Τεχνολογία

Για χρόνια η βασική επιδίωξη των ΗΠΑ ήταν να εξασφαλίσουν ότι τα άλλα κράτη της Νοτιοανατολικής Ασίας δεν θα εξελιχθούν σε δορυφόρους γύρω από την Κίνα. Αυτό, για παράδειγμα, μπορεί να εξηγήσει γιατί οι ΗΠΑ επένδυσαν τόσο στην αποκατάσταση καλών σχέσεων με το Βιετνάμ, παρότι τη χώρα κυβερνά ακόμη ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είχε οδήγησε την υπερδύναμη σε μια ταπεινωτική ήττα.

Αυτό, μάλιστα, αναλογούσε και στις ίδιες τις επιδιώξεις των χωρών αυτών. Άλλωστε, πέραν της γεωπολιτικής βαρύτητας της Κίνας (και μιας ιστορίας προηγούμενων συγκρούσεων), οι χώρες αυτές είχαν πάντα το πρόβλημα των εμπορικών ελλειμμάτων τους στις συναλλαγές με την Κίνα, τα οποία προσπαθούσαν να τα αντισταθμίσουν με έντονη εξαγωγική δραστηριότητα προσανατολισμένη προς τις δυτικές αγορές.

Με μια έννοια, όσο μεγαλύτερη γινόταν η ενσωμάτωση οικονομιών όπως το Βιετνάμ, η Ινδονησία, η Μαλαισία, η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες στα δυτικά δίκτυα ελεύθερου εμπορίου, τόσο περιοριζόταν η δυνητική επιρροή της Κίνας. Μάλιστα, η βασική τους οικονομική ανησυχία ήταν η αύξηση των κινεζικών εισαγωγών, που έπληττε την παραγωγική τους βάση. Για παράδειγμα, στην Ινδονησία έχουν χαθεί 80.000 θέσεις εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία και εκτιμάται ότι άλλες 280.000 κινδυνεύουν, εξαιτίας των κινεζικών εισαγωγών.

Τώρα, όμως, μια άλλη ανησυχία προστίθεται καθώς βλέπουν ότι οι ΗΠΑ τους επιβάλλουν υψηλούς δασμούς: 46% στο Βιετνάμ, 24% στη Μαλαισία, 49% στην Καμπότζη και 32% στην Ινδονησία. Και μπορεί προσωρινά οι περισσότεροι να ανεστάλησαν για 90 μέρες (πλην του καθολικού δασμού 10% που παραμένει σε ισχύ), αλλά δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι δεν θα επανέλθουν.

Όμως, εάν περιοριστεί η πρόσβαση στις δυτικές αγορές, τότε αντικειμενικά αναβαθμίζεται η Κίνα και η αγορά της. Αλλά εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα στη σχέση αυτών των χωρών με το Πεκίνο και κυρίως τους άνισους όρους εμπορίου.

Αυτό ακριβώς εξηγεί γιατί σπεύδει τώρα η Κίνα να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση από τη στάση των ΗΠΑ και να προβάλει εαυτόν ως τη βασική δύναμη που ακόμη πιστεύει στο ελεύθερο εμπόριο και είναι αντίθετη στον προστατευτισμό. «Οι δύο χώρες πρέπει να εργαστούν μαζί για να στηρίξουν το παγκόσμιο εμπόριο και να διατηρήσουν τη σταθερότητα των βιομηχανικών και εφοδιαστικών αλυσίδων», ήταν μια χαρακτηριστική αποστροφή του Σι Τζινπίνγκ στο Βιετνάμ.

Καθόλου τυχαία στην ατζέντα των συζητήσεων του Σι ψηλά ήταν και η αναβάθμιση του εμπορίου της Κίνας με τις χώρες της ASEAN στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη διαμόρφωση μιας πιο ζώνης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ τους.

Ουσιαστικά, η Κίνα φαίνεται να θέλει να προσφέρει στις χώρες αυτές ένας είδος ηγεμονικής σχέσης, εντός της οποία υπόσχεται ότι θα βοηθήσει και στη δική τους ευημερία. Βεβαίως, αυτό θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από το εάν η ίδια η Κίνα θα μπορέσει να αποτελέσει έναν εξαγωγικό προορισμό για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και όχι απλώς έναν διαρκώς πιο ωφελούμενο εξαγωγέα προς αυτές. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη μεγαλύτερη απελευθέρωση του εμπορίου στην περιοχή θα σημαίνει και άρση των όποιων φραγμών έχουν υψωθεί τα τελευταία χρόνια απέναντι στην Κίνα (περίπου 104 νέοι περιορισμοί στα κινεζικά προϊόντα έχουν τεθεί μετά το 2021 από χώρες της περιοχής). Βεβαίως, δεν είναι πάντα εύκολο για τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών, που έχουν μεγάλους πληθυσμούς με χαμηλά εισοδήματα, να εξηγήσουν γιατί δεν θα πρέπει οι πιο φτωχοί καταναλωτές να έχουν πρόσβαση στα φτηνότερα κινεζικά προϊόντα. Ωστόσο, την ίδια στιγμή έχουν τη δυνατότητα οι χώρες αυτές να επενδύουν και σε υψηλότερης προστιθέμενης αξίας και να γίνουν με τη σειρά τους προμηθευτές των κινεζικών επιχειρήσεων.

Με αυτή την έννοια για την Κίνα και την ηγεσία της, η συγκυρία αυτή είναι ταυτόχρονα μια μεγάλη ευκαιρία να αντιστρέψει την προσπάθεια της Δύσης να προσεταιριστεί τις γειτονικές της χώρας αλλά και να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη πρόσβαση σε έναν ιδιαίτερα μεγάλο περιφερειακό οικονομικό πόλο, ο οποίος μάλιστα χαρακτηρίζεται από αναπτυξιακές δυναμικές πιο ισχυρές από αυτές της Δύσης. Από την άλλη, θα είναι και μια δοκιμασία για την ικανότητά της όχι απλώς να κατοχυρώνει τα δικά της συμφέροντα, αλλά και να μπορεί να εγγυηθεί την οικονομική ανάπτυξη των γειτονικών χωρών, κοντολογίς να δείξει ότι μπορεί να παίξει έναν όντως ηγεμονικό ρόλο. Και αντίστοιχα για τις γειτονικές της χώρες, το μεγάλο δίλημμα είναι σε ποιο βαθμό είναι διατεθειμένες μια προοπτική αναβάθμισης των οικονομικών σχέσεων με την Κίνα, ακόμη και εάν αυτή περιλαμβάνει μεγαλύτερη πρόσβαση στην κινεζική αγορά, θα οδηγήσει στη μερική έστω αναίρεση της όποιας ανεξαρτησίας και διακριτότητας ως προς το συνολικό γεωπολιτικό προσανατολισμό τους είχαν κατοχυρώσει.

Αυτό σημαίνει ότι τόσο για την Κίνα όσο και για τις χώρες αυτές η όποια αναβάθμιση των μεταξύ τους εμπορικών σχέσεων, θα απαιτήσει μια σύνθετη εξισορρόπηση απαιτήσεων που είναι συχνά είναι ανταγωνιστικές. Όμως, την ίδια στιγμή η πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται να δημιουργεί και την αντικειμενική πίεση σε αυτή την κατεύθυνση αλλά και το κρίσιμο παράθυρο ευκαιρίας.

Το Puma Gen-E  – το πιο πρόσφατο μέλος της γκάμας των αμιγώς ηλεκτρικών της οχημάτων της Ford – βγαίνει στους δρόμους για πρώτη φορά.

Το ηλεκτρικό Puma Gen-E διευρύνει περαιτέρω την γκάμα των αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων της Ford.

Την κίνηση που αναβαθμίζει τον οδηγικό χαρακτήρα του Puma παρέχει ένα νέο ηλεκτρικό σύστημα μετάδοσης, το οποίο εξασφαλίζει επίσης εξαιρετική αποδοτικότητα 13,1 kWh/100 km. Το νέο Puma Gen-E μπορεί να διανύσει έως και 376 km με μια πλήρη φόρτιση της μπαταρίας του , έτσι ώστε τα μακρινά ταξίδια να είναι εφικτά. Στην πόλη, η αυτονομία φτάνει τα 523 km , γεγονός που σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί επαναφόρτιση για αρκετές ημέρες στο πλαίσιο των αστικών μετακινήσεων.

Με τη χρήση ταχυφορτιστή, η φόρτιση από το 10% στο 80% διαρκεί περίπου 23 λεπτά , ενώ η απρόσκοπτη επιτάχυνση από στάση έως τα 100 km/h σε 8,0 δευτερόλεπτα και η ταχύτερη απόκριση του τιμονιού προσφέρουν χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στο Puma ST, αλλά σε ηλεκτρική μορφή.

To Puma Gen-E αξιοποιεί ακόμα περισσότερο τον διαθέσιμο χώρο, χάρη στο συμπαγές σύστημα ηλεκτροκίνησης. Έτσι, ο ήδη καινοτόμος αποθηκευτικός χώρος MegaBox στο πορτμπαγκάζ του Puma έχει μετατραπεί σε GigaBox, εξασφαλίζοντας συνολική χωρητικότητα για την μεταφορά αποσκευών έως και 574 λίτρα  με τα πίσω καθίσματα σε όρθια θέση.

Στο εσωτερικό του αυτοκινήτου, η καθαρή και σύγχρονη σχεδιαστική φιλοσοφία συνεχίζεται, με δύο οθόνες υψηλής ευκρίνειας να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από τον οδηγό, προκειμένου ο τελευταίος να έχει πάντα τον έλεγχο. Το infotainment τελευταίας γενιάς SYNC 4  της Ford διαθέτει σύστημα πλοήγησης  που είναι συνδεδεμένο στο cloud για να μπορεί το Puma Gen-E να κινείται άνετα στην πόλη, ενώ την ίδια στιγμή, χάρη στα ασύρματα Apple CarPlay και Android Auto , οι εφαρμογές και οι πληροφορίες συγχρονίζονται μεταξύ των smartphone των επιβατών και του αυτοκινήτου χωρίς τη χρήση καλωδίων.

Τα διαθέσιμα συστήματα υποβοήθησης οδηγού Intelligent Adaptive Cruise Control με Stop & Go και Lane Centrinεξασφαλίζουν ομαλή και πιο φυσική αίσθηση κατά την επιτάχυνση και το φρενάρισμα, ενώ μπορούν χρησιμοποιούν το Predictive Speed Assist  για ρύθμιση της ταχύτητας κίνησης του οχήματος σε στροφές, κυκλικούς κόμβους και κατά την είσοδο και έξοδο από αυτοκινητοδρόμους. Στην πόλη, η επίσης διαθέσιμη κάμερα surround-view 360ο μπορεί να προβάλλει μία πανοραμική εικόνα του οχήματος από ψηλά, η οποία διευκολύνει τους ελιγμούς σε άβολα πολυώροφα παρκινγκ.

Το νέο Ford Puma Gen-E είναι διαθέσιμο προς παραγγελία και αγορά με οχήματα να βρίσκονται ήδη καθ’ οδόν προς τους πρώτους ιδιοκτήτες τους.

Η υπεροχή του Ολυμπιακού τη δεκαετία του ’70 είχε αναμφίβολα (και)… γαλλική φινέτσα και τα ονόματα του Υβ Τριαντάφυλλου και του Ρομέν Αργυρούδη γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού.

Αμφότεροι απέκτησαν μυθική υπόσταση στη συνείδηση των οπαδών των Πειραιωτών και δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα, καθώς Υβ και Ρομέν πρόσφεραν πολλά στην ομάδα του λιμανιού.

Και για να είμαστε ακριβείς, όχι μόνο έδωσαν τα πάντα αλλά το έκαναν και μ’ έναν εντυπωσιακό τρόπο, συνδυάζοντας το θέαμα με την ουσία. Κι όταν μιλάει κάποιος για θέαμα από τα… πόδια των δύο συγκεκριμένων παικτών, τότε δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Και ξεκινώντας από τον Τριαντάφυλλο θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να επισημανθούν δύο πολύ σημαντικά γεγονότα. Το όνομά του έγινε σύνθημα στα στόματα εκατομμυρίων οπαδών του Ολυμπιακού και το Καραϊσκάκη δονούνταν από την ιαχή «Υβ, Υβ, Υβ».

Κι όχι μόνο το Καραϊσκάκη βεβαίως. Το σύνθημα δονούσε κάθε γήπεδο στο οποίο έπαιζε ο Τριαντάφυλλος καθώς οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων ήταν παντού δίπλα στην αγαπημένη τους ομάδα.

Ο Υβ έπαιξε με τα ερυθρόλευκα για τρία «χρυσά» χρόνια, στα οποία είχε ηγετικό ρόλο στην ομάδα του Πειραιά και έγινε είδωλο των οπαδών για τον δυναμισμό του και την ευχέρεια στο σκοράρισμα

Ο Τριαντάφυλλος έχτισε έναν μύθο τα τρία χρόνια που αγωνίστηκε με τη φανέλα του Ολυμπιακού και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ροκ σταρ της εποχής.

Γεννήθηκε στη Γαλλία στις 27 Οκτωβρίου 1948 και ο πατέρας του είχε καταγωγή από την Πόλη, ενώ η μητέρα του ήταν Γαλλίδα.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού λάτρευε τον Τριαντάφυλλο και κάθε φορά που ο παλαίμαχος άσος των Πειραιωτών εφορμούσε στην αντίπαλη εστία, οι εξέδρες ήταν στο… πόδι και όλοι φώναζαν «Υβ, Υβ, Υβ», θαρρείς και εφορμούσαν κι αυτοί μαζί με το είδωλό τους.

Δεν είναι τυχαίο πως μια τεράστια προσωπικότητα των ελληνικών τεχνών, ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης, είχε φιλοτεχνήσει πίνακα με τον Υβ Τριαντάφυλλο, δείγμα κι αυτό βεβαίως της μεγάλης αναγνώρισης που ετύγχανε ο μεγάλος άσος του Ολυμπιακού.

Οταν ο σπουδαίος Τσαρούχης αποφασίζει να ζωγραφίσει τον Υβ, τότε τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εκεί μιλά η αυθεντία του κορυφαίου ζωγράφου και τα λέει όλα σ’ έναν καμβά με κόκκινο και λευκό χρώμα.

Και για να θυμηθούν οι παλιοί, ήταν αμέτρητες οι φορές που ο Υβ «ζωγράφισε» στο χορτάρι του Καραϊσκάκη και άλλων γηπέδων.

Κανείς επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνά τη λατρεία ενός τεράστιου ηθοποιού στον Υβ Τριαντάφυλλο. Ο Νίκος Σταυρίδης, ένας εκ των κορυφαίων ελλήνων ηθοποιών, υπήρξε φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού και μεγάλος θαυμαστής του Υβ.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πει ο Σταυρίδης το όνομα του Υβ καμιά… εκατοστή φορές τη μέρα. Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του μεγάλου μας ηθοποιού για την ομάδα του Πειραιά και τον Τριαντάφυλλο.

Σε πολλές από τις θεατρικές του παραστάσεις μάλιστα, ο Σταυρίδης σταματούσε να παίζει στο έργο και ρωτούσε τους θεατές ποιο είναι το σκορ στο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Επιανε κουβέντα με τον κόσμο έχοντας τη μεγάλη του αγωνία.

Ρωτούσε μάλιστα αν έχει βάλει γκολ ο Τριαντάφυλλος και φώναζε απ’ τη σκηνή «Υβ, Υβ, Υβ», με τον κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα.

Ο τεράστιος αυτός ηθοποιός είχε… μόνιμη θέση στο Καραϊσκάκη και η λατρεία του για την ομάδα του Πειραιά ήταν γνωστή σε όλη την Ελλάδα.

Η τεχνική κατάρτιση του Ρομέν Αργυρούδη ήταν εντυπωσιακή και όλοι είχαν να λένε ότι ο μεγάλος άσος του Ολυμπιακού θα μπορούσε να γράψει ακόμα μεγαλύτερους θριάμβους, αν η κατάσταση των ελληνικών γηπέδων ήταν… λιγάκι καλύτερη

Ο Ολυμπιακός έκανε τη μεγάλη μεταγραφή του Τριαντάφυλλου (από την Μπουλόν) το καλοκαίρι του 1971 και ο Υβ, που είχε ήδη κάνει σπουδαίο όνομα φορώντας νωρίτερα και τη φανέλα της Σεντ Ετιέν, έπαιξε με τα ερυθρόλευκα για τρία χρόνια.

Ηταν τρία χρυσά χρόνια, στα οποία είχε ηγετικό ρόλο στην ομάδα του Πειραιά και δεν χωρά αμφιβολία πως έγινε είδωλο των οπαδών του Ολυμπιακού για τον δυναμισμό του και την ευχέρεια που είχε στο σκοράρισμα.

Ο Υβ αγωνίστηκε 80 φορές με τη φανέλα του Ολυμπιακού και πέτυχε 58 γκολ την τριετία του στο μεγάλο λιμάνι, δηλώνοντας μάλιστα πολλά χρόνια αργότερα, πως αυτή ήταν η καλύτερη περίοδος της καριέρας του.

Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα με τον Θρύλο και είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στους Ερυθρόλευκους.

Μετά την αποχώρησή του από την ομάδα του Πειραιά επέστρεψε στη Γαλλία και φόρεσε ξανά τη φανέλα της Σεντ Ετιέν, ενώ αγωνίστηκε και στη Ναντ.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ήταν διεθνής μια φορά με τους Τρικολόρ, δείγμα και αυτό της μεγάλης αξίας του.

Ακόμα και σήμερα, το όνομα του Υβ Τριαντάφυλλου δημιουργεί μεγάλη συγκίνηση στον κόσμο του Ολυμπιακού, καθώς υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός.

Λίγοι παίκτες είχαν την τεχνική και τη φινέτσα που είχε ο Ρομέν στο παιχνίδι του. Ο τρόπος με τον οποίο «χάιδευε» την μπάλα ήταν μοναδικός και συνέθεσε ένα εκπληκτικό δίδυμο με τον Υβ Τριαντάφυλλο

Αναφερθήκαμε στον πρόλογο στη γαλλική φινέτσα του Ολυμπιακού και εκτός του Υβ Τριαντάφυλλου σταθήκαμε και στο όνομα του Ρομέν Αργυρούδη. Ναι, δεν ήταν μόνο ο Υβ, που μίλησε… γαλλικά στο μεγάλο λιμάνι, ήταν κι ένας «καλλιτέχνης» που έβαλε τη σφραγίδα του τα δύο χρόνια που έπαιξε στην ομάδα του Πειραιά.

Κι αυτή είναι η αλήθεια, γιατί όσοι έχουν παρακολουθήσει τα κατορθώματα του Αργυρούδη με τη φανέλα του Ολυμπιακού ένα έχουν να πουν. Λίγοι παίκτες είχαν την τεχνική και τη φινέτσα που είχε ο Ρομέν στο παιχνίδι του.

Ο τρόπος με τον οποίο «χάιδευε» την μπάλα ήταν μοναδικός και δεν είναι τυχαίο πως συνέθεσε ένα εκπληκτικό δίδυμο με τον Υβ Τριαντάφυλλο.

Ο Αργυρούδης αγωνίστηκε για δύο χρόνια στους Ερυθρόλευκους (1971-1973) αλλά αυτά τα δύο χρόνια αποδείχθηκαν αρκετά για να χαρίσει στιγμές ποδοσφαιρικής ευφυίας σε όλους τους έλληνες φιλάθλους.

Η τεχνική κατάρτιση του Ρομέν Αργυρούδη ήταν εντυπωσιακή κι όλοι είχαν να λένε ένα μόνο πράγμα για τον μεγάλο άσο του Ολυμπιακού.

Οτι θα μπορούσε να γράψει ακόμα μεγαλύτερους θριάμβους, αν η κατάσταση των ελληνικών γηπέδων ήταν… λιγάκι καλύτερη.

Για ποιο χορτάρι να μιλήσεις στην αρχή της δεκαετίας του 1970 στην Ελλάδα και πόσες φορές αναγκάστηκε να παίξει σε ξερό γήπεδο.

Ο ίδιος μάλιστα δεν είχε κρύψει την έκπληξή του για την κατάσταση των αγωνιστικών χώρων στα ελληνικά γήπεδα αλλά παρ’ όλα αυτά, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, φρόντισε να χαρίσει απλόχερα στιγμές μαγείας στους οπαδούς των Ερυθρόλευκων.

Ο Αργυρούδης έμεινε, όπως προαναφέραμε, για δύο χρόνια στην ομάδα του λιμανιού και μετά τη σεζόν 1972 – 1973 έφυγε από την Ελλάδα για να επιστρέψει στη Γαλλία, συνεχίζοντας την καριέρα του στη Λανς.

Ηταν όμως δύο υπέροχα χρόνια, με τον κόσμο του Ολυμπιακού να μην ξεχνά ποτέ την τεράστια προσφορά του Ρομέν στους Πειραιώτες.

Ούτε βεβαίως και ο Αργυρούδης ξέχασε ποτέ τον Ολυμπιακό, με τον οποίο κατέκτησε ένα πρωτάθλημα κι ένα Κύπελλο.

Στην ιστορία θα μείνει το εκπληκτικό γκολ που πέτυχε εναντίον του Παναθηναϊκού το 1973, ένα γκολ με το οποίο οι Ερυθρόλευκοι είχαν επικρατήσει του Τριφυλλιού με 3-2.

Ηταν αναμφίβολα ένα «έργο τέχνης» με την υπογραφή του αρτίστα Ρομέν.

Τόσο ο Αργυρούδης όσο και ο Υβ Τριαντάφυλλος είχαν πάντα να λένε τα καλύτερα λόγια για τα όσα έζησαν στην Ελλάδα και την αγάπη που πήραν από τον κόσμο του Ολυμπιακού.

Υπήρξαν, αμφότεροι, παίκτες που έδωσαν μια μαγεία στο παιχνίδι της ομάδας του λιμανιού και οι οπαδοί των Ερυθρόλευκων ζούσαν το απόλυτο όνειρο παρακολουθώντας από τα τσιμέντα του Καραϊσκάκη τα κατορθώματα του Υβ και του Ρομέν.

Olympiacos’ supremacy in the early 1970s had an unmistakable French finesse, with the names of Yves Triantafyllos and Romain Argyroudis written in gold letters in the Club’s history.

Both gained legendary status in the minds of the Reds fans and things could not have been otherwise, as Yves and Romain contributed massively to the dominance of the Piraeus team in the early ’70s.

In first referring to Triantafyllos, his first name, Yves, became a slogan for millions of Olympiacos fans, who chanted it rhythmically at the Georgios Karaiskakis Stadium and every other field where he played, as the Reds fans were everywhere, next to their beloved team.

Yves became an idol for the Olympiacos fans due to his dynamism and ease in scoring.

Triantafyllos built his legend at Olympiacos during the three years he played in the red-and-white uniform and it’s not an exaggeration to state that he had all the characteristics of a football “rock star” of the era.

He was born in France on October 27, 1948 and his father was originally from Istanbul, while his mother was French.

Olympiacos fans adored Triantafyllos and every time the star player charged at the opposing defense they would rise up, chanting “Yves, Yves, Yves”.

It’s no coincidence that an iconic Greek artist, painter Yannis Tsarouhis, portrayed Yves on a canvass of red and white, an example of the high-profile recognition that he was receiving in those years. On his part, Yves’ play on the field was on numerous occasions was a “work of art”.

Triantafyllos was also a favorite of well-known comedic film star Nikos Stavridis, who was a fanatical fan of Olympiacos and a great admirer of Yves.

In many of his theatrical performances, Stavridis would even stop the performance and break the “fourth wall” to ask the audience the score of a game Olympiacos was playing. He would chat with audience members, belying his anxiety over an Olympiacos game in progress.

If Yves had scored a goal he’s shout from the stage “Yves, Yves, Yves”, with the crowd erupting in applause.

Stavridis had a permanent seat at the Karaiskakis Stadium and his adoration for the Piraeus Club was known throughout Greece.

The playmaking skills of Romain Argyroudis were impressive, and his impact would have been greater had the condition of all Greek football fields at the time been better.

Olympiacos achieved the big transfer of Triantafyllos (from Boulogne) in the summer of 1971 and Yves, who had already made a name for himself by playing for St. Etienne, played for the Reds for three years.

These were three golden years, during which he played a leading role for the Piraeus Club, and there is no doubt that he became an idol for the Olympiacos fans due to his dynamism and ease in scoring.

Yves played 80 games for Olympiacos and scored 58 goals in his three years, stating many years later that this was the best period of his career.

He won two championships and two Cups with the Legend and played a leading role for the Reds.

After leaving Piraeus, he returned to France and again played for St Etienne, and later for Nantes. Yves was capped once with Les Blues.

Even today, his name still generates excitement in the Olympiacos world, as he was adored by the fans.

Argyroudis was a finessed and skilled player on the field. He comprised a dynamic duo with Yves.

The other “French connection” in the early 1970s for Olympiacos was Romain Argyroudis, who played for the Piraeus club over two seasons (1971-1973). Dubbed an “artistic” footballer, Argyroudis was a finessed and skilled player on the field. He comprised a dynamic duo with Yves.

He could have left an even greater impact had the state of the Greek fields been better at the time, as he often had to play on dirt pitches in away games. He left Greece for Lens in 1973 after having one a championship and a Cup with the Reds. One of his more memorable moments was a fantastic goal he scored against Panathinaikos in 1973, with Olympiacos winning 3-2 – a “work of art” on the field signed by Romain.

Both Argyroudis and Yves Triantafyllos always had the best things to say about what they experienced in Greece and the love they received from Olympiacos fans. They were, both of them, players who brought a type of “magic” to the game and fans loved watching Yves and Romain’s exploits from the Karaiskakis Stadium’s stands.

Football in Greece is more than a sport, its often a ritual packed with passion, tension and absolute loyalty. The average Greek fan doesn’t just watch, he lives for his team, establishing a “liturgy” every Sunday, where miracle and disappointment are interchangeable. He is a believer who worships with the same intensity that he curses, who exalts and shatters without any intermediate tones. And in this charged setting, where the trainer’s spot “burns”, there is one div who has returned again and again, as if called by destiny itself: Takis Lemonis.

He’s the man who has become associated with Olympiacos as few others, not just for the titles won, but, more importantly, for his ability to show up when everyone else is faint-hearted but who then walks off the stage when the job is done.

Hark go back to Karaiskakis Stadium in the early 1980s, when football in Greece was transforming from amateur to the professional.

A young Panagiotis “Takis” Lemonis from the working-class Kolonos district of central Athens had “graduated” from the neighborhood lots to Olympiacos, as one of those talents who, if they had been born in Brazil, would have played for the Seleção. In Greece, however, the destiny of such players is a game of acceptance and rejection are one missed opportunity away.

Lemonis played for Olympiacos for nine seasons (1978 – 1987), scoring 22 goals in 174 appearances, winning five Greek Championships and one Greek Cup, but his real contribution was never statistics. He was a player who “connected” the team without having to do anything spectacular. He became known as “Takaros” to the fans.

Gaining the trust of the players is not just a tactical issue – it’s a matter of human nature. When you’ve played football at such a level you come to this conclusion quite easily

And then, it was time to test himself on the bench. In 2000, he became head coach of Olympiacos after the firing of Yannis Matzourakis. Nobody expected much. No one had yet to understand that this man had a peculiar ability to show up at the right place at the right time.

The results?

He won two consecutive championships (2001, 2002), made history in the Champions League (6-2 over Leverkusen in 2002) and crushed the big rivals: AEK 6-1 and 4-1 against Panathinaikos at the latter’s field. It was the time when the press used the moniker “Sir Takis”. Then he departed.

He returned in 2006. He won the Double (2007), he broke Olympiacos’ Champions League “curse”, winning in Bremen (3-1 against Werder) and Rome (2-1 against Lazio), and sent the team to the “ 16” of the competition. He was then sacked.

He returned in 2017. He took over a team that was faltering, lifted them from 5th place to the top, and in 2018…he left again.

There is no physical explanation other than that Lemonis is acting like some kind of chaotic phenomenon in Greek football, a weather pattern that appears whenever Olympiacos enters a crisis.

When he spoke, the players understood that there was no room for BS. And if there was one rule, it was this: “When you give it your all, people will love you.”

The players understood that, and the fans understood it even more, as they have an extraordinary ability to immediately identify who is really sweating for the jersey and who is just “on tour” on a contract.

A night like this: September 28, 1983, at the packed Athens Olympic Stadium. Olympiacos has just eliminated Ajax and Takis Lemonis (right) celebrates with Petros Michos.

Olympiacos’ administration has always had one basic rule: Stability means inertia and inertia means death.

This means that being an Olympiacos trainer is something like being the master of a ship that changes owners every three months, but you only remain skipper if the ship is still moving fast and in the right direction. Lemonis was the epitome of a trust-worthy solution – the man who would take over at any critical moment, steady the ship and leave with titles behind.

In 2017, he returned for a fourth tenure as coach of Olympiacos.

And now, after football fate has brought him back and forth more times than Jason Bourne and the CIA, you wonder: What is his legacy?

The answer: Takis Lemonis is not a coach. He’s an idea. He is the man who always comes back. You just need to always be there when they need you.

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από άθλημα, μια τελετουργία φορτισμένη με πάθη, εντάσεις και απόλυτη πίστη. Ο έλληνας οπαδός δεν παρακολουθεί απλώς, ζει για την ομάδα του, στήνει κάθε Κυριακή μια δική του λειτουργία, όπου το θαύμα και η προδοσία απέχουν ελάχιστα. Είναι ένας πιστός που λατρεύει με την ίδια ένταση που καταριέται, που εξυψώνει και καταρρίπτει χωρίς ενδιάμεσους τόνους. Και μέσα σε αυτό το φορτισμένο σκηνικό, όπου ο πάγκος είναι καυτός, υπάρχει μια μορφή που επιστρέφει ξανά και ξανά, σαν να τον καλεί το ίδιο το πεπρωμένο: ο Τάκης Λεμονής. Ο άνθρωπος που συνδέθηκε όσο λίγοι με τον Ολυμπιακό, όχι μόνο για τους τίτλους, αλλά, κυρίως, την ικανότητά του να εμφανίζεται όταν όλοι οι άλλοι έχουν χαθεί και να εξαφανίζεται όταν η σκηνή γεμίζει ξανά φώτα και υποσχέσεις.

Ο Λεμονής είναι κάτι σαν το ποδοσφαιρικό αντίστοιχο της θεωρίας των κλειστών καμπυλών, όπου ο χρόνος υποτίθεται ότι μπορεί να διπλωθεί σαν λωρίδα και να επιστρέψεις στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησες, αλλά με μια ανεπαίσθητη αίσθηση déjà vu. Γιατί όταν μιλάμε για τον Τάκη Λεμονή, μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν έφυγε ποτέ, ακόμα κι όταν είχε φύγει.

Ας μεταφερθούμε στο Στάδιο Καραϊσκάκη στις αρχές των ’80s, όταν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είχε μια παραπάνω αθωότητα, οι φανέλες είχαν εκείνο το αστείο, φαρδύ κόψιμο, τα σορτσάκια ήταν πιο κοντά απ’ όσο θα έπρεπε να είναι και οι παίκτες έπαιζαν ακόμα με μια σχεδόν πρωτόγονη ανάγκη να κερδίσουν όχι μόνο τον αντίπαλο αλλά και το ίδιο το άθλημα.

Ο νεαρός τότε  Παναγιώτης «Τάκης» Λεμονή  μεγάλωσε στον Κολωνό και πέρασε από τις αλάνες στον Ολυμπιακό σαν εκείνα τα ταλέντα που, αν γεννιόντουσαν στη Βραζιλία, θα έπαιζαν στη Σελεσάο και αν γεννιόντουσαν στην Αγγλία, θα έπιναν μπίρες με τον Πολ Γκασκόιν. Στην Ελλάδα, όμως, το πεπρωμένο τέτοιων παικτών ήταν ένα και μόνο: να μπλέξουν στον μεταφυσικό, ψυχαναγκαστικό μηχανισμό του ελληνικού πρωταθλήματος, όπου η αποδοχή και η απόρριψη απέχουν μια χαμένη ευκαιρία δρόμο.

Ο Λεμονής έπαιξε για εννέα χρόνια στον Ολυμπιακό (1978 – 1987), σκόραρε 22 γκολ σε 174 συμμετοχές, πήρε 5 πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ελλάδας, αλλά η πραγματική του συνεισφορά δεν ήταν ποτέ τα στατιστικά. Ηταν ένας παίκτης που έδενε την ομάδα χωρίς να χρειάζεται να κάνει κάτι θεαματικό. Στη μετασοβιετική Ρωσία, θα τον αποκαλούσαν «пахарь» – δηλαδή «εργάτη». Στην Ελλάδα, έγινε ο «Τάκαρος».

Το να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των παικτών δεν είναι θέμα τακτικής – είναι θέμα ανθρώπινης φύσης. Και όταν έχεις παίξει ποδόσφαιρο καταλήγεις πιο εύκολα σε αυτό το συμπέρασμα

Και μετά, ήρθε η στιγμή να δοκιμαστεί στους πάγκους. Το 2000, ανέλαβε πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού ύστερα από την απομάκρυνση του Γιάννη Ματζουράκη. Κανείς δεν περίμενε πολλά. Κανείς δεν είχε καταλάβει ακόμα ότι ο άνθρωπος αυτός είχε μια παράξενη ικανότητα να εμφανίζεται στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή.

Τι έκανε; Πήρε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα (2001, 2002), έγραψε ιστορία στο Champions League (6-2 επί της Λεβερκούζεν, 2002) και τσάκισε τους δύο μεγάλους αντιπάλους: 6-1 την ΑΕΚ και 4-1 μέσα στη Λεωφόρο τον Παναθηναϊκό. Ηταν η εποχή που ο Τύπος του κόλλησε το «Σερ Τάκης». Μετά αποχώρησε.

Επέστρεψε το 2006. Πήρε το νταμπλ (2007). Εσπασε την «κατάρα» του Ολυμπιακού στο Champions League, κέρδισε στη Βρέμη (3-1 τη Βέρντερ) και στη Ρώμη (2-1 τη Λάτσιο), και έστειλε την ομάδα στους «16» της διοργάνωσης. Μετά απολύθηκε.

Επέστρεψε το 2017. Ανέλαβε μια ομάδα που παραπατούσε, την ανέβασε από την 5η θέση στην κορυφή, και το 2018… ναι, ξαναέφυγε.

Δεν υπάρχει καμία άλλη φυσική εξήγηση πέρα από το ότι ο Λεμονής λειτουργεί σαν κάποιο χαοτικό φαινόμενο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα μετεωρολογικό μοτίβο που εμφανίζεται κάθε φορά που ο Ολυμπιακός μπαίνει σε κρίση.

Ενα από τα μεγαλύτερα κλισέ στο ποδόσφαιρο είναι η ιδέα του «ομάδα πάνω απ’ όλα». Οχι γιατί δεν ισχύει σαν γενική αρχή, αλλά γιατί οι ομάδες αποτελούνται από άτομα, και τα άτομα είναι μυστήρια πλάσματα, γεμάτα εγωισμό, ανασφάλειες και μια αλλόκοτη αίσθηση δικαιώματος που επιδεινώνεται αν πληρώνονται εκατομμύρια ευρώ για να τρέχουν πίσω από μια μπάλα.

Και εδώ έρχεται ο Τάκης Λεμονής.

Από τη μία, πατρική φιγούρα. Από την άλλη, κυνικός στρατηγός. Ενας άνθρωπος που κατανοούσε ότι μερικοί παίκτες λάμπουν στην προπόνηση αλλά εξαφανίζονται στους αγώνες, ενώ άλλοι είναι πραγματικά άχρηστοι στις ασκήσεις τακτικής αλλά μεταμορφώνονται όταν πέφτει η σέντρα. Ο Λεμονής καταλάβαινε ότι το να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των παικτών δεν είναι θέμα τακτικής – είναι θέμα ανθρώπινης φύσης.

Δεν ήταν από τους τύπους που θα έμπαιναν στα αποδυτήρια για να σπάσουν πόρτες, ούτε θα φώναζαν μέχρι να πετάγονται φλέβες από τους κροτάφους τους. Δεν ήταν Ντιέγκο Σιμεόνε, δεν ήταν Ζοζέ Μουρίνιο, δεν ήταν ένας θεατράλε μαέστρος της παραφροσύνης. Ο Λεμονής δούλευε χαμηλόφωνα, με μια αίσθηση αόρατης ηγεσίας.

Οταν μιλούσε, οι παίκτες καταλάβαιναν ότι δεν υπήρχε χώρος για αερολογίες. Και αν υπήρχε ένας κανόνας, ήταν αυτός: «Οταν τα δίνεις όλα, ο κόσμος θα σε αγαπήσει».

Αυτό το καταλάβαιναν οι παίκτες, και το καταλάβαιναν ακόμα περισσότερο οι οπαδοί, που έχουν την εξαιρετική ικανότητα να εντοπίζουν αμέσως ποιος παλεύει πραγματικά για τη φανέλα και ποιος απλά κάνει τουρισμό με χορηγούμενο συμβόλαιο.

Μια νύχτα σαν αυτή: 28 Σεπτεμβρίου 1983 στο κατάμεστο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός έχει αποκλείσει τον Αγιαξ και ο Τάκης Λεμονής (δεξιά) πανηγυρίζει αγκαλιά με τον Πέτρο Μίχο

Η διοίκηση του Ολυμπιακού είχε πάντοτε έναν βασικό κανόνα: Σταθερότητα σημαίνει αδράνεια και αδράνεια σημαίνει θάνατος.

Αυτό σημαίνει ότι το να είσαι προπονητής του Ολυμπιακού είναι κάτι σαν να είσαι καπετάνιος σε ένα πλοίο που αλλάζει ιδιοκτήτη κάθε τρεις μήνες, αλλά εσύ παραμένεις καπετάνιος μόνο αν το πλοίο εξακολουθεί να κινείται ταχύτατα και προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο Λεμονής ήταν η επιτομή της λύσης εμπιστοσύνης – ο άνθρωπος που θα αναλάμβανε σε κάθε κρίσιμη στιγμή, θα σταθεροποιούσε το καράβι και θα άφηνε πίσω του τίτλους.

Ο ίδιος ήξερε το παιχνίδι. Ηξερε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν επιβραβεύει την κανονικότητα. Το 2008 παραιτήθηκε από τον Πανιώνιο, επειδή η διοίκηση αρνήθηκε να τον αφήσει να απομακρύνει τρεις συνεργάτες του. Πώς να δουλέψεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Δεν μπορείς.

Αντιθέτως, μπορείς να πας σπίτι, να πιεις έναν καφέ και να περιμένεις το αναπόφευκτο: να σε καλέσει ξανά ο Ολυμπιακός.

Το 2017, έγραψε στο κοντέρ την τέταρτη θητεία του.

Μήπως όμως κάποτε τον ξαναδούμε;  Μήπως θα είναι ένας ατέρμονας κύκλος, σαν ένα ελληνικό ποδοσφαιρικό Groundhog Day;

Και τώρα, αφού η ποδοσφαιρική Ιστορία τον έχει επαναφέρει και απομακρύνει περισσότερες φορές απ’ ό,τι τον Τζέισον Μπορν στη CIA, αναρωτιέσαι: Ποια είναι η παρακαταθήκη του;

Η απάντηση: Ο Τάκης Λεμονής δεν είναι προπονητής. Είναι ιδέα. Είναι ο άνθρωπος που επιστρέφει πάντα. Είναι ένας έλληνας ποδοσφαιρικός Σίσυφος που ξαναχτίζει την ομάδα κάθε φορά, ξέροντας πως η πέτρα θα κατρακυλήσει ξανά στην πλαγιά.

Η ιστορία του Λεμονή είναι η απόδειξη ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μηχανή που γεννά και καταστρέφει θρύλους με την ίδια ταχύτητα. Και μέσα σε αυτή τη δίνη, κάποιος κατάφερε να αποδείξει ότι δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος για να γίνεις αναντικατάστατος.

Χρειάζεται απλώς να είσαι πάντα εκεί όταν σε χρειάζονται.

Η νέα γενιά του Panoramic i-Cockpit® διατηρεί τη φιλοσοφία των τριών βασικών στοιχείων που καθιέρωσαν το αρχικό concept – το head-up display, τη μεγάλη κεντρική οθόνη και το συμπαγές τιμόνι – και τα εξελίσσει ενσωματώνοντάς τα σε μία καινοτόμα κυρτή πανοραμική οθόνη 21 ιντσών υψηλής ευκρίνειας, που φαίνεται να αιωρείται μπροστά στον οδηγό.

Το ενιαίο αυτό πάνελ εκτείνεται από το αριστερό άκρο του ταμπλό έως την κεντρική κονσόλα, και συνδυάζει με εργονομικό τρόπο τον ψηφιακό πίνακα οργάνων και την κεντρική οθόνη αφής, προσφέροντας πλήρη πληροφόρηση και απόλυτη ευχρηστία. Η θέση της οθόνης είναι ελαφρώς κυρτή προς τον οδηγό, χωρίς να χάνει την προσβασιμότητά της από τον συνοδηγό.

Η εντυπωσιακή «αιώρηση» της οθόνης επιτυγχάνεται χάρη στη χρήση ελαφρών και άκαμπτων υλικών, όπως το μαγνήσιο, απαραίτητο για να στηρίξει το βάρος της και, κυρίως, να αποτρέψει τυχόν δονήσεις που θα μπορούσαν να διαταράξουν την αναγνωσιμότητα και την ευκρίνεια. Ενισχύεται οπτικά από LED ατμοσφαιρικό φωτισμό, ο οποίος εκτείνεται σε όλο το ταμπλό και τα πάνελ των θυρών και είναι προσαρμόσιμος σε 8 διαφορετικά χρώματα.

Το νέο Panoramic i-Cockpit® ενσωματώνει ένα ανασχεδιασμένο συμπαγές τιμόνι, με μοντέρνο design και απτικά χειριστήρια τελευταίας γενιάς. Τα πλήκτρα αυτά ανιχνεύουν την αφή αλλά ενεργοποιούνται μόνο όταν πατηθούν, αποφεύγοντας ακούσιες εντολές.

Το νέο σύστημα ενσωματώνει επίσης τα 10 προσαρμόσιμα i-Toggles, δηλαδή συντομεύσεις (widgets) σε ξεχωριστή οθόνη αφής που μπορούν να ρυθμιστούν από τον χρήστη για άμεση πρόσβαση σε αγαπημένες λειτουργίες – είτε καλώντας μια αγαπημένη επαφή, ξεκινώντας την πλοήγηση σε έναν προορισμό που χρησιμοποιείται συχνά, συντονίζοντας το ραδιόφωνο σε έναν αγαπημένο σταθμό, αποθηκεύοντας τους επιθυμητούς βαθμούς θερμοκρασίας για τον κλιματισμό κ.λ.π..

 Η τεχνολογία συναντά τη λειτουργικότητα, με υποστήριξη ασύρματης συνδεσιμότητας, Over-The-Air ενημερώσεων, φωνητικών εντολών, 3D εφέ στον πίνακα οργάνων, καθώς και δυνατότητες παραμετροποίησης για να προσφέρει μια προσωποποιημένη εμπειρία σε κάθε διαδρομή.

Το νέο Panoramic i-Cockpit® διατίθεται στον βασικό εξοπλισμό όλων των εκδόσεων του νέου PEUGEOT 3008 που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά, προσφέροντας έναν μοναδικό συνδυασμό σχεδιαστικής καινοτομίας, τεχνολογίας και οδηγικής απόλαυσης.

Όλα τα παραπάνω γίνονται σήμερα πιο προσβάσιμα από ποτέ, χάρη στο νέο πρόγραμμα απόκτησης #3008NOW, που προσφέρει προνομιακό επιτόκιο 3,8% και επιδότηση αγοράς, επιτρέποντας σε ακόμα περισσότερους οδηγούς να ζήσουν την εμπειρία του νέου PEUGEOT 3008.

Ενδεικτικά:

Το Νέο PEUGEOT 3008 Hybrid 145hp διατίθεται από 34.900€

Το Νέο E-3008 210hp (Standard Range με 527km ηλεκτρ. αυτονομία σε μικτό κύκλο) διατίθεται από 45.900€

Η ομάδα της PEUGEOT παρουσιάζει όλη την τόλμη και την καινοτομία της στο νέο 3008, ένα μοντέλο που μεταμορφώνει την εμπειρία οδήγησης. Μια πρόταση που δεν είναι απλώς αποτέλεσμα τεχνολογικής εξέλιξης, αλλά προϊόν ομαδικής υπέρβασης με στόχο την πραγματική αναβάθμιση της σχέσης οδηγού και αυτοκινήτου.

Την ικανοποίησή του για τη μεγάλη κίνηση που παρατηρείται στα λιμάνια της χώρας για την έξοδο του Πάσχα εξέφρασε ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Βασίλης Κικίλιας που επισκέφθηκε στις 7 το πρωί το λιμάνι του Πειραιά.

Ο κ. Κικίλιας συνομίλησε και αντάλλαξε ευχές με πολίτες που αναχωρούσαν για τα νησιά, ενώ αναφερόμενος στο θέμα των λιμενικών τελών είπε ότι από 1ης Μαΐου θα ισχύει μείωση 50% σε όλα τα λιμάνια της χώρας και στους παραχωρησιούχους και ότι αυτό θα περάσει απευθείας στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, με συγκράτηση και μείωση των τιμών:

«Από 1η Μαΐου θα ισχύει μείωση 50% των λιμενικών τελών σε όλα τα λιμάνια της χώρας και τους παραχωρησιούχους. Αυτό θα περάσει απευθείας σε μείωση τιμών των εισιτηρίων ώστε να συγκρατηθούν και να ανασχεθούν οι τιμές. Θυμίζω ότι η αγορά είχε προαναγγείλει αυξήσεις στα εισιτήρια, έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί πλέον», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Κικίλιας.

Ο κ. Κικίλιας στο λιμάνι του Πειραιά

Αναλυτικά ο κ. Κικίλιας ανάφερε:

«Χρόνια πολλά σε όλους, είναι η Μεγάλη Εβδομάδα, είναι άγιες μέρες, είναι η σταύρωση και η ανάσταση Κυρίου. Με χαρά βλέπουμε πυκνή κίνηση και πολλούς ταξιδιώτες στο μεγάλο λιμάνι στον Πειραιά. Τους ευχόμαστε καλό ταξίδι με ασφάλεια πρώτα απ’ όλα. Παρακαλώ θερμά για μεγάλη προσοχή και στην έξοδο των εκδρομέων και στην επιστροφή τους.

Για τον λόγο αυτό μόνιμα πλέον στον Πειραιά θα υπάρχουν άλλοι 50 λιμενικοί και αυτό που ζητάμε από όλο τον κόσμο είναι ότι το Λιμενικό Σώμα και όλοι οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Ναυτιλίας είναι εδώ για να εξυπηρετούν τους επιβάτες, με σεβασμό, με εκτίμηση, αλλά με κανόνες ασφαλείας να τηρούνται απ’ όλους, για την ασφάλεια όλων και για την τάξη που πρέπει να επικρατεί στον Πειραιά και σε όλα τα λιμάνια της χώρας» ανέφερε αρχικά ο υπουργός.

Αμέσως μετά, ο κ. Κικίλιας τόνισε ότι «από 1η Μαΐου θα ισχύει μείωση 50% των λιμενικών τελών σε όλα τα λιμάνια της χώρας και τους παραχωρησιούχους. Αυτό θα περάσει απευθείας σε μείωση τιμών των εισιτηρίων ώστε να συγκρατηθούν και να ανασχεθούν οι τιμές. Θυμίζω ότι η αγορά είχε προαναγγείλει αυξήσεις στα εισιτήρια, έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί πλέον.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων και μηνών έχουμε και άλλα πράγματα να ανακοινώσουμε. Όπως για παράδειγμα, από τη στιγμή που στα ταχύπλοα δεν αλλάζει το καύσιμο, κι αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι της αγοράς, περιμένουμε να δούμε και θα δούμε καλύτερες τιμές και σημαντικές εκπτώσεις και στήριξη για την ελληνική οικογένεια, τα παιδιά μας, την κοινωνία και σε αυτό το κομμάτι. Σε κάθε περίπτωση θέλω να πω ότι αν κάνετε το ρεπορτάζ θα δείτε ότι τις μέρες αυτές υπάρχουν εκπτώσεις 20% και 50% για οικογένειες και φοιτητές».