεοληψία, άγνοια, εμπάθεια, παράνοια. Η έμφαση όμως είναι πάντα στον ατομικό προσδιορισμό του συμφέροντος.
Αλλά ακριβώς επειδή όλα τα προσδιορίζει το ατομικό και το υποκειμενικό, επιστρατεύεται το έθνος να επικαλύψει τα ρέστα με έναν μανδύα υψηλοφροσύνης και σπουδαιότητας.
Αυτά πάνε μαζί. Ο εθνικός πανικός αποτελεί το αντίβαρο ενός προσωπικού αμοραλισμού που τα γράφει όλα όπου δεν πιάνει μελάνι.
Μπορεί δηλαδή να κλέβουμε αγόγγυστα τις κοινοτικές επιδοτήσεις, αλλά μη μας πειράξει κανείς την Αγία Αικατερίνη στο Σινά. Λογικό. Το ένα είναι υπόθεση τσέπης. Το άλλο εκδήλωση φρονήματος.
Ετσι λοιπόν έχουμε το έθνος να λειτουργεί σαν προκάλυμμα. Και πολύ λογικά καταλήγουμε να μην εμπιστευόμαστε ούτε την κυβέρνηση, ούτε τη Βουλή, ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ούτε τη φάτσα μας στον καθρέφτη.
Διότι το ζητούμενο είναι να εμπιστευόμαστε μόνο ό,τι μας συμφέρει.
Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Και τότε μπορεί να πούμε και καμία καλή κουβέντα.
Κυκλοφοριακό χάος σημειώνεται στους βασικούς άξονες του λεκανοπεδίου καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που έσπευσαν στις παραλίες αναζητώντας μια ανάσα δροσιάς.
Από τις πρώτες πρωινές ώρες, η κίνηση στην Αττική Οδό παρουσιάζει σοβαρές καθυστερήσεις, κυρίως στο ρεύμα προς το Αεροδρόμιο.
Σύμφωνα με την ενημέρωση της Αττικής Οδού η αναμονή φτάνει τα 15 με 25 λεπτά, ιδιαίτερα στο τμήμα από τον κόμβο της Κηφισίας έως και εκείνον της Μαραθώνος. Αντίστοιχη εικόνα παρατηρείται και στην έξοδο προς Μαρκόπουλο, όπου καταγράφεται αυξημένη ροή οχημάτων με κατεύθυνση τις παραθαλάσσιες περιοχές των Μεσογείων και της Λαυρεωτικής.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Καθυστερήσεις 15΄-20΄στην έξοδο για Μαρκόπουλο. Καθυστερήσεις προς Αεροδρόμιο 20΄-25΄από Κύμης έως Μαραθώνος. https://t.co/qUmAyARmtE
— Attiki Odos Traffic (@aodostraffic) June 8, 2025
Δείτε χάρτη με την κίνηση
Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η πρώτη η χειρουργική επέμβαση στον κολομβιανό γερουσιαστή Μιγκέλ Ουρίμπε, που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο σε «κρίσιμη κατάσταση» μετά τους πυροβολισμούς που δέχθηκε το Σάββατο στη διάρκεια προεκλογικής εκδήλωσης στη Μπογκοτά.
Ο Ουρίμπε «ολοκλήρωσε την πρώτη χειρουργική επέμβαση», δήλωσε ο Κάρλος Φερνάντο Γαλάν, διευκρινίζοντας ότι ο συντηρητικός γερουσιαστής περνά «κρίσιμες ώρες». Νωρίτερα το νοσοκομείο Santa Fe, όπου ο Ουρίμπε διακομίστηκε εσπευσμένα με ελικόπτερο, είχε επισημάνει ότι θα υποβληθεί σε νευροχειρουργική επέμβαση.
«Δίνει μάχη για τη ζωή του», έγραψε η σύζυγος του Ουρίμπε, η Μαρία Κλαούντια Ταρασόνα, στον λογαριασμό του γερουσιαστή στο Χ και πρόσθεσε: «ο Θεός ας οδηγεί τους γιατρούς».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Δύο άνθρωποι, ένας άνδρας και μία γυναίκα, τραυματίστηκαν στην επίθεση, τα κίνητρα της οποίας δεν είναι ακόμη γνωστά.
Όπως δήλωσαν οι τραυματιοφορείς που παρέλαβαν τον γερουσιαστή, αυτός έχει δεχθεί δύο σφαίρες στο κεφάλι και μία στο γόνατο.
Στο μεταξύ το γραφείο του γενικού εισαγγελέα της Κολομβίας ανακοίνωσε ότι «ένας ανήλικος κάτω των 15 ετών συνελήφθη έχοντας στην κατοχή του ένα πιστόλι τύπου Glock (9 χιλιοστών)» και πρόσθεσε ότι ο Κολομβιανός πρόεδρος Γουστάβο Πέτρο έχει ζητήσει έρευνα για τον εντοπισμό των ατόμων που οργάνωσαν και διέταξαν την επίθεση.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Ο 39χρονος γερουσιαστής του συντηρητικού, αντιπολιτευόμενου κόμματος Δημοκρατικό Κέντρο δέχθηκε πυροβολισμούς στη διάρκεια προεκλογικής εκδήλωσης σε πάρκο στη συνοικία Φοντιμπόν της Κολομβίας χθες Σάββατο.
Άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί έξω από το νοσοκομείο Santa Fe, με κάποιους να ανάβουν κεριά και να προσεύχονται και άλλους να κρατούν σημαίες της Κολομβίας.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Ο Μιγκέλ Ουρίμπε, που δεν είναι επισήμως υποψήφιος του κόμματός του για τις προεδρικές εκλογές του Μαΐου του 2026, προέρχεται από μεγάλη πολιτική οικογένεια της Κολομβίας.
Είναι εγγονός του Χούλιο Σέζαρ Τουρμπάι, προέδρου της Κολομβίας από το 1978 ως το 1982, και γιος της Ντιάνα Τουρμπάι, μια δημοσιογράφος που είχε πέσει θύμα απαγωγής του βαρόνου των ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ και σκοτώθηκε το 1991 στη διάρκεια της στρατιωτικής επιχείρησης για τη διάσωσή της.
Στις παραλίες της Αττικής ξεχύθηκαν, όσοι Αθηναίοι δεν κατάφεραν να αποδράσουν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στην επαρχία, για τις πρώτες βουτιές και στιγμές χαλάρωσης.
Με σύμμαχο τον καλοκαιρινό καιρό και τις υψηλές θερμοκρασίες, οι Αθηναίοι γέμισαν τις παραλίες της Αττικής.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Υψηλές θερμοκρασίεςΌπως χθες έτσι και σήμερα το θερμόμετρο χτυπάει «κόκκινο» σε αρκετές περιοχές με την ΕΜΥ να δίνει για την Αττική θερμοκρασίες έως 36 βαθμούς Κελσίου.
Και αύριο Δευτέρα, ο καιρός ευνοεί, την απόδραση στις παραλίες. Προβλέπεται γενικά αίθριος με λίγες τοπικές νεφώσεις παροδικά αυξημένες τις μεσημβρινές – απογευματινές ώρες στα ηπειρωτικά ορεινά όπου, κυρίως στα κεντρικά και βόρεια, θα σημειωθούν τοπικοί όμβροι και θα εκδηλωθούν μεμονωμένες καταιγίδες.
Οι άνεμοι θα πνέουν βόρειοι βορειοδυτικοί 3 με 5 και στο Αιγαίο τοπικά 6 μποφόρ.
Η θερμοκρασία θα παραμείνει σε υψηλά για την εποχή επίπεδα. Θα φτάσει στα ηπειρωτικά τους 35 με 36 και τοπικά τους 37 βαθμούς και στη νησιωτική χώρα τους 31 με 34 βαθμούς Κελσίου.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Πόσο κοστίζει η βουτιάΜαζί με το θερμόμετρο, στα ύψη ανεβαίνει και η τιμή της ξαπλώστρας.
Στις πιο δημοφιλείς παραλίες, οι επισκέπτες θα πληρώσουν
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });– Άλιμος: Καθημερινές είσοδος 8€, ξαπλώστρες 25€/σετ. Σαββατοκύριακα είσοδος 10€, ξαπλώστρες 35€/σετ.
– Βουλιαγμένη: Καθημερινές είσοδος 10€, ξαπλώστρες δωρεάν. Σαββατοκύριακα είσοδος 15€, ξαπλώστρες δωρεάν.
– Πόρτο Ράφτη: Καθημερινές είσοδος 8€, ξαπλώστρες δωρεάν. Σαββατοκύριακα είσοδος 8€, ξαπλώστρες δωρεάν.
Στη Χαλκιδική όλο το καλοκαίρι οι ξαπλώστρες θα δίνονται δωρεάν με την προϋπόθεση της ελάχιστης κατανάλωσης, κατά μέσο όρο 30 ευρώ κατά άτομο, ενώ στα περισσότερα καταστήματα κοστίζουν ο καφές 5 ευρώ, ο χυμός και το αναψυκτικό 7 και ένα κλαμπ σάντουιτς 9 ευρώ.
Νεκρός μέσα στην θάλασσα στην περιοχή του Αγγελοχωρίου στη Θεσσαλονίκη βρέθηκε 54χρονος που είχε δηλωθεί ότι εξαφανίστηκε. Η δήλωση της εξαφάνισης είχε γίνει χτες στο ΤΔΕΕ Καλαμαριάς ενώ το πτώμα του βρέθηκε στη θάλασσα την ίδια μέρα το μεσημέρι.
Ενημερώθηκε η Λιμενική Αρχή της Νέας Μηχανιώνας ενώ στο σημείο μετέβη ο προσωπικός ιατρός του 54χρονου, ο οποίος αναγνώρισε τον θανόντα. Το πτώμα μεταφέρθηκε στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Θεσσαλονίκης για τη διενέργεια νεκροψίας-νεκροτομής.