That Friday afternoon, outside the Club’s offices on Alexandras Square in the heart of Piraeus, you could feel a light northerly breeze blowing just enough to caress the sea. Just enough to make its presence felt, along with those who had instinctively made their way to the location, realizing the gravity of the moment. It was June 18, 2010, and an entire era was coming to an end in one of the chambers of the Reds’ headquarters: one era was passing the baton to a new one.
Socratis Kokkalis, after 17 years, had long felt that his time as president of Olympiacos had come full circle. However, the right individual had to be found to turn to a new page. As fate would have it, a scenario that had been repeatedly alluded to in sports columns and sports dailies over the past few days played out.
It was Evangelos Marinakis, Miltiadis Marinakis’ son, who would be taking up the Club’s reins—someone who had Olympiacos and Piraeus in his blood.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });This was a man whose word is his honor; an individual with the necessary financial resources to guarantee a smooth transition from one era to the next for Greece’s most dominant and popular Club. Above all, he had the grit required for this given moment in time.
The calendar showed a date of June 18, 2010. Greece was before a decade-long fiscal and economic crisis that had just engulfed the country with a vengeance. Only 40 days or so had passed since the Greek government had sought a first IMF bailout, ushering in a period of economic, political and social turbulence that was without precedent in the post-war history of the east Mediterranean country. This was a crisis that, according to many, that changed the Greek people forever.
In the meantime, it was amid this tumultuous period that Olympiacos, as an organization, had to deal with both its own uncertain future and the general downturn affecting the entire country. This twin challenge mandated that the Club conform with the “new order” of things.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });At the same time, Olympiacos’ archrivals Panathinaikos—which sported a “multi-shareholder” ownership scheme comprised of several prominent businessmen—had just won the Double in football. With the team’s coffers full, a championship roster in place, and guaranteed revenue from an upcoming Champions League participation, it looked like the “Greens” were ready to extend their dominance far into the future. In fact, conditions were ideal for that team’s success.
‘Every Olympiacos fan should be confident about the days ahead. The future will be as bright as the past,’ Marinakis said on July 6, 2010, when he spoke in public about his involvement with the Club for the first time
Courage shows the wayFor a year and a half, Kokkalis had been trying to create the conditions to ensure a bright future for Olympiacos. He had sent personal letters to influential friends, such as prominent shipowners and businessmen known for their affinity for the Reds. At some point, he announced that a 40-percent stake in the team’s shares was on offer, and he then went on to discuss the possibility of selling the team outright or even developing a co-ownership scheme.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });In the end, only one real candidate emerged; one endowed with tremendous courage; one determined to engage in an “all against one” contest that he has kept up for 15 years now, and which is still going strong. It was Miltiadis’ son. The same man who on the morning of May 31, 2024 held the Europa Conference League trophy aloft—the first European title ever won by a Greek football club—in front of the monument to the victims of the Gate 7 tragedy. It was the same man who brought the trophy to the gravesides of his father, Miltiadis, and Olympiacos legend Savvas Theodoridis, moments with the power to stir the emotions even now.
The truthOf course, the ownership transition was no simple matter—which didn’t come as a surprise to those involved in the process. Marinakis himself has almost never referred to what he discovered and received when he took over the helm of the entire organization.
On the surface, the new era began with a practically empty roster for the football team, which had just finished 5th in the Super League first division championship. Commercial revenues for the coming years had already been collected in advance, while the accounting books listed a series of outstanding arrears. At the same time the amateur side was “bankrupt”, its sports departments were burdened with millions of euros in debts and with non-existent revenue prospects, while rosters barely included one or two active athletes on each team.
The complete and glorious turnaround is now well known to all. Today, in hindsight, it’s easy to talk about a “happy end” and “let bygones be bygones”. Thankfully we’ll never know what would have transpired if Evangelos Marinakis had listened to the “voice of reason” rather than his heart. However, that doesn’t mean that what he accomplished could have been accomplished by someone else.
Every single red-and-white stripeWhich poses the question: “how did he pull it off?”
Obviously, the first answer is that he made a huge investment, because that’s where it all starts. Another primary ingredient was love! Love for the team, and endless hours stooping over a very ambitious project. There was also a distinct personal cost entailed, as his involvement often made him the target of a corrupt system, which when it backs off, it only does so only momentarily before rearing its ugly head again…and again.
Olympiacos’ “restart” had all the trappings of a technocratic plan that could now serve as a case study, with the project’s main axes still in place.
Strictly in terms of football, for instance, the Rentis Training Center has been transformed into one of the best in Europe, with an emphasis on developing and promoting the next generation of Olympiacos stars.
A solid organizational chart defines the football department from bottom (the youth academies) to top (the seniors’ side), with the “Iberian school” (Portuguese and Spaniards) preferred as trainers and top coaching staff. There’s also a strategic goal to develop Olympiacos into a “selling club”, bringing it in line with the leading trends on Europe’s central football stage. A solid agenda for growth on the football side has emerged and gradually attracted some of the most significant personalities in global football.
The catchphrases of the past 15 years of success and accomplishments have been “persistence” and “legacy”, coupled with a determination to cultivate champions who care about everything that goes on in the world around them, and are always on the lookout for ways to “return the love” to fans and society as a whole. Every decision, every initiative, every plan is akin to stitching together a fine cloth—just like the stripes on the 2025 red-and-white jersey created to commemorate the club’s 100th anniversary.
The restartHowever, Marinakis didn’t stop at football, where he elevated the Club to as high as 21st place in the European ranking and made it the first organization to win two UEFA trophies (the Conference League and the Youth League) in the same season. He wasn’t just the only president in Greek football history to win the first division (Super League) championship in his inaugural year, or putting in place the underpinnings for a new dynasty that went on to win seven championships in a row (2011-2017) and 11 Cups in 15 years (73.3%)—the most successful tally of all time.
What Marinakis did was take charge of the entire red-and-white multi-sports organization—excluding the pro basketball team, which is run by the Angelopoulos brothers—and achieve a comprehensive and ground-breaking restart. In fact, the Marinakis era could easily be described today as “our finest years”.
During the past amazing 15 years the Reds have achieved a great deal. The Club created new heroes and cultivated its status as a Legend; it created new thrilling memories for the millions of its fans and filled the head office’s shelves with new trophies. Above all, Olympiacos served as an example of resilience for Greece itself, which was engulfed in the worst crisis in its post-war history and from which it emerged. Proof that we can all persevere.
A perennial No. 1During his tenure, the amateur Olympiacos organization, with Michalis Kountouris serving as its president, has accumulated 128 titles—including 10 European titles—among the core team sports!
Seven European titles have been won by the women’s water polo team, and one each by the men’s water polo side, the men’s volleyball and the women’s volleyball teams. This makes Olympiacos the most prolific multi-sport club in the world, with successes at every level.
In doing so, the organization with the laurel-crowned youth on its jerseys has managed to overtake sports giants such as Barcelona and Benfica, and climbed to No. 1 in the international list for the most trophies won. At the time of writing, Olympiacos has won no fewer than 327 titles across all team sports!
At the same time, the Reds have produced numerous Olympic champions who have brought honor to the “Blue-and-White” Greek flag and promoted the name Olympiacos around the world.
Every word a contract“Every Olympiacos fan should be confident about the days ahead. The future will be as bright as the past,” Marinakis said on July 6, 2010, when he spoke in public about his involvement with the Club for the first time.
“I myself am taking the risk of contributing a great deal of money to help Olympiacos exit the difficult situation it finds itself in both financially and competitively. My vision is to transform Olympiacos into a self-sufficient Club that operates to the highest professional standards and relies on its fans. I want our stadium to be full every Sunday, and for every home to have the jersey of its favorite player in it,” he emphasized, gazing out over an audience of hundreds and looking Stavros Daifas straight in the eye.
Daifas, who had successfully led Olympiacos as president in the late 1970s and early 1980s, was there in that hall on that day, just as he had been decades earlier when Marinakis, a child still, had come to the Club with his hand held by his father Miltiadis, “who conveyed to me his own love and devotion for our Club”, Evangelos Marinakis reminded all those present as he inaugurated the dream of a new era for Olympiacos.
That glorious momentSometimes, it’s really interesting to look back and revisit some of the statements that were made 15 years ago. That’s especially true in this case, when the man at the helm certainly wasn’t making idle pronouncements. He acted on those pledges.
Marinakis provided soul and substance to his vision by combining his own dream with the dreams of millions of fans. His only “miscalculation” was in making a “… personal commitment that youngsters, the new generation of Olympiacos fans, will experience the same joys that we all have here at the Karaiskakis (Stadium).”
Instead, the Olympiacos fans who were in the Nea Filadelfia Stadium on the evening of May 29 realized that the supreme joy they were feeling was unprecedented. It was a moment that surpassed all expectations and remains eternal.
Εκείνο το απόγευμα Παρασκευής, έξω από τα γραφεία της ΠΑΕ στην πλατεία Αλεξάνδρας ένιωθες πως ο ελαφρύς βοριάς φυσούσε τόσο όσο, ίσα για να χαϊδέψει τη θάλασσα: λες και ήθελε με τον τρόπο του να δηλώσει και αυτός την παρουσία του, ανάμεσα σε εκείνους που αυθόρμητα κατηφόρισαν ως εκεί αντιλαμβανόμενοι την ιστορικότητα της στιγμής. Ηταν 18 Ιουνίου του 2010 και σε μια από τις αίθουσες του ερυθρόλευκου μεγάρου, ολοκληρώνονταν μια εποχή, παραδίδοντας τη σκυτάλη στην επόμενη. Ο Σωκράτης Κόκκαλης έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια ένιωθε από καιρό πως ο κύκλος του έκλεισε. Επρεπε όμως να βρεθεί και ο κατάλληλος για να ανοίξει τον δικό του. Και όντως όσα γράφονταν επίμονα τις τελευταίες ημέρες στις εφημερίδες ήταν γεγονός. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο γιος του Μιλτιάδη, ήταν εκείνος που αναλάμβανε την ευθύνη. Κάποιος που ο Ολυμπιακός και ο Πειραιάς κυλούσαν στο αίμα του.
Με λόγο τιμής. Με μπέσα. Με την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια για να εγγυηθεί τη «μετάβαση». Μα κυρίως με τη μαγκιά που απαιτούσε η στιγμή. Ρίξτε μια ματιά ξανά στο ημερολόγιο: 18 Ιουνίου 2010, στην Ελλάδα της κρίσης. Τότε που ετοιμάζονταν… να λυγίσουν βουνά. Είχαν περάσει μόλις 40 ημέρες από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και όσοι τεχνοκράτες καταλάβαιναν τι ερχόταν άφηναν στην άκρη τις απόψεις τους και έκαναν τον σταυρό τους μπρος στην αχαρτογράφητη συμφορά που όπως αποδείχθηκε επηρέασε τη χώρα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Που μας δοκίμασε, και ίσως τελικά μας άλλαξε σαν ανθρώπους. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο το χάος που ερχόταν.
Δεν ήταν μόνο η μεγάλη εικόνα. Είχε την υποχρέωση να εναρμονιστεί και με τη νέα τάξη πραγμάτων. Απέναντι, ο παραδοσιακός αντίπαλος Παναθηναϊκός είχε μόλις κατακτήσει το νταμπλ και με τη «σύμπλευση» μιας σειράς επιφανών επιχειρηματιών, την περίφημη διοίκηση της «πολυμετοχικότητας», έμοιαζε έτοιμος να απλώσει την κυριαρχία του σε βάθος. Είχε τα ταμεία του γεμάτα. Μια ομάδα πρωταθλήτρια. Εξασφαλισμένα έσοδα από το επόμενο Champions League. Τις τέλειες προϋποθέσεις.
«Όλοι οι Oλυμπιακοί να είστε σίγουροι για το αύριο. Το μέλλον θα είναι λαμπρό όσο το παρελθόν» έλεγε συγκινημένος στις 6 Ιουλίου του 2010, ανοίγοντας για πρώτη φορά τα χαρτιά του σε κοινή θέα
Με όλο το θάρροςΕπί έναν χρόνο και κάτι προσπαθούσε ο Σωκράτης Κόκκαλης να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επόμενη ημέρα στον Ολυμπιακό. Εστελνε προσωπικές επιστολές σε επιφανείς φίλους του. Σε εφοπλιστές ερυθρόλευκων αισθημάτων, σε επιχειρηματίες κ.λπ. Ανακοίνωσε κάποια στιγμή τη διάθεση της παραχώρησης του 40%. Συζητούσε το ενδεχόμενο της πώλησης ή ακόμη και της συνιδιοκτησίας. Ενας εμφανίστηκε στα αλήθεια. Με όλο το θάρρος του κόσμου. Αποφασισμένος για μια «μόνος μου και όλοι σας» παρτίδα που συμπληρώθηκαν 15 χρόνια και ακόμη κρατά.
Ναι, ο γιος του Μιλτιάδη. Ο ίδιος που το πρωινό της 31ης Μαΐου του 2024 κρατώντας το τρόπαιο του Europa Conference League, το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κατέκτησε ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, πήγε ως το μνημείο των θυμάτων της Θύρας 7. Και έπειτα στους τάφους του πατέρα του και του Σάββα Θεοδωρίδη σε μια στιγμή που ανατριχιάζει ακόμη και στην ανάγνωση.
Η αλήθειαΦυσικά δεν ήταν απλή η μετάβαση. Και όσοι έζησαν εκείνη την εποχή και γνωρίζουν τις λεπτομέρειες; Εστω με την υποσημείωση πως «όσα ποτέ δεν είπαμε, αυτά δεν λησμονιούνται». Για ό,τι ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρέλαβε – και δεν μίλησε, σχεδόν ποτέ. «Αδειο» ρόστερ από ένα γκρουπ που μόλις είχε τερματίσει στην 5η θέση. Προεισπραγμένα εμπορικά έσοδα που δέσμευαν τα επόμενα χρόνια. Μια σειρά από ληξιπρόθεσμες οφειλές. Και την ίδια στιγμή: «Χρεοκοπημένος» και ο Ερασιτέχνης.
Με άδειο ταμείο, χρέη εκατομμυρίων ευρώ και αγωνιστικά τμήματα που με το ζόρι είχαν στη διάθεσή τους 1-2 δελτία αθλητών. Μεταξύ μας; Ξέρουμε όλοι τη συνέχεια της ιστορίας. Και εύκολα λες σήμερα happy end, με όλη την καλή διάθεση να ξεχάσεις. Ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε, αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης άκουγε τη φωνή της λογικής και όχι της καρδιάς του. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι όσα κατάφερε θα μπορούσε και άλλος να τα καταφέρει.
Κάθε ρίγαΠώς το έκανε; Προφανώς κάνοντας μια τεράστια οικονομική επένδυση, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Με αγάπη. Μεράκι. Ωρες ατελείωτες, πάνω από το φιλόδοξο project. Ξεκάθαρο προσωπικό κόστος, καθώς η ενασχόλησή του τον έβαλε πολλές φορές στο «σημάδι» ενός βρώμικου συστήματος που… μοναχά ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Αλλά και με ένα τεχνοκρατικό σχέδιο case study. Σχηματίζοντας μια σειρά από «άξονες» που κρατούν μέχρι σήμερα. Μιλώντας μόνο για ποδόσφαιρο; Η εξέλιξη του αθλητικού κέντρου του Ρέντη σε ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Η επιμονή στην παραγωγική διαδικασία και η φιλοδοξία για τον Ολυμπιακό που θα αναδεικνύει τους επόμενους άσους του. Το ισχυρό οργανόγραμμα. Η επιλογή της ιβηρικής σχολής για τον πάγκο, με επιμονή σε ισπανούς και πορτογάλους προπονητές.
Η απόφαση για τη μετατροπή σε selling club προκειμένου να προκύψει και η εναρμόνιση με την κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας πανίσχυρης ατζέντας που σταδιακά συμπεριέλαβε κάποιους από τους σημαντικότερους ανθρώπους του παγκόσμιου football. Η επιμονή. Το legacy. H ενσυναίσθηση και η καλλιέργεια ενός πρωταθλητή που νοιάζεται για όσα συμβαίνουν γύρω του και το βάζει σκοπό «να επιστρέψει στην αγάπη». Ολα τους λες υπολογισμένα με ακρίβεια. Ραμμένα στο χέρι: Σαν τις ρίγες της επετειακής ερυθρόλευκης φανέλας για τα 100 χρόνια του συλλόγου.
ΕπανεκκίνησηΚαι ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έμεινε μόνο στο ποδόσφαιρο, όπου το έφτασε ως το Νο 21 του ευρωπαϊκού ranking και του προσέφερε την τιμή να γίνει το πρώτο club που κατακτά στην ίδια σεζόν δύο τρόπαια UEFA (Conference League, Youth League). Δεν έγινε ο μοναδικός πρόεδρος στην Ιστορία που καταφέρνει να κατακτήσει με την «πρώτη» το πρωτάθλημα της Super League, ο ηθικός αυτουργός της δυναστείας των επτά σερί (2011-2017) και εκείνος που μετρά ήδη 11 κούπες σε 15 χρόνια (73,3%). Ο πιο πετυχημένος όλων των εποχών.
Ανέλαβε την ευθύνη συνολικά σε φόντο ερυθρόλευκο – εξαιρώντας την ομάδα μπάσκετ που κρατούν στα χέρια τους οι αδερφοί Αγγελόπουλοι – καταφέρνοντας μια κανονική επανεκκίνηση. Και η παρουσία του προκάλεσε αυτό που εύκολα σήμερα περιγράφεται σαν «τα καλύτερά μας χρόνια».
Σε αυτή την καταπληκτική 15ετία οι Ερυθρόλευκοι πέτυχαν πολλά. Δημιούργησαν νέους ήρωες, καλλιέργησαν τον μύθο τους. Φρόντισαν για υπέροχες αναμνήσεις και γέμισαν τα ράφια τους με τρόπαια. Πριν από όλα όμως έγιναν παράδειγμα για μια χώρα που μπήκε και βγήκε στη μεγαλύτερη κρίση που της έτυχε μεταπολεμικά. Η απόδειξη πως μπορούμε να τα καταφέρουμε…
Στο Νο 1Επί των ημερών του ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός, έχοντας πρόεδρο τον Μιχάλη Κουντούρη, μετρά 130 τίτλους εκ των οποίων δέκα ευρωπαϊκούς στα βασικά ομαδικά αθλήματα! Επτά ευρωπαϊκά έχει πανηγυρίσει στο γυναικείο πόλο και από ένα σε πόλο ανδρών, βόλεϊ ανδρών και βόλεϊ γυναικών, με αποτέλεσμα να καταστεί ως ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στον κόσμο με επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα.
Με αυτόν τον τρόπο ο «αιώνιος έφηβος» τρέχοντας ένα απίθανο ράλι κατάφερε να προσπεράσει κολοσσούς όπως η Μπαρτσελόνα και η Μπενφίκα και ανέβηκε στο Νο1 της διεθνούς λίστας με τα περισσότερα τρόπαια. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι τίτλοι – στα ομαδικά σπορ – είναι 330. Αλλά την ώρα της ανάγνωσης ποιος ξέρει πού μπορεί να έχει φτάσει ο αριθμός τους. Παράλληλα η διαδικασία αυτή γέννησε Ολυμπιονίκες, που κάνουν το κόκκινο… βαθύ γαλάζιο. Και διαφημίζουν το όνομα του Ολυμπιακού στα πέρατα του κόσμου. Ενας διάσημος και πρωταθλητής…
Κάθε λέξη«Ολοι οι Ολυμπιακοί να είστε σίγουροι για το αύριο. Το μέλλον θα είναι λαμπρό όσο το παρελθόν» έλεγε συγκινημένος στις 6 Ιουλίου του 2010, ανοίγοντας για πρώτη φορά τα χαρτιά του σε κοινή θέα. «Παίρνω προσωπικά το ρίσκο να συνεισφέρω πολλά χρήματα για να βγει ο Ολυμπιακός από αυτή τη δύσκολη οικονομική και αγωνιστική συγκυρία. Οραμά μου είναι η μετεξέλιξη του Ολυμπιακού σε έναν αυτάρκη σύλλογο που θα λειτουργεί σε επαγγελματικά πρότυπα και θα στηρίζεται στον κόσμο του. Θέλω το γήπεδό μας να είναι γεμάτο κάθε Κυριακή.
Και σε κάθε σπίτι να υπάρχει μια φανέλα του αγαπημένου σας παίκτη» συμπλήρωνε και στο ακροατήριο ανάμεσα σε εκατοντάδες έριξε τη ματιά του στον Σταύρο Νταϊφά που ήταν εκεί όπως και τότε, που ο Βαγγέλης Μαρινάκης κρατώντας από το χέρι τον πατέρα του Μιλτιάδη «που μου μετέφερε την αγάπη και την αφοσίωση για τον σύλλογό μας» άνοιγε τις ερυθρόλευκες πύλες του ονείρου.
Η στιγμήΕχει πραγματικά ενδιαφέρον καμιά φορά να γυρίζεις πίσω. Να ψάχνεις μέσα σε λέξεις που ειπώθηκαν προ 15ετίας. Ειδικά σε αυτή την περίπτωση. Διότι εκείνος που κρατά το τιμόνι, δεν έκανε μόνο εξαγγελίες. Τις υλοποίησε. Εδωσε ψυχή και ύλη στο όραμά του μπερδεύοντας το δικό του όνειρο με τα όνειρα εκατομμυρίων φιλάθλων. Σε ένα μόνο λάθεψε όπως αποδείχθηκε.
«Θέλω να δεσμευθώ προσωπικά ότι τα νέα παιδιά, οι νέοι φίλοι του Ολυμπιακού θα ζήσουν τις ίδιες χαρές που ζήσαμε όλοι εμείς εδώ στο Καραϊσκάκη» είπε τότε. Οσοι βρέθηκαν όμως το βράδυ της 29ης του Μάη στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ξέρουν ότι εκείνη η υπέρτατη χαρά δεν είχε προηγούμενο. Η στιγμή που ξεπέρασε την προσδοκία και συνάντησε την αιωνιότητα…
It was the dawn of a new era. A change had been in the works for years, but the time had come to implement it. There was no going back, that was clear. Inasmuch as it was also a political element, because the vigorous demands of the footballers’ trade union for better working conditions and institutional safeguards were being voiced ever more loudly and backed up by industrial action (with strikes in 1977 and 1979). At the time, center-left parties were holding discussions with the trade unionists. The conservative side, manifested in the government under Konstantinos Karamanlis, is under pressure, and it acts…
March 1979. The much-vaunted bill for turning the (semi-amateur) clubs of the Greek first division into public limited companies is read in Parliament. With boards of directors, share capital, and—as a sign of goodwill (read: to attract prominent financial movers and shakers)—debt write-offs. The bill is passed. The historic legislation is Law 879/79, and wit it begins a new chapter in Greek football: its professional era.
While some columnists were glibly waxing lyrical about the demise of the “romance that was football”, the new “cynical” reality was already creating massive demands for the clubs. In essence, becoming an FC Ltd was the same as opening a shop or assorted other business. And if the new business was to do well and establish itself, a strong (financially, first of all) main shareholder-cum boss would be needed. Which is all well and good. But who? For Olympiacos, after the glory years with captain Nikolas Goulandris calling the shots, the lack of a business leader of comparable stature had been as obvious as it was costly, as evidenced by four years without a championship, cash flow problems, all sorts of issues.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Inevitably, there was a great deal of pondering going on down by the seaside Olympiacos’ headquarters, until the news broke.
With a share capital ultimately set at 110 million drachmas, divided into 22,000 shares with a nominal value of 5,000 drachmas each, and with 10% going by law to the amateur Olympiacos side, the football Club turns a page in a new era
The ‘scoop’ of the decadeWe’re not breaking news here, of course: 45 years after the fact, everyone knows the story. It’s one of those which linger on in the press rooms—the ghosts of “scoops” past. The starring role was played by one of the top Olympiacos reporters of the time, Kostas Mylonas, who was writing for the Apogevmatini at the time. He had an appointment, he wrote, one afternoon in early July with Iraklis Tsitsalis. He was writing a piece on how Greek teams were dealing with all the new requirements being placed on them, and Tsitsalis was both president of Olympiacos and chair of the committee elected by the general assembly of shareholders to manage the process of founding the new company. Its members were Leonidas Theodorakakis, Michail Kouvaris, Andrianos Danos, Christos Marangakis, Dimitrios Spanos and Manolis Tsachilidis. He hadn’t even sat down when members stood up and said, “we’re leaving!”.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });He asks: “Where are we going?” The answer was to see guy who’s taking over Olympiacos.
A few minutes later they were at Akti Miaouli 85, on the third floor. Mylonas outside, waiting in the lobby with the photographer. Tsitsalis tells the secretary he’s there. A “come in” later, he heads into the luxurious office and informs a certain Stavros that he’s brought a reporter with him. The news excites a powerful reaction: “What business do I have talking to the papers?” But he convinces him in the end.
The next day a grand “scoop” is published, one of those that actually deserves the label of “exclusive”, which would provide a detailed account of the historic development: moving forward, Olympiacos would be in the hands of a team of shipowners to be headed, as first among equals, by Stavros Daifas. Inevitably, there was many a sigh of relief down by Olympiacos’ Piraeus headquarters.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Born in Kalamata in 1927 into a traditional maritime family of ships’ captains, but raised in Piraeus, Daifas was self-made man and undoubtedly a key div in the post-war shipping community. He wasn’t a member of the “elite club” who owned huge commercial fleets. In fact, in the mid-1970s, Daifas Stavros Marine Enterprise SA consisted of 12 freighters all told, with a total capacity of 117,000 tons. Smart, honest and a talented conversationalist, he described as “a shipowner as comfortable at a high society soiree as he was in a port-side taverna”. He wielded considerable influence in shipping circles through his presence on the board of the Union of Greek Shipowners (UGS, 1975-82, first as a member, then as a vice-president), a body which also serves as a link between shipowners and state actors.
Tsitsalis knew all that. He was, after all, a director in the National Bank of Greece’s shipping department and he had been friends with Daifas for years. Of course, Daifas was also a lifelong fan of Olympiacos—it once got out that he almost missed his wedding when a Cup game went all the way to a penalty shoot-out! All of which explains why Tsitsalis approached him. It explains the proposal, and possibly the pressure he put on Daifas to take charge.
From the left: manager Alketas Panagoulias, Thanasis Bebis, Miltiadis Marinakis and Michalis Fotiou, watch a match against OFI Crete from Olympiacos’ bench at the Georgios Karaiskakis Stadium in 1982. The legendary Club is in the hands of Piraeus men, a development that will be crowned with success and triumphs.
The gambitDaifas said no at first. But he would go on to have second thoughts. Considering what the Club could do then and comparing that with the prospects the move to a professional footing could usher in, he accepted. But, given the importance of the task and the accompanying risk, and with a specific concept in mind, he declared he wouldn’t do it alone. There’s power in unity. He pulled it off by means of a… trick. As he tells it, he “baited the hook” at a UGS board meeting. As legend goes, the conversation went something like this:
That blindsided them, but in the end, he convinced them. The undertaking would be led by Daifas. However, he’d have a number of others at his side, including some “major players” in Greek shipping: Antonis Chandris, Aristomenis (Menis) Karagiorgis, Miltiadis Marinakis (the late father of the Club’s guiding light today, Evangelos Marinakis), Nikos and Dimitris Nomikos, Stathis Gourdomichalis, Loucas Haji-Ioannou (each of whom could acquire up to a 20% stake). All of them on the board of the shipowners’ union.
On a Friday morning, July 13, is the crucial day. History is made. Barely 24 hours after the “opening” of the share purchase period (July 12-20, the pre-registration for small shareholders had been up and running since the end of June, at the Club). “Without drum rolls and statements to the press, they went to the bank (ed: Algemene Bank Nederland (ABN), 59, Akti Miaouli St. — National Bank, which had been designated for such transactions, was on strike— deposited the money, and took their shares,” press reports of the day wrote.
The consideration was 61 million drachmas, twice the amount that a competing business group, led by former Club president Kostas Thanopoulos, had announced as available. Thanopoulos’ primary “running mate” was Aristeidis Alafouzos, the former president of Panathinaikos, along with Mavroleon, Choulis, Mamalis, Petropouzos, Giannopoulos and others. With the share capital ultimately set at 110 million drachmas, divided into 22,000 shares with a nominal value of 5,000 drachmas each, with 10% going by law to amateur Olympiacos, the parent club, which explicitly held the majority stake.
“They astonished the nation with the move they made yesterday. Top financial players in Greece, they are going to make Olympiacos great,” a newspaper headline blared. Various press reports had earlier referred to other names, which never showed up, the reason why the first publications spoke, non-committedly and vaguely, of a “group of five shipowners”.
Gradually, and while Tsitsalis was rightly declaring his initiative to have been justified (“incorruptible and selfless individuals, of international stature, for whom Olympiacos is a major goal”), other names, with smaller or larger stakes in the Club, would emerge, such as Nikos Efthymiou (president, briefly in 1986, after Daifas’ departure), Nikos Livanos, Michalis Peratikos, Mimis Koutroubousis, Zacharias Kritsas.
Four consecutive championships were won until 1983. This was a new ‘dynasty’, a team that was a reference point after the Goulandris era. This was a flashy team, but a tough roster, indicative of the traits of its home, the port city of Piraeus.
Four in a row…“We’re going to try and change everything!” This was the doctrine of the “new era”, according to the historic statement Daifas made on that historic first day: July 26, 1979. Starting at home, with a “caretaker” management in place under Tsitsalis until the September elections, when Daifas’ first term as president would officially begin, and Miltiades Marinakis in the post of general manager.
All outstanding debts to the players were settled, a new management chart was introduced (in which Lola Daifa, the wife of Stavros’ cousin, Ionas, would occupy a crucial place down the years), and work began on creating a strong squad. That started out humbly, with the announcement that the young goalkeeper Andreas Tsakmakidis would be joining the club from Missolonghi in the Club’s first ever professional transfer. This continued with targeted moves that made their mark, such as the acquisitions of Novoselac, Kousoulakis, Nikoloudis and Alström in December. Despite the challenges in between (manager Veselinović being replaced by Górski, for instance) it ended up being a total triumph: Olympiacos’ 2-0 victory in a legendary tie-break game against Aris Thessaloniki in Volos to decide the season’s champions, the first professional championship and the first for Olympiacos after six barren years.
By 1983 a string of four championships in a row would be achieved. The team was a legend—the first since the Goulandris years. Not showy, but “tough”. This was a team derived from the port not the penthouses – a true Piraeus team. Several top-caliber players were added down the years, such as goalkeeper Sarganis, Anastopoulos, Mitropoulos, Michos, Orfanos, Gounaris, Estavillo and others.
A careful and trusted management was in place, which despite its “tight-fisted” policy on outlays for player purchases, managed to stage a spirited defense against a behind-the-scenes animosity that was “sharpening its claws” in the face of Daifas’ monumental quip: “You’re all dwarfs before Olympiacos”.
Until 1984, that is. After that, for whatever reasons, it was a different era…
Ηταν το χάραμα μιας νέας εποχής. Υφέρπουσας εδώ και χρόνια, αλλά άφευκτα, πια, «εκτελεστέας». Μονόδρομος, a priori. Καθόσον ζήτημα (και) πολιτικής. Ο συνδικαλισμός των ποδοσφαιριστών, κουβαλώντας στον σάκο εργασίας τη σφριγηλή διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας και θεσμικών κατοχυρώσεων, γιγάντωνε ολοένα φωνή και δράση (βλ. απεργίες ’77 – ’79). Η Κεντροαριστερά συνομιλεί. Η (κυβερνώσα) Δεξιά, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πιέζεται. Και δρα…
Μάρτης του ’79. Η κατάθεση στη Βουλή του περιβόητου νομοσχεδίου για τη μετατροπή των (ημιερασιτεχνικών) σωματείων της Α’ Εθνικής σε Ανώνυμες Εταιρείες (ΠΑΕ). Με διοικητικά συμβούλια, μετοχικό κεφάλαιο – και, σ’ ένδειξη καλής θέλησης (aka προσέλκυσης επιφανών, οικονομικά, παραγόντων), διαγραφή χρεών. Η υπερψήφιση. Ο ιστορικός νόμος 879/79. Η σελίδα είχε γυρίσει…
Ενόσω οι ιστοριογράφοι ακόνιζαν ανέξοδα μολύβια για το (τυπικό) κύκνειο άσμα «του ποδοσφαιρικού ρομαντισμού», η νέα, «κυνική» πραγματικότητα δημιουργούσε ογκώδεις απαιτήσεις. ΠΑΕ σήμαινε, ουσία, «μαγαζί». Κι ένα «μαγαζί», για να στηθεί και να στεριώσει, προϋπέθετε, εξ ορισμού, ισχυρό (οικονομικά, κατ’ αρχήν) «αφεντικό». Τελεία, ωραία. Αλλά ποιος; Για τον ολυμπιακό οργανισμό, μετά τα χρόνια του καπετάν Νικόλα Γουλανδρή, η έλλειψη ενός ηγέτη αναλόγου διαμετρήματος είχε αποδειχτεί ηχηρή και κοστοβόρα. τέσσερα χρόνια μακριά απ’ το Πρωτάθλημα, ταμειακές «δυσανεξίες», διάφορα. Αρα; Τι; Στη Ζέα, στ’ ακροθαλάσσι, η περισυλλογή περίσσευε, μοιραία. Ωσπου «έσκασε» το/ένα δημοσίευμα…
Με το μετοχικό κεφάλαιο ορισθέν, τελικώς, στα 110 εκατ. δρχ., μεθερμηνευόμενον σε 22.000 μετοχές ονομαστικής αξίας 5.000 δρχ. εκάστη και το 10% διά νόμου στον Ερασιτέχνη, ο Ολυμπιακός γύρισε σελίδα
Το αποκλειστικόΗ ιστορία δεν είναι άγνωστη. ίσα-ίσα. Απ’ αυτές που επιμένουν, δεκαετίες έπειτα, να κόβουν βόλτες στα δημοσιογραφικά γραφεία, με το κεφάλι τους ψηλά. «Πρωταγωνιστής», ένας απ’ τους κορυφαίους ρεπόρτερ Ολυμπιακού της εποχής, ο Κώστας Μυλωνάς – τότε, στην «Απογευματινή». Μεσημέρι, λέει, αρχές Ιουλίου, στο πλαίσιο αφιερώματος για την προσαρμογή των ομάδων στις νέες απαιτήσεις, έχει κλείσει ραντεβού με τον Ηρακλή Τσιτσαλή, τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, αλλά και (πρόεδρο) της Επιτροπής που είχε εκλέξει η ΓΣ για το «τρέξιμο» των διαδικασιών ιδρύσεως της ΠΑΕ (μαζί με τους Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, Μιχαήλ Κούβαρη, Ανδριανό Ντάνο, Χρήστο Μαραγκάκη, Δημήτριο Σπανό, Μανώλη Τσαχειλίδη). Δεν πρόλαβε να κάτσει: – Φεύγουμε! – Για πού; – Γι’ αυτόν που θα πάρει τον Ολυμπιακό!
Λίγα λεπτά αργότερα, το… GPS τους άφηνε Ακτή Μιαούλη 85, γ’ όροφος. Ο Μυλωνάς, απ’ έξω, περιμένει, στον χώρο υποδοχής – μαζί και ο φωτογράφος. Ο Τσιτσαλής ενημερώνει τη γραμματεία και στο «περάστε», μπαίνει στο πολυτελές γραφείο κι ενημερώνει… κάποιον Σταύρο για την παρουσία του δημοσιογράφου. Εισπράττει έντονη αντίδραση – «τι δουλειά έχω εγώ να μιλήσω στις εφημερίδες;». Μα, τελικά, τον πείθει. Την επομένη, ένα σούπερ «αποκλειστικό», από εκείνα που έχουν λόγο να λέγονται, θα ενημέρωνε διεξοδικά για την ιστορική εξέλιξη: ο Ολυμπιακός περνούσε στα χέρια team εφοπλιστών. Με επικεφαλής, «πρώτο μεταξύ ίσων», τον Σταύρο Νταϊφά. Στη Ζέα, στ’ ακροθαλάσσι, περίσσευε μοιραία η ανακούφιση…
Γεννημένος στην Καλαμάτα (1927), από παραδοσιακή οικογένεια ναυτικών, καραβοκύρηδων, αλλά μεγαλωμένος στον Πειραιά, αυτοδημιούργητος, καίτοι σημαντικός, οπωσδήποτε, μεταπολιτευτικά, παράγοντας της ναυτιλιακής κοινότητας, δεν ανήκε στο club εφοπλιστών με τεράστιο εμπορικό στόλο – για την ακρίβεια, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η «Daifas Stavros Marine Enterprise SA» μετρούσε 12 φορτηγά, συνολικής μεταφορικής δυνατότητας 117.000 τόνων. Ευφυής, ωστόσο, έντιμος και δεινός συνομιλητής, «εφοπλιστής σαλονάτος και μάγκας λιμανίσιος», όπως γράφτηκε, ασκούσε ουσιαστική επιρροή στους εφοπλιστικούς κύκλους, μέσα απ’ την παρουσία του στο ΔΣ της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (1975-82 μέλος κι έπειτα, αντιπρόεδρος), συνδετικός κρίκος, πλην άλλων, μεταξύ εφοπλισμού και κυβερνήσεων.
Ο Τσιτσαλής τα ήξερε όλα αυτά – διευθυντής, εξάλλου, στο ναυτιλιακό τμήμα της Εθνικής Τράπεζας και φίλοι, από ετών. Μαζί και τα «ερυθρόλευκα» αισθήματά του – κάποτε διέρρευσε πως κόντεψε να χάσει τον… γάμο του, επειδή ο Ολυμπιακός έπαιζε Κύπελλο στα πέναλτι! Εξού και η προσέγγιση. Η πρόταση. Η πίεση να αναλάβει…
Από αριστερά Παναγούλιας, Μπέμπης, Μιλτιάδης Μαρινάκης και Μιχάλης Φωτίου, παρακολουθούν ματς με τον ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη το 1982. Ο Ολυμπιακός Πειραιώς στα χέρια των Πειραιωτών, ένα στοίχημα που κερδήθηκε πανηγυρικά
Το τρικΑρχικά, ο Νταϊφάς αρνείται. Στην πορεία, το ξανασκέφτεται. Και, συνεκτιμώντας δυνατότητες και προοπτικές, αποδέχεται. Αλλά, δεδομένου του βάρους/ρίσκου της περίπτωσης, έχοντας ένα συγκεκριμένο concept κατά νου: όχι μόνος. Ισχύς εν τη ενώσει. Το πέτυχε, μέσω ενός… τρικ. Σε μία, λέει, συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΕΕ, έριξε το… δόλωμα ότι, δήθεν, «οι κομμουνιστές θέλουν να πάρουν τον Ολυμπιακό! Καταλαβαίνετε ότι, λόγω του Πειραιά, αυτό θα επηρεάσει τη ναυτιλία, τους ναυτικούς μας. Θα έχουμε προβλήματα!» – «Και τι προτείνεις;» – «Να αγοράσουμε εμείς την ΠΑΕ απ’ τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό!».
Αιφνιδιάστηκαν. Μα, πείστηκαν. Επικεφαλής, ο Νταϊφάς. Και συν αυτώ, μια σειρά ονόματα, κάποια «βαριά», του εφοπλιστικού – ναυτιλιακού χώρου. Αντώνης Χανδρής, Αριστομένης (Μένης) Καραγιώργης, Μιλτιάδης Μαρινάκης (ακριβώς: ο αείμνηστος πατέρας του νυν ερυθρόλευκου ηγέτη, Βαγγέλη Μαρινάκη), Νίκος και Δημήτρης Νομικός, Στάθης Γουρδομιχάλης, Λουκάς Χατζηιωάννου (καθείς με δυνατότητα απόκτησης μετοχών έως 20%). Ολοι εκ του ΔΣ της Ενωσης Εφοπλιστών…
Δεκατρείς Ιουλίου, πρωί Παρασκευής. Η μέρα – ιστορία. Σκάρτο 24ωρο απ’ τ’ «άνοιγμα» του ορισμένου χρονικού περιθωρίου αγοράς των μετοχών (12-20/7, οι προεγγραφές μικρομετόχων «έτρεχαν» απ’ τα τέλη Ιουνίου, στη Λέσχη). «Χωρίς τυμπανοκρουσίες και δηλώσεις, πήγαν στην Τράπεζα (σ.σ.: την Αλγκεμάινε Μπανκ Νέντερλαντ, Ακτή Μιαούλη 59 (η Εθνική, που είχε οριστεί για τις συναλλαγές, απεργούσε), κατέθεσαν τα χρήματα και πήραν μετοχές τους», έγραφαν τα ρεπορτάζ.
Εξήντα ένα εκατομμύρια. Τα διπλάσια απ’ όσα είχε ανακοινώσει πως διαθέτει ο συνδιεκδικητής, επιχειρηματικός Ομιλος του πρώην προέδρου Κ. Θανόπουλου, έχοντας κύριο «συμπαίκτη» τον Αρ. Αλαφούζο (κι ακόμη, Μαυρολέοντα, Χούλη, Μάμαλη, Πετρόπουλο, Γιαννόπουλο κ.ά.). Με το μετοχικό κεφάλαιο ορισθέν, τελικώς, στα 110 εκατ. δρχ., μεθερμηνευόμενον σε 22.000 μετοχές ονομαστικής αξίας 5.000 δρχ. εκάστη και το 10% διά νόμου στον Ερασιτέχνη, ρητά το πλειοψηφικό πακέτο.
«Συγκλόνισαν με τη χθεσινή ενέργειά τους. Πρόκειται για κορυφαίους οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, που θα φτιάξουν μεγάλο τον Ολυμπιακό», συνέχιζαν οι εφημερίδες, που, έως τότε, ονόματα άκουγαν, αλλά ονόματα δεν έβλεπαν (εξού και τα πρώτα δημοσιεύματα έκαναν λόγο, μετριοπαθώς και αορίστως) για εφοπλιστική «κίνηση των πέντε»).
Σταδιακά κι ενώ ο Τσιτσαλής δήλωνε, ορθώς, δικαιωμένος για την πρωτοβουλία του («άνθρωποι άφθαρτοι και ανιδιοτελείς, διεθνούς κύρους, που στόχο έχουν πολύ μεγάλο τον Ολυμπιακό»), θα διέρρεαν και άλλα, μικρότερης ή μεγαλύτερης μετοχικής συμμετοχής: Νίκος Ευθυμίου (πρόεδρος, για λίγο, το ’86, μετά την προσωπική αποχώρηση Νταϊφά), Νίκος Λιβανός, Μιχάλης Περατικός, Μίμης Κουτρουμπούσης, Ζαχαρίας Κρίτσας.
Ως το 1983 έγιναν τέσσερα, σερί. «Δυναστεία», ομάδα – αναφορά, η πρώτη μετά τον Γουλανδρή. Οχι εντυπωσιακή, αλλά «σκληρή». Λιμανίσια, πειραιώτικη
Tέσσερα σερί…«Κάθαρση! Προς όλες τις κατευθύνσεις». Αυτό ήταν το δόγμα της «νέας εποχής», κατά την ιστορική δήλωση Νταϊφά, στην ιστορική «πρώτη» της 26ης Ιουλίου. Και πρώτα, των του οίκου. Με «υπηρεσιακό» διοικητικό σχήμα, υπό τον Τσιτσαλή, έως τις εκλογές του Σεπτεμβρίου (οπότε και άρχισε επίσημα η πρώτη προεδρική θητεία Νταϊφά) και τον Μιλτιάδη Μαρινάκη στη θέση του Γενικού Αρχηγού.
Τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων προς τους παίκτες, νέο οργανωτικό μοντέλο (κομβικός, όλα τα χρόνια, ο ρόλος της Λόλας Νταϊφά – συζύγου του εξάδελφού του, Ιωνα), δημιουργία ισχυρού ρόστερ. Ξεκίνησε… ταπεινά, με την ανακοίνωση του νεαρού τερματοφύλακα Ανδρέα Τσακμακίδη απ’ το Μεσολόγγι. η πρώτη, ιστορικά, μεταγραφή επί επαγγελματισμού. Συνεχίστηκε με κινήσεις στοχευμένες, που άφησαν το στίγμα τους (Νοβοσέλατς, Κουσουλάκης, Νικολούδης, Δεκέμβριο ο Αλστρομ). Και, παρά τις ενδιάμεσες προκλήσεις (βλ. αντικατάσταση Βεσελίνοβιτς από Γκόρσκι) ολοκληρώθηκε θριαμβευτικά: η νίκη, 2-0, στο θρυλικό μπαράζ με τον Αρη, στον Βόλο, το πρώτο επαγγελματικό Πρωτάθλημα και πρώτο συνολικά, μετά από έξι στείρα χρόνια.
Ως το 1983 έγιναν τέσσερα, σερί. «Δυναστεία», ομάδα – αναφορά, η πρώτη μετά τον Γουλανδρή. Οχι εντυπωσιακή, αλλά «σκληρή». Λιμανίσια, πειραιώτικη. Με προσθήκη, αυτά τα χρόνια, παικτών κλάσης (Σαργκάνης, Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Μίχος, Ορφανός, Γούναρης, Εσταβίλιο κ.λπ.). Και μια διοίκηση – ασφάλεια, που, παρά την όχι… large (ή μάλλον «σφιχτή») οικονομική πολιτική της, μπόρεσε, με σημαία της τη μνημειώδη ατάκα Νταϊφά «είστε όλοι νάνοι μπροστά στον Ολυμπιακό», να στήσει γενναία αναχώματα απέναντι σ’ ένα παρασκήνιο, που τρόχιζε τα δόντια του. Εστω, ως το ’84. Μετά, για όποιους λόγους, ήταν μια άλλη εποχή…
Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Νιουκάστλ και Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ, «κλείδωσαν» τη συμμετοχή τους στη League Phase του Champions League, της σεζόν 2025-26 και ο Ολυμπιακός πλέον ξέρει τις 28 ομάδες από τις οποίες θα προκύψουν οι αντίπαλοί του στην κορυφαία ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση.
Οι Πειραιώτες θα είναι δεδομένα στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας και πλέον απομένουν επτά ομάδες για να συμπληρώσουν τις 36 που θα αγωνιστούν στην πρώτη φάση της διοργάνωσης και αυτές θα προκύψουν από τα προκριματικά του καλοκαιριού, στα οποία θα συμμετάσχει και ο Παναθηναϊκός.
Kάπως έτσι, αρχίζει σιγά-σιγά να σχηματίζεται ο «χάρτης» του Champions League, της σεζόν 2025-26, με 29 ομάδες να είναι ήδη στη League, ο Ολυμπιακός είναι ανάμεσά τους και να ξέρει κάποιους από τους οκτώ πιθανούς αντιπάλους που θα κληθεί να αντιμετωπίσει.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('inside_intext_3'); }); Οι 29 ομάδες που είναι ήδη στη League Phase του Champions League, ανά χώραΑγγλία: Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Νιούκαστλ, Τότεναμ
Ισπανία: Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο, Αθλέτικ, Βιγιαρεάλ
Ιταλία: Νάπολι, Ίντερ, Αταλάντα, Γιουβέντους
Γερμανία: Μπάγερν, Λεβερκούζεν, Άιντραχτ, Ντόρτμουντ
Γαλλία: Παρί, Μαρσέιγ, Μονακό
Ολλανδία: Αϊντχόφεν, Άγιαξ
Πορτογαλία: Σπόρτινγκ
Βέλγιο: Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ
Τουρκία: Γαλατάσαραϊ
Τσεχία: Σλάβια Πράγας
Ελλάδα: Ολυμπιακός
Από εκεί και πέρα, με τα σημερινά δεδομένα, έχουν σχηματιστεί και τα τέσσερα γκρουπ δυναμικότητας, με τους Πειραιώτες στο τρίτο, μαζί με Τότεναμ, Αϊντχόφεν, Άγιαξ, Νάπολι, Σπόρτινγκ, Σλάβια Πράγας και Μαρσέιγ. Θυμίζουμε πως, η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ θα παίξει με δύο ομάδας από κάθε γκρουπ, άρα και από το δικό του, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που απέφευγε τις ομάδες από το δικό του γκρουπ.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); }); Τα γκρουπ δυναμικότητας του νέου Champions League με τα σημερινά δεδομένα1ο γκρουπ:Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Σίτι, Μπάγερν Μονάχου, Λίβερπουλ, Παρί Σεν Ζερμέν, Ίντερ, Τσέλσι, Ντόρτμουντ
2ο γκρουπ: Άρσεναλ, Μπάγερ Λεβερκούζεν, Ατλέτικο Μαδρίτης, Αταλάντα, Βιγιαρεάλ, Γιουβέντους, Άιντραχτ Φρανκφούρτης
3ο γκρουπ: Τότεναμ, Αϊντχόφεν, Άγιαξ, Νάπολι, Σπόρτινγκ, Ολυμπιακός, Σλάβια Πράγας, Μαρσέιγ
4ο γκρουπ: Μονακό, Γαλατάσαραϊ, Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ, Αθλέτικ Μπιλμπάο, Νιούκαστλ
Ένας αυξανόμενος αριθμός μελών της αμερικανικής ελίτ επιδιώκει να αποκτήσει υπηκοότητα στο εξωτερικό — και θέλει να πάρει μαζί του τον πλούτο του.
Κατά το πρώτο τρίμηνο του 2025, ο αριθμός των ερωτημάτων από τους πλουσιότερους πολίτες της Αμερικής σχετικά με την απόκτηση ξένης υπηκοότητας και άδειας διαμονής στο εξωτερικό αυξήθηκε κατά ένα εκπληκτικό 183% σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν, σύμφωνα με την Έκθεση Πλούτου των ΗΠΑ για το 2025 , η οποία δημοσιεύθηκε πριν μερικές ημέρες από την εταιρεία συμβούλων επενδύσεων Henley & Partners .
Η έκθεση επισημαίνει την αυξανόμενη γεωπολιτική αβεβαιότητα ως αιτία. Η τάση εκτείνεται πέρα από την αρχική σπασμωδική αντίδραση στη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, δήλωσε ο Basil Mohr-Elzeki, διευθύνων σύμβουλος της Henley & Partners North America, σύμφωνα με την Wall Street Journal.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Διπλασιασμός των αιτήσεωνΠιο ενδεικτικό είναι ότι ένα σημαντικό μερίδιο εύπορων Αμερικανών προχώρησε πέρα από την απλή εξέταση της προοπτικής μετεγκατάστασης στο εξωτερικό και έλαβε συγκεκριμένα μέτρα για να την κάνει πραγματικότητα.
Οι πολίτες των ΗΠΑ αντιπροσώπευαν πάνω από το 30% όλων των αιτήσεων επενδυτικής μετανάστευσης που υποβλήθηκαν μέσω της Henley & Partners μέχρι στιγμής φέτος – σχεδόν διπλάσιο από το συνολικό ποσό των επόμενων πέντε εθνικοτήτων επενδυτών, οι οποίες περιλαμβάνουν Τούρκους, Ινδούς και Βρετανούς, σύμφωνα με την έκθεση.
Η επενδυτική μετανάστευση αναφέρεται σε μια διαδικασία μέσω της οποίας άτομα με υψηλό εισόδημα μπορούν να αποκτήσουν νόμιμο καθεστώς διαμονής ή υπηκοότητα σε μια ξένη χώρα, δεσμευόμενοι να επενδύσουν στην οικονομία της, αντί να ακολουθήσουν τις παραδοσιακές διαδικασίες μετανάστευσης.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Πολλές χώρες , συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ , προσφέρουν αυτά τα προγράμματα «χρυσής βίζας» που απευθύνονται στους υπερπλούσιους.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Να σημειωθεί ότι και η Ελλάδα είναι μεταξύ αρκετών ευρωπαϊκών χωρών που προσφέρουν προγράμματα «χρυσής βίζας» δίνοντας σε πλούσιους αλλοδαπούς, συμπεριλαμβανομένων Αμερικανών εκατομμυριούχων, μια διαδρομή προς την απόκτηση υπηκοότητας ή νόμιμης διαμονής σε αντάλλαγμα για επενδύσεις στην οικονομία τους.
Σχέδιο Β για τους υπερπλούσιουςΓια πολλούς από το πλουσιότερο 1% της Αμερικής, η απόκτηση ξένου διαβατηρίου χρησιμεύει ως μια μορφή ασφαλιστικής πολιτικής, σύμφωνα με τον Μορ-Ελζέκι.
«Βρισκόμαστε μάρτυρες ενός νέου επιπέδου πολυπλοκότητας στον τρόπο με τον οποίο οι εύποροι Αμερικανοί διαχειρίζονται και διαφοροποιούν τον πλούτο τους», δήλωσε ο διευθύνων εταίρος. «Η εξασφάλιση εναλλακτικών κατοικιών και υπηκοοτήτων αποτελεί πλέον μια στρατηγική μορφή διαχείρισης κινδύνου – ένα στοχαστικό Σχέδιο Β που ενισχύει την ανθεκτικότητα της οικογένειας, ξεκλειδώνει παγκόσμιες ευκαιρίες και διασφαλίζει την πολυγενεακή κληρονομιά».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Ο καθηγητής Peter J. Spiro, της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Temple, σημείωσε ότι ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί συνειδητοποιούν το γεγονός ότι η αμερικανική υπηκοότητα δεν θεωρείται πλέον επαρκής προστασία έναντι της οικονομικής και γεωπολιτικής αστάθειας.
«Η διαχρονική αξία ενός αμερικανικού διαβατηρίου συνδυάζεται πλέον με την αυξανόμενη επιθυμία για ένα εφεδρικό σχέδιο», δήλωσε ο Spiro. «Η διπλή υπηκοότητα, που κάποτε ήταν πολυτέλεια, γίνεται το νέο αμερικανικό όνειρο. Σε μια εποχή αυξανόμενης αβεβαιότητας, πολλοί επιδιώκουν όχι μόνο το δικαίωμα να παραμείνουν, αλλά και το δικαίωμα να φύγουν».
Ποιες χώρες προτιμούνΠού, λοιπόν, σκοπεύουν να μεταφέρουν τα χαρτοφυλάκιά τους οι Αμερικανοί με τα υψηλότερα εισοδήματα;
Η Ευρώπη παραμένει ένας κορυφαίος προορισμός, με χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ελβετία να προσφέρουν ελκυστικά προγράμματα διαμονής που υπόσχονται έναν άνετο τρόπο ζωής σε συνδυασμό με επιχειρηματικά πλεονεκτήματα, σύμφωνα με στοιχεία της Henley & Partners.
Εκτός της ευρωπαϊκής ηπείρου, οι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ αναζητούν ολοένα και περισσότερο υπηκοότητα σε χώρες της Καραϊβικής, στην Τουρκία και, ίσως απροσδόκητα, στο νησιωτικό έθνος Ναούρου στη Μικρονησία.
Με πληθυσμό σχεδόν 12.000 κατοίκων, το Ναουρού είναι η τρίτη μικρότερη χώρα στον κόσμο, μετά το Βατικανό και το Μονακό. Αλλά αυτό που λείπει από το μικροσκοπικό νησιωτικό έθνος σε μέγεθος, το αναπληρώνει με το παραπάνω με το φιλικό προς τη φορολογία περιβάλλον του, τις διευρυνόμενες επενδυτικές ευκαιρίες και ένα διαβατήριο που παρέχει πρόσβαση χωρίς βίζα σε 89 άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων βασικών επιχειρηματικών κόμβων όπως το Χονγκ Κονγκ και η Σιγκαπούρη.
Στην πρώτη γραμμή του… πλούτου οι ΗΠΑΠαρά το αυξανόμενο ενδιαφέρον μεταξύ των υπερπλούσιων της Αμερικής για άλλες χώρες, οι ΗΠΑ παραμένουν σταθερά στην πρώτη γραμμή όσον αφορά τη διατήρηση του πλούτου.
Η Henley & Partners αναφέρει ότι οι ΗΠΑ φιλοξενούν περισσότερα από 6 εκατομμύρια άτομα με επενδυόμενο πλούτο 1 εκατομμυρίου δολαρίων ή περισσότερο, ποσό που αντιστοιχεί στο 37% του συνολικού πληθυσμού των εκατομμυριούχων στον κόσμο. Επιπλέον, περισσότερο από το ένα τρίτο του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου βρίσκεται στις ΗΠΑ.
«Οι ΗΠΑ παραμένουν το καλύτερο μέρος στον κόσμο για τη δημιουργία και την αύξηση του πλούτου, ακόμη και αν κάποιοι επιλέξουν να μετακινηθούν αλλού», συνόψισε ο επικεφαλής οικονομολόγος της Henley & Partners, Jean Paul Fabri.
Απεργιακές κινητοποιήσεις από τις 06:00 το πρωί της Τετάρτης έως τις 06:00 το πρωί της Παρασκευής εξήγγειλαν οι επαγγελματίες αυτοκινητιστές ταξί, σύμφωνα με ανακοίνωση του Συνδικάτου Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής (ΣΑΤΑ).
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΣΑΤΑ, η απεργία είναι αποτέλεσμα της «συνεχιζόμενης άρνησης του κ. Κυρανάκη να έρθει σε απευθείας διάλογο με το προεδρείο του Συνδικάτου, παρά τα επανειλημμένα αιτήματα, αντιθέτως έχει επιλέξει να συνομιλεί μόνο με τους ‘ήπιους’ συνδικαλιστές της ΠΟΕΙΑΤΑ».
Και προσθέτει: «Το προεδρείο του ΣΑΤΑ πιστό στις αξίες που πρεσβεύει έχει εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διαλόγου με τον κ. Κυρανάκη.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Το προεδρείο του ΣΑΤΑ απέστειλε την Δευτέρα 20 Μαΐου 2025 ανοιχτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Μητσοτάκη ζητώντας συνάντηση μαζί του ώστε να βρεθούν άμεσα λύσεις στα βασικότερα προβλήματα που ταλανίζουν τον κλάδο των Ε.Δ.Χ. ΤΑΞΙ».
Τα αιτήματα του ΣΑΤΑ:«Ο αγώνας μας είναι και ενάντια στην ακρίβεια και του κόστους ζωής που καταπνίγει το εισόδημά μας», τονίζει το ΣΑΤΑ.
Συγκλονισμένη παραμένει η τοπική κοινωνία στα Τρίκαλα, για τον θάνατο του 30χρονου Στέφανου (στην εικόνα πάνω από facebook), ο οποίος έχασε τη ζωή του λίγες ημέρες πριν τον γάμο του, όταν παρασύρθηκε από τα μεγάλα κύματα στην παραλία Κάθισμα στη Λευκάδα.
Ο Στέφανος ετοιμαζόταν να παντρευτεί στις 14 Ιουνίου την αγαπημένη του και μαζί με την παρέα του βρέθηκε στη Λευκάδα για το bachelor party. Χθες, Κυριακή, πήγαν στην παραλία Κάθισμα για μπάνιο. Παρά την κακοκαιρία και τα ισχυρά κύματα, ο Στέφανος μπήκε στη θάλασσα. Τα ρεύματα τον παρέσυραν και σύντομα χάθηκε από τα μάτια τους. Οι φίλοι του, σοκαρισμένοι, τον είδαν να ξεβράζεται αναίσθητος στην ακτή.
Άμεσα έφτασαν στο σημείο διασώστες του ΕΚΑΒ και άνδρες του Λιμενικού, όμως ήταν ήδη αργά. Ο Στέφανος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου απλώς επιβεβαιώθηκε ο θάνατός του.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Η σύντροφός του βρισκόταν σε άλλο νησί του Αιγαίου, συμμετέχοντας στο δικό της μπάτσελορ. Μόλις έμαθε την τραγική είδηση, κατέρρευσε.
«Του φώναζαν να μην μπει στη θάλασσα»Η δημοσιογράφος του ilefkada, Βιβιάννα Βαρδή, δήλωσε στο MEGA, ότι ο 30χρονος λάτρευε τη Λευκάδα και πήγαινε συνέχεια στο νησί. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που πήγαινε στην παραλία Κάθισμα.
«Ο Στέφανος αγαπούσε τη Λευκάδα. Ερχόταν συχνά, γνώριζε την παραλία… Όμως χθες ο καιρός ήταν πολύ άσχημος. Το Κάθισμα είναι μια παραλία πάρα πολύ ωραία, αλλά πρέπει να την προσέχεις πάρα πολύ, όταν δεν τη γνωρίζεις. Και φυσικά δεν πρέπει να μπαίνεις με τέτοια κύματα» είπε και πρόσθεσε:
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });«Φώναζαν κάποιοι άνθρωποι και οι φίλοι του που ήταν μαζί – απ’ ό,τι έμαθα – να μην μπει. Το παιδί δυστυχώς μπήκε. Προσπάθησαν να τον βοηθήσουν. Τυχαία υπήρχε εκεί πυροσβέστης, ο οποίος σχεδόν μπήκε κι αυτός και κινδύνεψε. Αλλά, δυστυχώς, δεν κατάφερε να τον σώσει. Ο Στέφανος χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα».
Σύμφωνα με την ίδια, «ο πατέρας του και ο θείος του βρίσκονται εδώ στο νησί για τα διαδικαστικά. Κανένας από τους φίλους του δεν ήθελε να ειδοποιήσει τους γονείς. Τα παιδιά ήταν σε σοκ».
Η δημοσιογράφος ανέφερε επίσης πως οι ναυαγοσώστες στη Λευκάδα ξεκινούν να εργάζονται από την 1 Ιουνίου.
Η Ουκρανία, με δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της Βολοντίμιρ Ζελένσκι, διαμαρτυρήθηκε που οι ΗΠΑ και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχαν τοποθετηθεί μετά το ρωσικό φονικό μπαράζ χτυπημάτων στο Κίεβο και άλλες ουκρανικές περιοχές.
Αναλυτικότερα, ο Ζελένσκι δήλωσε την Κυριακή ότι η «σιωπή» της Ουάσινγκτον για τις πρόσφατες ρωσικές επιθέσεις, απλώς ενθαρρύνει τον Πούτιν, ζητώντας «ισχυρή πίεση» στη Μόσχα, συμπεριλαμβανομένων και κυρώσεων.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, μετά από αυτές τις διαμαρτυρίες και κάτω από την πίεση ερωτήσεων δημοσιογράφων όπως αναφέρει ο Guardian, είπε ότι «δεν είναι χαρούμενος» με τον Ρώσο ομόλογό του.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Σε μια σπάνια επίπληξη, ο Τραμπ σημείωσε: «Τι στο διάολο του συνέβη; Σκοτώνει πολλούς ανθρώπους». Αργότερα, σε ανάρτηση του στο Truth Social αποκάλεσε τον Πούτιν «τελείως τρελό».
«Είχα πάντα πολύ καλή σχέση με τον Βλαντίμιρ Πούτιν της Ρωσίας, αλλά κάτι του συνέβη. Έχει τρελαθεί τελείως!», έγραψε ο Τραμπ σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσθέτοντας: «Πάντα έλεγα ότι θέλει ΟΛΗ την Ουκρανία, όχι μόνο ένα κομμάτι της, και ίσως αυτό αποδειχθεί σωστό, αλλά αν το κάνει, θα οδηγήσει στην πτώση της Ρωσίας!».
Η ανάρτηση στο Truth Social:
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Ωστόσο, όπως μπορείτε να δείτε και στην ανάρτηση, δεν άφησε έξω από το κάδρο της κριτικής του τον Ζελένσκι, σημειώνοντας ότι ο Ουκρανός πρόεδρος δεν βοηθάει τη χώρα του «με τον τρόπο που μιλάει».
«Ό,τι βγαίνει από το στόμα του προκαλεί προβλήματα, δεν μου αρέσει και καλύτερα να σταματήσει», τόνισε ο Αμερικανός πρόεδρος, μην αφήνοντας ιδιαίτερα περιθώρια για αυταπάτες πως θα αλλάξει τη στάση του απέναντι στη Ρωσία ή τις ειρηνευτικές συνομιλίες.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Άλλωστε, πρόσφατες είναι οι δηλώσεις του ότι θα προχωρούσε σε κυρώσεις «που τσακίζουν κόκαλα», αλλά στο τηλεφώνημά του με τον Πούτιν δεν πίεσε τον Ρώσο πρόεδρο ούτε για να αποδεχθεί την 30ημερη εκεχειρία που είχε προτείνει ο ίδιος ο Τραμπ.
Η μεγαλύτερη επίθεση της Ρωσίας σε μια νύχταΤουλάχιστον 12 άνθρωποι σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια της νύχτας της Κυριακής μετά που η Ρωσία εξαπέλυσε επίθεση με 367 drones και πυραύλους, τον μεγαλύτερο αριθμό σε μια νύχτα μετά που ο Πούτιν διέταξε να ξεκινήσει η πλήρης εισβολή το 2022, όπως αναφέρει το BBC.
Οι αεροπορικές σειρήνες που προειδοποιούσαν για εισερχόμενα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους ήχησαν ξανά σε πολλές περιοχές της Ουκρανίας νωρίς τη Δευτέρα.
Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου ενός παιδιού, τραυματίστηκαν στην πόλη Χάρκοβο στα βορειοανατολικά, δήλωσε ο δήμαρχος Ιχόρ Τερέχοφ.
Στηn περιοχή Ζαπορίζια στα νότια, δύο άνθρωποι τραυματίστηκαν, δήλωσε ο επικεφαλής της περιοχής Ιβάν Φεντόροφ.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Στη Ρωσία, ο δήμαρχος της Μόσχας, Σεργκέι Σομπιάνιν δήλωσε ότι δύο ουκρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη που κατευθύνονταν προς την πρωτεύουσα καταστράφηκαν από μονάδες αεράμυνας. Δεν αναφέρθηκαν τραυματισμοί.
Στιγμιότυπο μετά από επίθεση της Ρωσίας στο Κίεβο, 25 Μαΐου 2025.
Οι Ευρωπαίοι ετοιμάζουν κυρώσεις και ζητούν από τις ΗΠΑ να κάνουν το ίδιοΠαρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του Κιέβου ετοιμάζουν περαιτέρω κυρώσεις για τη Ρωσία, οι ΗΠΑ επανέλαβαν ότι είτε θα συνεχίσουν να προσπαθούν να μεσολαβήσουν σε αυτές τις ειρηνευτικές συνομιλίες, είτε θα «αποχωρήσουν» αν δεν υπάρξει πρόοδος.
Την περασμένη εβδομάδα, ο Τραμπ και ο Πούτιν είχαν την πολυαναμενόμενη τηλεφωνική επικοινωνία που κράτησε σχεδόν δύο ώρες για να συζητήσουν την προτεινόμενη από τις ΗΠΑ συμφωνία για κατάπαυση του πυρός.
Ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι πιστεύει ότι το τηλεφώνημα πήγε «πολύ καλά», προσθέτοντας ότι η Ρωσία και η Ουκρανία θα ξεκινήσουν «αμέσως» διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός και «τερματισμό του πολέμου».
Η Ουκρανία έχει ταχθεί δημοσίως υπέρ μιας εκεχειρίας 30 ημερών.
Ο Πούτιν το μόνο που δήλωσε είναι ότι η Ρωσία θα συνεργαστεί με την Ουκρανία για τη δημιουργία ενός «μνημονίου» σχετικά με μια «πιθανή μελλοντική ειρήνη» – μια κίνηση που περιγράφεται από το Κίεβο και τους Ευρωπαίους συμμάχους του ως τακτική καθυστέρησης.
Οι πρώτες απευθείας συνομιλίες μετά το 2022 ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία πραγματοποιήθηκαν στις 16 Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη.
Εκτός από τη σημαντική ανταλλαγή αιχμαλώτων πολέμου την περασμένη εβδομάδα (1.000 από κάθε πλευρά), υπήρξε ελάχιστη ή μηδενική πρόοδος για να έρθει πιο κοντά η παύση των μαχών, τονίζει το BBC.
Η Ρωσία ελέγχει σήμερα περίπου το 20% του ουκρανικού εδάφους. Αυτό περιλαμβάνει την Κριμαία, τη νότια χερσόνησο της Ουκρανίας που προσαρτήθηκε από τη Μόσχα το 2014.
Πηγή: in
Την Πέμπτη 22 Μαΐου, στο Άγιο Όρος, στην περιοχή των Καρυών, εκεί που η Μονή Εσφιγμένου έχει το αντιπροσωπείο της, τρεις μοναχοί, ξεχορτάριαζαν το σημείο προκειμένου να ετοιμαστεί ο χώρος για την γιορτή της Αναλήψεως.
Τότε δύο ρασοφόροι βγήκαν από το κτίριο το οποίο τελεί υπό κατάληψη, επιτέθηκαν στους μοναχούς και κυρίως στον έναν, τον οποίο χτύπησαν με αντικείμενο στο κεφάλι και με τα χέρια στο πρόσωπο.
Στην συνέχεια έβρισαν και απείλησαν τους άλλους δύο μονάχους και τους έριξαν βρώμικα νερά.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο ένας μοναχός που τραυματίστηκε μεταφέρθηκε άμεσα με το ΕΚΑΒ στο κέντρο υγείας στο Άγιο Όρος όπου και νοσηλεύτηκε.
Η Μονή έβγαλε ανακοίνωση κάνοντας λόγο για απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Ο ηγούμενος ζητά προστασίαΟ ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου, Γέροντας Βαρθολομαίος μίλησε στο MEGA το πρωί της Δευτέρας (26/5) για το περιστατικό.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });«Δυστυχώς οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, έχουν στερηθεί από επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στο Άγιον Όρος γιατί δεν έχουν κανένα δικαίωμα να υπάρχουν στο Άγιον Όρος, όχι μόνο στο υπό κατάληψη κτίριο της Μονής μας, αλλά ούτε και στον χώρο του αντιπροσωπείου τον υπόλοιπο, ο οποίος τελεί και υπό κατάληψη. Και προσπαθούν με διάφορες λασπολογίες τόσο στο πρόσωπο το δικό μου όσο και ολόκληρης της Αδελφότητας, με διάφορες ψευδείς ειδήσεις και δήθεν ότι διώκονται για θέματα πίστεως, αλλά και με τη βιαιοπραγία που ασκούν σε μας. Μιλούν πάντα περί δίωξης από εμάς, από το σύστημα, από την αστυνομία», είπε αρχικά.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });«Το 2006 έγιναν επεισόδια πάλι στον χώρο του αντιπροσωπείου, όπου επιτέθηκαν στα μέλη της Αδελφότητάς μας, τον έναν, τον πατέρα Γαβριήλ τον απήγαγαν κανονικά και τον έβαλαν μέσα στον χώρο για να μην μπορούμε να τον βρούμε. Ο μοναχός είναι σε καλή κατάσταση αλλά έχει ακόμα πόνους σε όλο του το σώμα”, συνέχισε ο γέροντας Βαρθολομαίος».
«Δεν ξέρω πως γίνεται το αυτόφωρο. Εμείς ως Αδελφότητα κινδυνεύουμε. Έχουμε 74 καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον των συγκεκριμένων ανθρώπων και τις Αγιορειτικές Αρχές, οι οποίες πρέπει να εκτελεστούν εάν θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου. Το ράσο δεν μπορεί να είναι άσυλο γι΄ αυτούς που βιαιοπραγούν».
Τον δημοσιονομικό χώρο ο οποίος θα διατεθεί κυρίως σε στοχευμένες φοροελαφρύνσεις για τη μεσαία τάξη, οι οποίες θα ανακοινωθούν τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ, «χτίζει» μέρα με τη μέρα το οικονομικό επιτελείο. Η κυβέρνηση έχει εξασφαλίσει ήδη 1,5 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτήσει τις παροχές του 2026 με δυο κινήσεις: τις καλές δημοσιονομικές επιδόσεις του 2024, χάρη και στον περιορισμό της φοροδιαφυγής, και το προβλεπόμενο περιθώριο που θα δώσει η ρήτρα διαφυγής για την αύξηση των αμυντικών δαπανών.
Η Κομισιόν, στην έκθεσή της με τις εαρινές προβλέψεις, εκτιμά πως η Ελλάδα θα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,8% του ΑΕΠ το 2025, λαμβάνοντας υπόψη και το πρόσφατο πακέτο παροχών (250 ευρώ στους συνταξιούχους, επιστροφή ενός ενοικίου κάθε Νοέμβριο και 500 εκατ. ευρώ στο ΠΔΕ).
Κλειδώνει το καλάθι της ΔΕΘΗ εκτίμηση αυτή είναι πιο πάνω από την τελευταία πρόβλεψη για πρωτογενές πλεόνασμα 3,2% του ΑΕΠ το 2025 από την ελληνική κυβέρνηση στην ετήσια έκθεση προόδου για τους στόχους του μεσοπρόθεσμου σχεδίου, ενώ και τα στοιχεία του προϋπολογισμού δείχνουν ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα κινηθεί φέτος πάνω από τον στόχο. Ομως και στο μέτωπο της αύξησης των πρωτογενών δαπανών, που αποτελούν τον βασικό δείκτη για την τήρηση των ευρωπαϊκών κανόνων, η εικόνα είναι καλή, με την Κομισιόν να εκτιμά πως οι δαπάνες το 2025 θα αυξηθούν κατά 4,2% φέτος, όταν η ελληνική κυβέρνηση έχει βάλει ως στόχο αύξηση 4,5%.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Στον δρόμο προς τη ΔΕΘ, η κυβέρνηση έχει «κυκλώσει» ημερομηνίες-σταθμούς για ανάπτυξη και υπερπλεονάσματα που θα κρίνουν τα περιθώρια χρηματοδότησης του πακέτου παροχών του 2026, ενώ καθοριστικό ρόλο θα παίξει το στίγμα των προθέσεων που θα ανακοινώσει η Κομισιόν για τη ρήτρα διαφυγής των αμυντικών δαπανών, καθώς και τα αποτελέσματα της «μάχης» κατά της φοροδιαφυγής.
Ειδικότερα, στις 6 Ιουνίου η ΕΛΣΤΑΤ θα ανακοινώσει τα στοιχεία για την ανάπτυξη του πρώτου τριμήνου του 2025. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία θα κινηθεί με ταχύτητα άνω του 2%, επιβεβαιώνοντας τις θετικές προβλέψεις για το 2025. Στο τέλος Ιουνίου θα γίνει το πρώτο μεγάλο «ταμείο» για την πορεία του προϋπολογισμού και τη δυναμική των εσόδων κατά το πρώτο εξάμηνο του 2025.
Ρήτρα διαφυγήςgoogletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Ο Ιούλιος φέρνει τις αποφάσεις της Κομισιόν για τη ρήτρα διαφυγής των αμυντικών δαπανών. Η εξαίρεση των αμυντικών δαπανών από τους αυστηρούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας ανοίγουν «παράθυρο» για παροχές 600 εκατ. ευρώ. Η σχετική διαδικασία βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προγραμματίζει την παρουσίαση των συμπερασμάτων στις 4 Ιουνίου, στο πλαίσιο της εαρινής δέσμης μέτρων του ευρωπαϊκού εξαμήνου, ενώ το Συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ θα κληθεί να εγκρίνει το σχετικό πλαίσιο στις αρχές Ιουλίου.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Για την Ελλάδα, το «πράσινο φως» στην εξαίρεση των εξοπλιστικών δαπανών αποκτά στρατηγική σημασία. Η κυβέρνηση έχει θέσει σε εφαρμογή το νέο Μακροπρόθεσμο Πρόγραμμα Αμυντικού Εξοπλισμού για την περίοδο 2025-2036, με τις σχετικές δαπάνες να αυξάνονται από 2,2% του ΑΕΠ το 2024 σε 2,3% το 2025 και σε 2,5% το 2026. Το κρίσιμο στοιχείο, όμως, είναι η τεχνική αναθεώρηση του έτους αναφοράς: αντί για το 2021, οι αυξήσεις θα συγκρίνονται πλέον με το 2024 – μια αλλαγή που μεταφράζεται σε δημοσιονομικό χώρο ύψους 600 εκατ. ευρώ για το 2026.
Υπάλληλος της υπηρεσίας απορρήτου του ΟΤΕ που έκανε την περίοδο 1988-1990 μαζικές υποκλοπές στις επικοινωνίες δεκάδων πολιτικών, επιχειρηματιών και άλλων τις οποίες μάλιστα αποκάλυψε ο ίδιος «δυσαρεστημένος» γιατί τον… εγκατέλειψαν στην τύχη του, όπως υποστήριξε. Πληροφοριοδότης της ΕΛ.ΑΣ. για κλοπές μουσείων – όπως αυτό της Κορίνθου το 1990 – αλλά και του πίνακα του Πικάσο από την Εθνική Πινακοθήκη το 2012. Ανθρωπος παρασκηνιακών ενεργειών, με παλαιότερες προσπάθειες προσέγγισης δικαστών εν ονόματι επιχειρηματιών που κατηγορούνταν για λαθρεμπόριο. Ενδιαφερόμενος για αγοραπωλησίες οικοπέδων στην Αττική αλλά και στην Ηλεία, όπου φέρεται ότι χρησιμοποιούσε διάφορα νομικά τρικ για να περιέλθουν στην κατοχή του. Συλλέκτης και πωλητής παλιών αυτοκινήτων έχοντας όπως φαίνεται στην κατοχή του ακόμα και οχήματα της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας.
Ολα τα παραπάνω είναι μόνον ένα μικρό τμήμα της πολυσχιδούς 40ετούς δραστηριότητας του Χρήστου Μαυρίκη, που έχει βέβαια απασχολήσει αρκετές φορές τα ΜΜΕ, αλλά πλέον στα 71 του και πατέρας δύο μεγάλων παιδιών, αντιμετωπίζει το κακουργηματικό αδίκημα της δωροδοκίας αρεοπαγίτη. Χθες ύστερα από σχεδόν πεντάωρη κατάθεση, του επιβλήθηκε κατ’ οίκον περιορισμός με βραχιολάκι, αίτημα που είχε υποβληθεί από τον ίδιο σε περίπτωση που κριθεί προφυλακιστέος και έγινε δεκτό.
Ο «εθνικός κοριός», όπως έγινε γνωστός πριν από 32 χρόνια, συνδέθηκε με το επονομαζόμενο «δεύτερο σκάνδαλο» των υποκλοπών. Είχε προηγηθεί, επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ, το «πρώτο σκάνδαλο» με κεντρικό πρόσωπο τον Θεοφάνη Τόμπρα, υποδιοικητή και στη συνέχεια διοικητή του ΟΤΕ και ακολούθησε η υπόθεση των τηλεφώνων – σκιών το 2004 από πράκτορα της CIA στην Ελλάδα, μέχρι να φθάσουμε πριν από τρία χρόνια, στην ενεργοποίηση του παράνομου λογισμικού Predator.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο Μαυρίκης είχε σκιώδη καθοδηγητή του τον στρατηγό Νίκο Γρυλλάκη που είχε εκπαιδευτεί σε θέματα κατασκοπείας – αντικατασκοπίας από τη CIA και τη Μοσάντ και υπηρέτησε στο Τμήμα Επιχειρήσεων Αντικατασκοπίας της ΕΥΠ και στο Γραφείο Πληροφοριών του ΓΕΣ. Μετά την αποστρατεία του, το 1986, ανέλαβε διευθυντής ασφαλείας και πληροφοριών της ΝΔ και όταν το κόμμα ανέλαβε την εξουσία διετέλεσε εξ απορρήτων σύμβουλος του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για θέματα Αμυνας, Ασφάλειας και Διαβαλκανικών Σχέσεων.
Η ενεργοποίηση του συστήματος υποκλοπών υπήρξε πριν από την ανάληψη, το 1990, της εξουσίας από τη ΝΔ. Ο άνθρωπος μάλιστα που δημιούργησε τη γέφυρα Μαυρίκη – Γρυλλάκη ήταν διευθυντικό στέλεχος – επί ΠΑΣΟΚ – της υπηρεσίας απορρήτου του ΟΤΕ, ο οποίος, το διάστημα που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε προβλήματα υγείας και η κυβέρνησή του αντιμετώπιζε τη δίνη Κοσκωτά, προσέγγισε την πλευρά Γρυλλάκη!
Οι μεθοδικές υποκλοπές, με χρήση δεκάδων διαμερισμάτων που στέγαζαν τους «κοριούς» συνεχίστηκαν και ολόκληρο το 1990, και τον Φεβρουάριο του 1991 ο Μαυρίκης απευθύνθηκε στο γραφείο του πρώην υπουργού Μιλτιάδη Εβερτ προχωρώντας σε ενημέρωσή του για τις σχετικές παρασκηνιακές μεθοδεύσεις. Η υπόθεση όμως δημοσιοποιήθηκε μόλις τον Απρίλιο του 1993.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Τότε ο «αρχικοριός» είχε καταθέσει: «Τον Ιανουάριο του 1988 ο Γρυλλάκης μού ανέθεσε να παρακολουθώ (σ.σ.: συνήθως με παρεμβάσεις σε ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ) το τηλέφωνο του κ. Παναγιωτόπουλου, πρώην υπουργού Εμπορίου. Στην συνέχεια ανέλαβα την παρακολούθηση των Πέτρου Μολυβιάτη, του εκδότη Μάκη Κουρή, του Γεωργίου Ράλλη, του Μιλτιάδη Εβερτ, του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ, του Αντώνη Λιβάνη, του Ανδρέα Παπανδρέου, του πρώην διευθυντή ασφαλείας της ΕΥΠ, του διευθυντή των “ΝΕΩΝ” Λέοντα Καραπαναγιώτη, της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη αλλά και μία γυναίκα στη συμπρωτεύουσα».
Επιπλέον σε συνέντευξή του το 2022 σημείωσε «στην πορεία προς την τρίτη εκλογική αναµέτρηση της περιόδου 1989-1990, υποκλέψαµε όλο το προεκλογικό πρόγραµµα του ΠΑΣΟΚ. Τις προτάσεις για τις µητέρες, τα ναρκωτικά, τις συντάξεις. Τα πάντα». Ο Μαυρίκης φυλακίστηκε για αυτήν την υπόθεση, ενώ τον Μάρτιο του 1997 του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης έξι ετών για τα αδικήματα της παραβίασης απορρήτου αλλά και εκβίασης εις βάρος δύο επιχειρηματιών.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Την περίοδο που ήταν στη φυλακή, φέρεται ότι συγκέντρωσε πληροφορίες για τους δράστες της κλοπής 285 αγαλμάτων και άλλων αντικειμένων ανυπολόγιστης αξίας από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κορίνθου τον Απρίλιο του 1990 ύστερα από άγριο ξυλοδαρμό του φύλακα. Τότε με τις πληροφορίες του αλλά και τη συμμετοχή του ιδιωτικού αστυνομικού Γιώργου Τσούκαλη, τα αρχαία βρέθηκαν σε αποθήκη στο Μαϊάμι και ως δράστες συνελήφθησαν μέλη οικογένειας ελλήνων ποινικών που είχαν εμπλακεί σε εκτεταμένη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών. Ο Μαυρίκης όπως και άλλοι ιδιώτες διεκδίκησαν αποζημίωση για την ανεύρεση των αρχαίων που δεν τους δόθηκε.
Οι ποινικές εμπλοκές του «κοριού» δεν σταμάτησαν: το καλοκαίρι του 2022 συνελήφθη για οπλοκατοχή και ποσότητα κάνναβης ύστερα από επεισόδιο σε πρατήριο βενζίνης στο Πικέρμι, ενώ, νωρίτερα, είχε συλληφθεί για πράξη αντίστοιχη της τωρινής κατηγορίας, καθώς αποπειράθηκε να δωροδοκήσει τη σημερινή πρόεδρου του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα, όταν υπηρετούσε στην ανάκριση. Η καταδίκη του το 1997 ήταν φυλάκιση 12 μηνών και κατέστη αμετάκλητη.
Το μπικίνι, σχεδόν αόρατο αλλά ακαταμάχητα επιδραστικό, δεν είναι απλώς ένα μαγιό – είναι μια πολιτισμική επανάσταση που άλλαξε για πάντα τη μόδα, το σώμα και την ίδια την εικόνα της γυναίκας στη δημόσια σφαίρα.
Από την πρώτη του εμφάνιση το 1946 στην πισίνα Μολιτόρ του Παρισιού, το μπικίνι προκάλεσε σκάνδαλα, απαγορεύσεις, λατρεία και, τελικά, παγκόσμια αποδοχή.
Η ιστορία του είναι γεμάτη από εμβληματικές στιγμές, επώνυμες μούσες, κινηματογραφικές μνήμες και κοινωνικούς αγώνες – μια ιστορία που αποδεικνύει πως λίγα εκατοστά ύφασμα μπορούν να ταράξουν τα νερά μιας ολόκληρης εποχής.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Η οικονομία του μπικίνι σήμερα είναι εξίσου εντυπωσιακή με την πολιτισμική του επίδραση.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Global Industry Analysts, η παγκόσμια αγορά μπικίνι και μαγιό ξεπερνά τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, με το μπικίνι να κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο στις πωλήσεις γυναικείων μαγιό.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Μόνο στις ΗΠΑ, το μπικίνι αντιπροσωπεύει πάνω από το 25% των συνολικών πωλήσεων μαγιό, ενώ κάθε χρόνο κυκλοφορούν χιλιάδες νέα σχέδια από luxury οίκους, αθλητικά brands και ανεξάρτητους σχεδιαστές.
Η άνοδος του e-commerce και των social media έχει εκτοξεύσει τη ζήτηση, με influencers και celebrities να μετατρέπουν κάθε νέο σχέδιο σε παγκόσμια τάση μέσα σε λίγες ώρες.
Παρά τις κατά καιρούς αντιπαραθέσεις, λογοκρισίες και αμφισβητήσεις, το μπικίνι παραμένει αδιαμφισβήτητη σταθερά της καλοκαιρινής μόδας, σύμβολο αυτοπεποίθησης και ελευθερίας.
Το 2024, η αξία της αγοράς μπικίνι εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα 811 εκατομμύρια δολάρια μόνο στην Ευρώπη, ενώ οι αναλυτές προβλέπουν περαιτέρω αύξηση χάρη στη βιώσιμη μόδα, τα inclusive μεγέθη και τις καινοτόμες σχεδιαστικές προσεγγίσεις.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Ό,τι κι αν φέρει το μέλλον, ένα είναι σίγουρο: το μπικίνι δεν είναι απλώς μια τάση. Είναι ένα διαχρονικό fashion statement, μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων και – πάνω απ’ όλα – μια μικρή επανάσταση που συνεχίζει να γράφει ιστορία, κάθε καλοκαίρι, σε κάθε παραλία του κόσμου.
Με αφορμή 79 χρόνια από την πρώτη φορά που συστήθηκε στον κόσμο, o Ιndependent έκανε μια σύντομη αναδρομή σε αυτό το ύφασμα που η αείμνηστη αρχισυντάκτρια μόδας Νταϊάνα Βρίλαντ όρισε ως «το σημαντικότερο πράγμα μετά την ανακάλυψη της ατομικής βόμβας».
Από τη γέννησή του τη δεκαετία του 1940 μέχρι τις σύγχρονες εκδοχές του, η διαδρομή του μπικίνι αντικατοπτρίζει την εξέλιξη των κοινωνικών προτύπων και τη διαχρονική δύναμη ενός μικρού κομματιού υφάσματος και αυτή είναι η θαραλλέα εξέλιξή του.
Η αρχήΗ ιστορία του μπικίνι ξεκινά από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν η ελίτ των θαλάσσιων λουτρών στις ακτές της Νορμανδίας και του Μπιαρίτζ φορούσε μαγιό που κάλυπταν το σώμα με σεμνότητα. Ωστόσο, το καλοκαίρι του 1946 σηματοδότησε μια ριζική αλλαγή στη μόδα των μαγιό, που θα άλλαζε για πάντα την εικόνα του γυναικείου σώματος και την κοινωνική αντίληψη γύρω από αυτό.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Στη δεκαετία του 1930, στις ευρωπαϊκές παραλίες εμφανίστηκαν τα πρώτα μαγιό δύο τεμαχίων, αποτελούμενα από ένα καπίστρι και σορτς. Παρότι άφηναν εκτεθειμένο ένα μικρό τμήμα της μέσης, ο αφαλός παρέμενε καλυμμένος, διατηρώντας ένα όριο σε αυτό που θεωρούνταν αποδεκτό.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η δεκαετία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε περιορισμούς στην ποσότητα υφάσματος λόγω ελλείψεων, οδηγώντας σε πιο λιτές εκδοχές των μαγιό, χωρίς όμως να αμφισβητείται η σεμνότητα.
Μετά τον πόλεμο, η Ευρώπη βίωνε μια περίοδο ανασυγκρότησης και απελευθέρωσης. Το 1946, δύο Γάλλοι σχεδιαστές, ο Ζακ Χάιμ και ο Λουί Ρεάρ, παρουσίασαν ανεξάρτητα ο καθένας τη δική του εκδοχή ενός πρωτοποριακού μαγιό δύο τεμαχίων.
Ο Χάιμ ονόμασε το δικό του «άτομο», διαφημίζοντάς το ως «το μικρότερο μαγιό στον κόσμο». Ωστόσο, το μαγιό του Ρεάρ ήταν ακόμη πιο τολμηρό και λιτό: ένα σουτιέν και δύο μικρά τρίγωνα υφάσματος που ενώνονταν με κορδόνι, αφήνοντας την κοιλιά εντελώς ακάλυπτη. Ο ίδιος το προώθησε ως «μικρότερο από το μικρότερο μαγιό του κόσμου».
Η παρουσίαση του μπικίνι από τον Ρεάρ δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Κανένα μοντέλο δεν δέχτηκε να φορέσει το τόσο αποκαλυπτικό ένδυμα, γι’ αυτό και επέλεξε τη Μισελίν Μπερναντίνι, μια τολμηρή παριζιάνα και χορεύτρια στο Καζίνο του Παρισιού, που δεν είχε ενδοιασμούς να εμφανιστεί σχεδόν γυμνή.
View this post on InstagramA post shared by ArNoUx (@arnoux.art)
Στις 5 Ιουλίου 1946, στην πισίνα Μολιτόρ του Παρισιού, η Μπερναντίνι φόρεσε το μπικίνι, το οποίο ήταν τυπωμένο με αποσπάσματα από γράμματα θαυμαστών, σαν υπαινιγμός στο θόρυβο που θα προκαλούσε.
Το μπικίνι αποκάλυπτε με τολμηρότητα τον αφαλό, ένα σημείο του σώματος που τότε θεωρούνταν υπερβολικά προσωπικό και συνδεδεμένο συμβολικά με τη μητρότητα, άρα ακατάλληλο για δημόσια έκθεση.
Η νέα δημιουργία συσκευάστηκε σε έναν μικροσκοπικό μεταλλικό κύβο, μόλις έξι εκατοστά φάρδος, και διαφημίστηκε ως «η πρώτη ανατομική βόμβα», έτοιμη να ανατρέψει τα πουριτανικά ήθη της εποχής.
Η πρώτη δημόσια παρουσίαση του μπικίνι προκάλεσε σοκ και αντιδράσεις, καθώς το ένδυμα αμφισβήτησε τα στεγανά ανάμεσα στο σεμνό και το αποκαλυπτικό και έφερε διχασμό και αντιδράσεις.
View this post on InstagramA post shared by History Photographed (@historyphotographed)
Το μπικίνι απαγορεύτηκε σε δημόσιες παραλίες και διαγωνισμούς ομορφιάς, ενώ θεωρήθηκε προκλητικό και ακατάλληλο για δημόσια χρήση.
Ωστόσο, η εμφάνιση της Μπριζίτ Μπαρντό στις παραλίες των Καννών το 1953 και η διάδοση του μπικίνι μέσα από τον κινηματογράφο και τη μουσική της δεκαετίας του 1960 -όπως το τραγούδι Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini που έγινε ανέλπιστη επιτυχία και κάλεσμα αποδοχής- συνέβαλαν στο να αναδείξουν αυτό το μικροσκοπικό ύφασμα σε σύμβολο ελευθερίας, νεανικής επανάστασης και σεξουαλικής απελευθέρωσης.
Η εξέλιξη του, καθρέφτισε τις κοινωνικές αλλαγές και την αναθεώρηση των ηθικών προτύπων. Από το «μικρότερο μαγιό του κόσμου» που προκαλούσε σκάνδαλο, το μπικίνι μετατράπηκε σε ένα fashion statement που αμφισβητούσε τις πατριαρχικές νόρμες και ενίσχυε τη γυναικεία αυτοδιάθεση.
Η αποδοχή του συνδέθηκε με την αλλαγή στάσης απέναντι στο σώμα, την σεξουαλικότητα και την προσωπική ελευθερία, επηρεάζοντας βαθιά τη μόδα και την κοινωνική κουλτούρα και το μπικίνι, όσο μικρό και αν ήταν, είχε τεράστια επιδραστικότητα ανοίγοντας τον δρόμο για μια πιο ανοιχτή και ελεύθερη έκφραση του σώματος μέσα από τη μόδα.
Η τολμηρή εφεύρεση δεν ήταν απλώς μια νέα μόδα -ήταν μια μικρή επανάσταση που άλλαξε για πάντα την εικόνα της γυναίκας και την κοινωνική της θέση.
Τζέιμς Μποντ, Λολίτα και δεινόσαυροιΣτη δεκαετία του 1960, το μπικίνι συνέχισε να κερδίζει δημοτικότητα, αν και σε ορισμένες ευρωπαϊκές παραλίες παρέμενε απαγορευμένο. Όμως το Χόλιγουντ δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο.
Στην ταινία του Τζέιμς Μποντ, Dr. No, του 1962, η Ούρσουλα Άντρες βγήκε από τη θάλασσα φορώντας το εμβληματικό λευκό μπικίνι με ζώνη, δημιουργώντας μια σκηνή ανθολογίας που έμεινε στην ιστορία.
Η σκηνή ορίστηκε από το Channel 4 ως η κορυφαία στιγμή μπικίνι στην ιστορία του σινεμά, ενώ το 2001 το μπικίνι πουλήθηκε σε δημοπρασία για 61.500 δολάρια. Ο κριτικός Μάρτιν Ρούμπιν το χαρακτήρισε ως «κομβική στιγμή στη φιλελευθεροποίηση της ερωτικής απεικόνισης στη δεκαετία του ’60».
Την ίδια χρονιά, η Σου Λάιον ξάπλωσε στο γρασίδι με φλοράλ μπικίνι στην ταινία Λολίτα, ενώ η Ρακέλ Γουέλς φόρεσε το πρωτόγονο, μπικίνι από γούνα στο Ένα Εκατομμύριο Χρόνια Π.Χ. του 1966. Αυτές οι αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές συνέβαλαν σημαντικά στη διάδοση του μπικίνι παγκοσμίως.
Στη Γαλλία, ωστόσο, το μπικίνι καθιερώθηκε πλήρως το 1968, όταν η κοινωνική εξέγερση και η άνοδος του φεμινισμού άλλαξαν τους κανόνες του γυναικείου ντυσίματος και της σημασίας του.
Το μπικίνι δεν ήταν πια απλώς ένα αποκαλυπτικό μαγιό, αλλά μια διακριτική πράξη αμφισβήτησης: ένας τρόπος για τις γυναίκες να διεκδικήσουν το σώμα τους, να απορρίψουν τα ξεπερασμένα όρια της σεμνότητας και να κινούνται ελεύθερα – είτε όταν κολυμπούν, είτε όταν κάνουν ηλιοθεραπεία, είτε όταν απλώς κυκλοφορούν όπως οι ίδιες θέλησαν. Αυτό που κάποτε ήταν σκάνδαλο, εξελίχθηκε σε σύμβολο απελευθέρωσης.
Η εκδίκηση της ΠάμελαΣτη δεκαετία του 1980, το μπικίνι αποτελούσε το 20% των πωλήσεων μαγιό στις ΗΠΑ, περισσότερο από κάθε άλλο σχέδιο. Ωστόσο, με την άνοδο της ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του δέρματος, οι πωλήσεις των αποκαλυπτικών μπικίνι μειώθηκαν σημαντικά.
Ξαφνικά, τα ολόσωμα μαγιό με ψηλή μέση έγιναν της μόδας. Παράλληλα, εμφανίστηκαν παραλλαγές όπως το tankini και το camikini, με μακριά τοπ που κάλυπταν την κοιλιά και έφταναν μέχρι τα οστά της λεκάνης.
Η Πάμελα Άντερσον του Baywatch και η Σίντι Κρόφορντ του Sports Illustrated έγιναν icons της μόδας, φορώντας βαθιά ντεκολτέ και ψηλόμεσα ολόσωμα.
Μπικίνι όπως πολυτέλειαΣτη δεκαετία του 1990, η μόδα έγινε πιο απλή και τα ολόσωμα μαγιό ταυτίστηκαν με το αθλητικό στιλ των 80s – αλλά το μπικίνι επέστρεψε δυναμικά.
Αυτή τη φορά, οι μεγάλοι οίκοι μόδας μετέτρεψαν το μπικίνι σε πολυτελές statement. Το 1996, ο οίκος Chanel το μίκρυνε ακόμα περισσότερο και το διακόσμησε με το χαρακτηριστικό του λογότυπο, παρουσιάζοντάς το στην πασαρέλα με τη Στέλλα Τέναντ.
Την επόμενη χρονιά, ο Τομ Φορντ στον οίκο Gucci παρουσίασε ένα σχεδόν ανύπαρκτο ombré thong μπικίνι με μεταλλικό G, σχεδιασμένο για όλα τα φύλα και φτιαγμένο για να τραβάει τα βλέμματα. Το στοίχημα και η ανάταση είχε κερδηθεί.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από @chanel_archives
Διχασμός στον 21ο αιώναΣήμερα το μπικίνι παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ένδυμα, εξακολουθώντας να λογοκρίνεται σε κάποιες περιπτώσεις.
Το 2013, μια διαφήμιση με την Πάμελα Άντερσον να χορεύει με μπικίνι απαγορεύτηκε από τη βρετανική αρχή διαφημιστικών προτύπων ως προσβλητική για τις γυναίκες.
Την ίδια χρονιά, το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ απαγόρευσε στο Wyverns Club του Magdalene College να διοργανώσει τον ετήσιο διαγωνισμό πάλης με ζελέ και μπικίνι.
Ωστόσο, καθώς οι σχεδιαστές γίνονται όλο και πιο συμπεριληπτικοί, πειραματιζόμενοι με υφάσματα, φόρμες, σχέδια και μοτίβα, το μπικίνι φαίνεται να διανύει τη χρυσή του εποχή.
Σύμβολο απελευθέρωσης και ελευθερίας, το μπικίνι παραμένει ένας από τους πιο δημοφιλείς τομείς της βιομηχανίας της μόδας, με αξία που ξεπερνά τα 811 εκατομμύρια δολάρια.
Όποια κι αν είναι η επόμενη βουτιά του, το ύφασμα θα στεγνώσει απολαμβάνοντας τις μικρές, ηχηρές, νίκες του.
Η Φενέρμπαχτσε έκαμψε την αντίσταση της Μονακό του Βασίλη Σπανούλη επικρατώντας με 81-70 και κατέκτησε για δεύτερη φορά στην ιστορία της τη Euroleague, μετά το 2017.
Μια σπουδαία εμφάνιση από την ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που κυριάρχησε στο δεύτερο ημίχρονο και κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.
Μαζί με το τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, η Φενερμπαχτσέ θα πάρει και 1.8 εκατ. ευρώ. Αυτό είναι το ποσό που αντιστοιχεί στην ομάδα που κερδίζει στον τελικό του Final Four.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Η Μονακό που τερμάτισε στη δεύτερη θέση, θα εισπράξει 1 εκατομμύριο ευρώ.
Τα ποσά για Ολυμπιακό και ΠαναθηναϊκόΌσον αφορά στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, οι Ερυθρόλευκοι που κέρδισαν στον μικρό τελικό και βγήκαν τρίτοι στη φετινή διοργάνωση, θα λάβουν το ποσό των 850.000 ευρώ και ο Παναθηναϊκός που πήρε την τέταρτη θέση θα εισπράξει 770.000 ευρώ.
Το νέο μπαράζ ρωσικών επιθέσεων στην Ουκρανία επιβεβαιώνει με τον πλέον σκληρό τρόπο πως ο δρόμος για την ειρήνη είναι μακρύς. Την ίδια ώρα η -κατά πολλούς- περίεργη σιωπή του προέδρου των ΗΠΑ προκαλεί τρόμο και οργή στον Ζελένσκι.
Μέσα σε ένα κλίμα ζόφου, χωρίς άμεση προοπτική για επίλυση των διαφορών μεταξύ των δύο εμπόλεμων χωρών, ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι βρίσκεται σε διαρκή πίεση παρά το γεγονός ότι η συμφωνηθείσα στην Κωνσταντινούπολη ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ των δύο πλευρών ολοκληρώθηκε με επιτυχία.
Σχολιάζοντας τις πρόσφατες ρωσικές επιθέσεις ισχυρίστηκε ότι η «σιωπή» των ΗΠΑ ενθαρρύνει τη Ρωσία και τη στρατηγική του Βλαντιμίρ Πούτιν. Η Μόσχα εκτόξευσε τον μεγαλύτερο αριθμό μη επανδρωμένων αεροσκαφών και πυραύλων σε μία μόνο νύχτα από την έναρξη του πολέμου. Τουλάχιστον 12 άνθρωποι, ανάμεσά τους τρία παιδιά, σκοτώθηκαν και δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν σε εκτεταμένα πλήγματα σε όλη την Ουκρανία.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Έξαλλος ο Ζελένσκι με τη στάση του ΤραμπΟ Ζελένσκι προειδοποίησε ότι η «κτηνωδία της Ρωσίας δεν μπορεί να σταματήσει» χωρίς «ισχυρή πίεση στη ρωσική ηγεσία».
Η Πολεμική Αεροπορία της Ουκρανίας ανέφερε ότι (το βράδυ του Σαββάτου) η Ρωσία πραγματοποίησε πλήγματα χρησιμοποιώντας 367 πυραύλους διαφόρων τύπων και μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV). Η Πολεμική Αεροπορία ανέφερε ότι κατέρριψε 45 πυραύλους κρουζ και κατέστρεψε 266 UAV.
Από αυτούς που σκοτώθηκαν, τρεις στην περιοχή Zhytomyr ήταν παιδιά – όλα αδέλφια, σύμφωνα με την αναπληρώτρια υπουργό Εξωτερικών της Ουκρανίας, Mariana Betsa.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });«…Αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η σιωπή της Αμερικής, και η σιωπή των άλλων χωρών, απλώς ενθαρρύνει τον Πούτιν», έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πικραμένος και εμφανώς εξοργισμένος o Ζελένσκι.
Όταν μιλά για «αμερικανική σιωπή» πιθανότατα εννοεί περαιτέρω κυρώσεις που η Ουάσινγκτον αντιστέκεται μέχρι στιγμής να επιβάλει στη Μόσχα. Παρά το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του Κιέβου ετοιμάζουν ένα νέο «πακέτο» οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να μεσολαβούν στις ειρηνευτικές συνομιλίες ή θα «αποχωρήσουν» αν δεν υπάρξει πρόοδος.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τραμπ εδώ και κάποιες ημέρες έχει σταματήσει να μιλά για το θέμα, κάτι που φέρνει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση τους Ευρωπαίους, οι οποίοι μετά την πρωτοβουλία Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Πολωνίας με το ταξίδι των τεσσάρων ηγετών τους στο Κίεβο, στις 10 Μαΐου είχαν προσπαθήσει να πείσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη, ότι υφίσταται μια διεθνής, συμπαγής συμμαχία, που συμπεριλάμβανε και την Ουάσιγκτον απέναντι στην ανένδοτη στάση της Μόσχας.
Γιατί τα ρωσικά στρατεύματα συγκεντρώνονται κοντά στο ΧάρκοβοΕνώ συμβαίνουν τα παραπάνω η επανακατάληψη του Κουρσκ φαίνεται να δημιουργεί νέα δεδομένα στο πεδίο των μαχών καθώς υπάρχουν πληροφορίες πως ρωσικές δυνάμεις συγκεντρώνονται απέναντι από τα σύνορα της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ουκρανίας, το Χάρκοβο.
Σύμφωνα με αναλυτές που επικαλείται το Sky News εδώ και καιρό αναμενόταν μια σημαντική προώθηση κατά μήκος της πρώτης γραμμής από τα στρατεύματα της Μόσχας, ωστόσο δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί πλήρως. Μια ομάδα αποτελούμενη από περίπου 50.000 στρατιώτες έχει τοποθετηθεί ακριβώς απέναντι από τα σύνορα της «πόλης-φρούριο» της Ουκρανίας και ενδεχομένως να υπάρξουν εξελίξεις.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Η Ρωσία, γράφει το βρετανικό μέσο ενημέρωσης, έχει ένα «παράθυρο τεσσάρων μηνών» για να διασπάσει τις ουκρανικές δυνάμεις πριν ο καιρός αρχίσει να αλλάζει και πριν αρχίσουν να εξαντλούνται τα αποθέματα αρμάτων μάχης.
Ο στρατιωτικός αναλυτής του Sky News, Μάικλ Κλαρκ, αναφέρει ότι η συσσώρευση στρατευμάτων έρχεται σε συνέχεια της ρωσικής επιχείρησης για την εκδίωξη της Ουκρανίας από τον θύλακα της περιοχής Κουρσκ, ο οποίος δεν απέχει πολύ από το Χάρκοβο.
«Τώρα που πήραν πίσω το Κουρσκ, θα συνεχίσουν;»Ορισμένοι από τους πιο έμπειρους στρατιώτες της Ρωσίας -συμπεριλαμβανομένης της επίλεκτης αερομεταφερόμενης μονάδας VDV- μετακινήθηκαν για να ενισχύσουν την εκστρατεία του Κουρσκ και θα μπορούσαν να βρίσκονται ακόμη μεταξύ των συγκεντρωμένων στρατευμάτων.
Σύμφωνα με τον Κλαρκ αυτό ενδέχεται να σημαίνει ότι κάτι σχεδιάζεται από τη Μόσχα. Αντίθετα, αν απομακρύνονταν οι επίλεκτες δυνάμεις, θα σήμαινε ότι δεν προετοιμάζεται μεγάλη επίθεση κοντά στο Χάρκοβο.
Ο αναλυτής του Sky News λέει ότι είναι πιθανό η Ρωσία να προετοιμάζεται για μια μεγάλη επίθεση κοντά στις συνοριακές πόλεις Χάρκοβο και Σούμι. Αυτό θα μπορούσε να είναι είτε μια άμεση επίθεση σε μια από τις πόλεις – ένα δύσκολο εγχείρημα δεδομένου πόσο καλά αμυνόμενες είναι – είτε μια προσπάθεια κατάληψης μεγάλου μέρους της γύρω περιοχής που η Ουκρανία απελευθέρωσε το φθινόπωρο του 2022.
Το Χάρκοβο, που βρίσκεται μόλις 20 μίλια από τα σύνορα με τη Ρωσία, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας με πληθυσμό, πριν από το 2022, πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους. Θεωρείται «φρούριο» και τιμήθηκε με τη διάκριση: «Ηρωική Πόλη της Ουκρανίας» για την αντίστασή της κατά τους πρώτους μήνες της εισβολής του 2022.
Η Ουκρανία επιτέθηκε στο ελικόπτερο του ΠούτινΑξιωματικός του Ρωσικού Τμήματος Αεράμυνας δήλωσε ότι ουκρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη επιχείρησαν να παρεμβληθούν στη διαδρομή πτήσης του ελικοπτέρου που μετέφερε τον Ρώσο πρόεδρο (πήγαινε στο Κουρσκ). Σύμφωνα με τον ίδιο, η ρωσική άμυνα λειτούργησε τέλεια και απέκρουσε την επίθεση (την Τρίτη 20 Μαΐου).
Το Final 4 της Euroleague ολοκληρώθηκε με την Φενέρμπαχτσε να ανεβαίνει στην κορυφή της Ευρώπης, μετά τη νίκη της με 81-70 στον τελικό απέναντι στη Μονακό του Βασίλη Σπανούλη.
Αυτό είναι το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο της τουρκικής ομάδας, μετά από αυτό που πήρε το 2017 στον τελικό στην έδρα της, απέναντι στον Ολυμπιακό. Παράλληλα όμως είναι και το πρώτο στην προπονητική καριέρα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Έτσι, ο Λιθουανός θρύλος του ευρωπαϊκού μπάσκετ έγραψε τη δική του Ιστορία στη διοργάνωση, αφού έγινε μόλις ο τέταρτος που κατακτά το τρόπαιο και ως παίκτης και ως προπονητής (σ.σ. σε Κύπελλο Πρωταθλητριών και Euroleague).
Ο «Σάρας» πανηγύρισε ως παίκτης τέσσερις φορές, το 2003, το 2004, το 2005 και το 2009 και φέτος ως προπονητής, στην έκτη του παρουσία σε Final 4.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Ποιοι άλλοι το κατάφερανΚατά το παρελθόν, στο ίδιο επίτευγμα είχε φτάσει ο θρυλικός Σβέτισλαβ Πέσιτς (σαν παίκτης το 1979 και σαν προπονητής το 2003), ο Λόλο Σάινθ (σαν παίκτης το 1964, 1965, 1967, 1968 και σαν προπονητής το 1978 και το 1980), αλλά και ο Άρμενακ Αλατσατσιάν (σαν παίκτης το 1961 και το 1963 και σαν προπονητής το 1969).
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ο Γιασικεβίτσιους είναι ο πρώτος που το καταφέρνει επί εποχής Euroleague, δηλαδή μετά την αλλαγή του φορμάτ της διοργάνωσης το 2001.
Συγκλονισμένη είναι η τοπική κοινωνία στα Τρίκαλα με την τραγική είδηση του θανάτου 33χρονου γιου γνωστού επιχειρηματία της περιοχής, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στην παραλία Κάθισμα στη Λευκάδα.
Ο άτυχος άνδρας έχασε τη ζωή του λίγες ημέρες πριν τον γάμο του, όταν παρασύρθηκε από τα μεγάλα κύματα στην παραλία Κάθισμα στη Λευκάδα.
Γιος γνωστού επιχειρηματία ο 30χρονος που πνίγηκε στη ΛευκάδαΟι ολιγοήμερες διακοπές με τους φίλους του κατέληξαν σε τραγωδία.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο 30χρονος Στέφανος ήταν γιος γνωστής οικογένειας που διατηρεί αντιπροσωπείες αυτοκινήτων στα Τρίκαλα.
Σύμφωνα με το trikalavoice.gr όλοι ετοιμάζονταν για τον γάμο του Στέφανου με την εκλεκτή της καρδιάς του στις 14 Ιουνίου. Μάλιστα το ερχόμενο Σάββατο προγραμματιζόταν ένα μεγάλο και παραδοσιακό γλέντι σε γνωστό ξενοδοχείο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Το μοιραίο μπάνιοΛίγο πριν τον γάμο του, αυτό το Σαββατοκύριακο ταξίδεψε με φίλους του στην αγαπημένη του Λευκάδα για να διασκεδάσουν στο bachelor του, ενώ και η μέλλουσα σύζυγός του είχε πάει σε άλλο νησί με τις δικές της φίλες.
Η μοίρα ωστόσο δεν άφησε αυτά τα νέα παιδιά να χαρούν καθώς έτσι ξαφνικά έκοψε το νήμα της ζωής από τον Στέφανο ο οποίος βούτηξε στη θάλασσα στο Κάθισμα της Λευκάδας και τα μανιασμένα κύματα τον παρέσυραν, δίχως να μπορέσει κανείς να τον σώσει.
Ο νεαρός μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Λευκάδας, δυστυχώς όμως ήταν αργά.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα, τα Τρίκαλα πενθούν. Παραμένουμε όλοι συγκλονισμένοι και στεκόμαστε σιωπηλοί δίπλα στην οικογένεια, στον Κώστα και στην Δάφνη.
Προσπάθησαν να τον σώσουνΛιμενικό και ΕΚΑΒ με τη συνδρομή της Πυροσβεστικής, κατάφεραν να μεταφέρουν τον άνδρα στο ασθενοφόρο και από εκεί στο νοσοκομείο Λευκάδας.
Σύμφωνα με το ilefkada.gr τυχαία στην παραλία βρισκόταν ο αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας και Πυροσβέστης, Νίκος Λάζαρης.
Ο ίδιος μαζί με άλλους λουόμενους προσπάθησαν να σώσουν τον 30χρονο ενώ κολυμπούσε και ήταν ακόμη ζωντανός όμως τα τεράστια κύματα δεν τους επέτρεπαν να τον πλησιάσουν.