Τεχνολογία

Δύο τροχαία δυστυχήματα σημειώθηκαν τα ξημερώματα της Κυριακής 16 Μαρτίου σε Περιστέρι και Πειραιά.

Στην πρώτη περίπτωση, υπό αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες ταξί συγκρούστηκε με ΙΧ περί τις 02:45 στη συμβολή των λεωφόρων Παναγή Τσαλδάρη και Θηβών, στο Περιστέρι. Ως αποτέλεσμα ο 47χρονος ημεδαπός οδηγός ταξί ανασύρθηκε χωρίς τις αισθήσεις του από την πυροσβεστική υπηρεσία.

Στο άλλο εμπλεκόμενο όχημα, οδηγούσε μια 22χρονη όπου τραυματίστηκε και διεκομίσθη στο νοσοκομείο Τζάνειο. Επέβαιναν ακόμη δύο άτομα, 24 ετών, όπου εξίσου τραυματίστηκαν και διεκομίσθησαν στο νοσοκομείο Γεννηματάς.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η 22χρονη οδηγός θα συλληφθεί από την ΕΛ.ΑΣ. λόγω της εμπλοκής της στο θανατηφόρο τροχαίο. Της διενεργήθηκε παράλληλα αλκοτέστ με τα αποτελέσματα να αναμένονται.

Συνολικά για το περιστατικό από την πυροσβεστική επιχείρησαν δέκα πυροσβέστες με δύο οχήματα της πυροσβεστικής υπηρεσίας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Η ενημέρωση της πυροσβεστικής υπηρεσίας:

Απεγκλωβίστηκε 1 άνδρας χωρίς τις αισθήσεις του καθώς και μια τραυματισμένη γυναίκα από 2 ΙΧ οχήματα, συνεπεία τροχαίου επί της λεωφόρου Θηβών στο Περιστέρι Αττικής. Επιχείρησαν 10 #πυροσβέστες με 2 οχήματα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

— Πυροσβεστικό Σώμα (@pyrosvestiki) March 16, 2025

Νεκρός 24χρονος μοτοσικλετιστής

Στη δεύτερη περίπτωση, επί της λεωφόρου Χατζηκυριακού και οδού Κρεββατά στον Πειραιά, σημειώθηκε εκτροπή δικύκλου λίγο μετά το μεσάνυχτα.

Οδηγός ήταν 24χρονος Αιγύπτιος όπου το δίκυκλο που οδηγούσε χτύπησε μετά την εκτροπή πάνω σε ένα δέντρο. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Τζάνειο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

O Λάντο Νόρις ήταν ο νικητής στο πρώτο γκραν πρι της χρονιάς στη μακρινή Αυστραλία που η βροχή έφερε τα  πάνω – κάτω. Ο βρετανός πιλότος κατάφερε να …επιζήσει σε έναν αγώνα που είχε τρεις επανεκκινήσεις και να αφήσει δεύτερο τον Μαξ Φερστάπεν. Τρίτος τερμάτισε ο Τζορτζ Ράσελ με τη Mercedes.

Mόλις 14 πιλότοι τερμάτισαν στον αγώνα, που είχε ατυχήματα, βροχή και πολλές ανατροπές.

Το ντεμπούτο του Λιούις Χάμιλτον για τη Ferrari αποδείχτηκε κακό με τον Βρετανό να τερματίζει 10ος, δύο θέσεις πίσω από τον συμπαίκτη του, Σαρλς Λεκλέρκ.

Ο Ελβετός Φιλίπ Μπορζό (1946), ελληνιστής και ιστορικός των θρησκειών, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γενεύης, ειδικεύεται στην έρευνα και τη μελέτη των θρησκειών και την πρόσληψή τους στην ευρωπαϊκή σκέψη στο πλαίσιο της ιστοριογραφίας των συναισθημάτων εντός της Ιστορίας των Θρησκειών. Με σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, διευθυντής ερευνών στην École pratique des hautes études του Παρισιού, καθηγητής Κλασικών Σπουδών στο Πρίνστον και στο Τμήμα Ελληνικών και Λατινικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο, ολοκλήρωσε την καθηγητική σταδιοδρομία του στο Πανεπιστήμιο Ρένμιν του Πεκίνου. Συνδιευθυντής της συλλογής «Ιστορία των Θρησκειών» στον εκδοτικό οίκο Labor et Fides της Γενεύης, είναι υπεύθυνος του ερευνητικού προγράμματος «Μύθος και τελετουργικές πρακτικές ως πολιτιστική έκφραση των συγκινήσεων». Αυτή η διαδρομή και το ερευνητικό έργο του έχουν καταστήσει τον Μπορζώ σημείο αναφοράς, αλλά και γενικής αποδοχής σε σχέση με τα συστήματα της σκέψης περί θρησκειών και της εξέτασης των μύθων και ιδρυτικών κειμένων που μεταμόρφωσαν τις προγονικές πρακτικές και δοξασίες σε θρησκείες δογματικές.

Δίνοντας έναν αρχικό ορισμό στη λέξη «θρησκεία», εννοούμε ένα σύστημα πρακτικών και δοξασιών που επικαλείται την ύπαρξη και παρέμβαση υπερφυσικών οντοτήτων, δηλαδή «θεών», το οποίο διεκδικεί μια υπερανθρώπινη και υπερβατική αυθεντία. Σύστημα που δεν παύει να υπερασπίζεται την αλήθεια του και να την καθιστά ορατή μέσα από τελετές, τελετουργίες και αποδείξεις διά λόγων, συμβόλων και πράξεων σύμφωνα με συγκεκριμένο τυπικό σε συγκεκριμένο χρόνο και συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες με εξουσιαστικό, αλλά και απολογητικό όσο και αποκαλυπτικό λόγο. Αυτή η τάξη παρατηρείται στις πηγές και στα ίχνη όλων των πολιτισμών, αρχής γενομένης συμβατικά από τους Σουμέριους, Βαβυλώνιους, Αιγύπτιους, φτάνοντας στους αρχαίους Ελληνες, η σημασία των οποίων παραμένει αδιαφιλονίκητη λόγω της ένταξης της θρησκείας στις φιλοσοφικές αναζητήσεις και στα ατομικά όσο και πολιτειακά γίγνεσθαι. Πρόσθετο πλεονέκτημα αυτού του στοχασμού είναι η πληθώρα θεών, ημίθεων και συνοδών τους με εξειδικευμένες ιδιότητες. Με τέτοιον τρόπο μάλιστα ώστε η πίστη σε αυτούς να μην αποκλείει την αθεΐα, να τιμωρεί όμως την προσβολή τους στο μέτρο της συμβίωσης με αυτούς εντός της πόλης και στο πλαίσιο του δικαίου, όπως αυτό ορίζεται από τη δέσμευση της εξουσίας έναντι της ευημερίας της κοινωνίας.

Δεν είναι άγνωστο ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πολυθεϊσμό απόηχους παλαιότερων θρησκειών, όπως βρίσκουμε στην ελληνιστική περίοδο την εισαγωγή θεών από την Αίγυπτο (Σάραπις ή Οσιρις), αλλά και θεοποίηση βασιλέων στις επικράτειες των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών, καθώς και σε πόλεις της Μικράς Ασίας, όπου τιμητικές επιγραφές και ανδριάντες υμνολογούν περαστικούς καμποτίνους και λογιών εφήμερους θεόπληκτους. Η ελληνιστική και η αυτοκρατορική ρωμαϊκή περίοδος, δεχόμενες επιρροές από εξουσιαζόμενες ανατολικές επαρχίες, προσθέτουν στην ιστορικότητα του πολυθεϊσμού την αναζήτηση σωτηρίας, η οποία ως τότε δεν ήταν το κέντρο της θρησκείας.

Ανεξιθρησκεία και χριστιανισμός

Η εμφάνιση και σταδιακή, αλλά και ιστορική επισημοποίηση του χριστιανισμού μέσω του Εδίκτου των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας (313 μ.Χ.), η επιβολή και κυριαρχία του χριστιανισμού ως δόγματος στηρίχθηκαν στο κήρυγμα που κωδικοποίησε η γραφή ως ιεράρχηση αρχών καθορισμού του επίγειου βίου, εξαρχής αμαρτωλού, σε διαρκή αναζήτηση της σωτηρίας του μέσω συγκεκριμένων τελετουργιών σε συγκεκριμένους χρόνους και βηματισμούς. Το παράδοξο είναι, κατά τον Μπορζό, ότι ο χριστιανισμός, κατ’ ανάγκη ελληνόγλωσσος, περιέλαβε κατά την οικοδόμηση του δόγματός του επιλεκτικές σκέψεις και απόψεις των αρχαίων φιλοσόφων, πράγμα που εξασφάλισε κυρίως ο Μέγας Βασίλειος σε βαθμό που ο Πλάτων θεωρήθηκε «πρωτοχριστιανός», κίνηση απαραίτητη για την αντιμετώπιση του παγανισμού, εκείνης της επί πολλούς αιώνες κληρονομιάς που το χριστιανικό δόγμα βδελυττόταν. Ο όρος παγανισμός καλύπτει τη χορεία εκείνων που είναι ξένοι στην πολιτεία του Θεού (κατά τον Αυγουστίνο), όσων παρέμειναν προσκολλημένοι στους λογιών θεούς και ο παγανισμός είναι κυριολεκτικά η θρησκεία των αστοιχείωτων, εκείνων που στέκουν στο περιθώριο του θριαμβεύοντος χριστιανισμού. Η αντιμετώπιση αυτού του περιθωρίου στηρίχθηκε σε τρεις επιλογές: πρώτα στη συστηματική καταστροφή του πολυθεϊκού ειδωλολατρικού παρελθόντος γραμματείας και τεχνών, παράλληλα προς την μέχρις εξουθένωσης αναμέτρηση με τον Διάβολο, αντίπαλο και μιμητή του Θεού, και συνοδευτικά με την πάταξη της δεισιδαιμονίας διά εκλογικεύσεων, οι οποίες ωστόσο δεν διαχωρίζουν την κινούμενη πολυπλοκότητα της συνάφειας του δόγματος με τους παραλογισμούς, έργα του Εξαποδώ. Κατά τον Μπορζό πάλι ο χριστιανισμός είναι ένα αέναο παιχνίδι, που ως χαρακτηριστικό της φύσης και της διάνοιας του ανθρώπου (homo ludens) παίζεται χωρίς τελικό νικητή, αλλά με συχνές διακοπές και αναβολές προς ξεκούραση των παικτών και προς γέννηση νέων σχολιασμών.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Από αυτό το σημείο ξεκινάει η μελέτη της ιστορίας των θρησκειών, καθώς η Χριστιανοσύνη διαφοροποιείται (καθολικοί, προτεστάντες, καλβινιστές) και η εφεύρεση της τυπογραφίας γίνεται το έναυσμα για τη διάχυση θρησκευτικών ερευνητικών παραλλαγών, που λαβαίνουν τη μορφή θρησκευτικών πολέμων, κωδίκων βασανισμού και ατίμωσης σε ένα είδος απόλυτης αυθαιρεσίας, η οποία χρωματίζει ανεξίτηλα την κοσμική εξουσία διά της απόλυτης μοναρχίας, η δομή της οποίας όταν δεν αντιγράφει, μιμείται στο ακέραιο τους θρησκευτικούς δογματισμούς. Είναι η αρχή μιας μακράς περιόδου έντονης και αποκαθηλωτικής αντίδρασης σε βάρος του κλήρου, η οποία συμπαρασύρει πτυχές του δόγματος σε ό,τι αφορά την εμμονή του στον αέναο αγώνα με τον Διάβολο, προχωρώντας έτσι σε αυτό που ο Μπορζό προσδιορίζει εμμέσως ως κοσμικές θρησκείες, η πρώτη από τις οποίες είναι, στα χρόνια του Διαφωτισμού κιόλας, η διδασκαλία υπέρ του «Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος», υπέρ του δημιουργού – «Ωρολογοποιού» –, ο οποίος αφού ολοκλήρωσε το έργο του που λειτουργεί ως αέναος χρόνος, το παρακολουθεί δίχως να παρεμβαίνει.

Είναι η απαρχή της επιστημονικής σύγκρισης του Χριστιανισμού με τις άλλες δύο μεγάλες θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Μουσουλμανισμός) καθώς και της αντιπαλότητας σχετικά με την αλήθεια που πρεσβεύει κάθε μία από αυτές διά του δόγματος. Είναι την ίδια στιγμή τα πρώτα βήματα της Κοινωνιολογίας και Ανθρωπολογίας ως δεδομένων εντός του δόγματος και ως έκφραση της θεμελιώδους ανθρώπινης ανησυχίας για την πορεία του βίου, τη σχέση με τον επίγειο κόσμο, ενώ γεγονός παραμένει ότι αυτή η θρησκευτική τριάδα αναφέρεται σε αποκαλύψεις και παροτρύνει τον άνθρωπο ως μονάδα και, ταυτόχρονα, ως πρότυπο, να πιστέψει σε έναν Θεό που αποκαλύπτεται από μόνος του με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα αν είμαστε χριστιανοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι. Ο Μπορζό υπογραμμίζει ένα νευραλγικό σημείο: για τον ιστορικό ή τον ανθρωπολόγο, οι θεοί με τους οποίους συσχετίζουμε αυτές τις θρησκείες δεν υπάρχουν καθ’ εαυτούς και μπορούμε να προσθέσουμε στον αρχικό ορισμό της έννοιας της θρησκείας τη θεμελιώδη απόκλιση ανάμεσα στην κοινή λογική και στην παρατήρηση των ανθρωπιστικών επιστημών για τη σύγκριση με τα θρησκευτικά παράδοξα, πολύ περισσότερα σήμερα όπου λογιών δοξασίες αποκρυσταλλώνονται σε υπερβατικές αλήθειες με αρνητικό κοινωνικό και πολιτικό τίμημα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Η επίκουρη καθηγήτρια Μαρία Πατέρα, που τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην κοινωνική, θρησκευτική και πολιτισμική ιστορία της αρχαίας Ελλάδας με έμφαση στην ιστορία των συναισθημάτων, μερίμνησε για την άριστη απόδοση του πρωτοτύπου κειμένου στη γλώσσα μας.

Απόσπασμα

«Οι τέχνες δεν θα υπήρχαν χωρίς τον φόβο του Κυρίαρχου»

Το μοτίβο του θρησκευτικού φόβου, με διάφορες αποχρώσεις… ανάγεται στις κλασικές πηγές. Στο προοίμιο της Θεολογικοπολιτικής πραγματείας του, ο Μπαρούχ Σπινόζα (1632 – 1677) αποδεικνύει με παραδείγματα από την Ιστορία του Αλεξάνδρου του Κόιντου Κούρτιου ότι τη δεισιδαιμονία την τρέφει ο φόβος. Σε ένα περίφημο χωρίο του Λεβιάθαν (1, 13) ο Τόμας Χομπς (1588 -1679) είχε ήδη ισχυριστεί ότι, όσο οι άνθρωποι ζουν χωρίς μία κοινή εξουσία που να προκαλεί σε όλους «δέος» (in awe), βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς πολέμου μεταξύ τους. Για τον Χομπς η φυσική κατάσταση των ανθρώπων είναι αυτή του κοινού φόβου (fear). Αντίθετα με τα ζωικά είδη, στους κόλπους των οποίων τα μέλη συνεννοούνται φυσικά, το ανθρώπινο είδος χρειάζεται μια σύμβαση, μια συνθήκη, για να βάλει τέλος στη βία μεταξύ ατόμων. Με τη σύμβαση αυτή το σύνολο της κοινωνίας υποτάσσεται οικειοθελώς στην τρομακτική εξουσία του Λεβιάθαν, του Κυρίαρχου. Ο φόβος που προκαλείται από την εξουσία διαφέρει από αυτόν της φυσικής κατάστασης. Αυτός ο φόβος, μας λέει ο Χομπς, είναι δημιουργικός, θετικός· παρουσιάζεται ως ένα μείγμα φόβου και σεβασμού, τρόμου και ευλάβειας, λέγεται δέος (awe) και όχι πια απλά φόβος (fear).

Αυτό το αμφίσημο συναίσθημα αντιστοιχεί, εν μέρει, σε αυτό που οι Έλληνες αποκαλούσαν σέβας και σε αυτό που η Βίβλος, αναφερόμενη στον εμπνευσμένο από τον Θεό φόβο, εκφράζει με τη λέξη yir’ah. Ο τύπος φόβου awe είναι λοιπόν αποτελεσματικός ενάντια σε έναν άλλο, κακό, φόβο που εμποδίζει κάθε συλλογικό έργο· η καλλιέργεια της γης, η ναυσιπλοΐα δεν θα ήταν νοητή χωρίς αυτόν τον φόβο του Κυρίαρχου· δεν θα υπήρχαν ούτε τέχνες ούτε γράμματα ούτε κοινωνία, αλλά μόνο ένας διαρκής φόβος, ο φόβος που επιβάλλεται από έναν μόνιμο κίνδυνο, μια διαρκή απειλή βίαιου θανάτου. Όπως λέει ο Χομπς με μια ηχηρή και ευρέως γνωστή διατύπωση, ο ανθρώπινος βίος πριν από τη σύμβαση συνθήκης και υποταγής δεν μπορεί παρά να ήταν «μοναχικός, ενδεής, βρωμερός, κτηνώδης και βραχύς» [solitary, poor, nasty, brutish, and short]. Παραδόξως αυτός ο κακός φόβος, διογκωμένος από τον αδιάκοπο πόλεμο όλων εναντίον όλων, υποχρεώνει τελικά τους ανθρώπους να γίνουν έξυπνοι και να θεσπίσουν κανόνες συμπεριφοράς που ελέγχονται από μία ηγεμονική, παντοδύναμη, εξουσία, η οποία βάζει τάξη στην αταξία, για να πραγματοποιήσει τη μετάβαση από

την κατάσταση του πολέμου σε αυτή της ειρήνης. Ο φόβος του θανάτου, η επιθυμία και η ελπίδα ενός άνετου βίου αποτελούν αυτά τα μη εξορθολογισμένα πάθη που θα ωθήσουν τους ανθρώπους στην ειρήνη. Ο ορθός λόγος, μαθαίνοντας από τα πάθη του, θα υποδείξει τις αρχές αυτής της ειρήνης αποφασίζοντας ότι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούν στους κανόνες που επιβλήθηκαν από τον παντοδύναμο Κυρίαρχο, δηλαδή δημιουργώντας τον Λεβιάθαν.

Πολύ πριν από τον Δαρβίνο, ο Χομπς είχε επομένως διακρίνει στον φόβο ένα συναίσθημα από το οποίο εξαρτάται η επιβίωση του είδους. Είχε ανακαλύψει την πολυπλοκότητά του, μάλιστα θεώρησε τον Προμηθέα ως την εμβληματική μορφή του ανθρώπου που δεν μπορεί να κατανοήσει τα αίτια που διέπουν τον κόσμο και την ιστορία, που θα ήθελε μεν να προβλέψει, αλλά δεν τα καταφέρνει, και τα σωθικά του οποίου κατατρώει η αγωνία. Η αναφορά του Χομπς στον Προμηθέα παραπέμπει απευθείας στους αρχαίους Έλληνες. Εκεί παραπέμπει άλλωστε και ο ιδιαίτερος φόβος τον οποίο εντοπίζει στην απαρχή των θεών: σύμφωνα με τον Χομπς, επρόκειτο για τον πιο πρωτόγονο φόβο, έναν φόβο αναίτιο, που γεννά τη λατρεία φανταστικών αντικειμένων και αποτελεί επομένως σπόρο «θρησκείας».

Philippe Borgeaud

Η ευρωπαϊκή σκέψη περί θρησκειών

Μτφ. Μαρία Πατέρα

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης,

σελ. 248

Τιμή 22 ευρώ

Αισιόδοξη καταγράφεται η πορεία στην αγορά των αποθηκευτικών χώρων και γενικότερα των logistics και το 2025, με την αύξηση τόσο της ζήτησης νέων χώρων όσο και των ενοικίων σε σύγχρονες αποθήκες να συνεχίζεται. Μάλιστα εντός του 2025 προχωρούν, αλλά και αναμένεται να ξεκινήσουν την υλοποίησή τους επενδύσεις άνω των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ στον κλάδο σε Αττική και Θεσσαλονίκη. Αν η Ελλάδα καταφέρει να αναδειχθεί σε συγκοινωνιακό κόμβο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη οι προοπτικές θα είναι ακόμα πιο θετικές για το προσεχές διάστημα, καθώς θα συγκεντρώσει τον ενδιαφέρον μεγάλων επιχειρήσεων, ωστόσο ο κλάδος θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια σειρά προκλήσεων στις συνθήκες που δημιουργούνται.

Σύμφωνα με τα στοιχεία μελέτης που πραγματοποίησαν οι εταιρείες Tritax EuroBox plc και Savills UK τον περασμένο Σεπτέμβριο, παρά την οικονομική αβεβαιότητα που υπάρχει εξαιτίας των γεωπολιτικών δεδομένων, το 53% των χρηστών αποθηκευτικών χώρων εκτιμά ότι οι επιχειρηματικές συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές σε σχέση με το περασμένο εξάμηνο. Η απορρόφηση του διαθέσιμου όγκου αποθηκευτικών χώρων στην Ευρώπη έφτασε τα 13,6 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα το πρώτο εξάμηνο του 2024.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται στην Κεντρική Ευρώπη (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία), με την Ελλάδα να βρίσκεται ακόμα εκτός της επενδυτικής εικόνας και αυτό λόγω της εξαιρετικά μειωμένης προσφοράς, αν και η ποιότητα των χώρων αποθήκευσης και οι εγκαταστάσεις διανομής έχουν βελτιωθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία.

Το δίκτυο των logistics στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί κυρίως γύρω από επτά διακριτά περιφερειακά κέντρα: σε Θριάσιο, Ανατολική Αττική, Βόρεια Αττική, Πειραιά, Οινόφυτα, Σίνδο και Καλοχώρι στη Θεσσαλονίκη, όπως αναφέρει το Παρατηρητήριο Αξιών GEOAXIS-Logistics 2024-2025 και σύμφωνα με τα στοιχεία της GEOAXIS το πρώτο εξάμηνο του 2024 μισθώθηκαν πάνω από 200.000 τετραγωνικά μέτρα νέων αποθηκευτικών χώρων.

Εντός της τελευταίας δεκαετίας οι μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου κερδίζουν συνεχώς μερίδιο αγοράς εις βάρος μικρότερων εταιρειών, με τις πρώτες να καταλαμβάνουν από κοινού πάνω από το 50% της συνολικής αξίας της αγοράς. Η κατανομή της αγοράς των υπηρεσιών logistics προς τρίτους ανά κύρια κατηγορία υπηρεσιών αφορά κατά 59% υπηρεσίες αποθήκευσης και κατά 34% υπηρεσίες διανομής. Οι υπηρεσίες αποθήκευσης διακρίνονται σε αποθηκεύσεις χωρίς ψύξη (44%) και σε αποθηκεύσεις με ψύξη (15%).

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΩΡΟΙ. Τα στοιχεία της αγοράς δείχνουν επίσης ότι κάθε νέος χώρος επιφάνειας άνω των 15.000 τ.μ. μπορεί άμεσα να μισθωθεί, ωστόσο το σημαντικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν χώροι για εκμίσθωση καθώς οι νεόδμητες αποθήκες είτε είναι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων είτε τα συμβόλαια με τους χρήστες κλείστηκαν πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι κατασκευές.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Η συνθήκη αυτή οδηγεί και σε αύξηση των τιμών ενοικίων, καθώς την ίδια στιγμή που υπάρχει αυξημένη ζήτηση σημειώνεται και περιορισμένη προσφορά. Εκτιμάται μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία της GEOAXIS, ότι αναπτύσσονται ήδη άνω των 400.000 τ.μ., εκ των οποίων τα περισσότερα έχουν βρει χρήστες, χωρίς σε αυτά να υπολογίζονται επιπλέον 260.000 τ.μ. που αφορούν το «Θριάσιο Ι».

Μάλιστα το Θριάσιο αφορά το μεγαλύτερο μέρος των νέων αναπτύξεων χώρων logistics σε αντίθεση με άλλες περιοχές όπως τα Οινόφυτα, τα Μεσόγεια ή τη Θεσσαλονίκη όπου τα κτιριακά αποθέματα είναι αρκετά παλαιά.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, μετά και τη συνομιλία που είχε την Πέμπτη με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, την οποία χαρακτήρισε «πολύ καλή και παραγωγική», εκτίμησε πως υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία – ενώ κάλεσε τον ομόλογό του να «χαρίσει τη ζωή» στους περικυκλωμένους αντίπαλους στρατιώτες στην περιοχή του Κουρσκ. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, από την πλευρά του, εμφανίστηκε σαφώς πιο απαισιόδοξος, σημειώνοντας ότι οι όροι τους οποίους έθεσε ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι τέτοιοι που «είτε τίποτα δεν θα λειτουργήσει γενικώς είτε δεν θα λειτουργήσει για όσο το δυνατό μεγαλύτερο διάστημα». Ο πρόεδρος της Ρωσίας, τέλος, οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν ότι «παίζει καθυστέρηση» και, παρά την αρχική θετική υποδοχή της πρότασης Τραμπ, θα επιχειρήσει να κερδίσει περισσότερο έδαφος και να βρεθεί σε πολύ καλύτερη θέση από ό,τι είναι σήμερα προτού δεχθεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πάντως χθες δήλωσε ότι «η κατάσταση έχει αρχίσει να κινείται».

Αυτό είναι το σκηνικό που έδειχνε να διαμορφώνεται χθες, έπειτα από μία εβδομάδα εντατικών διαβουλεύσεων και παρασκηνίου γύρω από το Ουκρανικό. Στην πράξη, ωστόσο, το σενάριο που θέλει να μπαίνει άμεσα μια άνω τελεία στον πόλεμο αυτόν, ο οποίος έχει ήδη εισέλθει στον τέταρτο χρόνο του, παραμένει στον «αέρα». Κι αυτό, παρά τη συνάντηση που είχε με τον Πούτιν ο ειδικός απεσταλμένος του Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ, αργά το βράδυ της Πέμπτης, μετά την οποία ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου έκανε λόγο για «συγκρατημένη αισιοδοξία». Ο ίδιος άφησε, επίσης, να εννοηθεί ότι θα υπάρξει σχετικά σύντομα τηλεφωνική επαφή ανάμεσα στους δύο προέδρους, αφού πρώτα ο Λευκός Οίκος ενημερωθεί από τον Γουίτκοφ για το περιεχόμενο της συνάντησής του με τον Πούτιν.

Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως το σύνολο των εμπλεκομένων – της ΕΕ συμπεριλαμβανομένης – έχουν επιδοθεί σε ένα παιχνίδι με τον χρόνο, στο οποίο κάθε πλευρά έχει τις δικές της επιδιώξεις και αγωνίες. Ειδικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, πάντως, ο πρόεδρος των οποίων ήταν αυτός που «ανακάτεψε την τράπουλα» με τις πρωτοβουλίες του, έχουν βρεθεί σε μια εξαιρετικά λεπτή θέση.

Τα διλήμματα του Τραμπ

«Το γενικότερο ερώτημα που τίθεται είναι αν ο Πούτιν είναι τόσο προσηλωμένος στην ειρήνη όσο επιμένει να ισχυρίζεται ο Τραμπ ή εάν οι υποχωρήσεις που απαιτούνται προκειμένου να συμμετάσχει στη διαδικασία θα κοστίσουν στον Τραμπ τη στήριξη της Ουκρανίας και των κυβερνήσεων της Ευρώπης, που φοβούνται ότι η Ρωσία θα επαναλάβει τις εχθροπραξίες εάν δεν υπάρξει μια ισχυρή συμφωνία», προειδοποιούσε χαρακτηριστικά σχετική ανάλυση στην «Wall Street Journal».  Υπογραμμίζοντας, έτσι, τα διλήμματα με τα οποία είναι αντιμέτωπος ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος από τη μία επαναλαμβάνει διαρκώς τη δυνατότητά του να πείσει τον ρώσο ομόλογό του για ειρήνη και, από την άλλη, τον απειλεί με νέες σκληρές κυρώσεις.  Η κυβέρνηση Τραμπ έχει στόχο μια «μόνιμη και βιώσιμη ειρήνη», την οποία θα εγγυηθεί ένας «ευρωπαϊκός μηχανισμός ασφαλείας», τόνισε ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του αμερικανού προέδρου, Μάικ Γουόλτς, επιδιώκοντας να δώσει το αναγκαίο «βάθος» στις διεργασίες. Η αλήθεια, όμως, είναι πως για την ώρα, ούτε το Κίεβο είναι έτοιμο να δεχθεί τους όρους που διατύπωσε ο Πούτιν – οι οποίοι, ουσιαστικά, συνιστούν αποδοχή συνθηκολόγησης – ούτε οι Ευρωπαίοι έχουν διαμορφώσει ενιαία αντίληψη και σχέδιο για το πώς θα εκπληρώσουν τον ρόλο που τους επιφυλάσσει ο Τραμπ.

Οσον αφορά την ΕΕ, μάλιστα, παρά τις εντατικές διεργασίες μεταξύ των εταίρων (και αρκετών «προθύμων») τις τελευταίες εβδομάδες, θεωρείται αμφίβολο εάν θα υπάρξει «φως στο τούνελ» έπειτα και από την τακτική σύνοδο κορυφής που θα γίνει αυτήν την εβδομάδα (20-21 Μαρτίου) στις Βρυξέλλες.

Πέρασαν δύο εβδομάδες από τα συλλαλητήρια που, αν δεν επενέβαιναν οι χούλιγκανς, θα μας άφηναν μιαν εντύπωση πολιτικής ευαισθησίας από μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Αλλά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Αφήνοντας κατά μέρος τη συνηθισμένη μπαχαλοποίηση των δημόσιων εκδηλώσεων η οποία φαίνεται σαν αναπόδραστη μοίρα, οι περισσότεροι διαδηλωτές ήσαν καλοπροαίρετοι και ζητούσαν το αυτονόητο: ριζική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης προκειμένου να αναβαθμιστεί το επίπεδο ασφάλειας των πολιτών· ένα ηράκλειο έργο που συνδυάζει τον άθλο των Στάβλων του Αυγεία με εκείνον της τιθάσευσης των ανθρωποφάγων αλόγων του Διομήδη. Ωστόσο, ανάμεσά μας υπάρχουν  πολλοί που απαιτούν λαϊκά δικαστήρια αμφισβητώντας την κοινοβουλευτική νομιμότητα και τους θεσμούς – μπροστά σ’ αυτόν τον κοινό εχθρό έχει συνενωθεί η αριστερά, η λαϊκή, εθνικιστική δεξιά και οι διάφορες άτυπες πολιτοφυλακές του περιθωρίου· εκτός από τους αναρχοφασίστες, οι πουτινικοί-ρωσόφιλοι και οι τραμπικοί. Γερμανία 1919, Ελλάδα 2025· η ιστορία κινείται σαν λούπα. Καταλήψεις σε πανεπιστήμια επιβεβλημένες από συμμορίες, αναίσχυντη προπαγάνδα, εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας, υστερικός ακτιβισμός, brown-baiting,  λαχτάρα ψυχικής εκτόνωσης: στους δρόμους και στο κοινοβούλιο ο καθένας εκβάλλει το δικό του ουρλιαχτό. Κι όποιος δεν ουρλιάζει ταξινομείται στους ξεπουλημένους, στα μίσθαρνα όργανα της φαύλης κυβέρνησης και άλλων σκοτεινών δυνάμεων, στα ανάλγητα τέρατα μπροστά στον πόνο που προκάλεσε η τραγωδία στα Τέμπη.

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη μάς είχε υποσχεθεί Νόμο και Τάξη, ριζική μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης και της Παιδείας, εκσυγχρονισμό της διοίκησης. Αυτά δεν ήσαν «αριστερά» αιτήματα: η αριστερά ευνοεί την ανομία και την αταξία, αδιαφορεί για την παιδεία –στον ευτελισμό της οποίας έχει πρωτοστατήσει από το 1974– κι όσο για τη διοίκηση εύχεται να κατεδαφίσει το σύστημα, άρα κρατάει και δράπανα και εκσκαφείς. Έχουμε παγιδευτεί σε ένα λαβύρινθο κακόβουλης προπαγάνδας στην οποία έχει διαπρέψει στο παρελθόν, χτίζοντας ολοκληρωτικά καθεστώτα πάνω σε ψέματα, μύθους και αυταπάτες. Τα τελευταία δύο χρόνια, με αφορμή το σιδηροδρομικό δυστύχημα, έχει εξαπολύσει, με ισχνά δεδομένα, μιαν ακόμα εκστρατεία μίσους, διάδοσης υποψιών και κατηγοριών, σπίλωσης υπολήψεων και υπονόμευσης του πολιτικού συστήματος.

Παρατηρείται συμπεριφορά αγέλης. Οι άνθρωποι προσχωρούν στο κίνημα της διαμαρτυρίας επειδή το στηρίζουν «οι πολλοί». «Οι πολλοί» δεν μπορεί παρά να έχουν δίκιο, ή τουλάχιστον «κάποιο» δίκιο: δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Κι όμως, αυτή η πολυχρησιμοποιημένη πρόταση έχει στενά όρια: υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά· υπάρχουν συκοφαντίες, υπάρχουν δόλιες διαδόσεις. Η προπαγάνδα είναι πάντοτε ισχυρότερη από την αλήθεια: απλοποιώντας και σχηματοποιώντας προωθεί ιδεολογίες, κινητοποιεί μάζες και διαμορφώνει συνειδήσεις που συνθέτουν την «κοινή γνώμη», το «λαϊκό αίσθημα». Η υπόθεση των Τεμπών χρησιμοποιείται με σκοπό, για μια ακόμα φορά, την αντικατάσταση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης με μια «καλύτερη»: παρά την εκλογομανία, η αριστερά δεν πιστεύει στις εκλογές· πιστεύει στους δρόμους και στις πλατείες, πιστεύει στις κρεμάλες. Και παρότι στις εκλογές που ζητεί δεν θα αποσπούσε την επιθυμητή πλειοψηφία, προσδοκά κέρδη από την ανακατωσούρα, ιδιαίτερα εφόσον αυτή συνδυάζεται με την έξαλλη δράση των συνωμοσιολόγων και των πολιτικάντηδων της λαϊκής δεξιάς.

Η κατάσταση είναι αυτοκτονική αλλά λίγοι την αναγνωρίζουν με τέτοιους όρους. Η αριστερά φαντάζεται ότι με την ευκαιρία της τραγωδίας θα ανατρέψει το τσαρικό καθεστώς και θα μας σώσει από την αέναη επιστροφή του φασισμού· αυτό έκαναν οι μπολσεβίκοι και στη συνέχεια ο Μάο με τις μαζικές εκστρατείες του δαιμονοποιώντας τους «αντεπαναστάτες» και πυροδοτώντας εμφυλίους. Πολλοί Έλληνες προσκολλώνται σε τέτοιες αυταρχικές ιδεολογίες: μπολσεβικισμό, μαοϊσμό, αντι-ιμπεριαλισμό τύπου Κάστρο-Γκεβάρα, πουτινισμό· ζούμε στον αστερισμό μιας μυθολογίας με λίγο από Radio Rebelde, λίγο από φλογερά συνθήματα του 1968, λίγο από το πνεύμα της ΟΠΛΑ και άφθονο παπανδρεϊσμό: Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Το ιστορικό μας αφήγημα οδηγεί πάνω από ένα 10% του πληθυσμού στον σταλινισμό κι ένα άγνωστο ποσοστό στο νεφέλωμα της αριστεροδεξιάς αντιπολιτικής.

Σχετικά με το δυστύχημα των Τεμπών, η προπαγάνδα καλλιεργεί, εκτός από φρικτές υποψίες, αίσθημα αδικίας σε υψηλούς συναισθηματικούς τόνους, εκμεταλλευόμενη τον ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των τοπικών διασημοτήτων. Άτομα από τον χώρο της τέχνης και των ΜΜΕ σπεύδουν να ενώσουν τη φωνή τους με τον λαό, άκριτα και επιπόλαια όπως συνηθίζουν, με σκοπό την ικανοποίηση των ακροατών, των αναγνωστών και των θεατών τους. Όπως πάντοτε, η αριστερή προπαγάνδα είναι ανυπέρβλητη: κερδίζει καρδιές με τη δήθεν ανθρωπιστική, ενίοτε ρομαντική της διάσταση. Εξάλλου, εμφανίζει εύηχο μήνυμα –ανατροπή του status quo, δικαιοσύνη, ισότητα– επιστρατεύοντας τον μύθο της υπεράσπισης των αδυνάτων και κολακεύοντας ασύστολα τη νεολαία. Η πραγματικότητα ήταν και παραμένει πολύ διαφορετική: η αριστερά δεν δίστασε ποτέ να σφαγιάσει όχι μόνο τους εχθρούς της αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό. Και φυσικά να οδηγήσει τη νεολαία σε κύκλους βίας ή μετριότητας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Τι κάνει η κυβέρνηση μπροστά σ’ αυτή τη σταυροφορία κοινωνικής διάλυσης; Υποτιμά την ισχύ του αριστερού λόγου και τελεί σε αμηχανία. Παραλλήλως, πασχίζει να διαχειριστεί διαλυτικούς παράγοντες στο εσωτερικό της ΝΔ: εκτός από την άτοπη και μνησίκακη στάση του κ. Σαμαρά και των περί αυτού, ο κ. Μητσοτάκης σέρνει πίσω του παλαιοδεξιούς καραμανλικούς και άλλες εκδοχές οπισθοδρομικών Βαλκάνιων. Άλλωστε, καθώς δεν κατορθώνει να βελτιώσει το οικονομικό επίπεδο των Ελλήνων, η κυβέρνησή του γίνεται ακόμα πιο ευάλωτη στην προπαγάνδα που υποσκάπτει τη λειτουργία των ήδη ανίσχυρων θεσμών. Όποιος υπερασπίζεται αυτούς τους θεσμούς είναι βαρετός· όποιος κάνει λόγο για εκμετάλλευση, διαφθορά, βρόμικα μυστικά, καταστολή και τα τοιαύτα προκαλεί το ενδιαφέρον και χτίζει αφοσίωση: No pasarán! Κι αν στις κατηγορίες εναντίον μιας κυβέρνησης προστεθεί εκείνη της δολοφονίας, του μαζικού εγκλήματος, τότε προκύπτει συναρπαστικό αφήγημα, «θρίλερ» σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ, μέσω του οποίου χειραγωγείται η κοινή γνώμη και ενθαρρύνονται δήθεν υπερήφανες πράξεις κοινωνικής ανυποταξίας. Κάπως έτσι εγκλωβιζόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο μιζέριας από όπου λείπει η κριτική σκέψη και επικρατεί ο κομφορμισμός, η μαζοποίηση.

Το γεγονός που προκάλεσε την προσοχή των ανθρώπων αυτές τις ημέρες ήταν τόσο η ανάρτηση συγκεκριμένων έργων στην έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης, όσο και οι βίαιες ενέργειες βουλευτού που ενοχλήθηκε από το γεγονός αυτό.

Και τα δύο γεγονότα ξεφεύγουν από τα όρια σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία και δεν μπορεί να θεωρηθούν ως πρότυπα ενεργειών στην εποχή μας που χαρακτηρίζεται ως εποχή σεβασμού των δημοκρατικών θεσμών και «της κάθε ετερότητας».

Από τη μια πλευρά η Εθνική Πινακοθήκη πρέπει να προβάλλει τον πολιτισμό κάθε Εθνους, την παράδοσή του, την τέχνη του σε όλες τις εκφράσεις της. Φυσικά η ελευθερία της τέχνης πρέπει να γίνεται σεβαστή, αλλά και η κάθε ελευθερία έχει τα όριά της.

Είναι βασικός κανόνας ότι η ελευθερία εκφράζεται μέσα στην ενότητα του συνόλου, γιατί διαφορετικά είναι αναρχία, και η ενότητα του συνόλου πρέπει να λειτουργή με σεβασμό στην ελευθερία του κάθε ατόμου.

Πάντως, όταν η τέχνη γίνεται κατά κάποιον τρόπο άλλοθι για την αποδόμηση της προσωπικότητας κάποιου, πρέπει να κρίνεται. Τα συγκεκριμένα έργα που παρουσιάστηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη δεν επανερμηνεύουν απλώς ορισμένα «σύμβολα», αλλά αποδομούν συγκεκριμένα πρόσωπα, με έναν σουρεαλιστικό μανδύα και ανατρέπουν την εικονογραφική παράδοση απεικόνισής τους με προκλητικό τρόπο.

Τα έργα αποδίδονται αυτά ονομαστικά σε συγκεκριμένους αγίους, που σημαίνει ότι για ένα μεγάλο μέρος τουλάχιστον του κοινωνικού συνόλου και της πολιτισμικής τους παραδόσεως η αποδόμησή τους είναι προσβλητική.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Μου άρεσε η τοποθέτηση του καταξιωμένου αγιογράφου – καλλιτέχνη Γιώργου Κόρδη που έγραψε αυτές τις ημέρες: «Οι εικόνες δείχνουν συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι νοήματα ή έννοιες. Συνεπώς δεν επιδέχονται ερμηνεία. Είναι αυτό που είναι. Και επομένως δεν μπορεί κανείς να τις αλλοιώνει κατά βούληση. Εάν το κάνει πρέπει να δηλώσει πως αυτό δεν είναι η εικόνα του συγκεκριμένου αγίου αλλά κάτι άλλο διαφορετικό. Πράγμα θεμιτό».

Από την άλλη πλευρά οι αντιδράσεις απέναντι σε εκφράσεις «νεοπαγανιστικές», αφού άλλωστε δηλώθηκε ότι «η θρησκεία (και η Εκκλησία;) αποτελεί το πιο κιτς στοιχείο της λαογραφίας μας, γεμάτη θαύματα, τραγωδίες και κατάρες, είναι η σύγχρονη μυθολογία μας», πρέπει να γίνονται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία που αποδέχεται την δημόσια κριτική, έχουμε μια εκπληκτική γλώσσα που μας δίνει την δυνατότητα να εκφράζουμε τις απόψεις μας πολύ κριτικά με τις κατάλληλες λέξεις, μέσα στα όρια της  ευπρέπειας και της ευγένειας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Οι προκλήσεις δεν διορθώνονται με άλλες προκλήσεις. Σε τέτοια περίπτωση το πρόβλημα διαιωνίζεται. Η Εκκλησία δεν υιοθετεί βιαιότητες, άλλωστε η ίδια δέχθηκε τέτοιες βίαιες πράξεις από τους Βανδάλους, στην Ιταλία και την Ευρώπη στο παρελθόν, εξ ου και ο όρος «βανδαλισμός» με την κατεδάφιση Ναών, έργων πολιτισμού. Ο Απόστολος Παύλος είναι σαφής: «Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν» (Ρωμ. 12, 21).

Στην κοινωνία που ζούμε η οποία είναι τραυματισμένη, πληγωμένη και εν πολλοίς διχασμένη, η Εκκλησία και οι δυνάμεις αυτού του τόπου που έχουν ευθύνη, πρέπει να ενεργούν συντονισμένα, ενωτικά, θεραπευτικά σε όλα τα επίπεδα. Και οι διαφορές πρέπει να επιλύονται με νόμιμο και πολιτισμένο τρόπο και βεβαίως να αποστασιοποιούμαστε από ακραίες καταστάσεις, διότι ισχύει ο γενικός κανόνας: «οι ακρότητες είναι ισότητες».

Μέσα σε 48 μόλις ώρες πρωταγωνιστές ενός επεισοδίου σεξισμού και μιας επίθεσης σε έργα τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη έγιναν δύο εκλεγμένοι βουλευτές.

Στο πρώτο περιστατικό, καταδικαστέο καθολικά, που οδήγησε και στη διαγραφή του από τον Πρωθυπουργό, το πρόσωπο ήταν ο Δημήτρης Κυριαζίδης, βουλευτής Δράμας της ΝΔ, με την απαράδεκτοι επίθεση προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου εντός της Βουλής και την απαράδεκτη προτροπή του «να πάτε να κάνετε παιδιά». Το δεύτερο περιστατικό είχε ως φορέα του τον βουλευτή της Νίκης Νίκο Παπαδόπουλο, ο οποίος εισερχόμενος ως άλλος ταύρος σε υαλοπωλείο – στην Εθνική Πινακοθήκη – κατέβασε έργα που θεωρούσε βλάσφημα για την ορθοδοξία και την πίστη.

Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή τα δύο γεγονότα μπορεί να εντάσσονταν σε μία περιπτωσιολογική σειρά. Σήμερα; Μήπως μιλάμε για κάτι βαθύτερο; Ενα ζοφερό σύμπτωμα μιας κακής σύνθεσης του Κοινοβουλίου για παράδειγμα. Μήπως είναι δομικότερο πρόβλημα της σημερινής πολιτικής σκηνής; Ας μην ξεχνούμε πως και οι δύο βουλευτές έχουν εκλεγεί, έχουν δικό τους ακροατήριο και έχουν συνοδοιπορήσει με συγκεκριμένα κόμματα και άρα και προγραμματικά πλαίσια. Αρα;

Το αντιπολιτικό ρεύμα. Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την αντιπολιτική, για την απαξίωση της πολιτικής σκηνής, για την έκπτωση του πολιτικού λόγου, για τον λαϊκισμό. Και όλα αυτά πολλοί τα θέτουν σε συσχέτιση και με παλαιότερες πολιτικές εποχές. Ανεξάρτητα από τις οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις, συνυπήρχαν μεγάλες προσωπικότητες ή τέλος πάντων μπορούσαν ακόμη και παρά τις κόντρες τους να βρίσκουν κοινούς τόπους και συναινέσεις. Το αντιπολιτικό ρεύμα, το οποίο φαίνεται πως διαπερνά τη χώρα τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, βρίσκεται στην πιο ανησυχητική του έκφραση και εντός Κοινοβουλίου. Τα κόμματα εγκλωβισμένα στα πελατειακά δίκτυα, σε μικροδιευθετήσεις σε λογική πολιτευτών και σε παράγοντες που έχουν δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, υποκύπτουν και τους εγγράφουν στα ψηφοδέλτιά τους. Από την άλλη ένα μεγάλο μέρος του πολύ δυναμικού κοινού της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και λόγω brain drain δεν προτίθεται να ασχοληθεί με την ενεργό πολιτική σκηνή, αφήνοντας τον χώρο για πρόσωπα τα οποία έχουν θολές και αδιευκρίνιστες – πολλές φορές – καταβολές.

Οι δύο περιπτώσεις που προαναφέραμε είναι έκφραση όλων των παραπάνω με το επιπροσθέτως πιο ανησυχητικό σημείο πως τώρα τα ηνία καταδικαστέων πράξεων έχουν πάρει βουλευτές. Συνηθίζουμε επίσης να λέμε ότι οι βουλευτές πρέπει να ακούν τις τοπικές κοινωνίες, να συγχρονίζονται με τις κοινωνικές δυναμικές. Αλήθεια όμως, η επίθεση με όρους «κάντε εσείς παιδιά» είναι κάποιου τύπου συγχρονισμός με αυτά τα οποία λέει η κοινωνία ή με τα χαμηλότερα ένστικτά της; Από την άλλη η επίθεση με επίφαση τη βλασφημία σε έργα τέχνης καθιστά ή δεν καθιστά φορέα λογοκρισίας έναν βουλευτή;

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΓΗΠΕΔΟΥ. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν οι βουλευτές των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου συγχρονίζονται με αυτά που ο κόσμος θέλει και διεκδικεί εκεί έξω αλλά αν με τον δικό τους λόγο κοινοβουλευτικό και μη συμβάλλουν σε μία παιδευτική διαδικασία που έτσι κι αλλιώς είναι η πολιτική. Η τελευταία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση πάντως να είναι η ουρά ενός μαζικού λόγου ή ενός μέρους του λόγου του έξω ακροατηρίου. Και σε παλιότερες κοινοβουλευτικές συνόδους είχαμε περιπτώσεις και γραφικών βουλευτών ή βουλευτών που επιδίδονταν σε ακραίες πράξεις. Σε περιστατικά τα οποία όλοι είχαν καταδικάσει. Από κάλπες που κλέβονταν μέχρι χαστούκια εναντίον αντιπάλων τους. Η περίοδος για παράδειγμα του 1965 με την Αποστασία και την υψηλή πολεμική ήταν ταραγμένη εξόχως. Κάτι όμως διατηρούσε μία λεπτή γραμμή κοινών τόπων, υψηλού πολιτικού λόγου που διαχώριζε την πολιτική από το γήπεδο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Σήμερα που ρευστοποιείται όλο και περισσότερο η πολιτική, ο λόγος των κοινωνικών δικτύων αλλά και ταυτόχρονα ενισχύονται οι όροι της εξέδρας και όχι των πολιτικών στρατεύσεων θα είναι όλο και θολότερο το στίγμα του κοινοβουλευτικού λόγου και άρα πιο λεπτές οι ισορροπίες μεταξύ πολιτικής, λαϊκισμού και βίαιων περιστατικών που ευχόμαστε να μην ξαναδούμε.

Η ανεπάρκεια μιας κανονικής αντιπολίτευσης έχει συνήθως ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα. Την ανάδειξη μιας τερατώδους αντιπολίτευσης.

Τερατώδης φυσικά όχι επειδή αποτελείται από τέρατα, προς Θεού!

Αλλά επειδή επιβιώνει και ευδοκιμεί δημιουργώντας και αναπαράγοντας έναν ζωολογικό κήπο τεράτων. Τερατωδίας, τερατολογίας, τερατομορφίας, κυριολεκτικά τερατομανίας…

Από μια άποψη είναι λογικό. Οταν δεν ευδοκιμείς στον πραγματικό κόσμο, τότε προσπαθείς να κατασκευάσεις έναν άλλο που θα σου επιτρέπει να υπάρχεις.

Εναν κόσμο γεμάτο συνωμοσίες, συμπράξεις, συναλλαγές, συμμορίες κι ύποπτες συνηγορίες. Κάτι σαν όχημα με «άγνωστο καύσιμο».

Σε λογική βάση είναι η ίδια μέθοδος του «επαναστατικού αφηγήματος» του 19ου και 20ού αιώνα που επειδή έχει ξεπέσει και ξεπεραστεί αναζητά άλλους τρόπους έκφρασης. Εστω και πιο γραφικούς.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Καμία έκπληξη, λοιπόν. Αντιθέτως είναι απολύτως κατανοητή η απήχηση αυτού του ψυχολογικού (κυρίως) ρεύματος σε συνθήκες αμφιβολίας και αναστάτωσης.

Η δυσπιστία, η καχυποψία, η διαβολή, η συνωμοσιολογία και γενικότερα ο ανορθολογισμός αποτελούν άλλωστε κεντρικά στοιχεία της ελληνικής πολιτικής. Απλώς αυξομειώνεται η επιρροή τους ανάλογα με την συγκυρία.

Με κύριους εκφραστές σήμερα την Πλεύση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και τη Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου. Είναι οι μόνοι σχηματισμοί που καταγράφουν σταθερά ανοδική πορεία μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα που ταλαιπωρείται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δύο αποτελούν ενιαίο φαινόμενο, έστω κι αν πολιτεύονται χωριστά.

Μάρτυρας οι επικαλύψεις και η απροσδιοριστία του ακροατηρίου τους όπως καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Χωρίς ιδιαίτερα ιδεολογικά ή πολιτικά χαρακτηριστικά, με εύκολες βεβαιότητες, μοιράζονται απλώς μια ευδιάκριτη μορφωτική υστέρηση.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Εξού και ούτε ο Βελόπουλος, ούτε η Κωνσταντοπούλου, μιλούν για «Δεξιά» ή «Αριστερά». Είναι κάτι «απ’ όλα».

Ενα γενικότερο πλαίσιο της περίπτωσής τους αποτελεί ο αναχρονιστικός κι αντιδυτικός ρωσόφιλος λαϊκισμός που έχει παρακλάδια στην Ευρώπη. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα και ρούβλια στην τσέπη.

Ενα ειδικότερο υπόδειγμα προκύπτει από τον κατακερματισμό των παραδοσιακών πολιτικών συστημάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κόμμα της προερχόμενης από την Αριστερά Ζάρα Βάγκενκνεχτ στη Γερμανία που αποκαλείται γενικόλογα «Λογική και Δικαιοσύνη» και αυτοπροσδιορίζεται ως «συντηρητική Αριστερά».

Υποθέτω πως σε άλλες συνθήκες ή εποχές αυτά θα τα κουβέντιαζαν μεταξύ τους οι τρόφιμοι κάποιου ψυχιατρικού ασύλου ή των φυλακών ασφαλείας. Στις μέρες μας όμως συγκροτούν πολιτικό ρεύμα που διεκδικεί όχι μόνο αναγνώριση νομιμότητας αλλά και πιστοποιητικά αποδοχής.

Δεν θα το πίστευα ποτέ αλλά ίσως την καλύτερη περιγραφή της περίπτωσης Κωνσταντοπούλου έδωσε ο πρώην σύντροφός της Παύλος Πολάκης.

«Η Κωνσταντοπούλου κάνει μονοθεματική εκφώνηση. Στη Μάνδρα έλεγε “τους πνίξατε”. Στο Μάτι έλεγε “τους κάψατε”. Στη Μακεδονία έλεγε “τους προδώσατε”. Και τώρα λέει αυτά που λέει» (Open, 10/3).

Σε αυτή την παρατήρηση, προσθέτω το συμπέρασμα ηγετικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ που εξηγούσε πρόσφατα ότι «λέμε όλοι τα ίδια με τη Ζωή, απλώς εκείνη τα λέει καλύτερα». Αν όχι καλύτερα, πάντως με μονότονη ένταση.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Η διέξοδος είναι λοιπόν απλή. Να πουν άλλα πράγματα για να ακουστούν, κατά προτίμηση πράγματα που η Κωνσταντοπούλου και ο Βελόπουλος δεν μπορούν να εκφράσουν.

Αν ψάχνουμε για «δημόσιους κατήγορους» μπορούν πολλοί να κάνουν δωρεάν το κομμάτι τους. Αν χρειαζόμαστε ανθρώπους να διοικήσουν τη χώρα δύσκολα θα απευθυνθεί κάποιος στους προέδρους της Λύσης και της Πλεύσης.

Με άλλα λόγια (κι αυτό δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ…) είναι προφανές πως όποιος θέτει την ατζέντα μπορεί και να την εκφράσει καλύτερα.

Καλώς ή κακώς, η Κωνσταντοπούλου κι ο Βελόπουλος θέτουν μια ατζέντα με αιχμή τα Τέμπη διότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να υιοθετήσει όσα λένε για τα Τέμπη.

Σε αυτού του τύπου την ατζέντα ό,τι και να πεις υπολείπεται των τεράτων που διακινούν οι δύο επιτήδειοι πρωταγωνιστές. Μια κανονική αντιπολίτευση είναι χαμένη από χέρι και απλώς καταδικασμένη να βάζει το χειροκρότημα.

Ακόμη περισσότερο που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα έπρεπε κανονικά να δίνει τον τόνο χάνεται συνήθως στη μετάφραση.

Ακόμη δεν έχει εξηγήσει γιατί στους υπογράφοντες την πρόταση δυσπιστίας συμπεριέλαβε την Κωνσταντοπούλου και τους βουλευτές της παρόλο που δεν τους χρειαζόταν αριθμητικά κι ούτε τους είχε ανάγκη πολιτικά.

Αλλά έτσι είναι πάντα η πολιτική. Η ισχύς των μεν αποτελεί την αδυναμία των άλλων και αντιστρόφως. Δεν θα το ανακαλύψουμε τώρα.

Το ερώτημα είναι πόσο μπορεί να αντέξει κι αν θα καταφέρει να εδραιωθεί αυτή η τερατώδης αντιπολίτευση. Προς το παρόν τα δύο κόμματα διεκδικούν (δημοσκοπικά) τη δεύτερη και την τρίτη θέση.

Δεν είναι αμελητέο. Αλλά αν μείνουν εκεί (και προς το παρόν δεν δείχνουν δυναμική για παραπάνω…) ο Μητσοτάκης θα τρίβει τα χέρια του. Του εκχωρούν και μάλιστα δωρεάν το μονοπώλιο της σταθερότητας και της κανονικότητας.

Εκ των πραγμάτων και με βασικούς αντίπαλους εκ δεξιών τον Βελόπουλο και εξ αριστερών τη Ζωή, μπορεί να ονειρεύεται μια τρίτη τετραετία στο πιάτο. Είναι μάλλον απίθανο να αναβαθμιστεί η τερατολογία από αντιπολίτευση σε διακυβέρνηση.

Η πραγματική απειλή όμως κρύβεται αλλού. Στον τοξικό χαρακτήρα αυτής της αντιπολίτευσης, η οποία μπορεί να μη διεκδικεί ουσιαστικά την κυβέρνηση αλλά δηλητηριάζει όλο το πολιτικό σύστημα.

Και κυρίως κάθε εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Τι αξιόπιστη λύση μπορεί άραγε να οικοδομηθεί με τον Βελόπουλο και την Κωνσταντοπούλου ή κάποιον από τους δύο;

Αυτό όμως θα έπρεπε να το συνειδητοποιήσουν πρωτίστως τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η ηγεμονία του ανορθολογισμού, της φωνασκίας και της κοινωνικής καχυποψίας τις δικές τους πιθανότητες ηγεμονίας υποθηκεύει.

Κι αυτό κάποια στιγμή θα έπρεπε να τους ενεργοποιήσει. Εστω και μόνο για λόγους στοιχειώδους αυτοσυντήρησης.

Στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, στο πλαίσιο των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων του ComicdomCon Athens 2025, συναντήσαμε τον μεγάλο ιταλό πολιτικό σκιτσογράφο και κομίστα Φραντσέσκο Τούλιο Αλτάν. Γεννημένος το 1942, με βινιέτες και κόμικς που συνδυάζουν γκροτέσκο χιούμορ, κοινωνικοπολιτική σάτιρα, σουρεαλισμό και μια συνειδητότητα του πεπερασμένου, καθιερώθηκε ως ο σημαντικότερος πολιτικός γελοιογράφος της Ιταλίας. Στην Ελλάδα τον μάθαμε μέσα από τις σελίδες των περιοδικών «Βαβέλ» και «Παρά Πέντε». Από τα χαρακτηριστικά του κόμικς με τον Κολόμπο και την αντα μέχρι τη λατρεμένη στην Ιταλία παιδική του ηρωίδα, τη σκυλίτσα Πίμπα, η δουλειά του Αλτάν ανατρέπει τις συμβάσεις και αποκαλύπτει την ανθρώπινη φύση. Η συζήτησή μας προσπάθησε να ανατρέξει τη συνολική του πορεία, το υπόβαθρο, τις επιρροές και τις επιδιώξεις του, ενώ κατέληξε στο σήμερα σε ό,τι αφορά την επικαιρότητα και τη γελοιογραφία, με τις απαντήσεις του Αλτάν να μας αποκαλύπτουν ότι για τον ίδιο το χιούμορ πρέπει να έχει και συναισθηματική νοημοσύνη.

Κύριε Αλτάν, μου αρέσει ο τρόπος που η δουλειά σας, από τα σκίτσα ως τα κόμικς, εμπεριέχει με κάποιον τρόπο κάτι το παράλογο.

Στις πρώτες μου δουλειές υπάρχουν στοιχεία σουρεαλισμού, πριν όμως όλο αυτό να εξελιχθεί σε κανονική δουλειά. Εσείς ωστόσο μιλάτε για το παράλογο. Υπάρχει όντως το παράλογο. Βγαίνει αυθόρμητα. Αλλωστε ο παραλογισμός είναι η ομορφιά της ύπαρξης.

Πώς σας αρέσει να σας αποκαλούν ως καλλιτέχνη;

Προτιμώ το σκιτσογράφος (στα ιταλικά, βινιετίστας), γιατί δουλειές όπως τα παλιά μου βιβλία κόμικς έχω πολλά χρόνια να κάνω. Είναι εξαιρετικά κουραστική η δουλειά του κομίστα, για μένα πια.

Είπατε πριν ότι το παράλογο προκύπτει αυθόρμητα. Πιστεύετε πως όσα ζούμε δεν  βγάζουν νόημα;googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ελπίζω ότι βγάζουν νόημα. Βέβαια μερικές φορές έχω αμφιβολίες, ειδικά τον τελευταίο καιρό.

Εχετε σχεδιάσει βιβλία για παιδιά, βινιέτες, κόμικς, πολιτικές γελοιογραφίες. Ποια η μεγαλύτερη πρόκληση στο να περνάτε από το ένα είδος στο άλλο;

Δεν το αντιμετωπίζω ως πρόκληση. Εκανα πράγματα τα οποία άλλοι έκαναν καλύτερα από μένα. Βασικά, όπως όλοι, μιμούμουν ανθρώπους που θαύμαζα. Στην πορεία ο καθένας βρίσκει τον δρόμο του. Συνεπώς δεν είναι πρόκληση. Επειτα, όσο περνάει ο χρόνος, δεν αντιμετωπίζω τίποτα ως πρόκληση.

Επιρροές που διαμόρφωσαν τη δουλειά σας;

Είναι πολλοί αυτοί που θαυμάζω, αλλά σε ό,τι με αφορά ψάχνω πάντα το χιούμορ με μια διάσταση σχεδόν γκροτέσκα. Ισως είμαι πιο κοντά στους αντεργκράουντ αμερικανούς δημιουργούς όπως ο Ρόμπερτ Κραμπ ή στους γάλλους δημιουργούς που τότε δημοσίευαν στο περιοδικό «Hara-Kiri» [σ.σ.: «Hara-Kiri» ήταν ένα γαλλικό σατιρικό περιοδικό και εφημερίδα, πρόδρομος του «Charlie Hebdo». Κυκλοφόρησε από το 1960 έως το 1989, με την εβδομαδιαία έκδοσή του («Hara-Kiri Hebdo») να απαγορεύεται από τη γαλλική κυβέρνηση το 1970, λόγω μιας αμφιλεγόμενης σάτιρας για τον θάνατο του προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ. Ως αντίδραση, οι βασικοί συντελεστές του δημιούργησαν το «Charlie Hebdo». Στο «Hara-Kiri» δημοσίευσαν, μεταξύ άλλων, οι Ζορζ Βολίνσκι και Ρεζέρ, καθώς και άλλες εμβληματικές μορφές της γαλλικής γελοιογραφίας και σάτιρας], ακόμα και το σχέδιο των οποίων ήταν επιτηδευμένα άσχημο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Προτιμάτε περισσότερο κάποιο από τα είδη με τα οποία έχετε καταπιαστεί;

Σίγουρα αγαπώ ιδιαίτερα την Pimpa. Με διασκέδαζε πολύ αυτού του είδους η δουλειά. Ομως τρέφω ιδιαίτερη νοσταλγία για τις ιστορίες κόμικς που δημιούργησα γιατί με διασκέδαζαν πολύ και απαιτούσαν πολλή ενέργεια, που δυστυχώς δεν έχω πια. Είναι πολύ βαριά και απαιτητική δουλειά.

Φέτος η παιδική σειρά σας, η Pimpa, έκλεισε τα 50. Το ξεκινήσατε για το παιδί σας. Το συνεχίζετε για μισό αιώνα. Πώς είναι όλη αυτή η πορεία;

Ναι, είναι αλήθεια, το ξεκίνησα παίζοντας με την κόρη μου, η οποία παρεμπιπτόντως έκλεισε φέτος τα 53 της χρόνια και η Pimpa τα 50. Μετά το συνέχισα για το περιοδικό «Corriere dei Piccoli» και πλέον υπάρχει ένα μηνιαίο περιοδικό αφιερωμένο αποκλειστικά σ’ αυτήν, για το οποίο εξακολουθώ να εργάζομαι, πράγμα που κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση. Από τότε έχουν περάσει τρεις γενιές μεγαλωμένες με την Pimpa, με τη μια να το περνάει στην επόμενη. Συνεχίζω να το κάνω, αισθανόμενος σχεδόν μια αίσθηση ευθύνης απέναντι σ’ αυτά τα παιδιά.

Αυτά τα 50 χρόνια που σχεδιάζετε αυτή την ηρωίδα έχετε νιώσει ποτέ εγκλωβισμένος;

Οχι, εγκλωβισμένος δεν ένιωσα. Δεν ξέρω κατά πόσο υπήρχε μια διαρκής προσωπική εξέλιξη όλα αυτά τα χρόνια, ξέρω όμως ότι ο κόσμος της Pimpa έχει πια τους δικούς του κανόνες, τους οποίους επέβαλε η ίδια και δεν τους εφηύρα εγώ. Αφ’ ης στιγμής μού έρχεται μια έμπνευση, είναι πολύ εύκολο να την εντάξω στον κόσμο της. Σαν να πηγαίνει από μόνο του. Με συγκινεί πολύ η ανταπόκριση που έχει η ηρωίδα αυτή σε τρεις διαδοχικές γενιές.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Στις δουλειές σας διακρίνουν μερικοί μηδενισμό, μισανθρωπισμό, αποξένωση, απαισιοδοξία. Εσείς είστε κάτι απ’ όλα αυτά; Αισιοδοξείτε καθόλου;

Νομίζω ότι αν ήμουν όλα αυτά δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά. Ο κόσμος είναι γεμάτος κακούς ανθρώπους, όμως εγώ δεν είμαι μισάνθρωπος. Τους συμπαθώ και τους κακούς, ειδικά όταν τους σχεδιάζω. Μπορεί να ακουστεί κάπως κοινότοπο, αλλά ας πούμε ότι και αυτοί είναι παιδιά μου.

Εχετε συνεργαστεί για να δημοσιεύσετε τη δουλειά σας με πλήθος εντύπων όλα αυτά τα χρόνια. Αντιμετωπίσατε ποτέ πρόβλημα στο να περάσει το σκίτσο, να πείτε αυτό που θέλετε;

Εδώ και 50 χρόνια συνεργάζομαι με έναν συγκεκριμένο ατζέντη, που αντιμετωπίζει τυχόν προβλήματα. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με κανένα συμβόλαιο. Ο ατζέντης έλυνε τα ανακύπτοντα ζητήματα και «απορροφούσε» τους κραδασμούς. Δημοσιεύω δύο βινιέτες την εβδομάδα, χωρίς να έχω συζητήσει το θέμα με κανέναν σε κανένα έντυπο. Στέλνω απλώς τη βινιέτα.

Εχετε δεχτεί ποτέ αντιδράσεις για κάποιο σκίτσο;

Μονάχα μια μήνυση μετρώ στο ενεργητικό μου από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, κι αυτό γιατί σε μια βινιέτα ανέφερα την εταιρεία του, που λέγεται Mediaset, ενώ έπρεπε να έχω αναφέρει την άλλη του εταιρεία, που λέγεται Fininvest. Είχα μπερδέψει τις εταιρείες του. Φυσικά αθωώθηκα.

Δειλιάσατε ποτέ να σατιρίσετε κάτι;

Ναι, αλλά όχι για πολιτικά θέματα. Μάλλον για τραγικά γεγονότα, που, ακόμα κι αν μου ερχόταν ένα έξυπνο αστείο, δεν το έκανα γιατί θεωρούσα ότι ήταν πολύ σοβαρά και δεν επιδέχονταν σάτιρα.

Συνεπώς, δεν πιστεύετε ότι μπορούμε να κάνουμε χιούμορ με τα πάντα.

Οχι, δεν το πιστεύω.

Είδαμε πρόσφατα, φέρ’ ειπείν, τη λογοκρισία που υπέστη η βραβευμένη με Πούλιτζερ γελοιογράφος της «Washington Post» από τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας Τζεφ Μπέζος, όταν επιχείρησε να τον σατιρίσει.

Φυσικά, τέτοια περιστατικά είναι απόλυτα κατά της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου, αλλά πια αυτοί οι 4-5 άνθρωποι είναι ανεξέλεγκτοι και αυτοί δεν σου επιβάλλουν λογοκρισία. Αγοράζουν απλά την εφημερίδα σου και σε θέτουν εκτός.

Μπήκατε στο επάγγελμα σε μια περίοδο που πλάι σας πορεύονταν θρύλοι των κόμικς και της γελοιογραφίας. Τόσο στην Ιταλία όσο και στη Λατινική Αμερική. Είχατε φίλους;

Πιο κοντά απ’ όλους ήμουν με τον Κίνο. Ισως επειδή άρεσε και στους δυο μας το κόκκινο κρασί. Θυμάμαι μια φορά κάποιος ρώτησε τον Κίνο αν πίνει και μόνος του. Και του απάντησε: «Μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί δεν είσαι ποτέ μόνος».

Πώς περάσατε από τον ορθολογισμό της αρχιτεκτονικής στον πειθαρχημένο παραλογισμό των κόμικς;

Μα δεν τελείωσα ποτέ την αρχιτεκτονική. Από τα 36 μαθήματα που ήταν τότε, πέρασα τα 26. Μετά πήγα για λίγο στη Βραζιλία κι έμεινα εκεί. Πήγα εξαιτίας ενός φίλου που γυρνούσε μια ταινία. Σαν βοηθητικό προσωπικό, ας πούμε. Δεν είχα ιδέα φυσικά από σινεμά, όμως μου άρεσε πάρα πολύ η εμπειρία του κινηματογράφου. Μαγεύτηκα από τη Βραζιλία κι εκεί γνώρισα και τη γυναίκα μου και γεννήθηκαν η κόρη μας, η Κίκα, και η ηρωίδα μου, η Pimpa.

Πώς δουλεύετε; Ελεύθερα; Με ωράριο και πειθαρχία;

Παλιά, όταν έκανα κόμικς, δούλευα μόνο το βράδυ, μέχρι τις 04.30, και μετά κοιμόμουν ως το μεσημέρι. Τώρα πια δουλεύω φυσικά λιγότερες ώρες, κυρίως το πρωί, αλλά δουλεύω κάθε μέρα.

Πώς σας διαμόρφωσαν η καταγωγή σας και η παρουσία στη ζωή σας του καταξιωμένου μπαμπά σας;

Είχα την τύχη να μεγαλώσω σ’ ένα σπίτι που διάβαζαν πολύ, ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένοι… Ο πατέρας μου, όντως, ήταν το μεγαλύτερο όνομα της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στην Ιταλία κι έτσι μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι μ’ έναν πλούτο βιβλίων και μπορούσα να διαβάσω ό,τι ήθελα έχοντας συγχρόνως μια καλή σχέση με τον πατέρα μου, ο οποίος με βοήθησε πολύ. Δεν είχα βέβαια κινητό τηλέφωνο.

Γιατί το λέτε αυτό;

Γιατί νομίζω ότι χάνονται πολύς χρόνος και συγκέντρωση με τα κινητά.

Πώς κατορθώνει ένας άνθρωπος, όπως εσείς, που προέρχεται από μια ευκατάστατη οικογένεια, να βγει από το προσωπικό του προνόμιο και να δει τη μεγάλη εικόνα – άλλα πράγματα, τα οποία να μεταβολίσει και ύστερα να θίξει και να καυτηριάσει;

Νομίζω στην αφύπνισή μου και στον αριστερό προσανατολισμό μου έπαιξε μεγάλο ρόλο η Βραζιλία. Γυρνώντας για τις ανάγκες της ταινίας (που λέγαμε πριν) σε όλη τη Βραζιλία, είδα με τα μάτια μου τις ταξικές διαφορές και εκτέθηκα σ’ αυτές για πρώτη φορά. Ηταν σαν να ξύπνησα ένα πρωί στον «τρίτο κόσμο». Ηταν μεγάλο σχολείο για μένα.

Γιατί, πιστεύετε, άλλοι δεν το κατορθώνουν αυτό;

Νομίζω πως σήμερα οι περισσότεροι δυσκολεύονται να βγουν από τον μικρόκοσμό τους. Κι αυτό είναι κάτι που προωθείται από πάνω μαζί με τον φόβο πως ίσως να χάσεις τον μικρόκοσμό σου, οπότε μη βγεις και πολύ από αυτόν. Είναι μια παλιά τεχνική.

Κάνατε πρόσφατα ένα σκίτσο με τον Τραμπ. Μια παραλλαγή ενός κλασικού αστείου σας. Πώς τον βλέπετε;

Σκέφτομαι το χειρότερο δυνατό. Ξεπερνάει κάθε λογική. Είναι ακατανόητο πώς ένας λαός εκλέγει τέτοια άτομα.

Εγώ είμαι 23. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα με ειρήνη, ενωμένη Ευρώπη, ευρωπαϊκά λεφτά στην τσέπη, Ιντερνετ και ελεύθερη μετακίνηση. Εσείς έχετε πιο πολλές εικόνες. Θυμάστε ένα μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα. Τι θα λέγατε σε έναν άνθρωπο της γενιάς μου σήμερα;

Να αντέξετε και να αντισταθείτε γιατί οι εποχές είναι πολύ δύσκολες. Λυπάμαι πολύ.

Σ.σ.: θερμές ευχαριστίες στη Νίκη Τζούδα, συνεκδότρια του περιοδικού «Βαβέλ», και στην Εύη Τζούδα για την πολύτιμη βοήθειά τους με τη διερμηνεία της συνέντευξης.

«Ποιος θα πάρει την ευθύνη;» αναρωτιέται η Μαρία Καλλιμάνη. «Μπαλάκι η ευθύνη. Από δω κι από κει… Χθες το βράδυ, στην πρεμιέρα, μια κυρία έκανε μια πολύ ωραία ερώτηση σχετική με την ανάληψη της ευθύνης. Ο Χρήστος (Κώστας Νικούλι), ο αλβανός ήρωας στο “Κρέας”, γιατί να είναι μόνο θύμα και όχι επίσης θύτης; Δεν έχει και αυτός κάποια ευθύνη; Ναι μεν πάνε να του ρίξουν τον φόνο αλλά κι αυτός ενήλικο παιδί είναι…».

Η συζήτηση με τη Μαρία Καλλιμάνη άρχισε με το «καλημέρα», ενώ παίρναμε παρέα πρωινό στο ξενοδοχείο Mediterranean Palace απέναντι από το Λιμάνι Θεσσαλονίκης, πέρυσι τον Νοέμβριο. Ηταν δέκα το πρωί και τη βρήκα να κάθεται με τη Θέμιδα Μπαζάκα, η οποία σύντομα μας εγκατέλειψε. Αρχίσαμε να μιλάμε αμέσως για το «Κρέας», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Νάκου – ο κύριος λόγος για τον οποίο η Μαρία Καλλιμάνη βρισκόταν στο φεστιβάλ της πόλης – και λέω κύριος γιατί είχε μια ακόμη ελληνική ταινία στη περσινή διοργάνωση, τον «Θολό βυθό» της Ελένης Αλεξανδράκη (που όπως το «Κρέας» επίσης προβάλλεται αυτή την εποχή στις αίθουσες). Στο «Κρέας» η Μαρία Καλλιμάνη είναι το ένα από τα δύο βασικά γυναικεία πρόσωπα της ιστορίας και για μένα κλέβει την παράσταση από όλους τους άντρες που συμπρωταγωνιστούν δίπλα της. Υποδύεται μια ταλαιπωρημένη αλλά καπάτσα γυναίκα, η οποία παρότι σε όλη τη ζωή της έχει μάθει να κρατάει το στόμα της κλειστό, αυτή τη φορά, στον δραματουργικό χρόνο της ιστορίας, θα κάνει το ακριβώς αντίθετο. Σηκώνοντας κεφάλι στον καλοπροαίρετο αλλά καταπιεστικό κρεοπώλη άντρα της που υποδύεται ο Ακύλλας Καραζήσης, θα ασκήσει βέτο στο πώς θα πρέπει τελικά να χειριστούν το μπλέξιμο του γιου τους (Παύλος Ιορδανόπουλος), ο οποίος με παρόντα τον Χρήστο, τον Αλβανό που η οικογένεια έχει υπό την προστασία της, σκότωσε έναν άνθρωπο με καραμπίνα. Φυσικά, οι δύο γονείς θα κάνουν τεράστια λάθη έχοντας αποφασίσει να πείσουν τον Χρήστο να πάρει εκείνος την ευθύνη και να ομολογήσει τον φόνο προκειμένου να γλιτώσει ο γιος τους. Ομως αργότερα τα πράγματα θα «κολλήσουν» και εκεί θα φανεί η γυναικεία δύναμη γιατί η ηρωίδα της Καλλιμάνη είναι το πιο δυνατό πρόσωπο της ιστορίας. Αυτό βεβαίως το λέω εγώ και όχι εκείνη – πάντως για όλα αυτά μιλάμε στην αρχή της συνάντησης. Για μια ταινία της οποίας το θέμα, κρίνοντας από το ύφος και το πάθος στη φωνή της Μαρίας Καλλιμάνη, την ενδιέφερε όχι μόνο ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο.

Η κατακραυγή του κόσμου

«Αυτή η ταινία, το “Κρέας”, έχει πολλά, πάρα πολλά πράγματα» συνέχισε η ηθοποιός. «Εχει την οικογένεια, έχει τη μετανάστευση, έχει την κλειστή επαρχία, έχει το θέμα της συγκάληψης και, όπως είπα πριν, της ευθύνης, όπως και της πρωτοβουλίας – λανθασμένης ή μη δεν έχει σημασία. Χθες που είδα ξανά το “Κρέας”, αλλά μαζί με κόσμο, παρατήρησα ότι την πρωτοβουλία η ηρωίδα μου την παίρνει όταν πηγαίνει στο σουπερμάρκετ και ακούει να μιλάνε όλοι για αυτήν, να την κουτσομπολεύουν και να σχολιάζουν ότι η οικογένειά της είναι οικογένεια δολοφόνων. Και αντιλαμβάνεται ότι απλώς δεν το αντέχει. Δεν αντέχει την κατακραυγή του κόσμου σε μια κλειστή κοινωνία. Γιατί όντως δεν αντέχεται. Και τότε παίρνει πρωτοβουλία. Ομως για μένα είναι τρομερό που από το μυαλό όλων αυτών των ανθρώπων δεν είχε περάσει η ιδέα ενός διαφορετικού τρόπου λύσης αυτού του προβλήματος. Μόνο η συγκάλυψη; Είναι δυνατόν η συγκάλυψη να είναι η μόνη λύση; Αυτό εντυπωσίασε εμένα βλέποντας την ταινία από απόσταση. Μήπως το παιδί πρέπει τελικά να πάει φυλακή;».

Η συνεργασία της Μαρίας Καλλιμάνη με τον Δημήτρη Νάκο στο «Κρέας» δεν είναι η πρώτη τους. Αντιθέτως, είχαν ήδη συνεργαστεί σε δύο μικρού μήκους ταινίες του ιδίου σκηνοθέτη. Στην πρώτη, την «Κατάψυξη», η ηθοποιός είχε βρεθεί και πάλι μαζί με τον Ακύλλα Καραζήση όπως και άλλους καλούς ηθοποιούς – αναφέρει την Ξένια Καλογεροπούλου, τη Μαρία Σκουλά. «Μάλιστα εκεί με τον Ακύλλα είχαμε παίξει τους πρώην συζύγους…» θυμάται χαμογελώντας. Και μετά ακολούθησε η δεύτερη ταινία του Νάκου «11.20 π.μ.», στην οποία η Καλλιμάνη ήταν μαζί με τον Γιάννη Τσορτέκη και την Ορνέλα Καπετάνι για τους οποίους μιλάει με τα καλύτερα λόγια. «Οταν γυρίζαμε το “11.20 π.μ.” ο Δημήτρης μου μίλησε για πρώτη φορά για το “Κρέας”. Είναι ένας σκηνοθέτης που συνηθίζει να γράφει σενάρια έχοντας συγκεκριμένους ηθοποιούς στο μυαλό του. Μάλιστα, στην περίπτωση του “Κρέατος” έγραψε και με το συγκεκριμένο δραματουργικό χώρο στο μυαλό του, που είναι η Κύμη. Είχε την Κύμη απολύτως στον νου του. Πρώτον, επειδή από εκεί είναι η γυναίκα του, η σκηνοθέτις Αμέρισσα Μπάστα, και δεύτερον επειδή πολλά από όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στην ταινία είναι εμπνευσμένα από αληθινά γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό ακριβώς το μέρος. Εγραψε τον σκελετό και μετά έβαλε μέσα τα πραγματικά γεγονότα». Δύο χρόνια ο Νάκος και οι ηθοποιοί του μιλούσαν για αυτή την ταινία πριν τελικά ξεκινήσουν οι πρόβες. «Στον Δημήτρη αρέσει η ανταλλαγή, είναι ανοιχτός σε ιδέες, σε προτάσεις, και αυτό το βρίσκω πολύ όμορφο. Γιατί έτσι το πράγμα ζυμώθηκε. Χωρίς να σε βάζει μέσα στο κλίμα σού στέλνει τη γνώμη του για κάτι, του απαντάς κ.ο.κ. Αυτό έγινε με όλους τους ηθοποιούς. Δεν ήταν, με άλλα λόγια, μια συνηθισμένη διαδικασία ανάγνωσης σεναρίου. Ολα γίνονταν με υπομονή, σαν να μην καταλάβαινες που ο χρόνος περνούσε».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Οχι ότι η Καλλιμάνη δεν έχει ζήσει παρόμοια μέθοδο με άλλους σκηνοθέτες. «Ο Γιάννης Οικονομίδης, ας πούμε, είναι πολύ της κουβέντας. “Δεν σου αρέσουν αυτά που έχω γράψει;” θα μου πει. “Ε, πες τα με τα δικά σου λόγια. Τι θέλεις;”». Η Καλλιμάνη γέλασε βλέποντάς με να εκπλήσσομαι. «Είναι πράγματι πολύ της κουβέντας και ο Γιάννης» είπε για τον σκηνοθέτη με τον οποίο έχει προσφέρει μια εκπληκτική ερμηνεία στον «Μαχαιροβγάλτη», και με τον οποίο έχει επίσης συνεργαστεί στο «Μικρό ψάρι» (παίζει και στην επόμενη ταινία του, «Σπασμένη φλέβα»). «Και ξέρεις κάτι, το βρίσκω φυσικό. Οταν ένας σκηνοθέτης έχει σκεφτεί εσένα για έναν ρόλο, αυτό σημαίνει ότι σε έχει στη φαντασία του. Οπότε θέλει από σένα. Να δώσεις, να προτείνεις. Ο Νάκος, για παράδειγμα, όταν στις πρόβες κάναμε την κατάσταση μιας σκηνής, μου έλεγε “ξέχνα το κείμενο. Βγάλε αυτό που έχεις μέσα σου. Τι σου βγαίνει;”».

Υπάρχουν φυσικά σκηνοθέτες που έχουν διαφορετικές μεθόδους. «Ο Τάσος Μπουλμέτης, για παράδειγμα, έχει δουλέψει τόσο πολύ το σενάριο από πριν που σου λέει “αυτό είναι” (με τον Μπουλμέτη η Καλλιμάνη έχει συνεργαστεί στην ταινία «Νοτιάς»). Ομως ο Τάσος σου δίνει άλλες ελευθερίες. Είναι τελικά φοβερό το πώς μπορεί να πάει μια ταινία. Ακόμα και στον Τάσο που ήξερε ακριβώς τι ήθελε και δεν υπήρχε το περιθώριο να αλλάξεις πράγματα, άρα ένιωθες πιο περιορισμένος, υπήρχε ένα γερό υπόβαθρο που μπορούσες να αφεθείς μέσα του. Είναι και αναλόγως τον χαρακτήρα του καθενός».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Σινεμά και τηλεόραση

Η Μαρία Καλλιμάνη έχει παίξει σε αρκετές ταινίες αλλά τη φιλμογραφία της την αποκαλείς μάλλον επιλεκτική. «Δεν ξέρω αν είμαι επιλεκτική, σίγουρα όμως παίζει μεγάλο ρόλο το σενάριο, τι είδους ιστορία θα διαβάσω» είπε. «Ποιος είναι ο σκηνοθέτης; Ποιοι θα είναι οι υπόλοιποι ηθοποιοί; Παίζουν ρόλο αυτά για μένα. Ας είναι από μια απλή εμφάνιση, μέχρι έναν πραγματικά απαιτητικό ρόλο. Δεν τα υπολογίζω αυτά». Σε ό,τι αφορά το ζήτημα του βιοπορισμού πάντως, η ηθοποιός θεωρεί ότι «ειδικά τα τελευταία χρόνια, ο βιοπορισμός ενός ηθοποιού στην Ελλάδα βρίσκεται στην τηλεόραση». Πράγματι, η Καλλιμάνη έχει αρκετή παρουσία εκεί. «Αγριες μέλισσες», «Οι Πανθέοι», την περίοδο της συνάντησής μας, «Οι αθώοι» που βασίζονται στον «Κατάδικο» του Θεοτόκη με σκηνοθέτη τον Νίκο Κουτελιδάκη. «Εχω τρία επεισόδια από τα 16 και τα γυρίσματα των “Αθώων” είναι τελείως κινηματογραφικά» επεσήμανε κάνοντας μια παρένθεση. «Σε κάθε περίπτωση, στην τηλεόραση πολλοί ηθοποιοί έχουμε εξασφαλίσει τον βιοπορισμό γιατί η τηλεόραση έχει καθημερινά γυρίσματα, άρα τα χρήματα είναι πολύ καλά». Η Καλλιμάνη αποκάλεσε «τρομερή την εμπειρία των τηλεοπτικών γυρισμάτων γιατί σχετίζεται με το εδώ και τώρα» όπως είπε. «Βέβαια, για να είσαι εντάξει στη στιγμή απαιτείται πολλή προετοιμασία από το σπίτι. Πρέπει να είσαι πολύ διαβασμένος, να ξέρεις ακριβώς τι γίνεται γιατί στην τηλεόραση δεν έχεις πολλές λήψεις». Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος για τον οποίο η Καλλιμάνη δεν έκανε θέατρο παράλληλα με την τηλεόραση.

Επιστρέφοντας στο θέμα της ευθύνης, που είναι ο κινητήριος μοχλός στο «Κρέας», η πολιτική επικαιρότητα, και κυρίως των Τεμπών, αναπόφευκτα, αγγίζει την κουβέντα. «Κανένας δεν έχει παραδεχθεί ένα λάθος» είπε η ηθοποιός. «Νιώθω τελικά ότι σε κάποια θέματα είμαστε βαθιά κοιμισμένοι και περιμένω πραγματικά να γίνει κάτι, πέρα από τη συναυλία των Τεμπών».

Σχεδόν προφητικά, η Καλλιμάνη ανέφερε ότι θα ήθελε να δει κάτι που θα ταρακουνήσει συθέμελα όλη τη χώρα και τέσσερις μήνες αργότερα, με τις μεγάλες πορείες για το θέμα των Τεμπών, αυτό το κάτι όντως έγινε. Γενικότερα όμως, ενώ δεν παραβλέπει τα προβλήματα της καθημερινότητας που υπάρχουν στη ζωή όλων μας και ότι «μια μερίδα του κόσμου ζορίζεται πάρα πολύ», η Καλλιμάνη θα ήθελε να δει ανθρώπους να βγαίνουν από τον «μικρόκοσμο της καθημερινότητάς τους. Γιατί ξέρω κόσμο που ασφυκτιά μέσα σε αυτό το περιβάλλον και στο τέλος της ημέρας κάτι πρέπει να κάνεις όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως ευθύνη. Ορισμένες φορές, έχω την εντύπωση ότι μόνο όταν γίνεται κάτι πραγματικά πολύ σοβαρό, η μεταπολίτευση, για παράδειγμα, ή αυτό που έχει γίνει στους καιρούς μας, η τραγωδία των Τεμπών, τότε μόνο έχουμε πραγματικά κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα».

Βομβαρδισμός ειδήσεων

Η Καλλιμάνη επεσήμανε επίσης τον βομβαρδισμό των ειδήσεων που καθότι εισρέουν ακατάπαυστα και σε καθημερινή βάση, στη δική της τουλάχιστον περίπτωση το αποτέλεσμα είναι μια «τρομερή διάσπαση της προσοχής. Ακούω κάτι και μάλιστα σοβαρό και μετά το ξεχνώ» είπε. «Επίσης, πλέον, ακούγοντας τις ειδήσεις, δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για το τι είναι αληθές και τι ψευδές. Υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση». Βλέποντας τον σύζυγό της, Αντώνη Ιορδάνου, να μπαίνει στο εστιατόριο η Καλλιμάνη τον κάλεσε στο τραπέζι μας για τις συστάσεις.  Η συνάντηση οδεύει προς το τέλος της και κλείνοντας μιλάμε λίγο για τον τόπο της, το Αίγιο, και το εξοχικό σπίτι που διατηρεί εδώ και χρόνια στον δρόμο προς τα Καλάβρυτα. «Τα τελευταία χρόνια η φύση μού λείπει πολύ και όποτε δεν δουλεύω προσπαθώ να φεύγω από την Αθήνα.  Εμεινα εκεί αρκετά στον COVID και μου άρεσε πολύ. Η Αθήνα είναι μια δύσκολη πόλη και υπάρχει κάτι που με θυμώνει πολύ – ανεξαρτήτως δημάρχου».

Τη ρώτησα τι την ενοχλεί και ξαφνικά, για πρώτη φορά μέσα σε αυτή την ώρα, είδα το ήρεμο, πάντα χαμογελαστό πρόσωπο της Μαρίας Καλλιμάνη να σκληραίνει. «Δεν είναι δυνατόν να είναι μια τόσο βρώμικη πόλη η Αθήνα και επίσης δεν είναι δυνατόν να βλέπω τον Λυκαβηττό, έναν από τους πιο όμορφους λόφους της, τόσο απαξιωμένο». Η ηθοποιός μού έδειξε μερικές πραγματικά εφιαλτικές φωτογραφίες που είχε τραβήξει με το κινητό της. «Είναι απαράδεκτο να ανεβαίνουν οι τουρίστες στον Λυκαβηττό και να βλέπουν μια χαβούζα. Πολύ όμορφο το θέατρο που έγινε πάνω και με επιτυχία, δεν λέω, όμως όποτε ανεβαίνεις κινδυνεύεις να γλιστρήσεις από τα κουτάκια μπίρας – παντού στα μονοπάτια. Είναι ντροπή ο Λυκαβηττός να έχει την εικόνα άθλιου σκουπιδότοπου».

Μία μήνυση, 373 πολίτες…

Η είδηση που κυκλοφόρησε στις αρχές της εβδομάδας είναι ότι ο σύζυγος μιας γυναίκας θύματος στα Τέμπη, υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά κατά του Πρωθυπουργού, του Χρ. Σταϊκούρα, στελεχών του ΟΣΕ, της Ρυθμιστικής Αρχής των σιδηροδρόμων, αλλά και της εταιρείας security που παρέδωσε τα βίντεο με την εμπορική αμαξοστοιχία, των οποίων η αυθεντικότητα ακόμη διερευνάται. Ποιο είναι το θέμα μας, με τη μήνυση αυτή, η οποία έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων, που έχουν κατατεθεί; Οτι πλην του συζύγου του θύματος, τη συνυπογράφουν, την (συν)καταθέτουν, άλλοι 372 πολίτες!!!

Τι κατηγορούν τους προαναφερόμενους οι 372 συν ο σύζυγος της θανούσης, πολίτες; Τα ακόλουθα: ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, σωματική βλάβη από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, κακουργηματική έκθεση σε κίνδυνο κατά συρροή, κακουργηματική διάσταση των επικίνδυνων παρεμβάσεων στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς με αποτέλεσμα τον θάνατο μεγάλου αριθμού προσώπων, κακουργηματική απιστία κατά του Ελληνικού Δημοσίου, παράβαση καθήκοντος, παρασιώπηση εγκλημάτων, υπόθαλψη εγκληματία και απόπειρα αυτής, καθώς και τα αδικήματα της έκρηξης και του εμπρησμού!!!

…και δύο σενάρια

Κάθισα και διάβασα, εμένα που με βλέπετε με υπομονή, ένα-ένα τα ονόματα, με τις διευθύνσεις των μηνυτών του Κυριάκου, του Σταϊκούρα, και των υπολοίπων. Πλην του συζύγου του θύματος, οι υπόλοιποι είναι από όλη την Ελλάδα!! Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Αλεξανδρούπολη, Κρήτη κ.λπ. Πρόκειται για συγγενείς του θύματος; Κατά πάσα πιθανότητα, για να μην πω βεβαιότητα και παρεξηγηθώ, όχι. Πρόκειται ίσως για συγγενικά πρόσωπα του μηνυτή-συζύγου του θύματος; Ούτε. Τότε;

Εδώ, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές, ότι όλο αυτό το κινεί κάποιος ή κάποιοι. Κι αυτός ο κάποιος ή οι κάποιοι, προφανώς δεν καίγονται να υπάρξει σύντομη δικαστική εκκαθάριση του δυστυχήματος των Τεμπών. Να φτάσει δηλαδή στο δικαστήριο η υπόθεση το γρηγορότερο δυνατό και να καθίσουν στο εδώλιο οι πραγματικοί ένοχοι για το δυστύχημα. Διότι όταν υποβάλλονται τέτοιες μηνύσεις, δύο τινά θα συμβούν. Ή περαιτέρω καθυστέρηση στην παραπομπή της υπόθεσης των Τεμπών σε δίκη ή ο δικαστής που θα ασχοληθεί με τη μήνυση, θα τη θέσει στο αρχείο, ως νόμω αβάσιμη, διότι ας πούμε θα κρίνει ότι κατηγορία για «ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή» κατά του Πρωθυπουργού, αυτοκαταρρίπτεται με το που την ισχυρίζεται κάποιος!

Και ποιο είναι το επόμενο στάδιο, έπειτα από ό,τι και να συμβεί; Κατηγορία για συγκάλυψη.

Ναι, αλλά έτσι δεν γίνεται να προχωρήσει το πράγμα…

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Ευθύνες και για τη Λιβύη

Στην ίδια κατηγορία ότι «έτσι δεν γίνεται να προχωρήσει το πράγμα…», λογικά εντάσσεται και το καινούργιο, που επίσης ξεφύτρωσε – από το πουθενά, δε – αυτή την εβδομάδα, και να μου το θυμηθείτε, θα παίξει παράλληλα με τα Τέμπη, και για άγνωστο διάστημα. Αφορά το γνωστό περιστατικό με το τροχαίο δυστύχημα στη Λιβύη το καλοκαίρι του ’23, όταν πούλμαν που μετέφερε ελληνική αποστολή με ανθρωπιστική βοήθεια στον λιβυκό λαό που σπαρασσόταν εκείνη την περίοδο από εμφύλιο, συγκρούστηκε με άλλο αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις στρατιωτικοί και δύο πολίτες. Τι κυριάρχησε στις «αποκαλύψεις»; Οι ευθύνες Μητσοτάκη!!! Προσέξτε, για ένα αυτοκινητικό δυστύχημα στη μακρινή Λιβύη, που συνέβη κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, ευθύνεται ο Μητσοτάκης. Διότι, όπως υποστήριξαν τα ΜΜΕ που έφεραν στο προσκήνιο την υπόθεση (κατά λέξη αντιγράφω), «επί της ουσίας ήταν μια επιχείρηση που αποφασίστηκε από τον Πρωθυπουργό, κυρίως για λόγους επικοινωνίας»!!!

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Και πού βασίστηκε αυτή η (βαριά), στα όρια της συκοφαντίας, κατηγορία; Στο ότι ένας από τους στρατιωτικούς που μετείχαν της αποστολής κατέθεσε, επί λέξει, τα ακόλουθα:

«Η αποστολή ξεκάθαρα σε εμένα σήμαινε περισσότερο ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που κατέληξε σε φιάσκο»!!!

Επρεπε να κάτσουμε στ’ αβγά μας

Το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει, ότι πριν από κάθε αποστολή, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, ο υπουργός Αμυνας, ο Πρωθυπουργός, θα πρέπει να ζητούν την άδεια κάθε στρατιωτικού που μετέχει στην αποστολή, πριν καν αυτή υλοποιηθεί. Και να πραγματοποιείται, μόνο εφόσον συμφωνεί ο κάθε στρατιωτικός. Μιλάμε για τρέλα, δηλαδή. Ασε που παραπέμπει και σε άλλες εποχές, που κανείς μας δεν θέλει να θυμάται…

Και για να έχουμε μια πλήρη εικόνα, του γιατί στείλαμε ανθρωπιστική βοήθεια στη Λιβύη, τότε, να θυμίσουμε πως σχεδόν ταυτόχρονα η Τουρκία είχε στείλει τρία, όχι ένα, αεροπλάνα με ανθρωπιστική βοήθεια.

Εμείς, απλά κατηγορούμε τον Μητσοτάκη ότι οργάνωσε μια επιχείρηση «κυρίως για λόγους επικοινωνίας», όπως υποστηρίζει κι ο καλός στρατιωτικός τον οποίο επικαλούνται τα ΜΜΕ. Κανονικά θα έπρεπε να κάτσουμε στ’ αβγά μας.

Πραγματικά δεν υπάρχει σωτηρία…

(Το ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησαν τη χώρα, έσπευσαν με ανακοινώσεις να καλύψουν αυτούς τους εξωπραγματικούς ισχυρισμούς, αλήθεια με ξεπερνάει).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Ο αφελληνισμός της Θράκης

Θέλετε ένα πραγματικό, εθνικών διαστάσεων, πρόβλημα που φαίνεται να αναφύεται, και σύντομα θα το βρούμε ως χώρα μπροστά μας; Να σας το εξηγήσω, έτσι όπως το διαπίστωσα, το περασμένο Σαββατοκύριακο, που βρέθηκα για ένα συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη: είναι ο έμμεσος, ραγδαίος όμως, αφελληνισμός της Θράκης! Εδώ και μήνες, Τούρκοι και Βούλγαροι αγοράζουν οτιδήποτε πωλείται σε γη και κτίσμα, στην περιοχή του Εβρου, και αγοράζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι Βούλγαροι ελεύθερα ως ευρωπαίοι πολίτες πλέον, οι Τούρκοι, μέσω εταιρειών με ξένα, εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης κεφάλαια, με μία πολύ απλή εγγραφή στο Επιμελητήριο του Εβρου και με την έκδοση ενός ΑΦΜ, αγοράζουν τα πάντα! Δεν υπάρχει ερείπιο, «χρέπι» κατά το κοινώς λεγόμενο, που να μην αγοράζεται. Στον κεντρικότερο δρόμο της Αλεξανδρούπολης, τη λεωφόρο Δημοκρατίας, τα real estate γραφεία θυμίζουν Λονδίνο! Ολες οι γνωστές εταιρείες έχουν ανοίξει υποκαταστήματα εκεί. Και σφύζουν από κόσμο, Βούλγαρους και Τούρκους, που αναζητούν ό,τι μπορεί να πουληθεί. Οι τιμές δε, όπως μου είπαν, για διαμερίσματα, συγκρίνονται με τιμές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Αλλά αυτό δεν πτοεί κανέναν από τους υποψήφιους αγοραστές, γιατί προφανώς λεφτά υπάρχουν. Στην Αλεξανδρούπολη, τα αυτοκίνητα με τουρκικές πινακίδες κυκλοφορίας είναι περισσότερα από τα ελληνικά, και στα εστιατόρια, η πλειονότητα των πελατών είναι Τούρκοι.

Αν ενδιαφέρεται κάποιος από την κυβέρνηση, ας ρίξει μια ματιά. Πριν να είναι πολύ αργά…

Μυθιστόρημα

Το βιβλίο που θα εισηγηθώ για σήμερα, έχει μια βαθιά συναισθηματική αξία για μένα, γιατί με τον συγγραφέα του, τον πολύπειρο πολιτικό, Κώστα Σκανδαλίδη, μας συνδέει μια σχέση ζωής, που μετράει κάτι περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Είναι ο «νυν και αεί» φίλος μου, όπως και εκείνος αρέσκεται να χαρακτηρίζει εμένα, επειδή πρόκειται για μια φιλία που δοκιμάστηκε στον χρόνο, και άντεξε. Ο Κώστας, που έχει στο βιογραφικό του μια σειρά πολιτικά βιβλία (μερικά από τα οποία και εξαιρετικά προφητικά, όπως το Meta), ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που τιμήθηκε, και τίμησε μερικές από τις πιο κρίσιμες θέσεις στον δημόσιο τομέα, αυτή τη φορά δοκιμάζει την τύχη του στη λογοτεχνία. Με ένα μυθιστόρημα, καθαρά αυτοβιογραφικό. Τιτλοφορείται «Το βιολί του παπα-Γιώργη», και στην ουσία πρόκειται για μια «συνομιλία» με τον πατέρα του, παπα-Γιώργη Σκανδαλίδη, άνθρωπο με πλούσια κοινωνική δράση στην Κω όπου ιερουργούσε. Και που τις ελεύθερες ώρες του, καλλιεργούσε το ταλέντο του στη μουσική. Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, και θα κάνει επίσημη «πρώτη» την προσεχή Τετάρτη, το απόγευμα, στην Παλαιά Βουλή. Για τον συγγραφέα-πολιτικό θα μιλήσουν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Χρήστος Χωμενίδης, ο Λευτέρης Κουσούλης, και – ω της εκπλήξεως – ο μητροπολίτης Νέας Ιωνίας, Γαβριήλ. Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσει ο ηθοποιός Χρήστος Φωτίδης.

Πλάνα από ταινίες μυστηρίου ή περιπέτειας στην έρημο θύμιζαν σήμερα τα νότια προάστια στην Αθήνα, αφού η υγρασία μαζί με την αφρικανική σκόνη δημιούργησαν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα.

Όμως το σκηνικό που κάποιοι έβρισκαν μέχρι και γοητευτικό, στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία, ιδίως για όσους έχουν αναπνευστικά προβλήματα. Προβληματική όμως ήταν η κατάσταση και για τους οδηγούς, αφού η ορατότητα λόγω της σκόνης ήταν εξαιρετικά περιορισμένη.

Aπόκοσμα πλάνα από την Αθήνα

Τα πλάνα από drones που παρουσίασε το Μega, αποκαλύπτουν μια Αθήνα βυθισμένη σε ένα πυκνό σύννεφο σκόνης.  Το νεφελώδες πέπλο έχει σκεπάσει ολόκληρες γειτονιές του Λεκανοπεδίου.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Τα νότια προάστια της Αθήνας χάθηκαν μέσα στην ομίχλη. Στη θολή ατμόσφαιρα ακόμη και οι λουόμενοι διακρίνονται με… το «κιάλι».

«Είναι ένα μίγμα από σκόνη, γύρη και υγρασία. Έχουμε μεταφορά σκόνης από τις αρχές της άνοιξης μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού από την Σαχάρα και συγκεκριμένα από την Λιβύη προς την Ευρώπη. Θα κρατήσουν πενήντα ημέρες όσο κρατάνε αυτοί οι άνεμοι στη Λιβύη. Μπορεί να έχουμε αφρικανική σκόνη μέχρι και τον Ιούνιο», είπε ο Χρήστος Ζερεφός, Γενικός Γραμματέας Ακαδημίας Αθηνών.

Ρακέτες στην ομίχλη

Το απόκοσμο σκηνικό πάντως δεν απέτρεψε πολίτες και τουρίστες να ξεχυθούν στην παραλία.  Ρακέτες στην άμμο, κολύμπι και ουζάκι δίπλα στο κύμα… Κι όλα αυτά στα μέσα Μαρτίου. Ένας από τους λουόμενους, στην παραλία του Αλίμου, χειμερινός κολυμβητής περιέγραψε το σκηνικό ως «Χολυγουντιανό», καθώς η αφρικανική σκόνη δεν τον απέτρεψε από το να κάνει το μπάνιο του.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Σήμερα το θερμόμετρο σε κάποιες περιοχές της χώρας ξεπέρασε ακόμα και τους 30 βαθμούς. Στη Λιβαδειά ο υδράργυρος έφτασε στους 31.4 βαθμούς, στο Άδελε Ρεθύμνου τους 31.1 βαθμούς και στο Ηράκλειο Κρήτης τους 31.

Μια βουτιά στη θάλασσα, όπως φαίνεται, είναι ιδανική προτού χτυπήσει την χώρα μας η «χειμερινή φωτοβολίδα» που θα ρίξει κατακόρυφα την θερμοκρασία την επόμενη εβδομάδα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Οδηγίες για την «επέλαση» της αφρικανικής σκόνης

Η εισβολή αφρικανικής σκόνης και υγρασίας, που άπλωσε ένα πέπλο πάνω από την Αθήνα σήμερα, επηρεάζει τις ευπαθείς ομάδες και όχι μόνο. Η Πνευμονολογική εταιρεία έχει βγάλει μάλιστα οδηγίες για το τι πρέπει να προσέξουμε.

-Περιορισμός των εξωτερικών δραστηριοτήτων

-Παραμονή σε εσωτερικούς χώρους, με χρήση κλιματιστικών συσκευών ή φίλτρων αέρα

-Χρήση μάσκας

-Αποφυγή σωματικής άσκησης σε ανοιχτούς χώρους

-Ενυδάτωση και αποφυγή καπνίσματος

-Άμεση επικοινωνία με γιατρό σε περίπτωση επιδείνωσης αναπνευστικών συμπτωμάτων

Σχεδόν ολοκληρωτική είναι η καταστροφή στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στη Ριτσώνα από την φωτιά που εκδηλώθηκε το απόγευμα στον χώρο αποθήκευσης και έλαβε τεράστιες διαστάσεις.

Η φωτιά συνέχιζε να καίει μέχρι αργά το βράδυ λόγω των ιδιαίτερα εύφλεκτων υλικών ωστόσο είχε αποφευχθεί ο κίνδυνος περεταίρω εξάπλωσης.

Όπως φαίνεται και στις εικόνες η φωτιά έλαβε τεράστιας διαστάσεις και η καταστροφή στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου είναι πολύ μεγάλη.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Πύρινη κόλαση

Οι πυροσβεστικές δυνάμεις ενισχύθηκαν και πλέον επιχειρούν 36 πυροσβέστες με 10 οχήματα και 2 ειδικά βαχιονοφόρα οχήματα. Επίσης συνδράμουν μηχανήματα έργου και υδροφόρες ΟΤΑ.

Μήνυμα από το 112

Νωρίτερα το απόγευμα λόγω του μεγάλου σύννεφου καπνού που είχε καλύψει την περιοχή ενεργοποιήθηκε το 112 καλώντας τους κατοίκους να παραμείνουν σε κλειστούς χωρους.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Η πυρκαγιά ξέσπασε λίγο μετά τις 6 το απόγευμα στο εργοστάσιο ανακύκλωσης που βρίσκεται κοντά στο 75ο χλμ της εθνικής οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης στα όρια του δήμου Χαλκίδας στην περιοχή της Ριτσώνας. Το εργοστάσιο βρίσκεται σχετικά κοντά και στο κέντρο φιλοξενίας μεταναστών της περιοχής.

Τη σοκαριστική στιγμή που βλέπει από τον καθρέφτη το πίσω μέρος του οχήματος να… έχει πάρει φωτιά, περιγράφει στο Mega ο οδηγός του αστικού λεωφορείου στην Πεντέλη, που τυλίχτηκε στις φλόγες ενώ βρισκόταν εν κινήσει, γεμάτο επιβάτος. Το περιστατικό συνέβη σήμερα το πρωί τις 8.15, στην Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου κι Εθνικής Αντιστάσεως στην Πεντέλη, στο λεωφορεί που εκτελούσε το δρομολόγιο της γραμμής 446 (Σταθμός Αμαρουσίου-Νοσοκομείο Πεντέλης).

Ο οδηγός αφού πρώτα φρόντισε να αποβιβαστούν άμεσα οι επιβάτες, προσέγγισε το σημείο της φωτιάς και προσπάθησε να τη σβήσει με πυροσβεστήρα, έχοντας ήδη καλέσει την πυροσβεστική.  Αμέσως μετά την άφιξη της πυροσβεστικής αισθάνθηκε ξαφνική αδιαθεσία και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, για προληπτικούς λόγους.

Νέα βίντεο από το λεωφορείο στην Πεντέλη

Εκτός από τα τρομαχτικά πλάνα από το  βίντεο-ντοκουμέντο, με την οροφή του λεωφορείου να λαμπαδιάζει, παρουσιάζονται και νέα βίντεο με την άφιξη της πυροσβεστική, στην Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου κι Εθνικής Αντιστάσεως στην Πεντέλη, όπου βρισκόταν το λεωφορείο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Tι δήλωσε ο οδηγός

Ο οδηγός είπε στο Megα: «Εν κινήσει, είδα από τον καθρέφτη καπνό στην πίσω πλευρά του λεωφορείου, αμέσως έκοψα ταχύτητα και έκανα δεξιά. Άνοιξα τις πόρτες, για να βγει ο κόσμος και ταυτόχρονα πήρα τον πυροσβεστήρα και πήγα να σβήσω τη φωτιά. Μόλις έφτασε η Πυροσβεστική, αισθάνθηκα μια ξαφνική αδιαθεσία, ενδεχομένως από την πίεση και με ασθενοφόρο πήγα στο νοσοκομείο προληπτικά. Είμαι καλά, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο σπίτι μου».

Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΟΣΥ, η φωτιά φαίνεται να προκλήθηκε από βραχυκύκλωμα στο  μοτέρ του εξαερισμού, προκαλώντας «περιορισμένη ανάφλεξη στην ταπετσαρία της οροφής στο πίσω τμήμα του οχήματος». Πάντως από τα βίντεο που τράβηξε περαστικός, η ανάφλεξη δεν φαίνεται και τόσο «περιορισμένη», αφού οι πύρινες γλώσσες ξεπηδάνε από την οροφή του οχήματος.

Από τη Διεύθυνση Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος, εξαρθρώθηκε εγκληματική οργάνωση, τα μέλη της οποίας δραστηριοποιούνταν στο κύκλωμα μαστροπείας και εμπορίας γυναικών, από χώρες της Λατινικής Αμερικής και της ανατολικής Ευρώπης, με σκοπό τη γενετήσια εκμετάλλευσή τους και την αποκόμιση παράνομου κέρδους.

Για τον τερματισμό της δράσης τους, από την Υποδιεύθυνση Καταπολέμησης Διακίνησης και Εμπορίας Ανθρώπων και Αγαθών πραγματοποιήθηκε αστυνομική επιχείρηση, την Τετάρτη, 12 Μαρτίου 2025, σε περιοχές της Αττικής και της Κορίνθου, στο πλαίσιο της οποίας συνελήφθησαν 3 μέλη της οργάνωσης, καθώς και 3 συνεργοί τους.

Οι αποκαλυπτικές συνομιλίες των μελών του κυκλώματος μαστροπείας

Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και τα δύο αρχηγικά μέλη της οργάνωσης. Πρόκειται για δύο άνδρες, έναν 51χρονο και έναν 38χρονο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ο 51χρονος είχε την εποπτεία των οίκων ανοχής και ο 38χρονος ήταν υπεύθυνος για τα λειτουργικά έξοδα των οίκων ανοχής αλλά και τη στρατολόγηση των γυναικών.

Το MEGA εξασφάλισε συνομιλία ενός μέλους της εγκληματικής οργάνωσης με μία από τις γυναίκες που εκμεταλλεύονταν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

«Δεν θέλω να ξανά φύγει φάκελος απ’ το μαγαζί»

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Σε επικοινωνία μέλος του κυκλώματος προειδοποιεί ημεδαπή να μην ξαναπάρει χρήματα από φάκελο που βρίσκεται στο μαγαζί, με την ίδια να ζητά συγνώμη

Μέλος: Ναι;

Ημεδαπή: Λέγεται με πήρατε τηλέφωνο, ποιος είναι;

Μέλος: Ψηλός.

Ημεδαπή: Ποιος;

Μέλος: Ο ψηλός είμαι.

Ημεδαπή: Ποιος;

Μέλος: Ο Γ…

Ημεδαπή: Ο Γ…;

Μέλος: Καλά, τον χθεσινό φάκελο που έχεις τέλος πάντων.

Ημεδαπή: Ελα, πού είσαι; Στο μαγαζί;

Μέλος: Ναι, που… γιατί το πήρες;

Ημεδαπή: Γιατί δεν είχα ψιλά, γι’ αυτό.

Μέλος: Και; Δεν θα ξανά πάρεις ποτέ φάκελο από το μαγαζί.

Ημεδαπή: Οχι αγάπη μου εντάξει, δεν παίρνω εντάξει, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Μέλος: Και αν μην έχεις ψιλά τον αφήνεις στον άκρη και την επόμενη θα τα βάζεις.

Ημεδαπή: Και πώς θα γίνεται; Για εξήγησέ μου.

Μέλος: Την επόμενη μέρα θα το κάνεις. Δεν κατάλαβα, γιατί να φεύγει ο φάκελος απ’ το μαγαζί;

Ημεδαπή: Εντάξει, καλά δεν υπήρχε περίπτωση να καταχραστώ τα χρήματα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Μέλος: Ναι αλλά δε ρώτησες κιόλας.

Ημεδαπή: Οχι, δε ρώτησα η αλήθεια είναι αυτή και συγγνώμη, συγγνώμη έκανα λάθος.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Μέλος: Εντάξει. Λοιπόν…

Ημεδαπή: Κοίταξε, τι να κάνω τώρα; Γιατί είμαι στο δικαστήριο, είμαι μάρτυρας σε ένα…

Μέλος: Τον φάκελο σήμερα στη θέση του. Λοιπόν… εντάξει;

Ημεδαπή: Βεβαίως θα είναι στη θέση του εννοείται και χίλια συγγνώμη, χίλια συγγνώμη.

Μέλος: Δεν θέλω να ξανά φύγει φάκελος απ’ το μαγαζί.

Ημεδαπή: Οχι ποτέ ποτέ απλώς σου λέω δεν είχα ψιλά και ποτέ δεν έχουνε ψιλά να μου δώσουνε, ποτέ, και ξέμεινα τελείως αυτό ήταν το θέμα μου τίποτα άλλο.

Μέλος: Ωραία, την επόμενη μέρα φέρνεις ψιλά και τα βάζεις ξέρω ‘γω.

Ημεδαπή: Το βάζω μέσα το κλείνω και γράφω ότι υπάρχει αυτή η εκκρεμότητα και το κάνω έτσι. Εντάξει. Οκέι. Εγινε.

Μέλος: Οχι, τον αφήνεις άμα θες… ωραία ή τον βάζεις μέσα τον φάκελο και την επόμενη μέρα ό,τι διαφορά υπάρχει ή αν δεν έφταναν να πληρωθείς, πληρώνεσαι την επόμενη μέρα.

Ημεδαπή: Καλά παιδί μου εντάξει δεν είναι θέμα (…).

Μέλος: Ή αν υπήρχαν ψιλά, χαλάς και την επόμενη μέρα βάζεις δεν είναι εκεί το θέμα αλλά φάκελος απ’ το μαγαζί δεν ξανά φεύγει. Εντάξει;

Ημεδαπή: Χίλια συγγνώμη, δε θα ξανά γίνει, χίλια συγγνώμη.

Μέλος: Τα λέμε Γ…

Ημεδαπή: Τα ‘χω μπροστά μου αν θέλεις μόλις τελειώσω να σου τα φέρω, αν υπάρχει καμιά αμφιβολία δηλαδή.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Μέλος: Το απόγευμα στη θέση τους εντάξει;

Ημεδαπή: Στη θέση τους, στη θέση τους θα είναι οπωσδήποτε. Με συγχωρείς πάρα πολύ.

Μέλος: Γεια γεια.

Ημεδαπή: Γεια σου γεια σου».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); }); «Υπάρχει δουλειά για μένα;»

Σε άλλη συνομιλία, άγνωστος άνδρας ζητά δουλειά από το μέλος της οργάνωσης, το οποίο απαντά πως είναι «φουλ».

«Μέλος: Ναι.

Αγνωστος: Ελα ψηλέ μου, τι κάνεις;

Μέλος: Ελα ρε που είσαι;

Αγνωστος: Εδώ βρίσκομαι.

Μέλος: Τι κάνεις;

Αγνωστος: Εδώ παλεύω με τα θηρία. Να σου πω κάτι.

Μέλος: Μμ.

Αγνωστος: Για ρώτα το Μπος υπάρχει δουλειά για μένα;

Μέλος: Είμαστε φουλ τώρα ρε τι να υπάρχει δουλειά;

Αγνωστος: Αα άκυρο δηλαδή.

Μέλος: Και γενικά δεν πάνε και τόσο καλά τα πράγματα γενικότερα.

Αγνωστος: Αα ντάξει.

Μέλος: Οχι σε μας γενικά ρε παιδί μου στην πιάτσα παντού.

Αγνωστος: Ναι εντάξει, εντάξει δεν είναι.

Μέλος: Δεν έχεις βάιμπερ;

Αγνωστος: Οχι δεν έχω τίποτα δεν έχω τηλέφωνο προς το παρόν.

Μέλος: Αχ Θεέ μου. Καλά ρε.

Αγνωστος: Ντάξει.

Μέλος: Που είσαι; Χαϊδάρι είσαι;

Αγνωστος: Ναι ναι Χαϊδάρι είμαι

Μέλος: Καλά θα περάσω καμιά μέρα να τα πούμε από κοντά.

Αγνωστος: Εγινε άντε.

Μέλος: Μην μιλάμε από τα τηλέφωνα.

Αγνωστος: Εγινε πουλάκι μου έλα γεια γεια.

Μέλος: Ελα γεια γεια γεια φιλιά».

Έντεκα χρόνια μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση του αεροσκάφους της Malaysian Airlines, οι ελπίδες για απαντήσεις παραμένουν ζωντανές, καθώς οι ερευνητές φαίνεται να έχουν εντοπίσει την «ακριβή τοποθεσία» της πτήσης MH370.

Το Boeing 777 εξαφανίστηκε ενώ πετούσε από την Κουάλα Λουμπούρ προς το Πεκίνο. Τα νέα δεδομένα από σόναρ υψηλής ανάλυσης εντόπισαν μια περιοχή του νότιου Ινδικού Ωκεανού που «δεν συνάδει με τα φυσικά χαρακτηριστικά του βυθού», δήλωσε ο δρ Βίνσεντ Λάιν, πρώην ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Τασμανίας.

Όπως υποστήριξε, αυτή η ανωμαλία είναι το τελευταίο σημείο που χάθηκε η πτήση MH370.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Αυτή η ανακάλυψη συνδέεται με αυτό που ο δρ Λάιν ονόμασε Penang Longitude Deep Hole, μια τρύπα βάθους σχεδόν 6 χιλιομέτρων στο ανατολικό άκρο του Broken Ridge. Πρόκειται για μια τραχιά και επικίνδυνη περιοχή στον Ινδικό Ωκεανό.

Ο ερευνητής πιστεύει ότι η εξαφάνιση της πτήσης ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε το αεροσκάφος να πέσει στην τρύπα.

Ο ίδιος ζήτησε «επείγουσα δράση» για την επανεξέταση των νέων δεδομένων, τα οποία χαρακτήρισε ως «την ισχυρότερη άμεση φυσική απόδειξη μέχρι σήμερα» για την «ακριβή τοποθεσία» της MH370.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); Οι θεωρίες για την εξαφάνιση της πτήσης MH370

Διάφορες θεωρίες έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς για να εξηγήσουν την εξαφάνιση του αεροσκάφους. Μία από αυτές αναφέρει ότι ο πιλότος του αεροσκάφους, ο 53χρονος τότε Ζαχάριε Άχμαντ Σαχ, το έριξε επίτηδες στον ωκεανό. Άλλη θεωρία συνωμοσίας θέλει το αεροσκάφος να καταρρίφθηκε από ξένο στρατό.

Έκθεση που δημοσιεύθηκε από τη Μαλαισία το 2018 επικεντρωνόταν στις παραλείψεις του πύργου ελέγχου και αποκάλυπτε ότι η πορεία του αεροσκάφους είχε αλλάξει χειροκίνητα, χωρίς ωστόσο να καταλήξει σε κάποιο οριστικό συμπέρασμα.

Πάνω από 30 κομμάτια του αεροσκάφους έχουν συγκεντρωθεί κατά μήκος των ακτών της Αφρικής και σε νησιά του Ινδικού Ωκεανού όλα αυτά τα χρόνια.

Τον περασμένο μήνα, μια βρετανική εταιρεία ξεκίνησε την τελευταία, πιθανότατα, αποστολή έρευνας για την MH370. Το σκάφος υποστήριξης βαθέων υδάτων Armada 7806 της Ocean Infinity έφτασε σε μια νέα ζώνη έρευνας στον Ινδικό Ωκεανό, ανοικτά του Περθ της Αυστραλίας, στα τέλη Φεβρουαρίου για να πραγματοποιήσει έρευνα.

Με όλες του τις δυνάμεις πάλεψε με δύο αδίστακτους και οπλισμένους ληστές ιδιοκτήτης φούρνου στην Καισαριανή.

Ο άνθρωπος, όπως φαίνεται στο αποκλειστικό βίντεο ντοκουμέντο που εξασφάλισε το MEGA, προσπάθησε μάταια να σώσει την περιουσία του.

Δύο ένοπλοι άνδρες φορώντας κουκούλες full face εισβάλλουν σε κατάστημα της Καισαριανής για να αρπάξουν τις εισπράξεις. Ο ένας κατευθύνεται προς την ταμειακή μηχανή ενώ ο δεύτερος προτάσσει το όπλο στον υπάλληλο, ο οποίος έντρομος, προσπαθεί να τους αποτρέψει!

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Μάχη σώμα με σώμα με τον ιδιοκτήτη του φούρνου

-Ε! ε! ε! Πού πας; Πού πας; Μη φοβάσαι!

Ο μαυροντυμένος δράστης σπρώχνει τον 67χρονο και στη συνέχεια πετάει την ταμειακή μηχανή στο πάτωμα, στην προσπάθειά του να την ανοίξει.

Όπως καταγράφεται στο βίντεο ντοκουμέντο που εξασφάλισε το MEGA, ο υπάλληλος δεν κάνει πίσω, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον σταματήσει, πιάνει ένα σκαμπό και κατευθύνεται προς τον δράστη, ο οποίος τον σπρώχνει ξανά με δύναμη όσο ο δεύτερος δράστης τον σημαδεύει με το όπλο στο κεφάλι.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Στη συνέχεια ο ένοπλος άνδρας ανεβαίνει στον πάγκο και αδειάζει την ταμειακή μηχανή.

«Ήταν δύο πιτσιρικάδες»

Η κόρη του 67χρονου μίλησε αποκλειστικά στο MEGA για την περιπέτεια που πέρασε ο πατέρας της.

«Ήτανε 2 πιτσιρικάδες γύρω στα 19 με 23 χρόνων, κάπου εκεί… Εννιά παρά δέκα μπήκαν μέσα στο μαγαζί, φωνάζουν ληστεία και ρίξανε τη μηχανή κάτω, ο ένας ήτανε με το πιστόλι και ο άλλος είχε μαχαίρι. Πήρανε τα χρήματα και φύγανε, δε φοβηθήκανε τίποτα».

Οι αστυνομικοί εκτιμούν ότι οι δράστες παρακολουθούσαν για ώρα την επιχείρηση, μέχρι να βρουν την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσουν. Δέκα λεπτά πριν την ληστεία, είδαν τη σύζυγο του 67χρονου να φεύγει από την επιχείρηση, ήξεραν ότι μέσα στο μαγαζί ήταν μόνος του. Δύο εναντίον ενός.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

30 δευτερόπλεπτα

«Έτυχε ο μπαμπάς μου και αντέδρασε έτσι με τα αντανακλαστικά του και την άμυνα που είχε, αν ήμουν εγώ ή η μητέρα μου, θα ήταν δύσκολο».

Οι κινήσεις τους υποδεικνύουν άτομα που έχουν πραγματοποιήσει ξανά τέτοιες επιθέσεις, σύμφωνα με τους αστυνομικούς. Η δράση τους διήρκησε μόλις 30 δευτερόλεπτα, ενώ οι ένοπλοι δράστες φορούσαν και γάντια για να μην αφήσουν αποτυπώματα.

Αφού άρπαξαν τις εισπράξεις, στη συνέχεια έφυγαν ανενόχλητοι με τον 67χρονο να καλεί την αστυνομία για να καταγγείλει το περιστατικό.

Θα μπορούσε να είναι… δρώμενο της ίδιας της έκθεσης, ο τίτλος της οποίας – «Η σαγήνη του αλλόκοτου» – δικαίωσε πλήρως τους εμπνευστές της. Το παραλήρημα του βουλευτή της Νίκης που τα έκανε γυαλιά καρφιά στην Εθνική Πινακοθήκη σπάζοντας τα «βλάσφημα» έργα που προσβάλλουν «το πρόσωπο της Παναγίας, του Αγίου Γεωργίου, των αγγέλων και των αρχαγγέλων που εμείς στα σπίτια μας προσκυνούμε και σεβόμαστε», όπως δήλωσε όταν αφέθηκε ελεύθερος αφού κρατήθηκε επί ώρες στον χώρο, ήταν το αποκορύφωμα του αλλόκοτου και του παράδοξου που εξερευνά εικαστικά η επίμαχη έκθεση και ενσαρκώνει ο ίδιος ως πολιτική περσόνα.

Και πράγματι, ο Νίκος Παπαδόπουλος έχει καταγραφεί στο κοινοβουλευτικό υποσυνείδητο ως μια ιδιάζουσα φιγούρα: καρδιοχειρουργός με διδακτορικό στον τομέα της χειρουργικής θώρακος – καρδιάς και μεγάλων αγγείων, και πατέρας έξι παιδιών, εξέπληττε τους βουλευτές όταν παραμονές Χριστουγέννων του 2023 συνέστηνε μεγάλη προσοχή καθώς τέτοιες ημέρες «ανοίγουν οι πύλες της Κολάσεως και βγαίνουν τα δαιμόνια που πειράζουν τον λαό του Θεού», αυτοί που «τους έλεγαν καλικάντζαρους». Θυμόταν ότι ως νεαρός γιατρός στο ΑΧΕΠΑ έβλεπε τα χειρότερα: «Το τι ξύλο έπεφτε αυτές τις ημέρες αγάπης στις οικογένειες – οι άνδρες χτυπούσαν τις γυναίκες, οι γυναίκες τους άνδρες, τα παιδιά τους γονείς και οι γονείς τα παιδιά!». Ο βουλευτής της Νίκης δεν έκρυβε ποτέ τον θρησκευτικό του οίστρο. Και ο βανδαλισμός στην Εθνική Πινακοθήκη – πράξη για την οποία ζήτησε συγγνώμη «από τον ελληνικό λαό», αλλά την αιτιολόγησε υποστηρίζοντας πως είχε εξαντλήσει κάθε άλλο μέσο, όπως του κοινοβουλευτικού ελέγχου με επίκαιρη ερώτησή του προς την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη αλλά και με έγγραφό του προς τη διεύθυνση της Πινακοθήκης ζητώντας να αφαιρεθούν τα έργα – ήταν το απαύγασμα του «υπέρ πάντων αγώνα» που δίνει «με βάση το τρίπτυχο Ορθοδοξία / Πατρίδα / Οικογένεια».

Αν και αναγνώρισε ότι η κίνησή του ήταν «λάθος» και «αντίδραση στιγμής», ωστόσο δεν δίστασε να χαρακτηρίσει «Πόντιους Πιλάτους» συνοδοιπόρους του βουλευτές που «δεν στάθηκαν ξεκάθαρα και χωρίς μισόλογα δίπλα του», για μια πράξη η οποία παραπέμπει σε εποχές σκοταδισμού, τότε που τα «βέβηλα σατανικά έργα και περιττώματα του διαβόλου», όπως χαρακτήρισε τα εκθέματα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη, θα ρίχνονταν στην πυρά – προφανώς μαζί με τον δημιουργό τους. Ο Παπαδόπουλος εκμυστηρεύτηκε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι «έδωσε λόγο στην Παναγία» να πάει στην Πινακοθήκη (δεν είπε αν αποκάλυψε στη Θεομήτορα ότι θα πάει να τα κάνει λαμπόγυαλο…).

Σε κάθε περίπτωση, το «θεάρεστο» έργο του ενέπνευσε το υπερορθόδοξο κοινό, χαρακτηριστικό δείγμα του οποίου συγκεντρώθηκε έξω από την Πινακοθήκη δύο ημέρες μετά το συμβάν, επιχειρώντας να «μπουκάρει» στην Πινακοθήκη, προπηλακίζοντας μέλη του Σωματείου Εργαζομένων στη Σύγχρονη Τέχνη που κρατούσαν ένα πανό που έγραφε: «Η ελευθερία της Τέχνης είναι αδιαπραγμάτευτη». «Είσθε λοιπόν ένας Μάρτυς της Ορθοδοξίας», του έγραψε σε ανοιχτή επιστολή του ο πρώην μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, ο οποίος διέπρεψε ως ιεροκήρυκας της Χωροφυλακής επί χούντας, ενώ μεταγενέστερα δεν έκρυψε τη συμπάθειά του προς τον χρυσαυγιτισμό και τη ροπή του προς τον ρατσιστικό και ομοφοβικό λόγο. Παρά την αντίθεσή του με την αυτοδικία του βουλευτή του, ο οποίος πάντως δεν θα διαγραφεί (θα σχηματιστεί δικογραφία εις βάρος του για πλημμέλημα, η οποία θα διαβιβαστεί στη Βουλή για την άρση της ασυλίας του ώστε να λογοδοτήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης, ενώ του επιβλήθηκε η περικοπή της μισής βουλευτικής αποζημίωσης για έναν μήνα), ο πρόεδρος της Νίκης, Δημήτρης Νατσιός, τον κάλυψε στη Βουλή, προσδίδοντας μάλιστα μια ευρύτερη διάσταση «επίθεσης που δέχεται ο χριστιανισμός», ο οποίος, όπως είπε, «τελεί υπό δίωξη στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή μας».

Ομως στο στόχαστρο του θερμόαιμου βουλευτή δεν βρέθηκε μόνον η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, αλλά και η κυβέρνηση την οποία κατήγγειλε ως «ηθική αυτουργό», καθώς δεν επανέφερε τον νόμο περί βλασφημίας που είχε καταργήσει η προηγούμενη, ενώ και ο πρόεδρος της Νίκης έκανε λόγο για «Ελληνική Πολιτεία του κόμματος των αθέων, όπως είναι η Νέα Δημοκρατία». Μέσα σε αυτό το σκηνικό δεν πέρασε απαρατήρητη και η στάση της επίσημης Εκκλησίας και η αντίδραση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, η οποία αποφάσισε «να ενεργήσει τα δέοντα» προς την ελληνική κυβέρνηση εκφράζοντας «τη λύπη της για το περιεχόμενο των έργων», τα οποία, πάντως, θα παραμείνουν μέχρι το τέλος της έκθεσης εκεί, πεσμένα στο πάτωμα, όπου τα πέταξε ο βουλευτής Παπαδόπουλος. Ο ίδιος εμφανίζεται «δικαιωμένος από το αποτέλεσμα», παρότι δηλώνει ότι «η πράξη δεν μου άρεσε». Στο σχετικό βίντεο πάντως που είδε το φως της δημοσιότητας, φαίνεται να ενεργεί απόλυτα ψύχραιμος και αποφασισμένος να ξηλώσει τα εκθέματα, ενώ μέσω της προσωπικής του σελίδας στο Facebook υποστηρίζει τη συλλογή υπογραφών για την απομάκρυνση των «βλάσφημων» έργων, τα οποία, όπως αναφέρεται στο σχετικό κείμενο που διακινεί η Συντονιστική Επιτροπή Πιστών Ι. Μ. Περιστερίου, «υπερβαίνουν τα όρια της ελευθερίας της τέχνης, καθώς προσβάλλουν βαθύτατα την πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και την επίσημη θρησκεία της Ελλάδας, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα».

Υπό αυτή την έννοια αποκτά ενδιαφέρον, εν όψει συνταγματικής αναθεώρησης, η συζήτηση που θα γίνει περί διαχωρισμού / εξορθολογισμού των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, μια διαρκής εκκρεμότητα στην οποία ο «ιερός πόλεμος» που έχει κηρυχθεί κατά της πολιτείας, με αφορμή την έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης, προσδίδει μια επιπλέον διάσταση.

Τραγωδία στην Κοζάνη, καθώς το απόγευμα του Σαββάτου (15/3) ένας 21χρονος φοιτητής βρέθηκε νεκρός στο σπίτι στο οποίο διέμενε, στο κέντρο της πόλης.

Σύμφωνα με όσα μεταδίδει το kozanimedia.gr, τον άτυχο φοιτητή, με καταγωγή από την Βέροια, εντόπισαν χωρίς τις αισθήσεις του φίλοι και συμφοιτητές του στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.

Πληροφορίες ότι ο 21χρονος είχε κάποιο πρόβλημα υγείας

Όπως μεταδίδει η ίδια πηγή, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες δεν διαφαίνεται εγκληματική ενέργεια και όλα δείχνουν πως ο θάνατος του 21χρονου φοιτητή προήλθε από παθολογικά αιτία.

Οι ίδιες πληροφορίες θέλουν τον νερό να αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας, ωστόσο, τα ακριβή αίτια του θανάτου του θα εξακριβωθούν μετά τη νεκροψία-νεκροτομή και τις τοξικολογικές εξετάσεις.