Το ραντεβού κλείστηκε καταμεσήμερο της περασμένης Δευτέρας, με ασφυκτική ζέστη έξω. «Αλλά να έχεις ευκαιρία να συζητήσεις με τον Λευτέρη Πετρούνια και τη Βασιλική Μιλλούση; Πώς θα την αφήσεις να πάει χαμένη;». Η σκέψη αυτή ήρθε στο μυαλό μας και βρεθήκαμε στον Αλιμο.
Η κουβέντα, και ενώ την προηγουμένη είχαμε «φουλ των τελικών», άρχισε με το πόσο χρειάζεται ένας αθλητής έναν εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτή. Κάποιον να τον βοηθά. Γιατί πλέον οι αγώνες είναι συνεχείς. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, αφού έπλεξε το εγκώμιο της Ιβάνα Τζούριτς, είπε πως «εγώ στη θέση πολλών θα είχα κάποιον συνεχώς δίπλα μου». Οι διηγήσεις του ήταν εντυπωσιακές, όσο αναμέναμε τη Βασιλική. Οχι, δεν άργησε η κυρία της ενόργανης, αλλά έκανε… βάρδια στο γυμναστήριό τους ένεκα μιας προπονήτριας που απουσίασε εκτάκτως. «Να παραγγείλετε ό,τι θέλετε. Ολα τέλεια είναι εδώ», υπογράμμισε. Και είχε δίκιο. Το μυαλό πίσω στη Λειψία και το Ευρωπαϊκό, εκεί που ο Πετρούνιας έφυγε με το όγδοο χρυσό μετάλλιο της καριέρας του. Η έξοδος, όχι επιτυχημένη, ακόμη μένει στον νου.
«Εχω να κάνω τόσο μεγάλο λάθος στην προσγείωση σε τελικό 11 χρόνια. Αλλά οι επόμενοι πέντε αθλητές έκαναν ίδια και χειρότερα λάθη. Η ιδέα της νίκης φοβίζει παραπάνω από την ιδέα της ήττας! Τους πλάκωσε το άγχος. Μετρά πολύ η ψυχολογία. Παίζει καθοριστικό ρόλο. Θεώρησα πως είμαι εκτός μεταλλίων. Οπως χάνει κάποιος το πέμπτο και κρίσιμο πέναλτι, αυτό το “πρέπει”. Να ξέρετε, άλλαξα την έξοδο γιατί άλλαξε ο κώδικας. Την επιδοτούν παραπάνω. Εκανα δύο σάλτα και δύο πιρουέτες με συσπείρωση, τώρα δύο σάλτα και δύο πιρουέτες τεντωμένος. Αρα, δύο δυσκολίες πάνω. Από το ’13 είχα να την κάνω, δοκίμασα δύο φορές πριν και δεν το πέτυχα, έμεινα μπροστά, μου έμεινε αυτό στο μυαλό, έβαλα δύναμη να μη φύγω προς τα εμπρός και πήγα πίσω! Ολο το κομμάτι του προγράμματος το έχω αλλάξει. “Πάτησα” πάνω στον Κινέζο τον Λιου Γιανγκ που πήρε το χρυσό στο Παρίσι κάνοντας το 110%. Βλέπω ποιος είναι ο προηγούμενος χρυσός και τον ακολουθώ», λέει ο πρωταθλητής. Από κοντά ο Φάνης Ξηνταβελώνης (συνιδρυτής της εταιρείας Progame και διαχειριστής της εικόνας του όπως και άλλων αθλητών), σχεδόν… οικογένειά του.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Πόσο επηρεάζεται από τους κριτές το αγώνισμά του; «Εχω φύγει πολλές φορές από τον αγώνα πετώντας τα λουράκια μου. Δεν συμφωνούσα με τους κριτές. Ηταν φορές που αντικειμενικά αδικείσαι, αλλά υπάρχει άγραφος κανόνας που λέει να συνεχίσεις. Το αποτέλεσμα δεν το κερδίζεις εκείνη τη στιγμή αλλά από την πορεία που χτίζεις. Η απογοήτευση θα γίνει ενέργεια και όχι θυμός. Στη Στουτγάρδη το ’19 πήγαν όλα στραβά και έζησα πίκρα. Ηταν τόσο αποτυχημένο το σύστημα πρόκρισης, που έκατσε τέτοια παράμετρος, που από τους 48 αθλητές των έξι οργάνων πέρασαν οι 47 εκτός από μένα. Και πριν είχα συνειδητοποιήσει πως το χέρι είχε τέτοια διαφορά στην ανατομία του και δεν ήλεγχα τι έκανα. Αλλαξε η ανατομία ώμου, ένα σοκ αληθινό για μένα. Μεγάλοι αθλητές κρίκων μετά από ένα χειρουργείο στον ώμο δεν επανέρχονται. Εδινα εντολή στο ένα χέρι και το άλλο είχε άλλη αντίδραση». Η καθημερινότητά του ακόμη και την ώρα της σκληρής προετοιμασίας, εκτός από δύο προπονήσεις και αποθεραπεία, περιλαμβάνει παιχνίδι με τις μικρές του κόρες. Και πάντα το μυαλό «στη Βασούλα» που στο μεταξύ έχει ενημερώσει πως έρχεται.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Τι ενοχλεί τον Πετρούνια; Η νοοτροπία που υπάρχει στα μέρη μας, αυτή του «τα κάνω όλα». Λέει, χαρακτηριστικά: «Ενα από τα προβλήματα είναι η ελλιπής εκτέλεση και η λανθασμένη ανάθεση ρόλων. Είμαι και διατροφολόγος και ψυχολόγος και ινφλουένσερ και γυμναστής, τα πάντα. Είναι επικίνδυνο όλο αυτό. Ετσι, δημιουργήσαμε με τη Βασιλική ένα γυμναστήριο επιπέδου με κορυφαίους προπονητές και αλλαγή προγραμμάτων κάθε εβδομάδα». Επιστροφή όμως στο «πώς και γιατί» είναι ο κορυφαίος. «Το καλύτερό μου είναι η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση που είναι προϊόντα σκληρής δουλειάς. Σε δύο αγώνες δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος και πήγα χεσμένος πάνω μου. Αλλιώς, έχω ψυχολογία στα ύψη. Τώρα είχα κάνει αντίστοιχη προετοιμασία με το Παρίσι, όταν έχω κάνει 30 φορές το πρόγραμμα και άλλες τόσες σε κομμάτια, πώς να χάσω; Από εκεί πηγάζει η αυτοπεποίθησή μου. Στις Πανελλαδικές αν θυμάσαι και το κόμμα, πας καλά».
Εκτός των άλλων, εντύπωση κάνει το πώς επέστρεψε θεαματικά μετά τους σοβαρούς τραυματισμούς. «Ηταν πολύ χειρότερα από έναν χιαστό ο δεξιός ώμος. Ο αριστερός ώμος κάτι του στυλ… έβγαλα το πόδι και έβαλα άλλο. Το πίστευα όμως πολύ πως θα γυρίσω και το δούλεψα πάρα πολύ. Μου αρέσει να βρίσκω νέες προκλήσεις. Πάντα το έκανα και μόλις αντιλήφθηκα αυτό που περιφερόταν έξω και εσωτερικά, πως τελείωσε ο Πετρούνιας, αυτό είναι το ψωμί μου. Το μεγαλύτερο κίνητρο. Αυτό είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου, ενώ με τον προπονητή μου, τον Ράφτη, που είναι ο κορυφαίος στον κόσμο και αλλού θα έβγαζε εκατομμύρια, κούμπωσα αμέσως από το 2010 και μετά. Πολλές φορές μου ζητά πράγματα που νιώθω πως δεν θα τα κάνω. Μια κατηγορία ανθρώπων δεν σταματά να ψάχνεται και η άλλη εμπιστεύεται την ομάδα με τα καλά και τα κακά της, σε αυτή την κατηγορία είμαι. Θα το προσπαθήσω όπως και να έχει. Θα με τσιγκλήσει ο Ράφτης με τον τρόπο του. Ποτέ δεν κοίταξα για άλλον, χτίσαμε τη σχέση μας. Οπως και με τον γιατρό, τον Οδυσσέα Παξινό».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Και ναι, ανοίγει η πόρτα και έρχεται η Μιλλούση. Ανταλλάσσουν βλέμματα και η αγάπη, ο θαυμασμός και ο σεβασμός δεν κρύβονται. «Εχεις απωθημένο ένα χρυσό στο σύνθετο ατομικό», ρωτά ο – μετρ και της γυμναστικής – Γιάννης Λαμπίρης. «Τι ερώτηση! Κανείς δεν του την έχει κάνει», απαντά η Βάσω και συμπληρώνει: «Του το λέω χρόνια και επιμένω, γιατί είναι καλός και σε άλλα όργανα». Ο Λευτέρης χαμογελά: «Ναι, το έχω απωθημένο ίσως κάποια στιγμή το κάνω, έτσι για να δώσω και το παράδειγμα στους νεότερους να ασχοληθούν. Και στο έδαφος και στο άλμα είμαι καλός και θα μπορούσα να σταθώ σε έναν τελικό. Δεν μιλάω για μετάλλιο, αλλά πιστεύω θα ήμουν μέσα στην οκτάδα».
«Ολοι σε κυνηγάνε»
Μετά, επανέρχεται στο δύσκολο του αγωνίσματός του. «Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Buzzer beater. Και όλοι σε κυνηγάνε». «Μεγάλο άγχος, αυτό έλεγε και ο Παπ, ο φίλος μας που τον είδε στο Παρίσι», συμπληρώνει ο Φάνης για τον Κώστα Παπανικολάου. Και συνεχίζει ο Πετρούνιας: «Ολοι γνωριζόμαστε στην κοινότητα της γυμναστικής. Με πιάνουν ένας ένας και μου λένε “τι κάνεις, είσαι σαν παιδάκι, όπως σε έβλεπα πριν από οκτώ χρόνια”. Πλέον δεν πονάω, φαίνεται στην προπόνηση, τους αγώνες και τη διάθεσή μου, αλλά και την ψυχολογία μου. Νιώθω πολύ μικρός σε ηλικία. Εχω δυσκολέψει το πρόγραμμά μου και το βγάζω καλύτερα από πριν, έχω κόψει τις θεραπείες. Από θέμα διάθεσης και σωματοδομής είμαι ΟΚ, πάω Ολυμπιακούς. Αφήνω παράθυρο για το πρόγραμμα της πρόκρισης. Κατά 90% κάνουμε το πρόγραμμα του Λος Αντζελες. Το εκτελώ από τώρα και έχω 3½ χρόνια μπροστά μου. Στους Ολυμπιακούς θα… κλείνω τα μάτια! Να ξέρετε, έχω αλλάξει τέσσερις φορές το πρόγραμμά μου».
Και η φιλία ανάμεσα στους αθλητές, υπάρχει; «Ναι. Βέβαια, τη στιγμή του αγώνα όλοι θέλουν να νικήσουν, ήθελα και μόνος μου να ήμουν στη Λειψία πρώτος, δεν είναι κακό να το λες. Ομως όλοι οι αθλητές παγκοσμίως σέβονται την προσπάθεια του άλλου. Στο τένις, χωρίς τον Σίνερ δεν θα υπήρχε ο Αλκαράθ. Αν δεν υπήρχε ο Tούρκος δεν θα έκανα τέτοιον αγώνα. Χάρηκα και με τον Αζίλ γιατί γνώριζα πόσο δούλεψε. Θέλετε άλλο στιγμιότυπο; Μου έδωσαν φόρμα για το πόντιουμ της απονομής πριν τελειώσει ο αγώνας και είπα μέσα μου “τι να την κάνω; Δεν θα ανέβω”. Εγιναν λάθη από τους άλλους. Οταν περπάτησε μπροστά μου ο Αζίλ του είπα “καλά ρε, είχες ευκαιρία να με νικήσεις και έκανες λάθος”; Γελάσαμε. Μετά, αυθόρμητα δώσαμε αυτό το στιγμιότυπο Ελλάδας – Τουρκίας στην απονομή». Και από ποδόσφαιρο; «Είμαι Μέσι – φαν σε θέμα παιξίματος της μπάλας, σε θέμα χαρακτήρα και προσωπικότητας, Ρονάλντο. Φαν μέχρι το κόκκαλο, αυτός ο τύπος κάνει όλους τους αθλητές να πιστεύουν να μην τα παρατήσουν, αν ξεσκιστούν στη δουλειά θα είναι ψηλά. Ρισπέκτ για τον τρόπο που δουλεύει για τον στόχο του».
Πότε όμως θα πει αντίο; «Μετά το Ευρωπαϊκό στο Ρίμινι πέρυσι είπα στον Φάνη “δεν θέλω να σταματήσω”, γιατί να σταματήσω; Ενιωθα πίεση πως πρέπει να σταματήσω, αλλά όχι μόνο κέρδισα σε έναν δύσκολο αγώνα, αντεπεξήλθα πλήρως. Μου αρέσει, είναι η ζωή μου, ΟΚ, δεν θέλω να φύγω με 30 ήττες. Αν έχανα θα σταματούσα. Δεν πονάω και κερδίζω». Μπορεί, άραγε, να φτάσει τα 10 χρυσά; «Τα 10 χρυσά είναι το 2027, μπορώ να φτάσω τα 11 θεωρητικά αν κυλήσει καλά η τριετία που έρχεται. Το αξέχαστο μετάλλιο, πάντως, ήταν στο Ρίο, είχα χάσει τον πατέρα μου». Ενα από τα θετικά πως πλέον πορεύεται παρέα με τον Βασίλη Τσολακίδη: «Συμπλέουμε στο ίδιο μήκος κύματος για το καλό του αθλήματος που όλοι αγαπάμε. Κοιτάμε μπροστά».
Την ίδια στιγμή, η Βασιλική άκουγε τον Λευτέρη. Η ερώτηση για το πώς «έδεσαν»: «Με τη Βάσω γνωριστήκαμε και ήμουν μεγάλος θαυμαστής της. Ημασταν δύο πολύ καλοί φίλοι, αυτή λίγο μεγαλύτερή μου, μας μάζευε με τον Κοσμίδη από τα πάρτι στις διοργανώσεις. Ηταν ένας άνθρωπος δίπλα μου, φώναζε και αγωνιούσε για μένα, στις πρώτες διοργανώσεις ήταν ίνδαλμά μου και ήθελα να την ακολουθήσω. Οταν χώρισε μετά μια μεγάλη σχέση, αυτός που τη βοήθησε να μαζέψει τα πράγματά της ήμουν εγώ. Δεν είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να σκεφθεί το οτιδήποτε, έλεγα πώς θα κοιτάξει εμένα, αλλά έκλαιγε στον ώμο μου, την ανέλαβα πιο προσωπικά να τη βγάλω έξω να ξεχαστεί. Η μοίρα μάς έδωσε τρεις διοργανώσεις που ήταν φαν – διοργανώσεις και γκαλά. Δεν χρειαζόμασταν προπονητή. Γαλλία, Ιταλία, Μεξικό οι δυο μας, κανένας άλλος. Στο Μεξικό ήμασταν ήδη ζευγάρι. Βέβαια, την πρώτη σεζόν με ταλαιπώρησε πολύ γιατί δεν ήταν σίγουρη αν ήμουν ώριμος και η σκέψη της ήταν φυσιολογική».
Οσο για το ποια είναι τα πλέον πολύτιμα μετάλλιά τους; Τα κορίτσια τους, η Λένια και η Σοφία, αλλά ο Λευτέρης λες και τα κακομαθαίνει όπως αναφέρει η Μιλλούση και σκάει ένα χαμόγελο: «Εννοείται και μάλιστα πολύ, αλλά είναι και υπέροχος μπαμπάς. Τα Πετρουνάκια μας», ενώ τονίζει επίσης πόσο σημαντικός είναι ο αθλητισμός και στη ζωή: «Σε μαθαίνει να έχεις πλάνο, πίστη, δύναμη, να μην τα παρατάς και να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις, αυτό το μήνυμα θέλουμε να περάσουμε και στα παιδιά μας».
Η απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΔ) για έκπτωση των τριών βουλευτών των «Σπαρτιατών» στις εκλογικές περιφέρεις των οποίων ασκήθηκαν ενστάσεις εκλογιμότητας, πέρα από τη βαρυσήμαντη νομική σημασία της, έχει και κρίσιμες πολιτικές επιπτώσεις.
Το βασικό αποτέλεσμα της απόφασης – η έκπτωση των βουλευτών για εξαπάτηση του εκλογικού σώματος λόγω «υποκρυπτόμενης ηγεσίας» του Ηλία Κασιδιάρη – ουσιαστικοποιεί την έννοια της «υπέρ της δημοκρατίας» λειτουργίας των κομμάτων (άρθρο 29, παρ. 1 του Συντάγματος) και της «ελεύθερης και ανόθευτης» εκδήλωσης της λαϊκής βούλησης μέσα από τις εκλογές (άρθρο 52 του Συντάγματος), όπως επισημαίνει στα «ΝΕΑ» ο συνταγματολόγος Κώστας Μποτόπουλος, ο οποίος ήταν και νομικός παραστάτης στην εκδίκαση της υπόθεσης στο Εκλογοδικείο.
Με δεδομένο ότι η απόφαση δημιουργεί, παράλληλα, νέους αριθμητικούς και πολιτικούς συσχετισμούς εντός Βουλής, με πρώτο, απτό και άμεσο αποτέλεσμα τη λειτουργία ενός Κοινοβουλίου από 297 βουλευτές, αφού τρεις βουλευτές εξέπεσαν και οι θέσεις τους έμειναν κενές, ο ίδιος σημειώνει ότι «ο όλος αριθμός» των βουλευτών παραμένει ο ίδιος, αφού αυτός ο αριθμός ορίζεται, κατά το άρθρο 51 παρ. 1 του Συντάγματος, «με νόμο» και ο νόμος αυτός, για την παρούσα Βουλή, τον προσδιορίζει στους 300 βουλευτές.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); 16 περιπτώσειςΣτη βάση αυτή, ο Κώστας Μποτόπουλος καταγράφει τις εξής περιπτώσεις που η απόλυτη πλειοψηφία των 151 βουλευτών ή της ενισχυμένης πλειοψηφίας των 180 εδρών δεν αλλοιώνεται:
n Για να γίνει δεκτή πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης πρέπει να εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών (151), ενώ για την πρόταση εμπιστοσύνης αρκεί η απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων, που δεν μπορεί όμως να είναι κατώτερη από τα δύο πέμπτα (120) του όλου αριθμού των βουλευτών.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });n Για την άσκηση δίωξης κατά υπουργών ή πρώην υπουργών και για τη συγκρότηση ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής απαιτείται απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.
n Για την αναθεώρηση του Συντάγματος, πρέπει να συγκεντρωθούν στις δύο Βουλές, είτε τα τρία πέμπτα (180) είτε η απόλυτη πλειοψηφία (151) του όλου αριθμού των βουλευτών.
n Για τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών απαιτείται απόφαση τουλάχιστον των δύο πέμπτων (120) του συνόλου των βουλευτών, ενώ ειδικά για θέματα εξωτερικών και άμυνας της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών (150).
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });n Για την ψήφιση εκλογικού συστήματος που θα ισχύσει από τις αμέσως επόμενες εκλογές, απαιτείται πλειοψηφία δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών (200), ενώ επί του όλου αριθμού των βουλευτών προσδιορίζεται και ο αριθμός των βουλευτών Επικρατείας.
n Για την ψήφιση νόμου σχετικού με την «ψήφο των αποδήμων» απαιτείται η πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών (200).
n Μόνο με νόμο που ψηφίζεται από απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών (151) μπορεί να γίνει δεκτή, να περάσει ή να διαμείνει στη χώρα ξένη στρατιωτική δύναμη.
n Διατηρείται η πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών (180) προκειμένου να αναγνωρισθούν αρμοδιότητες που προβλέπονται στο Σύνταγμα σε όργανα διεθνών οργανισμών, όπως και η απόλυτη πλειοψηφία για περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας.
n Αποφάσεις της Βουλής για τη λήψη μέτρων σε περίπτωση «κατάστασης πολιορκίας» λαμβάνονται με πλειοψηφία τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών (180), ενώ ενδεχόμενη παράταση των μέτρων απαιτεί πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών (151).
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });n Για την προκήρυξη δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα απαιτείται απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών (151), ενώ για δημοψήφισμα επί σοβαρού κοινωνικού ζητήματος η πλειοψηφία ανέρχεται στα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών (180).
n Για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απαιτείται, κατά τις τέσσερις πρώτες ψηφοφορίες, πλειοψηφία υπολογιζόμενη επί του όλου αριθμού των βουλευτών, δύο τρίτων (200) στις δύο πρώτες ψηφοφορίες, τριών πέμπτων (180) στην τρίτη και απόλυτη πλειοψηφία (151) στην τέταρτη.
n Η Βουλή αποφασίζει με πλειοψηφία τριών πέμπτων του συνόλου των μελών της (180) για το αν συντρέχει περίπτωση εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας σε περίπτωση αδυναμίας του να ασκήσει τα καθήκοντά του.
n Αντίστοιχη πρόβλεψη απόφασης της Βουλής, που λαμβάνεται με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, για τη διαπίστωση της αδυναμίας του Πρωθυπουργού να ασκήσει τα καθήκοντά του για λόγους υγείας.
n Νομοσχέδιο που αναπέμφθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας απαιτείται να επιψηφιστεί με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.
n Για την παραπομπή Προέδρου της Δημοκρατίας σε δίκη απαιτείται πλειοψηφία δύο τρίτων του συνόλου των μελών της Βουλής (200 βουλευτές).
n Η «συνήθης πλειοψηφία» για τη λήψη των αποφάσεων υπολογίζεται βάσει του όλου αριθμού των βουλευτών, με τους παρόντες βουλευτές να μην μπορούν να είναι λιγότεροι από το ¼ αυτού του αριθμού (75).
Αμεση πρακτική συνέπεια της απόφασης είναι η απώλεια της ιδιότητας της «Κοινοβουλευτικής Ομάδας» από τους «Σπαρτιάτες», με όλα τα προνόμια που συνεπάγεται, λόγω μείωσης του αριθμού των βουλευτών τους κάτω από τους 5, και η ένταξη των εναπομεινάντων βουλευτών στους «ανεξάρτητους», που πλέον έφτασαν τους 25 – κάτι που αποτελεί ρεκόρ για τη Μεταπολίτευση.
Μια ενδεχόμενη συνέπεια, την οποία θα κρίνουν οι πολίτες, σχετίζεται – κατά τον Κώστα Μποτόπουλο – με την κυβερνητική αξιοπιστία, λόγω της «βιασύνης» του κυβερνητικού εκπροσώπου να αναγγείλει έναν νέο «πήχη πλειοψηφίας», τον οποίο λανθασμένα κατέβασε στις 149 ψήφους, ενώ η παρούσα κυβέρνηση διαθέτει και το τεκμήριο της δεδηλωμένης και πολύ περισσότερους βουλευτές.
Το τοπίο είναι γνώριμο, η σύνθεση παραδοσιακή.
Το Πολεμικό Μουσείο γίνεται ξανά το φόντο δύο παρεμβάσεων που όλα δείχνουν πως δεν θα είναι ανώδυνες για την κυβερνητική πλειοψηφία. Από την πρώτη φορά που ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκαν στο ίδιο μέρος, σχεδόν έναν χρόνο πριν, υπάρχει η ειδοποιός διαφορά: ο ένας δεν ανήκει πια στις τάξεις της ΝΔ. Αυτό όμως δεν κάνει τη συνύπαρξη των δύο γαλάζιων πρώην πρωθυπουργών λιγότερο ανέφελη – μάλλον το αντίθετο.
Ο Καραμανλής έχει πια διπλή ισορροπία να κρατήσει. Από τη μία προς το κόμμα του στο οποίο ποτέ δεν βγαίνει απευθείας απέναντι, από την άλλη προς τον συνομιλητή του, με τον οποίο η επαφή διατηρείται και πολλές από τις θέσεις τους παραμένουν συγκλίνουσες.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο Σαμαράς έχει απασφαλίσει, συμφωνώντας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μόνο σε ένα πράγμα: «Αυτή δεν είναι κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά του Κυριάκου Μητσοτάκη» έχει πει η μία πλευρά, «και βέβαια είναι πολιτική Μητσοτάκη, γιατί είμαι αρχηγός της ΝΔ και είμαι και Πρωθυπουργός», έχει απαντήσει η άλλη.
Οι εκτιμήσεις που έκαναν στελέχη κάθε νεοδημοκρατικής απόχρωσης ήδη από πέρυσι, όταν η κοινή παρέμβαση Καραμανλή και Σαμαρά από το Πολεμικό Μουσείο δημιουργούσε για πρώτη φορά επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη ένα «πολεμικό» εσωκομματικά κλίμα, επιβεβαιώθηκαν: πράγματι ο μακεδόνας και ο μεσσήνιος πολιτικός ευθυγραμμίστηκαν έκτοτε σε νέες κοινές παρουσίες, σε απουσίες με νόημα και σε παρεμβάσεις αν και διαφορετικού ύφους και πράγματι εντάθηκε τόσο η καραμανλική όσο και η σαμαρική κριτική για τη μητσοτακική ΝΔ.
Θα είναι η τρίτη συνάντηση των δύο πρώην στο Πολεμικό Μουσείο και η δεύτερη φορά που θα απευθύνουν και οι δύο ομιλίες, την ερχόμενη Τρίτη 17 Ιουνίου, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού «Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Μία ημέρα μετά, στις 18 Ιουνίου, αναμένεται εκτός απροόπτου η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής των προτάσεων για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τα Τέμπη – μια ευκαιρία που η κυβέρνηση θα θελήσει να αξιοποιήσει για να αλλάξει την εικόνα, εφόσον βέβαια πετύχει στην ψηφοφορία τον αριθμό «που έχει σημασία για εμάς» δηλαδή τους 155 της ΝΔ, καθώς σε περίπτωση διαρροών η συζήτηση θα πάει αλλού.
Η προοπτική κόμματοςΜε δεδομένη την οριστική ρήξη του Σαμαρά με τον Μητσοτάκη, με γνωστές τις αποστάσεις έως τα ρήγματα ανάμεσα σε Μητσοτάκη και Καραμανλή και με υπαρκτούς τους διαύλους επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων μεταξύ Σαμαρά και Καραμανλή, στο πολιτικό παρασκήνιο συνεχίζεται η σεναριολογία για το πιθανό επόμενο πολιτικό βήμα του Μεσσήνιου.
Συνομιλητές του προδιαγράφουν ότι ο ίδιος θα κατεβάσει από το Πολιτικό Μουσείο τη δική του δεξιά, πατριωτική πολιτική πλατφόρμα, δείχνοντας για άλλη μία φορά ότι είναι «παρών» στις εξελίξεις. Εκτιμούν με λίγα λόγια ότι κάθε άλλο παρά θα φροντίσει να κόψει τη φημολογία για την προοπτική δημιουργίας νέου κόμματος.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Σε κάθε περίπτωση η ομιλία Σαμαρά έρχεται έπειτα από επαφές του στο Αγιον Ορος, όπου συζήτησε μεταξύ άλλων θεμάτων της επικαιρότητας τις εξελίξεις με τη Μονή Σινά, θέμα για το οποίο έχει αντιδράσει έντονα και δημοσίως.
Το επιχείρημα ότι η Ελλάδα «τρέχει διαρκώς πίσω από τις εξελίξεις» προεξοφλείται ότι θα αναλυθεί με αναφορά σε πολλά διαφορετικά μέτωπα (Τουρκία και αμυντικά ευρωπαϊκά πρότζεκτ, Λιβύη κ.λπ.). Πολιτικοί φίλοι του διακρίνουν για εκείνον εκλογικές δεξαμενές: μιλούν για τους ψηφοφόρους της ΝΔ που απείχαν από τις ευρωεκλογές και για άλλες ομάδες που κατευθύνθηκαν σε κόμματα δεξιότερα της ΝΔ την τελευταία διετία, ενώ σχολιάζουν τη «δυσκολία της ΝΔ» να ξεφύγει δημοσκοπικά από το όριο του 25% στην πρόθεση ψήφου.
Η στάση ΚαραμανλήΜένει να φανεί η στάση του Καραμανλή.
Οι κοινές προσεγγίσεις του με τον Σαμαρά είναι βέβαιες σε σειρά θεμάτων – ιδίως της εξωτερικής πολιτικής –, ωστόσο καθόλου βέβαιο δεν θεωρείται ότι ο ίδιος θα μπορούσε να προσφέρει νεύμα υποστήριξης προς τον Σαμαρά για κινήσεις που θα απειλούσαν να μειώσουν τις όποιες πιθανότητες αυτοδυναμίας της ΝΔ το 2027. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα διαφανούν οι καραμανλικές διαφωνίες με την κυβερνητική πολιτική.
Πάνε μερικοί μήνες από τη μέρα που ο Καραμανλής (με τον Σαμαρά στο ακροατήριο) έστελνε αυστηρά μηνύματα για τα εθνικά θέματα, διατύπωνε αμετακίνητες θέσεις του, άφηνε αιχμές και τελικά επιβεβαίωνε το κοινό μυστικό: ότι στη ΝΔ υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και ανησυχίες.
Σε άλλο ύφος από εκείνο του Σαμαρά, ο Καραμανλής έχει θελήσει εγκαίρως να προλάβει όσους θα τον κατηγορούσαν για επίθεση κατά του Πρωθυπουργού («δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό κανενός» έχει πει για παράδειγμα) αλλά ταυτόχρονα έχει κάνει σαφές ότι σκέψεις και αγωνίες του ταυτίζονται (και) με εκείνες του Μεσσήνιου.
Οι ιστορίες τρόμου είναι κάποιες φορές αποδοτικές.
Ο φόβος για το τέρας κάτω από το κρεβάτι ή για τον μπαμπούλα στην ντουλάπα μπορεί να σημάδεψε γενιές και γενιές, αλλά βραχυπρόθεσμα τη δουλειά του μάλλον την έκανε. Το ίδιο συνέβη πολλές φορές και στη Μεταπολίτευση: όταν απέναντι υπάρχει «τέρας», τότε το πολιτικό δίλημμα ισχυροποιείται.
Στα δύο χρόνια (παρά δέκα μέρες) από τις τελευταίες εθνικές εκλογές και ενόσω στο πολιτικό σύστημα καταγράφεται εικόνα (ενός επίμονου) κατακερματισμού, τα κόμματα ψάχνουν εναγωνίως τρόπους να συσπειρώσουν τη βάση τους μπροστά σε ένα προεκλογικό έτος, όπως αντιμετωπίζεται το 2026, και να κινητοποιήσουν εγκαίρως τα αντανακλαστικά ακροατηρίων τα οποία τους ενδιαφέρουν πολιτικά, αλλά εκείνα όλο και αποστασιοποιούνται.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Παρά τον εκλογικά νεκρό χρόνο, τα πολιτικά αφηγήματα κάθε πλευράς αποκτούν ξανά «δράκους» με κοινό στόχο (προσδοκία, ακριβέστερα) αυτοί να ισχυροποιήσουν τα διλήμματα που σπεύδουν να ορίσουν προς την κοινωνία η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση.
Από τα αριστερά προβάλλεται και πάλι με συγκεκριμένες αφορμές ο μπαμπούλας της «Δεξιάς», της «ελίτ» και των «σκανδάλων» και από το κυβερνών κόμμα προβάλλεται το φόβητρο του «χάους» – ένα τοπίο από το οποίο «μόνο ξαφνικοί κίνδυνοι μπορεί να προκύψουν», σύμφωνα με το νεοδημοκρατικό αφήγημα, και όχι «σοβαρή εναλλακτική» για τη διακυβέρνηση του τόπου.
Η ΝΔ υπερτονίζει διαφορετικούς «δράκους», ελπίζοντας να λειτουργήσουν όλοι και όχι βραχυπρόθεσμα: τον Αλέξη Τσίπρα με συχνές παραπομπές στο 2015, το «ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη» σε έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό του σημερινού κόμματος από το «υπεύθυνο ΠΑΣΟΚ» του 2015 καθώς και «τη συμμαχία του παραλογισμού» μετά τη σύμπλευση Κυριάκου Βελόπουλου, Ζωής Κωνσταντοπούλου, Δημήτρη Νατσιού και Στέφανου Κασσελάκη στην πρόταση σύστασης προανακριτικής επιτροπής για τα Τέμπη με αίτημα παραπομπής του Κυριάκου Μητσοτάκη για εσχάτη προδοσία.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); «Και σε πλατείες και σε κυβερνήσεις»Για κάποιους μια ενδεχόμενη επιστροφή Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή προτού στηθούν οι επόμενες εθνικές κάλπες τρομάζει τη ΝΔ, για άλλους η κυβέρνηση βρίσκει τον αντίπαλο που τόσο καιρό αναζητάει.
Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση παρακολουθεί στενά τις κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού και έχει αποφασίσει να απαντά σε κάθε πολιτική παρέμβασή του, θυμίζοντας πεπραγμένα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: «κλειστές τράπεζες, capital controls, συντάξεις πετσοκομμένες και νέους που έφευγαν από τη χώρα» σύμφωνα με πρόσφατη αποστροφή του Μητσοτάκη. Σύμφωνα με την κυβερνητική ανάλυση και στο φόντο δημοσκοπικών ευρημάτων, το όνομα του Τσίπρα εξακολουθεί – παρά την προσπάθεια rebranding – να ενεργοποιεί αντιΣΥΡΙΖΑ αντανακλαστικά στη βάση της ΝΔ και να λειτουργεί απωθητικά για μερίδα κεντρώων ψηφοφόρων.
«Το γεγονός ότι επιστρέφει κάποιος, δεν σημαίνει ότι επιστρέφει με άλλη ταυτότητα ή με άλλα χαρακτηριστικά» λένε κυβερνητικοί παράγοντες.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Η κυβέρνηση επιχειρεί αναλογίες με το 2015 και τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και όταν καρφώνει την πρόσφατη σύμπλευση των τεσσάρων στα δεξιά και στα αριστερά της ΝΔ (με την πρόταση σύστασης Προανακριτικής για τα Τέμπη), προειδοποιώντας για νέα «πολιτική τερατογένεση» και, άρα, για τον κίνδυνο να επιστρέψουν με άλλο πρόσωπο «ακραίες, λαϊκιστικές» δυνάμεις.
«Σήμερα πρωτοβλέπουμε Ακροδεξιά και Αριστερά να παραβλέπουν ιδεολογίες και να συναντιούνται με γνώμονα το κοινό πολιτικό συμφέρον; Οχι, το ζήσαμε στο παρελθόν σε πλατείες και κυβερνήσεις» λένε κυβερνητικά στελέχη.
Οταν ο «μπαμπούλας» δεν πείθειΤο Μαξίμου πιστεύει ότι οι εξελίξεις του προσφέρουν γερό πάτημα για να χρεώνει στους πολιτικούς αντιπάλους του «απόλυτο κατήφορο» και «φθηνά παιχνίδια», ενώ – χάριν διεκδίκησης των μετριοπαθέστερων ψηφοφόρων, που παραμένουν στη ζώνη των αναποφάσιστων – δεν αφήνει έξω από τη ζώνη της κριτικής τον Νίκο Ανδρουλάκη ότι προώθησε τελικά και το ΠΑΣΟΚ «και όχι μόνο τα άκρα» την τοξικότητα.
Στα μισά του δρόμου διεκδίκησης τρίτης κυβερνητικής θητείας, ο Μητσοτάκης και η ΝΔ έχουν ανάγκη, ίσως περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν, να μιλούν με «προειδοποιήσεις» και να προβάλλουν «κινδύνους» για να ενεργοποιήσουν διαφορετικά ακροατήρια – είτε κουρασμένα, είτε αποστασιοποιημένα, είτε απογοητευμένα. Η επίκληση ενός «μπαμπούλα» ωστόσο δεν εγγυάται τίποτα από μόνη της.
Το έζησε αυτό ο Μητσοτάκης πέρυσι, στον δρόμο για την ευρωκάλπη, όταν ο ίδιος έριχνε υπερβολικό βάρος στη δημιουργία «δράκων» (να μην υπάρχουν «πισωγυρίσματα» στην εποχή «του ψέματος και των λεφτόδεντρων», να μην γίνουν «πειραματισμοί», έλεγε σε ένα κοινό κατάκοπο από διαδοχικές κάλπες), χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει αντίπαλος απέναντί του. Στη σύγχρονη παιδαγωγική πάντως η μέθοδος του «μπαμπούλα» έχει μείνει πια στην άκρη.
Στην πολιτική ακόμα τη χρειάζονται και τη δοκιμάζουν – παρά την αγωνία αν όντως κάνει τη δουλειά ή μπορεί να απειλήσει με αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Η σύγχρονη Κίνα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια από τις πιο σύνθετες αντιφάσεις της οικονομικής της πορείας. Παρά τις θεαματικές επιδόσεις των τελευταίων δεκαετιών και την ανάδειξή της ως δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, σήμερα υποστηρίζει τον μεγαλύτερο αριθμό ζημιογόνων βιομηχανικών επιχειρήσεων από το 2001. Πολλές από αυτές λειτουργούν μόνο και μόνο επειδή το Πεκίνο επιθυμεί να αποφύγει τη μαζική ανεργία και τις κοινωνικές αναταραχές. Πρόκειται για το φαινόμενο των λεγόμενων «επιχειρήσεων-ζόμπι» (zombie firms), που διατηρούνται στη ζωή με κρατικά προνόμια, επιδοτήσεις και τραπεζικά δάνεια, ενώ είναι ουσιαστικά μη βιώσιμες.
Στη δεκαετία του 1990, η Κίνα προχώρησε σε ένα σκληρό κύμα μεταρρυθμίσεων. Με τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ και τον πρωθυπουργό Ζου Ρονγκτζί, αποδόμησε χιλιάδες κρατικές επιχειρήσεις και έθεσε εκατομμύρια εργαζομένους εκτός αγοράς εργασίας. Η μετάβαση από το σοσιαλιστικό μοντέλο στον κρατικά ελεγχόμενο καπιταλισμό συνοδεύτηκε από την εκτόξευση των εξαγωγών, την έλευση ξένων επενδύσεων και έναν οικονομικό μετασχηματισμό χωρίς προηγούμενο.
Όμως το σημερινό μοντέλο έχει κορεστεί. Η Κίνα αντιμετωπίζει έντονη εξάρτηση από το εξωτερικό εμπόριο, εκρηκτικό ιδιωτικό και δημόσιο χρέος, κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και αναδυόμενη εσωτερική αποπληθωριστική πίεση. Επιπλέον, η εμπορική σύγκρουση με τις ΗΠΑ, που ξεκίνησε επί Τραμπ, συνεχίζεται, μειώνοντας τις εξαγωγές και επιβαρύνοντας εκατομμύρια θέσεις εργασίας στη μεταποίηση. Το 31,8% της απασχόλησης στην Κίνα αφορά τη βιομηχανία, έναντι μόλις 9-11% στις ΗΠΑ.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Οι τοπικοί αξιωματούχοι, συχνά αξιολογούμενοι με βάση τους ρυθμούς ανάπτυξης της περιοχής τους, ενθαρρύνονται να στηρίζουν κάθε επιχείρηση που παράγει και φορολογείται – ακόμη κι αν είναι ζημιογόνος. Η ελπίδα ότι θα διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και η κοινωνική ειρήνη υπερτερεί του ρίσκου οικονομικής στρέβλωσης. Το αποτέλεσμα είναι ένα πλαίσιο όπου η «ανάρρωση» συμβαίνει μέσω ανακύκλωσης κεφαλαίων και τεχνητής στήριξης.
Ορισμένες περιφέρειες, όπως η Σανσί (Shanxi), με παράδοση στη βιομηχανία άνθρακα, παρουσιάζουν σήμερα καταθλιπτική εικόνα. Το 40% των βιομηχανικών εταιρειών καταγράφουν ζημιές. Το Πεκίνο επενδύει στην πράσινη αναδιάρθρωση με εστίαση σε ηλιακή ενέργεια, ηλεκτρικά οχήματα και μπαταρίες, αλλά η διαδικασία είναι αργή και γεμάτη εμπόδια.
Η περίπτωση της Dayun Automobile είναι ενδεικτική: η κρατική αγορά διατήρησε τις πωλήσεις της, εξασφάλισε φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις, αλλά η γεωγραφική θέση της Σανσί και η αδύναμη εφοδιαστική αλυσίδα καθιστούν αμφίβολη την επιβίωσή της. Στο μεταξύ, η Κίνα αντιμετωπίζει ένα άγριο «παιχνίδι επιβίωσης» στον κλάδο των ηλεκτρικών οχημάτων, όπου η BYD οδηγεί έναν ανελέητο πόλεμο τιμών. Από τις 140 κινεζικές μάρκες ηλεκτρικών αυτοκινήτων, λιγότερες από 20 αναμένεται να είναι κερδοφόρες στο τέλος της δεκαετίας.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Παρά την επίσημη ανεργία του 5,1%, η απουσία στοιχείων ανά περιφέρεια και η κρατική σιωπή αποκαλύπτουν πόσο εύθραυστη είναι η κοινωνική σταθερότητα. Η πανδημία αποκάλυψε το πολιτικό κόστος της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η σταδιακή εξυγίανση του παραγωγικού ιστού είναι επιτακτική, αλλά το πολιτικό ρίσκο της ανεργίας και των πιθανών εξεγέρσεων αναγκάζει το Πεκίνο να συνεχίσει να συντηρεί οικονομικά πτώματα — τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί ένα βιώσιμο μοντέλο ανασυγκρότησης.
Τι είπε ο Σωκράτης Φάμελλος σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη; «Θέλω να κρατήσω μια επιφύλαξη για τα κόμματα, διότι υπάρχει, και το βλέπω, μια ιδιόμορφη ομαδοποίηση κομμάτων. Εμείς δεν θα επιλέγαμε να είμαστε μαζί με ακροδεξιές φωνές και προσπάθειες μηδενισμού της πολιτικής σε αυτή την κρίσιμη στιγμή».
Και η αποστροφή του αφορά την ιδιότυπη και ετερόκλητη συμμαχία πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώθηκε στο περιβάλλον πρότασης για Προανακριτική Επιτροπή για το δυστύχημα των Τεμπών.
Αν η συμπόρευση – έστω για την πρόταση αυτή – Πλεύσης Ελευθερίας, Κινήματος Δημοκρατίας, Νίκης και Ελληνικής Λύσης και άλλων παράγει πολιτικά γεγονότα στο ίδιο το κοινοβουλευτικό σκέλος της διερεύνησης ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων, διαμορφώνει και όρους πίεσης σε τρεις φορείς: στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά. Μάλιστα δημιουργεί αμηχανία σε μια πιο μετριοπαθή πτέρυγα που διαπερνά τα τρία αυτά κόμματα και που βλέπει με επιφύλαξη την περιγραφή του αδικήματος της εσχάτης προδοσίας για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στην πρόταση της Προανακριτικής. Και αυτό δεν είναι απλώς θέμα τακτικής.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Δηλαδή δεν προβληματίζει αυτή την πολιτική περιοχή απλώς και μόνον ως βερμπαλισμός μιας ιδιότυπης συμμαχίας που επιχειρεί να «συγχρονιστεί με χαμηλότερα ένστικτα», όπως λέει παλιός κοινοβουλευτικός της Αριστεράς ή όπως λέει η ίδια η ιδιότυπη συμμαχία «επιχειρεί να γίνει η φωνή των θυμάτων». Την προβληματίζει και ως μια συμμαχία που ως προς ένα σκέλος της μπορεί να έχει περαιτέρω βάθος και ως συμπόρευση που αναβιώνει ένα κλίμα «πολιτικού ρεβανσισμού».
Το πολιτικό επίδικοΣε ένα νέο τέτοιο πολιτικό περιβάλλον όπου από τη μία ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εμφανίζεται ως εγγυητής του «ορθού λόγου» ακόμη και με παραπομπές στο ταραγμένο 2015 και από την άλλη θα διαμορφώνεται ένας άξονας θυμού, μαντέψτε τον χαμένο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Προφανώς το όλο θέμα δεν οριοθετείται για ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά στην Προανακριτική. «Κατανοώ απόλυτα την οργή και τον θυμό των συγγενών, εδώ και δύο χρόνια ζούμε τη συγκάλυψη από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας η οποία είναι ένα δεύτερο έγκλημα, αυτό να μην οδηγεί όμως σε μία ποινική ή νομική έξαρση. Δεν βλέπω νομικά ερείσματα για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας», είπε προσφάτως η Εφη Αχτσιόγλου (Νέα Αριστερά).
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Και όχι με τον φόβο απλώς μιας καθολικής και οριστικής αμνήστευσης των ευθυνών διαφόρων πολιτικών προσώπων στην υπόθεση των Τεμπών. Η αντιπαράθεση για την Προανακριτική πάει πιο βαθιά στο πολιτικό επίδικο των ημερών.
Η ευκολία για τακτική συμπόρευση δυνάμεων έστω με αφορμή τα Τέμπη, αφαιρεί δυναμική από τους πολιτικούς χώρους που δεν έχουν στρατηγική εκταμίευσης εν κινήσει του θυμού για το δυστύχημα. Η επίσης καθυστερημένη διενέργεια έρευνας και απόδοσης ευθυνών ενισχύει την καχυποψία έναντι της Δικαιοσύνης αλλά και ανεβάζει τον πήχη της οργής έναντι του πολιτικού προσωπικού. Το έδαφος αυτό δεν ευνοεί δυνάμεις που θέλουν να συνομιλήσουν με τη μετριοπάθεια αλλά και να συμβάλουν σε μια θεσμική εμπιστοσύνη.
Οι κερδισμένοι και οι χαμένοιΓια πολλούς παρατηρητές η συμπόρευση Ζωής, Κασσελάκη, Νίκης, Βελόπουλου κ.ά. δεν είναι τακτική απλώς, αλλά έχει ως στρατηγικό στόχο τον συγχρονισμό με αυτό ακριβώς το αίσθημα. Η κοινωνική δυναμική του Φεβρουαρίου κατέδειξε και τα όρια της εμπιστοσύνης του κόσμου, αλλά και πως συχνά το πολιτικό σκηνικό καθορίζεται από τον λαϊκό παράγοντα. Η μετριοπαθής πτέρυγα του πολιτικού σημερινού σκηνικού, επίσης θέλει στρατηγικά να συνομιλήσει εκ νέου με το κεντρώο κοινό. Το τελευταίο επιδοκιμάζει πως οι ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά δεν συνυπογράφουν την «εσχάτη προδοσία για τον Μητσοτάκη», αλλά επιλέγουν στο τέλος της ημέρας το κυβερνών κόμμα. Και ως εγγυητή στα μάτια τους μιας ζητούμενης σταθερότητας.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Η πίεση προφανώς είναι μεγαλύτερη προς τον ΣΥΡΙΖΑ και λόγω του δικού του σημερινού μετεωρισμού εν συνόλω στο πολιτικό τοπίο. Δεν είναι όμως υποδεέστερη σε Νέα Αριστερά και ΠΑΣΟΚ. Στη Χαριλάου Τρικούπη θα ήθελαν ένα σκεπτικό «τόσο όσο» που να είναι αυστηρό βάσει των στοιχείων που εξάγονται για περιγραφή κακουργηματικών πράξεων, αλλά και όχι «βερμπαλιστικό» που να συσπειρώνει την κυβερνητική πλειοψηφία.
Η συμμαχία Πλεύσης, Κινήματος, Νίκης, Ελληνικής Λύσης έχει πλέον μεγαλύτερη άνεση στην εκφώνηση των αιτημάτων και στην «ανοιχτή πλατεία» των Τεμπών. Για ιστορικούς λόγους, το πολιτικό κεφάλαιο θα είναι μεγαλύτερο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μαρκάρει με μεγαλύτερη άνεση μια «περιοχή» των πολιτών που έχουν δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση και όχι απλώς με αφορμή τα Τέμπη. Τα τελευταία προφανώς θα απασχολούν την ατζέντα μέχρι και τις εκλογές. Και θα δοκιμάζουν την ανθεκτικότητα των πολιτικών κομμάτων.
Δεν είμαι καλός άνθρωπος. Για αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω τους ακτιβιστές που μπήκαν στο πλοίο για τη Γάζα. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Να αφήσω τη ζωή μου στην άκρη για να γνωρίσω ισραηλινούς κομάντο καταμεσής του πελάγους; Οχι, δεν είμαι για κάτι τέτοια. Και έτσι, λοιπόν, όπως κάθομαι στη γωνιά μου, ένα συνηθισμένο ανθρωπάκι, κυρ Παντελής φιλοτομαριστής, αντιμετωπίζω αυτούς τους τύπους με δέος. Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι; Είναι πιο σκληροί ή πιο ευαίσθητοι από μένα; Σίγουρα είναι. Γιατί αυτοί έχουν ψυχή που σκιρτάει μπροστά στον πόνο, αλλά και θάρρος που δεν λογαριάζει τον φόβο. Μετά αναρωτιέμαι αν η εικόνα τους έχει γρατζουνιές όπως συμβαίνει σε όλους μας. Ας πούμε, ζηλεύουν; Πώς είναι στα γκομενικά τους; Καβγαδίζουν; Απιστούν; Λένε ψέματα; Οχι δεν το πιστεύω, είναι ξεχωριστοί. Αλλωστε καθίστανται απολύτως διάφανοι από το φωτοστέφανο που τους περιβάλλει. Και έτσι όπως τους βλέπω, να κουβαλάνε στις πλάτες τους ιδέες και ιδανικά μαζί με τα δεινά όλου του κόσμου, θυμίζουν μικρούς Χριστούς που θυσιάζονται για τα κρίματα της ανθρωπότητας. Είναι, άραγε, οι ακτιβιστές, οι άγιοι των καιρών μας; Που πορεύονται στον κόσμο ή θαλασσοδέρνονται για να κηρύξουν την ανθρωπιά, το δίκαιο και την ηθική; Χωρίς να ντύνονται κουρέλια και να κρύβουν το πρόσωπο πίσω από μακριές γενειάδες, αλλά με σωσίβια και κινητά τηλέφωνα για να περάσει το μήνυμα στα social.
Αναγνωρίζω ότι είναι προσβλητικό, πεζό και κάπως χυδαίο να ρωτήσεις πώς βιοπορίζονται και ποιος πληρώνει τους ναύλους των πλοίων. Ομως υπάρχει πειστικότατη απάντηση. Εργάζονται για μη κυβερνητικές οργανώσεις που αντλούν πόρους από δωρεές, προερχόμενες από το υστέρημα πολιτών του κόσμου. Εντάξει, λέγεται ότι υπάρχει και ένα δαιδαλώδες δίκτυο χρηματοδότησης από τουρκικά και αραβικά κεφάλαια. Και λοιπόν; Οι «άλλοι» ελέγχουν media, κανάλια επικοινωνίας και πληρώνουν τους πιο ακριβούς λομπίστες. Κάπως πρέπει να βρει και ο ακτιβιστής τον τρόπο για να περάσει το μήνυμά του. Εν προκειμένω το μήνυμα είναι καθαρό: να σταματήσουν οι θηριωδίες στη Γάζα. Ηθελα να ρωτήσω για ποιο λόγο το μήνυμα δεν περιλαμβάνει και αίτημα για την απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς. Ομως αυτά είναι για τους «ισαποστάκηδες», αυτή την πληγή των σύγχρονων κοινωνιών. Διότι αν στους καιρούς μας δεν διαλέγεις στρατόπεδο, τότε είσαι ύποπτος. Για αυτό και οι ακτιβιστές του πλοίου για τη Γάζα δεν παρακολούθησαν τα πλάνα με την επίθεση της Χαμάς. Κάτι τέτοια διαταράσσουν την προσήλωση στον στόχο. Ούτε μπορείς να γίνεις χίλια κομμάτια, πρέπει να διαλέξεις σκοπό. Οταν φωνάζεις για τη Γάζα, δυστυχώς, δεν σου μένει φωνή για την Ουκρανία, το Σουδάν, την Υεμένη, τις γυναίκες του Αφγανιστάν. Είναι ένας μεγάλος κόσμος βυθισμένος στην αδικία. Τι να προλάβουν μία χούφτα ακτιβιστές; Τους βλέπω, λοιπόν, με αστείρευτο θαυμασμό. Οχι μόνο επειδή έκαναν τα ιδανικά τους επάγγελμα, αλλά επειδή στέκονται θαρραλέα απέναντι στα θηρία.
Αρκετά σκαλοπάτια πιο κάτω στην κλίμακα του ακτιβισμού, είναι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους διαδηλώνοντας για τη Γάζα και μόνο για τη Γάζα. Και να σας εξομολογηθώ κάτι; Ακόμα και αν εκτοξεύουν καμιά μολότοφ, το κίνητρό τους παραμένει ευγενές. Θα μου πείτε ότι είναι αφελείς. Νομίζουν ότι με τη φωνή και το πανό θα ανατρέψουν τα σχέδια των ισχυρών του κόσμου, θα σταθούν όπως ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ – ατυχές παράδειγμα, καθώς ο Δαβίδ ήταν Εβραίος, αλλά αυτό έχουμε. Και όμως, όλο αυτό εμπεριέχει μία ρομαντική πλάνη που τείνει να εξαλειφθεί. Το να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο ή, τέλος πάντων, να τρομάξεις το Ισραήλ, κρύβει μέσα του μία παιδικότητα που πλέον σπανίζει. Είσαι ένα παιδί που πετάει πέτρες σε αλεξίσφαιρα τζάμια. Κλείστηκες σε μία σαπουνόφουσκα που δεν μπορεί να τη διαπεράσει ούτε πύραυλος.
Πέρασαν επτά χρόνια και κάτι μήνες αφότου ο τότε αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης αποκάλυψε δημοσίως «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» (δηλώσεις Δ. Παπαγγελόπουλου, 5/2/2018).
Το σκάνδαλο ήταν βέβαια μούφα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να καθίσει δέκα πολιτικούς αντιπάλους της στο σκαμνί, πιστεύοντας ότι έτσι θα αλλοιώσει τους συσχετισμούς και θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Στη συνέχεια η μούφα αποδείχτηκε «η πιο κακοστημένη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους», κατά τον χαρακτηρισμό του Βαγγέλη Βενιζέλου.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Η υποτιθέμενη εμπλοκή των δέκα πολιτικών κατέληξε στο αρχείο ελλείψει στοιχείων. Και η υπόθεση κατέρρευσε παταγωδώς διαψεύδοντας το όνειρο του Πολάκη να τους στείλει όλους φυλακή για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές.
Αυτά είναι γνωστά. Οπως επίσης ότι κανείς από όσους έστησαν, συνέπραξαν ή μεθόδευσαν τη σκευωρία δεν τιμωρήθηκε.
Τους τότε κυβερνητικούς δεν τους άγγιξε καθόλου η νέα πλειοψηφία αφού μετά τις εκλογές του 2019 επικράτησε η φιλανθρωπική αντίληψη «να κλείσουν οι λογαριασμοί, πάμε παρακάτω».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Ψιθυρίστηκαν μόνο κάτι διάσπαρτα μισόλογα του τύπου «έγιναν λάθη» (Αλ. Τσίπρας).
Οι δικαστικοί έπεσαν όλοι στα μαλακά αφού οι συνάδελφοί τους θεώρησαν ότι «έκαναν τη δουλειά τους κατά την κρίση τους».
Οι άλλοι ήταν μικρά ψάρια και τη γλίτωσαν μέσα στην αναμπουμπούλα.
Και μόνο ο Παπαγγελόπουλος καταδικάστηκε τελικά να πληρώσει δέκα χιλιάδες ευρώ (!) για παράβαση καθήκοντος (4/3/2023).
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });No big deal, δηλαδή. Εχουμε ένα έγκλημα το οποίο παραδέχονται όλοι, χωρίς τελικά να τιμωρείται κανείς.
Τελευταίοι εναπομείναντες, οι δύο (πρώην) κουκουλοφόροι «προστατευόμενοι μάρτυρες». Δικάζονται αυτές τις μέρες αφότου η Δικαιοσύνη αποφάσισε να αποσύρει την προστασία τους. Στις μαρτυρίες τους όμως στηρίχτηκε η κατασκευή της μούφας.
Εύλογα λοιπόν η δίκη τους έχει πάρει τα χαρακτηριστικά μιας δίκης που δεν έγινε.
Και όλη η υπόθεση παρελαύνει ξανά στο δικαστήριο μέσω των μηνυτών ή των μαρτύρων που καταθέτουν.
Υπάρχουν ακόμη κενά; Ναι.
Πρώτον, δεν ξέρουμε με όνομα και επώνυμο ποιος ή ποιοι έστησαν τη δουλειά. Που προφανώς δεν την έστησε μόνος ο Παπαγγελόπουλος, ούτε οι ανυπόληπτοι μάρτυρες με τις κουκούλες.
Ολοι υποψιαζόμαστε ή καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί, αλλά η υποψία από την απόδειξη απέχει πολύ.
Το ερώτημα λοιπόν «ποιος σας έβαλε;» δικαίως πλανάται στην ατμόσφαιρα. Κι έως τώρα οι κατηγορούμενοι δεν δείχνουν διάθεση να αποκαλύψουν τους υποκινητές τους.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Δεύτερον, δεν ξέρουμε τι έγινε με τα λεφτά που πήραν οι μάρτυρες από τις ΗΠΑ, αφού παρανόμως έδρασαν σε καθεστώς κουκούλας και εκεί και εδώ.
Πόσα ήταν, πώς μοιράστηκαν, ποιοι τα πήραν. Τι ρόλο έπαιξαν οι «μεσάζοντες» και ποιοι ήταν αυτοί.
Ακόμη περισσότερο που ο Γιάννης Στουρνάρας κατέθεσε στη δίκη ότι όλα αυτά στήθηκαν για να τον απομακρύνουν από την Τράπεζα της Ελλάδος.
Οτι στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ έρευνα στην Αμερική για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα, που ήταν το συνηθισμένο επιχείρημα των υποστηρικτών του «σκανδάλου».
Κι ότι απλώς ανακυκλώθηκαν οι καταθέσεις των κουκουλοφόρων μαρτύρων. Οι οποίες από την Αμερική επέστρεψαν στην Ελλάδα για να στηρίξουν το κατηγορητήριο των ελληνικών Αρχών.
Ακούγεται λογικό. Το FBI ούτως ή άλλως δεν έχει αρμοδιότητες έρευνας εκτός ΗΠΑ.
Τρίτον, δεν ξέρουμε ποιοι άλλοι μετείχαν στο έγκλημα. Από ποιες θέσεις και με ποιες αρμοδιότητες. Με τι κίνητρο, τι επιδιώξεις και ποια ανταμοιβή.
Οχι επειδή έχει ιδιαίτερη σημασία να αποκαλυφθούν οι αρρωστημένοι και ταυτοχρόνως ηλίθιοι εγκέφαλοι που σκαρφίστηκαν μια «κακοστημένη σκευωρία».
Αλλά επειδή η υπόθεση ξεπερνάει εκ των πραγμάτων την απλή ηλιθιότητα. Ηταν μια απόπειρα υφαρπαγής της δημοκρατίας που εύλογα και ευτυχώς απέτυχε.
Ποιοι την έστησαν λοιπόν; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υπόθεση στήθηκε και μεθοδεύτηκε από την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Ενα μείγμα κακοήθους ίντριγκας και κακοηθέστερης μπαρουφολογίας.
Ο τότε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου επικαλείτο πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες αν ο Αδωνις Γεωργιάδης ταξιδέψει στις ΗΠΑ θα συλληφθεί. Τελικά αποδείχτηκε πως εκείνος που δεν μπορούσε για διάφορους λόγους να ταξιδέψει στις ΗΠΑ ήταν ο… Κούλογλου!
Αλλοι διακινούσαν άλλα εξίσου ανυπόστατα. Ηταν μια μετατροπή της καχυποψίας σε κατηγορητήριο. Ενας ολόκληρος «παράλληλος κόσμος» βάλθηκε να εξαρθρώσει το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας διά του ποινικού δικαίου.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι γιατί απέτυχε τελικά η επιχείρηση. Είναι πώς φαντάστηκαν οι εμπνευστές της ότι θα μπορούσε να πετύχει.
Η εξήγηση που έχω είναι απλή. Δεν τους ενδιέφερε να πετύχει, τους ενδιέφερε απλώς να τους συνοδεύσει έως τις εκλογές.
Να θυμίσω ότι, σύμφωνα με όσα αποκάλυψε στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών της Βόρειας Μακεδονίας ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, ο Τσίπρας σχεδίαζε να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο 2018. Μετά την έξοδο από το Μνημόνιο.
Και ο σχεδιασμός αυτός ανατράπηκε από την πυρκαγιά στο Μάτι (Ιούλιος 2018). Συνεπώς οι εκλογές έγιναν τελικά τον Ιούλιο 2019, ενώ το «μεγαλύτερο σκάνδαλο» είχε σχεδόν πεταχτεί στα αζήτητα.
Αυτό το άδοξο τέλος δεν ήταν απλώς η εύλογη κατάληξη ενός εγκλήματος χωρίς κουκούλα. Ηταν ταυτοχρόνως και η συσκότιση μιας αμφιλεγόμενης ιστορίας της αγοράς φαρμάκων, της οποίας δεν έγινε δυνατό να προσδιοριστεί το περιεχόμενο.
Ακόμη και σήμερα δηλαδή κανείς δεν μπορεί να πει τι συνέβη πραγματικά και πόσο επιλήψιμο ήταν.
Δεν έχω φυσικά την αυταπάτη ότι οι ερωτήσεις για ένα έγκλημα χωρίς κουκούλα μπορεί να απαντηθούν σε μια δίκη πρώην κουκουλοφόρων μαρτύρων.
Αλλά είμαι βέβαιος πως για άλλη μία φορά ένα ασπόνδυλο κι αναποφάσιστο πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να αποκαλύψει και να αποτάξει τον τοξικό εαυτό του.
Θρυλείται πως ο Γιάννης Σκαρίμπας, λίγο πριν πεθάνει, ερωτώμενος ποια φράση του θα κατέλιπε ως σοφία-ουσία ζωής, απάντησε: «Ανάρχα και θεοί πείθονται». Αραγε όμως, μπορεί κανείς να είναι όντως αναρχικός σε αυτόν τον χθαμαλό βίο, όσο και να το προσπαθεί, ή να το ονειρεύεται; Δηλαδή, αν παρατήσεις τα πάντα και ανεβείς μόνος σου στο βουνό με μια κατσίκα και ένα Μάκιντος και γράφεις όλη μέρα ποιήματα χωρίς να έχεις σχέση ή συναλλαγή με κανέναν είσαι κατά κάποιο τρόπο αναρχικός; Πλησιάζεις το όνειρό σου; (Οχι την κοινωνική αναρχία, αλλά τουλάχιστον την ατομική;). Αμφίβολο. Διότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πουλήσεις το γάλα της κατσίκας (τα ποιήματα δεν έχουν χαΐρι στην αγορά) οπότε θα κατεβείς στο χωριό και τότε αμέσως θα μολυνθείς από το χρήμα, τις δομές, τα Μιτσουμπίσι και τους ιούς της εξουσίας.
Αναρχικός γλιτωμός, νυν αιωρούμαι, ιπτάμενος και τζέντελεμαν δεν υπάρχει για κανέναν. Ουκ έστιν τόπος. Ούτε καν η Ουτοπία, που είναι συχνά πρόσχημα για πολλές αθλιότητες. (Αμα ζοριστεί από ερωτήσεις ο άλλος, λέει: ναι, αλλά υπάρχει και η Ουτοπία). Αυτά είναι παλιά κλισέ που εντυπωσιάζουν ίσως νεοφώτιστους ή μυστήρια πνεύματα που βρίσκουν καταφυγή στη μεταφυσική. Καταρχήν αν ψάξεις στο λήμμα «αναρχία» και δεις πόσες δεκάδες εκδοχές της υπάρχουν, θα ζαλιστείς – πιο πολλές από όσες είναι η ελληνική «Αριστερά» σήμερα. Ενα θεωρητικό χάος από τον Ουίλιαμ Γκόντγουιν ως τον Ζήνωνα και από τον Κροπότκιν και τον Μπακούνιν ως τον Προυντόν και τον Μαξ Στίρνερ, τον οικοαναρχισμό, τον αναρχοχριστιανισμό, και από τους ελευθεριακούς ως τον Τολστόι και τον αναρχοπρωτογονισμό – μια απέραντη ποικιλία θεωριών και απόψεων για κάτι που φαίνεται και είναι απλό, αλλά στην πορεία τα πάντα μπερδεύονται ως συνήθως από τους δασκάλους και τους αιρετικούς της αίρεσης, ω, αίρεση.
Πώς, λοιπόν, να γλιτώσει κανείς απ’ το κράτος; Και μάλιστα χωρίς να δημιουργήσει ένα άλλο κράτος που θα παριστάνει το μη-κράτος, αναπόφευκτα, εφόσον κάθε συνειδητός σχηματισμός, κάθε εθελούσιο status με κανόνες είναι πάλι κράτος, ίσως χειρότερο πιο το αστικό, πιο υποκριτικό, με περισσότερους τεμπέληδες και κατσαπλιάδες; (Κι εδώ φαίνεται η όντως ισχύς των κλισέ, όσο και να λέμε). Καταρχήν εκείνο που δύσκολα κατανοείται είναι γιατί κάποιος αναρχικός δεν εγκαταλείπει μαζί με ομοϊδεάτες του το αστικό κράτος και να πάνε να ζήσουν κάπου μακριά, ιδρύοντας μια δική τους μικροκοινωνία όπως θα τους άρεσε, με τους κανόνες (ή μη-κανόνες) που τους εμπνέουν, παρά συγκρούονται με το αστικό κράτος διαρκώς, ταλαιπωρούνται και θέλουνε να αλλάξουνε με το ζόρι όλους εμάς που έχουμε βολευτεί, μας αρέσει η κατάσταση, η διεφθαρμένη αστίλα, η ηλιθιότητα, η ελευθερία που υπάρχει και τη βρίσκουμε με τα πρωινάδικα συνειδητά και μια χαρά; Λογαριασμό δεν δίνουμε σε κανένα παιδάριο, ή ημιπιτσιρικά, και βιώνουμε τη δική μας ιδιότυπη αναρχία μέσα στις άπειρες ρωγμές του χαλαρού συστήματος χωρίς να μας ενοχλεί κανένας – πάντως είναι καλύτερα από το σύστημα Κιμ, Κίνας ή Κούβας, γιατί εκεί τους αναρχικούς τους μπαγλαρώνουνε και τους εξαφανίζουν πάραυτα και άντε τράβα αν μπορείς να κάνεις κατάληψη στο Πεκίνο ή σε πανεπιστήμιο της Βόρειας Κορέας. (Και πάρε με τηλέφωνο – αν βρεις κινητό).
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Αυτά τα μπερεκέτια τα απολαμβάνει ο αναρχικός και ο αντιεξουσιαστής μόνο μέσα στο χαλαρό αστικό σύστημα γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε ώστε αυτό να συντηρηθεί – είναι μια αντίφαση τεχνικού χαρακτήρα, ή απλής ονοματολογίας, αφού τελικά εκεί καταλήγουν τα πάντα όλα: στον εγωισμό. Στο τέλος έρχονται πάντα οι αχώνευτοι, λέει ο Μάριος Χάκκας. Και αν ανάρχα και θεοί πείθονται στο τέλος ακόμα και οι θεοί καταλήγουν σε χθαμαλές πρακτικές ιδιοτέλειας και μικροαστισμού ο οποίος πορεύεται θριαμβικά, μέσα στις δεκαετίες και τους αιώνες, ως κυρίαρχο τελικό σύστημα, άσχετα με το πιο σύστημα επιβάλλεις κατ’ επίφαση. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος βαριέται γρήγορα τις επιτροπές, τη θεωρία, την ανθρωπίλα, και γερνάει ακόμα γρηγορότερα.
Ο Πορτογάλος Φερνάντο Πεσόα συνέλαβε μιαν έννοια του αναρχισμού εντελώς απρόσμενη, αλλά πολύ πιο ρεαλιστική από τις συνήθεις θεωρίες, στον «Αναρχικό τραπεζίτη» υποστηρίζοντας πως πραγματικός αναρχικός είναι μόνο ο πολύ πλούσιος άνθρωπος που με το χρήμα μπορεί να υπερβεί σχεδόν οποιονδήποτε φραγμό, νόμο ή εμπόδιο – δεν είναι ένας οραματιστής φτωχομπινές που τον δέρνουνε με κλομπ στα παραδρόμια των Εξαρχείων. Χρήμα και θεοί πείθονται. Χρήμα ίσον αναρχία, δηλαδή; Ναι, σε μεγάλο βαθμό, κι αν το δεις λίγο λαϊκίστικα.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Πες μου, λοιπόν, παραδοξολογώντας έστω, ποιος, ή ποιοι είναι στις μέρες μας οι μεγαλύτεροι και οι όντως αναρχικοί; Παιγνιωδώς θα απαντούσα και παραδόξως, πως οι δύο μεγαλύτεροι αναρχικοί των ημερών μας είναι ο Τραμπ και ο Ιλον Μάσκ. Εξω από κάθε φραγμό, δεοντολογία, ψωροφιλότιμο, νόμους, δέοντα, παλιές αξίες, ουμανισμούς, κοινή λογική και ορθή συμπεριφορά – δεν τους σταματάει τίποτε. Ανεξέλεγκτοι και απρόβλεπτοι. Δεν δίνουν αναφορά σε κανένα σύστημα. Δεν λογαριάζουν λαούς, συνέπειες ή συμφέροντα. Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο στην Ιστορία, ίσως ναι, με κάποιους ρωμαίους αυτοκράτορες που σαλτάρισαν. Ανάρχα και θεοί πείθονται. Ή, κάνουν πως πείθονται – μέχρι η Υβρις να τους επαναφέρει στα όποια λογικά τους.
Θα γυρίσει ή δεν θα γυρίσει; Και αν γυρίσει, πότε θα γυρίσει; Πριν ή μετά τις επόμενες εκλογές; Και πώς θα γυρίσει; Με νέο κόμμα που υποτίθεται ότι θα συσπειρώνει την Κεντροαριστερά; Και πώς θα το καταφέρει τώρα ενώ δεν το κατάφερε πριν; Διότι, αν θυμόμαστε καλά (που θυμόμαστε), όταν χρειάστηκε να συγκυβερνήσει, με την Ακροδεξιά του Καμμένου τακίμιασε, όχι με κεντρώο κόμμα. Πάντως, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι η προοπτική της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική έχει καλλιεργήσει ένα κλίμα προσμονής που, ωστόσο, παραπέμπει σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δουλεύει όσο κρατάει η «μαγεία», δύσκολα όμως παράγει αποτέλεσμα ουσίας.
Ναι, όταν κάποιος αποχωρεί πριν από το πλήρωμα του χρόνου σε ό,τι αφορά τη δράση του, ενεργοποιεί αυτόματα και την πιθανότητα ή προσμονή της επιστροφής του. Εδώ γίνεται λόγος για την επιστροφή του Καραμανλή, δεν θα γίνει για του Τσίπρα; Ηδη από πέρυσι κυκλοφορούν τα περί rebranding. Επιστρέφει, λένε, πιο ώριμος. Τι να τον κάνουν όμως ώριμο τον Τσίπρα; Η πολιτική του γοητεία ήταν η ανωριμότητά του που κάποιους, πολλούς, βόλευε να την ερμηνεύουν ως ρομαντισμό ή ιδεαλισμό. Το νεανικό της όψης του και η ορμή του ασυμβίβαστου. Η ωριμότητα όμως εμπεριέχει την έννοια του συμβιβασμού, είναι η εποχή της σκέψης σε αντιδιαστολή με τη νιότη που είναι η εποχή των συνθημάτων. Είναι η ηλικία της αυτοκριτικής, κάτι που δεν τολμά να αγγίξει ο πρώην πρωθυπουργός.
Είναι κι αυτά τα δέκα χρόνια που έχουν «γράψει» πολύ στην εμφάνισή του. Τον πρωθυπουργό στα σαράντα του από τον «επιστρέφοντα» στα πενηνταφεύγα του δεν τον χωρίζει απλώς μία δεκαετία αλλά μία εποχή. Και σε αυτήν την εποχή συνέβησαν πολλά. Η τσογλανοποίηση της πολιτικής ζωής που απέφερε καρπούς στο κόμμα του πριν από δέκα χρόνια έχει περάσει σε άλλα χέρια, σε μία κομματική τερατογένεση από την οποία παίρνουν αποστάσεις όλοι σχεδόν οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί όλων των ιδεολογιών. Ωστόσο, το κρισιμότερο, για εμένα, λάθος του Τσίπρα ήταν η πριν από δύο χρόνια εθελοντική απόσυρσή του και ότι εναπόθεσε το κόμμα στα σκαρπίνια του Κασσελάκη. Οι «μία φορά στα 100 χρόνια ηγέτες» δεν εγκαταλείπουν όταν χάνουν σαν κακομαθημένα παιδιά. Μένουν εκεί και το παλεύουν. Αλλά είπαμε ότι τώρα ωρίμασε.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ποιος ωρίμασε; Εγώ τον ίδιο διχαστικό λόγο άκουσα, τον ίδιο διαχωρισμό σε «εμείς» και «αυτοί». Τις ίδιες αερολογίες περί πάταξης της πλουτοκρατίας που είναι άλλο να τις λέει ένας φέρελπις 35άρης και άλλο ο πρωθυπουργός που λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι έκανε, κρυπτόμενος, διακοπές σε σκάφος υπερπλούσιας συνεργάτιδάς του. Τις ίδιες μούτες κάνει. Οπως έφυγε, έτσι ξαναγύρισε. Τόσο που νομίζω ότι ο στίχος που έβαλα στην αρχή, στην πρώτη αναμέτρηση θα αλλάξει. Θα αντικατασταθεί από το «Μη σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά, η δική μας αγάπη τώρα έσβησε πια».
Κατά κανόνα αντιμετωπίζουμε την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2009 ως ένα συμβάν με πολύ σοβαρές οικονομικές και πολιτικές ανατροπές. Δεν αρκεί. Η κρίση επηρέασε ιδεολογίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές, με σοβαρές συνέπειες που ξεπερνούν τον στενό ορίζοντα των δέκα ή δεκαπέντε ετών που μεσολάβησαν. Βλέπουμε πόσο η ελαφρότητα με την οποία δεχθήκαμε να πάμε προς την κατάρρευση έχει συνέπειες που ξεπερνούν απλουστευτικές θεωρήσεις. Ενα – μεταξύ πολλών – μεγάλο πρόβλημα αφορά τον ανθρώπινο παράγοντα, στον οποίο και επικεντρώνεται αυτό το κείμενο.
Στο θέμα αυτό συναντώνται πέντε τουλάχιστον αλληλένδετα προβλήματα: πρόβλημα υπογεννητικότητας, πρόβλημα φυγής ανθρώπινου κεφαλαίου, πρόβλημα γήρανσης, πρόβλημα αμοιβών και συνθηκών εργασίας για έλληνες εργαζόμενους, αλλά και εποχικούς μετανάστες και πρόβλημα εθνικής υπόστασης, καθώς γύρω στο 2050 εκτιμάται ότι στην Ελλάδα θα έχει μειωθεί ο πληθυσμός κάτω από 8 εκατομμύρια, ενώ στην Τουρκία θα έχει αυξηθεί όσος είναι ο σημερινός συνολικός πληθυσμός μας (γύρω στα 10 εκατομμύρια).
Συνοπτικά:googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });n Μεταξύ 2011 και 2022 οι γεννήσεις υπολείπονται των θανάτων κατά 331 χιλιάδες πρόσωπα, αν και η τάση αυτή ξεκίνησε νωρίτερα. Ομως, από το 2011 και μετά είναι ορατή μια πιο έντονη μείωση των γεννήσεων.
n Μεταξύ 2010 και 2024 ο πληθυσμός άνω των 65 ετών αυξήθηκε κατά 366 χιλιάδες πρόσωπα και ο πληθυσμός 20-64 ετών μειώθηκε κατά 319 χιλιάδες, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η μείωση των γεννήσεων που προαναφέρθηκε, αφού όσοι γεννήθηκαν μετά το 2011 δεν έχουν φτάσει το 20ο έτος ηλικίας.
n Η φυγή προς το εξωτερικό (αφαιρώντας τις επιστροφές) είναι τουλάχιστον 230 χιλιάδες πρόσωπα, αν και οι πραγματικοί αριθμοί πιθανότατα είναι αρκετά δυσμενέστεροι.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });n Η εισροή εποχικών μεταναστών για αγροτικές εργασίες, τουρισμό, κατασκευές μειώθηκε σημαντικά, δεδομένου ότι άλλες χώρες προσφέρουν καλύτερες αμοιβές και όρους εργασίας. Πόσο; 150 χιλιάδες, 200 χιλιάδες;
n Οι τρεις τελευταίοι παράγοντες σημαίνουν ένα κενό πάνω (ίσως και πολύ πάνω) από 600-700 χιλιάδες άτομα. Ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται και υπάρχει σημαντική έλλειψη εργαζόμενων, τόσο σε ανειδίκευτες, όσο και σε ειδικευμένες κατηγορίες. Και τα δύο αυτά κενά σημαίνουν μειωμένη παραγωγή, μειωμένη παραγωγικότητα, μειωμένους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης, μειωμένη επενδυτική δραστηριότητα και αναιμικές επιδόσεις στη βελτίωση του επιπέδου ζωής, των εισοδημάτων και των ανισοτήτων, που, με τη σειρά τους, εγκυμονούν κοινωνικές και πολιτικές αστάθειες.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Σκέψεις, ότι η μείωση του αριθμού των εργαζόμενων μπορεί να αντισταθμιστεί από την είσοδο περισσότερων γυναικών στην αγορά εργασίας, έχουν το πρόβλημα, ότι ακόμα και αν ο στόχος αυτός επιτυγχανόταν, θα σημειωνόταν μεν αυξημένη συμβολή της εργασίας, αλλά αυτό θα λειτουργούσε ακόμα πιο περιοριστικά στη γεννητικότητα, επιβαρύνοντας την ταχύτητα γήρανσης του πληθυσμού. Μάλιστα, πιθανόν, το πρόβλημα να ενταθεί έτσι κι αλλιώς, αν οι χαμηλοί μισθοί πιέσουν τον γυναικείο πληθυσμό να εισέλθει στην αγορά εργασίας για να συμπληρώσει ένα χαμηλό εισόδημα του νοικοκυριού. Στην ουσία, όλα αυτά οδηγούν στην υπόθεση, ότι με δεδομένες τις συμπιεσμένες (καθαρές) αμοιβές της εργασίας και με παράγοντες όπως η ποιότητα ζωής, οι φορολογικές-ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, η διαφθορά ή η αποδυνάμωση των θεσμών, τα νέα ζευγάρια θα διστάζουν να διευρύνουν τα οικογενειακά βάρη και να αναλάβουν την ανατροφή παιδιών σε πιεστικές και αβέβαιες συνθήκες διαβίωσης. Σήμερα (στοιχεία 2023), 1,6 εκατ. μισθωτοί (70% του συνόλου) αμείβονται με καθαρό μηνιαίο μισθό περίπου από 400 μέχρι 950-1.000 ευρώ. Είτε λόγω χαμηλής παραγωγικότητας, είτε λόγω αδικαιολόγητων ανισοτήτων, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: πίεση στα νοικοκυριά, η οποία τα ωθεί στο να μειώσουν νέα οικογενειακά βάρη, με σοβαρό αντίκτυπο στη γεννητικότητα. Τα διάφορα μικροκίνητρα που έχουν θεσπιστεί κατά καιρούς αποδεικνύονται αναποτελεσματικά.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });Συνεπώς, το πρόβλημα της φυγής ανθρώπινου δυναμικού πρέπει να το δούμε στο πλαίσιο ενός συνόλου εξελίξεων που αλληλοεπηρεάζονται και καθορίζουν τις ευρύτερες συνέπειες για τη χώρα: το δημογραφικό (και αναπτυξιακό), το ύψος των μισθών, καθημερινές μη χρηματικές επιβαρύνσεις, εξειδίκευση της χώρας σε δραστηριότητες μέσης και χαμηλής παραγωγικότητας, χαμηλές επενδύσεις, επιδείνωση του θεσμικού πλαισίου κ.ά. Το πρόβλημα της γήρανσης αφορά μεγαλύτερο αριθμό αναπτυγμένων χωρών, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται στην 9η υψηλότερη θέση υπεργήρανσης στον κόσμο! Επιπλέον, σημειώνεται μια τάση υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού σε εξαιρετικά περιορισμένο τμήμα της επικράτειάς της, που, με διαφορετικά λόγια, σημαίνει ερήμωση σημαντικών τμημάτων της ελληνικής υπαίθρου, που, και αυτή, γίνεται όλο και πιο αισθητή – και επικίνδυνη. Αυτά δεν ανατρέπονται. Μπορούν όμως να επιβραδυνθούν ή να ανακοπούν. Μελέτες κυρίως του Β. Κοτζαμάνη, αλλά και των Μ. Νεκτάριου και της Α. Τραγάκη κ.ά., έχουν αναδείξει από καιρό το πρόβλημα.
Τα παραπάνω έχουν μια απαισιόδοξη γεύση. Ομως όπως λέει και ένα τραγούδι, η πραγματικότητα ή ίδια είναι ή δεν είναι απαισιόδοξη, όχι η σκέψη πάνω στην πραγματικότητα. Εχουν και μια γεύση προνοητικότητας. Ποτέ, η αδιαφορία για τις προειδοποιήσεις ως προς τις δυσκολίες που θα προκύψουν δεν απέτρεψε την εμφάνισή τους. Αντίθετα, τις έφερε πιο κοντά. Αν ο προβληματισμός για το αύριο της χώρας πιέσει για μια έστω καθυστερημένη προσπάθεια αντιμετώπισης, πιθανότατα, οι εξελίξεις θα είναι λιγότερο αρνητικές από ό,τι διαφαίνονται σήμερα.
Ο Τάσος Γιαννίτσης είναι οικονομολόγος και πρώην υπουργός Εσωτερικών
Παγκόσμιο ρεκόρ Νο 12 για τον εκπληκτικό Μόντο Ντουπλάντις. Ο Σουηδός επικοντιστής που είχε έξτρα κίνητρο το ότι αγωνιζόταν στην πατρίδα του, πέρασε τα 6.28 μέτρα στο Diamond League της Στοκχόλμης.
Του Γιάννη Λαμπίρη
Έτσι βελτίωσε το παγκόσμιο ρεκόρ για 12η φορά στην καριέρα του, με το τελευταίο του να είναι το 6.27μ. από τις 28 Φεβρουαρίου 2025 στο μίτινγκ του Κλερμόν Φεράν.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ο κορυφαίος επικοντιστής όλων των εποχών χρειάστηκε μόλις ένα άλμα για να υπερβεί το 6.28μ, ενώ νωρίτερα είχε περάσει τα 6μ με την πρώτη και είχε μείνει μόνος στον αγώνα. Γνωρίζοντας την αποθέωση από το κοινό σε κάθε του προσπάθεια, ενώ και ο ίδιος πανηγύρισε έντονα το νέο μεγάλο ρεκόρ του. Στον ίδιο αγώνα, ο Εμμανουήλ Καραλής έμεινε χαμηλά στην όγδοη θέση με 5.60μ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συνέντευξη Τύπου που προηγήθηκε του αγώνα οι δύο καλοί φίλοι ήταν δίπλα δίπλα με τον Σουηδό να κάνει πλάκα και να λέει: «Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού πήγα για διακοπές στην Ελλάδα και ήταν κατά κάποιον τρόπο το λάθος μέρος να επιλέξω. Όλοι με αναγνώριζαν στον δρόμο και ήθελαν να μου μιλήσουν εξαιτίας του Μανόλο. Παρ’ όλα αυτά, έκανα κάποιες καλές γνωριμίες και σε αρκετές περιπτώσεις μας περιποιήθηκαν σε διάφορα μέρη»
Ο Ντουπλάντις έχει καταφέρει να βελτιώσει το παγκόσμιο ρεκόρ συνολικά 12 φορές μέσα σε διάστημα 5 ετών φτάνοντας από το 6.17μ. στο Τορούν (8.2.2020) στο τωρινό 6.28μ. και πλέον το «μαγικό» άλμα όπως το έχει χαρακτηρίσει στα 6.30μ. δεν απέχει και πολύ. Αξιοσημείωτο – για αυτό και το χάρηκε ιδιαίτερα – ότι για πρώτη φορά έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ στην πατρίδα του. Δύο φορές το είχε κάνει στο Βελιγράδι, άλλες δύο στο Κλερμόν Φεράν και στο Γιουτζίν και από μία σε Τορούν, Γλασκώβη, Παρίσι, Ξιανμέν και Χορζόφ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξοδεύει πλέον σημαντικά περισσότερα χρήματα για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών. Και παρότι αυτή η στροφή θεωρείται ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, τα κονδύλια δεν αξιοποιούνται πάντα αποτελεσματικά. Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα που στέλνει το Ελεγκτικό Συνέδριο της ΕΕ, μετά από έρευνα που παρουσίασε πρόσφατα.
«Η πρόληψη είναι απαραίτητη, αλλά χρειάζεται σχέδιο και σωστή στόχευση, αλλιώς ο κίνδυνος να πεταχτούν τα λεφτά στο κενό είναι μεγάλος», προειδοποιεί ο Νικόλαος Μηλιώνης, επικεφαλής της σχετικής έκθεσης.
Οι φωτιές αυξάνονται, μαζί και οι ζημιές: Οι δασικές πυρκαγιές έχουν γίνει πιο συχνές και πιο καταστροφικές — κυρίως λόγω της κλιματικής αλλαγής. Οι οικονομικές ζημιές που προκαλούν φτάνουν τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, ενώ η καμένη γη αντιστοιχεί πλέον κάθε χρόνο περίπου στην έκταση της Κανταβρίας, δηλαδή πάνω από 5.250 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των μεγάλων πυρκαγιών (άνω των 30 εκταρίων) τριπλασιάστηκε σε σχέση με δέκα χρόνια πριν.
Πάντως, υπάρχουν και θετικά. Η Πορτογαλία, για παράδειγμα, κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια να αυξήσει το ποσοστό του προϋπολογισμού της που αφιερώνεται στην πρόληψη από 20% σε 61%. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην περιοχή της Γαλικίας στην Ισπανία, όπου η πρόληψη είναι σταθερά στο επίκεντρο από το 2018.
Αυτά είναι ενθαρρυντικά σημάδια, αναφέρουν οι ελεγκτές. Όμως δεν ισχύει το ίδιο παντού. Και τα λάθη που κοστίζουν. Σε ορισμένες περιοχές της Ισπανίας, για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός για την πρόληψη μοιράστηκε ισόποσα σε όλες τις επαρχίες, χωρίς να ληφθεί υπόψη πού υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος. Με άλλα λόγια, τα χρήματα δεν πήγαν εκεί που υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Πρόβλημα η Ελλάδα!
Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η περίπτωση της Ελλάδας: η λίστα με τις περιοχές υψηλού κινδύνου για πυρκαγιές δεν έχει ανανεωθεί εδώ και… 45 χρόνια! Αυτό σημαίνει ότι πολλά από τα έργα πρόληψης βασίζονται σε ξεπερασμένα δεδομένα, χωρίς να αντανακλούν τη σημερινή πραγματικότητα.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Πρόληψη με νόημα, όχι για το «φαίνεσθαι»: Αυτό είναι το βασικό μήνυμα της έκθεσης. Μάλλον είναι απλό: η πρόληψη λειτουργεί μόνο όταν γίνεται με σχέδιο, με επικαιροποιημένες πληροφορίες και στοχευμένες παρεμβάσεις. Διαφορετικά, όσο κι αν αυξάνονται τα κονδύλια, το αποτέλεσμα θα είναι απογοητευτικό.
Η ΕΕ προτρέπει τα κράτη-μέλη να αξιοποιήσουν εργαλεία όπως ο Μηχανισμός Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ώστε να κατευθύνουν περισσότερους πόρους σε έργα που πραγματικά μειώνουν τον κίνδυνο πυρκαγιάς.
Γιατί, όπως λέει και ο λαός: καλύτερα το προλαμβάνειν, παρά το θεραπεύειν. Και στην περίπτωση των δασών μας, αυτό δεν είναι μόνο σοφό — είναι και απολύτως αναγκαίο.
Ολοκληρώθηκε η ανέλκυση του ελικοπτέρου που έπεσε στη Μαρίνα Βουλιαγμένης το μεσημέρι της Κυριακής.
Υπενθυμίζεται ότι οι πέντε επιβαίνοντες του ελικοπτέρου, ο Έλληνας χειριστής και οι τέσσερις αλλοδαποί τουρίστες, είναι καλά στην υγεία τους, ενώ οι αρχές εξετάζουν τα αίτια του ατυχήματος.
Εικόνες από την ανέλκυση του ελικοπτέρου:
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Οι πρώτες εκτιμήσεις για την πτώση του ελικοπτέρουΤο ελικόπτερο επιχείρησε να σηκωθεί, όμως χάνει ύψος και οι επιβαίνοντες με εντολή του πιλότου το εγκαταλείπουν. Το ελικόπτερο πέφτει με το μπροστινό μέρος στο νερό.
Το ελικόπτερο είχε αναχωρήσει στις 12.30 από τον Ασπρόπυργο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Προσγειώθηκε στο ελικοδρόμιο στη Μαρίνα για να παραλάβει τέσσερα άτομα με σκοπό την περιήγηση τους τους πάνω από τη νησίδα Πάτροκλος και το Σούνιο. Τελικός προορισμός της τουριστικής πτήσης θα ήταν η Μύκονος.
Δευτερόλεπτα μετά την απογείωση το ελικόπτερο, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, άρχισε να χάνει ύψος και βυθίστηκε.
Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις και όπως εκτιμούν πραγματογνώμονες, η πτώση του ελικοπτέρου ενδεχομένως να οφείλεται σε υπερφόρτωση, ενώ ερευνάται και το ενδεχόμενο ανθρώπινου λάθους, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες μπορούσε να μεταφέρει τρεις επιβάτες συν τον χειριστή.
Αμέσως σήμανε συναγερμός σε Λιμενικό, Πυροσβεστική και ΕΚΑΒ.
Ασθενοφόρα έφτασαν στο σημείο.
Οι 4 επιβαίνοντες και ο πιλότος γλύτωσαν με μικρές εκδορές.
Αξίζει αναφερθεί ότι το ελικόπτερο δεν είχε πιστοποίηση για να βρεθεί σε πεδίο προσγείωσης σε Μαρίνα, αλλά έπρεπε να πάρει τους ταξιδιώτες από ελικοδρόμιο ξενοδοχείου στην περιοχή.
Ύποπτη βαλίτσα εντοπίστηκε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, στην αρχή της Πανεπιστημίου, στο κέντρο των Αθηνών. Άμεσα έσπευσε το Τμήμα Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών (Τ.Ε.Ε.Μ.) και μετά από ελέγχους ο συναγερμός σήμανε τέλος καθώς στη βαλίτσα δεν βρέθηκε κάτι άλλο πέρα από ρούχα.
Ύποπτη βαλίτσα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, στην αρχή της Πανεπιστημίου, στο κέντρο των Αθηνών. Έχει πάει το Τμήμα Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών (Τ.Ε.Ε.Μ.).
Ένα κτίριο που χρησιμοποιούσε η Boeing στο Κίεβο υπέστη σοβαρές ζημιές σε μια πρόσφατη μεγάλης κλίμακας ρωσική αεροπορική επίθεση, σε αυτό που φαινόταν να είναι μια σκόπιμη επίθεση στην αμερικανική αεροδιαστημική εταιρεία, σύμφωνα με έξι άτομα που γνωρίζουν το θέμα και φωτογραφίες που είδαν οι Financial Times.
Το κτίριο ήταν μεταξύ των στόχων που επλήγησαν την Κυριακή το βράδυ σε μια από τις πιο έντονες επιθέσεις του πολέμου, σύμφωνα με δύο υπαλλήλους της Boeing, τρεις Ουκρανούς αξιωματούχους και τον επικεφαλής του Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου στην Ουκρανία (ACC).
Εικόνες που δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο από την κρατική υπηρεσία έκτακτης ανάγκης της Ουκρανίας και επαληθεύτηκαν από τους FT έδειξαν σοβαρές ζημιές στο κτίριο και τους ανταποκριτές να σβήνουν μια πυρκαγιά στο εσωτερικό.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Η Boeing είναι μια από τις πιο εξέχουσες αμερικανικές επιχειρήσεις που είναι παρούσες στην Ουκρανία, με τις δραστηριότητές της να επικεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό στη μηχανική και τεχνική υποστήριξη. Έχει σχέση με την ουκρανική εταιρεία κατασκευής αεροσκαφών Antonov, γνωστή για την παραγωγή βαρέων μεταφορικών αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών σχεδίων.
Στελέχη της Boeing συναντήθηκαν με τους ομολόγους τους της Antonov και τον υπουργό Άμυνας της Ουκρανίας νωρίτερα φέτος για να συζητήσουν νέες κοινοπραξίες. Το μπαράζ επιθέσεων από την Κυριακή έως τη Δευτέρα ήταν από τα πιο έντονα του πολέμου, με τον ρωσικό στρατό να εκτοξεύει 315 μη επανδρωμένα αεροσκάφη, δύο βαλλιστικούς πυραύλους και πέντε πυραύλους κρουζ σε στόχους στο Κίεβο, την Οδησσό και άλλες πόλεις σε όλη την Ουκρανία. Η Μόσχα έχει εντείνει τις αεροπορικές επιθέσεις της στη χώρα μετά την αιφνιδιαστική επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη του Κιέβου νωρίτερα αυτόν τον μήνα βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος, η οποία προκάλεσε ζημιές σε ρωσικά βομβαρδιστικά που σταθμεύουν μέχρι τον Αρκτικό Κύκλο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Ένας εκπρόσωπος της Boeing αρνήθηκε να σχολιάσει την επίθεση, εκτός από το να πει ότι η εταιρεία δίνει προτεραιότητα στην ασφάλεια των εργαζομένων της, κανένας από τους οποίους δεν τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού. Ο εκπρόσωπος επαίνεσε την ανθεκτικότητα του προσωπικού που εργαζόταν υπό δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Η εταιρεία απασχολούσε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους σε όλη την Ουκρανία και συνέχισε να λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ανεμπόδιστα στη χώρα παρά τα περισσότερα από τρία χρόνια του πλήρους πολέμου της Ρωσίας, δήλωσε ένας από τους υπαλλήλους και πρόεδρος της ACC, Άντι Χάντερ. Παρά τις ζημιές στο κτίριό της στο Κίεβο, δεν υπήρξε «καμία λειτουργική διαταραχή» ως αποτέλεσμα της επίθεσης της Δευτέρας, δήλωσε στους FT ο Αντρίι Κοριάγκιν, αναπληρωτής γενικός διευθυντής των επιχειρήσεων της Boeing στην Ουκρανία.
Ένας άλλος υπάλληλος της Boeing δήλωσε ότι η εταιρεία αναζητούσε ενεργά έναν διευθυντή μηχανικής εσωτερικού σχεδιασμού και πιστοποίησης αεροσκαφών για να ενταχθεί στις δραστηριότητές της στο Κίεβο.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); }); Boeing και αντίδραση ΤραμπΗ φαινομενική στοχοποίηση και η ζημιά που υπέστη μια τόσο υψηλού προφίλ αμερικανική εταιρεία σε ουκρανικό έδαφος θα μπορούσε να εξοργίσει τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει παραδεχτεί ότι απογοητεύεται ολοένα και περισσότερο από τη Μόσχα. Εκτός από τις αυξημένες αεροπορικές επιθέσεις, η Ρωσία έχει ανανεώσει την επίγεια επίθεσή της στην ανατολική Ουκρανία, καθώς οι ειρηνευτικές συνομιλίες βρίσκονται σε στασιμότητα λόγω της ασυμβίβαστης θέσης του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων.
«Οι ρωσικές επιθέσεις σε αμερικανικές εταιρείες στην Ουκρανία είναι ένα ακόμη παράδειγμα της αδιαφορίας του Πούτιν για τις ειρηνευτικές προσπάθειες των ΗΠΑ», δήλωσε στους FT ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Αντρίι Σιμπίχα. «Το γεγονός ότι η Ρωσία στοχεύει αμερικανικές επιχειρήσεις τονίζει τη σημασία της συνεχιζόμενης εμπλοκής των ΗΠΑ – τόσο στις ειρηνευτικές προσπάθειες όσο και στην ασφάλεια της Ουκρανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης». Η επίθεση θα μπορούσε επίσης να εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν η Ρωσία επεκτείνει την εστίασή της ώστε να συμπεριλάβει δυτικές εταιρείες με διασυνδέσεις με τους τομείς άμυνας και αεροπορίας της Ουκρανίας.
Πέρυσι, η Boeing και η Antonov υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης για να διερευνήσουν ευκαιρίες συνεργασίας σε έργα που σχετίζονται με την άμυνα. Αυτή η συνεργασία συζητήθηκε περαιτέρω στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου τον Φεβρουάριο, όταν ο Ουκρανός υπουργός Άμυνας Ρουστέμ Ούμεροφ συναντήθηκε με τον Steve Parker, διευθύνοντα σύμβουλο, διευθύνοντα σύμβουλο και προσωρινό πρόεδρο της Boeing, άμυνας, διαστήματος και ασφάλειας.
«Το επίκεντρο της συνάντησης ήταν η συνεργασία στην κατασκευή πυρομαχικών και συστημάτων εναέριας κρούσης. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε από τα δύο μέρη στην προοπτική κοινής παραγωγής μη επανδρωμένων εναέριων συστημάτων», δήλωσε τότε το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας.
Η επίθεση στο κτίριο της Boeing προστίθεται επίσης σε έναν αυξανόμενο κατάλογο ρωσικών επιθέσεων σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων επαναλαμβανόμενων επιθέσεων σε εργοστάσια της Antonov, σταθμούς παραγωγής ενέργειας και υποσταθμούς, καθώς και σε μονάδες παραγωγής αμυντικού υλικού. Ουκρανοί αξιωματούχοι λένε ότι οι επιθέσεις αποτελούν μέρος της προσπάθειας της Μόσχας να υποβαθμίσει την ικανότητα της χώρας να κατασκευάζει και να επισκευάζει όπλα.
«Η εσχάτη προδοσία είναι έγκλημα, το οποίο αποτελεί τη βαρύτερη περίπτωση προδοσίας εναντίον μιας χώρας ή εναντίον ενός αρχηγού κράτους. Τα πιο γνωστά παραδείγματα εσχάτης προδοσίας είναι: η συμμετοχή σε πόλεμο με το μέρος του εχθρού εναντίον της πατρίδας, η απόπειρα πραξικοπήματος, κατάλυσης του Πολιτεύματος, η πραγματοποίηση εξαιρετικά καταστροφικών επιχειρήσεων κατασκοπίας για λογαριασμό άλλης χώρας, καθώς και δολοφονία του αρχηγού κράτους μιας χώρας». Ανατρέχοντας στο λεξικό για την ακριβή ερμηνεία του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας, το κείμενο της παραπομπής του Πρωθυπουργού της χώρας για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας μοιάζει ακόμα πιο φαιδρό και κυρίως ακόμα πιο παράδοξη η ετερόκλητη συμμαχία που δημιουργήθηκε υπό τη σκέπη της Μαρίας Καρυστιανού, η οποία συνέταξε με τους δικηγόρους της το σχετικό κατηγορητήριο. Πολλώ δε μάλλον εάν αναλογιστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη κατηγορία είχε αποδοθεί στη Δίκη των Εξι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στις διώξεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου ή μετά την πτώση της δικτατορίας εναντίον των πρωτεργατών της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Κάποιοι, προτάσσοντας τον ανείπωτο πόνο, επιχείρησαν να δικαιολογήσουν τον νομικό ακτιβισμό. Οταν όμως κοινοβουλευτικά κόμματα συνασπίζονται για να αποκομίσουν πολιτικό κεφάλαιο από ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα με 57 νεκρούς, τότε το συλλογικό τραύμα μολύνεται, δημιουργείται απόστημα. Το σημερινό σκηνικό θυμίζει όλο και περισσότερο τα χρόνια της παραδοξότητας, του άκρατου λαϊκισμού, της αποσταθεροποίησης, της διάχυσης της ανοησίας, τότε που η κοινωνία πείστηκε να γυρίσει την πλάτη στα επώδυνα Ναι πληρώνοντας πανάκριβα «ηρωικά» και ανέξοδα Οχι. Τότε που άνω και κάτω πλατεία σε ώσμωση ζητούσαν κρεμάλες για τους «προσκυνημένους βουλευτές» και ο ρητορικός τους κατήφορος περιελάμβανε πανομοιότυπη επιχειρηματολογία με δυσδιάκριτη κομματική ή ιδεολογική προέλευση. Κανένα μάθημα όμως όπως φαίνεται δεν διδαχτήκαμε από τα αποτελέσματα του μείγματος χυδαιότητας και λαϊκισμού.
Πολλά χρόνια μετά, μία νέα ετερόκλητη συμμαχία, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό, ηθικό και θεσμικό βάρος όσων περιελάμβανε η πρόταση Καρυστιανού εις βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη, συνυπέγραψε ένα κατηγορητήριο το οποίο σχολιάστηκε από τον συνταγματολόγο – και κατά τα λοιπά συχνό επικριτή της κυβέρνησης – Νίκο Αλιβιζάτο ως εξής: «Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση του αν ευσταθούν νομικά οι κατηγορίες. Σύμφωνα με την αντίληψη που τείνει να διαδοθεί από μια μερίδα της αντισυστημικής αντιπολίτευσης – είτε πρόκειται για τη λαϊκιστική Δεξιά, είτε πρόκειται για τη λαϊκιστική Αριστερά, τα χαρακτηριστικά είναι κοινά – είναι ότι για οποιαδήποτε ενδεχομένως παράλειψη, αδυναμία του κράτους, όταν υπάρχουν σχετικές εκθέσεις προς τους υπουργούς, κάντε κάτι κ.τ.λ. ευθύνεται ο Πρωθυπουργός για εσχάτη προδοσία. Ολα αυτά δεν είναι σοβαρά. Υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία».
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Ιδίως όμως το τελευταίο ποσώς ενδιαφέρει εκείνους που επενδύουν σε όλο και πιο ακραίες κατασκευές ώστε να τραβούν την προσοχή του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνονται. Το πρόβλημα για τους ίδιους είναι ότι αυτό το ακροατήριο εξαιτίας ακριβώς όλων αυτών συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Από την άλλη το πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι συρρικνώνεται όλο και περισσότερο και μία αντιπολίτευση θεσμική και σοβαρή που είναι απαραίτητη στις δημοκρατίες.
Τροχαίο ατύχημα με τραυματίες σημειώθηκε το βράδυ της Κυριακής στη Χαλκιδική.
Συγκεκριμένα, ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε στάση ΚΤΕΛ, όπου περίμεναν αρκετοί άνθρωποι.
Το xalkidikipolitiki.gr αναφέρει ότι το τροχαίο έλαβε χώρα στην Κασσάνδρα, στο Παλιούρι, με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη, όταν το αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε στάση ΚΤΕΛ.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Σύμφωνα με μαρτυρίες τις οποίες επικαλείται το τοπικό μέσο ενημέρωσης, το Ι.Χ. προσπάθησε να αποφύγει άλλο όχημα, το οποίο επιχειρούσε προσπέραση. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες του, επτά άτομα έχουν τραυματιστεί ελαφρά.
Στο σημείο κλήθηκαν τρία ασθενοφόρα, η Πυροσβεστική Υπηρεσία, η Αστυνομία και η ΕΟΔ. Εκείνη τη στιγμή, στη στάση βρίσκονταν κυρίως νεαρά άτομα.
Στην Κούβα, τη χώρα που από το 1959 ζει υπό καθεστώς σοσιαλιστικής επανάστασης, η παρουσία αμερικανικών εμπορικών σημάτων θεωρείται σχεδόν ιεροσυλία.
Ούτε λόγος, λοιπόν, για καταστήματα τύπου McDonald’s στους δρόμους της Αβάνας. Ή μήπως όχι;
Η απάντηση ίσως εκπλήξει: υπάρχει McDonald’s στην Κούβα, μόνο που κανένας Κουβανός πολίτης δεν έχει ποτέ φάει εκεί.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });Βρίσκεται μέσα στην περίφημη ναυτική βάση των ΗΠΑ στον κόλπο του Γκουαντάναμο, έναν απομονωμένο, ελεγχόμενο και αμφιλεγόμενο χώρο που λειτουργεί εντελώς εκτός του ελέγχου της Αβάνας.
Αν και η βάση ιδρύθηκε το 1898 μετά την αποχώρηση των Ισπανών και τυπικά ενοικιάστηκε στις ΗΠΑ με συνθήκη του 1903, το έδαφός της θεωρείται από την Κούβα ως κατεχόμενο. Κανένας Κουβανός πολίτης δεν επιτρέπεται να εισέλθει εκεί, ούτε φυσικά να δοκιμάσει μπέργκερ από το McDonald’s – το μοναδικό στο νησί.
Ποιος τρώει τελικά εκεί;
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });Οι πελάτες είναι αποκλειστικά Αμερικανοί στρατιώτες, εργαζόμενοι της βάσης και ελάχιστοι εξουσιοδοτημένοι ξένοι επισκέπτες. Το πρώτο McDonald’s εγκαταστάθηκε στη βάση το 1986, παρά το ότι η συνθήκη απαγορεύει τη δημιουργία «εμπορικών επιχειρήσεων». Δεν είναι όμως το μοναδικό. Ακολούθησαν Subway, KFC, Taco Bell, Pizza Hut, αλλά και ένα Starbucks.
Τα έσοδα των εστιατορίων, σύμφωνα με το Πεντάγωνο, χρησιμοποιούνται για την ψυχαγωγία και ευημερία του προσωπικού (MWR – Morale, Welfare and Recreation). Κατά διαστήματα, προσφέρονται και δωρεάν γεύματα στους στρατιώτες.
googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });Η φήμη όμως το ονομάζει ως το πιο «σκοτεινό» McDonald’s του κόσμου.
Υπερβολές.Η βάση έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή λόγω της φυλακής υψίστης ασφαλείας που λειτουργεί εκεί, του περιβόητου “Camp Delta”, όπου λέγεται ότι κρατούνται επί χρόνια υπόπτοι για τρομοκρατία χωρίς δίκη. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι συνεργάσιμοι κρατούμενοι ανταμείβονταν με… Big Mac, αν και αυτές οι πρακτικές καλύπτονται από πέπλο μυστικότητας.
Παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες της Αβάνας και το διεθνές κύμα αμφισβήτησης, οι ΗΠΑ παραμένουν αμετακίνητες στην παρουσία τους στη βάση του Γκουαντάναμο. Έτσι, ένα McDonald’s εξακολουθεί να ψήνει μπέργκερ στο πιο απρόσμενο και απρόσιτο σημείο της Κούβας – πίσω από συρματοπλέγματα, με φόντο τη γεωπολιτική ένταση και την ιστορική δυσπιστία ανάμεσα σε δύο κόσμους.