Τα ΝΕΑ - Τεχνολογία

Δείτε εδώ την εξέλιξη της αναμέτρησης

Δείτε εδώ την εξέλιξη της αναμέτρησης

Ματίας Αλμέιδα και Λεωνίδας Βόκολος γνωστοποίησαν πριν από λίγο τις επιλογές τους αναφορικά με τις αρχικές ενδεκάδες της αναμέτρησης ΑΕΚ – Λαμία, για την τελευταία αγωνιστική των playoffs της Super League.

Η Ένωση έχει αρκετές αλλαγές σε σχέση με το ματς της προηγούμενης αγωνιστικής με τον Ολυμπιακό και τους Λιούμπισιτς και Τσούμπερ βασικούς, ενώ στον πάγκο έμειναν οι Πινέδα, Γκατσίνοβιτς και Ελίασον.

Η ενδεκάδα της ΑΕΚ (Ματίας Αλμέιδα): Αθανασιάδης – Ρότα, Βίντα, Κάλενς, Χατζισαφί – Σιμάνσκι, Γιόνσον, Λιούμπισιτς – Άμραμπατ, Τσούμπερ, Λιβάι Γκαρσία

Στον πάγκο: Στάνκοβιτς, Μουκουντί, Μήτογλου, Γκατσίνοβιτς, Πινέδα, Μάνταλος, Αραούχο, Πόνσε και Ελίασον.

Η ενδεκάδα της Λαμίας (Λεωνίδας Βόκολος): Χατζηεμμανουήλ – Βασιλαντωνόπουλος, Τζανετόπουλος, Γιαννούτσος, Σίντκλεϊ – Σαντάνα, Τζανδάρης, Σλίβκα – Λέικ, Μάλτσι, Τερεζίου

Στον πάγκο: Κοσέλεφ, Τσούκαλος, Σαραμαντάς, Μαρτίνεθ, Κοντονίκος, Νούνιες, Κορνέζος, Στάνκο και Σιμόν.

Δείτε εδώ την εξέλιξη της αναμέτρησης

Η επιπόλαιη αντιμετώπιση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, κυρίως με όρους εσωτερικής ή εκλογικής πολιτικής, είναι μέρος των παραδόσεων του κομματικού ανταγωνισμού. Πόσες φορές δεν έχουν κατηγορηθεί ελληνικές κυβερνήσεις, πρόσωπα ή κόμματα είτε για εθνική μειοδοσία είτε για λαϊκιστική πλειοδοσία. Τα θέματα όμως στη δομική τους διάσταση παραμένουν είτε ανεπίλυτα είτε σε ύπνωση, πάντως επίμονα και σε πείσμα των βιαστικών και εφετζίδικων τηλεοπτικών ή σοσιαλμιντιακών χειρισμών ή μεγαληγοριών. Και το Κυπριακό ως το μείζον (και περιθωριοποιημένο) θέμα και τα διάφορα θέματα (υποσυστήματα της κυπριακής ασυμμετρίας) που εγείρουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο, αλλά και τα διάφορα ζητήματα της βαλκανικής βιοποικιλότητας (όπως τα πρόσφατα με τους βόρειους γείτονες) παραμένουν και αναδύονται ή καταδύονται, αναλόγως.

Είτε μια πολιτικάντικη κουβέντα (όπως αυτές που κολακεύουν τους «Γκρίζους Λύκους» στις προεκλογικές περιόδους) είτε μια τηλεοπτική πομφόλυγα (συνήθως απόστρατου τούρκου στρατηγού) είτε και μια επεξεργασία ομάδας μελέτης πανεπιστημίου, think tank κ.λπ. αρκούν και συνήθως έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: αντί ψύχραιμης, μεθοδικής και πολυσύνθετης πολιτικής απάντησης, έναν κατακλυσμό εσχατολογικών «αναλύσεων» πάνω στο ιδεολογικό κέντρο για το περίκλειστο (και μισούμενο) έθνος. Φυσικά η αναθεωρητική ατζέντα και η επεκτατική κουλτούρα παραμένουν, σε πείσμα της πολιτικής δημοσίων σχέσεων ή της ανορθολογικής ή συναισθηματικής αντίδρασης. Κομψά το παρουσίασε ο κ. Φιντάν λέγοντας «είπαμε να αποφεύγουμε προκλήσεις» (άρα μην οριοθετήσετε τα θαλάσσια πάρκα γιατί κρύβετε πονηρά μια επικύρωση της ιδιοκτησίας του Αιγαίου). Εκτός όμως από τη μονιμότητα των θεμάτων (που κυρίως θέτει ο ισχυρός γείτονας και αντηχούν στις βαλκανικές επιρροές του) υπάρχουν και άλλες σταθερές.  Ο κ. Βορίδης π.χ. μιλάει συχνά για ελαττωματική (ιδεολογία της Αριστεράς), ελαττωματική κατασκευή (για τη Συμφωνία των Πρεσπών) κλπ. Μου κάνει εντύπωση το προσδιοριστικό. «Ελαττωματικός, ελαττωματική , ελαττωματικό». Εχει στο μυαλό του κάτι αρτιμελές, ένα δικό του, κατάδικό του «όλον», έναντι του οποίου κάποιοι ή κάποιες πολιτικές αποκλίνουν.

Η αποκλίνουσα του δικού του «όλου» δεν αποτελεί π.χ. το «άλλο» (όπως προϋποθέτει μια στοιχειώδης δημοκρατική αντίληψη ), αλλά κουσούρι, ατέλεια, υστέρηση. Το ενδιαφέρον δεν είναι η κριτική αποτίμηση των πολιτικών του αντιπάλων , όσο το προσδιοριστικό. Ο κ. Βορίδης χωρίς πρόβλημα αντιδίκησε με τη θέση της κυρίας Μπακογιάννη, που στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, μέμφεται (προσεκτικά) την καθυστέρηση της κύρωσης των τριών μνημονίων (των απολύτως διασφαλιστικών της συμφωνητικής λειτουργικότητας και της συμβολικής ισορροπίας των μερών) αλλά φυσικά, στηρίζοντας την κυβερνητική επιλογή, θεωρεί ότι δεν πρέπει να κυρωθούν αυτή τη στιγμή.

Μπερδεύει η θέση της κυβέρνησης. Διά του κ. Γεραπετρίτη ομνύει επισήμως στη Συμφωνία εκλαμβάνοντας τη ρήση της νέας προέδρου και του νέου πρωθυπουργού (υπό την ιδεολογική σκέπη του VMRO) ως διασάλευση, όμως συγχρόνως βάζει στελέχη να θολώσουν την εικόνα. Οχι μόνο ο κ. Βορίδης (ο κεντρικός θεωρητικός και σηματωρός της υπερδεξιάς) αλλά και ο τέως υπουργός Αμυνας κ. Παναγιωτόπουλος. Ο οποίος είπε ότι η κατάργηση της Συμφωνίας είναι μέσα στις ελληνικές επιλογές και αυτό το διατύπωσε ως μορφή απειλής για τη Βόρεια Μακεδονία. Την οποία όμως Συμφωνία υποτίθεται δεν την επιθυμούν οι του VMRO, άρα δεν απειλούνται καθόλου και από την κατάργησή της! Σύγχυση. Αντίθετα όμως με τις υπόρρητες ή κραυγαλέες παλινωδίες, αντιφάσεις και χειρισμούς μικρόνοιας της κυβερνητικής πλευράς, εκείνο που βγαίνει ως σταθερά είναι η πολυμήχανη εκλογική ευφυΐα της. Η «ιδεολογική» γλώσσα του κ. Βορίδη εναλλάσσεται με τον πολιτικό καθωσπρεπισμό και τη «θεσμοφάνεια» του κ. Γεραπετρίτη, οργανώνοντας ένα πολιτικό «όλον», ασύμμετρο, αναποτελεσματικό, εκλογικίστικο, αλλά συντεταγμένο.

Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ

Ο Βερστράτε κέρδισε τη «μάχη» από τον Γκαρθία, για μια θέση στα χαφ, στην ενδεκάδα του Άρη στο σημερινό (19/5, 20.00) εντός έδρας ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.

Ο Άκης Μάντζιος παρατάσσει την ομάδα του με σύστημα 4-2-3-1 και τερματοφύλακα τον Κουέστα. Ο Οντουμπάζιο θα καλύψει το δεξί άκρο της αμυντικής γραμμής, ο Μοντόγια το αριστερό, ενώ οι Μπράμπετς και Φαμπιάνο θα είναι το κεντρικό δίδυμο.

Οι Ζουλ και Βερστράτε θα αγωνιστούν ως αμυντικοί χαφ, ο Σουλεϊμάνοφ θα παίξει στη δεξιά πλευρά της μεσαίας γραμμής, ο Σαβέιρο στην αριστερή και ο Νταρίντα πίσω από τον Μορόν, που θα ξεκινήσει στην κορυφή της επίθεσης.

Κουέστα, Οντουμπάτζο, Φαμπιάνο, Μπράμπετς, Μοντόγια, Βερστράτε, Ζουλ, Σουλεϊμάνοφ, Νταρίντα, Σαβέριο, Μορόν.

Στον πάγκο για τον Άρη βρίσκονται οι: Χουτεσιώτης, Ντουκουρέ, Φετφατζίδης, Γκαρθία, Σαμόρα, Ανσαριφάρντ, Ρόουζ, Φεράρι, και Βέλεθ.

Έτοιμος να δώσει το ματς της χρονιάς είναι ο ΠΑΟΚ, ο οποίος δοκιμάζεται στο «Κλεάνθης Βικελίδης» κόντρα στον Άρη (20:00), για την 10η και τελευταία αγωνιστική των play-offs στην οποία ο Δικέφαλος του Βορρά θέλει την νίκη για να κατακτήσει το τέταρτο πρωτάθλημα της ιστορίας του.

Ο ΠΑΟΚ θα παραταχτεί, όπως συνηθίζει, σε διάταξη 4-2-3-1. Κάτω από τα δοκάρια θα αγωνιστεί ο Κοτάρσκι, Σάστρε και Μπάμπα θα παίξουν στα δύο άκρα της άμυνας, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο θα απαρτίζεται από τους Μιχαηλίδη και Κεντζιόρα. Στα χαφ βρίσκονται οι Σβαμπ – Μεϊτέ, και στην μεσοεπιθετική τριάδα οι Ζίβκοβιτς, Κωνσταντέλιας και Τάισον θα παίξουν πίσω από τον προωθημένο Μπράντον Τόμας.

Αναλυτικά η ενδεκάδα του ΠΑΟΚ: Κοτάρσκι, Σάστρε, Κετζιόρα, Μιχαηλίδης, Μπάμπα, Σβαμπ, Μεϊτέ, Κωνσταντέλιας, Τάισον, Ζίβκοβιτς, Τόμας.

#Starting11 Η αρχική 11άδα της ομάδας μας για το παιχνίδι κόντρα στον Άρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» #PreGame #PamePAOKARA #ARISPAOK #FightBack #StoiximanSuperLeague #stoiximan #playoffs #slgr #varagons @Stoiximan pic.twitter.com/85lzqkFXqZ

— PAOK FC (@PAOK_FC) May 19, 2024

Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει στο «αιώνιο» ντέρμπι τον Ολυμπιακό (19/5, 20:00) στη Λεωφόρο για την τρίτη θέση και μια εξασφαλισμένη θέση στην Ευρώπη, με τον Χρήστο Κόντη να γνωστοποιεί την ενδεκάδα των πράσινων.

Για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική βασικός κίπερ των πράσινων είναι ο Λοντίγκιν, αφήνοντας στον πάγκο τον Ντραγκόφσκι.

Bασικός είναι για πρώτη φορά στα playoffs ο Γερεμέγιεφ στην κορυφή της επίθεσης, εξαιτίας και της απουσίας του Φώτη Ιωαννίδη.

Λοντίγκιν, Κώτσιρας, Γεντβάι, Αράο, Χουάνκαρ, Πέρεθ, Τσέριν, Μπερνάρ, Μπακασέτας, Μαντσίνι, Γερεμέγεφ.

Στον πάγκο είναι οι: Ντραγκόφσκι, Βαγιαννίδης, Ζέκα, Σπόραρ, Ούγκο, Τζούριτσιτς, Παλάσιος, Βιλένα, Βέρμπιτς.

Νέο ιδιοκτήτη έχει το σπίτι όπου διέμενε η Ρούλα Πισπιρίγκου στην Πάτρα με τον Μάνο Δασκαλάκη και τα τρία παιδιά τους.

Το ακίνητο πέρασε στα χέρια ενός Τούρκου επενδυτή, με σκοπό να λάβει Golden Visa, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ.

Πρόκειται για ένα οίκημα σε κεντρικό σημείο της Πάτρας και συγκεκριμένα στην οδό Μπιζανίου, ενώ η τιμή αγοράς ανήλθε σε 250.000 ευρώ.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο Τούρκος επενδυτής αγόρασε όλο το κτίσμα στην Πάτρα, τόσο το ισόγειο όπου έμεναν η Πισπιρίγκου με τον Δασκαλάκη όσο και τους υπόλοιπους δύο ορόφους, στον έναν εκ των οποίων διέμενε και η σπιτονοικοκυρά, η οποία πέθανε πριν από λίγα χρόνια.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες  το ποσό θα μοιραστούν οι συγγενείς της σπιτονοικοκυράς.

Είναι κάτι τύποι που αδύνατον να δούνε τη σκόνη σαν φυσικό φαινόμενο. Την ερμηνεύουν σαν φυσικό επόμενο. Οτι δηλαδή με όλα αυτά που βλέπει η φύση μας τιμωρεί στέλνοντας αυτό το πορτοκαλί νέφος να μας πνίξει, να μάθουμε να φερόμαστε.  Με λίγα λόγια (λες κι είπαμε πολλά) βλέπουν τη Φύση σαν ντουμπλίρ του Θεού, για να μην πω κασκαντέρ, για τις δύσκολες και ριψοκίνδυνες σκηνές του Παντοκράτορος, να τον απαλλάξουνε δηλαδή από τον ρόλο του εκδικητή. Κάτι του στυλ «τι βλέπει κι αυτή η φύση και δεν ρίχνει φωτιά να μας κάψει».

Δίνουνε δε και στη σκόνη την εκδικήτρα αυτό το όνομα φόβητρο «Υποτροπικός Αεροχείμαρρος» κι όσο να ‘ναι, στο άκουσμά της έρχονται και σφίγγουν τα γάλατα.

Το ωραίο είναι ότι νομίζουν ότι αυτή η πληγή του Φαραώ που ενέσκηψε άλλωστε από την πατρίδα του ως άνω, ήρθε για να μας τιμωρήσει γι’ αυτά που κάνουμε γενικώς κι όχι γι’ αυτά που κάνουμε εναντίον της ίδιας της Φύσης.

Μιλάμε για τους πολέμους, για το αίμα που χύνεται κάθε μέρα, και πολύ σωστά μιλάμε, και δεν βλέπουμε για το μεγάλο κακό που έρχεται και θα μας εξαφανίσει όλους. Και τότε δεν θα έχουμε χιλιάδες νεκρούς, θα έχουμε εκατομμύρια. Λιώνουν οι πάγοι, ανεβαίνει η θερμοκρασία του πλανήτη, οι φωτιές καταπίνουνε δάση, πόλεις και χωριά, η στάθμη της θάλασσας όλο κι ανεβαίνει, πλημμύρες πνίγουν τη ζωή, οι εποχές μπλέκονται μπαίνοντας η μια στην άλλη, κι εμείς μένουμε στον υποτροπικό αεροχείμαρρο και πώς θα τον αντιμετωπίσουμε. Αυτόν πώς θα τον αντιμετωπίσουμε ή το μέλλον της ζωής στον πλανήτη, που κινδυνεύει με εξαφάνιση;

Καλά οι μεγάλοι αρχηγοί, τάχα μου μαζεύονται κάθε τόσο σε παγκόσμια υποτίθεται συνέδρια για το κλίμα, λένε μερικές σοφές αερολογίες, παίρνουνε βαρύγδουπες αποφάσεις για μέτρα, που δεν εφαρμόζουν ποτέ,  και ξαναγυρίζουνε στα πόστα τους ευχαριστημένοι που κάναν το καθήκον τους, κι από δω παν κι οι άλλοι.  Αλλά κι εμείς όποιους πάνε να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα κάπως τους βλέπουμε σαν ψώνια, τους κολλάμε και μια ταμπέλα εκεί, «Οι Πράσινοι» και ξεμπερδεύουμε. Χαζεύουμε στο TikTok μια τον Μητσοτάκη, την άλλη τον Κασσελάκη, γύρω καρδούλες και πουλάκια, άντε και κάναν Κουτσούμπα σε παγκόσμια τουρνέ (αυτός δεν ήταν εναντίον της επιστολικής ψήφου, τώρα τι βγήκε παγανιά και κάνει τον ζήτουλα;) και νομίζουμε πως ενημερωνόμαστε. Κούνια που μας κούναγε, γιατί το βλέπω όπου να ‘ναι θα καεί το κλαδί του δέντρου που την έχουμε κρεμάσει και αν δεν βρεθούμε στον αέρα θα φάει η μύτη μας χώμα.

Οσο για τη σκόνη, θα το ρίξω στο τραγούδι και στην ποίηση. Πώς το ‘λεγε ο Φρόιντ; «Οπου κι αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής είχε πάει ήδη πριν από μένα». Το τραγούδι λοιπόν απ’ τον Γιώργο και τον Λαυρέντη σε ποίηση Μιχάλη Μαρματάκη:

Η Σκόνη

«Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη

Αχ το φεγγάρι που έσβησε

τ’ ασημένιο φεγγάρι

η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα

χαρές που βουλιάξατε

πνιγμένες χαρές μου

Ζωή μου που καίγεσαι

στον κίτρινο αέρα

η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

η ζωή που χάθηκε στη σκόνη».

Χαιρετώ.

Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας και της Τρανσοφοβίας. Υποθέτω διότι σαν χθες η Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αφαίρεσε την ομοφυλοφιλία από τη λίστα των ψυχιατρικών παθήσεων. Πότε; Το 1990. Πριν από μόλις τριάντα τέσσερα χρόνια. Δηλαδή τόσα είδωλα της ποπ κουλτούρας που λατρέψαμε τη δεκαετία του 1980, από τον Φρέντι Μέρκιουρι έως τον Μπόι Τζορτζ, άτομα δηλαδή που είχαν δηλώσει ανοιχτά τη σεξουαλική τους ταυτότητα, θεωρούνταν ψυχιατρικά ασθενείς. Οπως επίσης και πάρα πολλοί φίλοι μου, συγγενείς, συνάδελφοι. Ηταν εκείνη η δεκαετία που έγινε από πολλούς το μεγάλο coming out. Ενώ το αμφίφυλο, έστω και ως εικόνα, «έπαιζε» στην ποπ κουλτούρα και στη ροκ μουσική ήδη από τη δεκαετία του 1970 – για να βάλουμε στην κουβέντα και τον Ντέιβιντ Μπόουι. Πού να φανταστώ ότι η ομοφυλοφιλία «ήταν» ψυχική πάθηση, εγώ μια χαρά τούς έβλεπα όλους. Και πίστευα ότι αυτή η «άρση» είχε γίνει χρόνια πριν, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1960.

Βέβαια, δεν ανήκω στον μέσο όρο. Μεγάλωσα με την κουλτούρα ενός νησιού που ήταν, ουσιαστικά, λιμάνι. Που σημαίνει λιγότερα ταμπού σε σχέση με τη σεξουαλικότητα. Οι ομοφυλόφιλοι μπορεί να θεωρούνταν άτομα, ας πούμε, «εκτός γραμμής» αλλά όχι εκτός κοινωνίας. Κρατούσαν κάποια προσχήματα, αλλά δεν κρύβονταν κιόλας. Η γιαγιά μου, όταν παραμεγάλωσε, με τη «σοφία» της άνοιας, έλεγε ότι κάθε οικογένεια πρέπει να έχει τον «τοιούτο» της. Και στο σπίτι μου, στα χρόνια της πρώτης νιότης, έβρισκαν καταφύγιο οι γκέι φίλοι μου κυρίως διότι συζητούσαν τα «θέματά» τους με τη μητέρα μου, η οποία είχε τον τρόπο της να τους απενοχοποιεί. Χρειάστηκε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι αυτό ήταν μια δική μας, «οικογενειακή συνθήκη» που δεν αφορούσε και πάρα πολλούς εκεί έξω.

Σήμερα, τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, με την ισότητα στον γάμο να ισχύει και στη χώρα μας και τον αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης παντρεμένο με άνδρα, θα έλεγε κάποιος ότι έχουμε κάνει άλματα προς τα εμπρός. Εχουμε; Ως προς τους τύπους ναι, αλλά ως προς την ουσιαστική αποδοχή δεν νομίζω. Τα τύπου χαλαρά και χιουμοριστικά σχόλια που διάβασα και άκουσα για τον νικητή της Γιουροβίζιον, ακόμη και από ανθρώπους που «δεν τους το ‘χα», δεν με πείθουν για κάτι τέτοιο. Και θεωρώ ότι όσο μια «ελίτ» ομφαλοσκοπεί και αυτοθαυμάζεται για την ανοχή της στη διαφορετικότητα, δίνοντας μάλιστα και ιδεολογικά πρόσημα, τόσο αναπτύσσεται, από την άλλη, μια λαϊκίστικη αντιδραστικότητα που λοξοκοιτάζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, πολύ πίσω. Πιο πίσω και από το 1990.

Εκείνη η απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που αφαίρεσε από την ομοφυλοφιλία το ψυχιατρικό πρόσημο θα ισχύσει στην πραγματικότητα όταν και αν – κι ας περιοριστώ στη χώρα μας – ακόμη και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας θα μπορούν κάποιοι νέοι άνθρωποι να εκφράσουν χωρίς φόβο και ντροπή τη σεξουαλικότητά τους. Διότι η ερωτική ταυτότητα γίνεται προκλητική όταν «εκποιείται» αισθητικά ή ιδεολογικά. Και αυτό μπορεί να γίνει και από γκέι και από στρέιτ άτομα.

Με μια ακόμη έκπληξη ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και στην τελευταία εντεκάδα της χρονιάς για το πρωτάθλημα της Super League.

Ο Βάσκος τεχνικός επιστράτευσε τον Ζοάο Καρβάλιο για τη μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού κόντρα στον Παναθηναϊκό και ο Πορτογάλος παίρνει θέση στον άξονα πλάι στον συμπατριώτη του Όρτα και μπροστά από τον Έσε. Προς τι η επιλογή; Μα βάση της τιμωρίας του Τσικίνιο (κάρτες).

Κατά τα άλλα; Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η επιστροφή του Ομάρ Ρίτσαρντς στο αρχικό σχήμα του Ολυμπιακού. Τραυματίστηκε ο Άγγλος κόντρα στην Άστον Βίλα –όπως και ο Ορτέγκα- και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα ολόκληρο ντόμινο στο αριστερό άκρο της άμυνας: Έπαιξε ο Κίνι, έπαιξε ως και ο νεαρός Αποστολόπουλος. Πλέον ο Ρίτσαρντς είναι έτοιμος και έχει σημασία πως βάζει και ένα ματς στα πόδια του πριν από τον τελικό του Conference League.

Τζολάκης, Ροντινέι, Ρέτσος, Κάρμο, Ρίτσαρντς, Έσε, Καρβάλιο, Όρτα, Φορτούνης, Ποντένσε, Ελ Κααμπί

Δρακόντεια είναι τα μέτρα της αστυνομίας στη Θεσσαλονίκη ενόψει του ντέρμπι ανάμεσα σε ΠΑΟΚ με Αρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης», στις 8 το βράδυ και ενώ νωρίτερα οπαδοί του ΠΑΟΚ πραγματοποίησαν πορεία στους δρόμους του κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Κατά τη διάρκεια εφαρμογής των μέτρων η ΕΛ.ΑΣ προχώρησε σε δύο προσαγωγές ατόμων. Η μία από τις δύο προσαγωγές μετατράπηκε σε σύλληψη και συγκεκριμένα για παράβαση του νόμου περί όπλων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το άτομο είχε πάνω του ένα σπαθί.

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ πραγματοποίησαν πορεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με την παρουσία της αστυνομίας να τους επιτηρεί, παρά την σχετική απαγόρευση που υπήρξε.

Ισχυρότατες δυνάμεις της αστυνομίας συνόδευαν τους οπαδούς που πήγαιναν προς το γήπεδο της Τούμπας, όπου θα δουν τον αγώνα σε γιγαντοοθόνες.

Περιμετρικά του Makedonia Palace, όπου βρισκόταν η αποστολή του Δικεφάλου, συγκεντρώθηκαν φίλαθλοι του ΠΑΟΚ φωνάζοντας  συνθήματα υπέρ της ομάδας τους ζητώντας την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Χαίρω πολύ, Βρασίδας, ξέρω και ποδήλατο. Δεν θυμάμαι σε ποια παλιά ελληνική ταινία ειπώθηκε αυτή η φράση που έμεινε σαν σλόγκαν – δεν ξέρω αν ήταν καν από ελληνική ταινία. Πάντως συνεχίζει να είναι επίκαιρη, λόγω της παραφροσύνης της, αναφερόμενη στην περίπτωση που, μόλις γνωρίζεις κάποιον, αυτός να σπεύδει να σου δηλώσει μια ιδιότητά του για την οποία αδιαφορείς θανάσιμα. Αλλά, γι’ αυτόν είναι μοιραία, σημαντική: ξέρω και ποδήλατο. (Ισως να ξέρει κι από βέσπα). Χαίρω πολύ, Nemo, και είμαι και non binary. Καλημέρα Γιάννη – κουκιά σπέρνω. Βρε, δεν πα να σπέρνεις και γκαρμπολάχανα; Και τι μας νοιάζει αν είσαι στρέιτ, μπινές, binary, ή non binary, αν οδηγείς ποδήλατο ή πράσινο πατίνι – ποιος ενδιαφέρεται; Και ποιος λογικός συστήνεται λέγοντας «με λένε Ιορδάνη και είμαι στρέιτ»; Είμαι νταγλαράς. Πώς το έλεγε ο Θοδωρής Αθερίδης σε εκείνο το ωραίο νούμερο που ξεκινούσε με τη φράση:

«Με λένε Γιόσα κι είμαι κομπλεξικό…»

Ή, το άλλο που αναφέρει ο Βασίλης Βασιλικός, όπου κάποιος συστήνει τον φίλο του σ’ έναν τρίτο, λέγοντας, από δω ο τάδε, Τσεχοσλοβάκος.

Και ο τρίτος:

– Τόσο μικρός και είναι Τσεχοσλοβάκος;

Ετσι συμβαίνει, αν βγεις από μικρός στα βάσανα. Και δεν θυμάμαι ακριβώς εκείνη την ιστορία με τον Μοντεσκιέ και τον βαρώνο Σαρλ Λουί ντε Σεκοντά (ή, κάπως έτσι), όπου τον συστήνουν κάποιον ως Πέρση κι εκείνος λέει:

– Πώς; Ο κύριος είναι Πέρσης; Μα, πώς μπορεί κανείς να είναι Πέρσης;

Και καλά να είσαι Πέρσης, ή Ιρανός (κάθε πέρσι και καλύτερα) και να συστήνεσαι ως τέτοιος, αλλά αν ευθύς αμέσως δηλώνεις πως σε λένε Αρταξέρξη, ή Μεγάβυζο και ξέρεις και ποδήλατο, μπορείς να οδηγήσεις και γουρούνα, ή είσαι non binary, τότε τι συμπέρασμα να βγάλει κανείς και στο όνομα ποιου αγιατολάχ;

Τι σχέση έχει ο πλοίαρχος Νέμο με το Νέμο; Θα πεις, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και ο πλοίαρχος να κρυφομπάνιζε ναύτες με κολλητά μπλουζάκια, σε στυλ Ζενέ και Querelle of Brest – ε, τι μας νοιάζει; Αλλά σκέψου να έβγαινε να συστηθεί ο πλοίαρχος και το πρώτο που θα έλεγε να ήταν «είμαι πλοίαρχος και μ’ αρέσει να γυαλίζω τα πόμολα απ’ τις καμπίνες». Θα ήταν έλλειψη γούστου – τουλάχιστον. Εξάλλου τι σημασία έχουν τα πόμολα στην ιεραρχία του Ναυτικού; (Ναύτης βγήκε στη στεριά, για περιπολία, μάνα μου αναστέναξε όλη η παραλία).

Γενικώς μιλώντας, πάντως, υπάρχει μια διασύνδεση από το Νέμο, στον πλοίαρχο Νέμο και από εκεί στους ναύτες του Τσαρούχη, αλλά ο Τσαρούχης μιας και ήταν αξιοπρεπής και σώφρων και υπεράνω ποτέ δεν θα έβγαινε να δηλώσει οτιδήποτε ή να περιβληθεί τα φτερά της επιδειξιομανίας. Γι’ αυτό και οι ναύτες του δεν είναι μόνον ερωτικοί, αλλά βαθύτατα και πολλαπλώς ελληνικοί, λαϊκοί και εορταστικοί, ως Χερουβείμ του Πάσχα μέσα στις ώχρες μιας βασανισμένης, μεταφυσικής πραγματικότητας.

Δηλαδή, το παιχνίδι έχει μάλλον παρεξηγηθεί. Ισως, πια η ερωτική προτίμηση και κλίση του καθενός να ήταν καλύτερα να προστατεύεται διακριτικά και περήφανα μέσα στη σοβαρότητα μιας προσωπικής μυθολογίας κι όχι να βγαίνει επιθετικά στη διατίμηση της αγοράς και του εύκολου φαίνεσθαι. Το ίδιο δεν έκανε και ο Καβάφης; Βέβαια ο καθείς είναι ελεύθερος να διαχειριστεί τον εαυτό του κατά βούληση και κανείς δεν μπορεί να του το αφαιρέσει αυτό – αλλά όταν βγαίνεις με το καλημέρα και λες με λεν Βρασίδα και ξέρω και ποδήλατο, ε, τότε και οι άλλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν τους συλλογισμούς τους.

Και για ποια προσωπικά δεδομένα μιλάμε όταν ο άλλος βγάζει μόνος του φόρα παρτίδα κι αμέσως τα υποτίθεται πλέον κρύφια; Ακατανόητο. Ο ερωτισμός του καθενός περιέχει κάποια ιερότητα, εκείνην της μοναδικότητάς του και δεν είναι θέμα για εύκολη συζήτηση.

Επειτα, το θέμα είναι μάλλον εξαντλημένο. Κανείς δεν ασχολείται πλέον και είναι περίεργο κάτι θεσμοί όπως η Eurovision να επιμένουν σε αυτό το ζήτημα με τόσο πάθος, να το ανακυκλώνουν με τόσο βαρετή και πολλαπλή μανία, ξεχνώντας όμως και μια βασική παράμετρο: πως ουκ ολίγοι κυρ-Παντελήδες της Ευρώπης, που βλέπουν κατάκοποι στον καναπέ τη Eurovision, ενοχλούνται από ένα σημείο και πέρα απ’ αυτή την επίμονη προβολή, τους δημιουργείται ταυτοτικό ζήτημα εξ αντιθέσεως και ίσως ουκ ολίγοι απ’ αυτούς βρίσκουν (και έτσι) τον δρόμο προς τα ακροδεξιά.

Το θέμα φαίνεται απλό αλλά δεν είναι. Γιατί λοιπόν και ποιος ο λόγος να βγεις στα καλά καθούμενα και να πεις με λεν Βρασίδα και ξέρω και ποδήλατο; Ή, με λένε (το) Nemo και είμαι non binary; Ποιο είναι το θέμα; Και πού είναι το θέμα; Ή, γιατί, αυτό, όπως το θέτεις, είναι σημαντικό και για τους άλλους χωρίς καν να σε ρωτήσουν; Και γιατί να έχει για μας κάποιο ενδιαφέρον η απάντηση – μακάρι να είσαι ό,τι θες κι ό,τι τραβάει η καρδούλα σου, όπως και του καθενός, αλλά γιατί σε έναν μουσικό διαγωνισμό (με καρναβαλικά, πλέον, χαρακτηριστικά) ένα ζήτημα που στην Ευρώπη μάλλον έχει ξεπεραστεί, να επανέρχεται τεχνητά ως πρώτο ζητούμενο ενδιαφέροντος; Κι όσο για το «Ζάρι», άσε. Τα κούναγα, τα κούναγα, τα ρίχνω κι ήρθαν ντόρτια.

H δολοφονία της Εγκελέιντα, αγνώστου επωνύμου, από τον πρώην σύζυγό της, δεν θα γίνει αντικείμενο ενδιαφέροντος του ακτιβισμού κατά της πατριαρχίας και των γυναικοκτονιών. Επειδή δεν συντηρεί κανένα από τα στερεότυπα τέτοιου τύπου διαμαρτυριών και επειδή τα πραγματικά στοιχεία δεν βοηθάνε τις κινητοποιήσεις ενός δήθεν μαχητικού αλλά στην ουσία άγονου, αδιέξοδου και χωρίς ουσιαστικές προτάσεις προοδευτισμού.

Καταρχάς, επρόκειτο για ζεύγος ξένων στην Ελλάδα, είναι δηλαδή περίπτωση εισαγόμενης πατριαρχίας ενδεχομένως εκφραζόμενης με πιο σκληρούς όρους απ’ ό,τι εκφράζεται στη σημερινή ελληνική κοινωνία (αλλά τους ξένους δεν τους κρίνουμε όπως κρίνουμε τους δικούς μας). Δεύτερον, η πολιτεία είχε ενδιαφερθεί για τα προβλήματα στη σχέση του άλλοτε ζευγαριού, ο δολοφόνος την επομένη του φόνου θα έπρεπε να είναι στο δικαστήριο ενώ το γραφείο Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας επικοινωνούσε συχνά μαζί της, της είχε προτείνει να πάει σε safe house, σε ασφαλή χώρο που λειτουργεί με ευθύνη της πολιτείας, αλλά είχε άλλες εκκρεμότητες και δεν ήταν δυνατόν. Παρ όλα αυτά, ο άνδρας που απειλούσε συστηματικά ότι θα τη σκοτώσει, βρήκε τον χρόνο και τον τρόπο να το κάνει.

Παρότι η περίπτωση της Εγκελέιντα είναι τυπική περίπτωση υψηλού κινδύνου, η πολιτεία πρακτικά δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο. Η επιλογή μιας ασφαλούς τοποθεσίας για όσο διαρκεί η απειλή από το υποψήφιο θύμα δεν ήταν δυνατή για αντικειμενικούς λόγους που σχετίζονταν με τις υποχρεώσεις του θύματος. Η βίαιη συμπεριφορά του δολοφόνου της ή οι απειλές εναντίον της υπέχουν συγκεκριμένη νομική αντιμετώπιση και δεν ήταν δυνατή η στέρηση της ελευθερίας του με βάση τους νόμους.

Τα αντικειμενικά γεγονότα κάνουν ανίσχυρους τους ριζοσπάστες της διαμαρτυρίας. Επιδιώκουν να χαρακτηριστεί η συγκεκριμένη δολοφονία γυναικοκτονία (ήδη το έχουν κερδίσει στην κοινή δημοσιογραφική γλώσσα, που έχει υιοθετήσει τον όρο), αλλά τι νόημα έχει μια νομική κατοχύρωση ενός όρου πρακτικά άχρηστου, αφού ούτως ή άλλως η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής από πρόθεση τιμωρεί όποιον τη διέπραξε με την ανώτατη ποινή των ισοβίων; Καταγγέλλουν την άδικη κοινωνία που είναι πατριαρχική, αλλά σε τι θα άλλαζαν τα πραγματικά περιστατικά αν ο λόγος της καταγγελίας τους ήταν ιδεολογικά κυρίαρχος; Και συνήθως τα ρίχνουν στην αστυνομία για πλημμελή στήριξη των θυμάτων – κάτι που ίσχυε στην προηγούμενη ανάλογη δολοφονία, αλλά δεν ισχύει στη δολοφονία του Μενιδίου.

Το κίνημα, ως συνήθως, επιλέγει το θέαμα και επιδιώκει να κλέβει τις εντυπώσεις. Η διαμαρτυρία είναι εύκολη. Αλλά τέτοιες διαμαρτυρίες δεν παράγουν προτάσεις ουσίας. Τι μπορεί να κάνει η πολιτεία επί του συγκεκριμένου πεδίου, όχι όταν κατανικηθεί η πατριαρχία και έχει εγκαθιδρυθεί ο παράδεισος χάρη στη δικαιοκρισία της κυρίαρχης, τότε, γυναικείας ταυτότητας;

Στην πραγματικότητα, μόνο ένα πράγμα: να αλλάξει τους νόμους, αν αντέχει (επειδή και τότε θα βρεθεί ένα προοδευτικό κίνημα, το ίδιο ή λίγο διαφορετικό, να καταγγείλει το κράτος ως αυταρχικό). Και η αλλαγή αυτή, όπως εξηγεί σε μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση ο νομικός Γιώργος Ξένος (booksjournal.gr), πρέπει να είναι ο εφ’ όρου ζωής υποχρεωτικός διαχωρισμός υποψήφιου θύτη και υποψήφιου θύματος. «Ή το θύμα θα μεταναστεύσει ή ο θύτης θα εξοριστεί ή θα μπει φυλακή για πολλά πολλά χρόνια, πριν σκοτώσει, και επειδή η συμπεριφορά του έχει τυπολογηθεί αναλόγως». Σκληρούς νόμους, δηλαδή. Τους αντέχουμε;

O Πανιώνιος επέστρεψε στην Basket League μετά από 4 χρόνια απουσίας. Ο «Ιστορικός» λύγισε τον Ηρακλή με 75-70 σε ένα ματς με μεγάλες συγκινήσεις στο κλειστό των Άνω Λιοσίων και πήρε το δεύτερο «εισιτήριο» για την Stoiximan Basket League.

Σε ένα ματς με φανταστικό ατμόσφαιρα, με τους οπαδούς των δύο ομάδων να δίνουν χρώμα στις εξέδρες, οι κυανέρυθροι είχαν για μεγάλους πρωταγωνιτές τους Νίκο Γκίκα και Ιάκωβο Μιλεντίγιεβιτς.

Περισσότερα σε λίγο….

Πριν από δύο ημέρες ο δημοφιλής ράπερ Mente Fuerte έκανε μια ανάρτηση από το νοσοκομείο και ανησύχησε αρκετά τους διαδικτυακούς του φίλους.

O Mente Fuerte φέρεται να μπήκε στο νοσοκομείο για ένα προγραμματισμένο χειρουργείο, το οποίο στέφθηκε από επιτυχία, σύμφωνα με πληροφορίες του ΣΚΑΪ.

Μάλιστα, ο καλλιτέχνης έχει πάρει ήδη εξιτήριο και μαζί του βρέθηκε και η Μαρία Σολωμού, με την οποία διατηρούν μια τρυφερή φιλία.

Ο γνωστός ράπερ ανησύχησε τους fans τους καθώς την Παρασκευή 17/5 δημοσίευσε μία φωτογραφία όπου φαίνεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου και έχει ορό στο χέρι του.

Στο τελευταίο µυθιστόρηµά του, το «Τρότζαν», ο Θανάσης Χειµώνας κάνει παιχνίδι µε ένα ευφυές εύρηµα. Ενας νέος άνδρας πεθαίνει στις µέρες µας και τον επαναφέρουν στη ζωή ύστερα από πενήντα χρόνια. Ο κόσµος που αντικρίζει είναι αγνώριστος. Κυριαρχεί ένα αυταρχικό καθεστώς, δικτατορία της πολιτικής ορθότητας. Εχει κατεδαφιστεί µέχρι και η Ακρόπολη, ως σύµβολο καταπίεσης των δούλων, ενώ η συµπεριφορά των ανθρώπων ελέγχεται από την τεχνολογία. Ακόµα και οι οµοφυλόφιλοι είναι πλέον υπό διωγµό καθώς η παρουσία τους διεγείρει διακρίσεις ανάµεσα στα φύλα. Αλλαξε και η γλώσσα αφού απαγορεύθηκε η χρήση του γένους. Διαβάζοντάς το αναρωτήθηκα αν η πολιτική ορθότητα είναι η νέα εκδοχή του κοµµουνισµού. Πρεσβεύει την ισότητα και την έλλειψη διακρίσεων, αλλά, εν τέλει, επιβάλλει αυταρχισµό και ισοπέδωση. Η απάντηση βρίσκεται στο µέλλον, δεν είναι ορατή στον δικό µας χρονικό ορίζοντα.

Αφήνοντας το βιβλίο, παρακολούθησα µε µεγάλο ενδιαφέρον το συνέδριο του «Κύκλου Ιδεών», του Ευάγγελου Βενιζέλου, µε θέµα την «Καµπύλη της Μεταπολίτευσης». Αξίζει να αναζητήσετε τα βίντεο και να µη χάσετε ούτε λέξη. Επρόκειτο για ένα πλέγµα ουσιαστικών συζητήσεων που ανέτρεξαν την περίοδο των τελευταίων πενήντα χρόνων, έχοντας στον πυρήνα τους το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Είναι, φυσικά, µία τεχνητή, εντελώς υποκειµενική έννοια, κατασκευασµένη για να γεννάει συζητήσεις πάνω στις οινοποσίες των γενιών που έζησαν τις πρώτες δεκαετίες µετά την αποκατάσταση της Δηµοκρατίας. Η Μεταπολίτευση ήταν σαν το Big Bang, δεν υπάρχει τέλος.

Εχοντας, λοιπόν, το βιβλίο του Χειµωνά δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή, απ’ όπου παρακολουθούσα τις εργασίες του συνεδρίου, το φανταστικό περιπλέχτηκε µε το ιστορικό. Και γεννήθηκε ένα γοητευτικό ερώτηµα το οποίο θα ήθελα να µοιραστώ µαζί σας. Ενας άνδρας, που γεννήθηκε το 1924, πέθανε από έµφραγµα τη µέρα που αποκαταστάθηκε η Δηµοκρατία, τον Ιούλιο του 1974. Και µε κάποιο µαγικό τρόπο επανέρχεται στη ζωή σήµερα. Βγαίνει από την αίθουσα ανάνηψης, κατεβαίνει τα σκαλιά προς την έξοδο, ο ήλιος του τρυπάει τα µάτια και η αφρικανική σκόνη γεµίζει τα ρουθούνια του. Πώς θα του φανεί ο κόσµος στον οποίο ήρθε; Θα µπορούσε, αλήθεια, να προσαρµοστεί και να επιβιώσει;

Το µέγεθος του σοκ που θα υποστεί θα αντιστοιχεί και στις αλλαγές πάνω στο σώµα της ελληνικής κοινωνίας και στην εικόνα του κόσµου τα τελευταία πενήντα χρόνια. Εξαρτάται βέβαια και από πού θα ξεκινήσει την περιήγησή του. Αν τον βγάλεις, ας πούµε, στην Κυψέλη, θα δει ότι τα κτίρια έµειναν ίδια, αλλά γέρασαν. Και όταν αρχίσει να παρατηρεί τους ανθρώπους ενδεχοµένως να πάθει την πρώτη κρίση πανικού. Θα ρωτήσει τι απέγιναν οι Ελληνες, οι κοµψές κυρίες της µεσοαστικής τάξης και οι θυρωροί στις πολυκατοικίες. Η τεχνολογία θα τον αφήσει µε το στόµα ανοιχτό. Προσπαθήστε να του εξηγήσετε τι είναι αυτή η µικρή οθόνη που λειτουργεί και ως τηλέφωνο. Περιγράψτε του το Ιnternet και τα social media. Θα χρειαστούν ώρες και κόπος. Και όλα αυτά στο εσωτερικό ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Αν ταραχτεί, χώστε του στο στόµα ένα Xanax, πείτε του ότι είναι καραµέλα. Δείξτε του το ευρώ, εξηγώντας ότι έχουµε πλέον το ίδιο νόµισµα µε τη Γερµανία και τη Γαλλία. Και µετά, βάλτε το χέρι τρυφερά γύρω από τους ώµους του και πείτε του ότι στις µέρες µας οι άνδρες ή οι γυναίκες παντρεύονται µεταξύ τους, τα παιδιά εκτός γάµου δεν θεωρούνται «µπάσταρδα», οι άνθρωποι έχουν το δικαίωµα να αυτοπροσδιορίζονται χωρίς φύλο ή να επιλέγουν την αποτέφρωση του σώµατός τους µετά θάνατο – εν ζωή υπάρχει η πυρά των social media.

Και αν ακόµα του έχει µείνει ανάσα, ενηµερώστε τον για την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισµού και την ένταξη των πρώην κοµµουνιστικών χωρών στο ΝΑΤΟ. Το πολύ να τον καθησυχάσετε λέγοντάς του ότι το Κυπριακό και το Μεσανατολικό είναι περίπου όπως τα άφησε. Εχει νόηµα, λοιπόν, να συζητάµε για το «τέλος της Μεταπολίτευσης»; Αφού δεν µιλάµε καν για τον ίδιο κόσµο, το ίδιο σύµπαν. Αν τώρα ο άνθρωπός µας σας ρωτήσει για τα πολιτικά, θα µάθει ότι κυβέρνησε ο Ανδρέας, µετά έκαναν κυβέρνηση οι κοµµουνιστές µε τους δεξιούς, φτάσαµε να κυβερνήσει τη χώρα η Αριστερά και τώρα έχουµε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το µόνο που θα καταφέρει να ψελίσει είναι ένα ερώτηµα. «Μα, πόσο χρόνων είναι σήµερα ο Μητσοτάκης;».

Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στην πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών μετά την κατάθεση της 75σέλιδης έκθεση τεχνικών συμβούλων που ορίστηκαν από τους συγγενείς των θυμάτων. Στόχος των ειδικών πραγματογνωμόνων είναι να συνδράμουν το έργο της Δικαιοσύνης, στην ανεύρεση της αλήθειας.

Από τα πλέον σημαντικά ευρήματα της έκθεσης, που θα εξεταστεί από τη Δικαιοσύνη, είναι πως πριν τη σύγκρουση των τρένων υπήρξε εκτροχιασμός καθώς φαίνεται ότι ο μηχανοδηγός της εμπορικής αμαξοστοιχίας είδε το επιβατικό τρένο μέσα από το τούνελ και σε μια απέλπιδα κίνηση προσπάθησε να εκτροχιάσει τον συρμό προς τα αριστερά πατώντας απότομα φρένο, ώστε να αποφύγει τη μεγάλη ισχύ της μετωπικής σύγκρουσης.

Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, δεν υπήρχε σύγκρουση των δύο μηχανών των τρένων, κάτι που αποδεικνύεται από τη στρέβλωση των γραμμών ανόδου, εξού και σταμάτησε το καταγραφικό νωρίτερα.

Ο Βασίλης Κοκοτσάκης, πραγματογνώμονας οικογένειας θυμάτων, αναφέρθηκε σε στοιχεία που τον οδηγούν στο συμπέρασμα ότι «το αφήγημα των δικαστικών επιστημόνων που έχει ορίσει ο ανακριτής είναι ανεδαφικό».

Όλα έχουν μία κλίμακα, όλα εξηγούνται και η έρευνά μας είναι έρευνα αποδείξεων, είπε (MEGA). Και συνέχισε: «Όταν έριξε την αμαξοστοιχία ο μηχανοδηγός, επιστημονικά, αυτή ανετράπη. Για καλή τύχη, για κακή, πήγε αριστερά σε σχέση με την κατεύθυνσή της. Σύρθηκε στις γραμμές, σχεδόν τις στράβωσε και πήγε και κόλλησε πάνω στον τοίχο και γι’ αυτό ανέβηκε πάνω στο τρένο» σημειώσε αρχικά.

«Το αφήγημα των δικαστικών επιστημόνων που έχει ορίσει ο ανακριτής από την αρχή, είναι ανεδαφικό», λέει ο Βασίλης Κοκοτσάκης, πραγματογνώμονας οικογένειας θυμάτων

Και εξήγησε: «Αν δούμε, σχηματίζει ένα “Λ”. Αυτό σημαίνει ότι οι μηχανές δεν είχαν καμία εμπλοκή στη συνέχεια σε ό,τι έγινε. Έχουν πολύ μεγάλη απόσταση από το σημείο μηδέν, της σύγκρουσης, άρα μόνο και μόνο από αυτό, το αφήγημα των δικαστικών επιστημόνων που έχει ορίσει ο ανακριτής από την αρχή, είναι ανεδαφικό. Μία μηχανή η οποία δεν συμμετείχε στο περιστατικό, πώς γίνεται να ξεκινάει η φωτιά από εκεί;» αναρωτήθηκε ο κ. Κοκοτσάκης.

Ενισχύοντας το επιχείρημά του συνέχισε λέγοντας: «Το σασί των μηχανών που υποτίθεται ότι συγκρούστηκαν μεταξύ τους, είναι ανέπαφο. Πώς γίνεται να γίνει η σύγκρουση και η δομή της μηχανής να μην πάθει τίποτα».

Το σοκαριστικό στοιχείο που αναφέρεται στην έκθεση είναι πως τουλάχιστον 16 επιβάτες έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της φωτιάς που προκλήθηκε μετά τη σύγκρουση.

Κατά τις εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων, αποδεικνύεται η μεταφορά 12 – 15 τόνων εύφλεκτων διαλυτών που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία και σε αυτούς οφείλεται η μεγάλη έκρηξη.

Όπως έγραφε το in, η έκθεση των τεχνικών συμβούλων παραδόθηκε στον εφέτη – ειδικό ανακριτή Σωτήρη Μπακαΐμη, ο οποίος ερευνά την υπόθεση προς κάθε κατεύθυνση, και εδώ και λίγες ώρες αποτελεί «σώμα» της ογκωδέστατης δικογραφίας, που εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία όσο προχωρούν οι διαδικασίες και τα οποία θα αποτιμηθούν από τους δικαστές όταν φτάσει η ώρα της κρίσης για τους κατηγορουμένους που θα καθίσουν τελικά στο εδώλιο.

Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει το καλαμπούρι.

«Γιατί χρεοκόπησε η Ελλάδα με τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου; Μα με τόσους κρυφοσυριζαίους που είχαν μαζέψει, τι άλλο μπορούσε να γίνει!».

Εντάξει, ένα καλαμπούρι είναι και όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο. Αλλά κρύβει μια αλήθεια που αποκαλύπτεται σε βάθος χρόνου. Τις μετακινήσεις δεξιών «καραμανλικών» και πασόκων «παπανδρεϊκών» στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ως «καραμανλικούς» που αποδείχτηκαν ΣΥΡΙΖΑ ή φιλο-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-ΝΔ έχουμε τον Καμμένο, τον Αντώναρο, τον Σπηλιωτόπουλο, την Παπακώστα, τον Λούλη, ίσως σε χαμηλότερο επίπεδο τον Τσιτουρίδη, τον Ζώη, την Κανελλοπούλου και με ερωτηματικό τον Παυλόπουλο.

Ως «παπανδρεϊκοί» που ανακάλυψαν τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα τους καταγράφονται η Ξενογιαννακοπούλου, ο Ραγκούσης, ο Μωραΐτης, η Τζάκρη, η Κασιμάτη, ο μπαμπάς Παραστατίδης, ο Τόλκας, ο Μπόλαρης, καθώς και μερικοί διάσπαρτοι «τζοχατζοπουλικοί» όπως ο Τσιόκας ή ο Κοτσακάς.

Υπήρξαν φυσικά και λιγότερο επώνυμοι των διαφόρων πλευρών που μετέχουν στην ίδια γενική εικόνα. Αλλά ας μη μείνουμε εκεί.

Γενικώς οι «καραμανλικοί» και οι «παπανδρεϊκοί» είναι δυο μάλλον αλλοπρόσαλλες ομάδες της πολιτικής ζωής των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων.

Μπορεί να αλληλοκατηγορούνται μέχρι εξαντλήσεως για τη χρεοκοπία του 2010, να τη φορτώνει ο ένας στον άλλον μετά πάθους, αλλά τελικά πολλοί από αυτούς καταλήγουν παρέα στον ΣΥΡΙΖΑ που είναι το απότοκο της χρεοκοπίας του 2010.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όλα τα χαρακτηριστικά τους είναι κοινά.

Ενδεχομένως τους χαρακτηρίζει πρωτίστως η φιλοδοξία να διατηρηθούν στην πολιτική όταν τα κόμματα προέλευσής τους εξασθένιζαν (ΠΑΣΟΚ) ή τους απόδιωχναν (ΝΔ). Κυρίως όμως όταν είχαν αποσυρθεί οι ηγέτες της καρδιάς τους.

Το φαινόμενο άλλωστε μοιάζει γενικότερο. Και είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς από το πολιτικό προσωπικό που ουσιαστικά κυβέρνησε την Ελλάδα από το 2004 έως το 2011 ελάχιστοι παραμένουν στο προσκήνιο ή έστω στο ίδιο κόμμα.

Από τους «γαλάζιους» μετρώ την Ντόρα Μπακογιάννη (που έφυγε και επέστρεψε), τον Δ. Αβραμόπουλο (που έφυγε για την Κομισιόν και επέστρεψε), τον Θ. Ρουσσόπουλο (που εξελέγη ξανά) και τον Α. Σαμαρά (που είχε επιστρέψει νωρίτερα).

Στους «πράσινους» δυσκολεύομαι να μετρήσω κεφάλια, με εξαίρεση ίσως τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου (που έφυγε και επέστρεψε), ενώ ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης και μερικοί άλλοι σταδιοδρομούν πάντα, αλλά σε άλλο κόμμα.

Θα μου πείτε πως από το 2011, όταν μετά την πρωθυπουργία Καραμανλή ολοκληρώθηκε και η πρωθυπουργία Παπανδρέου, έχουν περάσει δεκατρία χρόνια.

Λογικό λοιπόν είναι το πολιτικό προσωπικό να ανανεωθεί. Ακόμη και οι μετακινήσεις μεταξύ κομμάτων είναι εύλογες σε μια χώρα που έζησε τόσες ανατροπές και άλλαξε η ίδια.

Παρ’ όλα αυτά οι «καραμανλικοί» και οι «παπανδρεϊκοί» παρουσιάζουν αρκετά κοινά στοιχεία με πρώτο ένα αίσθημα αδικίας για την αποτυχία της διακυβέρνησής τους.

Κανένα στοιχείο αυτοκριτικής ή έστω απλής κριτικής δεν τους διαπερνά. Στο τέλος τούς έφταιγε κάποιο «σύστημα» που τους πολέμησε ή μια «διαπλοκή» που δεν τους άφησε να κυβερνήσουν. Ειδικότερα ο Παπανδρέου «ανατράπηκε» και από καταχθόνιες δυνάμεις!

Είναι εντυπωσιακή όμως η απουσία συναίσθησης και κυρίως απλής λογικής.

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταπιείς πως δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες που σχεδόν μονοπώλησαν την εξουσία για δεκαετίες (έντεκα χρόνια πρωθυπουργίας των Καραμανλήδων, συν δώδεκα χρόνια πρωθυπουργίας των Παπανδρέου, συν δέκα χρόνια προεδρικής θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή) καταδιώχτηκαν από κάποιο απροσδιόριστο «σύστημα» σε μια χώρα την οποία κατά τα άλλα κυβερνούσαν όχι οι ίδιοι αλλά διάφοροι «νταβατζήδες».

Ποιο «σύστημα» άραγε ήταν έξω από το σύστημα εξουσίας Παπανδρέου και Καραμανλή;

Αυτό το ακατανόητο αίσθημα αδικίας και η αναπόδεικτη «συνωμοσία» που το περιτυλίγει είναι ένα κοινό στοιχείο που χαρακτηρίζει και τους μεν και τους δε.

Διότι κατά τα άλλα στην πορεία τους επέδειξαν ανάλογη πολιτική ακρισία ή επιπολαιότητα.

Ο Παπανδρέου δεν στήριξε τον Καραμανλή στην κρίση του 2009 πιέζοντας για εκλογές με αποτέλεσμα να κληρονομήσει την κρίση.

Η ΝΔ (από την αρχηγία της οποίας είχε αποχωρήσει εν τω μεταξύ ο Καραμανλής αλλά εξακολουθούσε να αποτελεί τον ισχυρό παράγοντα) το ανταπέδωσε στον Παπανδρέου για το Μνημόνιο.

Ηταν ένας παρατεταμένος «πόλεμος δυο κόσμων». Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν μαζί στην κυβέρνηση Παπαδήμου και να το πληρώσουν στις εκλογές του 2012.

Τα γεγονότα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά και καταγεγραμμένα. Μαζί με τους βλακώδεις υπολογισμούς, τις αστοχίες και τις παλινωδίες, τις ασχετοσύνες και τις ανικανότητες.

Εκείνο που χρήζει πραγματικά εξήγησης είναι για ποιον λόγο και με ποια λογική οι διάφοροι ναυαγοί του «πολέμου των δυο κόσμων» ξεβράστηκαν στην παραλία του ΣΥΡΙΖΑ.

Φαινομενικά μοιάζει ακατανόητο. Αλλά χωρίς να είναι ανεξήγητο.

Πρώτον, είναι η ματαιοδοξία των ανθρώπων που αρέσκονται να θεωρούν ότι μπορούν να ανακυκλώνονται διαρκώς. Αυτό δυστυχώς δεν έχει πολιτικό χρωματισμό.

Δεύτερον, είναι η εντελώς αποτυχημένη στάθμιση του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Τσίπρα. Πρώην θαυμαστές του Καραμανλή ή του Παπανδρέου νόμισαν ότι βρήκαν το επόμενο ηγετικό πρόσωπο που θα διευκόλυνε την ανακύκλωσή τους. Επεσαν ολοσχερώς έξω. Συνεχίζουν με τον Κασσελάκη.

Τρίτον, είναι η παρανοειδής θεωρία του «συστήματος» που τους αδίκησε στην παλαιότερη πολιτική πορεία τους. Κι εκεί ακριβώς συναντήθηκαν με τη γενικότερη παράνοια της Αριστεράς. Ξεβράστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή εκεί βρήκαν τον πιο οικείο σε αυτούς τρόπο σκέψης.

Στην πραγματικότητα ο «πόλεμος των δυο κόσμων» μεταξύ «καραμανλικών» και «παπανδρεϊκων» που είχε προηγηθεί το διάστημα 2004-2011 δεν ήταν παρά ένας πόλεμος μέσα στον ίδιο κόσμο.

Δεν το κατάλαβαν όταν τον άφησαν να καταποντιστεί. Αλλά δεν το κατάλαβαν ούτε όταν προσπάθησαν να τον πολεμήσουν.