Feed aggregator

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση, και με το δίκιο της, διότι το πόρισμα του Μετσόβιου για το τι προκάλεσε την «πυρόσφαιρα» μετά τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη δεν οφείλεται σε κάποιο παράνομα μεταφερόμενο εύφλεκτο υλικό, άλλα στα έλαια σιλικόνης των δυο μηχανών. Πανηγυρίζει και επιτίθεται στην αντιπολίτευση – στο σύνολο της αντιπολίτευσης. Ομως, για μια στιγμή. Γιατί αυτή η επιθετικότητα; Ο καθηγητής Καρώνης του ΕΜΠ στο πόρισμά του αποκλείει όντως το παράνομο φορτίο που ήταν η βάση της αφήγησης της αντιπολίτευσης και υποστηρίζει ότι η πυρόσφαιρα, που ήταν και το ζητούμενο της έρευνάς του, σχηματίστηκε υπό συνθήκες ηλεκτρικού τόξου που προκάλεσε η σύγκρουση των δυο τρένων και σε αυτήν – την πυρόσφαιρα – είναι πιθανό να συμμετείχαν και τα έλαια σιλικόνης των μετασχηματιστών, αφού αναπτύχθηκαν πολύ υψηλές θερμοκρασίες.

«Πιθανόν», έγραψε ο άνθρωπος στο πόρισμά του. Και θυμίζω ότι ο πρόεδρος Κυριάκος σε εκείνη την τραγική από κάθε άποψη συνέντευξή του στον Alpha είχε δηλώσει σχετικά: «Αυτό που έμοιαζε τότε απίθανο σενάριο μπορεί να είναι πιθανό»!

Οπότε, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, όταν επιτίθεται στην αντιπολίτευση διότι «το αφήγημα που έστησε πάνω σε ένα τραγικό δυστύχημα καταρρέει με κρότο» και κάνει λόγο για «χυδαίους διακινητές ψεμάτων», με κάποιον τρόπο οφείλει να εξηγήσει όσα και ο Πρωθυπουργός υπονοούσε με όσα έλεγε τον περασμένο Ιανουάριο. Και πιο συγκεκριμένα τα περί «πιθανού» σεναρίου για την αιτία της έκρηξης.

Οχι, να τα λέμε κι αυτά δηλαδή…

Κανονικά έπρεπε να μου στείλει λουλούδια (όχι γλυκά, γιατί κάνω αυστηρή διατροφή). Λουλούδια και ενδεχομένως και «ένα ευχαριστήριο σημείωμα». Αλλά, δεν…

Περίμενα ως το απόγευμα, τίποτε. Οπότε μπορώ να την «κατηγορήσω» για αχαριστία. Τουλάχιστον. Για την Ολγα Κεφαλογιάννη ομιλώ. Την οποία με τη χαρακτηριστική… γενναιοδωρία που με διακρίνει, σε μια αποστροφή των επαίνων που της απηύθυνα χθες για τα μέτρα για τα τροχόσπιτα, την… ανασχημάτισα σε υπουργό… Πολιτισμού!

Με τη μία δε. Πώς έγινε αυτό, δεν έχω καταλάβει, πάρα τις εντατικές έρευνες που έχω ξεκινήσει από χθες.

Μετά πάντως που το σκεφτόμουν καλύτερα το πράγμα με την… αχάριστη Ολγα, την απογοήτευση για τη στάση της τη διαδέχθηκε η συγκατάβαση. Κατάλαβα ότι η μη αντίδρασή της στην «αναβάθμιση» υπήρξε διότι άγγιξα λεπτά θέματα του παρελθόντος. Τότε δηλαδή, στο μακρινό… 2019, όταν κατά τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης της ΝουΔού, η αγαπημένη Ολγα απαίτησε από τον πρόεδρο Κυριάκο να τη χρίσει υπουργό Πολιτισμού (και Αθλητισμού), και ο άσπλαχνος Κυριάκος την άφησε εκτός κυβερνήσεως για να εμπεδώσει το μάθημα ότι από έναν πρωθυπουργό δεν απαιτούμε – και καλά έκανε, εδώ που τα λέμε, ο Κυριάκος.

Υπουργό Τουρισμού την έκανε, αφού την άφησε μια ολόκληρη 4ετία εκτός. Κινδύνευσε με εκείνη την υπόθεση με τα χαλιά της Μοιραράκη να βρεθεί και πάλι εκτός, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Παραμένει στο Τουρισμού. Και δεν τα πάει κι άσχημα.

Επαίνων συνέχεια. Για τον Δήμο Αθηναίων, ο οποίος χθες (ένα μόλις 24ωρο) μετά το δημοσίευμα της στήλης για το εξάμβλωμα της πλατείας Ομονοίας (το σπιτάκι της ανακύκλωσης), θυροκόλλησε εντολή για την άμεση απομάκρυνσή του από τον χώρο. Αυτό με ενημέρωσαν από τον δήμο, και δεν έχω παρά να εξάρω την ομολογουμένως ταχύτατη αντίδραση. Νωρίτερα, προχθές το απόγευμα, μου είχαν αποστείλει επιστολή, στην οποία μου ανακοινωνόταν ότι «η παρούσα διοίκηση του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Καθαριότητας, αντιλαμβανόμενη ότι η συγκεκριμένη κατασκευή δεν συνάδει με την αισθητική του ιστορικού χώρου της Πλατείας Ομονοίας» και πως «έχει ήδη αποστείλει εισηγητικό σημείωμα προς το Συμβούλιο της 1ης Δημοτικής Κοινότητας, προτείνοντας τη μετακίνησή του σε άλλο, καταλληλότερο σημείο εντός του διαμερίσματος».

Αλλά η επιστολή έλεγε και κάτι ακόμη, ιδιαιτέρως σοβαρό: ότι το σπιτάκι αυτό «τοποθετήθηκε στην Πλατεία Ομονοίας στις 12 Αυγούστου 2023, επί διοικήσεως της προηγούμενης δημοτικής αρχής, του κ. Κώστα Μπακογιάννη» και πρόσθετε ότι «σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης που είχε υπογραφεί από την προηγούμενη δημοτική αρχή, η ολοκληρωτική απομάκρυνση των σπιτιών ανακύκλωσης δεν είναι

άμεσα εφικτή. Είναι σαφές ότι το τεράστιο ζήτημα με την αισθητική και τη χωροθέτηση των σπιτιών ανακύκλωσης αποτελεί κληρονομιά της προηγούμενης δημοτικής αρχής και καλούμαστε να το διαχειριστούμε εξ αρχής, με γνώμονα τον σεβασμό στον δημόσιο χώρο και την εύρυθμη λειτουργία της ανακύκλωσης στην πόλη»!

Βγήκαν νύχια με το δημοσίευμα, φανερό…

Οπως είναι φυσικό, και λογικό, επικοινώνησα με τον τέως δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη, και του έθεσα υπόψη την σε βάρος του κατηγορία της παρούσας δημοτικής αρχής σχετικά με αυτά τα σπιτάκια και το είδος της σύμβασης που έχει υπογράψει ο ίδιος ως δήμαρχος.

Τον βρήκα στο Βερολίνο. Παραδέχθηκε ότι όντως ισχύουν απολύτως όσα διατείνεται ο Δήμος Αθηναίων – πράγματι είχε υπογράψει τη σχετική σύμβαση. Μου ανέφερε όμως ότι η τοποθέτηση του συγκεκριμένου σπιτιού της ανακύκλωσης στην Ομόνοια ήταν προσωρινού χαρακτήρα, προκειμένου να διαδοθεί περισσότερο ο θεσμός της ανακύκλωσης. Και πως είχε συμφωνηθεί με τον φορέα που τα διαχειρίζεται να απομακρυνθεί το σπιτάκι και να τοποθετηθεί σε κάποια συνοικία των Αθηνών. Αλλά για λόγους που δεν μπορεί να γνωρίζει, το σπιτάκι παρέμεινε εκεί, όχι προσωρινά, αλλά μόνιμα.

Θα προσθέσω μόνο ότι κατόπιν αυτού αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά το γνωστό ότι εν Ελλάδι «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» και θα μεταφέρω επί λέξει την κατακλείδα της επιστολής του Δήμου Αθηναίων, με την οποία δηλώνει ότι «παραμένει προσηλωμένος στην προσπάθεια βελτίωσης της αισθητικής της πόλης και της αποτελεσματικότητας του συστήματος ανακύκλωσης, επιδιώκοντας λύσεις που συνδυάζουν τη λειτουργικότητα με τον σεβασμό στην ιστορική και αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της Αθήνας».

Αυτό το τελευταίο το κρατώ. Κρατήστε το κι εσείς…

Ενα θέμα που άνοιξε πρόσφατα το «Στίγμα» και ουσιαστικά δημοσιοποιούσε την ανάγκη για άμεση μεταρρύθμιση του διοικητικού μοντέλου του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών (ΙΙΒΕΑΑ) φέρνει στη Βουλή με ερώτησή του προς τον υπουργό Ανάπτυξης, Τάκη Θεοδωρικάκο, ο βουλευτής Δωδεκανήσου του ΠΑΣΟΚ και υπεύθυνος του ΚΤΕ Ανάπτυξης του Κόμματος Γιώργος Νικητιάδης. Ο βουλευτής με την ερώτησή του καλεί την κυβέρνηση να δώσει τέλος στην προκλητική αδράνεια και να προχωρήσει άμεσα στις απαραίτητες αλλαγές στο οργανόγραμμα του ΙΙΒΕΑΑ, ενός ιδρύματος με τεράστια ερευνητική και επιστημονική προσφορά, το οποίο λειτουργεί με ένα αναχρονιστικό, ξεπερασμένο διοικητικό σχήμα που δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Το Ιδρυμα που ίδρυσε ο αείμνηστος καθηγητής Γρ. Σκαλκέας υπολειτουργεί σε τραγικό βαθμό και ο κ. Νικητιάδης ζητάει από τον κ. Θεοδωρικάκο να απαντήσει τι σκοπεύει να κάνει σχετικώς η κυβέρνηση και με ποιο χρονοδιάγραμμα.

Ελπίζω ότι σε αυτόν ο Θεοδωρικάκος θα απαντήσει. Διότι στο δικό μου δημοσίευμα σφύριζε σκοπούς του τόπου μας, και ειδικά τής «μέσα» Μάνης…

Σε κλίμα θλίψης και οδύνης τελέστηκε σήμερα, το πρωί της Τετάρτης από τον Ιερό Ναό Αναστάσεως του Λαζάρου στα Κοιμητήρια στη Λάρισα, η κηδεία της 52χρονης, της γυναίκας που μαχαίρωσε μέχρι θανάτου ο 21χρονος γιος της το πρωί της Δευτέρας.

Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί είπαν το τελευταίο «αντίο» στην 52χρονη Λουίζα, η δολοφονία της οποίας προκάλεσε σοκ στην τοπική κοινωνία.

Η άτυχη γυναίκα, σύμφωνα με το onlarissa αφήνει πίσω και μία κόρη.

Τραγική φιγούρα ο πατέρας της, ο οποίος συντετριμμένος αναρωτιέται γιατί συνέβη αυτό, στο παιδί του.

Ο πατέρας της 52χρονης που δολοφονήθηκε από τον γιο της στη Λάρισα/ εικόνα από larissanet

«Σε δύο χρόνια δύο κηδείες για τα παιδιά σου…», ανέφερε συντετριμμένος ο πατέρας της 52χρονης, πατήρ Λάμπρος Ρίνης. «Σήμερα αποχαιρετώ την κόρη μου και μετά εάν μπορέσω θα πάω να δω τον εγγονό μου, να του πω “γιατί το έκανε αυτό”;», σχολίασε .

Όπως εξήγησε ο ίδιος, οι μόνες αιτίες καυγάδων μεταξύ μητέρας και γιου ήταν το οικονομικό, καθώς και το γεγονός ότι ο 21χρονος αδυνατούσε να παραμείνει σταθερός σε κάποια εργασία.

«Τον είδα που πήγε στην πιτσαρία με τα σκυλιά να πάρει πίτσα. Από εκεί και πέρα… Παιδί δύο χωρισμένων γονιών, ο πατέρας του κανένα ενδιαφέρον για το παιδί, η μάνα πόσο να αντέξει κι αυτή, τι να κάνει»…

Ο πυρετός του μαύρου νερού είναι μια σπάνια επιπλοκή της ελονοσίας, την οποία οι ερευνητές προσπαθούν να εξηγήσουν και της οποίας τα κρούσματα αυξάνονται σταδιακά στην Ουγκάντα.

Ονομάζεται έτσι επειδή τα ούρα των ασθενών γίνονται σκούρα με αίμα και μπορεί να είναι θανατηφόρα, σύμφωνα με τον Guardian.

Ο πυρετός μαύρου νερού εμφανίζεται όταν τα ερυθρά αιμοσφαίρια διασπώνται γρήγορα στην κυκλοφορία του αίματος. Απελευθερώνουν αιμοσφαιρίνη, η οποία εκκρίνεται στα ούρα. Μπορεί να προκαλέσει αναιμία και ίκτερο και να απαιτήσει μετάγγιση αίματος.

Η καθηγήτρια Kathryn Maitland του Imperial College London, με έδρα την Κένυα, ήταν μέλος μιας ομάδας που παρατήρησε υψηλό αριθμό παιδιών στην ανατολική Ουγκάντα με αυτή την ασθένεια πριν από σχεδόν μια δεκαετία.

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Clinical Infectious Diseases, ανέφεραν ότι η πάθηση «σύμφωνα με τοπικούς ερευνητές, ήταν σπάνια μέχρι τα τελευταία επτά χρόνια» και εικάζουν «ότι αυτό μπορεί να σχετίζεται με την εισαγωγή συνδυαστικών θεραπειών με βάση την αρτεμισινίνη», τον πιο σύγχρονο τύπο αντιελονοσιακών φαρμάκων.

Από τότε, σύμφωνα με την Maitland, «ψάχνουμε, ψάχνουμε, ψάχνουμε» για να βρούμε μια εξήγηση.

Ιστορικά, η νόσος εμφανιζόταν σε Ευρωπαίους μετανάστες που έπαιρναν μικρές δόσεις κινίνης ως αντιελονοσιακό φάρμακο και έγινε λιγότερο συχνή όταν αυτό αντικαταστάθηκε από άλλα φάρμακα.

«Σίγουρα δεν αναφερόταν στις κατευθυντήριες γραμμές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τη σοβαρή ελονοσία – καταγράφηκε ως πολύ σπάνιο περιστατικό. Αλλά αυξάνεται», λέει η Maitland.

Η ερευνητική της ομάδα εξέτασε πιθανές γενετικές αιτίες, συμπεριλαμβανομένου του ενδεχομένου να εμπλέκονται γονίδια που συνδέονται με την δρεπανοκυτταρική αναιμία ή την ανεπάρκεια του ενζύμου G6PD, η οποία αυξάνει τον κίνδυνο ρήξης των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Κανένα από τα δύο δεν φάνηκε να είναι η απάντηση.

Η θεωρία ότι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την ελονοσία στην πληγείσα περιοχή της Ουγκάντα είναι κακής ποιότητας ή πλαστά, διαψεύστηκε μετά από διεξοδικές δοκιμές. «Τα φάρμακα είναι καλά, οπότε επιστρέφουμε στο σημείο εκκίνησης», λέει.

Η καλύτερη υπόθεση, σύμφωνα με την ίδια, με βάση την εμπειρία των γιατρών στις πληγείσες περιοχές, παραμένει η σύνδεση με τις θεραπείες ελονοσίας με βάση την αρτεμισινίνη.

Η εικόνα μπορεί να είναι ανησυχητική, λέει η Maitland. Ένα παιδί με μαύρο πυρετό εισήχθη σε νοσοκομείο στην πρωτεύουσα, Καμπάλα.

«Άρχισαν να ουρούν κόκκινο και μαύρο. Ήταν η περίοδος που κυκλοφορούσε ο Έμπολα και αυτό προκάλεσε εκκένωση – όλες οι μητέρες το είδαν, πήραν τα παιδιά τους και έφυγαν».

Τα παιδιά που έχουν προσβληθεί «διατρέχουν υψηλό κίνδυνο θανάτου», λέει. Μπορεί να χρειαστούν πολλαπλές μεταγγίσεις αίματος, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο ανεπιθύμητων αντιδράσεων και απαιτεί νοσηλεία.

«Αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον στα παιδιά της Αφρικής είναι ότι, μόλις προσβληθούν μία φορά, τείνουν να το ξαναπαθαίνουν ξανά και ξανά», λέει. «Πιθανώς κάθε φορά που μολύνονται ξανά με παράσιτα ελονοσίας, προσβάλλονται από πυρετό μαύρου νερού».

Η Τζέιν Φράνσις Ζαλβάνγκο του Εθνικού Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας της Ουγκάντα παρακολουθεί τα κρούσματα στην Ουγκάντα και προσπαθεί να κατανοήσει γιατί κάποια παιδιά αναπτύσσουν την ασθένεια και άλλα όχι.

Η Ουγκάντα εξακολουθεί να αναπτύσσει το σύστημα επιτήρησης, λέει η Ζαλβάνγκο, πράγμα που σημαίνει ότι τα στοιχεία δεν είναι πλήρη, αλλά τα δεδομένα που έχουν για τα κρούσματα δείχνουν αύξηση.

Στη μελέτη συμμετέχουν 400 παιδιά από την περιοχή Μπουμπάκα στην ανατολική Ουγκάντα, όπου οι αρχικές προσπάθειες επιτήρησης κατέγραψαν τους υψηλότερους αριθμούς.

Τα μισά παιδιά έχουν μαύρο πυρετό, ενώ τα άλλα μισά είχαν ελονοσία χωρίς να εμφανίσουν επιπλοκές. Παρακολουθήθηκαν για μήνες και τους ελήφθησαν δείγματα αίματος για ανάλυση των ανοσολογικών δεικτών.

Η Δρ Mary Rodgers, συνεργάτης ερευνητής στην παγκόσμια εταιρεία υγειονομικής περίθαλψης Abbott  δήλωσε ότι άλλες θεωρίες που εξετάζονται περιλαμβάνουν το ενδεχόμενο να εμπλέκεται η ελονοσία σε συνδυασμό με έναν γενετικό παράγοντα ή «ένα συν-μολυσματικό παθογόνο που διαφορετικά δεν θα προκαλούσε ασθένεια».

Αποκαλύφθηκαν επίσης δεισιδαιμονίες σχετικά με τον πυρετό του μαύρου νερού. «Κάποιοι δεν ζητούσαν βοήθεια εγκαίρως λόγω των παραδοσιακών τους πεποιθήσεων: πίστευαν ότι ίσως ήταν μαγεία ή κάτι παρόμοιο.

«Αλλά αρχίζουν να καταλαβαίνουν χάρη στην αλληλεπίδραση με τους υγειονομικούς υπαλλήλους, που τους ενημερώνουν για την ανάγκη έγκαιρης ιατρικής περίθαλψης για την πρόληψη θανάτων από αυτό το επεισόδιο, οπότε η κατάσταση βελτιώνεται».

Αθώοι κρίθηκαν και οι 13 κατηγορούμενοι στην υπόθεση της εξαπάτησης εκλογέων από βουλευτές που εκλέχθηκαν με το κόμμα «Σπαρτιάτες» στις εκλογές του Ιουνίου 2023, αποφάσισε το Μονομελές Εφετείο.

O πρόεδρος του Μονομελούς Εφετείου της Αθήνας Χρήστος Παπακώστας υιοθετώντας την εισαγγελική πρόταση, έκρινε αθώους τους 11 κατηγορούμενους βουλευτές για την κατηγορία της εξαπάτησης εκλογέων, τον Ηλία Κασιδιάρη για ηθική αυτουργία στην εξαπάτηση καθώς και τον δικηγόρο που σύμφωνα με την δικογραφία ήταν συνεργός στο αδίκημα των βουλευτών.

«Δεν αποδείχθηκε η εξαπάτηση, δεν μπορεί να πει ότι οι ψηφοφόροι δεν ήξεραν τι έκαναν. Ως εκ τούτου αθώοι», είπε ο πρόεδρος του δικαστηρίου απαγγέλλοντας τη δικαστική απόφαση μέσα σε ένα κατάμεστο από κόσμο ακροατήριο που ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Η υπόθεση έφθασε στην Δικαιοσύνη μετά από δημόσιες δηλώσεις του προέδρου των Σπαρτιατών Βασίλη Στίγκα περί συνθηκών «μαφίας» εντός του κόμματος εξαιτίας επαφών βουλευτών με τον καταδικασμένο για την Χρυσή Αυγή, Ηλία Κασιδιάρη.

Ο Β. Στίγκας, ο οποίος ήταν παρών και στην απαγγελία της ετυμηγορίας του δικαστηρίου, ήταν ο μοναδικός μάρτυρας στην υπόθεση, στο δικαστήριο ανακάλεσε τις καταγγελίες του, ισχυριζόμενος ότι λόγω φόρτισης και πίεσης υπερέβαλλε σε όσα είχε πει.

Η εισαγγελέας στην απαλλακτική πρόταση της ανέφερε μεταξύ άλλων ότι: «Δεν αποδείχθηκε από κανένα στοιχείο παραπλάνηση κάποιου εκλογέα, δεν υπάρχουν στοιχεία εκλογέων ή έστω ο αριθμός των εκλογέων που υποτίθεται εξαπατήθηκαν».

Αυτό που αναμένεται τώρα είναι η απόφαση του Εκλογοδικείου ενώπιον του οποίου έχουν συζητηθεί πρόσφυγες πολιτών κατά της εκλογής συγκεκριμένων βουλευτών.

«Το 12ο Συνέδριο του PKK αποφάσισε τη διάλυση της οργανωτικής δομής του PKK και τον τερματισμό της μεθόδου του ένοπλου αγώνα», ανέφερε η οργάνωση σε δήλωσή της, σύμφωνα με το φιλοκουρδικό πρακτορείο ειδήσεων Firat News Agency.

Πρόσθεσε ότι η «πρακτική διαδικασία» της διάλυσης θα καθοδηγηθεί από τον φυλακισμένο ηγέτη τους, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, και ότι έχουν «τερματίσει το έργο που διεξαγόταν υπό το όνομα του PKK».

Αποκλεισμένοι από τις διαπραγματεύσεις και προδομένοι από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, αφού οι σύμμαχοι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τους είχαν υποσχεθεί ένα δικό τους κράτος κατά τη διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Κούρδοι αποτελούν τη μεγαλύτερη απάτριδα μειονότητα στον κόσμο.

Ο αγώνας των Κούρδων, ωστόσο, δεν είναι στενά εθνικιστικός.

Στα βουνά πάνω από το Ερμπίλ, στην αρχαία καρδιά του Κουρδιστάν που εκτείνεται στα σύνορα της Τουρκίας, του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας, έχει γεννηθεί μια κοινωνική επανάσταση.

Η ιστορία της οργάνωσης PKK ξεκινά από την ίδρυσή της στην Τουρκία από μια μικρή ομάδα μαρξιστών φοιτητών της γενιάς μετά το ‘68 και Κούρδων εθνικιστών, που προέκυψε από «ρατσιστικές προκλήσεις και την οικονομική υποανάπτυξη των Κούρδων».

Όπως και η ιστορία των Κούρδων, η ιστορία της οργάνωσης PKK είναι μια ιστορία αντοχής, υπό τη συνεχή απειλή της εξόντωσης.

Το PKK ιδρύθηκε από τον χαρισματικός και κάπως μεσσιανικό Αμπντουλάχ Οτσαλάν στη νοτιοανατολική Τουρκία το 1978 με ιδεολογία βασισμένη σε μαρξιστικές–λενινιστικές αρχές.

Ο ένοπλος αγώνας ήταν η τακτική που επέλεξαν οι αντάρτες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980 στην Τουρκία, ξεκινώντας την εκστρατεία τους το 1984 με αντάρτικες επιθέσεις εναντίον στρατιωτικών στόχων.

Το 1979, ο Οτσαλάν είχε ήδη εγκαταλείψει την Τουρκία και κατέφυγε στη Συρία, όπου δημιούργησε επαφές με παλαιστινιακές οργανώσεις και πήρε υποστήριξη για την εκπαίδευση των μελών του PKK.

Μετά το πραξικόπημα του 1980, μέλη του PKK μετακινήθηκαν σε γειτονικές χώρες, όπως ο Λίβανος, η Συρία και το Ιράκ και από εκεί εκπαιδεύτηκαν για την ένοπλη δράση τους.

Στη δεκαετία του 1980 και του 1990, οι επιθέσεις του PKK και τα αντίποινα της Τουρκίας οδήγησαν σε έντονη σύγκρουση στην ανατολική Τουρκία.

Τουρκικά στρατεύματα επιτέθηκαν στις βάσεις του PKK στο βόρειο Ιράκ, ενώ το 1999 ο Οτσαλάν συνελήφθη στη Ναϊρόμπι και μεταφέρθηκε στην Τουρκία, όπου καταδικάστηκε σε θάνατο.

Ωστόσο, μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Τουρκία το 2002, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Καθώς η σύγκρουση κλιμακωνόταν, ο τουρκικός στρατός χρησιμοποίησε συντριπτική δύναμη για να καταστείλει τους μαχητές.

«Συνολικά 32.000 μαχητές του PKK σκοτώθηκαν και 14.000 αιχμαλωτίστηκαν μεταξύ 1984 και 2008», γράφει ο Paul White, ερευνητής της  Πολιτικής στη Μέση Ανατολή.

Η βίαιη πολιτική καταστολής από τον τουρκικό στρατό φάνηκε να τροφοδοτεί την εξέγερση και, μέχρι τον Μάρτιο του 2013, 1 εκατομμύριο Κούρδοι είχαν συγκεντρωθεί στη Ντιγιάρμπακιρ, την de facto πρωτεύουσα των Κούρδων στο νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας, για να υποστηρίξουν το PKK.

Σε αυτό το στάδιο, το PKK είχε αλλάξει στρατηγική και αναζητούσε μια διαπραγματευτική λύση για τη σύγκρουση.

Ο ηγέτης της οργάνωσης, δήλωσε μέσα από την φυλακή ότι «ξεκινά μια νέα εποχή, τα όπλα σιωπούν, η πολιτική κερδίζει έδαφος».

Συχνά επαναλαμβάνεται ότι οι Κούρδοι δεν έχουν άλλους φίλους παρά τα βουνά.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια το PKK είχε κάνει πολλές κινήσεις για να σπάσει αυτή η απομόνωση.

Παράλληλα με την προσπάθεια για μια ειρηνική λύση, το PKK είχε ξεκινήσει  μια επαναστατική διαδικασία συμμετοχικής δημοκρατίας στις περιοχές επιρροής του.

Αναγνωρίζοντας ότι ο ένοπλος αγώνας δεν θα επέτυχε τον στόχο ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, το αντάρτικο κίνημα άρχισε να διερευνά εναλλακτικούς τρόπους για την επίτευξη της κουρδικής αυτοδιάθεσης.

Μετά τη φυλάκισή του, ο Οτσαλάν ανέπτυξε μια μη κρατιστική ιδεολογία υποστηρίζοντας μια αυτοδιαχειριζόμενη αυτονομία με εξουσία σε κοινοτικό επίπεδο.

Εφαρμόζοντας τη θεωρία στην πράξη, το PKK ίδρυσε το 2006 ένα δίκτυο-ομπρέλα με την ονομασία Ένωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν (KCK) με σκοπό την υλοποίηση ενός δικτύου αυτόνομων τοπικών συμβουλίων και συνελεύσεων σε όλες τις κουρδικές ζώνες της Τουρκίας, του Ιράν, της Συρίας και του Ιράκ, καθώς και μεταξύ της σημαντικής κουρδικής διασποράς στην Ευρώπη.

Αναπόσπαστο στοιχείο της ριζοσπαστικής δημοκρατίας του αυτόνομου μοντέλου είναι η ισότητα των γυναικών, και οι κουρδικές γυναίκες έχουν οργανωθεί στις Ενώσεις Ελεύθερων Γυναικών (YJA), εξασφαλίζοντας ίση συμμετοχή και εκπροσώπηση στις συνελεύσεις των KCK.

Οι γυναίκες μαχήτριες που αντιμετωπίζουν την ομάδα του Ισλαμικού Κράτους στη Ροζάβα έχουν λάβει μεγάλη προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά οι γυναίκες έχουν από καιρό κεντρικό ρόλο στον κουρδικό αγώνα.

Η διοικήτρια του Γυναικείου Στρατού του PKK, εξηγεί ότι «το γυναικείο κίνημα είναι το πιο δυναμικό τμήμα του PKK. Γνωρίζουμε ότι χωρίς την απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να αναπτυχθεί μια απελευθερωμένη κοινωνία».

Από μια σκοπιά, το PKK αυτοδιαλύεται χωρίς να έχει πετύχει το βασικό στόχο του, δηλαδή την εθνική ανεξαρτησία των Κούρδων της Τουρκίας.

Στην πράξη, τα τελευταία χρόνια ο στόχος της ανεξαρτησίας είχε εγκαταλειφθεί ενώ οι Κούρδοι αντάρτες σπάνια επιχειρούσαν εντός του τουρκικού εδάφους.

Ταυτόχρονα, η ειρηνική πολιτική δράση του κουρδικού κόμματος HDP έμοιαζε να κερδίζει πιο πολλά για τους Κούρδους από ό,τι το αντάρτικο.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η απόφαση του PKK συνιστά την έκφραση του στρατηγικού αδιεξόδου του ένοπλου αγώνα.

Ωστόσο, ο Οτσαλάν και το PKK με τη δράση τους πέτυχαν κάτι πολύ σημαντικό: Την ιστορική αναγνώριση των Κούρδων της Τουρκίας ως εθνική κοινότητα.

Πριν από αυτόν τον αγώνα, το τουρκικό κράτος δεν αναγνώριζε καν την ύπαρξη Κούρδων, μιλώντας για «ορεσίβιους Τούρκου». Ο κουρδικός πολιτισμός και η γλώσσα βρίσκονταν υπό απηνή διωγμό.

Πλέον κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στην Τουρκία ζουν εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι έχουν τον δικό τους πολιτισμό.

Σκηνή Ι… Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 1987. ΟΑΚΑ. Νορμάλ, θα ήταν «άλλο ένα» ματς. Κι όμως, εκείνο το Ολυμπιακός – Παναχαϊκή είχε λάβει, μέρες τώρα, χαρακτήρα «τελικού». Παράδοξο. Αλλά σε μια ιστορικά πρωτοφανή αλλοίωση του λογικού, ύστερα από 11 αγωνιστικές, οι Ερυθρόλευκοι φλέρταραν αγρίως με το αδιανόητο. Δίχως νίκη, 15οι στους 16, δύο πόντους πάνω απ’ τους (ουραγούς) Αχαιούς. Ποιοι; Οι εν ενεργεία πρωταθλητές (1987) και υπερκυπελλούχοι του Αυγούστου (με ΟΦΗ, 1-0).

Εμοιαζε με… Matrix. Ηταν το απότοκο των παροιμιωδών καλοκαιρινών αστοχιών. Η πώληση Αναστόπουλου (Αβελίνο). Δίχως αναπλήρωση. Ενίσχυση – σκιά. Και, αντί προετοιμασίας, περιοδεύων θίασος (ιδέα Αλκέτα) στα πλαστικά ΗΠΑ – Καναδά (με… λίγη Ιταλία), μπας κι ανασάνει το ταμείο. Προέκυψε κι ο Καζιμιέρσκι… μύωψ, αφερίμ!

Ανάσανε ο Ολυμπιακός, 2-0. Χάρη στα γκολ Μητρόπουλου και Μουστακίδη. Ουσία, χάρη στον λαό του: 65.000 plus. κατάσταση οργιώδης! Εάν ζητάς ένα icon αφοσίωσης, ιδού…

Σκηνή ΙΙ… Τετάρτη, 13 Ιουλίου 1988. Δημαρχείο Πειραιά. Μια πόλη «φλέγεται»! Η προεδρική υπόσχεση περί μεταγραφής – ναπάλμ, «δώρο μου στον κόσμο», δεν είχε απλά «κλειδώσει». Ηταν εκεί, σάρκινη κι οστέινη, «ριφιφί» μέσ’ απ’ τα χέρια της Γιουβέντους και κόστους, αδιανόητου: 1,1 δισ. δρχ.! Δεύτερη ακριβότερη στον κόσμο, μετά του Μαραντόνα (Νάπολι).

Η μυθική υποδοχή (όχι του Κλίνσμαν, όχι του Φούτρε) του Λάγιος Ντέταρι στην πλατεία Κοραή, μνημείο ζώσας ιστορίας. Με 50.000 κόσμου σ’ εκστατική παράκρουση («χαμός, σεισμός, πανζουρλισμός, ντελίριο, υστερία, αμόκ», έγραφε το «Φως»), την ώρα που ο τεράστιος Μαγυάρος έβγαινε στο μπαλκόνι: «Γεια σας, αδέλφια… Θεέ μου, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου…».

Δυο σκηνές. Απ’ το ναδίρ, ζενίθ. Κι ενδιάμεσα, έξι μήνες. Μόλις. Πώς, τι μεσολάβησε; Ενα θεόρατο φαινόμενο: ο Γιώργος Κοσκωτάς. Τα «πέτρινα χρόνια» μόλις άρχιζαν…

Η «βόμβα» εκρήγνυται Νοέμβρη του ’87. Στ’ απόνερα της συντριβής απ’ τον Παναθηναϊκό (1-4, με παραίτηση Παναγούλια). Ο κόσμος ξεσπά. Δικάζει, λαϊκά. Ο Νταϊφάς αντιλαμβάνεται πως με πενιχρές οικονομικές δυνατότητες, δεν υπάρχει ίαση. Και κάπου εκεί, σκάει η πρόταση: αγορά της ΠΑΕ (μετοχικού, τότε, κεφαλαίου 187 εκατ. δρχ.) απ’ τον αμερικανοθρεμμένο ιδιοκτήτη Τράπεζας Κρήτης και εκδοτικής «Γραμμής Α.Ε.» (ένας ρ/τ σταθμός, πέντε περιοδικά, τρεις εφημερίδες, με «ναυαρχίδα» τη φιλοκυβερνητική «24 Ωρες»).

Φιλοπαναθηναϊκών αισθημάτων, μυστηριώδους, όσο και κατακλυσμιαίας ανέλιξης στο εκδοτικό – τραπεζικό γίγνεσθαι (από σύμβουλος και μέτοχος του 2%, σε απόλυτο αφεντικό της Τράπεζας Κρήτης έναντι 1 δισ., εντός πενταετίας), αλλά… Κροίσος. «Πρόταση, δεκτή!». Με τις… ευλογίες, ελέχθη, της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Ηταν 18 Νοέμβρη. Οι μόνοι των εφοπλιστών, που αντιτάχθηκαν / δεν πούλησαν; Μιλτιάδης Μαρινάκης, Λουκάς Χατζηιωάννου. Κάτι έβλεπαν…

Στον κόσμο, πάλι, αρκούσε ο… τυφώνας, που χάριζε στον Κοσκωτά το – για ευνόητους λόγους, πολυπόθητο – λαϊκό έρεισμα, ακόμη και ναυλώνοντας οπαδικά τρένα, ενόσω με το «καλημέρα» (Δεκέμβριος) το ρόστερ έμπαινε σε σάρωση: 13 αποδεσμεύσεις, 15 μεταγραφές (συν την αγορά του… βραχύβιου Λίμπρεχτς απ’ τον ΠΑΟΚ): Πλίτσης, Χατζίδης, Τσιαντάκης, Τσαλουχίδης, Μπανιώτης, Αγκίρε… Κι ο «βούβαλος», Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες.

Κάπως έτσι, η χρονιά «ισορροπεί» – αν και η τελική 8η θέση, χωρίς Ευρώπη και «λερώματα» τύπου 1-6 απ’ τον ΠΑΟΚ, παραμένουν διαχρονικά limit down επί επαγγελματισμού. Η πρόκριση επί της ΑΕΚ στο Κύπελλο (το πολυσυζητημένο 3-1 στη Νέα Φιλαδέλφεια) ακονίζει πίστη. Ακόμη και η ήττα (2-2, 3-4 πέν.) απ’ τον Παναθηναϊκό στον «τελικό του αιώνα», εν μέσω τόνων τοξικότητας και… Σαργκάνη, θεωρείται προάγγελος εκτόξευσης. Ενώ το deal με Γκμοχ (του έπους της ΑΕΛ) και η δυνατή, πλην Ντέταρι, καλοκαιρινή ενίσχυση (Κωφίδης, Καραταΐδης, Μαυρομάτης, Σαββίδης, Καλταβερίδης…) ταΐζουν το σύνθημα: «Κάτω τα χέρια από τον Κοσκωτά!».

Τα… όργανα, βλέπετε, είχαν αρχίσει. Ο Κοσκωτάς προκαλεί.  Η αντιπολίτευση ξιφουλκεί. Η κυβέρνηση, με τον Ανδρέα προς Χέρφιλντ, πιέζεται. Και συναινεί: έλεγχος στην Τράπεζα Κρήτης…

Σάββατο, 29 Οκτωβρίου 1988. Παραμονή του ντέρμπι Αιωνίων (1-2). Το βούλευμα – καταπέλτης. Δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, πλαστογραφία και υπεξαίρεση. Κατάσχεση των περιουσιακών του στοιχείων. Η Ελλάς, οδεύοντας προς το Ειδικό Δικαστήριο, συγκλονίζεται. Και η ΠΑΕ Ολυμπιακός; Δραματικά μετέωρη. Με δεσμευμένο το 41% των μετοχών, απαιτήσεις εκατομμυρίων, μπλοκαρισμένους λογαριασμούς και διοίκηση Πρωτοδικείου υπό τον… προσωρινά φυλακισμένο στον Κορυδαλλό, Αργύρη Σαλιαρέλη (ως, στο μεταξύ, φυγαδεύσας τον Κοσκωτά στις ΗΠΑ, ο οποίος Κοσκωτάς είχε επίσης συλληφθεί – φυλακιστεί στο Σάλεμ, λόγω του παλιού εντάλματος), σε κίνδυνο χρεοκοπίας!

Το ότι ο Ολυμπιακός έφθασε να διεκδικεί πρωτάθλημα (πριν το χάσει, αυτοκτονικά, με το γκολ Καραγκιοζόπουλου στον «τελικό» της 7ης Μαΐου, 1-0 η ΑΕΚ), συνιστά, με ψύχραιμη θεώρηση, υπέρβαση. Η ποιότητα του ρόστερ; Ο κόσμος; Η φανέλα. Ολα. Οσα τον «κράτησαν» ως το ’92. Η τριετία Σαλιαρέλη, του «βασιλιά των ρουμπινιών».

Αποφυλακίστηκε, μέσω Πρωτοδικείου κι ενός περίεργου ιδιωτικού συμφωνητικού, με το οποίο ο Κοσκωτάς (που το αρνήθηκε) φερόταν να του παραχωρεί το 68% των μετοχών, αρχές του ‘89 πήρε επίσημα τιμόνι, Ιούνιο την ψήφο εμπιστοσύνης της Γ.Σ. κι αργότερα (κι ας το κυνήγησαν Μαρινάκης, Ευθυμίου) τον πλήρη έλεγχο. Μέσω αύξησης Μ.Κ. (420 εκατ. δρχ. από 210), την οποία… κάλυψε μόνος! Θα το έδειχνε διαχρονικά ετούτο το… ταλέντο: σε καταστάσεις ασφυξίας, να βρίσκει, ως διά μαγείας, λύσεις και λεφτά! Σαν, ψιθυριζόταν, ένα αόρατο (όχι και τόσο… φιλο-ολυμπιακό) χέρι, να τον ήθελε εκεί. Κλείσιμο παρένθεσης…

Πρεμιέρα της σεζόν 1987-88. Ο γκολκίπερ Γιάτσεκ Καζιμιέρσκι έρχεται ως μεγάλο όνομα αλλά αποδεικνύεται… Αστραχάν. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τη Λάρισα, με το σκορ στο 1-1, χάνει την μπάλα και ο Αλεξούλης βάζει μπροστά την ΑΕΛ σε εκείνη την ξέφρενη χρονιά για τους Βυσσινί, αλλά συνάμα καταστροφική (και αρχή πολυετούς οδύσσειας) για τον Ολυμπιακό

Κι έκτοτε; Κυκεώνας! Με ορκωτούς ν’ ανεβάζουν συνεχώς τα ποσά υφαρπαγής, τακτικές κατασχέσεις, no paid παίκτες κι ένα, εν πολλοίς, αδιευκρίνιστο καθεστώς…

• 1989-90: Ο απλήρωτος Ντέταρι «προσλαμβάνει» προπονητή τον πεθερό του, Ιμρε Κόμορα. Ερχεται σε ρήξη με τις «σημαίες» (Αναστόπουλος – Μητρόπουλος), ματς όπως το 3-4 με τον Παναθηναϊκό (Φεβρουάριος ’90) και την επίθεση Σαλιαρέλη στον cameraman της ΕΡΤ, Σωκράτη Ζάππα αφήνουν στίγμα, τέταρτη θέση. «Οαση», το Κύπελλο: 4-2 τον ΟΦΗ, στο επιβλητικό «αντίο» Λάγιος.
• 1990-91: Ο Ντέταρι πωλείται στην Μπολόνια. «50 εκατ.» λέει ο Σαλιαρέλης. δεν πείθει (αργότερα, στοιχεία «έδειξαν» 1,1 δισ.). Ο Αποστολάκης, αν κι έχει ανανεώσει, καταλήγει στον Παναθηναϊκό. νέες φήμες «υπογείων». Η ρελάνς των «μινγκ» (Προτάσοφ, Λιτοφτσένκο, Σάβιτσεφ), γεννά μεν ενθουσιασμό, αλλά, δεδομένων των συνθηκών (οικονομικό, μεταγραφές απ’ το ανατολικό μπλοκ) κι ερωτηματικά. πώς; Οταν το πρωτάθλημα απομακρύνεται, η ρήξη με τους οργανωμένους πιάνει «πικ»: ο Αθηναϊκός (2-2, Φλεβάρης ‘91). Η «μπούκα». Ο «Φονιάς». Η διακοπή. Οι «επιστήμονες». Η τιμωρία – καταπέλτης: μηδενισμός, -2, πέντε αγώνες «εξορία», έκπτωση Σαλιαρέλη. «Θεός φυλάξει!… Κουράγιο, Ολυμπιακέ!», γράφει ο Τύπος.

  Ηταν και τούτο, μέσα σε όλα. Σε μια εποχή με βαριά οσμή (και ποδοσφαιρικών) σκανδάλων (βλ. υπόθεση Κιάππε), ο Ολυμπιακός, δίχως ίχνος διοικητικής «ασπίδας», στέκει έρμαιος στις… έξωθεν βουλές. Το κατάλαβαν οι πάντες, Γενάρη του ’91: Νέα Φιλαδέλφεια, 1-2, η ΑΕΚ με δέκα, το μεγάλο «διπλό» (της, πραγματικά, έξοχης ομάδας του Μπλαχίν) δείχνει «κλειδωμένο» και στο 83’ διακοπή λόγω δακρυγόνων. Η απόφαση; Προκλητική ακύρωση των πάντων κι επανάληψη, στη Ρόδο (0-1). Τέλος…

• 1991-92: Το «κύκνειο άσμα»… Το «κόλπο» Καραπιάλη δεν φτάνει. ντιναμό Κιέβου και ΑΕΛ εκτοξεύουν κατασχετήρια για απλήρωτες δόσεις. Το Πρωτοδικείο δεσμεύει κάθε περιουσιακό στοιχείο. Οι παίκτες, απλήρωτοι, κάνουν «λευκή απεργία». Οι Σοβιετικοί απέχουν. Δεκέμβρη, ο (έκπτωτος) Αργύρης εμφανίζει τους αδελφούς Μπανασάκη. Και, λίγο αργότερα, κατά την… προσφιλή του ευκολία, 40 εκατομμύρια! Τζάμπα. Οι οργανωμένοι έχουν κηρύξει ανένδοτο! Σαρκασμός («Αργύρη, κ…όλη, δώσ’ το πορτοφόλι!»), «επισκέψεις» στου Ρέντη, προειδοποιήσεις. Οι παίκτες, με μπροστάρηδες Αναστόπουλο – Μητρόπουλο, συνηγορούν. Πρωτοδικείο. Ξανά. Σχήμα υπό τους Μπανασάκηδες. Και αγωνιστικά; Κύπελλο (1-1, 2-0 τον ΠΑΟΚ) και διεκδίκηση του πρωταθλήματος μέχρις εσχάτων! Παρ’ όλα αυτά…

Η ποιότητα του ρόστερ; Ο κόσμος; Η φανέλα. Ολα. Οσα τον «κράτησαν» ως το ’92

Με την κατάσταση οριακή, η επανεμφάνιση του Σταύρου Νταϊφά, ως επικεφαλής νέου ΔΣ Πρωτοδικείου αποδείχτηκε «κλειδί». Στόχος; Η εύρεση βιώσιμης λύσης. Ιδέα; Η προσέγγιση του ηγέτη της ομάδας μπάσκετ, ιδιοκτήτη της ΙΝΤΡΑΚΟΜ (και συνεχώς εξελισσόμενου επιχειρηματικά) Σωκράτη Κόκκαλη. Τον πείθει. Αρχικά να συμμετάσχει στην προσωρινή διοικούσα επιτροπή.

Τα πράγματα, βεβαίως, δύσκολα. Τα χρέη, ακαθορίστως δυσθεώρητα. Νομοθετικές πρωτοβουλίες δίνουν ανάσες (βλ. ρύθμιση απλήρωτων φόρων Σαλιαρέλη), όπως και ο «διαχωρισμός» των οφειλών προς την Τράπεζα Κρήτης, λόγω εκκρεμοδικίας. Τα βεβαιωμένα, ωστόσο, χρέη προς Δημόσιο και τρίτους, θρέφουν τον εφιάλτη. Μοναδική διέξοδος; Ο ορισμός, για το Δημόσιο, μιας τελικής τιμής και διακανονισμός.

Επιτεύχθηκε. Ανοιξη του ’93. Με τον ιστορικό Ν. 2166 να καθορίζει τη… λυπητερή στα 3,1 δισ., την αποπληρωμή σε 120 δόσεις (ως το 2000) και τον Κόκκαλη (πρόεδρο απ’ τη Μ. Πέμπτη του ’93, 15/4) ν’ αναλαμβάνει, παράλληλα, τη διευθέτηση «προς τρίτους» (π.χ. μεταγραφές Σοβιετικών). Το όλον; Πάνω από 6,5 δισ. Αλλά για τούτο γράφτηκε, ως γράφτηκε, στην ολυμπιακή μυθολογία. Καταρχήν. Πριν απ’ την επιστροφή στα πρωταθλήματα.

Δεν έγινε άμεσα. Χρειάστηκε τετραετία (1992-96), μέχρις ότου συνέλθει ο Ολυμπιακός οργανισμός (τρίτος το 1993, 1994, 1996, δεύτερος το 1995) και «μάθει» ο νέος ιδιοκτήτης του τη «συνταγή». Ο… φτωχός συγγενής των «πέτρινων» δεν έμενε πια εδώ.

Scene I… It’s Sunday, December 27, 1987, at the Athens Olympic Stadium. Under normal conditions, it would be simply another first division match. However, that Olympiacos-Panachaiki game had, for days, taken on the characteristics of a “final” for survival. After 11 games into the season, the Reds were flirting with the unthinkable, as the Club was winless and 15th in the standings out of 16 teams, two points ahead of the last-placed team, Panachaiki, from the southwest port city of Patra.

This was an Olympiacos side that was the reigning champions of the 1986-1987 season, who had also picked up the Super Cup in August with a 1-0 victory against OFI Crete.

The scene was something out of the still far-into-the-future film “Matrix”, amid an era when fax machines were considered cutting-edge technology.

The situation was the result of egregious mistakes in planning over the summer, such as the sale of star striker Nikos Anastopoulos to then Seria A side Avellino without a capable replacement. Instead of a proper preseason training, the team resembled a touring troupe performing “gigs” in the United States and Canada – home to sizable Greek-American communities – in order to fill the empty Club coffers – a “brainchild” of manager Alketas Panagoulias, who was well-known in the “soccer world” of America. The start of the season also witnessed the disastrous seven-game passage of otherwise heralded Polish international goalkeeper Jacek Kazimierski. He hastily left in December, in mid-season.

Olympiacos managed to win that game 2-0 thanks to goals by Mitropoulos and Moustakidis and with more than 65,000 fans in the stands ensuring against any “hiccup”.

Scene II… Wednesday, July 13, 1988, at the Piraeus Town Hall. The port city is on fire from a pledge by the then president to pull off an explosive transfer worth an unfathomable 1.1 billion drachmas – something unimaginable at the time for a football player.  The transfer, in fact, was billed as the second most expensive in the world, after Maradona’s purchase by Napoli.

The legendary welcome that greeted Hungarian star midfielder Lajos Détári by some 50,000 fans in Piraeus’ Korai Square has been etched in Olympiacos’ history. At one point the Magyar appeared on a balcony above the square and addressed fans with the phrase “…Hello brothers, Oh my God, Oh my God, my Olympiacos…” Clunky in English, but it rhymes in Greek.

Two very different scenes, ranging from the nadir to the zenith within barely six months. What had happened in the meantime? The answer lay in the entrepreneurial “sensation” of the times: Giorgos Koskotas. The “barren years” were just starting…

This “bombshell” development emerged in November 1987, in the aftermath of a 1-4 defeat by Panathinaikos, which was accompanied by Panagoulias’ resignation. The fans are in an uproar and on the streets. President Stavros Daifas realizes that with now meager financial resources, there is no future. It’s at this point that a proposal arrives for the purchase of the Club, whose share capital is valued at 187 million drachmas. The offer is made by the owner of the Bank of Crete and the media group Grammi S.A. (one radio station, five magazines, three newspapers, one of which is the “flagship” pro-government “24 Hours”). The man behind the proposal is a previously unknown, mysterious and hyper-dynamic business executive and entrepreneur that arrived from the United States as a bank consultant, with 2% of the relatively obscure bank’s shares. He would quickly wind up owning a majority stake of Bank of Crete with a capital outlay of one billion drachmas over five years.

As you’d expect, the proposal was swiftly accepted, and with the… blessing, as it was claimed, of the then PASOK government. The date was Nov. 18, 1987.

Among the shipowner shareholders of Olympiacos, only two objected and didn’t sell: Miltiadis Marinakis and Lucas Hatzi-ioannou. They were prophetic.

For the fans, however, this “typhoon” of flashy money, lofty promises and hyper-activity was enough to give Koskotas the publicity and much-coveted “popular support” he craved and needed. One of his first actions was to charter trains to carry fans to away games, while within days Olympiacos’ roster was thoroughly reshuffled: 13 players were released, with 15 transfers made, including Juan “El Búfalo” Gilberto Funes from River Plate, a star who passed away young at the age of 28 a few years later. Finally, a new coach was lured from PAOK Thessaloniki south to Piraeus, Dutchman Thijs Libregts.

In the end, the season is only “salvaged”, with Olympiacos finishing in a disappointing 8th place. Other “low points” of the season, possibly the worst in the professional era for the Piraeus side, is that the team will not play in a European competition, along with a 1-6 thrashing by PAOK Thessaloniki.

Qualifying against AEK in the Cup competition (with a memorable 3-1 win in Nea Filadelfia) merely sustains a belief in a better day coming. Even a loss in a penalty shootout to Panathinaikos in the Cup “final of the century”, played amid a toxic atmosphere and punctuated by an outstanding performance by the opposition goalie, Nikos Sarganis, is seen as a harbinger of a coming revival. A deal to bring popular Polish manager Jacek Gmoch to Olympiacos’ bench – immediately after his epic championship with provincial Larissa – and a strong showing in terms of summer signings (to accompany Detari) merely fuels the slogan on fans’ lips: “Hands off Koskotas!”

Popular support is now imperative for Koskotas, as “clouds” had slowly but steadily gathered over his sudden business empire, although the latter continued to provoke in public. Things soon went “south” quickly, with the political opposition in the country now sniping at the heels of a teetering government. Greek Prime Minister Andreas Papandreou was recovering from major heart surgery in England, while his Cabinet back in Athens finally acquiesced to a regulatory audit of the Bank of Crete.

November 18. Of the shipowner shareholders only two objected and didn’t sell: Miltiadis Marinakis and Lucas Hatzi-ioannou. They were prophetic.

Saturday, October 29, 1988. On the eve of the “eternal derby” with Panathinaikos (1-2) a judicial board decision lands like a meteor on the political scene. Felony counts are filed against Koskotas for forgery and embezzlement, while his assets are frozen. Olympiacos FC is left in limbo, with 41% of its shares frozen by the state, tens of millions in arrears, blocked bank accounts and a court-appointed administration headed by the… remanded Argyris Saliarelis. In the meantime, Koskotas has fled to the United States, where he is duly arrested in Massachusetts on an outstanding warrant. He now faces the specter of bankruptcy.

The fact that Olympiacos reached the point where it was able to vie for the championship before losing it in a suicidal end-of-the-season match against AEK Athens at the Olympic Stadium (1-0), with Takis Karagiozopoulos’ goal in the 71st minute on May 7, constitutes, looking back calmly, as an overachievement.

Was it the quality of the roster, the fans? Was it the “weight” of the jersey? Everything mattered. All of these components kept the Club going until 1992.

Three long years of an administration under Saliarelis, dubbed the “king of the rubies”, came after he was released from pre-trial remand to take over the team’s reins in 1989 via a first instance court decision and a peculiar private contract by which Koskotas allegedly handed him 68% of Olympiacos’ shares – a contract that Koskotas later denied he provided.

Saliarelis takes over in early 1989; in June he receives a vote of confidence in a general assembly of shareholders and subsequently assumes full control over the football club, even though Marinakis and Efthymiou fought to block this. He personally covers a share capital increase, from 210 million drachmas to 420 million drachmas, a modus operandi that he’ll continue in the near future, coming up with cash and solutions to pressing problems as if by …magic.

Speculation was rife during this shaky period that an “invisible” and not so pro-Olympiacos “benefactor” wanted him at the Reds’ helm.

What followed was pandemonium, with auditors continually raising the sums of money gone missing, with confiscations by creditors coming left and right, with unpaid players and an opaque management.

The first game of the 1987-88 season. Polish goalkeeper Jacek Kazimierski has arrived on the back of an impressive reputation, but his brief passage with Olympiacos is highly disappointing. With the score tied 1-1 in an away game against Larissa he loses the ball from within his grasp and allows an opposing striker to push the ball into the net. The “barren years” have commenced for the Reds.

1989-90: Detari, who hasn’t been paid, apparently “hires” his father-in-law, Imre Komora, as the Club’s coach, a development that causes turmoil and a reaction by veteran Olympiacos stars Nikos Anastopoulos (who has returned from Italy) and Tasos Mitropoulos. Another defeat by Panathinaikos, 3-4, follows in February 1990, while Saliarelis even attacks a cameraman of the state-run television station filming the match. Fourth place in the championship is the best result for the team, with a Cup final victory against OFI Crete (4-2) a consolation prize for the season. That game was the last for Detari in the Reds’ uniform, and he recorded an impressive performance.

1990-91: Detari is sold to Bologna, purportedly for “50 million drachmas”, according to Saliarelis, a sum that practically no one believes. Later evidence showed the transfer fee was closer to 1.1 billion drachmas.

Standout defensive back Stratos Apostolakis, although he’s renewed his contract, is eventually signed by Panathinaikos, sparking more speculation of a “behind-the-scenes” parley.

The arrival of the so-called “MIGs” from the former eastern bloc – Protasov, Lytovchenko and Savichev – momentarily raises expectations and causes enthusiasm, but also raises questions about the Club’s financial dealings. With the championship title again lost, the “final break” with supporters comes with a 2-2 tie against a lesser Athens-area club, Athinaikos in February 1991.

The team is harshly punished by the federation with minus 2 points and five home games to be played at a neutral stadium. Saliarelis is also banished.

Amid a period burdened by scandals and special tribunals adjudicating scandals, Olympiacos is left with no protection against external threats. This was plainly evident in January 1991 in a game against AEK Athens at the latter’s Nea Filadelfia Stadium. Olympiacos holds a 1-2 lead going into the 83th minute and with AEK left with 10 players. The away victory seems unassailable when at that point the game is interrupted due to flares being thrown by the home team’s fans onto the pitch. A rematch is ordered, but on the island of Rhodes, with AEK now winning 1-0.

1991-92: The “swan song”. Acquisition of star Larissa midfielder Vassilis Karapialis fails to dampen the anger, while Dinamo Kiev and Larissa deliver confiscation notices for unpaid payments of players sold to the Reds. A first instance court freezes all Olympiacos FC assets, and the players remain unpaid, with the result being a “slowdown” on their part.  The players from the former Soviet Union, meanwhile, are abstaining from the team.

Saliarelis unveils another would-be scheme of investors, and “magically” comes up with 40 million drachmas in cash. Yet this time, the fans and Olympiacos’ boosters are not buying – the team’s “banners” are also on the frontline demanding a change in the Club’s leadership. On the field, a wounded team still wins the Cup against PAOK Thessaloniki, and challenges for the Championship until the very end.

Was it the quality of the roster, the fans? Was it the “weight” of the jersey? Everything mattered. All of these components kept the Club going until 1992.

With the situation now dire, the re-emergence of Stavros Daifas as head of a new board of directors appointed by the courts proves to be the first act in defusing of the crisis. The next step is to find a viable solution. One proposal is to approach the owner of the Olympiacos basketball club, Intracom founder and owner Socrates Kokkalis. He agrees and joins an interim management committee now running the football club.

The transformation and salvation wasn’t something that occurred overnight, it took four years (1992-96) for Olympiacos FC (third in 1993, 1994, 1996, second in 1995) to recover and for the new owner to patent the “formula” of success.

In the spring of 1993, Parliament passes Law 2166, which finalizes Olympiacos FC’s arrears at 3.1 billion drachmas, with repayment in 120 instalments (until 2000). Kokkalis takes over as president at the same time, with the overall burden of debts to the state and third parties exceeding 6.5 billion drachmas. This was resolved before a return to winning championships became a yearly event.

The “barren years” were over.

Olympiacos set an impressive record with seven consecutive championships; a few years later, it would repeat the feat with another seven in a row. Olympiacos, Greece’s greatest club, has every reason to be proud of its 48 championship trophies.

Championships that made history and, over the course of decades, turned Olympiacos into the Legend it is today. No other Greek club is even close to the fabulous achievements of the Piraeus team.

Olympiacos has a host of records to its credit, and the Reds of the 1950s wrote a golden chapter in the history of the Club and of Greek football, with a suitably legendary achievement: winning six consecutive championships, it becomes a legend: Piraeus’ invincible “armada”.

Every championship from 1954 to 1959 came with a red-and-white pendant attached, and Olympiacos was undoubtedly an unstoppable force in Greek football. In an era whose triumphs read like fairy tales. These successes earned the Olympiacos players mythic status in the eyes of their millions of fans.

In fact, their record was so impressive, it could only ever have been broken by one team. And that team was none other than… Olympiacos.

In fact, incredible as it may sound, the Reds managed to do it not once but twice, winning seven consecutive championships in two different eras.

What better proof could there be of the Club’s vast ability and potential, as Olympiacos remained dominant, forging great teams and attracting some of the world’s top players of the world to Piraeus to play in the legendary red-and-white jersey.

But Olympiacos remained without a championship from 1988 to 1996–a nine-year stretch without a title.

These were the “barren years”, but then Olympiacos would do what no other Greek team had ever done.

It would win seven consecutive championships, straight through from the 1996-1997 season to the 2002-2003 season, and the history of Greek football would turn red and white again.

The beginning of the 1996-1997 season found Olympiacos determined to end its nine-year title drought

The beginning of the 1996-1997 season found Olympiacos determined to end its nine-year title drought. And they look ready: its people have great faith in the Piraeus team’s chances.

It helps that they have Dušan Bajević on their bench, who quit AEK Athens for the port city. He will go on to play a decisive role in the successes ahead.

This will be a crucial season for the Piraeus team; everyone is desperate for the Club to embark on a new title-winning streak.

You could see it in the superhuman effort the players poured into every game. And you could see the hungry for new triumphs in the eyes of the Olympiacos fans.

The arrival of Predrag Djordjevic and Stelios Giannakopoulos from Paneliakos in 1996 was no doubt decisive in the Legend’s return to the pinnacle of Greek football, but so was the presence of players who were in the team all along–like the great Vasilis Karapialis, the prolific goal scorer Alekos Alexandris, Grigoris Georgatos, Ilija Ivić, Kyriakos Karataidis, Giorgis Anatolakis, and Dimitris Eleftheropoulos.

Olympiacos won the championship easily that season (1996-1997), ending the nine-year drought, and the Piraeus Club’s fans celebrated their new title with all their hearts.

Six more would follow, earning Olympiacos a new record of seven consecutive League wins. On their way to achieving this impressive winning streak, the Reds will enjoy a host of new golden moments that will live rent free in the fans’ memories for ever.

A lot of great players donned the Olympiacos colors, helping the Port team along to seven consecutive victories.

We talked above about the players who played a decisive role in Olympiacos’ title win in the 1996-1997 season, but of course some huge names wore the red-and-white jersey in the years that followed, contributing a lot in their turn to the Club’s incredible record- great players such as Giovanni, Karembeu, Zé Elias, and many others.

Indeed, Christian Karembeu continues to contribute to Olympiacos in another post, demonstrating how deep a bond the Club has forged with one of the biggest names in world football.

Because to wear the Olympiacos jersey means bonding with the team: it’s inescapable.

Much has been written about the players who made history and helped Olympiacos win seven consecutive championships, but special mention should be made of the coaches, too, who made a huge contribution to the Club’s triumph.

It all started with Dušan Bajević, the coach who began to build up the team in the summer of 1996.

Takis Lemonis also played a crucial role in the record when, his playing career with the Reds to an end, he joined the Legend’s bench.

Lemonis was one of the lucky few who has celebrated championship victories with Olympiacos as both a player and a coach.

Giannis Matzourakis and Oleg Protasov also celebrated championship wins from the Olympiacos bench. And the latter, as informed readers will know, had worn the Olympiacos jersey in his time, carving out a distinguished career as a player from 1990 to 1994.

So, while he didn’t win a championship as an Olympiacos player, he did as a coach.

In this legendary string of seven consecutive championships, there are two games that have earned themselves a special place in the history of Olympiacos.

Two big games that decided titles.

One was a match against AEK Athens played in Athens’ Olympic stadium in the 2001-2002 season. The stadium was packed with fans from both teams, and the Reds wanted a win from the derby, which was the second to last game of their season.

In the end, Olympiacos got what it came for, winning a major 4-3 victory before going on to secure the championship in the season finale against Aris in Thessaloniki.

Bajevic (center) giving Vasilis Karapialis (left) instructions. In an era when there was no shortage of big-time personalities at Olympiacos, the Serbian coach knew how to keep things on an even keel and get 100% out of everyone. On his right, assistant coach Meletis Persias.

Another game in which history was made was the derby against Panathinaikos at the Rizoupolis field in 2003. The Reds were at ‘home’ against the Greens (they were using Apollon Athens stadium while the new Karaiskakis Stadium was being built).

Olympiacos needed a victory and a goal difference of two or more to win the championship. To their credit, the Reds pulled it off! They ended up winning 3-0, with Giovanni opening the score card and Stelios Giannakopoulos putting two more in the back of the net to achieve the result they needed.

It was a triumph for the Piraeus team, as this victory won them the 2002-2003 championship. The record was now a reality.

Olympiacos got to celebrate an impressive streak of seven consecutive championships. Of course, just a few years later, starting in the 2010-2011 season, the Reds would go on to repeat this legendary feat, winning seven consecutive championships for a second time.

Needless to say, if any team has what it takes to break this record, it’s Olympiacos–and only Olympiacos!

Ο Ολυμπιακός έκανε ένα μεγάλο ρεκόρ με επτά συνεχόμενες κατακτήσεις πρωταθλημάτων και λίγα χρόνια αργότερα το ισοφάρισε με άλλα επτά σερί.

Ο Ολυμπιακός, ο μεγαλύτερος σύλλογος στη χώρα, έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για την κατάκτηση 48 πρωταθλημάτων.

Κατακτήσεις πρωταθλημάτων που έγραψαν ιστορία κι έκαναν τον Ολυμπιακό, Θρύλο στο διάβα των χρόνων. Αυτά τα μυθικά επιτεύγματα της ομάδας του λιμανιού δεν μπορεί ούτε να τα… πλησιάσει κάποιος άλλος ελληνικός σύλλογος.

Τα ρεκόρ της ομάδας του λιμανιού είναι πολλά και ο Ολυμπιακός τη δεκαετία του 1950 γράφει χρυσές σελίδες δόξας πετυχαίνοντας ένα μυθικό επίτευγμα. Κατακτά έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα και γίνεται Θρύλος, γίνεται η ανίκητη «αρμάδα» του Πειραιά.

Τα πρωταθλήματα από το 1954 μέχρι το 1959 είχαν ερυθρόλευκο χρώμα και ο Ολυμπιακός είναι δίχως αμφιβολία η μεγαλύτερη δύναμη του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τότε που γράφτηκαν θρίαμβοι σαν παραμύθια. Αυτές οι επιτυχίες κάνουν τους παίκτες του Ολυμπιακού να αποκτήσουν μυθική υπόσταση στα μάτια των εκατομμυρίων οπαδών τους.

Τούτο λοιπόν το μεγάλο εντυπωσιακό ρεκόρ μπορούσε να το καταρρίψει μόνο μια ομάδα κι αυτή δεν είναι άλλη από τον… Ολυμπιακό.

Κι αυτό μάλιστα που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι οι Ερυθρόλευκοι το κατάφεραν όχι μία αλλά δύο φορές, φτάνοντας στην κατάκτηση επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Κάτι που φανερώνει την τεράστια δυναμική του συλλόγου, καθώς ο Ολυμπιακός κατάφερε να κυριαρχήσει, δημιουργώντας σπουδαίες ομάδες, έχοντας κορυφαίους παίκτες του κόσμου να φορούν την τιμημένη ερυθρόλευκη φανέλα.

Ο Ολυμπιακός έμεινε χωρίς πρωτάθλημα από το 1988 μέχρι το 1996, δηλαδή οι Ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν να πάρουν τον τίτλο για εννέα χρόνια.

Ηταν τα χρόνια που ονομάστηκαν «πέτρινα», αλλά ο Ολυμπιακός θα έκανε αυτό που δεν έχει κάνει καμιά άλλη ελληνική ομάδα.

Θα κατακτούσε επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα από τη σεζόν 1996-1997 μέχρι τη σεζόν 2002-2003 και η ιστορία θα είχε ξανά ερυθρόλευκο χρώμα.

Το ξεκίνημα της σεζόν 1996-1997 βρήκε τον Ολυμπιακό αποφασισμένο να βάλει τέλος στην «ξηρασία» χρόνων με πίστη στις δυνατότητες της νέας ομάδας

Το ξεκίνημα της σεζόν 1996-1997 βρήκε τον Ολυμπιακό αποφασισμένο να βάλει τέλος στην «ξηρασία» των εννέα χρόνων κι αυτή τη φορά υπήρχε μεγάλη πίστη στις δυνατότητες της ομάδας του Πειραιά.

Στον πάγκο των Ερυθρολεύκων βρισκόταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος είχε φύγει από την ΑΕΚ για να πιάσει λιμάνι και η συγκεκριμένη κίνηση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις επιτυχίες που θα ακολουθούσαν.

Εκείνη η σεζόν ήταν πολύ σημαντική για την ομάδα του Πειραιά και όλοι επιθυμούσαν διακαώς την επιστροφή στις κατακτήσεις πρωταθλημάτων.

Το έβλεπε κάποιος στην προσπάθεια των παικτών σε κάθε ματς, το έβλεπε στα μάτια των οπαδών του Ολυμπιακού που «δίψαγαν» για την επιστροφή στην κορυφή.

Οι μεταγραφές του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και του Στέλιου Γιαννακόπουλου το 1996 από τον Πανηλειακό ήταν δίχως άλλο καθοριστικές, αλλά και η παρουσία ήδη στην ομάδα παικτών όπως ο τεράστιος Βασίλης Καραπιάλης, ο μεγάλος σκόρερ Αλέκος Αλεξανδρής, ο Γρηγόρης Γεωργάτος, ο Ιλια Ιβιτς, ο Κυριάκος Καραταΐδης, ο Γιώργος Ανατολάκης, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος και άλλοι, οδήγησαν τον Θρύλο ξανά στην κορυφή.

Ο Ολυμπιακός πήρε άνετα το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς (1996-1997) βάζοντας τέλος στην «ξηρασία» εννέα χρόνων και ο κόσμος της ομάδας του λιμανιού πανηγύρισε με την ψυχή του εκείνον τον τίτλο.

Θα ακολουθούσαν άλλα έξι συνεχόμενα για να δημιουργήσει ο Ολυμπιακός ένα νέο ρεκόρ με τις επτά σερί κατακτήσεις και οι Ερυθρόλευκοι θα γράφουν πολλές σελίδες δόξας, με τα αποτελέσματα σε αυτό το εντυπωσιακό σερί.

Πολλοί σπουδαίοι παίκτες φόρεσαν την φανέλα του Ολυμπιακού, οδηγώντας την ομάδα του λιμανιού στις επτά συνεχόμενες κατακτήσεις.

Είπαμε για τους παίκτες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση του τίτλου τη σεζόν 1996-1997, αλλά φυσικά και τα χρόνια που ακολούθησαν τεράστια ονόματα φόρεσαν τη φανέλα των Πειραιωτών, προσφέροντας πολλά για να γίνει το μεγάλο ρεκόρ.

Επίσης μεγάλοι παίκτες όπως ο Τζιοβάνι, ο Καρεμπέ, ο Ζε Ελίας, αλλά και πολλοί άλλοι βοήθησαν τα μέγιστα ώστε ο Ολυμπιακός να πετύχει αυτό το τεράστιο ρεκόρ.

Ο Κριστιάν Καρεμπέ μάλιστα συνεχίζει να προσφέρει από άλλο πόστο στην ομάδα του Πειραιά, ενδεικτικό κι αυτό της σχέσης του συλλόγου με ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Οποιος φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού «δένεται» και αγαπάει τον Θρύλο.

Αναφερθήκαμε σε παίκτες που έγραψαν ιστορία και βοήθησαν τον Ολυμπιακό να φτάσει στην κατάκτηση των επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων, αλλά ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και σε προπονητές που είχαν μεγάλη συμβολή στην τεράστια αυτή επιτυχία.

Η αρχή έγινε με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος ήταν ο προπονητής που ξεκίνησε το «χτίσιμο» της ομάδας το καλοκαίρι του 1996.

Μεγάλο ρόλο σε αυτό το ρεκόρ είχε επίσης και ο Τάκης Λεμονής, ο οποίος μετά την καριέρα του ως παίκτης στην ομάδα του Πειραιά έγινε και προπονητής των Ερυθρολεύκων.

Και ο Λεμονής είχε τη δυνατότητα να πανηγυρίσει την κατάκτηση πρωταθλημάτων με τον Ολυμπιακό, τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής.

Πρωτάθλημα από την άκρη του πάγκου του Ολυμπιακού πανηγύρισαν επίσης ο Γιάννης Ματζουράκης αλλά και ο Ολεγκ Προτάσοφ.

Θυμίζουμε ότι ο τελευταίος είχε φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού και έκανε ξεχωριστή καριέρα ως παίκτης της ομάδας του λιμανιού από το 1990 ως το 1994.

Δεν είχε καταφέρει να κατακτήσει πρωτάθλημα ως παίκτης των Ερυθρολεύκων», αλλά το πέτυχε ως προπονητής της ομάδας του λιμανιού.

Ο Ντούσκο δίνει οδηγίες στον Βασίλη Καραπιάλη. Σε μια εποχή που οι έντονες προσωπικότητες ήταν πολυπληθείς στον Ολυμπιακό, ο σερβοέλληνας τεχνικός ήξερε να κρατάει τις ισορροπίες και να παίρνει το 100%. Δεξιά του ο Μελέτης Περσίας

Σε αυτή τη θρυλική πορεία με την κατάκτηση των επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων υπάρχουν και δύο παιχνίδια που έχουν ξεχωριστή θέση στην ιστορία του Ολυμπιακού.

Δύο πολύ μεγάλα παιχνίδια που έκριναν τίτλους.

Το ένα είναι κόντρα στην ΑΕΚ την αγωνιστική περίοδο 2001-2002 και διεξήχθη στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Το ΟΑΚΑ ήταν γεμάτο με οπαδούς και των δύο ομάδων και οι Ερυθρόλευκοι ήθελαν τη νίκη στο ντέρμπι της προτελευταίας αγωνιστικής.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε τελικά να πετύχει τον στόχο του, κατακτώντας μια μεγάλη νίκη με 4-3 και στο φινάλε της σεζόν κατέκτησε το πρωτάθλημα αφού νίκησε και τον Αρη στη Θεσσαλονίκη.

Ενα ακόμα παιχνίδι στο οποίο γράφτηκε ιστορία ήταν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στην Ριζούπολη το 2003. Οι Ερυθρόλευκοι υποδέχθηκαν το Τριφύλλι, καθώς χρησιμοποιούσαν το γήπεδο του Απόλλωνα λόγω της κατασκευής του νέου Γ Καραϊσκάκης.

Ο Ολυμπιακός ήθελε νίκη και μάλιστα με διαφορά πάνω από ένα γκολ για να πάρει το πρωτάθλημα και τελικά τα κατάφερε. Οι Ερυθρόλευκοι επικράτησαν 3-0 με τον Τζιοβάνι να ανοίγει το σκορ και δύο γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου να διαμορφώνουν το αποτέλεσμα.

Ηταν ένας θρίαμβος για την ομάδα του Πειραιά καθώς με αυτή τη νίκη κατάφερε να πάρει και το πρωτάθλημα της αγωνιστικής περιόδου 2002-2003 και το ρεκόρ ήταν πλέον πραγματικότητα.

Ο Ολυμπιακός θα πανηγυρίσει ένα εντυπωσιακό σερί, κατακτώντας επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα και λίγα χρόνια αργότερα, από τη σεζόν 2010-2011 μέχρι τη σεζόν 2016-2017, οι Ερυθρόλευκοι θα επαναλάβουν αυτό το μυθικό κατόρθωμα, κατακτώντας για δεύτερη φορά επτά σερί πρωταθλήματα.

Είναι τέτοια η δυναμική της ομάδας του λιμανιού, που αν μια ομάδα μπορεί να σπάσει αυτό το ρεκόρ, τότε αυτή είναι μόνο ο Ολυμπιακός.

Καθησυχαστικοί εμφανίζονται οι σεισμολόγοι για τον ισχυρό σεισμό που σημειώθηκε στη 01:51 στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κάσου και Καρπάθου. Όπως τονίζουν καθώς ο σεισμός, σημειώθηκε μακριά από κατοικημένες περιοχές και είχε μεγάλο εστιακό βάθος (64,4 χιλιόμετρα), δεν υπήρξαν επιπτώσεις και δεν αναμένεται να υπάρξει μεγάλη μετασεισμική ακολουθία.

Κάτι που επισημαίνει και ο Γεράσιμος Παπαδόπουλος, επισημαίνοντας ωστόσο, ότι οι «σεισμοτεκτονικές συνέπειες μάλλον θα είναι σημαντικές σε βραχυ-μεσοπρόθεσμο διάστημα».

Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του, ο σεισμολόγος: «Σεισμός Μ6,1 μετά τα μεσάνυχτα, νότια Κάσου-Καρπάθου στο ανατολικό ελληνικό σεισμικό τόξο, βάθος περίπου 70 χλμ. Έληξε την απουσία ισχυρών σεισμών στη χώρα (σεισμική άπνοια) που επικρατούσε από τις 12-10-2021 όταν έγινε στην ίδια περιοχή σεισμός με ίδιο μέγεθος. Η μεγάλη απόσταση από κατοικημένες περιοχές και το σημαντικό εστιακό βάθος συνετέλεσαν ώστε να μην υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις.

Τέτοιοι σεισμοί γίνονται έντονα αισθητοί κυρίως προς τη βόρεια Αφρική, την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή αλλά έχουν ασθενή μετασεισμική ακολουθία. Όμως, οι σεισμοτεκτονικές συνέπειες μάλλον θα είναι σημαντικές σε βραχυ-μεσοπρόθεσμο διάστημα. Περισσότερα επ’ αυτού τις επόμενες μέρες».

Παραθέτοντας σχετικό γράφημα σημείωσε: «Αν σταθούμε στη Ρόδο και φτιάξουμε μια τομή της Γης στα δυτικά θα δούμε τους επιφανειακούς σεισμούς σε όλη την Ελλάδα (shallow seismic zone), και τους σεισμούς ενδιάμεσου βάθους, όπως ο χθεσινοβραδινός (μπλέ βέλος), κατά μήκος της κεκλιμένης καταβυθιζόμενης αφρικανικής λιθόσφαιρας (Benioff zone)».

«Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της δόνησης ήταν το μεγάλο βάθος. Ήταν βάθους 64 χιλιομέτρων. Αυτή είναι συγκεκριμένη κατηγορία σεισμών ενδιαμέσου βάθους, οι οποίοι έχουν και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν προκαλούν καταστροφές λόγω αυτού του βάθους και από εκεί και πέρα δεν ακολουθούνται συχνά από μεγάλους μετασεισμούς», σημείωσε (ERTnews) ο διευθυντής του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, Βασίλης Καραστάθης.

«Άρα αυτό που μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένας τέτοιος τυπικός σεισμός ενδιάμεσου βάθους στην περιοχή, συνδέεται κυρίως με το φαινόμενο της υποβύθισης της αφρικανικής πλάκας, κάτω από την πλάκα του Αιγαίου. Και ο σεισμός αυτός είναι μια έκφανση αυτού του φαινομένου» τόνισε.

Ο κ. Καραστάθης σημείωσε ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πει κανένας ότι ο εν λόγω σεισμός συνδέεται άμεσα με κάποιο γεγονός στο ηφαιστειακό τόξο ή στην Κωνσταντινούπολη. «Είναι εντελώς άλλες ζώνες. Το ελληνικό τόξο είχε, έχει και θα έχει πάντα τη δική του σεισμικότητα. Είναι ένα φαινόμενο διαρκές της υποβύθισης και προκαλεί πάντα τους σεισμούς αυτού του μεγέθους», και εξήγησε:

«Δηλαδή έχουμε ένα αρκετά μεγάλο ιστορικό στην περιοχή με ισχυρούς σεισμούς. Οι σεισμοί, οι οποίοι είναι βάθους δεν μας προκαλούν κάποια ανησυχία. Τα προβλήματα υπάρχουν μόνο στους επιφανειακούς σεισμούς».

Διαψεύδει τα περί απόλυσης του Μανώλη Καπνισάκη, διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Στέφανου Κασσελάκη, το Κίνημα Δημοκρατίας.

Όπως αναφέρει το Κίνημα Δημοκρατίας, «ο Μανώλης Καπνισάκης ήταν και παραμένει το δεξί χέρι του Στέφανου Κασσελάκη. Καθότι τυγχάνει ο πιο έμπιστός του άνθρωπος».

Παράλληλα επισημαίνει πως «το Κίνημα Δημοκρατίας χτίζεται με αλήθεια».

«Οι πεινασμένοι καρβέλια ονειρεύονται. Το Κίνημα Δημοκρατίας δυναμώνει και προχωρά. Και όσοι έχουν ποντάρει στα μορφώματα που καταρρέουν, επιστρατεύουν τη λάσπη για να τραβήξουν την προσοχή.

Μπροστάρη αυτής της προσπάθειας, μια ‘δημοσιογράφος’ γνωστή για τις ανταποκρίσεις της από τα μπουζουξίδικα, που νομίζει πως ένα πολιτικό συνέδριο λειτουργεί με κράτηση πρώτου τραπεζιού πίστα. Αντί να ρωτήσει ποιοι ήταν παρόντες, φαντάστηκε απουσίες και ‘σκάνδαλα’ — για να γεμίσει πέντε παραγράφους με εικασίες.

Κάθε λέξη της είναι ανυπόστατη.

Ο Μανώλης Καπνισάκης ήταν και παραμένει το δεξί χέρι του Στέφανου Κασσελάκη. Καθότι τυγχάνει ο πιο έμπιστός του άνθρωπος.

Το Κίνημα Δημοκρατίας χτίζεται με αλήθεια. Οι κατασκευές και τα παραπολιτικά αφήνονται σε άλλους. Σε αυτούς που τελειώνουν τη βάρδια τους με λουλούδια στα παπούτσια».

Λίγο αργότερα, σε ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προχώρησε και ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατίας, Στέφανος Κασσελάκης, αναγράφοντας «μαζί προχωράμε μέχρι να πετύχουμε τη μεγάλη αλλαγή για τη χώρα. Next time, just ask».

Συνόδεψε την ανάρτηση με μια κοινή φωτογραφία του με τον Μανώλη Καπνισάκη.

Μαζί προχωράμε μέχρι να πετύχουμε την μεγάλη αλλαγή για τη χώρα.

Next time, just ask. pic.twitter.com/fkufRw2B5h

— Stefanos Kasselakis – Στέφανος Κασσελάκης (@skasselakis) May 14, 2025

Η REPLAY, το κορυφαίο ιταλικό fashion brand με παγκόσμια απήχηση και διαχρονική αισθητική, ενισχύει δυναμικά την παρουσία της στην ελληνική αγορά με το άνοιγμα ενός νέου καταστήματος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Αριστοτέλους.

Το κατάστημα στεγάζεται στο ισόγειο του εμβληματικού ξενοδοχείου Electra Palace, στην καρδιά της πόλης, και αποτελεί έναν ξεχωριστό προορισμό αγορών τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες της.

Το νέο REPLAY κατάστημα είναι σχεδιασμένο με βάση τη σύγχρονη urban αισθητική και τις αυθεντικές αξίες του brand. Φιλοξενεί επιλεγμένες αντρικές και γυναικείες συλλογές ένδυσης, υπόδησης και αξεσουάρ, προσφέροντας μια premium εμπειρία shopping με signature ιταλικό χαρακτήρα.

Η REPLAY συνεχίζει να επενδύει σταθερά στην ελληνική αγορά, δίνοντας έμφαση στην εμπειρία του πελάτη, αλλά και στη στρατηγική επέκταση της παρουσίας της σε σημεία υψηλής αισθητικής και εμπορικής σημασίας. Το νέο κατάστημα στη Θεσσαλονίκη ενισχύει την ανάπτυξη του brand στη Βόρεια Ελλάδα, αναδεικνύοντας τη φιλοσοφία της urban πολυτέλειας, της καινοτομίας και της διαχρονικής ποιότητας που χαρακτηρίζει κάθε συλλογή της REPLAY.