Τα ΝΕΑ - Τεχνολογία

Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου κάλεσε σε ενότητα με αφορμή το Έιντ αλ-Φιτρ, τη γιορτή που σηματοδοτεί το τέλος του Ραμαζανιού, από τη φυλακή Σιλιβρί όπου κρατείται.

«Όσοι πιστεύουν ότι δεν θα μπορέσουμε να τιμήσουμε αυτή τη γιορτή κάνουν σοβαρό λάθος γιατί σίγουρα θα βρούμε έναν τρόπο να είμαστε μαζί! Θα πετύχουμε να είμαστε ενωμένοι σε αυτή τη γιορτή», είπε σε μήνυμα που ανάρτησαν στο X οι δικηγόροι του.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Δείτε τη σχετική ανάρτηση:

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Şimdi ben sizden uzaktayım diye…

Bayramlaşamayacağımızı sananlar, çok yanılıyorlar!

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Çünkü biz birlikte olmanın yolunu elbet buluruz!

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Bu bayramda da bir olmayı birlikte başaracağız!

Ramazan Bayramımız kutlu olsun!

Bayram mesajlarınızı bilgi@ekremimamoglu.com’a mail… pic.twitter.com/f3TqXaifIn

— Ekrem İmamoğlu (@ekrem_imamoglu) March 30, 2025

Ο Εκρέμ Ιμάμογλου του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), που αναμενόταν να είναι ο αντίπαλος του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές, οι οποίες κανονικά θα γίνουν το 2028, συνελήφθη και προφυλακίστηκε με την κατηγορία της διαφθοράς.

Η απόφαση αυτή οδήγησε στις μεγαλύτερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις της τελευταίας δεκαετίας και σε μαζικές συλλήψεις σε όλη την Τουρκία.

Δείτε βίντεο από τη χθεσινή διαδήλωση στην Τουρκία:

BREAKING: Over 2 million Turkish people hold a massive protest rally in Istanbul to demand that Erdogan resigns after the arrest and detention of Ekrem İmamoğlu, the mayor of Istanbul and a prominent opposition div

The world wants no dictators.

pic.twitter.com/VLCXx0f9bR

— Ed Krassenstein (@EdKrassen) March 30, 2025

Σοκάρουν οι εικόνες από την άγρια επίθεση που εξαπέλυσε ομάδα κουκουλοφόρων σε βάρος ανηλίκων στην Κηφισιά.

Το περιστατικό έγινε λίγο μετά τις 11 το βράδυ όταν μια ομάδα 10 ατόμων,  φορώντας κουκούλες, πλησίασαν τους ανήλικους που βρίσκονταν επί της οδού Κασσαβέτη, και προσπάθησαν να τους ληστέψουν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Κηφισιά: Χτυπούσαν τα παιδιά με μανία

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, οι ανήλικοι στέκονταν σε δρόμο της περιοχής, όταν η συμμορία τους προσέγγισε και τα μέλη της τους ζήτησαν να βγάλουν τα μπουφάν τους και τα γυαλιά ηλίου τους και να τους τα δώσουν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ο 17χρονος αρνήθηκε και ακολούθησε μια βάναυση επίθεση εναντίον του.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Εικόνα από το σημείο της επίθεσης

Ο17χρονος κάποια στιγμή έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε αιμόφυρτος στο έδαφος. Λίγο μετά μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» με  τραύματα στο κεφάλι.

Εικόνα από το σημείο της επίθεσης στην Κηφισιά – Οι δράστες χτυπούσαν τους ανήλικους με μανία

Στο σημείο της συμπλοκής έφτασαν αστυνομικοί της ομάδας Δίας, ωστόσο δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τους δράστες που είχαν γίνει καπνός.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Στο σημείο έσπευσαν αστυνομικοί της ΔΙΑΣ

Οι δράστες, αναζητούνται από τις Αρχές. Ο 17χρονος, πήρε εξιτήριο το μεσημέρι της Κυριακής και έδωσε κατάθεση στην αστυνομία για το περιστατικό.

Δείτε το ρεπορτάζ του MEGA

Από τη μέρα της αποκατάστασής της, η Δημοκρατία είχε ένα κεντρικό στόχο: την ευημερία των πολιτών. Παρά τις καχεκτικές επιδόσεις στην οικονομική ανάπτυξη κι ανεξάρτητα από το κόμμα που κυβερνούσε, ακόμη και ανεξάρτητα από την πορεία της οικονομίας, ή τις διεθνείς εξελίξεις, το κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας των κυβερνήσεων ήταν το επίπεδο των εισοδημάτων, της αγοραστικής δύναμης και του κορεσμού της διαρκώς αυξανόμενης καταναλωτικής διάθεσης όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Παρ’ όλες τις νωπές εμπειρίες της κρίσης, η αποτίμηση των προηγούμενων ηγεσιών στις σφυγμομετρήσεις βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το τι «έδωσαν» – πολύ λιγότερο με το πώς προετοίμασαν τη χώρα, πώς οργάνωσαν το μέλλον της, σε ποια κατεύθυνση την οδήγησαν, πόσο θωράκισαν ή υπέσκαψαν τις προοπτικές της. Ακόμη και σήμερα, ίδια είναι η κρατούσα αντίληψη: αφού βγήκαμε από την κρίση, μπορούμε να επιστρέψουμε στη χαρούμενη προηγούμενη μέρα της. Μόνη τροχοπέδη στον κατήφορο παραμένει η δέσμευση για δημοσιονομική συνέπεια και η επίγνωση ότι κανείς δεν θα δώσει ξανά τα δανεικά για μια νέα  ευφορία.

Δεν υπάρχει έλλειψη κατανόησης των αλλαγών που συντελούνται. Υπάρχει άρνηση ανάληψης της ευθύνης για τη διατύπωση του «διά ταύτα» που συνεπάγονται. Χωρίς αμφιβολία, επικρέμαται πολιτικό κόστος. Και στη σημερινή συγκυρία βρίσκονται χωρίς πολιτικό κεφάλαιο οι φορείς που διατηρούν ένα στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης για τη μελλοντική πορεία. Αλλά τα ζητήματα έχουν τεθεί. Ο ιστορικός Κώστας Κωστής στην πρόσφατη ομιλία του στο συνέδριο του Κύκλου Ιδεών έδωσε ένα πλήρες περίγραμμα. Η Ευρώπη παραμένει ό,τι καλύτερο έχουμε – αλλά η ύπαρξή της στο μέλλον δεν είναι πια αυτονόητη και η Ελλάδα χρειάζεται προετοιμασία για όλα τα σενάρια, ακόμη και τα χειρότερα. Η οικονομία δεν μπορεί, επομένως, να υπολογίζει ότι θα υπάρχουν πάντοτε κάποια ακόμη κονδύλια από τις Βρυξέλλες. Η άμυνα θα απαιτεί όλο και περισσότερους πόρους – και μαζί μεγάλες επενδύσεις για εθνικές υποδομές (όπως το έχει περιγράψει αναλυτικά εδώ, στα «ΝΕΑ» του Σαββατοκύριακου, ο Αντώνης Καμάρας). Ο πληθυσμός θα μειώνεται και θα γερνάει. Το ασφαλιστικό όλοι ξέρουν πως δεν έχει λυθεί οριστικά αλλά κανείς δεν αποτολμά έστω μια νύξη. Μια χώρα με υψηλή μέση ηλικία πληθυσμού χρειάζεται ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα υγείας, κοινωνικής πρόνοιας και εκπαίδευσης: αλλαγή δομών, στόχων και κατανομής των πόρων. Πολλοί θα δυσκολευτούν σήμερα αν πρόκειται να οργανωθεί ένα αύριο, στο οποίο πιθανόν δεν θα ζήσουν. Αυτοί οι πολλοί ψηφίζουν – και αγανακτούν επίσης. Συχνά δίκαια, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως δίκιο μπορεί να έχει και μια επόμενη γενιά, χωρίς λόγο, χωρίς ψήφο.

Μια από τις πρώτες λογικές κινήσεις θα ήταν η δημιουργία ενός εθνικού ταμείου που θα συγκέντρωνε πόρους για μακροπρόθεσμες επενδύσεις σε ευθυγράμμιση με τις εθνικές στρατηγικές προτεραιότητες. Πράγματι, κάτι τέτοιο σχεδιάζει (εδώ και δύο χρόνια) η κυβέρνηση. Θα ξεκινήσει τη δραστηριότητά του με «δύναμη πυρός», όπως διαφημίζεται, κάπου 300 εκατ. ευρώ. Για ένα μέτρο σύγκρισης, το αντίστοιχο νορβηγικό ταμείο – το μεγαλύτερο στον κόσμο και πρότυπο για όλα τα άλλα – έχει μόνο στην Ελλάδα τοποθετήσεις 850 εκατ. ευρώ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Στη δημόσια συζήτηση είναι πολύ φανερό τι λείπει. Λείπει κάποιος – πρόσωπο; Φορέας; Ομάδα ανθρώπων; Πολιτικό κόμμα; – που θα τολμήσει να πει ότι στον νέο κόσμο που προβάλλει προέχει η μελλοντική ανθεκτικότητα της χώρας. Η ευημερία δεν είναι πια προτεραιότητα.

Ο Αμερικανός ηθοποιός που έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στο τηλεοπτικό κοινό με τις ερμηνείες του στη διάσημη σειρά Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας και το Shogun στα 80s, πέθανε σε ηλικία 90 ετών.

Ο θάνατός του επιβεβαιώθηκε από τον εκπρόσωπό του, Χάρλαν Μπολ, ο οποίος ανέφερε ότι ο ηθοποιός πέθανε χθες (29/3) στο σπίτι του στη Χαβάη εξαιτίας επιπλοκών από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ο Τζορτζ Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν ήταν Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης και τραγουδιστής και έγινε το ίνδαλμα της αμερικανικής νεολαίας όταν πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτικό σειρά Dr. Kildare (1961-1966), η οποία του χάρισε έναν Χρυσό Σκούφο και το έπαθλο του πιο δημοφιλούς άνδρα ηθοποιού για τις χρονιές 1962, 1963 και 1964.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Από τότε πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες και σίριαλ όπως Shogun για την οποία βραβεύθηκε με Χρυσή Σφαίρα το 1981, Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας, για την οποία κατέκτησε επίσης Χρυσή Σφαίρα το 1984 και Ο κόμης Μοντεχρήστο το 1975.

Έχει πρωταγωνιστήσει σε κλασικούς ρόλους στο θέατρο και έχει εργαστεί σε μιούζικαλ.

Ένας Καλοφορνέζος στη σκηνή

O Τσάμπερλεϊν gεννήθηκε το 1934 στις 31 Μαρτίου στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνιας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ο Τσάμπερλεϊν ίδρυσε το θέατρο Company of Angels στο Λος Άντζελες και ξεκίνησε να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές σειρές την δεκαετία του 1950. Έπαιξε τον αξιωματικό Ντέιβ Γουίνσλοου στο επεισόδιο Chicota Landing της σειράς γουέστερν του NBC το 1960 Riverboat.

Η μεγάλη αναγνώριση του ήρθε το 1961  ως Dr. Kildare, στην τηλεοπτική σειρά του NBC υπό τον ίδιο τίτλο, συμπρωταγωνιστώντας με τον Ρέιμοντ Μάσεϊ. Η ικανότητα του Τσάμπερλεϊν στο τραγούδι τον οδήγησε να ηχογραφήσει μερικά singles στην αρχή της δεκαετίας του 1960, συμπεριλαμβανομένου του Three Stars Will Shine Tonight, το οποίο κατέκτησε την δέκατη θέση στο Billboard Hot 100.

Το 1966 έπαιξε μαζί με τη Μαίρη Τάιλερ Μουρ στο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Breakfast at Tiffany’s, συμπρωταγωνιστώντας με την Πρισίλα Λόπεζ και δεκαετίες αργότερα, επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ στο οποίο ανέβηκαν διασκευές των My Fair Lady και The Sound of Music.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Την δεκαετία του 1970 ο Τσάμπερλεϊν απέκτησε επιτυχία ως πρωταγωνιστής στις ταινίες: The Music Lovers (1970), Lady Caroline Lamb (1973), Οι τρεις σωματοφύλακες (1973), The Lady’s Not for Burning (1974), The Towering Inferno (1974) και Ο κόμης Μονεχρήστο (1975). Στο The Slipper and the Rose (1976), μια εκδοχή της ιστορίας της Σταχτοπούτας σε μιούζικαλ, ανέπτυξε το ταλέντο του στο τραγούδι. Ακολούθησε η τηλεοπτική ταινία του Γουίλιαμ Μπαστ The Man in the Iron Mask (1977). Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Το τελευταίο κύμα.

Βασιλιάς της μικρής οθόνης

Αργότερα ο Τσάμπερλεϊν εμφανίστηκε σε αρκετές δημοφιλείς τηλεοπτικές μίνι σειρές που του χάρισαν το ψευδώνυμο Βασιλιάς των μίνι σειρών.

Τα (1978–79), Σογκούν (1980) και Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας (1983) ως ο ιερέας με συμπρωταγωνίστριες την Ρέιτσελ Γουάρντ και την Μπάρμπαρα Στάνγουικ τον καθιέρωσαν.

Στα 90s έκανε εμφανίσεις ως γκεστ στις σειρές του ABC The Drew Carey Show και Will & Grace και συνέχισε τη θεατρική του καριέρα.

Το 2008 και το 2009 εμφανίστηκε ως βασιλιάς Αρθούρος στην παγκόσμια περιοδεία του Spamalot του Monty Python.

Πολυβραβευμένος ο Τσάμπερλεϊν το 1962 το Όσκαρ στην Κατηγορία του πιο Παραγωγικού Ηθοποιού, το 1963 κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα για τον Καλύτερο Ηθοποιό της Τηλεόρασης για την σειρά Dr. Kildare (1961) και κέρδισε ένα βραβείο του Πιο Δημοφιλούς Ηθοποιού για τρία συνεχόμενα χρόνια (1962, 1963, 1964).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Για το ρόλο του στο Σογκούν κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού σε τηλεοπτική σειρά-δράμα για το Σόγκουν και το 1982 κέρδισε το βραβείο Clavell de Plata στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Καταλονίας στην κατηγορία Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Το τελευταίο κύμα (1977).

Το 1984 κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού σε μίνι σειρά για την τηλεόραση για Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας.

Στις 12 Μαρτίου 2011 ο Τσάμπερλεϊν έλαβε το βραβείο Steiger (Γερμανία) για τα επιτεύγματά του στις τέχνες.

Η σεξουαλικότητα του σκανδάλισε

Ο Τσάμπερλεϊν είχε σχέση με τον τηλεοπτικό ηθοποιό Wesley Eure στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Το 1977 συνάντησε τον ηθοποιό-συγγραφέα-παραγωγό Martin Rabbett, με τον οποίο είχε μια μακρόχρονη σχέση. Αυτή η σχέση οδήγησε σε ένα σύμφωνο συμβίωσης στο κράτος της Χαβάης, όπου το ζευγάρι έζησε από το 1986 έως το 2010 και καθ’ όλα εκείνα τα χρόνια ο Τσάμπερλεϊν υιοθέτησε νομίμως τον Ράμπετ ώστε να προστατεύσει την μελλοντική του περιουσία.

Τον Δεκέμβριο του 1989 το γαλλικό γυναικείο περιοδικό Nous Deux αποκάλυψε την σεξουαλική ταυτότητα του Τσάμπερλεϊν (τότε ήταν 55 ετών) αλλά ο ίδιος μόλις το 2003 παραδέχτηκε δημόσια την ομοφυλοφιλία του στην αυτοβιογραφία του Shattered Love.

Ισχυρός σεισμός 7.1 Ρίχτερ σημειώθηκε στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ ανέφερε ότι η δόνηση σημειώθηκε περίπου 100 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του κύριου νησιού τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας τοπική ώρα.

Ισχυρός σεισμός μεγέθους 7,1 βαθμών σημειώθηκε κοντά στα νησιά Τόνγκα, προκαλώντας προειδοποίηση για τσουνάμι στη νησιωτική χώρα του Ειρηνικού.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Το Κέντρο Προειδοποίησης Τσουνάμι του Ειρηνικού εξέδωσε προειδοποίηση λέγοντας ότι ενδέχεται να υπάρξουν επικίνδυνα κύματα σε ακτές που βρίσκονται σε απόσταση 300 χιλιομέτρων (185 μιλίων) από το επίκεντρο.

Η σκόνη κατακάθεται και η νέα εικόνα έχει αρχίσει να σχηματοποιείται. Τουλάχιστον έτσι ερμηνεύουν στο Μαξίμου τα νέα ευρήματα από τις κυλιόμενες μετρήσεις και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους. Επειτα από τρεις μήνες πτωτικής πορείας σε ένα τρικυμιώδες πολιτικό περιβάλλον, στον πρωθυπουργικό πυρήνα εκτιμούν ότι η κυβέρνηση εισέρχεται σε φάση ανάταξης δυνάμεων – για να αρχίσει να ξεδιπλώνεται ένας νέος σχεδιασμός πολιτικής αντεπίθεσης. Στην πραγματικότητα, οι ανακοινώσεις για το νέο μισθολόγιο στις Ενοπλες Δυνάμεις αποτελούν το πρώτο βήμα και δίνουν μια πρώτη γεύση για όσα θα περιλαμβάνει η συνταγή για να επουλωθούν οι πληγές. Η κυβέρνηση θα επενδύσει σε μια κοινωνική ατζέντα, με την ελπίδα ότι αυτή θα λειτουργήσει και θα αυξήσει τον ζωτικό χώρο. Σε ένα νέο περιβάλλον προσδοκιών, μπορεί και το δίλημμα «εμείς ή το χάος» να παραγάγει αποτελέσματα και να μην εξελιχθεί σε μπούμερανγκ, όπως ανησυχούν αρκετοί στο κυβερνητικό στερέωμα. Οι αυξήσεις στους στρατιωτικούς, βέβαια, μπορεί να ανοίξουν ορέξεις σε διάφορους κλάδους που έχουν από καιρό τη δική τους λίστα αιτημάτων, διαμορφώνοντας ένα νέο πιεστικό κλίμα, αλλά έχει προεξοφληθεί ότι στο εξής η κυβέρνηση όσα μπορεί θα δώσει. Με την τελική αποτίμηση της νέας διαχείρισης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε από τις αρχές της επόμενης χρονιάς να αρχίσει να στρώνει το προεκλογικό χαλί.

Στον νέο σχεδιασμό ο Κυριάκος Πιερρακάκης έχει κεντρικό ρόλο – όχι μόνον ως «τσάρος» της Οικονομίας. Με μια θέση στη βιτρίνα, έχει κληθεί να αναδείξει το «κοινωνικό πρόσωπο» της κυβέρνησης, που θα ισορροπεί με τις νέες συντηρητικές επιλογές. Η πρώτη απόφασή του, να παραιτηθεί το Δημόσιο από κάθε ένδικο μέσο απέναντι στις αγωγές αποζημιώσεων για τις τραγωδίες στο Μάτι και τη Μάνδρα, είναι ενδεικτικές της νέας στρατηγικής. Την κυβερνητική αυστηρότητα με το μπαράζ εφέσεων είχε φροντίσει ήδη να επικρίνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη το ενδεχόμενο ο υπουργός Οικονομίας να παρακολουθεί τις παρεμβάσεις του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ και αντιπροέδρου στον τελευταίο μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό. Μετρώντας τα δημόσια αποθεματικά, ο Πιερρακάκης μπορεί να απορρίπτει σχεδόν κατηγορηματικά την προοπτική επιστροφής της 13ης και της 14ης σύνταξης, αλλά δεν ύψωσε τείχη για το νέο μισθολόγιο στις Ενοπλες Δυνάμεις, αφού δεν ανοίγουν μαύρες τρύπες στον κρατικό προϋπολογισμό, όπως και στη νέα αύξηση του κατώτατου μισθού – που είχε ήδη «κλειδώσει» από τον Κωστή Χατζηδάκη, προτού εκείνος μετακομίσει στο Μαξίμου. Ο Πιερρακάκης, ωστόσο, έχει ήδη αρχίσει να επεξεργάζεται το πλάνο για μειώσεις στους φορολογικούς συντελεστές που αναμένεται να είναι το δυνατό χαρτί που θα εμφανίσει στις αρχές Σεπτεμβρίου ο Πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ. Ο Πιερρακάκης γνωρίζει καλά ότι το φθινόπωρο ανήκει στη μεσαία τάξη.

Είναι ξεκάθαρο ότι η επαναφορά σε μια ατζέντα με οικονομικά και κοινωνικά μέτρα προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη για να περάσει το κυβερνητικό έργο στην επόμενη σκηνή, ύστερα από ένα τρίμηνο καθήλωσης από την υπόθεση των Τεμπών. Πέραν των πρόδηλων λόγων που συνδέονται με την εσωκομματική επετηρίδα, ο υπουργός Οικονομίας είχε κληθεί να αναλάβει και μια πρόσθετη αποστολή που ίσως αποδειχθεί πιο κρίσιμη για την αναστροφή του κλίματος. Πιθανότατα επειδή η δική του σφραγίδα στο πεδίο της ψηφιακής διακυβέρνησης διατηρεί ακόμη ένα έντονο αποτύπωμα, η εικόνα του Πιερρακάκη εξακολουθεί να «γκελάρει» στους νέους ψηφοφόρους. Πρόκειται, βέβαια, για την πλέον αντικυβερνητική δεξαμενή που τροφοδότησε και την ελεύθερη πτώση από τον περασμένο Ιανουάριο τόσο των γενικότερων ποσοστών της κυβέρνησης όσο και των προσωπικών ποσοστών του Μητσοτάκη. Εάν ο Πιερρακάκης βρει τον κατάλληλο δίαυλο με τη νέα γενιά, πιθανότατα να εγγράψει νέες υποθήκες και για το δικό του πολιτικό μέλλον, αλλά στο άμεσο μέλλον η κυβέρνηση μπορεί να εξασφαλίσει ένα αλεξίπτωτο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Στο Μέγαρο Μαξίμου αισιοδοξούν ότι μέσα στην πασχαλινή κατάνυξη και το ανοιξιάτικο τοπίο, η κανονικότητα μπορεί να βρει νέο δρόμο. Μέχρι τότε θα έχει αποσαφηνιστεί δημοσκοπικά εάν έχουν απορροφηθεί οι κραδασμοί ή εάν υπάρχει εκεί έξω ένα αντικυβερνητικό μέτωπο που μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο συμπαγές. Το μήνυμα από τις κάλπες των νοσοκομειακών γιατρών διατηρεί τον συναγερμό.

Η Ομοσπονδία Λειτουργών (τι ωραία, πομπώδης λέξη!) Μέσης Εκπαίδευσης, η περιβόητη ΟΛΜΕ, κήρυξε απεργία τις ημέρες και ώρες των εξετάσεων του PISA. Υπενθυμίζω ότι οι εξετάσεις του PISA (Programme for International Student Assessment) είναι η διεθνής διαδικασία που διοργανώνει κάθε τρία χρόνια ο ΟΟΣΑ με σκοπό να αξιολογηθεί το κατά πόσον οι μαθητές του λυκείου έχουν αναπτύξει δεξιότητες κατανόησης, σκέψης και εφαρμογής γνώσεων, απαραίτητες για τη ζωή και την εργασία στον 21ο αιώνα. Εκ των αποτελεσμάτων διαμορφώνεται η εκπαιδευτική πολιτική σε κάθε χώρα, καλύπτονται τα κενά και λαμβάνονται ειδικά μέτρα στους τομείς υστέρησης.

Ο δικός μας στόχος στην Ελλάδα είναι να παραμείνουμε στο σκοτάδι της άγνοιας, του επαρχιωτισμού και της υπερήφανης ασημαντότητάς μας. Έτσι, η ΟΛΜΕ απορρίπτει κάθε μορφή αξιολόγησης διότι οι καθηγητές που την απαρτίζουν –και οι μαθητές που έχουν την ατυχία να πέφτουν στα χέρια τους– είναι σκράπες και σκράπες θέλουν να παραμείνουν εφόσον ολόκληρη η χώρα είναι σκράπας και της αρέσει. Η συνδικαλιστική οργάνωση, στην οποία επικρατούν αμόρφωτοι παλαιοδεξιοί, συριζέοι και οπαδοί της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αντιδρά σε όλες τις μεταρρυθμίσεις (αξιολόγηση, νέες μορφές διοίκησης, αλλαγές στα ωράρια) και επιμένει, με θαυμαστό πείσμα και επιτυχία, στην ιδεολογικοποίηση και κομματικοποίηση των πάντων, καθώς και σε μια συντεχνιακή και συγκρουσιακή συμπεριφορά που επιδεινώνει τη θλιβερή κατάσταση της δημόσιας παιδείας. Όσοι καθηγητές έχουν απομακρυνθεί από το συνδικαλιστικό όργανο καταγγέλλουν το ΔΣ για αδιαφάνεια στη λήψη αποφάσεων και για δυσφήμιση του κλάδου: όπως είναι γνωστό, η ΟΛΜΕ κηρύσσει συχνά απεργίες και μάλιστα εν μέσω εξετάσεων των «παιδιών» για τα οποία κόπτεται. Εξάλλου, συνήθως, οι διεκδικήσεις της σχετίζονται με μισθολογικά ή εργασιακά αιτήματα· όχι με τις ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, κήρυξε απεργία-αποχή από τη διαδικασία αξιολόγησης (την οποία προβλέπουν οι νόμοι 4692/2020 και 4823/2021)· κι όταν το μονομελές πρωτοδικείο έκρινε παράνομη την  κινητοποίηση, οι εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ ένιωσαν ήρωες: «Υφιστάμεθα διώξεις!»

Κάθε τόσο, αυτοί οι ηρωικοί συνδικαλιστές εμφανίζονται στα ΜΜΕ και επιδεικνύουν αναίσχυντα την αθλιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης. Η στάση της ΟΛΜΕ έναντι του PISA είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα: σύμφωνα με τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, οι άνθρωποι της ΟΛΜΕ θεωρούν ότι πρόκειται για «διαγωνισμό κατηγοριοποίησης και υποβάθμισης των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών», και γι’ αυτό αποφασίζουν κινητοποιήσεις όπως η τρέχουσα πανελλαδική κυλιόμενη 3ωρη στάση εργασίας. Το αγωνιστικό πάγωμα της τσιμινιέρας καλύπτει τις ώρες διεξαγωγής των εξετάσεων στις Φυσικές Επιστήμες, στην κατανόηση κειμένου, στα Μαθηματικά και στο πεδίο «Μαθαίνοντας για τον Ψηφιακό Κόσμο» από τις 17 Μαρτίου μέχρι τις 11 Απριλίου. Ύστερα, φτου ξελευτερία, πασχαλινές διακοπές!

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Και παρ’ όλ’ αυτά, εφόσον η ΟΛΜΕ εκμεταλλεύεται τα πάντα για ιδεολογικούς σκοπούς, αναγνωρίζει τα αποτελέσματα της διεθνούς έρευνας –τα οποία δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι λειτουργικά αναλφάβητοι και δεν ξέρουν πόσο κάνει 1+1– και ανακοινώνει: «Τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού είναι αποκαλυπτικά και μεταξύ άλλων αποδεικνύουν την άμεση σύνδεση των μαθησιακών αποτελεσμάτων με την κοινωνικο-οικονομική προέλευση των μαθητών/τριών. Η απάντηση του ΟΟΣΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις ανισότητες και στην αποτύπωσή τους στα αποτελέσματα των διαγνωστικών εξετάσεων, είναι ο διαχωρισμός των μαθητών/τριών και η διοχέτευση αυτών που προέρχονται από τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα σε σχολεία υποβαθμισμένα, σχεδιασμός που προωθείται και με την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης συνολικά. Έχει αποδειχθεί σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκε, ότι αυτή η τακτική λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τους/τις μαθητές/ριες: όχι μόνο δε βοηθά στη γνωστική ανάπτυξη τους και δεν αμβλύνει τις ταξικές ανισότητες, όπως οι ίδιοι ευαγγελίζονται, αλλά τις παγιώνει και τις αναπαράγει». Κουκουέδικη νοοτροπία, κουκουέδικο γλωσσικό ιδίωμα.

Τα καλά νέα είναι ότι πολλοί καθηγητές έχουν γυρίσει την πλάτη στην ΟΛΜΕ. Το 2024 ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές των τοπικών Ενώσεων Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) ήταν χαμηλό, αν και παρουσίαζε διαφοροποιήσεις ανά περιοχή. Για παράδειγμα, στην ΕΛΜΕ του νομού Λάρισας, η συμμετοχή ήταν 40,31%: από τους 2.173 εγγεγραμμένους εκπαιδευτικούς ψήφισαν 876. Στις εκλογές του 2020, όπου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η ηλεκτρονική ψηφοφορία και υπήρξε προτροπή των παρατάξεων για αποχή («όχι στην τεχνολογία!»), η αποχή έφτασε το 93%. Εύγε, μεγάλη νίκη του κινήματος. Στις εκλογές του 2022, η αποχή μειώθηκε στο 66%. Εικάζω ότι οι καθηγητές συνδέθηκαν στο Διαδίκτυο –άργησαν καμιά τριανταριά χρόνια αλλά συνδέθηκαν προκειμένου να μη χάνουν τίποτα από το ψηφιακό βρισίδι.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Σπεύδω να προσθέσω για να μην πικραθούμε ότι υπάρχουν αφοσιωμένοι καθηγητές που, αν και μισθολογικά αδικημένοι, παλεύουν με αδιάφορα υπουργεία, αυταρχικούς, φασιστοειδείς συνδικαλιστές συναδέλφους τους και νευρωτικούς γονείς που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο το έργο της εκπαίδευσης. Κανείς δεν τους διευκολύνει εκτός από μερικούς μαθητές που θέλουν να μάθουν και μερικούς εκπαιδευτικούς που έχουν πάρει στα σοβαρά την εργασία τους και τη ζωή τους. Όμως, οι περισσότεροι είναι βαθιά συντηρητικά άτομα, οκνηρά, διαπαιδαγωγημένα με τις ελληνικές αξίες του «δε βαριέσαι», του «χαλαρά», του «μην αγχώνεσαι», μαζί με ιδεολογίες παλαιοδεξιού και παλαιοαριστερού τύπου –τουτέστιν, εναντίον της άμιλλας, εναντίον της αριστείας, εναντίον της κριτικής σκέψης και της δημιουργικότητας. Για να δικαιολογήσουν τη φυγοπονία και τις αναχρονιστικές τους αντιλήψεις, προβάλλουν το αίτημα της ισότητας –ο εξισωτισμός είναι το ιδανικό μας– και του «παιδαγωγικού» ρόλου του σχολείου τον οποίον δήθεν υπονομεύουν διεθνείς θεσμοί όπως το PISA. Στην Ελλάδα δεν μας αρέσουν οι διεθνείς θεσμοί, μας αρέσουν οι θεσμοί με φουστανέλα και τσαρούχια.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Έτσι, οι καθηγητές «απεργούν» τις ώρες διεξαγωγής των καταραμένων εξετάσεων οι οποίες θα δείξουν για μια ακόμα φορά ότι στο δημόσιο σχολείο στην Ελλάδα δεν διδάσκουμε τίποτα πέραν της απομνημόνευσης των SOS για τις πανελλαδικές μαζί με μια γερή δόση ακτιβισμού που διαμορφώνει τον κακό πολίτη του ζοφερού μας μέλλοντος.

Βίντεο-ντοκουμέντο από την επίθεση του 51χρονου σε επιβάτη λεωφορείου στο Κορωπί το πρωί της Κυριακής, ο οποίος στη συνέχεια τραυμάτισε με κατσαβίδι τρεις αστυνομικούς, φέρνει στο φως της δημοσιότητας το MEGA.

Στο βίντεο φαίνεται αρχικά να επικρατεί αναστάτωση καθώς ο 51χρονος επιτίθεται σε έναν άνδρα ηλικίας περίπου 35 ετών, στον οποίο, σύμφωνα με τη μαρτυρία του οδηγού του οχήματος, χτύπησε δύο φορές στο κεφάλι και μια στον λαιμό.

Στα επόμενα δευτερόλεπτα του βίντεο, η κάμερα έχει καταγράψει τον 51χρονο να βγαίνει από το λεωφορείο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και κρατώντας στο χέρι του το κατσαβίδι.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Σύμφωνα με την αστυνομία, ο δράστης είναι ένας 51χρονος ελληνικής υπηκοότητας, ο οποίος στο παρελθόν έχει απασχολήσει τις αρχές για εξύβριση και κλοπές.

Το χρονικό της επίθεσης στο Κορωπί

Η επίθεση του 51χρονου ξεκίνησε από ένα λεωφορείο με τον οδηγό να αναφέρει πως μέσα στο λεωφορείο ήταν τέσσερις επιβάτες και επικρατούσε ησυχία.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ο οδηγός του λεωφορείου μιλώντας στην ΕΡΤ είπε «ο δράστης όταν είδε το θύμα με τον φίλο του μαζί να πάνε να κατέβουν στη στάση που θέλανε, πήγε από τα πίσω καθίσματα όπου καθόταν στη μεσαία πόρτα που ήταν να κατέβουν οι δύο άνθρωποι, γύρισε προς το θύμα και τον μαχαίρωσε στο κεφάλι ακριβώς δυο μαχαιριές, δεν ξέρω πόσες, πάντως εγώ είδα δυο ανοίγματα μετά, (σσ τον χτύπησε) πολλές φορές και μια στον λαιμό».

Δεν ειπώθηκε καμία κουβέντα ούτε πριν ούτε κατά την ώρα της επίθεσης ενώ δεν φάνηκε ότι οι δυο άνδρες γνωρίζονταν τόνισε ακόμα ο οδηγός του λεωφορείου και πρόσθεσε ότι άνοιξα αμέσως τις πόρτες να απεγκλωβίσω τους άλλους δυο επιβάτες, να μη γίνει χειρότερο μακελειό και αμέσως ειδοποίησα ασθενοφόρο και αστυνομία.

Περιέγραψε ότι «ο δράστης κατέβηκε από το λεωφορείο σε απόλυτα ήρεμη ψυχική κατάσταση, σαν να κατεβαίνει οποιοσδήποτε επιβάτης από το λεωφορείο σε στάση και αμέσως απομακρύνθηκε από το σημείο προς το Κορωπί μέσα».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Στη συνέχεια ο δράστης πήγε μόνος του στο Αστυνομικό Τμήμα στο Κορωπί, όπου επίσης με το κατσαβίδι τραυμάτισε τον Αξιωματικό Υπηρεσίας, τον Διοικητή και μία ακόμα αστυνομικό.

Στην θέα των αστυνομικών της Ομάδας ΔΙΑΣ κινήθηκε, σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, εναντίον τους και οι αστυνομικοί προσπάθησαν τότε να τον ακινητοποιήσουν. Ο δράστης τραυματίστηκε από σφαίρα στο πόδι και στη συνέχεια ταμπουρώθηκε μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα με τους τραυματίες αστυνομικούς.

Ακούω πως με ενθουσιασμό προαναγγέλθηκαν διάφορες «κινήσεις» στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Στις οποίες, λέει, κάποιο ρόλο θα παίξει και ο Τσίπρας.

Υποθέτω εκτός του Μαργαρίτη που είναι αναπόφευκτος παράγων κινητικότητας.

Ο ενθουσιασμός είναι κατανοητός διότι έως τώρα με τον ήλιο τα βγάζουν, με τον ήλιο τα βάζουν, και δυστυχώς τα έρμα κάτι έχουν και ψοφούν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Καλοδεχούμενες λοιπόν οι κινήσεις. Αρκεί να μην κινηθούμε πολύ και βγάλουμε κανένα γοφό στο κούνημα.

Ωραίες δηλαδή οι διεργασίες, ωραίος και ο Τσίπρας, παρ’ όλο που δεν έχει καμία σχέση ο άνθρωπος με την Κεντροαριστερά, αλλά πολύ φοβούμαι μήπως πάει άλλη μια φορά στράφι το κούνημα αν οι ενδιαφερόμενοι δεν βρουν απάντηση στο βασικό ερώτημα. Γιατί άραγε ψοφούν τα έρμα;

Ψοφούν; Δεν υπάρχει αμφιβολία.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Τον Μάρτιο 2025, το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 10,1% στην πρόθεση ψήφου και στο 13,3% στην εκτίμηση, κάτω κι από τα ποσοστά των ευρωεκλογών (Metron Analysis, 20/3).

Τον Οκτώβριο 2024, μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη, είχε 15,5% στην πρόθεση ψήφου και 19,8% στην εκτίμηση. Σε έξι μήνες έχει χάσει το 1/3 της δημοσκοπικής δύναμής του.

Στην ίδια δημοσκόπηση (αλλά όλες τα ίδια λένε…) το άθροισμα ενός υποτιθέμενου «κεντροαριστερού χώρου» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κασσελάκης) υπολείπεται στην πρόθεση ψήφου ακόμη και μιας ΝΔ στα χειρότερά της (19,6% έναντι 20%).

Και η εξήγηση είναι απλή. Διότι τέτοια «Κεντροαριστερά» δεν υπάρχει.

Υπάρχουν κάποιοι σουλατσαδόροι από κόμμα σε κόμμα που ψάχνουν ρόλο και προσπαθούν να φάνε τον Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ.

Υπάρχουν κάποιοι ρεσταρισμένοι και διασκορπισμένοι στην Αριστερά που ψάχνουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι μήπως πιάσουν την καλή.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Υπάρχουν και κάποιοι αργόσχολοι που περιοδεύουν ρητορεύοντας επί θεμάτων «προοδευτικής κατεύθυνσης, βεβαίως, βεβαίως».

Αλλά κόμμα ή μέτωπο ή παράταξη ή κυβέρνηση ή έστω παρέα με Τσίπρα, Ανδρουλάκη, Διαμαντοπούλου, Φάμελλο, Κασσελάκη, Τζανακόπουλο, Πολάκη, Χαρίτση, Παπανδρέου και τα άλλα παιδιά δεν βλέπω στον ορίζοντα. Ούτε για βεγγέρα.

Αν μάλιστα πάρουν και τη Ζωή, το Δελφινάριο δεν θα προλαβαίνει να κόβει εισιτήρια.

Ξέρετε γιατί; Είναι πολύ απλό. Επειδή όλοι οι προαναφερθέντες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Θεωρητικά τους ενώνει μόνο μια πεισματική κι ελαφρώς αλλοπρόσαλλη αντίθεση στον Μητσοτάκη.

Στο ΠΑΣΟΚ του απέδιδαν προ ημερών τα ανοδικά ποσοστά της Κωνσταντοπούλου και το γεγονός ότι κάποιες δημοσκοπήσεις κατέγραφαν την Πλεύση ως δεύτερο κόμμα. Αλλη δουλειά δεν είχε ο Μητσοτάκης…

Αν εξαιρέσεις πάντως τη διαγαλαξιακή συνωμοσία υπό το Μέγαρο Μαξίμου που κόβει από το ΠΑΣΟΚ τη θέα της εξουσίας, δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι τα έρμα ψοφάνε επειδή τα δολοφονούν κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες.

Ο Φάμελλος που είναι μαρτυριάρης δήλωσε «στη Βουλή ζήτησα ξεκάθαρα από τον κύριο Μητσοτάκη να έλθει μάρτυρας στην Προανακριτική» («Εφ.Συν.», 20/3).

Ενώ στη συνέχεια και ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε επιτακτικά από τον Πρωθυπουργό «να προετοιμάζεται για την κατάθεσή του στην Προανακριτική Επιτροπή» («Εφ.Συν.», 23/3).

Εχουν καμία αρμοδιότητα ο Φάμελλος ή ο ΣΥΡΙΖΑ να καλούν μάρτυρες στην Προανακριτική; Τον Πρωθυπουργό ή τον Μανόλη Τραμπαρίφα; Καμία. Από την τηλεόραση θα μάθουν κι αυτοί τη συνέχεια. Γιατί λοιπόν χρειάζεται να κάνουν τους καμπόσους;

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Αγνωστο. Ισως φτηνή καυχησιά. Ισως απλή ανοησία αφού «έξις δευτέρα φύσις». Αλλά αυτό εξηγεί απολύτως τι έχουν τα έρμα και ψοφούν. Μάλλον δεν αντέχουν τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλωστε η υπόθεση με την κατάθεση Μητσοτάκη στην Προανακριτική θυμίζει λίγο τη «δίκη του Κλίντον» στην Πλατεία Συντάγματος με δικαστή τον Καζάκο. Δεν θυμάμαι αν ο Κλίντον αφέθηκε ελεύθερος ή αν εκτίει ακόμη ισόβια στις φυλακές του ΚΚΕ.

Το ερώτημα λοιπόν για τις τύχες των έρμων είναι περισσότερο από απλό.

Φαντάζεται κανείς λογικός άνθρωπος ότι όλοι οι παραπάνω μπορούν μέσα από διάφορες «κινήσεις της Κεντροαριστεράς» να συγκροτήσουν κάτι σοβαρότερο από άλμπουμ γελοιογραφιών;

Και είναι καλό αυτό; Οχι, δεν είναι.

Αν εκείνο που ονομάζεται «Κεντροαριστερά» έχει κάποια στοιχειώδη συνάφεια με τα ευρωπαϊκά πράγματα, θα είχε φροντίσει τουλάχιστον να μην ψοφούν τα έρμα.

Σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά έχουν αρχίσει και οικοδομούν στοιχειώδεις άμυνες απέναντι στον δεξιό κι αριστερό λαϊκισμό. Αλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι, αλλά πάντοτε με ένα αίσθημα σαφήνειας και μια έγνοια διαχωρισμού.

Οταν χρειάζεται συμπράττουν ή συγκρούονται, συμφωνούν ή διαφωνούν, συναγωνίζονται ή ανταγωνίζονται, αλλά (με την εξαίρεση ιδιαίτερων περιπτώσεων όπως η Ισπανία ή η Ιταλία) δεν λησμονούν ότι η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι μεταξύ αυτών και των «άλλων».

Το καταλαβαίνουν άλλωστε και οι «άλλοι». Η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία έχει αναπροσαρμόσει τη ρητορική της χαρακτηρίζοντας πλέον ως «σύστημα» ό,τι στέκεται μεταξύ της ίδιας και της Ακρας Αριστεράς του Μελανσόν. Ενα σύστημα του οποίου η ίδια δηλώνει ασυμβίβαστη αντίπαλος.

Στη χώρα μας όμως η «συστημική συνείδηση» δεν ευδοκιμεί. Ακόμη κι όταν (όπως στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ) καταφανώς δεν αποδίδει.

Ισως σε ανάμνηση μιας συγκρουσιακής και πολωτικής αντίληψης της πολιτικής.

Η οποία μπορεί να ευδοκίμησε σχεδόν ανώδυνα την εποχή του «δικομματισμού της Μεταπολίτευσης» αλλά, καλώς ή κακώς, αποτελεί πλέον μια λάθος μάχη με λάθος αντίπαλο σε έναν αχρείαστο πόλεμο.

Διότι όταν η δημοκρατική αντιπολίτευση προσχωρεί στο χάος δεν πλήττεται μόνο η δημοκρατική συμπολίτευση. Πλήττεται η ίδια η βάση του δημοκρατικού συστήματος.

Κι αυτό είναι το μεγάλο εμπόδιο στη δημιουργία μιας ισχυρής Κεντροαριστεράς, αν δεχτούμε πως η ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς έχει λίγο ή πολύ επιτευχθεί μετά τα τραύματα του 2012-2015.

Τα έρμα ψοφούν όταν κανείς δεν τα φροντίζει πραγματικά.

Την Επιτροπή Εκτίμησης Κινδύνου συγκάλεσε σήμερα το πρωί ο Υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Γιάννης Κεφαλογιάννης, με θέμα το Έκτακτο Δελτίο Επικίνδυνων Καιρικών Φαινομένων της ΕΜΥ, που προειδοποιεί για την επικείμενη κακοκαιρία.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες της Επιτροπής, από αύριο Δευτέρα μέχρι και την Τετάρτη, θα σημειωθούν ισχυρές βροχές και καταιγίδες στις περισσότερες περιοχές της ανατολικής χώρας. Επικίνδυνα θα είναι τα φαινόμενα από το μεσημέρι της Δευτέρας στις Κυκλάδες.

Η Επιτροπή θα συνεδριάσει εκ νέου αύριο για να αξιολογήσει, με βάση τα νεότερα στοιχεία και τις υπόλοιπες περιοχές της ανατολικής χώρας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Το Κέντρο Επιχειρήσεων της Πολιτικής Προστασίας έχει επικοινωνήσει με τους ΟΤΑ, τα σώματα ασφαλείας κλπ, προκειμένου όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς να έχουν πλήρη ενημέρωση για τα επικείμενα καιρικά φαινόμενα και να βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.

Κακοκαιρία: Κόκκινη προειδοποίηση από την ΕΜΥ

Η ΕΜΥ εξέδωσε κόκκινη προειδοποίηση για ισχυρές βροχές και καταιγίδες από τις μεσημβρινές ώρες της Δευτέρας (31-03-25) έως και το πρωί της Τετάρτης (02-04-25) στις περισσότερες περιοχές της ανατολικής χώρας.

Τα φαινόμενα θα είναι τοπικά επικίνδυνα:

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Α. Στις Κυκλάδες από το μεσημέρι της Δευτέρας (31-03-25) μέχρι τις πρωινές ώρες της Τρίτης (01-04-25).

Β. Στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (κυρίως περιοχή Σάμου – Ικαρίας – Χίου) από τις βραδινές ώρες της Δευτέρας (31-03-25) έως και το απόγευμα της Τρίτης (01-04-25).

Γ. Στα Δωδεκάνησα την Τρίτη (01-04-25) από τις πρώτες πρωινές έως και τις βραδινές ώρες.

Δ. Στην Ανατολική Στερεά (συμπεριλαμβανομένης της Αττικής) και την Εύβοια από τις απογευματινές ώρες της Δευτέρας (31-03-25) έως τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης (01-04-25).

Ε. Στη Θεσσαλία και τις Σποράδες από τις πρώτες ώρες της Τρίτης (01-04-25) έως και το βράδυ της ίδιας ημέρας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Κακοκαιρία: Συστάσεις της ΓΓΠΠ προς τους πολίτες

Η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας συνιστά στους πολίτες να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, μεριμνώντας για τη λήψη μέτρων αυτοπροστασίας από κινδύνους που προέρχονται από την εκδήλωση των έντονων καιρικών φαινομένων.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ειδικότερα, σε περιοχές όπου προβλέπεται η εκδήλωση έντονων βροχοπτώσεων, καταιγίδων ή θυελλωδών ανέμων:

• Να ασφαλίσουν αντικείμενα τα οποία αν παρασυρθούν από τα έντονα καιρικά φαινόμενα ενδέχεται να προκαλέσουν καταστροφές ή τραυματισμούς.
• Να βεβαιωθούν ότι τα λούκια και οι υδρορροές των κατοικιών δεν είναι φραγμένα και λειτουργούν κανονικά.
• Να αποφεύγουν να διασχίζουν χειμάρρους και ρέματα, πεζή ή με όχημα, κατά τη διάρκεια καταιγίδων και βροχοπτώσεων, αλλά και για αρκετές ώρες μετά το τέλος της εκδήλωσής τους
• Να αποφεύγουν τις εργασίες υπαίθρου και δραστηριότητες σε θαλάσσιες και παράκτιες περιοχές κατά τη διάρκεια εκδήλωσης των έντονων καιρικών φαινομένων (κίνδυνος από πτώσεις κεραυνών).
• Να προφυλαχτούν αμέσως κατά τη διάρκεια μιας χαλαζόπτωσης. Να καταφύγουν σε κτίριο ή σε αυτοκίνητο και να μην εγκαταλείπουν τον ασφαλή χώρο, παρά μόνο όταν βεβαιωθούν ότι η καταιγίδα πέρασε. Η χαλαζόπτωση μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη και για τα ζώα.
• Να αποφύγουν τη διέλευση κάτω από μεγάλα δέντρα, κάτω από αναρτημένες πινακίδες και γενικά από περιοχές, όπου ελαφρά αντικείμενα (π.χ. γλάστρες, σπασμένα τζάμια κλπ.) μπορεί να αποκολληθούν και να πέσουν στο έδαφος (π.χ. κάτω από μπαλκόνια).
• Να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες των κατά τόπους αρμοδίων φορέων, όπως Τροχαία κλπ.

Τα καθοριστικότερα πολιτικά σφάλματα στην Ιστορία προέκυπταν από άγνοια της ανθρώπινης ψυχολογίας. Αυτό έγραφε κάποτε ο γάλλος πρωτοπόρος της ψυχολογίας Γκιστάβ λε Μπον. Πράγματι, η μοναδική ίσως σημαντική πραγματεία πολιτικής ψυχολογίας μέχρι την εποχή του Λε Μπον, τον 19ο αιώνα, ήταν ο μακιαβελικός Ηγεμόνας. Γι’ αυτό και η παρούσα συγγραφική συνεισφορά του, με την οποία επεδίωξε να καλύψει ο ίδιος ένα πολυετές βιβλιογραφικό κενό. Πολιτική ψυχολογία, μας λέει ο γάλλος συγγραφέας, είναι η γνώση των μέσων που μας επιτρέπουν την ομαλή και επωφελή διακυβέρνηση των ανθρώπων.

Συνήθως παραγνωρίζεται η χρησιμότητά τους ως επιστημονικού κλάδου. Καθώς, όμως, οι νόμοι της κοινωνίας παραμένουν εξίσου άγνωστοι όπως και οι νόμοι της φύσης, είναι αναγκαία η εμβάθυνση σ’ αυτόν τον κλάδο. Ο Λε Μπον υπογραμμίζει πως στον σύγχρονο κόσμο μας δεν υπάρχει καμία δύναμη, ούτε τα άτομα ούτε και οι κυβερνήσεις, που να ξεπερνάει σε σημασία τους οικονομικούς παράγοντες. Επιπλέον, σήμερα είναι αδύνατο, για τον ίδιο ίσως λόγο, να παραμείνουν χωρίς επαφές μεταξύ τους οι διάφοροι λαοί.

Αυτές είναι τρόπον τινά «φυσικές» αναγκαιότητες και διαφέρουν απ’ τις τεχνητές κατασκευές, με τις οποίες νομίζουν πολλοί (π.χ. οι σοσιαλιστές) στις μέρες μας ότι μπορούν να οργανώσουν τον κόσμο. Η λογική, που αναμφίλεκτα παίζει θεμελιώδη ρόλο στις επιστημονικές εξελίξεις, είναι δευτερεύουσα στην ιστορία και στην πορεία των λαών, καθώς οι θεσμοί σχηματίζονται ύστερα από πολλά χρόνια για να εκφράσουν την «ψυχή» των λαών, διαφορετικά δεν μπορούν να επιβληθούν μακροπρόθεσμα άνωθεν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Στους λαούς ισχύει όχι η λογική αλλά το συναίσθημα και ο μυστικισμός, είτε αυτά εκφράζονται θρησκευτικά είτε με άλλον τρόπο (ο Λε Μπον έχει κατά νου εδώ και πάλι τον σοσιαλισμό που τόσο απεχθάνεται, όντας φύσει «ολιγαρχικός»). Για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη, απαιτείται η επίκληση στο συναίσθημά της από έναν πολύ μικρό αριθμό προκαθορισμένων ιδεών, τις οποίες να έχουν «αφομοιώσει» συναισθηματικά. Καθώς τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα είναι σύνθετα, ο καλύτερος τρόπος να τα μελετήσουμε είναι να τα διαχωρίσουμε, αρχικά, και ύστερα να ιεραρχήσουμε τη σημασία τους.

Κάθε κοινωνικό φαινόμενο είναι αποτέλεσμα διαρκών παραγόντων, που δρουν με σταθερό τρόπο (π.χ. φυλή, ιστορία, θρησκεία, ατομικά βιώματα), και παροδικών παραγόντων, οι οποίοι είναι ευμετάβλητοι. Ο Λε Μπον κάνει λόγο για «σοσιαλιστική θεολογία» (σελ. 79) και ισχυρίζεται πως στον αιώνα μας κυριαρχούν οι νόμοι στη θέση των παλιών θεοτήτων. Μιλώντας για θεότητες, περνάμε στο δεύτερο ξακουστό δοκίμιο, με τίτλο Τοτέμ και ταμπού.

Εκεί ο Ζίγκμουντ Φρόιντ υποστηρίζει πως όλες οι θρησκείες προέρχονται από ένα πανάρχαιο έγκλημα, έναν φόνο. Συγκεντρώνοντας τα ανθρωπολογικά και εθνολογικά ευρήματα της εποχής του για τους «πρωτόγονους» λαούς (π.χ. τον περίφημο Χρυσό Κλώνο του Τζέιμς Φρέιζερ), διατυπώνει μια θεωρία βασισμένη στην ψυχανάλυση, για την εξήγηση του θρησκευτικού. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον αυστριακό γιατρό, εν αρχή ην η πρωταρχική ορδή (ο όρος προέρχεται από τον Κάρολο Δαρβίνο και δηλώνει την πρώτη μορφή ανθρώπινης κοινότητας).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ο πατέρας μιας τέτοιας κοινότητας, ζηλόφθονος και βίαιος, μόλις τα αρσενικά του παιδιά μεγαλώσουν και ενηλικιωθούν (δηλ. γίνουν άνδρες) τα εκδιώκει μακριά, με σκοπό ν’ απολαμβάνει την αποκλειστική σεξουαλική κατοχή των θηλυκών. Οι γιοι του πατέρα εκείνου κάποτε αποφασίζουν να συνεργαστούν και να τον σκοτώσουν.

Αφού εκτελέσουν την (αποτρόπαιη;) πράξη τους, τον καταβροχθίζουν. Οι γιοι νιώθουν, όμως, αμφίθυμα συναισθήματα για τον πατέρα τους: τον μισούν, ως ανταγωνιστή τους, αλλά την ίδια στιγμή τον αγαπούν και τον θαυμάζουν. Οταν το μίσος τους ξεθύμανε, επανήλθαν στο προσκήνιο τα αγνοημένα συναισθήματα τρυφερότητας. Γι’ αυτό, εκ των υστέρων μετανιώνουν για την πράξη τους:

«Δεν υπήρχε κανείς παντοδύναμος πλέον, κάποιος που να αναλάβει επιτυχώς τον ρόλο του πατέρα. Ετσι, για τους αδελφούς, αν ήθελαν να ζουν από κοινού, δεν απέμενε τίποτε άλλο – ίσως μετά την υπέρβαση σφοδρών αντιπαραθέσεων – από το να θεσπίσουν την υπέρβαση της αιμομιξίας, βάσει της οποίας αποσύρονταν όλοι από τις ποθητές γυναίκες, χάριν των οποίων είχαν κυρίως παραμερίσει τον πατέρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διέσωσαν την οργάνωση, που τους είχε χαρίσει ισχύ και η οποία διεπόταν πιθανόν από ομοφυλοφιλικά συναισθήματα και ενέργειες, οι οποίες είχαν ανακύψει μεταξύ τους πιθανόν κατά τον χρόνο της εκδίωξής τους από την ορδή».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Οι γιοι – δολοφόνοι καταδικάζουν λοιπόν εκ των υστέρων την πράξη τους («υπακοή εκ των υστέρων»), αρνούμενοι τα οφέλη της. Συγκεκριμένα, απαγορεύουν το σκότωμα ενός ζώου που θεωρούν υποκατάστατο του πατέρα (τοτέμ) και παραιτούνται από την κατοχή των γυναικών. Γι’ αυτό προέκυψαν σ’ όλους τους «πρωτόγονους» λαούς δύο θεμελιώδεις απαγορεύσεις (ταμπού), οι οποίες συμπίπτουν με τις δύο απωθημένες επιθυμίες των γιων. Είδαμε ήδη τι ισχύει όσον αφορά την πρώτη απαγόρευση. Οσον αφορά τη δεύτερη, μας λέει και πάλι ο Φρόιντ:

«Μέσω του πατρικού υποκατάστατου μπορούσαν τώρα να ανακουφίσουν τα σφοδρά συναισθήματα ενοχής και να πετύχουν μια κάποια συμφιλίωση με τον πατέρα. Το τοτεμικό σύστημα ήταν κάτι σαν συμβόλαιο με τον πατέρα, με το οποίο εκείνος μπορεί να προσφέρει όσα η φαντασία του παιδιού μπορεί να περιμένει από τον πατέρα, προστασία, στιγμή, επιείκεια, ενώ από τη μεριά τους αναλάμβαναν την υποχρέωση για σεβασμό της ζωής του, για την αποφυγή της επανάληψης της πράξης που οδήγησε στον όλεθρο τον πραγματικό πατέρα».

Από αυτό το αίσθημα ενοχής προήλθε το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το οποίο «κληροδοτήθηκε» στον ψυχισμό όλη της ανθρωπότητας, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο γυναικείος πληθυσμός, καίτοι οι γυναίκες δεν μετείχαν άμεσα στο έγκλημα:

«Ενωμένοι τόλμησαν και εκτέλεσαν αυτό που θα ήταν αδύνατον για τον καθένα μόνο τους. Πιθανόν μια πολιτισμική πρόοδος, η κατασκευή ενός καινούργιου όπλου, τους έδωσε την αίσθηση της υπεροχής. Το γεγονός ότι έφαγαν τον θανατωμένο είναι αυτονόητο για τους ανθρωποφάγους. Ο βάναυσος πρωτο-πατέρας ήταν, σίγουρα, το επίζηλο και επίφοβο πρότυπο του καθενός από τα μέλη της αδελφότητας. Τώρα, με την πράξη της βρώσης του επέβαλαν την ταύτιση μαζί του, ενώ ο καθένας του προσοικειώθηκε ένα κομμάτι της δύναμής του. Το τοτεμικό γεύμα, ίσως η πρώτη γιορτή της ανθρωπότητας, είναι πιθανόν η επανάληψη και το μνημόσυνο τούτης της αξιομνημόνευτης εγκληματικής πράξης, που στάθηκε η αφετηρία για τόσο πολλά πράγματα, για τους κοινωνικούς θεσμούς, για τους περιορισμούς των ηθών και για τη θρησκεία».

Η αρχαία τραγωδία, μας λέει και πάλι ο Φρόιντ, και η χριστιανική Θεία Ευχαριστία αποτελούν αναβιώσεις του τοτεμικού γεύματος, ενώ ο «θεός» δεν είναι παρά μια μεταγενέστερη μορφή υποκατάστατου του πατέρα της πρωτόγονης ορδής. Να σημειωθεί εδώ πως στο βιβλίο του Σεξουαλικότητα και καταπίεση στην πρωτόγονη κοινωνία ο ανθρωπολόγος Μπρονίσουαφ Μαλινόφσκι θα ανασκευάσει, σημείο προς σημείο, σχεδόν το σύνολο των φροϊδικών ιδεών για τον πρωταρχικό φόνο και τον τοτεμισμό, πράγμα που φυσικά δεν αναιρεί την ευφυή πρωτοτυπία της ψυχαναλυτικής συλλογιστικής.

Ο Μύρων Ζαχαράκης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας

Μεθεόρτια Μουντιάλ ’70

Υπάρχουν χωριά και χωριουδάκια στη Βραζιλία που δεν έχουν εκκλησία, αλλά δεν υπάρχει κανένα χωρίς γήπεδο. Η Κυριακή είναι η μέρα που δουλεύουν περισσότερο οι καρδιολόγοι σε ολόκληρη τη χώρα. Μια συνηθισμένη Κυριακή μπορεί οποιοσδήποτε να πεθάνει από συγκίνηση παρακολουθώντας την τελετή της μπάλας, μια Κυριακή δίχως ποδόσφαιρο μπορεί να πεθάνει από ανία. Οταν η ομάδα της Βραζιλίας έχασε στο Μουντιάλ του ’66, σημειώθηκαν αυτοκτονίες και νευρικοί κλονισμοί, οι σημαίες κρέμονταν μεσίστιες και τα κρέπια στις πόρτες ήταν μαύρα. Μια λιτανεία πενθούντων πλημμύρισε τους δρόμους, που κήδεψε χορεύοντας το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο, με φέρετρο κι απ’ όλα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η Βραζιλία κέρδισε για τρίτη φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τότε ο Νέλσον Ροντρίγκες έγραψε ότι οι Βραζιλιάνοι έπαψαν να φοβούνται τον μπόγια και ντύθηκαν όλοι βασιλιάδες με ερμίνα και κορόνα.

Πρωταγωνιστής και αναμφισβήτητος άρχων του Μουντιάλ στο Μεξικό ήταν ο Πελέ. Για να τον γνωρίσουμε καλύτερα 55 χρόνια μετά, ας σταθούμε στο 1969. Η Σάντος έπαιζε με τη Βάσκο ντα Γκάμα στο Μαρακανά. Ο Πελέ διέσχισε σαν αστραπή το γήπεδο, ξεφεύγοντας από δύο αντιπάλους στον αέρα, δίχως να πατήσει χορτάρι, και όταν έμπαινε στο τέρμα μαζί με την μπάλα, τον έριξαν κάτω. Ο διαιτητής σφύριξε πέναλτι. Ο Πελέ δεν ήθελε να το εκτελέσει. Εκατό χιλιάδες θεατές τον υποχρέωσαν να το κάνει, φωνάζοντας το όνομά του. Ο Πελέ είχε βάλει πολλά γκολ στο Μαρακανά. Γκολ απίθανα, όπως εκείνο του 1961, εναντίον της Φλουμινένσε, όταν είχε τριπλάρει επτά παίκτες, ακόμα και τον τερματοφύλακα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ομως εκείνο το πέναλτι ήταν διαφορετικό: ο κόσμος κατάλαβε ότι υπήρχε κάτι το ιερό. Γι’ αυτό, ο πιο θορυβώδης λαός του κόσμου σώπασε. Η οχλοβοή σταμάτησε απότομα, σαν να είχε υπακούσει σε διαταγή: κανείς δεν μιλούσε, κανείς δεν ανάσαινε, κανείς δεν ήταν εκεί. Αίφνης δεν υπήρχε κανείς στις κερκίδες και στο γήπεδο. Ο Πελέ και ο τερματοφύλακας, ο Αντράντα, ήταν μόνοι. Περίμεναν. Ο Πελέ στεκόταν δίπλα στην μπάλα, στο λευκό σημείο του πέναλτι. Δώδεκα βήματα πιο πέρα, o Αντράντα ανάμεσα στα δοκάρια, μαζεμένος, στο καρτέρι.

Ο τερματοφύλακας μπόρεσε να την αγγίξει, όμως ο Πελέ την κάρφωσε στα δίχτυα. Ηταν το χιλιοστό του γκολ. Κανείς άλλος δεν είχε κατορθώσει να βάλει χίλια γκολ στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Και τότε το πλήθος ζωντάνεψε πάλι, πετάχτηκε σαν παιδί, τρελό από χαρά, και η νύχτα φωτίστηκε.

Υπάρχουν εκατό τραγούδια που αναφέρουν το όνομά του. Στα δεκαεπτά του ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής και βασιλιάς του ποδοσφαίρου. Δεν είχε κλείσει τα είκοσι όταν η κυβέρνηση της Βραζιλίας τον ανακήρυξε εθνικό θησαυρό και απαγόρευσε την εξαγωγή του. Κέρδισε τρία Παγκόσμια Κύπελλα με την Εθνική Βραζιλίας και δύο με τη Σάντος. Μετά το χιλιοστό του γκολ, δεν σταμάτησε να τα μετράει. Πήρε μέρος σε περισσότερους από χίλιους τριακόσιους αγώνες, σε ογδόντα χώρες, παίζοντας σε εξοντωτικό ρυθμό το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, κι έβαλε σχεδόν χίλια τριακόσια γκολ. Μια φορά σταμάτησε έναν πόλεμο: η Νιγηρία και η Μπιάφρα έκαναν ανακωχή για να τον δουν να παίζει.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Να τον δεις να παίζει άξιζε όντως μια ανακωχή, κι ακόμα περισσότερα. Οταν ο Πελέ έτρεχε, περνούσε μέσα από τους αντιπάλους του σαν μαχαίρι. Οταν σταματούσε, οι αντίπαλοι χάνονταν μέσα στους λαβύρινθους που ζωγράφιζαν τα πόδια του. Οταν πηδούσε, ήταν σαν να σκαρφάλωνε με σκάλα τον αέρα. Οταν εκτελούσε φάουλ, οι αντίπαλοι που σχημάτιζαν τείχος ήθελαν να σταθούν ανάποδα, με το πρόσωπο στραμμένο προς το τέρμα, για να μη χάσουν το γκολ. Είχε γεννηθεί σ’ ένα χαμόσπιτο, σ’ ένα απόμακρο χωριό, κι έφτασε στην κορυφή της δόξας και του πλούτου, όπου η είσοδος είναι απαγορευμένη για τους μαύρους. Εξω από τα γήπεδα, δεν χάρισε ποτέ λεπτό από τον χρόνο του, και ποτέ δεν έβγαλε ούτε ένα νόμισμα από το πορτοφόλι του. Ομως όσοι είχαμε την τύχη να τον δούμε να παίζει, λάβαμε δώρα σπάνιας ομορφιάς: στιγμές αθάνατες, που μας επιτρέπουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει αθανασία.

Στα μεθεόρτια Μουντιάλ του Μεξικού το 1970, στο καρναβάλι της νίκης, ο στρατηγός Μέντισι, δικτάτορας της Βραζιλίας, χάρισε λεφτά στους παίκτες, πόζαρε με το τρόπαιο στα χέρια, έκανε μάλιστα και μια κεφαλιά με την μπάλα μπροστά στις κάμερες. Ο ύμνος που είχε συντεθεί για την εθνική ομάδα, το Pra frente Brasil, έγινε η επίσημη μουσική της κυβέρνησης, ενώ η φωτογραφία του Πελέ, να ίπταται πάνω από το γρασίδι, συνόδευε στην τηλεόραση τα μηνύματα που ανακοίνωναν: Τίποτα πλέον δεν σταματά τη Βραζιλία. Οταν η Αργεντινή κέρδισε το Μουντιάλ του ’78, ο στρατηγός Βιντέλα χρησιμοποίησε με τα ίδια μηνύματα τη φωτογραφία του Κέμπες, που έμοιαζε ασυγκράτητος σαν λαίλαπα. Το ποδόσφαιρο είναι η πατρίδα, η εξουσία είναι το ποδόσφαιρο: Εγώ είμαι η πατρίδα, έλεγαν εκείνες οι στρατιωτικές δικτατορίες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Στο μεταξύ, ο στρατηγός Πινοτσέτ, ο ισχυρός άνδρας της Χιλής, έγινε πρόεδρος της Κόλο-Κόλο, της δημοφιλέστερης ομάδας της χώρας, και ο στρατηγός Γκαρσία Μέσα, που είχε πάρει την εξουσία στη Βολιβία, έγινε πρόεδρος της Βίλστερμαν, μιας ομάδας με πολλούς και ένθερμους οπαδούς. Το ποδόσφαιρο είναι ο λαός, η εξουσία είναι το ποδόσφαιρο: Εγώ είμαι ο λαός, έλεγαν εκείνες οι στρατιωτικές δικτατορίες.

Επιστροφή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970. Η Βραζιλία αντιμετώπιζε την Αγγλία. Ο Τοστάο δέχτηκε την μπάλα από τον Πάουλο Σέζαρ και προχώρησε όσο μπορούσε. Ολη η Αγγλία ήταν κλεισμένη στην περιοχή. Ακόμα και η βασίλισσα βρισκόταν εκεί. Ο Τοστάο αποφεύγει έναν, δύο, τρεις, και δίνει την μπάλα στον Πελέ. Τρεις παίκτες σπεύδουν να τον κλείσουν, ο Πελέ προσποιείται ότι θα κάνει κίνηση και τους εξουδετερώνει και τους τρεις, σταματάει απότομα, γυρνάει και αφήνει την μπάλα στα πόδια του επερχόμενου Ζαϊρζίνιο. Ο Ζαϊρζίνιο είχε μάθει να ξεμαρκάρεται στις πιο σκληρές συνοικίες του Ρίο ντε Ζανέιρο: πετάχτηκε σαν μαύρη σφαίρα, απέφυγε έναν Αγγλο, και η μπάλα, η λευκή σφαίρα, καρφώθηκε στα δίχτυα του Μπανκς. Ηταν το γκολ της νίκης. Η βραζιλιάνικη επίθεση, με ρυθμό γιορτής, είχε ελευθερωθεί από το μαρκάρισμα επτά αντιπάλων. Το ατσάλινο οχυρό είχε λιώσει κάτω από τον ζεστό άνεμο που φύσηξε από τον Νότο.

Κάλεσμα να πραγματοποιηθούν ανάλογες αυξήσεις σε αστυνομικούς, πυροσβέστες και λιμενικούς με αυτές που σημειώθηκαν στις Ένοπλες Δυνάμεις απηύθυναν ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Βασίλης Κικίλιας και ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης.

Ο κ. Κικίλιας, μιλώντας στην ΕΡΤ, υπογράμμισε πως «η κυβέρνηση πολύ σωστά έδωσε αυξήσεις στους ένστολους των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν μπορεί να γίνονται δαπάνες δισεκατομμυρίων ευρώ για τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό και να τον χειρίζονται οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων χωρίς να έχουν τις αυξήσεις που πρέπει. Πέραν αυτού, όμως, δεν υπάρχουν ένστολοι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Θα πρέπει να γίνουν ανάλογες αυξήσεις και στους αστυνομικούς μας και στους πυροσβέστες μας και στους λιμενικούς μας».

Συμπλήρωσε πως «το σύνολο όλων αυτών των ανδρών και γυναικών που απαρτίζουν τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, επιτελεί ύψιστο έργο. Είχα την τιμή να παλέψω με τους πυροσβέστες μας σε δυο αντιπυρικές περιόδους, στις πιο δύσκολες συνθήκες. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το αξίζουν και πρέπει να επιβραβευτούν. Όπως και οι αστυνομικοί μας, που το 2014, όταν ήμουν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αντιμετώπισαν στις πιο δύσκολες στιγμές και περιόδους που βίωσε η ελληνική κοινωνία, αγανακτισμένους, με μνημόνια, αντιμνημόνια κλπ. Και φυσικά, στα θαλάσσια σύνορά μας, στα 18.500 μίλια ακτογραμμής, οι λιμενικοί μας δίνουν μάχες μέρα-νύχτα, σε αντίξοες συνθήκες, για να σώσουν ανθρώπινες ζωές, παιδάκια, απροστάτευτες οικογένειες, αλλά και να υπερασπιστούν τα σύνορά μας ενάντια στην εγκληματικότητα, στο σύγχρονο έγκλημα και φυσικά να φροντίσουν σε κάθε λιμάνι το κομμάτι της ακτοπλοΐας, των επιβατών κ.ο.κ.».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); «Θα βρεθεί ο δημοσιονομικός χώρος»

Από την πλευρά του ο κ. Γεωργιάδης με ανάρτηση που πραγματοποίησε στο Χ επισήμανε ότι «η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη σέβεται όλους όσους φέρουν το εθνόσημο. Είναι βέβαιον ότι μετά τις αναγκαίες αυξήσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις θα βρεθεί ο δημοσιονομικός χώρος, για να ακολουθήσουν άμεσα οι αυξήσεις και για τα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ, του Λιμενικού και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Τιμή σε όσους τιμούν το Έθνος με τις υπηρεσίες τους».

Κικίλιας για ακτοπλοϊκά: Eπιμένουμε ως κυβέρνηση στην ελληνική οικογένεια

Αναφορικά με τις τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής  τόνισε στη συνέντευξη που παραχώρησε ότι δεν μπορεί να είναι πολυτέλεια για μια ελληνική οικογένεια να ταξιδεύει στα νησιά. Τόνισε ότι «επεξεργαζόμαστε με την Προεδρία της Κυβέρνησης και τα στελέχη του υπουργείου Οικονομικών, τον τρόπο με τον οποίο θα υποστηρίξουμε αυτήν τη δυνατότητα» είπε και πρόσθεσε ότι σε αυτό θα πρέπει να συμβάλει και ο ιδιωτικός τομέας.

«Ήδη, μεγάλη ακτοπλοϊκή εταιρεία ανακοίνωσε εκπτώσεις για τις ελληνικές οικογένειες τις ημέρες του Πάσχα. Φυσικά είναι ελεύθερη η οικονομία και ελεύθερη η αγορά, αλλά επιμένουμε ως κυβέρνηση στο κομμάτι της ελληνικής οικογένειας, των λαϊκών νοικοκυριών, της μεσαίας τάξης και αυτούς θα στηρίξουμε», συμπλήρωσε.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); «Τα θαλάσσια σύνορα θα τα φυλάμε αυτή είναι η δουλειά του Λιμενικού»

Σχετικά με τις μεταναστευτικές ροές, επισήμανε ότι «ζούμε σε ένα ασταθές και αβέβαιο περιβάλλον που, από μέρα σε μέρα, δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να αντιμετωπίσει. Η πρώτη εικόνα που έχω, είναι ότι γίνεται μια πολύ μεγάλη, οργανωμένη και δομημένη προσπάθεια από τα βορειοανατολικά σύνορά μας μέχρι και το νότιο κομμάτι του Αιγαίου σε ό,τι έχει να κάνει με τη φύλαξή τους, αλλά και με τη διάσωση ευπαθών ομάδων, σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, αλλά και όλες τις ανθρωπιστικές κανονιστικές διατάξεις. Αλλά τα θαλάσσια σύνορά μας θα τα φυλάμε και -δεν θέλω να το παρεξηγήσει κανένας αυτό- αυτή είναι η δουλειά του Λιμενικού Σώματος. Ακούσατε την εντολή του πρωθυπουργού για τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούμε στο συγκεκριμένο θέμα, με βάση τη φύλαξη των συνόρων μας και την αποτροπή εγκληματικών ή όποιων άλλων ενεργειών (σύγχρονο λαθρεμπόριο όπλων, ναρκωτικών κλπ). Πρέπει, σε ό,τι έχει να κάνει με το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, να κινήσουν οι επιστροφές. Αυτός είναι ο ρόλος και η αρμοδιότητα αυτού του υπουργείου. Του δικού μου είναι το Λιμενικό Σώμα, το οποίο έχει πολλές υποχρεώσεις σε όλη τη χώρα και στα λιμάνια της, αλλά το άλλο κομμάτι της φύλαξης των συνόρων υπάρχει».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

«Υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί οι οποίοι είναι για τα δύσκολα και κάποιοι άλλοι που είναι κρυπτόμενοι»

Ο κ. Κικίλιας υπογράμμισε ακόμη πως «βλέπω την κοινωνία και τα κόμματα να ζητούν, οι πολιτικοί και ειδικά οι υπουργοί, εάν και εφόσον υπάρχουν ενδείξεις ή αποχρώσεις ενδείξεων, να δικάζονται στον φυσικό τους δικαστή. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αφουγκραζόμενος την κοινωνία, βγήκε μπροστά και είπε «στόχος μου είναι η συνταγματική αναθεώρηση, να κινήσουμε αυτές τις διαδικασίες με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, προκειμένου αυτό να γίνει πραγματικότητα». Και όταν βρίσκεται ένας υπουργός, ο οποίος βγαίνει θαρραλέα και λέει «αυτό θέλει η ελληνική κοινωνία, αυτό συνταγματικά προκρίνει η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία και το ζητάνε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τρέξτε τις διαδικασίες προκειμένου να δικαστώ, αν και εφόσον, από τον φυσικό μου δικαστή», γίνεται ένας κακός χαμός«,

Τόνισε ακόμη πως «σε ό,τι έχει να κάνει με την κοινωνία και με τη δημοσκοπική, αν θέλετε, πίεση… Κοιτάξτε, υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί οι οποίοι είναι για τα δύσκολα και κάποιοι άλλοι που είναι κρυπτόμενοι. Υπάρχουν κάποιοι ακόμα, που εκμεταλλεύονται οπορτουνιστικά και λαϊκίστικα το momentum μιας εποχής, δεν έχουν προτάσεις και δεν μπορούν να συνεισφέρουν σε τίποτα στην ελληνική κοινωνία και στα προβλήματα της μεσαίας τάξης και των λαϊκών νοικοκυριών. Τάσσομαι, αναφανδόν υπέρ των πολιτικών αυτών, οι οποίοι με παρρησία υπερασπίζονται αυτό το οποίο θεωρούν δίκαιο. Και θεωρώ ότι ρίψασπις είναι αυτός ο οποίος κρύβεται πίσω από την οποιαδήποτε θέση του και ιδιότητά του και δεν παίρνει θέση στα μείζονα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία».

Είναι η φωνή που μας ενημερώνει τα βράδια της Παρασκευής, του Σαββάτου και της Κυριακής μέσα από τη συχνότητα του Mega. Ηρεμη δύναμη, η Κατερίνα Παναγοπούλου όταν παρουσιάζει το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού «Mega Γεγονότα», δεν ακολουθεί απλώς την επικαιρότητα αλλά την αποκωδικοποιεί με ψυχραιμία και σαφήνεια. Πίσω από το αυστηρό πλαίσιο του δελτίου, ωστόσο, κρύβεται μια γυναίκα με πάθος για ενημέρωση, κοφτερή ματιά κι αφοσίωση στη δημοσιογραφία, στοιχεία που φαίνονται επίσης στα άρθρα της στα «ΝΕΑ». Η Κατερίνα Παναγοπούλου άφησε για λίγο τη θέση τής ανκοργούμαν και μίλησε στα «Πρόσωπα» για το δελτίο ειδήσεων, την τηλεόραση και τη γυναικεία δυναμική.

Είστε το πρόσωπο του κεντρικού δελτίου του Mega από Παρασκευή έως Κυριακή, συνδυάζοντας εγκυρότητα, ψυχραιμία και γοητεία στον φακό. Θεωρείτε ότι αυτό είναι θέμα εμπειρίας ή προσωπικότητας;

Είναι θέμα σκληρής δουλειάς, προσπάθεια διαρκούς βελτίωσης και μηδενικού εφησυχασμού. Μπορεί να ακούγεται ως θεωρητικό σχήμα, όμως, όσο ταλέντο ή φυσικό χάρισμα και να έχεις, χωρίς δουλειά χάνονται. Προφανώς και με τα χρόνια έρχονται η εγκυρότητα και η ψυχραιμία στον χειρισμό δύσκολων καταστάσεων. Ομως θεωρώ πως αυτό που θα πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του είναι να διαγράψει τη δική του πορεία, χωρίς να αντιγράψει κάποιον, όσο κι αν τον θαύμασε ή εμπνεύστηκε από αυτόν. Η μοναδικότητα είναι που κάνει έναν άνθρωπο αλλά και έναν επαγγελματία να ξεχωρίσουν. Να δίνεις τη δική σου αξία στη θέση και όχι να αντλείς από τη θέση. Σε όλους τους τομείς της ζωής μου μού αρέσει να κάνω τα πράγματα «my way». Είναι βασικό χαρακτηριστικό μου. Αυτό βέβαια συνεπάγεται ότι δεν θα αρέσεις σε όλους, όμως όλοι θα αναγνωρίσουν τουλάχιστον ότι είσαι αυθεντικός.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Διανύετε ήδη τον πέμπτο χρόνο στο τιμόνι του δελτίου, το οποίο και τη φετινή σεζόν κάνει πρωταθλητισμό στην τηλεθέαση. Ποια θεωρείτε ότι είναι η πιο σημαντική προσωπική σας συμβολή στην επιτυχία του;

Το δελτίο ειδήσεων είναι ομαδική δουλειά. Εάν ο παρουσιαστής πιστέψει πως το δελτίο πηγαίνει καλά μόνο εξαιτίας του, έχει χάσει το νόημα. Αυτό που προσωπικά προσπαθώ είναι να λεκτικοποιώ αυτό που θα νιώσει ο τηλεθεατής ακούγοντας την είδηση. Να εκφράσω τη φωνή του. Προσοχή όμως, όχι απαραίτητα αυτών που καμώνονται ότι αποτελούν την πλειοψηφία. Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι μπερδευόμαστε και νομίζουμε πως είναι πιο πολλοί αυτοί που φωνάζουν πιο δυνατά. Υποκύπτουμε στην παγίδα του λαϊκισμού, των αβασάνιστων συμπερασμάτων, στην άκριτη στήριξη κάθε σηκωμένης γροθιάς. Σιχαίνομαι – και έχω πλήρη επίγνωση της έντασης της λέξης που χρησιμοποιώ – τον λαϊκισμό. Μπορεί λαϊκίζοντας να κερδίσεις πρόσκαιρα δημοφιλία, όμως εάν δεν υποκύψεις κερδίζεις σε βάθος χρόνου εγκυρότητα. Πάντα πίστευα πως ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι χρήσιμος, όχι ευχάριστος. Δεν πρέπει να προσπαθεί να κερδίζει οπαδούς, αλλά τηλεθεατές που θα γνωρίζουν πως θα ακούσουν την αλήθεια, ακόμα και τη δυσάρεστη. Δεν θα ικανοποιήσουν απλά το θυμικό τους. Με αυτό ως αρχή, ένιωσα τεράστια χαρά όταν το δελτίο την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου έσπασε ρεκόρ, συγκεντρώνοντας τους περισσότερους τηλεθεατές που έχει συγκεντρώσει κεντρικό δελτίο οποιασδήποτε ημέρας οποιουδήποτε καναλιού από την έναρξη της σεζόν τον Σεπτέμβριο. Το λέω με ενθουσιασμό μικρού παιδιού!

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Στη σημερινή εποχή της ταχύτητας, των social media και συχνά των fake news, τι κάνει έναν παρουσιαστή ειδήσεων πραγματικά αξιόπιστο στα μάτια του κόσμου;googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Να μην παρασύρεται από τα social media και την ταχύτητα! Να μην επηρεάζεται από κραυγές – που τις περισσότερες φορές είναι υποκινούμενες και υποβολιμαίες – και να έχει την ψυχραιμία να ψάχνει σε βάθος. Εν ολίγοις, να μη συμπεριφέρεται σαν χρήστης των social media όπου όλοι είμαστε γνώστες των πάντων. Μιλάμε σαν δικαστές, εισαγγελείς, πραγματογνώμονες, κρίνουμε χωρίς επαρκή γνώση ή κατάρτιση και βγάζουμε συμπεράσματα ως ειδήμονες σε πεδία τα οποία εκ των πραγμάτων δεν γνωρίζουμε.

Σας έχουμε συνηθίσει σε ένα στιβαρό και σοβαρό ρόλο στην ενημέρωση. Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε μια εκπομπή που θα απαιτούσε μεγαλύτερη χαλαρότητα και ψυχαγωγία;

Κόντρα στο κλισέ «ποτέ μη λες ποτέ», απαντώ με απόλυτη βεβαιότητα «ποτέ»! Ακόμα και με τους δικούς μου ανθρώπους στις πιο χαλαρές στιγμές που θα φάμε, θα βγούμε, οι συζητήσεις περιστρέφονται πάντα γύρω από τηhard core ενημέρωση!

Η τηλεόραση είναι ένα απαιτητικό μέσο. Εχετε κάνει θυσίες για να φτάσετε στο υψηλό επίπεδο που βρίσκεστε σήμερα;

Ισως δεν τις αντιλαμβάνομαι ως θυσίες γιατί είμαι άνθρωπος που στο τέλος της ημέρας θα κάνει αυτό που θέλει. Ωστόσο, ναι, θα έλεγα πως έχω περιχαρακώσει αυστηρά τον χώρο της ιδιωτικής μου ζωής. Δεν θα είμαι τελείως χαλαρή όταν βγω έξω, ούτε θα φωτογραφιστώ συνειδητά με κάποια σχέση μου, ούτε θα ποστάρω σταsocial media φωτογραφία π.χ. με μαγιό. Για να μηνπαρεξηγηθώ, όμως, δεν πιστεύω ότι η σοβαρότητα θέλει ενδυματολογικά ή στυλιστικά πιστοποιητικά. Αλλο σοβαρότητα, άλλο σοβαροφάνεια.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Η αυτοπεποίθηση είναι βασικό στοιχείο της γυναικείας δύναμης. Ποιο είναι το δικό σας «μυστικό» για να νιώθετε σίγουρη για τον εαυτό σας;

Τα μάτια των δικών μου ανθρώπων. Εάν βλέπω την αποδοχή, θαυμασμό και την αγάπη τους, μπορώ να κινήσω βουνά.

Εκτός από το δελτίο ειδήσεων, αρθρογραφείτε επίσης στα «ΝΕΑ». Οταν γράφετε ένα άρθρο, «μιλάει» περισσότερο η δημοσιογράφος Κατερίνα Παναγοπούλου ή ο ψυχισμός σας;

Η εφημερίδα είναι για τον δημοσιογράφο ό,τι είναι το θέατρο για τον ηθοποιό. Από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος, πάντα, ταυτόχρονα με ό,τι άλλο έκανα – ραδιόφωνο ή τηλεόραση –, αρθρογραφούσα. Η εφημερίδα δίνει τον χώρο και τον χρόνο να αναπτύξεις σε βάθος κάτι που η ταχύτητα ενός ηλεκτρονικού Μέσου δεν το επιτρέπει. Επίσης, όταν παρουσιάζω το δελτίο ειδήσεων, δεν ξεχνώ στιγμή ότι εκείνη την ώρα δεν μιλάει μόνο η Κατερίνα Παναγοπούλου, αλλά και η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων τουMega. Δεν μιλάω μόνο ως Κατερίνα, σεβόμενη το κανάλι αλλά και την ομάδα που εκπροσωπώ εκείνη τη στιγμή, η οποία δεν είναι υποχρεωτικό να έχει τη δική μου γνώμη. Συνεπώς, απαγορεύω στον εαυτό μου να παρασυρθεί από προσωπικές απόψεις στην παρουσίαση της είδησης. Αντίθετα, στην εφημερίδα, όπου η στήλη είναι προσωπική, έχω το προνόμιο να εκφράσω αναλυτικά όλα όσα πιστεύω ως Κατερίνα, να γίνω εξαιρετικά αιχμηρή, δυσάρεστη ή αντιδημοφιλής. Αλλωστε, αρκετές φορές οι απόψεις που εκφράζω είναι μειοψηφικές, κάτι που ουδόλως θεωρώ πρόβλημα, πολλώ δε μάλλον όταν συν τω χρόνω βλέπω ότι συμφωνούμε όλο και περισσότεροι.

Αν σας ζητούσαν να γράψετε ένα άρθρο για τον εαυτό σας, ποιον τίτλο θα του δίνατε;

Θα διαλέξω τίτλους δύο τραγουδιών που ανάλογα με την περίοδο που διανύω με εκφράζουν απόλυτα: «Ι’m unstoppable» και «Ι will survive!».

Για πόλεμο μαθαίνουν στα ρωσικά σχολεία οι μαθητές, αλλά για ποιον πόλεμο; Αυτόν που η κυβέρνηση Πούτιν θεωρεί ότι ξεκίνησαν οι δυνάμεις των «νεοναζί» της Ουκρανίας; Αυτόν που στέλνει στο πεδίο τους συμμαθητές τους για να τρέχουν στη συνέχεια εκείνοι στα μνήματα; Ή εκείνον που πρέπει πάση θυσία να μην αποκτήσει «ορατότητα» διατηρώντας τη Μόσχα στην απολυταρχική ασφάλειά της; Ο εκπαιδευτικός Πάσα Ταλάνκιν, υποδυόμενος τον υπεύθυνο οπτικοακουστικού υλικού, κινηματογραφεί κρυφά για εκατοντάδες ώρες όσα συμβαίνουν στα μαθήματα και στους διαδρόμους του λυκείου στο χωριό Καραμπάς μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022. Το αποτέλεσμα είναι έξι σκληροί δίσκοι τους οποίους παρέδωσε στον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Μπορενστάιν για να συν-δημιουργήσουν το ντοκιμαντέρ «Mr Nobody Against Putin», το οποίο παρακολουθήσαμε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (6-16 Μαρτίου). Στις πρώτες εβδομάδες της εισβολής εισάγεται μια νέα πολιτική πατριωτικής εκπαίδευσης και ο Ταλάνκιν, προσπαθώντας να διαχειριστεί την ενοχή του, αποφασίζει να καταγράψει τους τρόπους με τους οποίους ο πόλεμος αλλάζει το σχολείο, τη ζωή και τους συμπατριώτες του, ενώ τελικά αναγκάζεται να σχεδιάσει μια επικίνδυνη απόδραση από τη Ρωσία. Για το ντοκιμαντέρ, το οποίο έτυχε θερμής υποδοχής, μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Μπορενστάιν.

Γιατί πιστεύεις ότι ο ήρωάς σου αποφάσισε να πάει κόντρα στο ρεύμα στη Ρωσία; Ποιο ήταν το βαθύτερο κίνητρό του;

Οταν άρχισα να μιλάω για πρώτη φορά με τον Πάσα, μου είπε ότι κίνητρό του ήταν να δημιουργήσει ένα ιστορικό αρχείο για το τι συνέβαινε στο σχολείο του. Ανέφερε επίσης ότι ήθελε αυτός ο σκληρός δίσκος να χρησιμεύσει ως υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση που θα μπορούσε να μοιραστεί με τους συναδέλφους του και άλλους δασκάλους σε ολόκληρη τη Ρωσία στο μέλλον, ωθώντας τους να αναλογιστούν τη δική τους συνενοχή σε ό,τι συνέβαινε στα παιδιά μέσα στην πατρίδα τους. Αφορούσε λοιπόν τη μνήμη και την ευθύνη, όχι μόνο για το κράτος αλλά και για τους απλούς Ρώσους.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Παρακολουθούμε έναν άνθρωπο που αγαπά την πατρίδα του, αλλά αισθάνεται ότι πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα ενάντια στο καθεστώς του Πούτιν. Πόσο διάχυτο και συνηθισμένο είναι αυτό το συναίσθημα στη σύγχρονη Ρωσία;

Είτε στις ΗΠΑ είτε στο Ισραήλ είτε στη Ρωσία οι γονείς συχνά αισθάνονται άβολα με την ιδέα της εμπλοκής των νέων στον πόλεμο. Κρίνοντας από τη μαζική αντίδραση στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης – και τα εκπληκτικά θετικά σχόλια από αμέτρητους Ρώσους στο Διαδίκτυο – φαίνεται ότι η στάση του Πάσα είναι ευρέως διαδεδομένη, τουλάχιστον μεταξύ εκείνων που αισθάνονται ικανοί να την εκφράσουν. Φυσικά σε μια χώρα όπου η κοινή γνώμη διαμορφώνεται από τον κρατικό έλεγχο και την καταστολή, είναι δύσκολο να μετρηθεί η πλήρης έκταση αυτών των συναισθημάτων. Ωστόσο, η κλίμακα της απάντησης υποδηλώνει ότι ο Πάσα δεν είναι μόνος. Γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτή η ταινία αποτελεί μοναδικό κίνδυνο για το καθεστώς. Αυτό που ανάγκασε τον Πάσα να κάνει το βήμα είναι η κατάφωρη υπέρβαση μιας προφανούς και καθολικής ηθικής κόκκινης γραμμής.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην αποφυγή του συναισθηματισμού ή ενός διδακτικού τόνου στην ταινία;googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Η διαδικασία συγγραφής ακολούθησε έναν απλό στόχο: να «συνδέσει» τους θεατές με την οπτική γωνία του Πάσα, να τους οδηγήσει να νιώσουν αυτό που νιώθει. Ο Πάσα είναι συναισθηματικός άνθρωπος. Νοιάζεται βαθιά για την τάξη του, τους μαθητές του και το Καραμπάς – ειδικά όταν αντιμετωπίζει την αποκαρδιωτική ανάγκη να τους αφήσει όλους πίσω. Το να απογυμνώσει η ταινία αυτά τα συναισθήματα για χάρη της αισθητικής θα σήμαινε ότι αγνοούσε το πιο ουσιαστικό μέρος της ιστορίας. Η αποφυγή του διδακτισμού είναι σημαντική για μένα, αν και ίσως τον ορίζω με τον δικό μου τρόπο. Δεν υπάρχουν ειδικοί ή επίσημοι σε αυτή την ταινία, αλλά εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν προσποιείται πως είναι ουδέτερη – μια επιλογή που έχω κάνει στη δημιουργία ταινιών μου για την οποία νιώθω όλο και πιο άβολα. Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι η χρήση του voice over είναι διδακτική, αλλά αξίζει να ληφθεί υπόψη ότι η vérité αισθητική – μια αισθητική και τίποτα περισσότερο – εμπλέκεται επίσης με τη δική της μορφή διδακτισμού παρουσιάζοντας αυτό που προσφέρει ως αφιλτράριστη πρόσβαση στην πραγματικότητα. Φυσικά, καμία ταινία δεν μπορεί να είναι εντελώς απαλλαγμένη από στυλιζάρισμα ή ερμηνεία των γεγονότων. Στη δική μου υπάρχει μια σκόπιμα ανοιχτή θέση, που ενθαρρύνει τους θεατές να δουν την προοπτική γι’ αυτό που είναι: μια άποψη παρά μια απόλυτη αλήθεια. Πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση αποφεύγει τον διδακτισμό, ενώ παραμένει ειλικρινής σχετικά με την υποκειμενικότητα της ταινίας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Με ποια παράδοση ή «κουλτούρα» ντοκιμαντέρ αισθάνεστε πιο κοντά;

Λατρεύω την παράδοση του Τζον Γκρίρσον (σ.σ.: σκωτσέζος ντοκιμαντερίστας που γύρισε φιλμ στις αρχές του 20ού αιώνα). Συνιστώ ανεπιφύλακτα το «Hitchcock on Grierson», όπου ο Χίτσκοκ μιλάει για το έργο του. Σε ταινίες όπως το «Night Mail» ο Γκρίρσον και οι συνεργάτες του δημιούργησαν εκπληκτικά καλλιτεχνικές ταινίες στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, χρησιμοποιώντας ριζοσπαστικές τεχνικές με τρόπους που σπάνια βλέπουμε σήμερα. Ωστόσο, τα έκαναν όλα αυτά ενώ απέρριψαν την ίδια την ιδέα της «καλλιτεχνικής ταινίας». Συμμερίζομαι την πεποίθησή τους ότι τα ντοκιμαντέρ πρέπει να έχουν κοινωνική συνείδηση και να καθοδηγούνται από μια αίσθηση αποστολής. Πιστεύω δε ότι η ύπαρξη μιας ισχυρής αποστολής είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να εμπνεύσει κανείς τη δημιουργικότητα και την καλλιτεχνική καινοτομία. Φυσικά, αυτή είναι μόνο μία προσέγγιση μεταξύ πολλών, αλλά θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα επιτακτική.

Οι απίθανες δυνατότητες που γεννιούνται από τη σύγκλιση της μουσικής και της τεχνητής νοημοσύνης ανατρέπουν τα δεδομένα της δημιουργίας όπως τη γνωρίζουμε. Το Somax 2, μια τολμηρή συνεργασία του IRCAM και του Εργαστηρίου Μουσικής Ακουστικής και Τεχνολογίας (LABMAT) του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, φέρνει στο Μέγαρο Μουσικής μια νέα εμπειρία πέρα από τα όρια της φαντασίας. Συνομιλώντας με τον δημιουργό του καινοτόμου έργου, Ζεράρ Ασαγιάγκ, ερευνητή και διευθυντή του IRCAM, αποκαλύπτεται το μαγευτικό σύμπαν του Somax 2, που υπόσχεται να μεταμορφώσει την τέχνη της μουσικής σύνθεσης με έναν τρόπο που ούτε φανταζόμασταν μέχρι τώρα.

Το IRCAM φέρνει νέες προσεγγίσεις στην καλλιτεχνική δημιουργία. Πώς όμως προέκυψε η ιδέα του Somax 2 και ποια ήταν η βασική έμπνευση πίσω από την ανάπτυξή του;

Το Somax 2 είναι το αποτέλεσμα του έργου ERC REACH (reach. ircam. fr) και αξιοποιεί έρευνες που ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με το OMax, το πρώτο σύστημα αυτοσχεδιασμού ανθρώπου – μηχανής που ανέπτυξα στο IRCAM. Το OMax προσομοίωνε έναν αυτοσχεδιαστή μουσικό, αντιγράφοντας την ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί μουσική σε πραγματικό χρόνο. Η κύρια έμπνευση πίσω από το Somax 2 ήταν να πάμε ένα βήμα παραπέρα, προσθέτοντας την ικανότητα του συστήματος να αντιδρά άμεσα και φυσικά στις αλλαγές του μουσικού περιβάλλοντος. Αυτή η αντιδραστικότητα δημιουργεί ένα νέο επίπεδο αλληλεπίδρασης με τον μουσικό, προσφέροντας πραγματική συνεργασία και συνεχή εξερεύνηση. Η καινοτομία του Somax 2 είναι ότι προσθέτει μια νέα διάσταση στην «αντιδραστικότητα». Αυτό σημαίνει ότι το σύστημα καθοδηγεί τη μουσική του πλοήγηση ανάλογα με τις αλλαγές στο ηχητικό περιβάλλον, ανταποκρινόμενο σε αυτές με φυσικό και άμεσο τρόπο. Αυτή η δυνατότητα ανεβάζει το λογισμικό αυτοσχεδιασμού σε νέα ύψη, αφού το Somax 2 φαίνεται να «ακούει» πραγματικά όσα συμβαίνουν σε κάθε στιγμή της μουσικής δημιουργίας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Εχετε αφιερώσει μεγάλο μέρος της καριέρας σας στην έρευνα της τεχνητής νοημοσύνης στη μουσική. Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε σε αυτόν τον τομέα;

Η πρόκληση της δημιουργίας συστημάτων που να μπορούν να προσομοιώνουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, και πιο συγκεκριμένα, τη δημιουργική διαδικασία στη μουσική. Οπως αναφέρει ο μουσικός και στοχαστής Robert Ostertag, η τεχνητή νοημοσύνη καθορίζεται από την ικανότητα να προσομοιώνει λειτουργίες του ανθρώπινου νου που είναι ακόμα ανεξήγητες για τη μηχανή. Το να προσπαθήσουμε να δώσουμε στη μηχανή τη δυνατότητα να δημιουργεί μουσική ή να συνεργάζεται με ανθρώπους αποτελεί μια συνεχώς εξελισσόμενη διαδικασία. Κάθε μικρό βήμα στην κατανόηση αυτής της διαδικασίας με συναρπάζει και οδηγεί την επιστήμη των υπολογιστών σε νέα ύψη.

Πώς ακριβώς το Somax 2 ακούει, κατανοεί και αλληλεπιδρά με τους μουσικούς σε πραγματικό χρόνο;googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Είναι ένα αντιδραστικό σύστημα συν-δημιουργίας που κληρονομεί τις βασικές αρχές του Omax. Εχει τέσσερα κύρια στάδια: ακρόαση, μάθηση, μοντελοποίηση και δημιουργία. Ακούει συνεχώς τις μουσικές πληροφορίες που προέρχονται από τους μουσικούς και τις αναλύει με βάση χαρακτηριστικά όπως το ύψος, το αρμονικό περίγραμμα και η χροιά. Αυτές οι πληροφορίες μετατρέπονται σε περιγραφικούς παράγοντες που καθορίζουν τη μουσική αντίδραση του Somax 2. Το σύστημα διασχίζει έναν στυλιστικό «χάρτη» της μουσικής μνήμης, αντιδρώντας άμεσα στην αλληλεπίδραση με τους μουσικούς. Ετσι, το Somax 2 διαμορφώνει το μουσικό του ύφος, ενώ ταυτόχρονα επηρεάζεται από το τι συμβαίνει γύρω του.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ποιες είναι οι κύριες διαφορές του Somax 2 σε σχέση με άλλα μουσικά συστήματα τεχνητής νοημοσύνης; Τι το καθιστά μοναδικό στη συνεργασία με τους μουσικούς;

Τα περισσότερα μουσικά συστήματα τεχνητής νοημοσύνης προσπαθούν να δημιουργήσουν μουσικά κομμάτια σύμφωνα με προκαθορισμένες προδιαγραφές και με στόχο τη «δημιουργικότητα» της μηχανής. Στο Somax 2, όμως, δεν μας ενδιαφέρει η μηχανή να είναι αυτόνομα δημιουργική, αλλά πώς αυτή αλληλεπιδρά και συνεργάζεται με τους μουσικούς. Η έννοια της συν-δημιουργικότητας είναι αυτή που καθορίζει τη μοναδικότητά του. Το Somax 2 είναι ένα σύστημα «ανάδυσης», όπου η μουσική συνεργασία αναπτύσσεται μέσα από τη σύνθεση ανθρώπου και μηχανής, δημιουργώντας μια νέα, δυναμική μουσική πραγματικότητα. Ο μουσικός και η μηχανή συνδιαλέγονται και συνδημιουργούν, αναπτύσσοντας συνεχώς νέες μουσικές ιδέες σε πραγματικό χρόνο.

Ποιες δυνατότητες έχει το Somax 2 να ενσωματώσει νέες μουσικές φόρμες και τεχνολογίες;

Το Somax 2 είναι ένας καθρέφτης της σύγχρονης μουσικής πραγματικότητας, συνδυάζοντας την παράδοση της μουσικής με τις σύγχρονες τεχνολογίες. Μέσω της αλληλεπίδρασης με τους μουσικούς, μπορεί να ενσωματώσει ποικίλες μουσικές φόρμες, όπως τζαζ, ροκ, μουσική του κόσμου και κλασική μουσική, και να δημιουργήσει νέες συνθέσεις που δεν θα ήταν δυνατές χωρίς την παρουσία της τεχνητής νοημοσύνης. Οι τεχνολογίες του Somax 2 δίνουν στους μουσικούς τη δυνατότητα να πειραματιστούν με τις δυνατότητες της μηχανής, να συνθέσουν και να αυτοσχεδιάσουν με τρόπους που αναδεικνύουν τη δυναμική του διαλόγου και της αμοιβαίας επιρροής. Η παρουσίαση του Somax 2 στην Ελλάδα, στην εκδήλωση του IRCAM στο Μέγαρο Μουσικής, θα επιτρέψει στο κοινό να βιώσει τη συνεργασία μεταξύ ανθρώπινης και μηχανικής δημιουργίας, προσφέροντας μια ματιά στο μέλλον της μουσικής τεχνολογίας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Ποιες πιστεύετε ότι θα είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις για τη μουσική μέσα από την τεχνητή νοημοσύνη;

Η σχέση της μουσικής με τους υπολογισμούς έχει μακρά ιστορία, από τον Πυθαγόρα μέχρι τον Euler (σ.σ.: (Leonhard Euler, 15 Απριλίου 1707 – 18 Σεπτεμβρίου 1783), από τον Ξενάκη μέχρι όσα βλέπουμε σήμερα με την τεχνητή νοημοσύνη. Οπως είχε πει ο Λάιμπνιτς, «η μουσική είναι μια άσκηση μυστικής αριθμητικής και αυτός που ασχολείται με αυτήν δεν γνωρίζει ότι χειρίζεται αριθμούς». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μουσική ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ψηφιακή νοημοσύνη και ότι οι τρέχουσες εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη είναι απλώς η φυσική συνέχεια αυτής της σχέσης. Η προσέγγισή μας, λοιπόν, ήταν να αφήσουμε τη μουσική και τους μουσικούς να μας καθοδηγήσουν, ακολουθώντας τον δρόμο της ανανέωσης των μορφών και των υλικών, κάτι που πάντα συνέβαινε στις αισθητικές εξελίξεις.

Η «Λουτσία ντι Λαμερμούρ», ένα από τα αριστουργήματα του ρομαντικού μπελ κάντο, επιστρέφει στην Εθνική Λυρική Σκηνή από τις 6 Απριλίου σε μια μεγάλη συμπαραγωγή με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου που συνδυάζει τη μουσική δεξιοτεχνία του Γκαετάνο Ντονιτσέτι με μια σύγχρονη, φεμινιστική ματιά στη σκηνοθεσία της διεθνούς φήμης βρετανίδας σκηνοθέτριας Κέιτι Μίτσελ. Γνωστή για τη μοναδική της ικανότητα να φέρνει στο προσκήνιο τη γυναικεία οπτική και να ανατρέπει τα καθιερωμένα αφηγηματικά μοτίβα, η Μίτσελ καταθέτει τη δική της ερμηνεία στο έργο, μετατοπίζοντας την οπτική από τον ανδρικό κόσμο της βίας και της τιμής, στη σιωπηλή, καταπιεσμένη πραγματικότητα των γυναικών του 19ου αιώνα. Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η νεαρή Λουτσία, η οποία ερωτεύεται έναν άνδρα για τον οποίο ο αδερφός της νιώθει άσβεστο μίσος και την αναγκάζει να παντρευτεί κάποιον άλλον, οδηγώντας την στην τρέλα. Με μια κινηματογραφική προσέγγιση, ένα σκηνικό που αποκαλύπτει όσα συνήθως μένουν κρυφά και μια αφήγηση που επαναδιαπραγματεύεται τη μοίρα της Λουτσία σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού, η παράσταση που ενθουσίασε το Λονδίνο και την Αθήνα το 2018, αναβιώνει. Με αυτή την αφορμή, η Κέιτι Μίτσελ μίλησε στα «Πρόσωπα».

Η παράσταση στην πρώτη της παρουσίαση στην Αθήνα και στο Λονδίνο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα στοιχεία που την έκαναν τόσο δημοφιλή;

Νομίζω ότι δεν ήταν πολύ επιτυχημένη όταν έκανε πρεμιέρα στη Βασιλική Οπερα. Θυμάμαι ότι με αποδοκίμασαν όταν ανέβηκα στη σκηνή, οπότε οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ανάμεικτες. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό άλλαξε και νομίζω ότι ο λόγος που η παραγωγή λειτουργεί είναι επειδή προσπαθεί να εξηγήσει πώς η Λουτσία τρελάθηκε. Στο αρχικό λιμπρέτο, η Λουτσία μεταπηδά από το να είναι εντελώς λογική στο να είναι εντελώς τρελή. Η δική μας παραγωγή προσπαθεί να δείξει το ταξίδι προς την τρέλα ή, πιο συγκεκριμένα, προς ένα ψυχωτικό επεισόδιο. Κλινικά μιλώντας, παθαίνει ψυχωτικό επεισόδιο, οπότε η παραγωγή προσπαθεί να δείξει όλο το ταξίδι της ζωής αυτής της γυναίκας για να εξηγήσει με σύγχρονους όρους γιατί, στην τελευταία σκηνή, παθαίνει ψυχωτικό επεισόδιο. Επίσης, επειδή έχουμε διαχωρισμένη οθόνη, είμαστε με τη Λουτσία όλη την ώρα. Κι αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό, νομίζω για τους θεατές, το να είναι στο ταξίδι συνεχώς μαζί της, βλέποντας την εξέλιξη του τραύματός της.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Οταν σκηνοθετείτε μια κλασική όπερα όπως η «Λουτσία ντι Λαμερμούρ», αισθάνεστε περισσότερο σαν αρχαιολόγος που ανακαλύπτει το πρωτογενές υλικό ή σαν αρχιτέκτονας που το ξαναχτίζει με νέα υλικά;

Τι υπέροχη ερώτηση! Νομίζω ότι αισθάνομαι περισσότερο σαν αρχιτέκτονας που το ξαναχτίζει με νέα υλικά. Ετσι, το σκηνικό επικαλύπτει το αρχικό λιμπρέτο και αλλάζει την ιστορία ή αλλάζει τα βήματα της ιστορίας. Δεν είμαι αρχαιολόγος, είμαι αρχιτέκτονας. Αλλά είμαι μια φεμινίστρια αρχιτέκτονας, όχι ένας άνδρας αρχαιολόγος.

Η «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» είναι μια όπερα γεμάτη βία, πάθος και καταπίεση. Πιστεύετε ότι είναι μια ρομαντική τραγωδία ή μια ιστορία γυναικείας καταπίεσης;googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Νομίζω ότι ξέρετε ποια θα είναι η απάντησή μου. Μια ιστορία γυναικείας καταπίεσης. Υποθέτω ότι κάθε ιστορική περίοδος στην οποία παίζεται η όπερα θα τη βλέπει διαφορετικά. Κάθε ιστορική περίοδος θα φέρει τις δικές της ευαισθησίες για το πώς θα τη δει. Αλλά σίγουρα τώρα όποιος τη δει θα το κάνει ως μια ιστορία τρομερής καταπίεσης του κεντρικού γυναικείου χαρακτήρα, γιατί αυτή είναι η σύγχρονη ευαισθησία μας, όταν διαβάζουμε παλιό υλικό με τον σύγχρονο φακό μας.

Πιστεύετε ότι η όπερα ως είδος έχει ενισχύσει ή καταρρίψει τα στερεότυπα σχετικά με τις γυναικείες φιγούρες και την ψυχολογία τους;googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Πολλές από τις όπερες τη στιγμή που γράφτηκαν ήταν αρκετά ριζοσπαστικές ως προς τον τρόπο με τον οποίο εστίαζαν την εμπειρία των περιθωριοποιημένων γυναικών. Αλλά για το μεγαλύτερο μέρος του κανόνα των 35 έως 37 οπερών που παίζονται τακτικά σε όλο τον κόσμο, αυτές οι όπερες σήμερα δεν είναι επικαιροποιημένες για την πολιτική των φύλων.

Είναι σωστό να κρίνουμε αυτές τις όπερες μέσα από τη σημερινή οπτική γωνία;

Κατά κάποιον τρόπο, το αν το κάνουμε ή όχι είναι άσχετο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα λιμπρέτα και οι ιστορίες είναι συχνά μισογυνικές κι αν δεν το αντιμετωπίσουμε αυτό, τότε θα μπορούσαμε να τα κανονικοποιήσουμε. Καθώς κινούνται μέσα στον χρόνο, μεταφέρουν αυτά τα προβλήματα μαζί τους, τον ρατσισμό, τον μισογυνισμό, τον μισαναπηρισμό, και πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε. Διαφορετικά κανονικοποιούμε τον μισογυνισμό ή τον ρατσισμό. Παρόλο που η μουσική είναι όμορφη, οι ιστορίες περιέχουν πολύ τοξικό υλικό, κι αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί. Είναι λυπηρό, αλλά αυτό συμβαίνει. Συχνά περιγράφω ότι  μεταφέρουμε αυτές τις όπερες μέσα στον χρόνο σαν δέντρα όπου μεταφέρουμε όλα αυτά τα όμορφα μουσικά φύλλα και κλαδιά αλλά φέρνουμε κι αυτές τις τοξικές ρίζες. Και έτσι, όταν τις ξαναφυτεύουμε στην εποχή μας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τοξικές διαδρομές, όπως ο μισογυνισμός ή ο ρατσισμός ή ο μισαναπηρισμός. Αν δεν το κάνουμε, δεν κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στο κοινό μας και την κοινωνία στην οποία ζούμε. Γιατί πολύ λίγες από αυτές τις ιστορίες θα ανέβαιναν ποτέ στο θέατρο. Στην πραγματικότητα, αν ανέβαιναν, θα υπήρχαν εξεγέρσεις, αφού είναι τόσο απαράδεκτες από άποψη πολιτικής φύλου.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Πώς μιλάει η Λουτσία για το σήμερα; Μπορεί μια ηρωίδα του 19ου αιώνα να γίνει πρότυπο για τις σημερινές γυναίκες;

Δεν είναι ένα ιδανικό σύμβολο. Δεν είναι το είδος του συμβόλου που θα ήθελα η κόρη μου, η οποία είναι 19 ετών, και η γενιά της να πιστεύει ότι είναι μια θετική εκδοχή τού να είσαι γυναίκα. Είναι μια αρκετά αρνητική ιστορία. Αλλά νομίζω ότι με τον τρόπο που εμείς την ανεβάζουμε, τουλάχιστον μας κάνει να καταλάβουμε γιατί έκανε αυτό που έκανε με έναν πιο προσεκτικό και σύγχρονο τρόπο. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι μια σπουδαία ιστορία για να την πούμε σε μια γενιά νέων γυναικών σήμερα. Δεν αποτελεί πρότυπο δράσης ή δύναμης ή ενδυνάμωσης. Προβάλλει την κατάθλιψη, την απελπισία και τα προβλήματα ψυχικής υγείας. Οπότε νομίζω ότι ο λόγος που το ερώτημα είναι τόσο ενδιαφέρον είναι επειδή αναρωτηθήκαμε πολύ αν θα πρέπει να κρατήσουμε την ιστορία του 19ου αιώνα ή θα πρέπει να την κάνουμε σύγχρονη. Και δεν μπορούσαμε να την κάνουμε σύγχρονη επειδή τόσα πολλά στοιχεία κρατούσαν την ιστορία στην ιστορική της περίοδο. Ισως αυτή η ιστορία που τελικά αφηγείται να είναι ότι ακόμη και οι γυναίκες στο παρελθόν έδωσαν τις ίδιες μάχες που δίνουμε εμείς τώρα.

Οσον αφορά τη διανοητική κατάρρευση της Λουτσία, πιστεύετε ότι η κοινωνία την ωθεί στην τρέλα ή ότι είναι ένας τρόπος να ξεφύγει από τη δύσκολη πραγματικότητα στην οποία ζει;

Η ψυχική της κατάρρευση προκαλείται από ένα καταχρηστικό πατριαρχικό σύστημα. Αυτή είναι μια ιστορία για μια γυναίκα που ερωτεύεται έναν άντρα αλλά ο αδελφός της δεν την αφήνει να είναι μαζί του και την αναγκάζει να παντρευτεί κάποιον άλλο που δεν αγαπάει. Ως προς την ισορροπία, το 40% της ιστορίας αφορά την αγάπη και το 60% αφορά την πατριαρχική καταπίεση και κακοποίηση.

Πιστεύετε ότι ο έρωτας μπορεί πράγματι να αποτελέσει όχημα προς την ελευθερία ή δεσμεύεται πάντα από κοινωνικούς, πολιτικούς και οικογενειακούς παράγοντες;

Το δεύτερο. Αγαπάμε πάντα μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Οσο κι αν θέλουμε κάποιον, μερικές φορές, το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο καθιστά πολύ δύσκολο να είμαστε με αυτό το άτομο.

Αν η αγάπη υποτίθεται ότι ενώνει τους ανθρώπους, γιατί καταλήγει τόσο συχνά να τους χωρίζει πληγώνοντας και καταστρέφοντάς τους;

Δεν ξέρω. Απλώς νιώθω ότι είναι τόσο λυπηρό το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν ελεύθερα όποιον θέλουν και ότι η κοινωνία στέκεται εμπόδιο. Αν σκεφτούμε τώρα τι κάνει ο πρόεδρος Τραμπ στην κοινότητα των διεμφυλικών και των δυαδικών ατόμων, σε όλους τους ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, είναι απαίσιο! Νομίζω ότι είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν όποιον θέλουν και οι δομές στέκονται στον δρόμο τους.

Τι σας αφήνει η επαφή σας με τη «Λουτσία ντι Λαμερμούρ»;

Αισθάνομαι πολύ ευχαριστημένη που αφηγήθηκα την ιστορία της με αυτόν τον σύνθετο και τρισδιάστατο τρόπο. Αλλά αφηγούμαι την ιστορία μιας εποχής και μιας γυναίκας που είναι στο παρελθόν, όχι τόσο στο παρόν. Αν και φοβάμαι ότι ακόμα πολλές γυναίκες αναγκάζονται να μπουν σε γάμους ή σχέσεις που δεν θέλουν και ότι πολλές υποφέρουν από αποβολές και την κατάρρευση της ψυχικής τους υγείας. Αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν στις γυναίκες δεν εκτιμώνται αρκετά και δεν λαμβάνουν τόση υποστήριξη όση πρέπει να λάβουν τόσο τότε όσο και τώρα. Θα ήταν υπέροχο να αντιμετωπίζονται ως ανθρώπινα όντα και όχι ως γυναίκες. Υπάρχει πολύς δρόμος να διανύσουμε, αλλά τουλάχιστον κάνουμε τη συζήτηση και η παραγωγή της «Λουτσία» την ανοίγει.

Συνολικά τέσσερα άτομα, τρεις αστυνομικούς και έναν επιβάτη λεωφορείου, τραυμάτισε ο 51χρονος στο Κορωπί, πριν ακινητοποιηθεί και συλληφθεί από τις αρχές. Ο ίδιος έχει απασχολήσει τις αρχές στο παρελθόν για υποθέσεις κλοπών και εξύβριση.

Στο Κέντρο Υγείας Κορωπίου διακομίστηκαν οι τέσσερις τραυματίες από την επίθεση του 51χρονου ενώ και ο ίδιος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο καθώς ένας από τους αστυνομικούς της Ομάδας ΔΙΑΣ τον πυροβόλησε στο πόδι για να τον ακινητοποιήσει.

Η αστυνομία ενημερώθηκε στις 10 το πρωί ότι ο 51χρονος μπήκε σε αστικό λεωφορείο και τραυμάτισε έναν επιβάτη με κατσαβίδι χωρίς κανέναν λόγο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Το χρονικό

Η επίθεση του 51χρονου ξεκίνησε από ένα λεωφορείο με τον οδηγό να αναφέρει πως μέσα στο λεωφορείο ήταν τέσσερις επιβάτες και επικρατούσε ησυχία.

Ο οδηγός του λεωφορείου μιλώντας στην ΕΡΤ είπε «ο δράστης όταν είδε το θύμα με τον φίλο του μαζί να πάνε να κατέβουν στη στάση που θέλανε, πήγε από τα πίσω καθίσματα όπου καθόταν στη μεσαία πόρτα που ήταν να κατέβουν οι δύο άνθρωποι, γύρισε προς το θύμα και τον μαχαίρωσε στο κεφάλι ακριβώς δυο μαχαιριές, δεν ξέρω πόσες, πάντως εγώ είδα δυο ανοίγματα μετά, (σσ τον χτύπησε) πολλές φορές και μια στον λαιμό».

Δεν ειπώθηκε καμία κουβέντα ούτε πριν ούτε κατά την ώρα της επίθεσης ενώ δεν φάνηκε ότι οι δυο άνδρες γνωρίζονταν τόνισε ακόμα ο οδηγός του λεωφορείου και πρόσθεσε ότι άνοιξα αμέσως τις πόρτες να απεγκλωβίσω τους άλλους δυο επιβάτες, να μη γίνει χειρότερο μακελειό και αμέσως ειδοποίησα ασθενοφόρο και αστυνομία.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Περιέγραψε ότι «ο δράστης κατέβηκε από το λεωφορείο σε απόλυτα ήρεμη ψυχική κατάσταση, σαν να κατεβαίνει οποιοσδήποτε επιβάτης από το λεωφορείο σε στάση και αμέσως απομακρύνθηκε από το σημείο προς το Κορωπί μέσα».

Στη συνέχεια ο δράστης πήγε μόνος του στο Αστυνομικό Τμήμα στο Κορωπί, όπου επίσης με το κατσαβίδι τραυμάτισε τον Αξιωματικό Υπηρεσίας, τον Διοικητή και μία ακόμα αστυνομικό.

Στην θέα των αστυνομικών της Ομάδας ΔΙΑΣ κινήθηκε, σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, εναντίον τους και οι αστυνομικοί προσπάθησαν τότε να τον ακινητοποιήσουν. Ο δράστης τραυματίστηκε από σφαίρα στο πόδι και στη συνέχεια ταμπουρώθηκε μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα με τους τραυματίες αστυνομικούς.

Στην πιο πολυσυζητημένη, ίσως, σκηνή της πιο πολυσυζητημένης τηλεοπτικής σειράς των ημερών – της «Εφηβείας» – ο αστυνομικός που ερευνά τον φόνο μιας μαθήτριας επισκέπτεται το σχολείο της και προσπαθεί, μάταια, να μιλήσει με τους συμμαθητές της, για να καταλάβει το ακατανόητο «γιατί» του φόνου. Κάποια στιγμή, ο γιος του αστυνομικού, μαθητής στο ίδιο σχολείο, τον παίρνει παράμερα και – επειδή, λέει, ντρέπεται να τον βλέπει να μην καταλαβαίνει τίποτε – προσπαθεί να τον μυήσει στη σκοτεινή σημειολογία των συμβόλων του Instagram και στους φονικά μισογυνικούς κώδικες της σοσιαλμιντιακής «ανδρόσφαιρας».

Η σκηνή θεωρήθηκε εικονογράφηση ενός νέου τύπου χάσματος ανάμεσα σε γενιές που ζουν σε διαφορετικά συμβολικά σύμπαντα. Λειτούργησε, επίσης, ως ισχυρό επιχείρημα σε μια εν εξελίξει οικουμενική εισαγγελική αγόρευση εναντίον των social media. Τα οποία όλο και συχνότερα βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και όχι απλώς για έναν εφηβικό φόνο.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Στα πρώτα χρόνια της ζωής της η κοινωνική δικτύωση υμνήθηκε ως δώρο στη δημοκρατία κι ένα νέο σύνορο για την ελευθερία του λόγου. Ο δημόσιος διάλογος εμπλουτίστηκε εντυπωσιακά και η κοινωνία των πολιτών απέκτησε ένα πανίσχυρο εργαλείο επικοινωνίας και κινητοποίησης. Στις εκτός της δημοκρατικής επικράτειας χώρες ο ρόλος της δικτύωσης ως πεδίου οργάνωσης της αντίστασης σε αυταρχικά καθεστώτα, από το Ιράν ως την Τυνησία κι από την Ταχρίρ στο Κάιρο ως τη Μεϊντάν του Κιέβου, αποδείχθηκε εντυπωσιακά αποτελεσματικός.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Το 2016 ήταν η χρονιά όπου το αφήγημα για τα social άρχισε να αλλάζει. Ο ρόλος τους στην καμπάνια του Brexit ήταν το πρώτο σήμα συναγερμού. Η διαφημιστική δαπάνη υπέρ της εξόδου στο Facebook ήταν διπλάσια από ό,τι υπέρ της παραμονής. Στο Instagram και στο Twitter οι «leavers» ήταν διπλάσιοι από τους «remainers» και πέντε φορές πιο δραστήριοι σε αναρτήσεις. Και δεν ήταν μόνο θέμα αριθμών. Τα απλά και συγκινησιακά φορτισμένα μηνύματα υπέρ της εξόδου νικούσαν κατά κράτος τις πολύπλοκες, γεμάτες οικονομικά στοιχεία και στατιστικές αναλύσεις υπέρ της παραμονής. Το Brexit είχε κερδίσει 5-0 στην ψηφιακή σφαίρα πριν κερδίσει με μόλις 52-48 στην κάλπη.

Δεύτερο και ισχυρότερο σήμα συναγερμού η εκλογική νίκη Τραμπ λίγους μήνες αργότερα. Εκ των υστέρων μελέτες έδειξαν ότι τον τελευταίο προεκλογικό μήνα οι ψευδείς ειδήσεις κατέλαβαν πολλαπλάσιο χώρο στα social από ό,τι οι πραγματικές και διαδίδονταν με πολλαπλάσια ταχύτητα. Οι μελέτες ανέδειξαν ένα διπλό πρόβλημα. Αφενός, ότι η αρχιτεκτονική των social media, οι περίφημοι αλγόριθμοι, προορισμένοι να μαγνητίζουν την προσοχή του χρήστη επί όσο γίνεται περισσότερο χρόνο, ευνοούν αυτόματα τις πιο τοξικές, φανατικά διχαστικές, ακόμη και εξωφρενικά ψευδείς αναρτήσεις. Μια fake είδηση έχει 70% μεγαλύτερη πιθανότητα διάδοσης, από μια αληθινή. Αφετέρου, και ακριβώς για αυτό, οι πλατφόρμες δεν έχουν φίλτρο (ούτε κίνητρο να αποκτήσουν) απέναντι σε οργανωμένους εισβολείς – από τις φάρμες του μακαρίτη Πριγκόζιν στην Αγία Πετρούπολη ως τα trolls από τη Βόρεια Μακεδονία.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Στα χρόνια που ακολούθησαν, στην Ευρώπη κυρίως, αναπτύχθηκε μια ισχυρή πίεση υπέρ μιας δημόσιας ρύθμισης επί της ιδιωτικής, κερδοσκοπικής λειτουργίας των κολοσσιαίων εταιρειών που ελέγχουν τις πλατφόρμες των social. Αλλά η δεύτερη εκλογική νίκη του Τραμπ απειλεί να αντιστρέψει το ρεύμα. Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο και χρηματοδότης του προέδρου κατήργησε πρώτος κάθε φίλτρο και έφερε την πλατφόρμα του, το Χ, σε ένα πρωτοφανές επίπεδο τοξικότητας. Γύρω του σχηματίστηκε μια νέα συμμαχία πανίσχυρων δισεκατομμυριούχων υπέρ της γενικευμένης απορρύθμισης. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. Τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που υμνήθηκαν ως μέσα ελέγχου και λογοδοσίας των ισχυρών, ελέγχονται από τους ισχυρότερους των ισχυρών και χρησιμοποιούνται για τη διαρκή επαύξηση της ισχύος τους. Και οι φωνές αντίστασης ακούγονται όλο και απελπισμένες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Στις αρχές του χρόνου, στο φόρουμ του Νταβός, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας ανακοίνωσε, σε δραματικό τόνο, ότι δεν θα εκφωνήσει την προγραμματισμένη ομιλία του για την πορεία της οικονομίας της χώρας του. Θα μιλήσει για αυτό που θεωρεί μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία: τα social media. Ο φιλιππικός του κατέληγε σε τρεις προτάσεις ευρωπαϊκής πολιτικής. Την κατάργηση της ανωνυμίας και της ψευδωνυμίας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Τον έλεγχο των δημόσιων Αρχών επί των αλγορίθμων και την επιβολή διαφάνειας στη λειτουργία τους. Και τέλος, την προσωπική, αστική και ποινική ευθύνη των ιδιοκτητών των social media, για ό,τι δημοσιεύουν, όπως ισχύει για τους εκδότες των εφημερίδων. Τις ιδέες του προσυπέγραψε ο δημιουργός του Παγκόσμιου Ιστού, ο Tim Berners-Lee, με μια έκκληση «να γκρεμίσουμε τα τείχη» που οι ισχυρές πλατφόρμες έχουν χτίσει γύρω τους και φυλακίζουν τα data μας. Να αποκαταστήσουμε τη χαμένη «ψηφιακή κυριαρχία» μας ως πολίτες.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Είναι, προφανώς, θέμα δημοκρατίας. Με μια έννοια είναι θέμα εφηβείας, επίσης. Εφηβείας του Μέσου, πρώτα. Τα social media δεν είναι η πρώτη επανάσταση στις τεχνολογίες της επικοινωνίας που έχει σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις. Συνέβη με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Και η μεγάλη προτεσταντική επανάσταση του Λούθηρου δεν θα ήταν εφικτή, αν δεν είχε προηγηθεί η επανάσταση του Γουτεμβέργιου. Μόνο που τώρα η αλλαγή γίνεται με ρυθμό τόσο ραγδαίο που η ρυθμιστική παρέμβαση δυσκολεύεται να προλάβει να την οδηγήσει σε μια έλλογη ενηλικίωση.

Εφηβείας των χρηστών, έπειτα. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τα social ως Μέσα Ενημέρωσης είναι προπάντων οι νεότεροι. Στην Ευρώπη, σύμφωνα με το πρόσφατο Ευρωβαρόμετρο, ένα 40% των άνω των 40 χρησιμοποιούν τα social media για την ενημέρωσή τους. Στις ηλικίες 15-24 τα social χρησιμοποιεί ως κύρια πηγή ενημέρωσης το 66%. Και στην Ελλάδα, όπου τα εφηβικά χρόνια βρίσκουν τρόπο να παρατείνονται, τις πλατφόρμες των social επιλέγουν ως βασική πηγή ενημέρωσης το 77% των νέων, το 69% των ηλικιών 25-39 και το 60% των ανθρώπων μέσης ηλικίας, 40-54. Την ομιλία του, ο Πέδρο Σάντσεθ πρέπει οπωσδήποτε να τη μεταφράσει και στα ελληνικά.

Δικαστήριο στη Γαλλία, επέβαλε ποινή φυλάκισης 6 ετών και 6 μηνών σε 43χρονο, που παρενοχλούσε την πρώην σύντροφό του και την ώθησε στην αυτοκτονία.

Ο Νταβίντ Γκρανκλόντ, ο οποίος γνώρισε την Αγνές Γκόερ το 2020 σε ψυχιατρική κλινική, είχε ήδη κριθεί ένοχος τον Νοέμβριο. Αρχικά, το ποινικό δικαστήριο του Μπελφόρ τον είχε καταδικάσει σε 9 χρόνια φυλάκισης, ωστόσο άσκησε έφεση.

Ο εισαγγελέας Εμανουέλ Βιόν, κατά την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό, χαρακτήρισε τον 43χρονο «επικίνδυνο άτομο, μια ψυχοπαθητική προσωπικότητα που επιτίθεται σε ευάλωτους ανθρώπους».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Όπως σημείωσε, «η συνεχής παρενόχλησή του οδήγησε στην αυτοκτονία της Αγνές Γκόερ, που ήταν 57 ετών. Είναι ένας άνδρας που πλησιάζει την ψυχική ασθένεια».

Η καταδίκη του σε έξι χρόνια φυλάκισης αποτελεί τη μέγιστη ποινή που προβλέπεται για την υπόθεση.

Γαλλία: Ο 43χρονος είχε επικοινωνήσει 12.000 φορές με το θύμα

Ο κατηγορούμενος, που είχε καταδικαστεί το 2022 για κακόβουλες τηλεφωνικές κλήσεις προς το θύμα, είχε αγνοήσει την απαγόρευση επικοινωνίας που του είχε επιβληθεί. Μέσα σε ένα χρόνο, είχε έρθει σε επαφή με το θύμα περισσότερες από 12.000 φορές, τόσο μέσω τηλεφωνικών κλήσεων όσο και με μηνύματα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

«Δεν είχε συνείδηση της παρενόχλησής του», υποστήριξε ο δικηγόρος του 43χρονου.

Ο ίδιος κατά την απολογία του υποστήριξε ότι δεν είχε καμία σχέση με την αυτοκτονία της πρώην συντρόφου του. «Ήμουν φιλικός και την πρόσεχα, την αγαπούσα. Της είπα να κρεμαστεί, αλλά το 2022, όχι το 2024. Μεταξύ του να το πεις, και να το κάνεις…», παραδέχτηκε, με τον δικηγόρο της πλευράς της Γκόερ να τονίζει ότι: «Και λοιπόν, το είπατε, το έκανε».

Σύμφωνα με τον δικηγόρο του Γκρανκλόντ, τα στοιχεία της δικογραφίας «δεν επιτρέπουν να αποδειχθεί ότι η συμπεριφορά του κατηγορουμένου είχε άμεση σύνδεση με αυτή την αυτοκτονία». Ο ίδιος ζήτησε την αθώωση του πελάτη του, επισημαίνοντας τις «προηγούμενες απόπειρες αυτοκτονίας» της Αγνές Γκόερ, η οποία ήταν «ψυχικά εύθραυστη» και έπαιρνε «φάρμακα που μπορούσαν να επιταχύνουν τις απόπειρες αυτοκτονίας».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Ο Νταβίντ Γκρανκλόντ, ο οποίος είχε υποβληθεί σε πολλές νοσηλείες σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, «δεν είχε συνείδηση της παρενόχλησής του. Υπάρχει μια παραμόρφωση μεταξύ της πραγματικότητας και της αντίληψής του, δεν λέει ψέματα», υποστήριξε ακόμη ο συνήγορός του.

Παράλληλα, ένας ψυχίατρος που τον εξέτασε μεταξύ των δύο δικών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρχε «αλλοίωση της κρίσης του» κατά τη διάρκεια των γεγονότων.

Σημειώνεται ότι το 2020, η Γαλλία έγινε μία από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που ενέταξαν την «εξαναγκαστική αυτοκτονία» στον Ποινικό Κώδικά τους, καθιστώντας την νέο αδίκημα που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης έως 10 ετών και πρόστιμο 150.000 ευρώ.