Τα ΝΕΑ - Τεχνολογία

Τι είπε ο Σωκράτης Φάμελλος σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη; «Θέλω να κρατήσω μια επιφύλαξη για τα κόμματα, διότι υπάρχει, και το βλέπω, μια ιδιόμορφη ομαδοποίηση κομμάτων. Εμείς δεν θα επιλέγαμε να είμαστε μαζί με ακροδεξιές φωνές και προσπάθειες μηδενισμού της πολιτικής σε αυτή την κρίσιμη στιγμή».

Και η αποστροφή του αφορά την ιδιότυπη και ετερόκλητη συμμαχία πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώθηκε στο περιβάλλον πρότασης για Προανακριτική Επιτροπή για το δυστύχημα των Τεμπών.

Αν η συμπόρευση – έστω για την πρόταση αυτή – Πλεύσης Ελευθερίας, Κινήματος Δημοκρατίας, Νίκης και Ελληνικής Λύσης και άλλων παράγει πολιτικά γεγονότα στο ίδιο το κοινοβουλευτικό σκέλος της διερεύνησης ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων, διαμορφώνει και όρους πίεσης σε τρεις φορείς: στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά. Μάλιστα δημιουργεί αμηχανία σε μια πιο μετριοπαθή πτέρυγα που διαπερνά τα τρία αυτά κόμματα και που βλέπει με επιφύλαξη την περιγραφή του αδικήματος της εσχάτης προδοσίας για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στην πρόταση της Προανακριτικής. Και αυτό δεν είναι απλώς θέμα τακτικής.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Δηλαδή δεν προβληματίζει αυτή την πολιτική περιοχή απλώς και μόνον ως βερμπαλισμός μιας ιδιότυπης συμμαχίας που επιχειρεί να «συγχρονιστεί με χαμηλότερα ένστικτα», όπως λέει παλιός κοινοβουλευτικός της Αριστεράς ή όπως λέει η ίδια η ιδιότυπη συμμαχία «επιχειρεί να γίνει η φωνή των θυμάτων». Την προβληματίζει και ως μια συμμαχία που ως προς ένα σκέλος της μπορεί να έχει περαιτέρω βάθος και ως συμπόρευση που αναβιώνει ένα κλίμα «πολιτικού ρεβανσισμού».

Το πολιτικό επίδικο

Σε ένα νέο τέτοιο πολιτικό περιβάλλον όπου από τη μία ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εμφανίζεται ως εγγυητής του «ορθού λόγου» ακόμη και με παραπομπές στο ταραγμένο 2015 και από την άλλη θα διαμορφώνεται ένας άξονας θυμού, μαντέψτε τον χαμένο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Προφανώς το όλο θέμα δεν οριοθετείται για ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά στην Προανακριτική. «Κατανοώ απόλυτα την οργή και τον θυμό των συγγενών, εδώ και δύο χρόνια ζούμε τη συγκάλυψη από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας η οποία είναι ένα δεύτερο έγκλημα, αυτό να μην οδηγεί όμως σε μία ποινική ή νομική έξαρση. Δεν βλέπω νομικά ερείσματα για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας», είπε προσφάτως η Εφη Αχτσιόγλου (Νέα Αριστερά).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Και όχι με τον φόβο απλώς μιας καθολικής και οριστικής αμνήστευσης των ευθυνών διαφόρων πολιτικών προσώπων στην υπόθεση των Τεμπών. Η αντιπαράθεση για την Προανακριτική πάει πιο βαθιά στο πολιτικό επίδικο των ημερών.

Η ευκολία για τακτική συμπόρευση δυνάμεων έστω με αφορμή τα Τέμπη, αφαιρεί δυναμική από τους πολιτικούς χώρους που δεν έχουν στρατηγική εκταμίευσης εν κινήσει του θυμού για το δυστύχημα. Η επίσης καθυστερημένη διενέργεια έρευνας και απόδοσης ευθυνών ενισχύει την καχυποψία έναντι της Δικαιοσύνης αλλά και ανεβάζει τον πήχη της οργής έναντι του πολιτικού προσωπικού. Το έδαφος αυτό δεν ευνοεί δυνάμεις που θέλουν να συνομιλήσουν με τη μετριοπάθεια αλλά και να συμβάλουν σε μια θεσμική εμπιστοσύνη.

Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι

Για πολλούς παρατηρητές η συμπόρευση Ζωής, Κασσελάκη, Νίκης, Βελόπουλου κ.ά. δεν είναι τακτική απλώς, αλλά έχει ως στρατηγικό στόχο τον συγχρονισμό με αυτό ακριβώς το αίσθημα. Η κοινωνική δυναμική του Φεβρουαρίου κατέδειξε και τα όρια της εμπιστοσύνης του κόσμου, αλλά και πως συχνά το πολιτικό σκηνικό καθορίζεται από τον λαϊκό παράγοντα. Η μετριοπαθής πτέρυγα του πολιτικού σημερινού σκηνικού, επίσης θέλει στρατηγικά να συνομιλήσει εκ νέου με το κεντρώο κοινό. Το τελευταίο επιδοκιμάζει πως οι ΠΑΣΟΚ –  ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά δεν συνυπογράφουν την «εσχάτη προδοσία για τον Μητσοτάκη», αλλά επιλέγουν στο τέλος της ημέρας το κυβερνών κόμμα. Και ως εγγυητή στα μάτια τους μιας ζητούμενης σταθερότητας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Η πίεση προφανώς είναι μεγαλύτερη προς τον ΣΥΡΙΖΑ και λόγω του δικού του σημερινού μετεωρισμού εν συνόλω στο πολιτικό τοπίο. Δεν είναι όμως υποδεέστερη σε Νέα Αριστερά και ΠΑΣΟΚ. Στη Χαριλάου Τρικούπη θα ήθελαν ένα σκεπτικό «τόσο όσο» που να είναι αυστηρό βάσει των στοιχείων που εξάγονται για περιγραφή κακουργηματικών πράξεων, αλλά και όχι «βερμπαλιστικό» που να συσπειρώνει την κυβερνητική πλειοψηφία.

Η συμμαχία Πλεύσης, Κινήματος, Νίκης, Ελληνικής Λύσης έχει πλέον μεγαλύτερη άνεση στην εκφώνηση των αιτημάτων και στην «ανοιχτή πλατεία» των Τεμπών. Για ιστορικούς λόγους, το πολιτικό κεφάλαιο θα είναι μεγαλύτερο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μαρκάρει με μεγαλύτερη άνεση μια «περιοχή» των πολιτών που έχουν δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση και όχι απλώς με αφορμή τα Τέμπη. Τα τελευταία προφανώς θα απασχολούν την ατζέντα μέχρι και τις εκλογές. Και θα δοκιμάζουν την ανθεκτικότητα των πολιτικών κομμάτων.

Δεν είμαι καλός άνθρωπος. Για αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω τους ακτιβιστές που μπήκαν στο πλοίο για τη Γάζα. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Να αφήσω τη ζωή μου στην άκρη για να γνωρίσω ισραηλινούς κομάντο καταμεσής του πελάγους; Οχι, δεν είμαι για κάτι τέτοια. Και έτσι, λοιπόν, όπως κάθομαι στη γωνιά μου, ένα συνηθισμένο ανθρωπάκι, κυρ Παντελής φιλοτομαριστής, αντιμετωπίζω αυτούς τους τύπους με δέος. Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι; Είναι πιο σκληροί ή πιο ευαίσθητοι από μένα; Σίγουρα είναι. Γιατί αυτοί έχουν ψυχή που σκιρτάει μπροστά στον πόνο, αλλά και θάρρος που δεν λογαριάζει τον φόβο. Μετά αναρωτιέμαι αν η εικόνα τους έχει γρατζουνιές όπως συμβαίνει σε όλους μας. Ας πούμε, ζηλεύουν; Πώς είναι στα γκομενικά τους; Καβγαδίζουν; Απιστούν; Λένε ψέματα; Οχι δεν το πιστεύω, είναι ξεχωριστοί. Αλλωστε καθίστανται απολύτως διάφανοι από το φωτοστέφανο που τους περιβάλλει. Και έτσι όπως τους βλέπω, να κουβαλάνε στις πλάτες τους ιδέες και ιδανικά μαζί με τα δεινά όλου του κόσμου, θυμίζουν μικρούς Χριστούς που θυσιάζονται για τα κρίματα της ανθρωπότητας. Είναι, άραγε, οι ακτιβιστές, οι άγιοι των καιρών μας; Που πορεύονται στον κόσμο ή θαλασσοδέρνονται για να κηρύξουν την ανθρωπιά, το δίκαιο και την ηθική; Χωρίς να ντύνονται κουρέλια και να κρύβουν το πρόσωπο πίσω από μακριές γενειάδες, αλλά με σωσίβια και κινητά τηλέφωνα για να περάσει το μήνυμα στα social.

Αναγνωρίζω ότι είναι προσβλητικό, πεζό και κάπως χυδαίο να ρωτήσεις πώς βιοπορίζονται και ποιος πληρώνει τους ναύλους των πλοίων. Ομως υπάρχει πειστικότατη απάντηση. Εργάζονται για μη κυβερνητικές οργανώσεις που αντλούν πόρους από δωρεές, προερχόμενες από το υστέρημα πολιτών του κόσμου. Εντάξει, λέγεται ότι υπάρχει και ένα δαιδαλώδες δίκτυο χρηματοδότησης από τουρκικά και αραβικά κεφάλαια. Και λοιπόν; Οι «άλλοι» ελέγχουν media, κανάλια επικοινωνίας και πληρώνουν τους πιο ακριβούς λομπίστες. Κάπως πρέπει να βρει και ο ακτιβιστής τον τρόπο για να περάσει το μήνυμά του. Εν προκειμένω το μήνυμα είναι καθαρό: να σταματήσουν οι θηριωδίες στη Γάζα. Ηθελα να ρωτήσω για ποιο λόγο το μήνυμα δεν περιλαμβάνει και αίτημα για την απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς. Ομως αυτά είναι για τους «ισαποστάκηδες», αυτή την πληγή των σύγχρονων κοινωνιών. Διότι αν στους καιρούς μας δεν διαλέγεις στρατόπεδο, τότε είσαι ύποπτος. Για αυτό και οι ακτιβιστές του πλοίου για τη Γάζα δεν παρακολούθησαν τα πλάνα με την επίθεση της Χαμάς. Κάτι τέτοια διαταράσσουν την προσήλωση στον στόχο. Ούτε μπορείς να γίνεις χίλια κομμάτια, πρέπει να διαλέξεις σκοπό. Οταν φωνάζεις για τη Γάζα, δυστυχώς, δεν σου μένει φωνή για την Ουκρανία, το Σουδάν, την Υεμένη, τις γυναίκες του Αφγανιστάν. Είναι ένας μεγάλος κόσμος βυθισμένος στην αδικία. Τι να προλάβουν μία χούφτα ακτιβιστές; Τους βλέπω, λοιπόν, με αστείρευτο θαυμασμό. Οχι μόνο επειδή έκαναν τα ιδανικά τους επάγγελμα, αλλά επειδή στέκονται θαρραλέα απέναντι στα θηρία.

Αρκετά σκαλοπάτια πιο κάτω στην κλίμακα του ακτιβισμού, είναι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους διαδηλώνοντας για τη Γάζα και μόνο για τη Γάζα. Και να σας εξομολογηθώ κάτι; Ακόμα και αν εκτοξεύουν καμιά μολότοφ, το κίνητρό τους παραμένει ευγενές. Θα μου πείτε ότι είναι αφελείς. Νομίζουν ότι με τη φωνή και το πανό θα ανατρέψουν τα σχέδια των ισχυρών του κόσμου, θα σταθούν όπως ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ – ατυχές παράδειγμα, καθώς ο Δαβίδ ήταν Εβραίος, αλλά αυτό έχουμε. Και όμως, όλο αυτό εμπεριέχει μία ρομαντική πλάνη που τείνει να εξαλειφθεί. Το να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο ή, τέλος πάντων, να τρομάξεις το Ισραήλ, κρύβει μέσα του μία παιδικότητα που πλέον σπανίζει. Είσαι ένα παιδί που πετάει πέτρες σε αλεξίσφαιρα τζάμια. Κλείστηκες σε μία σαπουνόφουσκα που δεν μπορεί να τη διαπεράσει ούτε πύραυλος.

Πέρασαν επτά χρόνια και κάτι μήνες αφότου ο τότε αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης αποκάλυψε δημοσίως «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» (δηλώσεις Δ. Παπαγγελόπουλου, 5/2/2018).

Το σκάνδαλο ήταν βέβαια μούφα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να καθίσει δέκα πολιτικούς αντιπάλους της στο σκαμνί, πιστεύοντας ότι έτσι θα αλλοιώσει τους συσχετισμούς και θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Στη συνέχεια η μούφα αποδείχτηκε «η πιο κακοστημένη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους», κατά τον χαρακτηρισμό του Βαγγέλη Βενιζέλου.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η υποτιθέμενη εμπλοκή των δέκα πολιτικών κατέληξε στο αρχείο ελλείψει στοιχείων. Και η υπόθεση κατέρρευσε παταγωδώς διαψεύδοντας το όνειρο του Πολάκη να τους στείλει όλους φυλακή για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές.

Αυτά είναι γνωστά. Οπως επίσης ότι κανείς από όσους έστησαν, συνέπραξαν ή μεθόδευσαν τη σκευωρία δεν τιμωρήθηκε.

Τους τότε κυβερνητικούς δεν τους άγγιξε καθόλου η νέα πλειοψηφία αφού μετά τις εκλογές του 2019 επικράτησε η φιλανθρωπική αντίληψη «να κλείσουν οι λογαριασμοί, πάμε παρακάτω».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ψιθυρίστηκαν μόνο κάτι διάσπαρτα μισόλογα του τύπου «έγιναν λάθη» (Αλ. Τσίπρας).

Οι δικαστικοί έπεσαν όλοι στα μαλακά αφού οι συνάδελφοί τους θεώρησαν ότι «έκαναν τη δουλειά τους κατά την κρίση τους».

Οι άλλοι ήταν μικρά ψάρια και τη γλίτωσαν μέσα στην αναμπουμπούλα.

Και μόνο ο Παπαγγελόπουλος καταδικάστηκε τελικά να πληρώσει δέκα χιλιάδες ευρώ (!) για παράβαση καθήκοντος (4/3/2023).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

No big deal, δηλαδή. Εχουμε ένα έγκλημα το οποίο παραδέχονται όλοι, χωρίς τελικά να τιμωρείται κανείς.

Τελευταίοι εναπομείναντες, οι δύο (πρώην) κουκουλοφόροι «προστατευόμενοι μάρτυρες». Δικάζονται αυτές τις μέρες αφότου η Δικαιοσύνη αποφάσισε να αποσύρει την προστασία τους. Στις μαρτυρίες τους όμως στηρίχτηκε η κατασκευή της μούφας.

Εύλογα λοιπόν η δίκη τους έχει πάρει τα χαρακτηριστικά μιας δίκης που δεν έγινε.

Και όλη η υπόθεση παρελαύνει ξανά στο δικαστήριο μέσω των μηνυτών ή των μαρτύρων που καταθέτουν.

Υπάρχουν ακόμη κενά; Ναι.

Πρώτον, δεν ξέρουμε με όνομα και επώνυμο ποιος ή ποιοι έστησαν τη δουλειά. Που προφανώς δεν την έστησε μόνος ο Παπαγγελόπουλος, ούτε οι ανυπόληπτοι μάρτυρες με τις κουκούλες.

Ολοι υποψιαζόμαστε ή καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί, αλλά η υποψία από την απόδειξη απέχει πολύ.

Το ερώτημα λοιπόν «ποιος σας έβαλε;» δικαίως πλανάται στην ατμόσφαιρα. Κι έως τώρα οι κατηγορούμενοι δεν δείχνουν διάθεση να αποκαλύψουν τους υποκινητές τους.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Δεύτερον, δεν ξέρουμε τι έγινε με τα λεφτά που πήραν οι μάρτυρες από τις ΗΠΑ, αφού παρανόμως έδρασαν σε καθεστώς κουκούλας και εκεί και εδώ.

Πόσα ήταν, πώς μοιράστηκαν, ποιοι τα πήραν. Τι ρόλο έπαιξαν οι «μεσάζοντες» και ποιοι ήταν αυτοί.

Ακόμη περισσότερο που ο Γιάννης Στουρνάρας κατέθεσε στη δίκη ότι όλα αυτά στήθηκαν για να τον απομακρύνουν από την Τράπεζα της Ελλάδος.

Οτι στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ έρευνα στην Αμερική για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα, που ήταν το συνηθισμένο επιχείρημα των υποστηρικτών του «σκανδάλου».

Κι ότι απλώς ανακυκλώθηκαν οι καταθέσεις των κουκουλοφόρων μαρτύρων. Οι οποίες από την Αμερική επέστρεψαν στην Ελλάδα για να στηρίξουν το κατηγορητήριο των ελληνικών Αρχών.

Ακούγεται λογικό. Το FBI ούτως ή άλλως δεν έχει αρμοδιότητες έρευνας εκτός ΗΠΑ.

Τρίτον, δεν ξέρουμε ποιοι άλλοι μετείχαν στο έγκλημα. Από ποιες θέσεις και με ποιες αρμοδιότητες. Με τι κίνητρο, τι επιδιώξεις και ποια ανταμοιβή.

Οχι επειδή έχει ιδιαίτερη σημασία να αποκαλυφθούν οι αρρωστημένοι και ταυτοχρόνως ηλίθιοι εγκέφαλοι που σκαρφίστηκαν μια «κακοστημένη σκευωρία».

Αλλά επειδή η υπόθεση ξεπερνάει εκ των πραγμάτων την απλή ηλιθιότητα. Ηταν μια απόπειρα υφαρπαγής της δημοκρατίας που εύλογα και ευτυχώς απέτυχε.

Ποιοι την έστησαν λοιπόν; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υπόθεση στήθηκε και μεθοδεύτηκε από την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Ενα μείγμα κακοήθους ίντριγκας και κακοηθέστερης μπαρουφολογίας.

Ο τότε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου επικαλείτο πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες αν ο Αδωνις Γεωργιάδης ταξιδέψει στις ΗΠΑ θα συλληφθεί. Τελικά αποδείχτηκε πως εκείνος που δεν μπορούσε για διάφορους λόγους να ταξιδέψει στις ΗΠΑ ήταν ο… Κούλογλου!

Αλλοι διακινούσαν άλλα εξίσου ανυπόστατα. Ηταν μια μετατροπή της καχυποψίας σε κατηγορητήριο. Ενας ολόκληρος «παράλληλος κόσμος» βάλθηκε να εξαρθρώσει το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας διά του ποινικού δικαίου.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι γιατί απέτυχε τελικά η επιχείρηση. Είναι πώς φαντάστηκαν οι εμπνευστές της ότι θα μπορούσε να πετύχει.

Η εξήγηση που έχω είναι απλή. Δεν τους ενδιέφερε να πετύχει, τους ενδιέφερε απλώς να τους συνοδεύσει έως τις εκλογές.

Να θυμίσω ότι, σύμφωνα με όσα αποκάλυψε στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών της Βόρειας Μακεδονίας ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, ο Τσίπρας σχεδίαζε να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο 2018. Μετά την έξοδο από το Μνημόνιο.

Και ο σχεδιασμός αυτός ανατράπηκε από την πυρκαγιά στο Μάτι (Ιούλιος 2018). Συνεπώς οι εκλογές έγιναν τελικά τον Ιούλιο 2019, ενώ το «μεγαλύτερο σκάνδαλο» είχε σχεδόν πεταχτεί στα αζήτητα.

Αυτό το άδοξο τέλος δεν ήταν απλώς η εύλογη κατάληξη ενός εγκλήματος χωρίς κουκούλα. Ηταν ταυτοχρόνως και η συσκότιση μιας αμφιλεγόμενης ιστορίας της αγοράς φαρμάκων, της οποίας δεν έγινε δυνατό να προσδιοριστεί το περιεχόμενο.

Ακόμη και σήμερα δηλαδή κανείς δεν μπορεί να πει τι συνέβη πραγματικά και πόσο επιλήψιμο ήταν.

Δεν έχω φυσικά την αυταπάτη ότι οι ερωτήσεις για ένα έγκλημα χωρίς κουκούλα μπορεί να απαντηθούν σε μια δίκη πρώην κουκουλοφόρων μαρτύρων.

Αλλά είμαι βέβαιος πως για άλλη μία φορά ένα ασπόνδυλο κι αναποφάσιστο πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να αποκαλύψει και να αποτάξει τον τοξικό εαυτό του.

Θρυλείται πως ο Γιάννης Σκαρίμπας, λίγο πριν πεθάνει, ερωτώμενος ποια φράση του θα κατέλιπε ως σοφία-ουσία ζωής, απάντησε: «Ανάρχα και θεοί πείθονται». Αραγε όμως, μπορεί κανείς να είναι όντως αναρχικός σε αυτόν τον χθαμαλό βίο, όσο και να το προσπαθεί, ή να το ονειρεύεται; Δηλαδή, αν παρατήσεις τα πάντα και ανεβείς μόνος σου στο βουνό με μια κατσίκα και ένα Μάκιντος και γράφεις όλη μέρα ποιήματα χωρίς να έχεις σχέση ή συναλλαγή με κανέναν είσαι κατά κάποιο τρόπο αναρχικός; Πλησιάζεις το όνειρό σου; (Οχι την κοινωνική αναρχία, αλλά τουλάχιστον την ατομική;). Αμφίβολο. Διότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πουλήσεις το γάλα της κατσίκας (τα ποιήματα δεν έχουν χαΐρι στην αγορά) οπότε θα κατεβείς στο χωριό και τότε αμέσως  θα μολυνθείς από το χρήμα, τις δομές, τα Μιτσουμπίσι και τους ιούς της εξουσίας.

Αναρχικός γλιτωμός, νυν αιωρούμαι, ιπτάμενος και τζέντελεμαν δεν υπάρχει για κανέναν. Ουκ έστιν τόπος. Ούτε καν η Ουτοπία, που είναι συχνά πρόσχημα για πολλές αθλιότητες. (Αμα ζοριστεί από ερωτήσεις ο άλλος, λέει: ναι, αλλά υπάρχει και η Ουτοπία). Αυτά είναι παλιά κλισέ που εντυπωσιάζουν ίσως νεοφώτιστους ή μυστήρια πνεύματα που βρίσκουν καταφυγή στη μεταφυσική. Καταρχήν αν ψάξεις στο λήμμα «αναρχία» και δεις πόσες δεκάδες εκδοχές της υπάρχουν, θα ζαλιστείς – πιο πολλές από όσες είναι η ελληνική «Αριστερά» σήμερα. Ενα θεωρητικό χάος από τον Ουίλιαμ Γκόντγουιν ως τον Ζήνωνα και από τον Κροπότκιν και τον Μπακούνιν ως τον Προυντόν και τον Μαξ Στίρνερ, τον οικοαναρχισμό, τον αναρχοχριστιανισμό, και από τους ελευθεριακούς ως τον Τολστόι και τον αναρχοπρωτογονισμό – μια απέραντη ποικιλία θεωριών και απόψεων για κάτι που φαίνεται και είναι απλό, αλλά στην πορεία τα πάντα μπερδεύονται ως συνήθως από τους δασκάλους και τους αιρετικούς της αίρεσης, ω, αίρεση.

Πώς, λοιπόν, να γλιτώσει κανείς απ’ το κράτος; Και μάλιστα χωρίς να δημιουργήσει ένα άλλο κράτος που θα παριστάνει το μη-κράτος, αναπόφευκτα, εφόσον κάθε συνειδητός σχηματισμός, κάθε εθελούσιο status με κανόνες είναι πάλι κράτος, ίσως χειρότερο πιο το αστικό, πιο υποκριτικό, με περισσότερους τεμπέληδες και κατσαπλιάδες;  (Κι εδώ φαίνεται η όντως ισχύς των κλισέ, όσο και να λέμε). Καταρχήν εκείνο που δύσκολα κατανοείται είναι γιατί κάποιος αναρχικός δεν εγκαταλείπει μαζί με ομοϊδεάτες του το αστικό κράτος και να πάνε να ζήσουν κάπου μακριά, ιδρύοντας μια δική τους μικροκοινωνία όπως θα τους άρεσε, με τους κανόνες (ή μη-κανόνες) που τους εμπνέουν, παρά συγκρούονται με το αστικό κράτος διαρκώς, ταλαιπωρούνται και θέλουνε να αλλάξουνε με το ζόρι όλους εμάς που έχουμε βολευτεί, μας αρέσει η κατάσταση, η διεφθαρμένη αστίλα, η ηλιθιότητα, η ελευθερία που υπάρχει και τη βρίσκουμε με τα πρωινάδικα συνειδητά και μια χαρά; Λογαριασμό δεν δίνουμε σε κανένα παιδάριο, ή ημιπιτσιρικά, και βιώνουμε τη δική μας ιδιότυπη αναρχία μέσα στις άπειρες ρωγμές του χαλαρού συστήματος χωρίς να μας ενοχλεί κανένας – πάντως είναι καλύτερα από το σύστημα Κιμ, Κίνας ή Κούβας, γιατί εκεί τους αναρχικούς τους μπαγλαρώνουνε και τους εξαφανίζουν πάραυτα και άντε  τράβα αν μπορείς να κάνεις κατάληψη στο Πεκίνο ή σε πανεπιστήμιο της Βόρειας Κορέας. (Και πάρε με τηλέφωνο – αν βρεις κινητό).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Αυτά τα μπερεκέτια τα απολαμβάνει ο αναρχικός και ο αντιεξουσιαστής μόνο μέσα στο χαλαρό αστικό σύστημα γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε ώστε αυτό να συντηρηθεί – είναι μια αντίφαση τεχνικού χαρακτήρα, ή απλής ονοματολογίας, αφού τελικά εκεί καταλήγουν τα πάντα όλα: στον εγωισμό. Στο τέλος έρχονται πάντα οι αχώνευτοι, λέει ο Μάριος Χάκκας. Και αν ανάρχα και θεοί πείθονται στο τέλος ακόμα και οι θεοί καταλήγουν σε χθαμαλές πρακτικές ιδιοτέλειας και μικροαστισμού ο οποίος πορεύεται θριαμβικά, μέσα στις δεκαετίες και τους αιώνες, ως κυρίαρχο τελικό σύστημα, άσχετα με το πιο σύστημα επιβάλλεις κατ’ επίφαση. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος βαριέται γρήγορα τις επιτροπές, τη θεωρία, την ανθρωπίλα, και γερνάει ακόμα γρηγορότερα.

Ο Πορτογάλος Φερνάντο Πεσόα συνέλαβε μιαν έννοια του αναρχισμού εντελώς απρόσμενη, αλλά πολύ πιο ρεαλιστική από τις συνήθεις θεωρίες, στον «Αναρχικό τραπεζίτη» υποστηρίζοντας πως πραγματικός αναρχικός είναι μόνο ο πολύ πλούσιος άνθρωπος που με το χρήμα μπορεί να υπερβεί σχεδόν οποιονδήποτε φραγμό, νόμο ή  εμπόδιο – δεν είναι ένας οραματιστής φτωχομπινές που τον δέρνουνε με κλομπ στα παραδρόμια των Εξαρχείων. Χρήμα και θεοί πείθονται. Χρήμα ίσον αναρχία, δηλαδή; Ναι, σε μεγάλο βαθμό, κι αν το δεις λίγο λαϊκίστικα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Πες μου, λοιπόν, παραδοξολογώντας έστω, ποιος, ή ποιοι είναι στις μέρες μας οι μεγαλύτεροι και οι όντως αναρχικοί; Παιγνιωδώς θα απαντούσα και παραδόξως, πως οι δύο μεγαλύτεροι αναρχικοί των ημερών μας είναι ο Τραμπ και ο Ιλον Μάσκ. Εξω από κάθε φραγμό, δεοντολογία, ψωροφιλότιμο, νόμους, δέοντα, παλιές αξίες, ουμανισμούς, κοινή λογική και ορθή συμπεριφορά – δεν τους σταματάει τίποτε. Ανεξέλεγκτοι και απρόβλεπτοι. Δεν δίνουν αναφορά σε κανένα σύστημα. Δεν λογαριάζουν λαούς, συνέπειες ή συμφέροντα. Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο στην Ιστορία, ίσως ναι, με κάποιους ρωμαίους αυτοκράτορες που σαλτάρισαν. Ανάρχα και θεοί πείθονται. Ή, κάνουν πως πείθονται – μέχρι η Υβρις να τους επαναφέρει στα όποια λογικά τους.

Θα γυρίσει ή δεν θα γυρίσει; Και αν γυρίσει, πότε θα γυρίσει; Πριν ή μετά τις επόμενες εκλογές; Και πώς θα γυρίσει; Με νέο κόμμα που υποτίθεται ότι θα συσπειρώνει την Κεντροαριστερά; Και πώς θα το καταφέρει τώρα ενώ δεν το κατάφερε πριν; Διότι, αν θυμόμαστε καλά (που θυμόμαστε), όταν χρειάστηκε να συγκυβερνήσει, με την Ακροδεξιά του Καμμένου τακίμιασε, όχι με κεντρώο κόμμα. Πάντως, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι η προοπτική της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική έχει καλλιεργήσει ένα κλίμα προσμονής που, ωστόσο, παραπέμπει σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δουλεύει όσο κρατάει η «μαγεία», δύσκολα όμως παράγει αποτέλεσμα ουσίας.

Ναι, όταν κάποιος αποχωρεί πριν από το πλήρωμα του χρόνου σε ό,τι αφορά τη δράση του, ενεργοποιεί αυτόματα και την πιθανότητα ή προσμονή της επιστροφής του. Εδώ γίνεται λόγος για την επιστροφή του Καραμανλή, δεν θα γίνει για του Τσίπρα; Ηδη από πέρυσι κυκλοφορούν τα περί rebranding. Επιστρέφει, λένε, πιο ώριμος. Τι να τον κάνουν όμως ώριμο τον Τσίπρα; Η πολιτική του γοητεία ήταν η ανωριμότητά του που κάποιους, πολλούς, βόλευε να την ερμηνεύουν ως ρομαντισμό ή ιδεαλισμό. Το νεανικό της όψης του και η ορμή του ασυμβίβαστου. Η ωριμότητα όμως εμπεριέχει την έννοια του συμβιβασμού, είναι η εποχή της σκέψης σε αντιδιαστολή με τη νιότη που είναι η εποχή των συνθημάτων. Είναι η ηλικία της αυτοκριτικής, κάτι που δεν τολμά να αγγίξει ο πρώην πρωθυπουργός.

Είναι κι αυτά τα δέκα χρόνια που έχουν «γράψει» πολύ στην εμφάνισή του. Τον πρωθυπουργό στα σαράντα του από τον «επιστρέφοντα» στα πενηνταφεύγα του δεν τον χωρίζει απλώς μία δεκαετία αλλά μία εποχή. Και σε αυτήν την εποχή συνέβησαν πολλά. Η τσογλανοποίηση της πολιτικής ζωής που απέφερε καρπούς στο κόμμα του πριν από δέκα χρόνια έχει περάσει σε άλλα χέρια, σε μία κομματική τερατογένεση από την οποία παίρνουν αποστάσεις όλοι σχεδόν οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί όλων των ιδεολογιών. Ωστόσο, το κρισιμότερο, για εμένα, λάθος του Τσίπρα ήταν η πριν από δύο χρόνια εθελοντική απόσυρσή του και ότι εναπόθεσε το κόμμα στα σκαρπίνια του Κασσελάκη. Οι «μία φορά στα 100 χρόνια ηγέτες» δεν εγκαταλείπουν όταν χάνουν σαν κακομαθημένα παιδιά. Μένουν εκεί και το παλεύουν. Αλλά είπαμε ότι τώρα ωρίμασε.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ποιος ωρίμασε; Εγώ τον ίδιο διχαστικό λόγο άκουσα, τον ίδιο διαχωρισμό σε «εμείς» και «αυτοί». Τις ίδιες αερολογίες περί πάταξης της πλουτοκρατίας που είναι άλλο να τις λέει ένας φέρελπις 35άρης και άλλο ο πρωθυπουργός που λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι έκανε, κρυπτόμενος, διακοπές σε σκάφος υπερπλούσιας συνεργάτιδάς του. Τις ίδιες μούτες κάνει. Οπως έφυγε, έτσι ξαναγύρισε. Τόσο που νομίζω ότι ο στίχος που έβαλα στην αρχή, στην πρώτη αναμέτρηση θα αλλάξει. Θα αντικατασταθεί από το «Μη σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά, η δική μας αγάπη τώρα έσβησε πια».

Κατά κανόνα αντιμετωπίζουμε την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2009 ως ένα συμβάν με πολύ σοβαρές οικονομικές και πολιτικές ανατροπές. Δεν αρκεί. Η κρίση επηρέασε ιδεολογίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές, με σοβαρές συνέπειες που ξεπερνούν τον στενό ορίζοντα των δέκα ή δεκαπέντε ετών που μεσολάβησαν. Βλέπουμε πόσο η ελαφρότητα με την οποία δεχθήκαμε να πάμε προς την κατάρρευση έχει συνέπειες που ξεπερνούν απλουστευτικές θεωρήσεις. Ενα – μεταξύ πολλών – μεγάλο πρόβλημα αφορά τον ανθρώπινο παράγοντα, στον οποίο και επικεντρώνεται αυτό το κείμενο.

Στο θέμα αυτό συναντώνται πέντε τουλάχιστον αλληλένδετα προβλήματα: πρόβλημα υπογεννητικότητας, πρόβλημα φυγής ανθρώπινου κεφαλαίου,  πρόβλημα γήρανσης, πρόβλημα αμοιβών και συνθηκών εργασίας για έλληνες εργαζόμενους, αλλά και εποχικούς μετανάστες και πρόβλημα εθνικής υπόστασης, καθώς γύρω στο 2050 εκτιμάται ότι στην Ελλάδα θα έχει μειωθεί ο πληθυσμός κάτω από 8 εκατομμύρια, ενώ στην Τουρκία θα έχει αυξηθεί όσος είναι ο σημερινός συνολικός πληθυσμός μας (γύρω στα 10 εκατομμύρια).

Συνοπτικά:googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

n Μεταξύ 2011 και 2022 οι γεννήσεις υπολείπονται των θανάτων κατά 331 χιλιάδες πρόσωπα, αν και η τάση αυτή ξεκίνησε νωρίτερα. Ομως, από το 2011 και μετά είναι ορατή μια πιο έντονη μείωση των γεννήσεων.

n Μεταξύ 2010 και 2024 ο πληθυσμός άνω των 65 ετών αυξήθηκε κατά 366 χιλιάδες πρόσωπα και ο πληθυσμός 20-64 ετών μειώθηκε κατά 319 χιλιάδες, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η μείωση των γεννήσεων που προαναφέρθηκε, αφού όσοι γεννήθηκαν μετά το 2011 δεν έχουν φτάσει το 20ο έτος ηλικίας.

n Η φυγή προς το εξωτερικό (αφαιρώντας τις επιστροφές) είναι τουλάχιστον 230 χιλιάδες πρόσωπα, αν και οι πραγματικοί αριθμοί πιθανότατα είναι αρκετά δυσμενέστεροι.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

n Η εισροή εποχικών μεταναστών για αγροτικές εργασίες, τουρισμό, κατασκευές μειώθηκε σημαντικά, δεδομένου ότι άλλες χώρες προσφέρουν καλύτερες αμοιβές και όρους εργασίας. Πόσο; 150 χιλιάδες, 200 χιλιάδες;

n Οι τρεις τελευταίοι παράγοντες σημαίνουν ένα κενό πάνω (ίσως και πολύ πάνω) από 600-700 χιλιάδες άτομα. Ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται και υπάρχει σημαντική έλλειψη εργαζόμενων, τόσο σε ανειδίκευτες, όσο και σε ειδικευμένες κατηγορίες. Και τα δύο αυτά κενά σημαίνουν μειωμένη παραγωγή, μειωμένη παραγωγικότητα, μειωμένους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης, μειωμένη επενδυτική δραστηριότητα και αναιμικές επιδόσεις στη βελτίωση του επιπέδου ζωής, των εισοδημάτων και των ανισοτήτων, που, με τη σειρά τους, εγκυμονούν κοινωνικές και πολιτικές αστάθειες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Σκέψεις, ότι η μείωση του αριθμού των εργαζόμενων μπορεί να αντισταθμιστεί από την είσοδο περισσότερων γυναικών στην αγορά εργασίας, έχουν το πρόβλημα, ότι ακόμα και αν ο στόχος αυτός επιτυγχανόταν, θα σημειωνόταν μεν αυξημένη συμβολή της εργασίας, αλλά αυτό θα λειτουργούσε ακόμα πιο περιοριστικά στη γεννητικότητα, επιβαρύνοντας την ταχύτητα γήρανσης του πληθυσμού. Μάλιστα, πιθανόν, το πρόβλημα να ενταθεί έτσι κι αλλιώς, αν οι χαμηλοί μισθοί πιέσουν τον γυναικείο πληθυσμό να εισέλθει στην αγορά εργασίας για να συμπληρώσει ένα χαμηλό εισόδημα του νοικοκυριού. Στην ουσία, όλα αυτά οδηγούν στην υπόθεση, ότι με δεδομένες τις συμπιεσμένες (καθαρές) αμοιβές της εργασίας και με παράγοντες όπως η ποιότητα ζωής, οι φορολογικές-ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, η διαφθορά ή η αποδυνάμωση των θεσμών, τα νέα ζευγάρια θα διστάζουν να διευρύνουν τα οικογενειακά βάρη και να αναλάβουν την ανατροφή παιδιών σε πιεστικές και αβέβαιες συνθήκες διαβίωσης. Σήμερα (στοιχεία 2023), 1,6 εκατ. μισθωτοί (70% του συνόλου) αμείβονται με καθαρό μηνιαίο μισθό περίπου από 400 μέχρι 950-1.000 ευρώ. Είτε λόγω χαμηλής παραγωγικότητας, είτε λόγω αδικαιολόγητων ανισοτήτων, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: πίεση στα νοικοκυριά, η οποία τα ωθεί στο να μειώσουν νέα οικογενειακά βάρη, με σοβαρό αντίκτυπο στη γεννητικότητα. Τα διάφορα μικροκίνητρα που έχουν θεσπιστεί κατά καιρούς αποδεικνύονται αναποτελεσματικά.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Συνεπώς, το πρόβλημα της φυγής ανθρώπινου δυναμικού πρέπει να το δούμε στο πλαίσιο ενός συνόλου εξελίξεων που αλληλοεπηρεάζονται και καθορίζουν τις ευρύτερες συνέπειες για τη χώρα: το δημογραφικό (και αναπτυξιακό), το ύψος των μισθών, καθημερινές μη χρηματικές επιβαρύνσεις, εξειδίκευση της χώρας σε δραστηριότητες μέσης και χαμηλής παραγωγικότητας, χαμηλές επενδύσεις, επιδείνωση του θεσμικού πλαισίου κ.ά. Το πρόβλημα της γήρανσης αφορά μεγαλύτερο αριθμό αναπτυγμένων χωρών, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται στην 9η υψηλότερη θέση υπεργήρανσης στον κόσμο! Επιπλέον, σημειώνεται μια τάση υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού σε εξαιρετικά περιορισμένο τμήμα της επικράτειάς της, που, με διαφορετικά λόγια, σημαίνει ερήμωση σημαντικών τμημάτων της ελληνικής υπαίθρου, που, και αυτή, γίνεται όλο και πιο αισθητή – και επικίνδυνη. Αυτά δεν ανατρέπονται. Μπορούν όμως να επιβραδυνθούν ή να ανακοπούν. Μελέτες κυρίως του Β. Κοτζαμάνη, αλλά και των Μ. Νεκτάριου και της Α. Τραγάκη κ.ά., έχουν αναδείξει από καιρό το πρόβλημα.

Τα παραπάνω έχουν μια απαισιόδοξη γεύση. Ομως όπως λέει και ένα τραγούδι, η πραγματικότητα ή ίδια είναι ή δεν είναι απαισιόδοξη, όχι η σκέψη πάνω στην πραγματικότητα. Εχουν και μια γεύση προνοητικότητας. Ποτέ, η αδιαφορία για τις προειδοποιήσεις ως προς τις δυσκολίες που θα προκύψουν δεν απέτρεψε την εμφάνισή τους. Αντίθετα, τις έφερε πιο κοντά. Αν ο προβληματισμός για το αύριο της χώρας πιέσει για μια έστω καθυστερημένη προσπάθεια αντιμετώπισης, πιθανότατα, οι εξελίξεις θα είναι λιγότερο αρνητικές από ό,τι διαφαίνονται σήμερα.

Ο Τάσος Γιαννίτσης είναι οικονομολόγος και πρώην υπουργός Εσωτερικών

Παγκόσμιο ρεκόρ Νο 12 για τον εκπληκτικό Μόντο Ντουπλάντις. Ο Σουηδός επικοντιστής που είχε έξτρα κίνητρο το ότι αγωνιζόταν στην πατρίδα του, πέρασε τα 6.28 μέτρα στο Diamond League της Στοκχόλμης.

Του Γιάννη Λαμπίρη

 Έτσι βελτίωσε το παγκόσμιο ρεκόρ για 12η φορά στην καριέρα του, με το τελευταίο του να είναι το 6.27μ. από τις 28 Φεβρουαρίου 2025 στο μίτινγκ του Κλερμόν Φεράν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ο κορυφαίος επικοντιστής όλων των εποχών χρειάστηκε μόλις ένα άλμα για να υπερβεί το 6.28μ, ενώ νωρίτερα είχε περάσει τα 6μ με την πρώτη και είχε μείνει μόνος στον αγώνα.  Γνωρίζοντας την αποθέωση από το κοινό σε κάθε του προσπάθεια, ενώ και ο ίδιος πανηγύρισε έντονα το νέο μεγάλο ρεκόρ του. Στον ίδιο αγώνα, ο Εμμανουήλ Καραλής έμεινε χαμηλά στην όγδοη θέση με 5.60μ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συνέντευξη Τύπου που προηγήθηκε του αγώνα οι δύο καλοί φίλοι ήταν δίπλα δίπλα με τον Σουηδό να κάνει πλάκα και να λέει: «Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού πήγα για διακοπές στην Ελλάδα και ήταν κατά κάποιον τρόπο το λάθος μέρος να επιλέξω. Όλοι με αναγνώριζαν στον δρόμο και ήθελαν να μου μιλήσουν εξαιτίας του Μανόλο. Παρ’ όλα αυτά, έκανα κάποιες καλές γνωριμίες και σε αρκετές περιπτώσεις μας περιποιήθηκαν σε διάφορα μέρη»

Ο Ντουπλάντις έχει καταφέρει να βελτιώσει το παγκόσμιο ρεκόρ συνολικά 12 φορές μέσα σε διάστημα 5 ετών φτάνοντας από το 6.17μ. στο Τορούν (8.2.2020) στο τωρινό 6.28μ. και πλέον το «μαγικό» άλμα όπως το έχει χαρακτηρίσει στα 6.30μ. δεν απέχει και πολύ. Αξιοσημείωτο – για αυτό και το χάρηκε ιδιαίτερα – ότι για πρώτη φορά έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ στην πατρίδα του. Δύο φορές το είχε κάνει στο Βελιγράδι, άλλες δύο στο Κλερμόν Φεράν και στο Γιουτζίν και από μία σε Τορούν, Γλασκώβη, Παρίσι, Ξιανμέν και Χορζόφ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξοδεύει πλέον σημαντικά περισσότερα χρήματα για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών. Και παρότι αυτή η στροφή θεωρείται ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, τα κονδύλια δεν αξιοποιούνται πάντα αποτελεσματικά. Αυτό είναι το ξεκάθαρο μήνυμα που στέλνει το Ελεγκτικό Συνέδριο της ΕΕ, μετά από έρευνα που παρουσίασε πρόσφατα.

«Η πρόληψη είναι απαραίτητη, αλλά χρειάζεται σχέδιο και σωστή στόχευση, αλλιώς ο κίνδυνος να πεταχτούν τα λεφτά στο κενό είναι μεγάλος», προειδοποιεί ο Νικόλαος Μηλιώνης, επικεφαλής της σχετικής έκθεσης.

Οι φωτιές αυξάνονται, μαζί και οι ζημιές: Οι δασικές πυρκαγιές έχουν γίνει πιο συχνές και πιο καταστροφικές — κυρίως λόγω της κλιματικής αλλαγής. Οι οικονομικές ζημιές που προκαλούν φτάνουν τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, ενώ η καμένη γη αντιστοιχεί πλέον κάθε χρόνο περίπου στην έκταση της Κανταβρίας, δηλαδή πάνω από 5.250 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των μεγάλων πυρκαγιών (άνω των 30 εκταρίων) τριπλασιάστηκε σε σχέση με δέκα χρόνια πριν.

Πάντως, υπάρχουν και θετικά. Η Πορτογαλία, για παράδειγμα, κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια να αυξήσει το ποσοστό του προϋπολογισμού της που αφιερώνεται στην πρόληψη από 20% σε 61%. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην περιοχή της Γαλικίας στην Ισπανία, όπου η πρόληψη είναι σταθερά στο επίκεντρο από το 2018.

Αυτά είναι ενθαρρυντικά σημάδια, αναφέρουν οι ελεγκτές. Όμως δεν ισχύει το ίδιο παντού. Και τα λάθη που κοστίζουν. Σε ορισμένες περιοχές της Ισπανίας, για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός για την πρόληψη μοιράστηκε ισόποσα σε όλες τις επαρχίες, χωρίς να ληφθεί υπόψη πού υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος. Με άλλα λόγια, τα χρήματα δεν πήγαν εκεί που υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Πρόβλημα η Ελλάδα!

Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η περίπτωση της Ελλάδας: η λίστα με τις περιοχές υψηλού κινδύνου για πυρκαγιές δεν έχει ανανεωθεί εδώ και… 45 χρόνια! Αυτό σημαίνει ότι πολλά από τα έργα πρόληψης βασίζονται σε ξεπερασμένα δεδομένα, χωρίς να αντανακλούν τη σημερινή πραγματικότητα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Πρόληψη με νόημα, όχι για το «φαίνεσθαι»: Αυτό είναι το βασικό μήνυμα της έκθεσης. Μάλλον είναι απλό: η πρόληψη λειτουργεί μόνο όταν γίνεται με σχέδιο, με επικαιροποιημένες πληροφορίες και στοχευμένες παρεμβάσεις. Διαφορετικά, όσο κι αν αυξάνονται τα κονδύλια, το αποτέλεσμα θα είναι απογοητευτικό.

Η ΕΕ προτρέπει τα κράτη-μέλη να αξιοποιήσουν εργαλεία όπως ο Μηχανισμός Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ώστε να κατευθύνουν περισσότερους πόρους σε έργα που πραγματικά μειώνουν τον κίνδυνο πυρκαγιάς.

Γιατί, όπως λέει και ο λαός: καλύτερα το προλαμβάνειν, παρά το θεραπεύειν. Και στην περίπτωση των δασών μας, αυτό δεν είναι μόνο σοφό — είναι και απολύτως αναγκαίο.

Ολοκληρώθηκε η ανέλκυση του ελικοπτέρου που έπεσε στη Μαρίνα Βουλιαγμένης το μεσημέρι της Κυριακής.

Υπενθυμίζεται ότι οι πέντε επιβαίνοντες του ελικοπτέρου, ο Έλληνας χειριστής και οι τέσσερις αλλοδαποί τουρίστες, είναι καλά στην υγεία τους, ενώ οι αρχές εξετάζουν τα αίτια του ατυχήματος.

Εικόνες από την ανέλκυση του ελικοπτέρου:

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Οι πρώτες εκτιμήσεις για την πτώση του ελικοπτέρου

Το ελικόπτερο επιχείρησε να σηκωθεί, όμως χάνει ύψος και οι επιβαίνοντες με εντολή του πιλότου το εγκαταλείπουν. Το ελικόπτερο πέφτει με το μπροστινό μέρος στο νερό.

Το ελικόπτερο είχε αναχωρήσει στις 12.30 από τον Ασπρόπυργο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Προσγειώθηκε στο ελικοδρόμιο στη Μαρίνα για να παραλάβει τέσσερα άτομα με σκοπό την περιήγηση τους τους πάνω από τη νησίδα Πάτροκλος και το Σούνιο. Τελικός προορισμός της τουριστικής πτήσης θα ήταν η Μύκονος.

Δευτερόλεπτα μετά την απογείωση το ελικόπτερο, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, άρχισε να χάνει ύψος και βυθίστηκε.

Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις και όπως εκτιμούν πραγματογνώμονες, η πτώση του ελικοπτέρου ενδεχομένως να οφείλεται σε υπερφόρτωση, ενώ ερευνάται και το ενδεχόμενο ανθρώπινου λάθους, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες μπορούσε να μεταφέρει τρεις επιβάτες συν τον χειριστή.

Αμέσως σήμανε συναγερμός σε Λιμενικό, Πυροσβεστική και ΕΚΑΒ.

Ασθενοφόρα έφτασαν στο σημείο.

Οι 4 επιβαίνοντες και ο πιλότος γλύτωσαν με μικρές εκδορές.

Αξίζει αναφερθεί ότι το ελικόπτερο δεν είχε πιστοποίηση για να βρεθεί σε πεδίο προσγείωσης σε Μαρίνα, αλλά έπρεπε να πάρει τους ταξιδιώτες από ελικοδρόμιο ξενοδοχείου στην περιοχή.

Ύποπτη βαλίτσα εντοπίστηκε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, στην αρχή της Πανεπιστημίου, στο κέντρο των Αθηνών. Άμεσα έσπευσε το Τμήμα Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών (Τ.Ε.Ε.Μ.) και μετά από ελέγχους ο συναγερμός σήμανε τέλος καθώς στη βαλίτσα δεν βρέθηκε κάτι άλλο πέρα από ρούχα.

Ύποπτη βαλίτσα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, στην αρχή της Πανεπιστημίου, στο κέντρο των Αθηνών. Έχει πάει το Τμήμα Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών (Τ.Ε.Ε.Μ.).

Ένα κτίριο που χρησιμοποιούσε η Boeing στο Κίεβο υπέστη σοβαρές ζημιές σε μια πρόσφατη μεγάλης κλίμακας ρωσική αεροπορική επίθεση, σε αυτό που φαινόταν να είναι μια σκόπιμη επίθεση στην αμερικανική αεροδιαστημική εταιρεία, σύμφωνα με έξι άτομα που γνωρίζουν το θέμα και φωτογραφίες που είδαν οι Financial Times.

Το κτίριο ήταν μεταξύ των στόχων που επλήγησαν την Κυριακή το βράδυ σε μια από τις πιο έντονες επιθέσεις του πολέμου, σύμφωνα με δύο υπαλλήλους της Boeing, τρεις Ουκρανούς αξιωματούχους και τον επικεφαλής του Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου στην Ουκρανία (ACC).

Εικόνες που δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο από την κρατική υπηρεσία έκτακτης ανάγκης της Ουκρανίας και επαληθεύτηκαν από τους FT έδειξαν σοβαρές ζημιές στο κτίριο και τους ανταποκριτές να σβήνουν μια πυρκαγιά στο εσωτερικό.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η Boeing είναι μια από τις πιο εξέχουσες αμερικανικές επιχειρήσεις που είναι παρούσες στην Ουκρανία, με τις δραστηριότητές της να επικεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό στη μηχανική και τεχνική υποστήριξη. Έχει σχέση με την ουκρανική εταιρεία κατασκευής αεροσκαφών Antonov, γνωστή για την παραγωγή βαρέων μεταφορικών αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών σχεδίων.

Στελέχη της Boeing συναντήθηκαν με τους ομολόγους τους της Antonov και τον υπουργό Άμυνας της Ουκρανίας νωρίτερα φέτος για να συζητήσουν νέες κοινοπραξίες. Το μπαράζ επιθέσεων από την Κυριακή έως τη Δευτέρα ήταν από τα πιο έντονα του πολέμου, με τον ρωσικό στρατό να εκτοξεύει 315 μη επανδρωμένα αεροσκάφη, δύο βαλλιστικούς πυραύλους και πέντε πυραύλους κρουζ σε στόχους στο Κίεβο, την Οδησσό και άλλες πόλεις σε όλη την Ουκρανία. Η Μόσχα έχει εντείνει τις αεροπορικές επιθέσεις της στη χώρα μετά την αιφνιδιαστική επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη του Κιέβου νωρίτερα αυτόν τον μήνα βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος, η οποία προκάλεσε ζημιές σε ρωσικά βομβαρδιστικά που σταθμεύουν μέχρι τον Αρκτικό Κύκλο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ένας εκπρόσωπος της Boeing αρνήθηκε να σχολιάσει την επίθεση, εκτός από το να πει ότι η εταιρεία δίνει προτεραιότητα στην ασφάλεια των εργαζομένων της, κανένας από τους οποίους δεν τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού. Ο εκπρόσωπος επαίνεσε την ανθεκτικότητα του προσωπικού που εργαζόταν υπό δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Η εταιρεία απασχολούσε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους σε όλη την Ουκρανία και συνέχισε να λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ανεμπόδιστα στη χώρα παρά τα περισσότερα από τρία χρόνια του πλήρους πολέμου της Ρωσίας, δήλωσε ένας από τους υπαλλήλους και πρόεδρος της ACC, Άντι Χάντερ. Παρά τις ζημιές στο κτίριό της στο Κίεβο, δεν υπήρξε «καμία λειτουργική διαταραχή» ως αποτέλεσμα της επίθεσης της Δευτέρας, δήλωσε στους FT ο Αντρίι Κοριάγκιν, αναπληρωτής γενικός διευθυντής των επιχειρήσεων της Boeing στην Ουκρανία.

Ένας άλλος υπάλληλος της Boeing δήλωσε ότι η εταιρεία αναζητούσε ενεργά έναν διευθυντή μηχανικής εσωτερικού σχεδιασμού και πιστοποίησης αεροσκαφών για να ενταχθεί στις δραστηριότητές της στο Κίεβο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Boeing και αντίδραση Τραμπ

Η φαινομενική στοχοποίηση και η ζημιά που υπέστη μια τόσο υψηλού προφίλ αμερικανική εταιρεία σε ουκρανικό έδαφος θα μπορούσε να εξοργίσει τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει παραδεχτεί ότι απογοητεύεται ολοένα και περισσότερο από τη Μόσχα. Εκτός από τις αυξημένες αεροπορικές επιθέσεις, η Ρωσία έχει ανανεώσει την επίγεια επίθεσή της στην ανατολική Ουκρανία, καθώς οι ειρηνευτικές συνομιλίες βρίσκονται σε στασιμότητα λόγω της ασυμβίβαστης θέσης του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων.

«Οι ρωσικές επιθέσεις σε αμερικανικές εταιρείες στην Ουκρανία είναι ένα ακόμη παράδειγμα της αδιαφορίας του Πούτιν για τις ειρηνευτικές προσπάθειες των ΗΠΑ», δήλωσε στους FT ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Αντρίι Σιμπίχα. «Το γεγονός ότι η Ρωσία στοχεύει αμερικανικές επιχειρήσεις τονίζει τη σημασία της συνεχιζόμενης εμπλοκής των ΗΠΑ – τόσο στις ειρηνευτικές προσπάθειες όσο και στην ασφάλεια της Ουκρανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης». Η επίθεση θα μπορούσε επίσης να εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν η Ρωσία επεκτείνει την εστίασή της ώστε να συμπεριλάβει δυτικές εταιρείες με διασυνδέσεις με τους τομείς άμυνας και αεροπορίας της Ουκρανίας.

Πέρυσι, η Boeing και η Antonov υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης για να διερευνήσουν ευκαιρίες συνεργασίας σε έργα που σχετίζονται με την άμυνα. Αυτή η συνεργασία συζητήθηκε περαιτέρω στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου τον Φεβρουάριο, όταν ο Ουκρανός υπουργός Άμυνας Ρουστέμ Ούμεροφ συναντήθηκε με τον Steve Parker, διευθύνοντα σύμβουλο, διευθύνοντα σύμβουλο και προσωρινό πρόεδρο της Boeing, άμυνας, διαστήματος και ασφάλειας.

«Το επίκεντρο της συνάντησης ήταν η συνεργασία στην κατασκευή πυρομαχικών και συστημάτων εναέριας κρούσης. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε από τα δύο μέρη στην προοπτική κοινής παραγωγής μη επανδρωμένων εναέριων συστημάτων», δήλωσε τότε το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας.

Η επίθεση στο κτίριο της Boeing προστίθεται επίσης σε έναν αυξανόμενο κατάλογο ρωσικών επιθέσεων σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων επαναλαμβανόμενων επιθέσεων σε εργοστάσια της Antonov, σταθμούς παραγωγής ενέργειας και υποσταθμούς, καθώς και σε μονάδες παραγωγής αμυντικού υλικού. Ουκρανοί αξιωματούχοι λένε ότι οι επιθέσεις αποτελούν μέρος της προσπάθειας της Μόσχας να υποβαθμίσει την ικανότητα της χώρας να κατασκευάζει και να επισκευάζει όπλα.

«Η εσχάτη προδοσία είναι έγκλημα, το οποίο αποτελεί τη βαρύτερη περίπτωση προδοσίας εναντίον μιας χώρας ή εναντίον ενός αρχηγού κράτους. Τα πιο γνωστά παραδείγματα εσχάτης προδοσίας είναι: η συμμετοχή σε πόλεμο με το μέρος του εχθρού εναντίον της πατρίδας, η απόπειρα πραξικοπήματος, κατάλυσης του Πολιτεύματος, η πραγματοποίηση εξαιρετικά καταστροφικών επιχειρήσεων κατασκοπίας για λογαριασμό άλλης χώρας, καθώς και δολοφονία του αρχηγού κράτους μιας χώρας». Ανατρέχοντας στο λεξικό για την ακριβή ερμηνεία του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας, το κείμενο της παραπομπής του Πρωθυπουργού της χώρας για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας μοιάζει ακόμα πιο φαιδρό και κυρίως ακόμα πιο παράδοξη η ετερόκλητη συμμαχία που δημιουργήθηκε υπό τη σκέπη της Μαρίας Καρυστιανού, η οποία συνέταξε με τους δικηγόρους της το σχετικό κατηγορητήριο. Πολλώ δε μάλλον εάν αναλογιστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη κατηγορία είχε αποδοθεί στη Δίκη των Εξι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στις διώξεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου ή μετά την πτώση της δικτατορίας εναντίον των πρωτεργατών της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Κάποιοι, προτάσσοντας τον ανείπωτο πόνο, επιχείρησαν να δικαιολογήσουν τον νομικό ακτιβισμό. Οταν όμως κοινοβουλευτικά κόμματα συνασπίζονται για να αποκομίσουν πολιτικό κεφάλαιο από ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα με 57 νεκρούς, τότε το συλλογικό τραύμα μολύνεται, δημιουργείται απόστημα. Το σημερινό σκηνικό θυμίζει όλο και περισσότερο τα χρόνια της παραδοξότητας, του άκρατου λαϊκισμού, της αποσταθεροποίησης, της διάχυσης της ανοησίας, τότε που η κοινωνία πείστηκε να γυρίσει την πλάτη στα επώδυνα Ναι πληρώνοντας πανάκριβα «ηρωικά» και ανέξοδα Οχι. Τότε που άνω και κάτω πλατεία σε ώσμωση ζητούσαν κρεμάλες για τους «προσκυνημένους βουλευτές» και ο ρητορικός τους κατήφορος περιελάμβανε πανομοιότυπη επιχειρηματολογία με δυσδιάκριτη κομματική ή ιδεολογική προέλευση. Κανένα μάθημα όμως όπως φαίνεται δεν διδαχτήκαμε από τα αποτελέσματα του μείγματος χυδαιότητας και λαϊκισμού.

Πολλά χρόνια μετά, μία νέα ετερόκλητη συμμαχία, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό, ηθικό και θεσμικό βάρος όσων περιελάμβανε η πρόταση Καρυστιανού εις βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη, συνυπέγραψε ένα κατηγορητήριο το οποίο σχολιάστηκε από τον συνταγματολόγο – και κατά τα λοιπά συχνό επικριτή της κυβέρνησης – Νίκο Αλιβιζάτο ως εξής: «Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση του αν ευσταθούν νομικά οι κατηγορίες. Σύμφωνα με την αντίληψη που τείνει να διαδοθεί από μια μερίδα της αντισυστημικής αντιπολίτευσης – είτε πρόκειται για τη λαϊκιστική Δεξιά, είτε πρόκειται για τη λαϊκιστική Αριστερά, τα χαρακτηριστικά είναι κοινά – είναι ότι για οποιαδήποτε ενδεχομένως παράλειψη, αδυναμία του κράτους, όταν υπάρχουν σχετικές εκθέσεις προς τους υπουργούς, κάντε κάτι κ.τ.λ. ευθύνεται ο Πρωθυπουργός για εσχάτη προδοσία. Ολα αυτά δεν είναι σοβαρά. Υπονομεύουν την ίδια τη δημοκρατία».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ιδίως όμως το τελευταίο ποσώς ενδιαφέρει εκείνους που επενδύουν σε όλο και πιο ακραίες κατασκευές ώστε να τραβούν την προσοχή του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνονται. Το πρόβλημα για τους ίδιους είναι ότι αυτό το ακροατήριο εξαιτίας ακριβώς όλων αυτών συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Από την άλλη το πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι συρρικνώνεται όλο και περισσότερο και μία αντιπολίτευση θεσμική και σοβαρή που είναι απαραίτητη στις δημοκρατίες.

Τροχαίο ατύχημα με τραυματίες σημειώθηκε το βράδυ της Κυριακής στη Χαλκιδική.

Συγκεκριμένα, ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε στάση ΚΤΕΛ, όπου περίμεναν αρκετοί άνθρωποι.

Το xalkidikipolitiki.gr αναφέρει ότι το τροχαίο έλαβε χώρα στην Κασσάνδρα, στο Παλιούρι, με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη, όταν το αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε στάση ΚΤΕΛ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Σύμφωνα με μαρτυρίες τις οποίες επικαλείται το τοπικό μέσο ενημέρωσης, το Ι.Χ. προσπάθησε να αποφύγει άλλο όχημα, το οποίο επιχειρούσε προσπέραση. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες του, επτά άτομα έχουν τραυματιστεί ελαφρά.

Στο σημείο κλήθηκαν τρία ασθενοφόρα, η Πυροσβεστική Υπηρεσία, η Αστυνομία και η ΕΟΔ. Εκείνη τη στιγμή, στη στάση βρίσκονταν κυρίως νεαρά άτομα.

Στην Κούβα, τη χώρα που από το 1959 ζει υπό καθεστώς σοσιαλιστικής επανάστασης, η παρουσία αμερικανικών εμπορικών σημάτων θεωρείται σχεδόν ιεροσυλία.

Ούτε λόγος, λοιπόν, για καταστήματα τύπου McDonald’s στους δρόμους της Αβάνας. Ή μήπως όχι;

Η απάντηση ίσως εκπλήξει: υπάρχει McDonald’s στην Κούβα, μόνο που κανένας Κουβανός πολίτης δεν έχει ποτέ φάει εκεί.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Βρίσκεται μέσα στην περίφημη ναυτική βάση των ΗΠΑ στον κόλπο του Γκουαντάναμο, έναν απομονωμένο, ελεγχόμενο και αμφιλεγόμενο χώρο που λειτουργεί εντελώς εκτός του ελέγχου της Αβάνας.

Αν και η βάση ιδρύθηκε το 1898 μετά την αποχώρηση των Ισπανών και τυπικά ενοικιάστηκε στις ΗΠΑ με συνθήκη του 1903, το έδαφός της θεωρείται από την Κούβα ως κατεχόμενο. Κανένας Κουβανός πολίτης δεν επιτρέπεται να εισέλθει εκεί, ούτε φυσικά να δοκιμάσει μπέργκερ από το McDonald’s – το μοναδικό στο νησί.

Ποιος τρώει τελικά εκεί;

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Οι πελάτες είναι αποκλειστικά Αμερικανοί στρατιώτες, εργαζόμενοι της βάσης και ελάχιστοι εξουσιοδοτημένοι ξένοι επισκέπτες. Το πρώτο McDonald’s εγκαταστάθηκε στη βάση το 1986, παρά το ότι η συνθήκη απαγορεύει τη δημιουργία «εμπορικών επιχειρήσεων». Δεν είναι όμως το μοναδικό. Ακολούθησαν Subway, KFC, Taco Bell, Pizza Hut, αλλά και ένα Starbucks.

Τα έσοδα των εστιατορίων, σύμφωνα με το Πεντάγωνο, χρησιμοποιούνται για την ψυχαγωγία και ευημερία του προσωπικού (MWR – Morale, Welfare and Recreation). Κατά διαστήματα, προσφέρονται και δωρεάν γεύματα στους στρατιώτες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Η φήμη όμως το ονομάζει ως το πιο «σκοτεινό» McDonald’s του κόσμου.

Υπερβολές.

Η βάση έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή λόγω της φυλακής υψίστης ασφαλείας που λειτουργεί εκεί, του περιβόητου “Camp Delta”, όπου λέγεται ότι κρατούνται επί χρόνια υπόπτοι για τρομοκρατία χωρίς δίκη. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι συνεργάσιμοι κρατούμενοι ανταμείβονταν με… Big Mac, αν και αυτές οι πρακτικές καλύπτονται από πέπλο μυστικότητας.

Παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες της Αβάνας και το διεθνές κύμα αμφισβήτησης, οι ΗΠΑ παραμένουν αμετακίνητες στην παρουσία τους στη βάση του Γκουαντάναμο. Έτσι, ένα McDonald’s εξακολουθεί να ψήνει μπέργκερ στο πιο απρόσμενο και απρόσιτο σημείο της Κούβας – πίσω από συρματοπλέγματα, με φόντο τη γεωπολιτική ένταση και την ιστορική δυσπιστία ανάμεσα σε δύο κόσμους.

Χαμηλά έμεινε ο Εμμανουήλ Καραλής στο Diamond League της Στοκχόλμης, καθώς περιορίστηκε στην όγδοη θέση του επί κοντώ με άλμα στα 5,60μ. Πρώτος με νέο παγκόσμιο ρεκόρ μέσα στην χώρα καταγωγής του έκανε ο Άρμαντ Ντουπλάντις με εξωφρενικό άλμα στα 6.28μ.

Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης ξεκίνησε από αυτό το ύψος, το οποίο πέρασε άνετα με την πρώτη, άφησε τα 5,70μ. και επιχείρησε στα 5,80μ. , όπου όμως είχε δύο αποτυχημένες προσπάθειες. Άφησε την τρίτη του προσπάθεια και δοκίμασε ξανά στα 5,90μ., έριξε όμως ξανά τον πήχη και έμεινε αρκετά μακριά από τα στάνταρ του, όντας όγδοος μαζί με τον Αμερικανό Σαμ Κέντρικς.

Στο προηγούμενο μίτινγκ της Δρέσδης (1/6), ο Έλληνας επικοντιστής κατέλαβε την 4η θέση με επίδοση στα 5.63μ. Ο Έλληνας αθλητής θα συνεχίσει την αγωνιστική του δράση στη Γκρενόμπλ (18/6) και στην Οστράβα (24/6), πριν ενσωματωθεί στην Εθνική ομάδα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων στη Μαδρίτη (26–29/6).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('inside_intext_3'); });

Φυσικά η τελευταία του επίδοση δεν είναι από τις αντιπροσωπευτικές του και έτσι αναμένεται να επανέλθει άμεσα στις… υψηλές πτήσεις, διεκδικώντας και πάλι κάποια μεγάλη επιτυχία και κάποιο μετάλλιο, αρχής γενομένης από τη Γαλλία.

Παγκόσμιο ρεκόρ από τον Ντουπλάντις

Όπως προαναφέραμε, πρώτος και μάλιστα με παγκόσμιο ρεκόρ ήταν ο Άρμαντ Ντουπλάντις, με εξωφρενικό άλμα στα 6.28μ. Μια ακόμα σπουδαία εμφάνιση από τον Σουηδό, που αποθεώθηκε από τους συμπατριώτες του.

Δείτε το άλμα του Σουηδού:

Το Ιράν θα είχε αποκτήσει πυρηνικό όπλο μέσα σε λίγους μήνες αν το Ισραήλ δεν είχε επιτεθεί, δήλωσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου σε συνέντευξή του στο Fox News σήμερα Κυριακή.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υποστήριξε επίσης ότι ο ανώτατος αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών του Ιράν και ο αναπληρωτής του σκοτώθηκαν σε ισραηλινά πλήγματα πριν από λίγο.

Η αμερικανική κυβέρνηση γνώριζε για τα χτυπήματα εκ των προτέρων, δήλωσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Οι Ιρανοί εργάζονταν πάνω σε ένα σοβαρό σχέδιο για τον εμπλουτισμό ουρανίου, είπε ο Νετανιάχου, προσθέτοντας ότι θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα πυρηνικό όπλο «μέσα σε λίγους μήνες».

Όταν ρωτήθηκε αν το Ισραήλ θα μπορούσε να καταστρέψει μόνο του το πυρηνικό πρόγραμμα, ο Νετανιάχου είπε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις κατέστρεψαν την κεντρική εγκατάσταση στη Νατάνζ, αλλά αρνήθηκε να επεκταθεί σε συγκεκριμένα επιχειρησιακά σχέδια για υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις.

«Είδαμε αρκετό εμπλουτισμένο ουράνιο για εννέα βόμβες και το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να τις μετατρέψουν σε όπλα», υποστήριξε.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

«Οι πληροφορίες μας δείχνουν ότι σκοπεύουν να δώσουν τα πυρηνικά όπλα τους στους πληρεξουσίους τους Χούθι», είπε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Η «αρχαία φιλία» μεταξύ του εβραϊκού λαού και των Περσών θα μπορούσε να αναβιώσει, δήλωσε ο Νετανιάχου.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο Νετανιάχου είπε ότι η επιχείρηση του Ισραήλ στο Ιράν θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλαγή καθεστώτος αφού αυτό είναι «πολύ αδύναμο», σύμφωνα με τον ίδιο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

WATCH LIVE: @netanyahu confirms intel on Iran’s atomic pursuit — «We will not have another Holocaust.» Tune in now to @BretBaier‘s exclusive interview at the link below. pic.twitter.com/sT52bJvAHt

— Fox News (@FoxNews) June 15, 2025

#BREAKING A regime change in Iran «could certainly be the result because the Iran regime is very weak,» Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu told Fox News. pic.twitter.com/tekhDOYqko

— Iran International English (@IranIntl_En) June 15, 2025

Νετανιάχου: Το Ισραήλ θέλει να επανεκκινήσουν οι συνομιλίες με τη Χαμάς

Παράλληλα, ο Νετανιάχου δήλωσε ότι το Ισραήλ προσπαθεί να ξαναρχίσει συνομιλίες με τη Χαμάς για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

«Είμαι αποφασισμένος να τους βγάλω όλους έξω», είπε για τους ομήρους στη Γάζα.

«Πριν από δύο ημέρες, εγώ έδωσα εντολή στους ανθρώπους μας να προσπαθήσουν να επανεκκινήσουν τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός που θα μας επέτρεπε να δεχτούμε την προσφορά του Στιβ Γουίτκοφ για κατάπαυση του πυρός για 60 ημέρες, όπου οι μισοί όμηροι θα απελευθερώνονταν αμέσως», σημείωσε.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

«Υπήρξε κάποια εξέλιξη εκεί», δήλωσε ο Νετανιάχου, σημειώνοντας ότι υπάρχουν 20 ζωντανοί όμηροι. «Ελπίζω να είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό», τόνισε.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός απέρριψε τους ισχυρισμούς ότι προσπαθεί να καταστήσει τη Γάζα ακατοίκητη.

«Αυτά είναι απίστευτα ψέματα… Δεν προσπαθούμε να καταστρέψουμε τη Γάζα. Προσπαθούμε να απομακρύνουμε την απειλή από τη Γάζα. Ο πρόεδρος Τραμπ έδωσε μια λαμπρή ιδέα», είπε, «η Γάζα πρέπει να ανοικοδομηθεί».

«Οι άνθρωποι φεύγουν κατά εκατομμύρια από την Ουκρανία, το Ιράκ, τη Συρία», είπε.

«Είναι εγκλωβισμένοι στη Γάζα, γιατί να μην τους δώσουμε μια επιλογή; Είναι ένα λαμπρό σχέδιο. Πρέπει να δοθεί στους Παλαιστίνιους η δυνατότητα επιλογής», σημείωσε ο Νετανιάχου.

Το ερώτημα δεν είναι πια αν πρέπει να προστατευτούν οι ανήλικοι από τις παγίδες των κοινωνικών δικτύων, αλλά πώς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει ήδη από τις αυστηρότερες νομοθεσίες στον κόσμο για τις πλατφόρμες, μέσω του Κανονισμού για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες (DSA), αλλά πολλές χώρες –μεταξύ αυτών η Ισπανία, η Γαλλία και η Ελλάδα– ζητούν να πάει η Ένωση ένα βήμα παραπέρα: να θεσπιστεί μια ενιαία ελάχιστη ηλικία πρόσβασης στα social media, με έλεγχο γονικής συναίνεσης.

Τι προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή;

Η Κομισιόν ετοιμάζει ένα σύνολο οδηγιών για το πώς πρέπει να προστατεύονται οι ανήλικοι στα κοινωνικά δίκτυα, τις οποίες αναμένεται να δημοσιεύσει το καλοκαίρι. Ανάμεσα στις προτάσεις της περιλαμβάνονται:

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

• Οι λογαριασμοί των ανηλίκων να είναι ιδιωτικοί από προεπιλογή, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν μόνο με χρήστες που έχουν εγκρίνει.
• Οι ειδοποιήσεις να απενεργοποιούνται τις ώρες ύπνου.
• Αυτόματη αναπαραγωγή βίντεο, φίλτρα, κάμερα, μικρόφωνο και γεωεντοπισμός να είναι απενεργοποιημένα.
• Οι προτάσεις περιεχομένου και διαφημίσεων να είναι κατάλληλες για την ηλικία του χρήστη, και όλες οι διαφημίσεις να δηλώνονται ρητά ως τέτοιες.

Το μεγάλο ζήτημα: πώς επιβεβαιώνεται η ηλικία; Η Επιτροπή ζητά από τις πλατφόρμες να επιβεβαιώνουν την ηλικία όταν πρόκειται για περιεχόμενο που απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες (αλκοόλ, πορνογραφία, τυχερά παιχνίδια). Για τα υπόλοιπα, τους επιτρέπει να «εκτιμούν» την ηλικία με τεχνικές που σέβονται την ιδιωτικότητα.

Παράλληλα, η Κομισιόν αναπτύσσει μια εφαρμογή για κινητά, που θα επιτρέπει στους χρήστες να αποδεικνύουν ότι είναι άνω των 18 ετών χωρίς να αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους. Η εφαρμογή δοκιμάζεται πιλοτικά σε Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Δανία και Ιταλία και αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Ιούλιο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Η Ισπανία, η Γαλλία και η Ελλάδα έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να πιέσουν την Κομισιόν να ορίσει μια ενιαία ηλικία κατώτατου ορίου πρόσβασης στα social media στην ΕΕ – με τη συγκατάθεση γονέα ως προϋπόθεση. Την πρόταση υποστηρίζουν ήδη χώρες όπως η Δανία, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Κύπρος, η Ιταλία, η Κροατία και οι Κάτω Χώρες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ωστόσο, δεν έχει ακόμα συμφωνηθεί μια συγκεκριμένη ηλικία. Εθνικά, η Ισπανία και η Σλοβακία θέλουν όριο τα 16 έτη, ενώ η Γαλλία, η Δανία και η Ελλάδα προτείνουν τα 15. Ο Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Γαλλία θα προχωρήσει σε εθνική απαγόρευση για κάτω των 15 ετών, επικαλούμενος περιστατικά βίας που συνδέονται με την υπερέκθεση των νέων στα social media.

Στην Ισπανία, η κυβέρνηση έχει ήδη διασφαλίσει ότι η νέα εφαρμογή επαλήθευσης ηλικίας θα είναι συμβατή με το νομοσχέδιο που προωθεί απαγόρευση πρόσβασης σε παιδιά κάτω των 16 ετών.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Η Επιτροπή αναγνωρίζει ότι το να τεθεί ενιαία ηλικία πρόσβασης είναι περίπλοκο, λόγω της ποικιλομορφίας των πλατφορμών και των διαφορετικών εθνικών νομοθεσιών. Ωστόσο, αφήνει το περιθώριο στα κράτη-μέλη να προχωρήσουν με δικές τους πρωτοβουλίες.

Τι ζητά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Οι σοσιαλδημοκράτες ζητούν επιπλέον νομοθεσία: όχι μόνο για την ηλικία, αλλά και για τους αλγόριθμους που προωθούν εθιστικό περιεχόμενο. Παράλληλα, οι ελεγκτικές αρχές της ΕΕ έχουν ήδη ξεκινήσει έρευνες σε πλατφόρμες όπως Instagram, Facebook και X (πρώην Twitter), για ανεπαρκή μέτρα προστασίας των ανηλίκων. Οι παραβάσεις τιμωρούνται με πρόστιμα έως και 6% του ετήσιου τζίρου.

Σε έναν ψηφιακό κόσμο όπου οι πλατφόρμες είναι παντού και οι ανήλικοι όλο και πιο εκτεθειμένοι, η συζήτηση για την προστασία τους δεν είναι απλώς νομική. Είναι κοινωνική, παιδαγωγική και ηθική – και η Ευρώπη φαίνεται αποφασισμένη να τη φέρει στο προσκήνιο. Αν θα έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα είναι κάτι που θα φανεί μετά από καιρό…

Συναγερμός σήμανε το μεσημέρι στη Βουλιαγμένη, όταν ελικόπτερο πραγματοποίησε αναπάντεχη πτώση στη Μαρίνα.

Οι πέντε επιβαίνοντες, ο Έλληνας χειριστής και οι τέσσερις τουρίστες, γλίτωσαν χωρίς τραυματισμούς, ενώ οι αρχές έχουν ήδη ξεκινήσει την έρευνα για τα αίτια του ατυχήματος. Το ελικόπτερο, που είχε αναχωρήσει από τον Ασπρόπυργο στις 12:30, είχε μόλις προσγειωθεί στη Μαρίνα για να παραλάβει τους τουρίστες με προορισμό μια περιήγηση πάνω από τη νησίδα Πάτροκλος και το Σούνιο, με τελικό σταθμό τη Μύκονο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά την απογείωση, και για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, το ελικόπτερο άρχισε να χάνει ύψος, καταλήγοντας με το μπροστινό μέρος στο νερό.

Το ενδεχόμενο υπερφόρτωσης του ελικοπτέρου

Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις και όπως εκτιμούν πραγματογνώμονες, η πτώση του ελικοπτέρου ενδεχομένως να οφείλεται σε υπερφόρτωση, ενώ ερευνάται και το ενδεχόμενο ανθρώπινου λάθους, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες μπορούσε να μεταφέρει τρεις επιβάτες συν τον χειριστή, σύμφωνα με το ertnews.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Αμέσως σήμανε συναγερμός σε Λιμενικό, Πυροσβεστική και ΕΚΑΒ.

Ασθενοφόρα έφτασαν στο σημείο.

Οι 4 επιβαίνοντες και ο πιλότος γλύτωσαν με μικρές εκδορές.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Αξίζει αναφερθεί ότι το ελικόπτερο δεν είχε πιστοποίηση για να βρεθεί σε πεδίο προσγείωσης σε Μαρίνα, αλλά έπρεπε να πάρει τους ταξιδιώτες από ελικοδρόμιο ξενοδοχείου στην περιοχή.

Το χρονικό

Ο πιλότος κατάλαβε ότι χάνει τον έλεγχο και κάλεσε τους επιβαίνοντες να βουτήξουν στη θάλασσα πριν την πτώση.

Ήταν μια κίνηση που ίσως τους έσωσε τη ζωή. Βρέθηκαν στο νερό και κατάφεραν να βγουν στη στεριά.

«Το είδα να παίρνει μια κλίση έτσι απότομα, έπεσε στη θάλασσα και πήγα γρήγορα εκεί. Ήταν 4 άνθρωποι μέσα, οι τρεις δεν έπαθαν κάτι σοβαρό, ο ένας έπαθε κάτι μελανιές. Όταν βγήκαν ήταν βρεγμένοι κι έκλαιγαν. Τους βγάλανε με βάρκα», δήλωσε αυτόπτης μάρτυρας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Οι επιβαίνοντες αμέσως μετά την πτώση καλούν το 112 και ξεκινά η επιχείρηση διάσωσής τους.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Άμεσα έφτασε στο σημείο ένα πλωτό σκάφος του λιμενικού, ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, Πυροσβεστική, αστυνομία και ένας ιδιώτης δύτης.

Στα βίντεο που έχει εξασφαλίσει το MEGA φαίνεται το ένα από τα δύο ζευγάρια να βγαίνει από τις βάρκες. Λίγα μέτρα παρακάτω, διασώστες του ΕΚΑΒ προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στους άλλους δύο επιβαίνοντες του ελικοπτέρου.

Το ελικόπτερο απογειώθηκε στις 12:30 από τον Ασπρόπυργο. μισή ώρα αργότερα έφτασε στον Αστέρα Βουλιαγμένης για να παραλάβει τα 4 άτομα που θα πήγαιναν στη Μύκονο.

Αφού έφτασε και τους παρέλαβε κατά την απογείωση του, λόγω του αέρα ο πιλότος έχασε τον έλεγχο και έπεσε μέσα στη θάλασσα.

«Ακούσαμε πιο πριν δύο απογειώσεις ελικοπτέρων που πήγαιναν καλά. Αυτό ήταν το τρίτο ελικόπτερο που απογειώθηκε. Ακούσαμε να απογειώνεται για 1-2  λεπτά και μετά ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Υπήρχε μια μυρωδιά από κάποιο καύσιμο», ανέφερε αυτόπτης μάρτυρας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Αρνήθηκαν να πάνε στο νοσοκομείο οι επιβαίνοντες

Τόσο ο πιλότος του ελικοπτέρου όσο και οι 4 επιβαίνοντες δεν δέχτηκαν την μεταφορά τους στο νοσοκομείο αλλά βρέθηκαν στο λιμεναρχείο Γλυφάδας ώστε να δώσουν καταθέσεις στους λιμενικούς για το πώς συνέβησαν όλα στη Μαρίνα της Βουλιαγμένης.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το ένα από τα δύο ζευγάρια που επέβαιναν στο ελικόπτερο έχει ήδη αποχωρήσει για τη συνεχιση των διακοπών τους ενώ ανάμεσα τους και μια έγκυος, που έχει μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική.

Μόλις 15 μέτρα από το σημείο της πτώσης υπάρχει σταθμός ανεφοδιασμού για τα σκάφη της Mαρίνας με τους ειδικούς να τονίζουν πως από τύχη δεν συνέβη κάτι χειρότερο.

Τα αίτια του ατυχήματος διερευνά το Λιμενικό Σώμα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η πτώση φαίνεται πως οφείλεται σε λάθος χειρισμό κατά την απογείωση, αλλά και από το γεγονός πως είχε υπερβεί το όριο των επιβαινόντων.

Το ελικόπτερο παραμένει στον βυθό της θάλασσας ενώ το Λιμενικό εχει τοποθετήσει πλωτό φράγμα στο σημείο για να περιορίσει τη διαρροή των καυσίμων.

Το κύμα, η πρωτοβουλία, το όραμα, το κίνημα: μπορεί οι παριστάμενοι της Διάσκεψης του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσίπρα την περασμένη Τρίτη να ζητούσαν μια πιο ξεκάθαρη απάντηση όσον αφορά την επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού, ωστόσο η ομιλία του στο κλείσιμο της ημέρας ήταν αρκετή για να ανοίξει νέο κύκλο σεναρίων: είναι ο Τσίπρας έτοιμος να ηγηθεί ξανά ενός κομματικού μηχανισμού;

Και αν ναι, πότε θα φανερώσει τις προθέσεις του;

Ως είθισται, τα σενάρια τρέχουν πιο γρήγορα από τις αποφάσεις.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το φθινόπωρο έχει δύο εκκρεμότητες με τις οποίες ήδη καταπιάνεται.

Πρώτον, τη διαμόρφωση της νέας επιστημονικής σύνθεσης του Ινστιτούτου, την οποία προανήγγειλε ο διευθυντής του, Βαγγέλης Καλπαδάκης – ο οποίος μετακομίζει στη Βιέννη, στη μόνιμη αντιπροσωπεία του ΟΑΣΕ. Δεύτερον, τη συγκέντρωση του αρχείου του, με στόχο τη συγγραφή ενός βιβλίου που θα περιλαμβάνει τα όσα συνέβησαν την περίοδο που βρέθηκε στη διακυβέρνηση της χώρας, από το 2015 έως το 2019.

Πέραν αυτών, καμία απόφαση δεν έχει ληφθεί, κανένα πράσινο φως δεν έχει ανάψει, κανένας ορίζοντας δεν έχει δοθεί για το ενδεχόμενο να γίνουν κινήσεις πριν από την εκλογική αναμέτρηση.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Το «μανιφέστο» του πρώην πρωθυπουργού

Και όμως, το ερώτημα παραμένει, ακόμα κι αν μένει αναπάντητο.

Και μόνο η περιγραφή ενός πενταετούς πλάνου από τον Τσίπρα, άλλωστε, η συζήτηση περί ενός κινήματος που θα διαπερνά τις προοδευτικές δυνάμεις, η κατεύθυνση του νέου πατριωτισμού και οι νέες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην κοινωνία του ενός πέμπτου και των υπολοίπων δείχνουν εκ μέρους του πρώην πρωθυπουργού διάθεση για τη διαμόρφωση μιας πλατφόρμας, ενός πλαισίου μέσα στο οποίο, ενδεχομένως, κάποια στιγμή να βρεθεί και ένα νέο πολιτικό υποκείμενο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Κι ας λέει ότι ο καθένας συμβάλλει «από όποια θέση κι αν έχει», το ενδεχόμενο της απόσυρσης είναι αυτό που συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες.

Αναταράξεις σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Αυτό θα ήθελε η συντριπτική πλειονότητα όσων βρέθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, εκείνοι που φώναξαν στον πρώην πρωθυπουργό «γύρνα» και «αν όχι τώρα, πότε;».

Την ίδια προσμονή, ωστόσο, δεν δείχνουν οι ηγεσίες των κομμάτων του προοδευτικού χώρου: από το σχόλιο του ΠΑΣΟΚ πως η Δημοκρατική Παράταξη έχει ηγέτη στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη έως την έμμεση αιχμή του Σωκράτη Φάμελλου πως «όσο συντηρείται μια συζήτηση που δεν καταλήγει πουθενά, θα φθείρεται και ο ΣΥΡΙΖΑ και θα φθειρόμαστε όλοι» και τη στάση του Παύλου Πολάκη, όλα δείχνουν πως μια οργανωτική πρωτοβουλία από τον πρώην πρωθυπουργό θα έβρισκε απέναντι ένα σημαντικό κομμάτι των σημαινόντων στελεχών και των δύο πλευρών.

Διχογνωμία υπάρχει και σε επίπεδο κοινωνίας, καθώς στην τελευταία δημοσκόπηση (Opinion), το 62,1 των ερωτώμενων απαντούν πως ο Τσίπρας «δεν χρειάζεται» να ενεργοποιηθεί πολιτικά, παρότι στους αυτοπροσδιοριζόμενους κεντροαριστερούς το όνομά του έρχεται πρώτο (17,9%) στα πρόσωπα που θα μπορούσαν να ηγηθούν ενός ενιαίου φορέα – πίσω μόνο από το «Δεν ξέρω», που αγγίζει το 29,3%.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Στην πράξη, αυτό σημαίνει πως στον προοδευτικό χώρο ο Τσίπρας έχει ακροατήριο, ακόμα και ως λύση ανάγκης, όσο η εικόνα των σημερινών επικεφαλής παρουσιάζεται αποδυναμωμένη ακόμα και εντός των κομματικών τειχών.

Εκεί όμως η επιρροή σταματάει, στον χώρο του Κέντρου υποχωρεί εμφανώς – και, στα δέκα χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015, η ΝΔ αξιοποιεί την επέτειο για να υπενθυμίσει ότι το ίδιο πρόσωπο που μιλάει για το μέτωπο στην Ακροδεξιά έχει συγκυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ και πως η «εθνική αξιοπρέπεια» εκείνων των ημερών περιελάμβανε ουρές στις τράπεζες και capital controls.

Πατάει, δηλαδή, και στο γεγονός πως ο ίδιος ο Τσίπρας, που βρίσκεται σε φάση rebranding με εμφανώς πιο σοσιαλδημοκρατικό περιεχόμενο από αυτό που είχε όταν ξεκίνησε, δεν έχει ακόμα κάνει την αυτοκριτική του για εκείνη την περίοδο.

Η γενική εκτίμηση, πάντως, είναι πως ο Τσίπρας, αποχωρώντας τη στιγμή που το έκανε, κατάφερε να κερδίσει μια ευκαιρία επιστροφής – αν αυτό είναι που θέλει.

Το θέμα είναι αν και, κυρίως, πότε θα επιλέξει να τη χρησιμοποιήσει.

Ακόμα και η συγκυρία παίζει ρόλο, γιατί τρίτη ευκαιρία για εκείνον δεν θα υπάρξει. Και αν κάτι έχει δείξει πως ξέρει ο Τσίπρας είναι πως αντιλαμβάνεται τα στοιχεία που κάνουν μια στιγμή κατάλληλη. Αρα και τη δεδομένη φάση πρώιμη.