Τα ΝΕΑ - Τεχνολογία

Η παλαιστινιακή αντιπροσωπεία κέρδισε το δικαίωμα να υψώσει τη σημαία της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) έπειτα από μια συμβολική νίκη σε σημερινή ψηφοφορία που ο απεσταλμένος της ευελπιστεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη αναγνώριση εντός των Ηνωμένων Εθνών και πέραν από αυτά.

Η πρόταση, την οποία κατέθεσαν οι Κίνα, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες, στην ετήσια συνέλευση του Οργανισμού στη Γενεύη υπερψηφίστηκε με 95 ψήφους υπέρ, τέσσερις κατά (Ισραήλ, Ουγγαρία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Γερμανία) και 27 αποχές.

Το Ισραήλ επιχειρηματολόγησε κατά του ψηφίσματος του ΠΟΥ και ζήτησε ψηφοφορία

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Ακολουθεί το επιτυχημένο παλαιστινιακό αίτημα για ένταξη στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον περασμένο χρόνο και συντελείται στον απόηχο των ενδείξεων από την πλευρά της Γαλλίας για πιθανή αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους.

Σε μια προφανή αναφορά στον καταστροφικό πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς στη Γάζα, η αντιπρόσωπος του Λιβάνου, η Ράνα ελ Χούρι, είπε ότι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δίνει μια «μικρή αχτίδα ελπίδας για τον γενναίο παλαιστινιακό λαό, τα δεινά του οποίου έχουν φθάσει σε μη ανεκτά επίπεδα».

Ψηφοφορία

Το Ισραήλ επιχειρηματολόγησε κατά του ψηφίσματος του ΠΟΥ και ζήτησε ψηφοφορία. Ο βασικός σύμμαχός του, οι ΗΠΑ, που σκοπεύουν να αποχωρήσουν από τον ΠΟΥ, δεν συμμετείχαν.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Παρότι σχεδόν 150 χώρες έχουν αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος, οι περισσότερες μεγάλες δυτικές χώρες και άλλες δυνάμεις δεν το έχουν πράξει–ανάμεσά τους οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Η Γαλλία και η Ιαπωνία υπερψήφισαν την πρόταση ενώ η Βρετανία απείχε.

«Είναι συμβολική και μεμονωμένη ενέργεια, αλλά και μια ένδειξη ότι είμαστε τμήμα μιας διεθνούς κοινότητας για τη βοήθεια σε υγειονομικές ανάγκες», δήλωσε στο Ρόιτερς ο Παλαιστίνιος πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη στη Γενεύη, ο Ιμπραήμ Χραϊσί.

«Ελπίζω σύντομα να αποκτήσουμε καθεστώς πλήρους μέλους στον ΠΟΥ και σε όλα τα φόρα των Ηνωμένων Εθνών», συμπλήρωσε ο ίδιος.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Η Φενέρμπαχτσε είναι για δεύτερη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να φτάνει επιτέλους στην κορυφή και ως προπονητής μετά από 9 χρόνια προσπαθειών και πέντε χαμένα φάιναλ φορ!

Η ομάδα του επικράτησε άνετα στο τελευταίο δεκάλεπτο της Μονακό στο Αμπου Ντάμπι με 81-70 και κατέκτησε το τρόπαιο, με τον Σάρας να δακρύζει στα τελευταία δευτερόλεπτα.

«Απίστευτο το συναίσθημα, ειλικρινά είμαι συγκινημένος για μια υπέροχη σεζόν και ευχαριστώ τους παίκτες μου» είπε ο λιθουανός τεχνικός που έγραψε ιστορία καθώς έγινε μόλις ο τέταρτος στην ιστορία που έχει καταφέρει να κατακτήσει την Ευρωλίγκα τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής, μετά τον εξ Αρμενίας Σοβιετικό Αρμενάκ Αλατσατσιάν, τον Ισπανό Λόλο Σάινθ και τον Σέρβο Σβέτισλαβ Πέσιτς, που μάλιστα χθες είδε από κοντά το κατόρθωμα του Σάρας, ο οποίος έχει κατακτήσει και 4 ευρωλίγκες ως παίκτης της Μπαρτσελόνα (2003), της Μακάμπι (2004, 2005) και του Παναθηναϊκού (2009).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η τουρκική ομάδα, με όπλο την άμυνα και με περισσότερες λύσεις από τον πάγκο λύγισε τη Μονακό του Βασίλη Σπανούλη που πάντως στην παρθενική του εμφάνιση ως προπονητή στην Ευρωλίγκα έφτασε μέχρι τον τελικό. Η Μονακό με τρίποντο του Αλφα Ντιαλό (που έφτασε τους 12 πόντους σε εκείνο το σημείο και ήταν η αποκάλυψη του τελικού για την ομάδα του) προηγήθηκε ακόμα και με εννέα πόντους, 32-23 στο 16′ ελέγχοντας απόλυτα το παιχνίδι, αλλά από εκεί και πέρα έχασε την επαφή με το καλάθι.

Η Φενέρμπαχτσε απάντησε με ένα σερί 15-1 σε κάτι παραπάνω από εξίμισι λεπτά και πήρε αυτή κεφάλι στο σκορ με 38-33 αναγκάζοντας τους Μονεγάσκους να έχουν σε αυτό το διάστημα 0/11 σουτ και 3 λάθη.

Και όταν αργότερα η Μονακό ισοφάρισε σε 51-51 με τον Αλφα Ντιαλό, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έγινε… Σπανούλης εφαρμόζοντας την πίεση ψηλά, απομονώνοντας τον Μάικ Τζέιμς και δημιουργώντας θέμα και στον Ντιαλό.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Επίσης ο κόουτς Σάρας έδινε… προκλητικά το σουτ στον Ελι Οκόμπο που τα είχε σπάσει (0/7 σούτ) και ο τελικός είχε πάρει τον δρόμο του.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

«Δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου, δικαιωθήκαμε για μια μεγάλη προσπάθεια όλων, από το τεχνικό τιμ, τους παίκτες, τη διοίκηση και τους φιλάθλους μας» είπε συγκινημένος ο Μάρκο Γκούντουριτς (19 π., 4/5 διπ., 3/5 τρ. 6 ριμπ., 2 κλεψ.) που ήταν εκ των κορυφαίων της Φενέρμπαχτσε, όπως και ο MVP του φάιναλ φορ Χέιζ Ντέιβις (23 π., 14/14 βολές, 9 ριμπ.), ο Χολ (13 π. 2/3 τρ., 3 ασίστ) και ο Μπάλντγουιν (13 π., 3 ασίστ).

Από τη Μονακό ο Αλφα Ντιαλό (19 π.) ήταν απελπιστικά μόνος του καθώς ο Τζέιμς (17 π.) και ο Στράζελ (13 π.) ήταν πολύ άστοχοι όσο το παιχνίδι ήταν στον πόντο.

«Ετσι είναι το μπάσκετ, συγχαρητήρια σε Φενέρμπαχτσε και Σάρας για μια τρομερή χρονιά» είπε ο κόουτς της Μονακό Βασίλης Σπανούλης τον οποίο αποθέωναν σε όλο τον αγώνα οι φίλοι του Ολυμπιακού και ο ένας γιος του ήταν στην εξέδρα με φανέλα Ολυμπιακού.

Το «Φως στο Τούνελ» συνεχίζει ακάθεκτο την εντυπωσιακή του πορεία, σημειώνοντας κάθε εβδομάδα πρωτιές στην τηλεθέαση με υψηλές επιδόσεις. Η εκπομπή έρευνας του MEGA με την Αγγελική Νικολούλη κυριάρχησε και την Παρασκευή 23 Μαϊου, στη βραδινή ζώνη, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά τη σταθερή σύνδεση της βραβευμένης δημοσιογράφου με το τηλεοπτικό κοινό.

Την περασμένη Παρασκευή, το «Τούνελ» σημείωσε 24,5% στο σύνολο του κοινού και 19,5% στο δυναμικό κοινό 18-54 εξασφαλίζοντας με άνεση την πρώτη θέση.

Αξιοσημείωτη ήταν η επίδοση της εκπομπής και σε άλλες επιμέρους ηλικιακές ομάδες, όπου το ποσοστό άγγιξε το 32,4%.

#FosStoTounel

Τα προβλήματα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, που δεν εμποδίζουν μόνο τη συμπόρευσή τους, αλλά δυσκολεύουν ακόμα την κοινοβουλευτική συνεννόηση, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια μετά την ξαφνική στροφή της Κουμουνδούρου όσον αφορά το αίτημα για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τα Τέμπη – στην οποία σκοπεύει να συμπεριλάβει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μια απόφαση που βρίσκει δημόσια αντίθετη την Πατησίων, όπου εκτιμάται πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πιέστηκε εσωκομματικά προς αυτή την κατεύθυνση.

Στροφή από Φάμελλο

Η τροπή, τουλάχιστον ως προς τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αναπάντεχη. Παρότι όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά στο τραπέζι για την Κουμουνδούρου, η πιθανότητα να ενταχθεί στο αίτημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έμοιαζε μικρή. Παρόμοια συζήτηση είχε γίνει και μέσα στη Νέα Αριστερά, ωστόσο η αρνητική απόφαση εκεί ήταν περισσότερο ξεκάθαρη – ανεξαρτήτως του ποια στελέχη είναι υπέρ της συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ και ποια όχι, στο συγκεκριμένο θέμα εμφανίστηκαν συγκλίνουσες γνώμες. Η μια πλευρά φαινόταν να παρασύρει και την άλλη, με δεδομένο πως μόνο μαζί έχουν τον απαιτούμενο αριθμό υπογραφών για να καταθέσουν αίτημα σύστασης Προανακριτικής Επιτροπής. Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε επίσημα μία μέρα μετά τη συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου της περασμένης Τετάρτης, όταν ο Σωκράτης Φάμελλος μίλησε για ένα έγγραφο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών που προειδοποιούσε για την κατάσταση στα τρένα και έχει παραλήπτη και το γραφείο του Πρωθυπουργού: «Δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να το κρύψει; Δικαιούνται άλλα κόμματα να το κρύψουν και να μην μπει στην Προανακριτική;» ανέφερε χαρακτηριστικά, μιλώντας για «ερωτήματα που πρέπει να τεθούν» και στον ίδιο τον Μητσοτάκη.

Η αντίθεση της Πατησίων

Από την πλευρά της Νέας Αριστεράς, ωστόσο, η συνυπογραφή σε μια τέτοια πρόταση μόνο δεδομένη δεν είναι. Μεταξύ άλλων, από την Πατησίων τόνιζαν πως η πρόταση για σύσταση Προανακριτικής δεν θέτει ερωτήματα, αλλά προτείνει τη διερεύνηση συγκεκριμένων αδικημάτων από συγκεκριμένα πρόσωπα, ενώ υπενθύμιζαν πως πιθανή καταψήφισή της «συνεπάγεται την απόρριψη της κατηγορίας ως προδήλως αβάσιμης και οδηγεί σε απαλλαγή από ποινικές ευθύνες». Ο Αλέξης Χαρίτσης σε ανάρτησή του ξεκαθάρισε επίσης πως η Νέα Αριστερά δεν θέλει να διευκολύνει το Μέγαρο Μαξίμου: «Πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού εξυπηρετούν το σχέδιο της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη (…) Δεν θα δώσουμε στον κ. Μητσοτάκη παράθυρο διαφυγής από τις απαράγραπτες ευθύνες του».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Στη Νέα Αριστερά αναμένουν να πάρουν στα χέρια τους το σκεπτικό του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο οι πιθανότητες να συμφωνήσουν δεν είναι πολλές. Από τη μεριά τους, στον ΣΥΡΙΖΑ πέραν του συγκεκριμένου εγγράφου που έφτασε στο γραφείο Μητσοτάκη, κάνουν λόγο και για συσχετιζόμενες δικογραφίες, εννοώντας αυτή του «μπαζώματος», που τον εμπλέκουν. Υπενθυμίζουν πως το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν υψηλόβαθμα στελέχη της Νέας Αριστεράς που έλεγαν πως ο Πρωθυπουργός πρέπει να δώσει απαντήσεις στη Δικαιοσύνη. Σε κάθε περίπτωση, τα πνεύματα μεταξύ των δύο πλευρών είναι οξυμμένα, καθώς από τον ΣΥΡΙΖΑ καταλογίζουν στη Νέα Αριστερά πως δεν υπάρχει διάθεση συγκλίσεων και από τη Νέα Αριστερά βλέπουν έναν ΣΥΡΙΖΑ που αλλάζει γνώμη κατά το δοκούν, θεωρώντας πως η Πατησίων θα ακολουθήσει χωρίς αντιρρήσεις.

Το πραγματικό πρόβλημα

Τι θα γίνει αν οι δύο πλευρές δεν τα βρουν για την πρόταση; Είτε δεν θα υπάρξει άλλο αντιπολιτευτικό αίτημα για Προανακριτική είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να ψάξει αλλού για τις τέσσερις ψήφους που του λείπουν. Οι δεξαμενές δεν είναι πολλές: ή θα προσπαθήσει να τις βρει στους ανεξάρτητους ή θα κάνει το βήμα προς την πλευρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία έχει ήδη τοποθετηθεί υπέρ του να συμπεριληφθεί στην πρόταση ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ανάμεσα στις δύο πλευρές μπαίνει ακόμα ένα αγκάθι όσον αφορά τις απόπειρες συνεννόησης. Και μαζί ένα ερώτημα – αν δεν μπορούν να συνεννοηθούν για ένα αίτημα Προανακριτικής, πώς θα καταφέρουν να συνομιλήσουν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο;

Την πρώτη ημέρα της εκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, στις 19 του περασμένου Ιανουαρίου, περίπου 400.000 άνθρωποι, εκτοπισμένοι από τη βόρεια Γάζα, πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Παρότι οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι. Παρότι ήξεραν ότι το σπίτι που άφησαν πίσω μάλλον δεν θα υπήρχε πια (7 στα 10 κτίρια στη λωρίδα, συνολικά, έχουν καταστραφεί ή ισοπεδωθεί) και ο τόπος που θα έβρισκαν ήταν μια έρημη γη, με τα δίκτυα ύδρευσης διαλυμένα, το έδαφος νεκρωμένο ύστερα από εκατομμύρια τόνους βομβών που είχε δεχθεί και τις συνθήκες της ζωής που τους περίμεναν, χειρότερες ακόμη κι από εκείνες των πρόχειρων, άθλιων καταυλισμών που τους φιλοξενούσαν στον νότο.

Εκείνες οι εικόνες της, με κάθε μέσο, επιστροφής, έγραφε τότε ένας αρθρογράφος ισραηλινής εφημερίδας, είναι η απόδειξη πως, αν ο πόλεμος στη Γάζα συνεχίζεται για να «πεισθούν» οι κάτοικοί της να αδειάσουν τη λωρίδα, να μετοικήσουν κάπου αλλού, τότε είναι μια σφαγή στο όνομα ενός ανέφικτου στόχου.

Γιατί διακόπηκε, λοιπόν, με μια καταιγίδα αεροπορικών βομβαρδισμών η εκεχειρία πριν μπει στη δεύτερη φάση της; Γιατί εγκαταλείφθηκαν οι τελευταίοι προς ανταλλαγή όμηροι στα χέρια της Χαμάς; Για ποιο σκοπό, με ποιο στόχο συνεχίζεται με τέτοια αγριότητα ο πόλεμος;

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση, της περασμένης Παρασκευής, το 55% των Ισραηλινών πιστεύει ότι ο στόχος του Νετανιάχου σε αυτόν τον πόλεμο είναι να διατηρηθεί ο ίδιος στην εξουσία. Μια αντίστοιχη πλειοψηφία του αποδίδει την πρόθεση να επικαλεστεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης ώστε να αναβάλει τις προσεχείς εκλογές, που όλα δείχνουν ότι δεν θα μπορούσε να κερδίσει ώστε να συνεχίσει να έχει ασυλία απέναντι στις δικαστικές του περιπέτειες. Και μόνον το 36% πιστεύει ότι στόχος του είναι να επιστρέψουν οι όμηροι ή να συντριβεί η Χαμάς. Επισήμως, ο στόχος αναγγέλθηκε ότι είναι η κατάληψη της Γάζας, ώστε να τεθεί ξανά, υπό τον στρατιωτικό έλεγχο του Ισραήλ. Αλλά και αυτός ο στόχος έχει μικρή υποστήριξη από την ισραηλινή κοινή γνώμη (την ιδέα υποστηρίζει μόνον ένας στους τρεις Ισραηλινούς, από 40% πέρυσι, σύμφωνα με έρευνα της Pew). Και η υποστήριξή της από τη στρατιωτική ηγεσία ήταν εξαρχής πολύ επιφυλακτική.

Κι έτσι, αυτή η «πιο σκληρή φάση του πολέμου», όπως ο Νετανιάχου την έχει βαφτίσει, χωρίς ορατό τέλος στον ορίζοντα, έχει φέρει τα πράγματα σε κάτι που μοιάζει με απόλυτο αδιέξοδο. Ο παλαιστινιακός πληθυσμός, που δεν έχει μόνον τις βόμβες να αντιμετωπίσει πια αλλά κι έναν συστηματικό, σχεδιασμένο, εξοντωτικό λιμό, πληρώνει ένα ανυπόφορα υψηλό τίμημα. Το Ισραήλ πληρώνει ένα πολιτικό κόστος, διεθνώς απομονωμένο, έχοντας αποξενώσει παραδοσιακούς υποστηρικτές και φίλους του, με κίνδυνο, όπως είπε ένας ηγέτης της αντιπολίτευσης, να μετατραπεί σε «κράτος-παρία». Και η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Η δυτική κοινή γνώμη εκτίθεται ελάχιστα στις εικόνες του λιμού στη Γάζα, στο αληθινό πρόσωπο της φρίκης, αφού τα μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να μην έχουν άδεια να είναι παρόντα. Μα, έστω κι έτσι, η αντίδραση στην κυνική χρήση της πείνας ως όπλου σε έναν πόλεμο που στρέφεται κατά ευάλωτων αμάχων φουντώνει.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Και όλα τα κάνει χειρότερα, ηθικά ανυπόφορα, η υποψία ότι παρακολουθούμε μια σφαγή που οργανώνεται για μια ιδιοτελή εσωτερική σκοπιμότητα μιας ηγεσίας που θυσιάζει τη χώρα της για την πολιτική της επιβίωση. Και η ήττα της οποίας μοιάζει να είναι η προϋπόθεση για να αποκτήσει ρεαλιστική υπόσταση μια κάποια προοπτική βιώσιμης λύσης.

Κάπως έτσι, χώρες που ήταν πάντα στο πλευρό του Ισραήλ, όπως η Βρετανία, ο Καναδάς, η Γαλλία ή η Ισπανία βρέθηκαν να το απειλούν με κυρώσεις. Μια πλειοψηφία μεταξύ των ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών έχουν δεχθεί την ολλανδική πρόταση να μπει στην ατζέντα η αναστολή της συμφωνίας σύνδεσης Ισραήλ – Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν θα περίμενε κανείς να ηγείται των αντιδράσεων. Αλλά θα ήταν απαράδεκτο – και επικίνδυνο – να συνεχίσει να απέχει. Πρέπει να βρει τον τρόπο να διαχωρίσει τη σχέση της με το Ισραήλ από την υποστήριξη σε μια ηγεσία, που απομονώνεται διεθνώς.

Η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ έχει βάθος, συνδέεται με ζωτικά εθνικά συμφέροντα και έχει άλλωστε τη συναίνεση και των τριών παρατάξεων που κυβέρνησαν τη χώρα. Αλλά η Ελλάδα παραμένει «έθνος πολύ μικρό ώστε να διαπράξει τόσο μεγάλη ατιμία». Δεν είναι ηθική αξίωση, απλώς. Είναι ένας ρεαλιστικός υπολογισμός του εθνικού συμφέροντος, που υπαγορεύει το τέλος της σιωπής.

Στις 3 Φεβρουαρίου ο Συνήγορος του Πολίτη εξέδωσε το πόρισμά του για το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, διαπιστώνοντας σοβαρές πράξεις και παραλείψεις στελεχών του Λιμενικού Σώματος που ενεπλάκησαν σε όλα τα στάδια της επιχείρησης έρευνας και διάσωσης, οι οποίες συνιστούσαν «σαφείς ενδείξεις για τη στοιχειοθέτηση της θανατηφόρου έκθεσης, καθώς και της έκθεσης σε κίνδυνο ζωής, υγείας και σωματικής ακεραιότητας των επιβαινόντων».

Το συμπέρασμα συνέπιπτε με όσα ανέφεραν υπηρεσιακά οι λιμενικοί της αποστολής της Frontex στην Ελλάδα (Serious Incident Report 12595/2023): «Οι Αρχές κήρυξαν την επιχείρηση SAR (Ερευνας και Διάσωσης) μόνο όταν το Adriana ανατράπηκε, δηλαδή όταν ήταν πολύ αργά για να διασώσουν όλους τους μετανάστες. Τις ώρες που προηγήθηκαν του ναυαγίου, οι Αρχές χρησιμοποίησαν ανεπαρκή και ακατάλληλα μέσα για να βοηθήσουν τους μετανάστες».

Αφότου έγινε γνωστό, όμως, ότι ο Συνήγορος του Πολίτη ζητούσε διώξεις, η Αρχή κι ο επικεφαλης της, Ανδρέας Ποττάκης, στοχοποιήθηκαν ευθέως. Ενδεικτικά, το υπουργείο Ναυτιλίας έκανε λόγο για πόρισμα «χωρίς την οποιαδήποτε αξιόπιστη τεκμηρίωση» που «επιχειρεί να μεταθέσει τη συζήτηση από τα εγκληματικά δίκτυα των διακινητών στα στελέχη του Λιμενικού Σώματος». Ενώ η τότε υφυπουργός Σοφία Βούλτεψη, έγραψε ολόκληρο άρθρο με το οποίο τον κατηγορούσε, μεταξύ άλλων, ότι παρανόμησε (!) επεμβαίνοντας σε υπόθεση που εκκρεμούσε στο Ναυτοδικείο, ενώ με νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη (4662/2020) «η έρευνα του Συνηγόρου του Πολίτη ως Εθνικού Μηχανισμού Διερεύνησης Περιστατικών Αυθαιρεσίας είναι ανεξάρτητη από τυχόν παράλληλη εξέλιξη ποινικής δίκης ή διαδικασίας».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η κατάληξη; Τέσσερις μήνες μετά, η Δικαιοσύνη αποφάσισε να ασκήσει διώξεις σε 17 στελέχη του Λιμενικού Σώματος για κακουργήματα. Ολογράφως δεκαεπτά, εννέα περισσότερους από όσους είχε προτείνει ο Ποττάκης.

Εδώ, βέβαια, δεν είναι το θέμα μας οι κατηγορουμένοι, ούτε το (αδιαμφισβήτητο) τεκμήριο της αθωότητάς τους. Αλλά ότι η κυβέρνηση και τα παρακλάδια της επιτίθενται συστηματικά σε όποιον την ελέγχει. Τα ίδια έκαναν, βέβαια, και με όσους ερευνούσαν τις υποκλοπές, υπόθεση για την οποία το Μαξίμου έχει αρνηθεί να εφαρμόσει δικαστική απόφαση του ΣτΕ χωρίς να ανοίξει μύτη. Οπότε, οκ, δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν ο θυμός τους όταν μας απασχολεί ο πνιγμός μερικών εκατοντάδων ξένων, που η ζωή τους δεν έχει για όλους μας την ίδια αξία. Μπορούμε, όμως, να μην ξεχνάμε τι έλεγαν.

Αν σε φτύνουν και νομίζεις ότι ψιχαλίζει τότε έχεις χάσει την αίσθηση με την κοινή λογική. Και όσα (δεν) έγιναν το τελευταίο τριήμερο στην Ευρώπη μάλλον το επιβεβαιώνουν, στην περίπτωση των ευρωπαίων ηγετών. Την Παρασκευή ακούσαμε με τον πλέον… επίσημο τρόπο (μέσω social truth) τον αμερικανό πρόεδρο να ανακοινώνει δασμούς στα ευρωπαϊκά προϊόντα, με ισχύ από την 1η Ιουνίου, της τάξης του 50%. Οι μόνες που αντέδρασαν ήταν οι αγορές, με μεγάλη και απότομη πτώση στα χρηματιστήρια, όλοι οι άλλοι σιώπησαν. Την ανακοίνωση του Ντόναλντ Τραμπ συνόδευσαν πληροφορίες από τις ΗΠΑ, ότι δεν μπορούν να διαπραγματευτούν με την ΕΕ και αν ήταν να το συζητήσουν το θέμα με τη Γερμανία θα το έκλειναν σύντομα. Διαίρει και βασίλευε δηλαδή.

Εκ των υστέρων μάθαμε (για την ακρίβεια, επιβεβαιώθηκε) ότι ο καθ’ ύλην αρμόδιος σλοβάκος επίτροπος Εμπορίου Μάρος Σέφκοβιτς είχε μεταβεί 2-3 φορές στις ΗΠΑ και προσπαθούσε να κλείσει μια συμφωνία. Είχε προτείνει να αγοράζει η ΕΕ περισσότερη ενέργεια και αγροτικά προϊόντα από τις ΗΠΑ και να συνεργαστούν στην ανάπτυξη δικτύων κινητής τηλεφωνίας 6G. Στο φλέγον ωστόσο ζήτημα, του χάλυβα, του αλουμινίου, των ημιαγωγών και των αυτοκινήτων, ο ευρωπαίος διαπραγματευτής πρότεινε μια αμοιβαία συμφωνία μη δασμών. Αυτή ήταν η τελευταία πρόταση της Ευρώπης, που απορρίφθηκε, καθώς οι ΗΠΑ απαιτούν μονομερείς και μόνο παραχωρήσεις από ευρωπαϊκής πλευράς και κάπως έτσι προέκυψε η ανάρτηση Τραμπ. Πώς απάντησε η ΕΕ σε αυτόν τον ξεκάθαρο εκβιασμό; Με ευχολόγια. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Λαρς Κλιγκμπάιλ μίλησε στην «Bild» την Κυριακή και έκανε πως δεν συμβαίνει τίποτα. «Δεν χρειαζόμαστε περαιτέρω προκλήσεις, αλλά σοβαρές διαπραγματεύσεις» είπε ο κεντροαριστερός πολιτικός την ώρα που, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, σε μία εβδομάδα θα τεθούν σε ισχύ οι αμερικανικοί δασμοί.

Το πρόβλημα με τους Ευρωπαίους είναι πως βασίζονται σε μια αίσθηση ότι τα περισσότερα από όσα λέει ο αμερικανός πρόεδρος αποτελούν μπλόφα (μπορεί να έχουν δίκιο), αλλά κυρίως σε μια σιγουριά ότι «δεν τρέχει και τίποτα», δεν έχει συμβεί τίποτα στην οικονομία. Η πραγματικότητα για το δεύτερο ωστόσο τους διαψεύδει. Η αναταραχή στο παγκόσμιο εμπόριο είναι ήδη πραγματικότητα, μόνο με την αναταραχή των προηγούμενων εβδομάδων μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Η συμφόρηση στα λιμάνια και οι αναμονές στις εκφορτώσεις αρχίζουν να θυμίζουν την περίοδο μετά την πανδημία. Μεγάλες καθυστερήσεις παντού. Αν τώρα δεν αντιμετωπιστούν, θα φέρουν αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων και πληθωρισμό. Ο χρόνος αναμονής για χώρο αγκυροβόλησης στο λιμάνι Μπρεμερχάβεν της Γερμανίας από τα τέλη Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου αυξήθηκε κατά 77%. Στην Αμβέρσα κατά 37% και στο Αμβούργο κατά 49%. Αύξηση καταγράφεται στην αναμονή τόσο στο λιμάνι Shenzhen της Κίνας όσο και στα αμερικανικά λιμάνια του Λος Αντζελες και της Νέας Υόρκης.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Οι ξαφνικές απειλές και η εκεχειρία που συνήθως ακολουθεί τις τελευταίες εβδομάδες δυσκολεύουν τους εισαγωγείς και τους εξαγωγείς. Προκαλούν διακυμάνσεις στη ζήτηση και οδηγούν σε καθυστερήσεις, και αυτές με τη σειρά τους σε υψηλότερο κόστος και υψηλότερα ναύλα, δηλαδή σε αύξηση του κόστους ζωής για τους ευρωπαίους καταναλωτές.

Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία πολιτικών, οι οποίοι διακατέχονται από το άγχος της αρνητικής επικοινωνίας. Οι ίδιοι την πλασάρουν ως «ευθιξία», διότι δεν θέλουν να συνδεθεί το όνομά τους με οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «σκιά» στην, λέμε τώρα, άσπιλη κι αμόλυντη πορεία τους στην πολιτική. Για να μη γενικεύω, και φανώ κακός μαζί τους, ας πούμε, ότι για ορισμένους μπορεί να ισχύει αυτό που προαναφέρω. Τουτέστιν, μου γράφεις ή ισχυρίζεσαι κάτι για μένα, απαντώ διότι δεν θέλω να πιστέψει ο κόσμος πως ό,τι υποστηρίζεις έχει σχέση με την αλήθεια. Σεβαστό.

Και υπάρχει και μια άλλη κατηγορία πολιτικών, η οποία δείχνει να μην ενδιαφέρεται για ό,τι γράφεται ή λέγεται γι’ αυτούς. Ζουν στον κόσμο τους, και έχουν τη λαθεμένη εικόνα ότι, εντάξει, θα πει κάτι κάποιος, και μετά θα σταματήσει, γιατί θα προκύψει κάτι άλλο, αλλού, και τελειώσαμε. Θα ασχοληθεί με το κάτι άλλο, και θα με ξεχάσει εμένα.

Πονηροί; Κουτοπόνηροι; Αριβίστες; Αδιάφοροι; Εγωπαθείς; Κάτι από όλα αυτά, μπορεί και όλα μαζί. Ειδικά όμως αν συγκεντρώνονται όλα αυτά σε συσκευασία του ενός, το μείγμα είναι απογοητευτικό. Για την ποιότητα της πολιτικής τάξης, και της ίδιας της πολιτικής.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Σιωπή για τη «χρυσή» ανακατασκευή

Προς τι όμως όλος αυτός ο πρόλογος; Ιδού: στα μέσα της εβδομάδας, μετέφερα εδώ κάτι… σπάνιο που συνετελέσθη με την υπογραφή της υπουργού Παιδείας Σοφίας Ζαχαράκη. Η κυρία υπουργός υπέγραψε απόφαση για τη μετασκευή ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου απέναντι από το Πάντειο Πανεπιστήμιο σε Φοιτητική Εστία, 95 δωματίων, προκειμένου να στεγάσει – η Εστία – φοιτητές από την περιφέρεια. Ημουν εξ εκείνων που είπαν «εύγε» που η κυρία υπουργός έλαβε μια τόσο σοβαρή απόφαση, για να στεγαστούν παιδιά από την περιφέρεια που ήρθαν εδώ να σπουδάσουν, αλλά δεν βρίσκουν στέγη. Παρατηρώντας όμως τα ειδικότερα της απόφασης της κυρίας Ζαχαράκη, ομολογώ ότι έμεινα άναυδος. Διότι ο προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται, λέει, σε 13,3 εκατ. ευρώ!!!

Εκανα μια διαίρεση, και μου προέκυψε ότι το κάθε φοιτητικό δωμάτιο θα στοιχίσει περί τις… 140.000 ευρώ!!!

Διερωτήθηκα τι είδους ανακατασκευή είναι αυτή, όταν οι σχετικές εργασίες ανακαίνισης σε παλαιά διαμερίσματα δεν ξεπερνούν τα 1.500 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο, πλούσια-πλούσια. Ακόμη και με τη διαμόρφωση της εισόδου του κτιρίου, του περιβάλλοντος χώρου, τον εξοπλισμό του με σύγχρονες παροχές κ.λπ., πάλι δεν βγαίνει το νούμερο. Είναι τεράστιο.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Ζήτησα λοιπόν, κάποια ενημέρωση, από την κυρία υπουργό, πλην όμως εκείνη σιώπησε. Λέξη. Παντελής αδιαφορίας. Σαν να μην υπήρξε το δημοσίευμα.

Γνωρίζει το Μαξίμου;

Επανέρχομαι λοιπόν, απευθυνόμενος αυτή τη φορά, στην προϊσταμένη Αρχή της υπουργού Παιδείας κυρίας Ζαχαράκη στο Μέγαρο Μαξίμου:

– γνωρίζει το θέμα, το πρωθυπουργικό γραφείο; Κι αν το γνωρίζει, έχει εκείνο μήπως κάποια απάντηση για το εξωφρενικό κόστος του κάθε φοιτητικού δωματίου τής υπό ανακαίνιση νέας Φοιτητικής Εστίας;

Αν ασχοληθούν, φαντάζομαι θα ρωτήσουν την υπουργό τους, αν της ανάθεσης της μετασκευής του κτιρίου προηγήθηκε δημόσιος μειοδοτικός διαγωνισμός. Κι αν προηγήθηκε, ποιοι άλλοι εργολάβοι έλαβαν μέρος, ποιες ήταν οι προσφορές τους, και κυρίως, ποιος είναι ο μειοδότης του έργου.

Η νέα Ανεξάρτητη Αρχή…

Εχω γράψει κι άλλες φορές, κόντρα στη γενική πεποίθηση ότι το ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός του «δεν μπορούν», «δεν έχουν θέσεις» κ.λπ. ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που παράγει πολιτική, και πολύ συχνά η κυβέρνηση εξαναγκάζεται να ακολουθήσει αυτή την πολιτική… βρίζοντας ταυτόχρονα διά των μέσων που ελέγχει, ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης… «δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει επαρκώς τη θέση που κατέχει». Προσέξτε τώρα, καινούργιο «κρούσμα».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Ο υπουργός Ανάπτυξης Τάκης Θεοδωρικάκος ανήγγειλε ότι στο νέο νομοσχέδιο για τον αναπτυξιακό νόμο που θα φέρει στη Βουλή, θα περιλαμβάνεται και άρθρο το οποίο θα θεσμοθετεί τη δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής για την εποπτεία της αγοράς και την προστασία του καταναλωτή. Εκτιμώντας προφανώς ότι ο υπάρχων θεσμός του Συνηγόρου του Καταναλωτή δεν προσφέρει τίποτε.

«Είναι ανάγκη», είπε ο υπουργός (και σωστά θα παρατηρήσω), «να προχωρήσουμε σε μια ουσιαστική μεταρρύθμιση όλου του συστήματος εποπτείας της αγοράς και προστασίας του καταναλωτή και γι’ αυτόν τον σκοπό ετοιμάζουμε μια πολύ σημαντική μεταρρύθμιση, η οποία θα βοηθά τον υγιή ανταγωνισμό, θα βοηθά τους καταναλωτές».

…και η δικαίωση του ΠΑΣΟΚ

Ωραίο; Ναι, αλλά η δήλωση έγινε τώρα, που είναι Μάιος του 2025, και αφού η ακρίβεια σαρώνει την αγορά, και πλήττει τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους (αν υποθέσουμε ότι η μεσαία τάξη δεν έχει πρόβλημα, με την ακρίβεια…), εδώ και τρία χρόνια! Εχουμε δηλαδή τρία χρόνια αδιάκοπης, ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας και αισχροκέρδειας από τα οργανωμένα συμφέροντα. Την οποία ακρίβεια η κυβέρνηση, αρχικά δεν την αναγνώριζε, μετά προσπάθησε με ευχολόγια να την αντιμετωπίσει, ύστερα έβαλε κάτι πρόστιμα σε ορισμένες πολυεθνικές, και τώρα, τρία χρόνια μετά, εξαγγέλλει την ίδρυση Ανεξάρτητης Αρχής.

Και ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, ήδη από τον Οκτώβριο του 2022, είχε τονίσει με όλους τους τόνους ότι ένας μόνο τρόπος υπάρχει για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, η άμεση ίδρυση Ενιαίας (Ανεξάρτητης) Αρχής Καταναλωτή. Η πρόταση τότε είχε χλευαστεί, στη γενικότερη στρατηγική απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά τώρα ήρθαν στα λόγια του. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα, λένε για κάτι τέτοιες περιπτώσεις, αν δεν είχαν χαθεί τρία ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ορισμένοι κονόμησαν ασύστολα εις βάρος των φτωχών…

Η γελοιότητα μιας παρέμβασης

Θα προχωρήσω σε μια δήλωση τώρα: εμένα που με «βλέπετε» είμαι – το δηλώνω – διεθνιστής, φιλειρηνικός τύπος, μισώ τον πόλεμο, όπου κι εάν λαμβάνει χώρα, και είμαι πάντα στο πλευρό των ανθρώπων που υποφέρουν εξαιτίας του. Εχω γίνει κι εγώ έξαλλος με όσα συμβαίνουν ας πούμε στη Γάζα, την ανθρωπιστική κρίση που έχει προκληθεί και με το γεγονός ότι τον πόλεμο εκεί, τον πληρώνουν κυρίως οι άμαχοι που δεν ευθύνονται σε τίποτε. Τα ξεκαθαρίζω όλα αυτά, για να υπογραμμίσω τη γελοιότητα μιας κοινής παρέμβασης τεσσάρων κομμάτων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά), κατά της κυβέρνησης για τα συμβαίνοντα στη Γάζα. Διότι το γελοίον του πράγματος δεν έγκειται τόσο στην απαίτηση να πράξει και η ελληνική κυβέρνηση κάτι για να σταματήσει η ατέρμονη ανθρωποθυσία των Παλαιστινίων. Οσο σε ορισμένα από τα οποία ισχυρίζονται στην επιστολή τους, και τα οποία πραγματικά είναι εκτός κάθε λογικής. Οταν ας πούμε δηλώνουν ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κανένα πολιτικό, νομικό και ηθικό δικαίωμα να δικαιολογεί και τελικά να στηρίζει αυτά τα εγκλήματα»!!!

Μεγάλα λόγια

Δικαιολογεί η κυβέρνηση τα εγκλήματα που διαπράττονται; Πότε έγινε αυτό; Και από ποιον; Εγώ άκουσα τον Μητσοτάκη να τα αποδοκιμάζει έστω και χλιαρά. Πότε τα δικαιολόγησε; Ομως το αποκορύφωμα της επιστολής είναι η απαίτηση «να διακόψει η Ελληνική Κυβέρνηση τη στρατιωτική συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ»!!!

Να τη διακόψει, αλλά μετά σε ποιον θα στηρίζεται στην περιοχή; Υπάρχει; Ποιον προτείνουν; Αυτό, δεν το λένε. Γιατί δεν υπάρχει, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το γεωστρατηγικό περιβάλλον στην περιοχή μας.

Και κάτι ακόμη: ο πόλεμος, με αυτές ή παρόμοιες επιπτώσεις, διαρκεί 19 μήνες τώρα. Γιατί δεν αντέδρασαν νωρίτερα;

Τα μεγάλα λόγια μας (τους) μάραναν…

Καθησυχαστικός εμφανίστηκε ο πρόεδρος τους ΕΟΔΥ, Χρήστος Χατζηχριστοδούλου, για τα κρούσματα στρεπτόκοκκου και υπογράμμισε ότι το κλείσιμο των σχολείων δεν είναι το απαιτούμενο ούτε το ενδεδειγμένο μέτρο για τον περιορισμό της μετάδοσης του μικροβίου.

Ο κ. Χατζηχριστοδούλου, μιλώντας στην ΕΡΤ, σημείωσε πως έχει υπάρξει σύγχυση γύρω από το ποια είναι η ορθή αντιμετώπιση του ζητήματος.

Καμία συνεννόηση με τον ΕΟΔΥ

«Θεωρώ ότι ξεκίνησε μια ιστορία εδώ, πρώτα από όλα από τον Δήμο Αθηναίων με το κρούσμα της μηνιγγίτιδας, μετά αποδείχτηκε ότι ήταν εγκεφαλίτιδα και που έκλεισε πέντε σχολεία και έλεγε μάλιστα σε ανακοίνωσή του ότι συνεννοήθηκε με τον ΕΟΔΥ και μάλιστα κάποιες ανακοινώσεις αργότερα από σχολεία που κλείνουν από δήμους πάλι στην περιφέρεια, για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη, στον δήμο Δέλτα αναφέρουν πάλι ότι έγινε συνεννόηση με τον ΕΟΔΥ. Αλλά δεν υπάρχει καμία συνεννόηση με τον ΕΟΔΥ» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Χατζηχριστοδούλου.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Εξηγώντας για ποιο λόγο δεν κρίνεται αποτελεσματικό να κλείσει ένα σχολείο και να απολυμανθεί ο χώρος, ο πρόεδρος του ΕΟΔΥ ανέφερε τα εξής.

«Αυτά τα μικρόβια και τα δύο και ο μηνιγγιτιδόκοκκος και ο στρεπτόκοκκος δεν επιβιώνουν στο περιβάλλον. Σε μισή με μία ώρα έχουν σκοτωθεί. Το σχολείο κλείνει το μεσημέρι, την άλλη μέρα δεν υπάρχει τίποτα. Άρα δεν υπάρχει λόγος. Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει λόγος να γίνει αυτή η απολύμανση που γίνεται. Είναι τελείως λάθος. Χρειάζεται η συνήθης καθαριότητα που κάνουν σε ένα τμήμα και δεν υπάρχει λόγος να κλείσουν τα σχολεία».

Ο ίδιος δήλωσε ότι «πάντα είχαμε κρούσματα στρεπτόκοκκου και έχουμε δεκάδες, εκατοντάδες καθημερινά σε όλη την Ελλάδα. Αλίμονο εάν για αυτό κλείναμε τα σχολεία» και πρόσθεσε ότι «μια συνηθισμένη λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού, κάνει φαρυγγίτιδα, κάνει λοίμωξη στο δέρμα, πολύ, πολύ σπάνια, μια μορφή στρεπτόκοκκου είναι αυτή η λεγόμενη διεισδυτική, που είναι πολύ σοβαρή και πολύ σπάνια».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

«Υπάρχει και μια μείωση των σοβαρών μορφών του στρεπτόκοκκου, άρα πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει όλος αυτός ο πανικός», ανέφερε και επανέλαβε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνονται απολυμάνσεις, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι ο ίδιος είχε πει παλιότερα σε γονείς ότι «από την απολύμανση καλύτερα να κάνουν αγιασμό» θέλοντας να καταδείξει ότι είναι ένα άχρηστο μέτρο.

Μέτρα προφύλαξης

Ερωτηθείς, τι πρέπει να γίνεται για να περιορίζεται η μετάδοση, επισήμανε «πάντα ισχύει ο καλός αριθμός παιδιών στην τάξη όπως και για όλα τα νοσήματα αναπνευστικού. Δεύτερον πρέπει να ενισχύσουμε τα μέτρα ατομικής υγιεινής: Να επιστήσω την προσοχή στα παιδιά μας για καλό πλύσιμο των χεριών, μετά την τουαλέτα, πριν να φάνε κλπ. και επίσης να μην μοιράζονται αντικείμενα».

Ως προς τα ποια είναι τα συνήθη συμπτώματα και ποια πρέπει να κινητοποιήσουν τους γονείς ότι κάτι μπορεί να υπάρχει κάποια δυνητική επιθετική επιπλοκή, ο κ. Χατζηχριστοδούλου είπε τα εξής:

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

«Κατ’ αρχήν τι κάνουμε με τα παιδιά που νοσούν, αυτά τα κρατάμε στο σπίτι 24 -48 ώρες αφού πάρουν αντιβίωση για να σταματήσουν να μεταδίδουν.

Δεύτερον, οι γονείς να είναι ευαισθητοποιημένοι και όταν το παιδί, πέραν του εάν έχει πυρετό και πονόλαιμο, είναι πάρα πολύ πεσμένο. Έτσι κι αλλιώς θα πάει στον γιατρό όταν έχει πυρετό και πονόλαιμο για να το δει, να το εκτιμήσει, να πάρει αντιβίωση. Αν βλέπουμε το παιδί έστω και με χαμηλό πυρετό να είναι πάρα πολύ πεσμένο, να μην έχει όρεξη να φάει, θα πάμε κατευθείαν στον παιδίατρο για να προλάβουμε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις του διεισδυτικού στρεπτόκοκκου».

Την απόφαση του βασιλιά Καρόλου να ανοίξει επίσημα το κοινοβούλιο του Καναδά αύριο Τρίτη αντανακλά τον ρόλο του ως «σταθερού υπερασπιστή» της χώρας εν μέσω απειλών (σ.σ. από τον Τραμπ) για την κυριαρχία της, δήλωσε ο πρωθυπουργός Μαρκ Κάρνεϊ.

Αλλά οι ιθαγενείς ηγέτες λένε ότι η σπάνια επίσκεψη αποτελεί επίσης μια υπενθύμιση ότι η ιδρυτική σχέση του Καναδά μεταξύ της μοναρχίας και των πρώτων λαών της χώρας δεν μπορεί ποτέ να «ξεχαστεί, να εκτοπιστεί ή να διακοπεί».

Ο Κάρολος, αρχηγός του κράτους του Καναδά, φτάνει στην Οτάβα σήμερα και την αύριο Τρίτη θα εγκαινιάσει το 45ο κοινοβούλιο του Καναδά εκφωνώντας την ομιλία από τον θρόνο στη Γερουσία της χώρας.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Η επίσκεψη σηματοδοτεί την πρώτη φορά που ένας βασιλιάς του Καναδά εκφωνεί τελετουργική ομιλία από τον θρόνο. Η τελευταία φορά που ένας μονάρχης άνοιξε μια νέα σύνοδο του κοινοβουλίου ήταν το 1957, όταν η βασίλισσα Ελισάβετ εκφώνησε την ομιλία της ενώπιον του θρόνου. Στη συνέχεια, εκφώνησε ομιλία το 1977 στους νομοθέτες στο πλαίσιο της περιοδείας της στον Καναδά για την ασημένια επέτειό της.

Με φόντο τις απειλές του Τραμπ

Η πρόσκληση του Κάρνεϊ προς τον Τσαρλς έρχεται στο πλαίσιο των επανειλημμένων απειλών του Ντόναλντ Τραμπ ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να προσαρτήσουν τον Καναδά και να τον καταστήσουν την 51η πολιτεία.

Αλλά όταν ο βασιλιάς εκφωνήσει την ομιλία του ενώπιον του θρόνου παρουσιάζοντας τους στόχους της νέας κυβέρνησης και τα σχέδιά της για την επίτευξή τους, θα είναι αυστηρά περιορισμένος από αυτά που μπορεί να πει.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

«Επειδή έχουμε συνταγματική μοναρχία, ο βασιλιάς μπορεί να λειτουργεί μόνο εντός ενός πλαισίου που ορίζεται από το κοινοβούλιο – επειδή δεν θέλουμε έναν βασιλιά ή οποιοδήποτε μη εκλεγμένο άτομο, να επηρεάζει την πολιτική και τους νόμους», δήλωσε ο Justin Vovk, βασιλικός ιστορικός και συγγραφέας. «Οποιαδήποτε επιρροή ασκεί ο μονάρχης γίνεται μέσω της λεπτότητας».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Τι έκανε η βασίλισσα Ελισάβετ για να στείλει ένα μήνυμα χωρίς καν να μιλήσει

Ο Vovk, επισημαίνει τη «διπλωματία των καρφιτσών» της Ελίζαμπεθ και την απόφασή της να χρησιμοποιήσει τις δηλώσεις μόδας για να τηλεγραφήσει υποστήριξη – ή αντίθεση – σε πολιτικές θέσεις και ηγέτες.

Όταν συνάντησε τον Τραμπ το 2019, φορούσε μια καρφίτσα που της είχε δώσει ο Μπαράκ και η Μισέλ Ομπάμα και την επόμενη μέρα έδειξε μια καρφίτσα με νιφάδα χιονιού που της είχε δώσει ο γενικός κυβερνήτης του Καναδά εν μέσω εντάσεων μεταξύ του Τραμπ και του τότε πρωθυπουργού Τζάστιν Τριντό.

Σε παρόμοιο πνεύμα, ο Κάρολος φόρεσε πρόσφατα στολή Βρετανού ναυάρχου με τα διακριτικά του καναδικού στρατού και αργότερα φύτεψε έναν κόκκινο σφένδαμο στο έδαφος του Παλατιού του Μπάκιγχαμ, και οι δύο ενέργειες θεωρήθηκαν ως σιωπηρή υποστήριξη προς τον Καναδά.

Ωστόσο, η έλλειψη επίσημων δημόσιων δηλώσεων από τον βασιλιά σχετικά με τις απειλές κατά της κυριαρχίας του Καναδά αποτελεί υπενθύμιση ότι η μοναρχία βασίζεται στην πιο ήπια μορφή ήπιας ισχύος για να υποστηρίξει τα επιχειρήματά της.

«Η μοναρχία παίζει πάντα αυτό το παιχνίδι της κάλυψης της διαφοράς επειδή ζει σε μια φούσκα με χρονικές καθυστερήσεις. Δεν μπορούν να δράσουν μέχρι να λάβουν τις συμβουλές και την άδεια από τον πρωθυπουργό. Όλα φιλτράρονται μέσω γραφειοκρατικών καναλιών και έτσι, μέχρι να μπορέσει ο μονάρχης να κάνει μια χειρονομία, συνήθως έρχεται λίγο εκ των υστέρων», δήλωσε ο Vovk.

«Χρειάζεται χρόνος στη μοναρχία για να καλύψει τη διαφορά με τα μέσα ενημέρωσης και τις προσδοκίες ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου κόσμου».

Ελεύθερος υπό όρους αφέθηκε ο πατέρας των δύο παιδιών που κακοποιήθηκαν στη Λάρισα, με τον ίδιο να υποστηρίζει ενώπιον του δικαστηρίου ότι απουσίαζε και έμενε σε άλλη περιοχή το προηγούμενο διάστημα.

Σύμφωνα με τον δικηγόρο του βιολογικού πατέρα των παιδιών, τα στοιχεία της δικογραφίας είναι ελλιπή και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να καταδείξουν ανοχή για τις συγκεκριμένες πράξεις. «Η ανάκριση έχει ακόμα βάθος και δρόμο. Πιστεύω θα έρθουν και άλλα στοιχεία», δήλωσε ο δικηγόρος του 50χρονου.

Υπενθυμίζεται πως ήδη έχουν κριθεί προσωρινά κρατούμενοι η μητέρα και 0 50χρονος φίλος της ενώ η επιμέλεια των δύο ανήλικων αφαιρέθηκε από τους γονείς τους και θα φιλοξενηθούν σε κατάλληλη δομή.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Τα δύο παιδιά φιλοξενούνται προσωρινά στην Παιδιατρική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, ενώ η υπόθεση κινητοποίησε τις τοπικές αρχές.

Όπως αναφέρει μάλιστα το onlarissa, έχει βρεθεί ήδη δομή που θα μπορέσει να φιλοξενήσει το 5χρονο αγόρι και το 6χρονο κορίτσι, η οποία είναι εκτός της πόλης, καθώς η Λάρισα δεν διαθέτει τέτοια υποδομή.

 Ερευνούν τα ψηφιακά αρχεία του 50χρονου

Παράλληλα, οι αστυνομικές αρχές που έχουν αναλάβει την έρευνα εξετάζουν το ενδεχόμενο να έχουν κακοποιηθεί και σεξουαλικά τα δύο ανήλικα παιδιά.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Για το λόγο αυτό έχουν στείλει στα Εγκληματολογικά Εργαστήρια ένα laptop και usb stick του 50χρονου ταξιτζή, προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπάρχει κάποιο σχετικό υλικό.

Οι αστυνομικοί εξετάζουν αυτό το σενάριο, καθώς οι ζωγραφιές που έκανε ο 50χρονος στα παιδιά ήταν στην περιοχή των γεννητικών οργάνων.

Το σπίτι που διέμενε η 32χρονη με τα δύο της παιδιά ήταν αρκετά μικρό. Για το λόγο αυτό η Πρόνοια όταν την είχε επισκεφθεί το είχε κρίνει ακατάλληλο για την οικογένεια.

Ωστόσο σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παιδιών, ο 50χρονος κοιμόταν αρκετές φορές σ’ αυτό το μικρό σπίτι. Όπως αποκάλυψε το MEGA, η 6χρονη έχει καταθέσει στις Αρχές ότι ο 50χρονος κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι με τον αδελφό της, ενώ η ίδια κοιμόταν με τη μητέρα της.

Ανησυχητικά στοιχεία για τη λειψυδρία παρουσιάζει νέα έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ειδικά για τον ευρωπαϊκό Νότο που περιλαμβάνει και την Ελλάδα. Με εργαλείο το αποκαλούμενο πλαίσιο «Nature Value at Risk» («η αξία της φύσης σε κίνδυνο»), η ΕΚΤ καταγράφει με αριθμούς μια πραγματικότητα που ήδη «φωνάζει» από τον αγροτικό τομέα και εξαπλώνεται σε πολλού κλάδους και καταλήγει στην οικονομία και στον τραπεζικό τομέα.

Η έκθεση δημοσιοποιήθηκε από την ΕΚΤ στο ιστολόγιό της (blog), σε συνεργασία με το Resilient Planet Finance Lab του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Εκεί αναφέρονται επίσης εκτός από τους κινδύνους για το περιβάλλον και τις επιχειρήσεις και προειδοποιήσεις για τις επιπτώσεις της επιβάρυνσης κλίματος και στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Σύμφωνα με τα ευρήματα, η ελληνική γεωργία συγκαταλέγεται στις πιο ευάλωτες της ευρωζώνης, με έως και 30% της ετήσιας παραγωγής της να απειλείται από έλλειψη επιφανειακού νερού. Η υπόθεση στηρίζεται σε ένα σενάριο έντονης ξηρασίας που μπορεί να συμβεί μία φορά κάθε 25 χρόνια. Σημαντικοί κίνδυνοι εντοπίζονται στους κλάδους: μεταποίηση (20%), παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (20%), κατασκευές (20%), παροχή νερού και αποχέτευση (25%), εξορυκτική δραστηριότητα (30%) και τουριστικές υπηρεσίες (20%). Πρόκειται για κλάδους-πυλώνες της ελληνικής οικονομίας, ενώ οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρείες απειλούνται ανάλογα με τον βαθμό έκθεσης σε αυτούς τους κλάδους (χρηματοδότηση, ασφάλιση).

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Οπως εξηγεί η μελέτη της ΕΚΤ, η λειψυδρία μπορεί επίσης να υπονομεύσει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα οι επιχειρήσεις να μην είναι σε θέση να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Αυτό με τη σειρά του ενισχύει την έκθεση των τραπεζών σε τέτοια δάνεια.

Η μελέτη ανέλυσε δάνεια 2.500 τραπεζών της ζώνης του ευρώ που χορηγήθηκαν σε μη χρηματοπιστωτικές εταιρείες. «Διαπιστώσαμε ότι περισσότερο από το 34% του συνολικού ανεξόφλητου ονομαστικού τους ποσού – δηλαδή πάνω από 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ – χορηγείται επί του παρόντος σε τομείς που εκτίθενται σε υψηλό κίνδυνο λειψυδρίας. Εντός του χαρτοφυλακίου μη χρηματοπιστωτικών εταιρειών, η μεταποίηση αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μερίδιο των ανοιγμάτων σε κίνδυνο, ακολουθούμενη από το χονδρικό και λιανικό εμπόριο, τα ακίνητα, τις κατασκευές και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας» τονίζεται.

Μακροπρόθεσμα οι επιπτώσεις της επίμονης έλλειψης νερού μπορούν να εξαπλωθούν στις αγορές βασικών προϊόντων, αυξάνοντας τις τιμές του νερού και των τροφίμων και συμβάλλοντας σε ευρύτερες πληθωριστικές πιέσεις.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Επίσης η χαμηλή ποιότητα του νερού θα μπορούσε να πλήξει τις οικονομικές προοπτικές, καθώς τα υδάτινα οικοσυστήματα της Ευρώπης εξακολουθούν να επηρεάζονται σοβαρά από χημικές ουσίες λόγω μόλυνσης. Οι μειώσεις στη μετρούμενη ή αντιληπτή ποιότητα του νερού έχουν ήδη οδηγήσει σε απότομη μείωση των τουριστικών επισκέψεων στις πληγείσες περιοχές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οικονομικές απώλειες που υπερβαίνουν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, εκτιμά η ΕΚΤ.

Συνολικά για την Ευρώπη, όπως εξετάζεται στην έκθεση, ο αγροτικός τομέας και η μεταποίηση είναι οι κλάδοι με τον υψηλότερο κίνδυνο από ξηρασία. Η λειψυδρία, η φυσική προστασία από τις πλημμύρες και η ποιότητα του νερού είναι τα πιο κρίσιμα σημεία που απειλούν τα φυσικά οικοσυστήματα, επιβραδύνοντας την ανάπτυξη και οδηγώντας σε οικονομική αστάθεια. Η ξηρασία από μόνη της μάλιστα θέτει σε κίνδυνο σχεδόν το 15% της οικονομικής παραγωγής της ζώνης του ευρώ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Αλυσιδωτές επιπτώσεις

Η έλλειψη νερού μπορεί να έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις σε πολλαπλές οικονομικές δραστηριότητες, σημειώνει η ΕΚΤ αναφέροντας ως βασικό παράδειγμα ότι τα ξηρά εδάφη μειώνουν τις γεωργικές αποδόσεις. Επίσης η ξηρασία επηρεάζει τη βιομηχανία διαταράσσοντας τις λειτουργίες της και αυξάνοντας το κόστος. Η μείωση της στάθμης των ποταμών μειώνει την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας, περιορίζει την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και εμποδίζει τις μεταφορές που γίνονται με τον τρόπο αυτόν.

Τις μεγαλύτερες πιέσεις λόγω της ξηρασίας δέχεται η Νότια Ευρώπη, αλλά με τον κίνδυνο στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης να μεγαλώνει κι εκεί διαρκώς. «Από όλους τους τομείς, η γεωργία είναι η πιο εκτεθειμένη, υφιστάμενη τις μεγαλύτερες αναλογικά απώλειες παραγωγής. Εως και το 30% της γεωργικής τομεακής παραγωγής διατρέχει κίνδυνο στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, με τον κίνδυνο να μειώνεται περαιτέρω προς τα βόρεια – περίπου στο 12% στη Φινλανδία» δείχνουν τα στοιχεία της έκθεσης.

Η βιομηχανία, η εξόρυξη, οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας ύδρευσης, οι κατασκευές και οι υπηρεσίες στέγασης και εστίασης αντιμετωπίζουν επίσης σημαντικές επιπτώσεις. Πάνω από το 20% της παραγωγής τους διατρέχει κίνδυνο στη Νότια Ευρώπη και περισσότερο από 10% αλλού, προειδοποιεί η ΕΚΤ.

Με τη συμμετοχή περισσότερων από 3.200 μαθητών από 14 σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η πρώτη φάση του 3×3 Schools powered by ΔΕΗ έριξε αυλαία για το 2025. Η ΔΕΗ με την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ) ένωσαν δυνάμεις για τρίτη συνεχή χρονιά δίνοντας την ευκαιρία σε μαθητές δημοτικού και γυμνασίου σε όλη την Ελλάδα να γνωρίσουν το Ολυμπιακό άθλημα 3×3.

Φέτος, το 3×3 Schools powered by ΔΕΗ ξεκίνησε το ταξίδι του τον Φεβρουάριο, από τη Δράμα και επισκέφθηκε συνολικά 14 πόλεις της Ελλάδας, με την Αλεξανδρούπολη να παίζει τον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Οι μαθητές που συμμετείχαν, είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ομάδες, να αναπτύξουν το πνεύμα του υγιούς αθλητισμού και της ευγενούς άμιλλας και να αποκομίσουν πολύτιμα οφέλη για την σωματική, ψυχική και κοινωνική τους διάπλαση.

Μέχρι σήμερα, η πρωτοβουλία της ΔΕΗ με την ΕΟΚ έχει ταξιδέψει σε 55 πόλεις,  έχει φιλοξενήσει 3.003 ομάδες μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ περισσότεροι από 12.500 μαθητές έχουν ζήσει την εμπειρία μέσα και έξω από το γήπεδο. Η σταθερή υλοποίηση του προγράμματος αναδεικνύει τη διαχρονική επένδυση της ΔΕΗ στην ενίσχυση του σχολικού αθλητισμού και στην ενεργή συμμετοχή της νέας γενιάς σε δράσεις με εκπαιδευτικό και κοινωνικό αποτύπωμα.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Το πρόγραμμα 3×3 Schools powered by ΔΕΗ θα συνεχιστεί το φθινόπωρο σε 6 δήμους της χώρας.

3×3: από τις γειτονιές του κόσμου στους Ολυμπιακούς Αγώνεςgoogletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Το 3×3 αποτελεί το πιο διαδεδομένο ομαδικό «άθλημα του δρόμου» στον κόσμο και παίζεται με δύο αντίπαλες ομάδες των τριών παικτών, σε μία μπασκέτα, στο μισό γήπεδο. Νικήτρια είναι η ομάδα που προηγείται όταν συμπληρωθεί ένα δεκάλεπτο παιχνιδιού ή όποια φτάσει πρώτη στους 21 πόντους.

Παγκοσμίως, το 3×3 παιζόταν σε γήπεδα και γυμναστήρια όλου του κόσμου. Από τη δεκαετία του 1990 έχουν ξεκινήσει, κυρίως από τις ΗΠΑ, τουρνουά μπάσκετ 3×3 και η τυποποίηση των κανόνων του. Το 2010 εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε διεθνείς αγώνες στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων στη Σιγκαπούρη. Σήμερα η FIBA διοργανώνει ένα ετήσιο 3×3 World Tour, Παγκόσμια και Ηπειρωτικά Κύπελλα. Ολυμπιακό άθλημα έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες Τόκυο 2020, όπου το χρυσό μετάλλιο στους άνδρες κατέκτησε η Λετονία ενώ στις γυναίκες οι ΗΠΑ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Η Ελλάδα έχει εθνικές ομάδες 3×3 ανδρών, γυναικών, U23 και U21. Το 3×3 ανεβαίνει συνεχώς όπως φαίνεται από την ανταπόκριση των αθλητών, των σωματείων, του ευρύτερου αθλητικού κοινού, όσο και από την άνοδο της χώρας και των εθνικών μας ομάδων στην κατάταξη της FIBΑ. Αυτό πιστοποιείται και από την πρόσφατη πρόκριση της Εθνική Ομάδας Γυναικών U23 στο Παγκόσμιο Κύπελλο 3×3.

Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΟΚ: www.basket.gr

Κατολίσθηση σημειώθηκε τις πρωινές ώρες της Δευτέρας, με αποτέλεσμα να ακινητοποιηθεί αμαξοστοιχία του Οδοντωτού.

Η συγκεκριμένη αμαξοστοιχία, η οποία εκτελούσε το δρομολόγιο 1330 (Διακοπτό – Καλάβρυτα), ακινητοποιήθηκε στην περιοχή της Τρικλιάς.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Hellenic Train, οι 105 επιβάτες επέστρεψαν με ασφάλεια στο Διακοπτό.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Τα δρομολόγια του Οδοντωτού αναστέλλονται μέχρι νεοτέρας.

Η ανακοίνωση της Hellenic Train

Η Hellenic Train ενημερώνει το επιβατικό κοινό, ότι σήμερα το πρωί η αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο 1330 (Διακοπτό-Καλάβρυτα), ακινητοποιήθηκε στην περιοχή της Τρικλιάς, λόγω κατολισθήσεων επί της γραμμής.

Η αμαξοστοιχία με 105 επιβάτες επέστρεψε με ασφάλεια στο Διακοπτό.

Τα δρομολόγια του Οδοντωτού αναστέλλονται μέχρι νεοτέρας.

Η Hellenic Train ευχαριστεί το επιβατικό κοινό για την κατανόηση.

That Friday afternoon, outside the Club’s offices on Alexandras Square in the heart of Piraeus, you could feel a light northerly breeze blowing just enough to caress the sea. Just enough to make its presence felt, along with those who had instinctively made their way to the location, realizing the gravity of the moment. It was June 18, 2010, and an entire era was coming to an end in one of the chambers of the Reds’ headquarters: one era was passing the baton to a new one.

Socratis Kokkalis, after 17 years, had long felt that his time as president of Olympiacos had come full circle. However, the right individual had to be found to turn to a new page. As fate would have it, a scenario that had been repeatedly alluded to in sports columns and sports dailies over the past few days played out.

It was Evangelos Marinakis, Miltiadis Marinakis’ son, who would be taking up the Club’s reins—someone who had Olympiacos and Piraeus in his blood.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

This was a man whose word is his honor; an individual with the necessary financial resources to guarantee a smooth transition from one era to the next for Greece’s most dominant and popular Club. Above all, he had the grit required for this given moment in time.

The calendar showed a date of June 18, 2010. Greece was before a decade-long fiscal and economic crisis that had just engulfed the country with a vengeance. Only 40 days or so had passed since the Greek government had sought a first IMF bailout, ushering in a period of economic, political and social turbulence that was without precedent in the post-war history of the east Mediterranean country. This was a crisis that, according to many, that changed the Greek people forever.

In the meantime, it was amid this tumultuous period that Olympiacos, as an organization, had to deal with both its own uncertain future and the general downturn affecting the entire country. This twin challenge mandated that the Club conform with the “new order” of things.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

At the same time, Olympiacos’ archrivals Panathinaikos—which sported a “multi-shareholder” ownership scheme comprised of several prominent businessmen—had just won the Double in football. With the team’s coffers full, a championship roster in place, and guaranteed revenue from an upcoming Champions League participation, it looked like the “Greens” were ready to extend their dominance far into the future. In fact, conditions were ideal for that team’s success.

‘Every Olympiacos fan should be confident about the days ahead. The future will be as bright as the past,’ Marinakis said on July 6, 2010, when he spoke in public about his involvement with the Club for the first time

Courage shows the way

For a year and a half, Kokkalis had been trying to create the conditions to ensure a bright future for Olympiacos. He had sent personal letters to influential friends, such as prominent shipowners and businessmen known for their affinity for the Reds. At some point, he announced that a 40-percent stake in the team’s shares was on offer, and he then went on to discuss the possibility of selling the team outright or even developing a co-ownership scheme.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

In the end, only one real candidate emerged; one endowed with tremendous courage; one determined to engage in an “all against one” contest that he has kept up for 15 years now, and which is still going strong. It was Miltiadis’ son. The same man who on the morning of May 31, 2024 held the Europa Conference League trophy aloft—the first European title ever won by a Greek football club—in front of the monument to the victims of the Gate 7 tragedy. It was the same man who brought the trophy to the gravesides of his father, Miltiadis, and Olympiacos legend Savvas Theodoridis, moments with the power to stir the emotions even now.

The truth

Of course, the ownership transition was no simple matter—which didn’t come as a surprise to those involved in the process. Marinakis himself has almost never referred to what he discovered and received when he took over the helm of the entire organization.

On the surface, the new era began with a practically empty roster for the football team, which had just finished 5th in the Super League first division championship. Commercial revenues for the coming years had already been collected in advance, while the accounting books listed a series of outstanding arrears. At the same time the amateur side was “bankrupt”, its sports departments were burdened with millions of euros in debts and with non-existent revenue prospects, while rosters barely included one or two active athletes on each team.

The complete and glorious turnaround is now well known to all. Today, in hindsight, it’s easy to talk about a “happy end” and “let bygones be bygones”. Thankfully we’ll never know what would have transpired if Evangelos Marinakis had listened to the “voice of reason” rather than his heart. However, that doesn’t mean that what he accomplished could have been accomplished by someone else.

Every single red-and-white stripe

Which poses the question: “how did he pull it off?”

Obviously, the first answer is that he made a huge investment, because that’s where it all starts. Another primary ingredient was love! Love for the team, and endless hours stooping over a very ambitious project. There was also a distinct personal cost entailed, as his involvement often made him the target of a corrupt system, which when it backs off, it only does so only momentarily before rearing its ugly head again…and again.

Olympiacos’ “restart” had all the trappings of a technocratic plan that could now serve as a case study, with the project’s main axes still in place.

Strictly in terms of football, for instance, the Rentis Training Center has been transformed into one of the best in Europe, with an emphasis on developing and promoting the next generation of Olympiacos stars.

A solid organizational chart defines the football department from bottom (the youth academies) to top (the seniors’ side), with the “Iberian school” (Portuguese and Spaniards) preferred as trainers and top coaching staff. There’s also a strategic goal to develop Olympiacos into a “selling club”, bringing it in line with the leading trends on Europe’s central football stage. A solid agenda for growth on the football side has emerged and gradually attracted some of the most significant personalities in global football.

The catchphrases of the past 15 years of success and accomplishments have been “persistence” and “legacy”, coupled with a determination to cultivate champions who care about everything that goes on in the world around them, and are always on the lookout for ways to “return the love” to fans and society as a whole. Every decision, every initiative, every plan is akin to stitching together a fine cloth—just like the stripes on the 2025 red-and-white jersey created to commemorate the club’s 100th anniversary.

The restart

However, Marinakis didn’t stop at football, where he elevated the Club to as high as 21st place in the European ranking and made it the first organization to win two UEFA trophies (the Conference League and the Youth League) in the same season. He wasn’t just the only president in Greek football history to win the first division (Super League) championship in his inaugural year, or putting in place the underpinnings for a new dynasty that went on to win seven championships in a row (2011-2017) and 11 Cups in 15 years (73.3%)—the most successful tally of all time.

What Marinakis did was take charge of the entire red-and-white multi-sports organization—excluding the pro basketball team, which is run by the Angelopoulos brothers—and achieve a comprehensive and ground-breaking restart. In fact, the Marinakis era could easily be described today as “our finest years”.

During the past amazing 15 years the Reds have achieved a great deal. The Club created new heroes and cultivated its status as a Legend; it created new thrilling memories for the millions of its fans and filled the head office’s shelves with new trophies. Above all, Olympiacos served as an example of resilience for Greece itself, which was engulfed in the worst crisis in its post-war history and from which it emerged. Proof that we can all persevere.

A perennial No. 1

During his tenure, the amateur Olympiacos organization, with Michalis Kountouris serving as its president, has accumulated 128 titles—including 10 European titles—among the core team sports!

Seven European titles have been won by the women’s water polo team, and one each by the men’s water polo side, the men’s volleyball and the women’s volleyball teams. This makes Olympiacos the most prolific multi-sport club in the world, with successes at every level.

In doing so, the organization with the laurel-crowned youth on its jerseys has managed to overtake sports giants such as Barcelona and Benfica, and climbed to No. 1 in the international list for the most trophies won. At the time of writing, Olympiacos has won no fewer than 327 titles across all team sports!

At the same time, the Reds have produced numerous Olympic champions who have brought honor to the “Blue-and-White” Greek flag and promoted the name Olympiacos around the world.

Every word a contract

“Every Olympiacos fan should be confident about the days ahead. The future will be as bright as the past,” Marinakis said on July 6, 2010, when he spoke in public about his involvement with the Club for the first time.

“I myself am taking the risk of contributing a great deal of money to help Olympiacos exit the difficult situation it finds itself in both financially and competitively. My vision is to transform Olympiacos into a self-sufficient Club that operates to the highest professional standards and relies on its fans. I want our stadium to be full every Sunday, and for every home to have the jersey of its favorite player in it,” he emphasized, gazing out over an audience of hundreds and looking Stavros Daifas straight in the eye.

Daifas, who had successfully led Olympiacos as president in the late 1970s and early 1980s, was there in that hall on that day, just as he had been decades earlier when Marinakis, a child still, had come to the Club with his hand held by his father Miltiadis, “who conveyed to me his own love and devotion for our Club”, Evangelos Marinakis reminded all those present as he inaugurated the dream of a new era for Olympiacos.

That glorious moment

Sometimes, it’s really interesting to look back and revisit some of the statements that were made 15 years ago. That’s especially true in this case, when the man at the helm certainly wasn’t making idle pronouncements. He acted on those pledges.

Marinakis provided soul and substance to his vision by combining his own dream with the dreams of millions of fans. His only “miscalculation” was in making a “… personal commitment that youngsters, the new generation of Olympiacos fans, will experience the same joys that we all have here at the Karaiskakis (Stadium).”

Instead, the Olympiacos fans who were in the Nea Filadelfia Stadium on the evening of May 29 realized that the supreme joy they were feeling was unprecedented. It was a moment that surpassed all expectations and remains eternal.

Εκείνο το απόγευμα Παρασκευής, έξω από τα γραφεία της ΠΑΕ στην πλατεία Αλεξάνδρας ένιωθες πως ο ελαφρύς βοριάς φυσούσε τόσο όσο, ίσα για να χαϊδέψει τη θάλασσα: λες και ήθελε με τον τρόπο του να δηλώσει και αυτός την παρουσία του, ανάμεσα σε εκείνους που αυθόρμητα κατηφόρισαν ως εκεί αντιλαμβανόμενοι την ιστορικότητα της στιγμής. Ηταν 18 Ιουνίου του 2010 και σε μια από τις αίθουσες του ερυθρόλευκου μεγάρου, ολοκληρώνονταν μια εποχή, παραδίδοντας τη σκυτάλη στην επόμενη. Ο Σωκράτης Κόκκαλης έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια ένιωθε από καιρό πως ο κύκλος του έκλεισε. Επρεπε όμως να βρεθεί και ο κατάλληλος για να ανοίξει τον δικό του. Και όντως όσα γράφονταν επίμονα τις τελευταίες ημέρες στις εφημερίδες ήταν γεγονός. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο γιος του Μιλτιάδη, ήταν εκείνος που αναλάμβανε την ευθύνη. Κάποιος που ο Ολυμπιακός και ο Πειραιάς κυλούσαν στο αίμα του.

Με λόγο τιμής. Με μπέσα. Με την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια για να εγγυηθεί τη «μετάβαση». Μα κυρίως με τη μαγκιά που απαιτούσε η στιγμή. Ρίξτε μια ματιά ξανά στο ημερολόγιο: 18 Ιουνίου 2010, στην Ελλάδα της κρίσης. Τότε που ετοιμάζονταν… να λυγίσουν βουνά. Είχαν περάσει μόλις 40 ημέρες από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και όσοι τεχνοκράτες καταλάβαιναν τι ερχόταν άφηναν στην άκρη τις απόψεις τους και έκαναν τον σταυρό τους μπρος στην αχαρτογράφητη συμφορά που όπως αποδείχθηκε επηρέασε τη χώρα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Που μας δοκίμασε, και ίσως τελικά μας άλλαξε σαν ανθρώπους. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο το χάος που ερχόταν.

Δεν ήταν μόνο η μεγάλη εικόνα. Είχε την υποχρέωση να εναρμονιστεί και με τη νέα τάξη πραγμάτων. Απέναντι, ο παραδοσιακός αντίπαλος Παναθηναϊκός είχε μόλις κατακτήσει το νταμπλ και με τη «σύμπλευση» μιας σειράς επιφανών επιχειρηματιών, την περίφημη διοίκηση της «πολυμετοχικότητας», έμοιαζε έτοιμος να απλώσει την κυριαρχία του σε βάθος. Είχε τα ταμεία του γεμάτα. Μια ομάδα πρωταθλήτρια. Εξασφαλισμένα έσοδα από το επόμενο Champions League.  Τις τέλειες προϋποθέσεις.

«Όλοι οι Oλυμπιακοί να είστε σίγουροι για το αύριο. Το μέλλον θα είναι λαμπρό όσο το παρελθόν» έλεγε συγκινημένος στις 6 Ιουλίου του 2010, ανοίγοντας για πρώτη φορά τα χαρτιά του σε κοινή θέα

Με όλο το θάρρος

Επί έναν χρόνο και κάτι προσπαθούσε ο Σωκράτης Κόκκαλης να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επόμενη ημέρα στον Ολυμπιακό. Εστελνε προσωπικές επιστολές σε επιφανείς φίλους του. Σε εφοπλιστές ερυθρόλευκων αισθημάτων, σε επιχειρηματίες κ.λπ. Ανακοίνωσε κάποια στιγμή τη διάθεση της παραχώρησης του 40%. Συζητούσε το ενδεχόμενο της πώλησης ή ακόμη και της συνιδιοκτησίας. Ενας εμφανίστηκε στα αλήθεια. Με όλο το θάρρος του κόσμου. Αποφασισμένος για μια «μόνος μου και όλοι σας» παρτίδα που συμπληρώθηκαν 15 χρόνια και ακόμη κρατά.

Ναι, ο γιος του Μιλτιάδη. Ο ίδιος που το πρωινό της 31ης Μαΐου του 2024 κρατώντας το τρόπαιο του Europa Conference League, το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κατέκτησε ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, πήγε ως το μνημείο των θυμάτων της Θύρας 7. Και έπειτα στους τάφους του πατέρα του και του Σάββα Θεοδωρίδη σε μια στιγμή που ανατριχιάζει ακόμη και στην ανάγνωση.

Η αλήθεια

Φυσικά δεν ήταν απλή η μετάβαση. Και όσοι έζησαν εκείνη την εποχή και γνωρίζουν τις λεπτομέρειες; Εστω με την υποσημείωση πως «όσα ποτέ δεν είπαμε, αυτά δεν λησμονιούνται». Για ό,τι ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρέλαβε – και δεν μίλησε, σχεδόν ποτέ. «Αδειο» ρόστερ από ένα γκρουπ που μόλις είχε τερματίσει στην 5η θέση. Προεισπραγμένα εμπορικά έσοδα που δέσμευαν τα επόμενα χρόνια. Μια σειρά από ληξιπρόθεσμες οφειλές. Και την ίδια στιγμή: «Χρεοκοπημένος» και ο Ερασιτέχνης.

Με άδειο ταμείο, χρέη εκατομμυρίων ευρώ και αγωνιστικά τμήματα που με το ζόρι είχαν στη διάθεσή τους 1-2 δελτία αθλητών. Μεταξύ μας; Ξέρουμε όλοι τη συνέχεια της ιστορίας. Και εύκολα λες σήμερα happy end, με όλη την καλή διάθεση να ξεχάσεις. Ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε, αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης άκουγε τη φωνή της λογικής και όχι της καρδιάς του. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι όσα κατάφερε θα μπορούσε και άλλος να τα καταφέρει.

Κάθε ρίγα

Πώς το έκανε; Προφανώς κάνοντας μια τεράστια οικονομική επένδυση, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Με αγάπη. Μεράκι. Ωρες ατελείωτες, πάνω από το φιλόδοξο project. Ξεκάθαρο προσωπικό κόστος, καθώς η ενασχόλησή του τον έβαλε πολλές φορές στο «σημάδι» ενός βρώμικου συστήματος που… μοναχά ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Αλλά και με ένα τεχνοκρατικό σχέδιο case study.  Σχηματίζοντας μια σειρά από «άξονες» που κρατούν μέχρι σήμερα. Μιλώντας μόνο για ποδόσφαιρο; Η εξέλιξη του αθλητικού κέντρου του Ρέντη σε ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Η επιμονή στην παραγωγική διαδικασία και η φιλοδοξία για τον Ολυμπιακό που θα αναδεικνύει τους επόμενους άσους του. Το ισχυρό οργανόγραμμα. Η επιλογή της ιβηρικής σχολής για τον πάγκο, με επιμονή σε ισπανούς και πορτογάλους προπονητές.

Η απόφαση για τη μετατροπή σε selling club προκειμένου να προκύψει και η εναρμόνιση με την κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή της Ευρώπης. Η δημιουργία μιας πανίσχυρης ατζέντας που σταδιακά συμπεριέλαβε κάποιους από τους σημαντικότερους ανθρώπους του παγκόσμιου football. Η επιμονή. Το legacy. H ενσυναίσθηση και η καλλιέργεια ενός πρωταθλητή που νοιάζεται για όσα συμβαίνουν γύρω του και το βάζει σκοπό «να επιστρέψει στην αγάπη». Ολα τους λες υπολογισμένα με ακρίβεια.  Ραμμένα στο χέρι: Σαν τις ρίγες της επετειακής ερυθρόλευκης φανέλας για τα 100 χρόνια του συλλόγου.

Επανεκκίνηση

Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έμεινε μόνο στο ποδόσφαιρο, όπου το έφτασε ως το Νο 21 του ευρωπαϊκού ranking και του προσέφερε την τιμή να γίνει το πρώτο club που κατακτά στην ίδια σεζόν δύο τρόπαια UEFA (Conference League, Youth League). Δεν έγινε ο μοναδικός πρόεδρος στην Ιστορία που καταφέρνει να κατακτήσει με την «πρώτη» το πρωτάθλημα της Super League, ο ηθικός αυτουργός της δυναστείας των επτά σερί (2011-2017) και εκείνος που μετρά ήδη 11 κούπες σε 15 χρόνια (73,3%). Ο πιο πετυχημένος όλων των εποχών.

Ανέλαβε την ευθύνη συνολικά σε φόντο ερυθρόλευκο – εξαιρώντας την ομάδα μπάσκετ που κρατούν στα χέρια τους οι αδερφοί Αγγελόπουλοι – καταφέρνοντας μια κανονική επανεκκίνηση. Και η παρουσία του προκάλεσε αυτό που εύκολα σήμερα περιγράφεται σαν «τα καλύτερά μας χρόνια».

Σε αυτή την καταπληκτική 15ετία οι Ερυθρόλευκοι πέτυχαν πολλά. Δημιούργησαν νέους ήρωες, καλλιέργησαν τον μύθο τους. Φρόντισαν για υπέροχες αναμνήσεις και γέμισαν τα ράφια τους με τρόπαια. Πριν από όλα όμως έγιναν παράδειγμα για μια χώρα που μπήκε και βγήκε στη μεγαλύτερη κρίση που της έτυχε μεταπολεμικά. Η απόδειξη πως μπορούμε να τα καταφέρουμε…

Στο Νο 1

Επί των ημερών του ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός, έχοντας πρόεδρο τον Μιχάλη Κουντούρη, μετρά 130 τίτλους εκ των οποίων δέκα ευρωπαϊκούς στα βασικά ομαδικά αθλήματα! Επτά ευρωπαϊκά έχει πανηγυρίσει στο γυναικείο πόλο και από ένα σε πόλο ανδρών, βόλεϊ ανδρών και βόλεϊ γυναικών, με αποτέλεσμα να καταστεί ως ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στον κόσμο με επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα.

Με αυτόν τον τρόπο ο «αιώνιος έφηβος» τρέχοντας ένα απίθανο ράλι κατάφερε να προσπεράσει κολοσσούς όπως η Μπαρτσελόνα και η Μπενφίκα και ανέβηκε στο Νο1 της διεθνούς λίστας με τα περισσότερα τρόπαια. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι τίτλοι – στα ομαδικά σπορ – είναι 330. Αλλά την ώρα της ανάγνωσης ποιος ξέρει πού μπορεί να έχει φτάσει ο αριθμός τους.  Παράλληλα η διαδικασία αυτή γέννησε Ολυμπιονίκες, που κάνουν το κόκκινο… βαθύ γαλάζιο. Και διαφημίζουν το όνομα του Ολυμπιακού στα πέρατα του κόσμου. Ενας διάσημος και πρωταθλητής…

Κάθε λέξη

«Ολοι οι Ολυμπιακοί να είστε σίγουροι για το αύριο. Το μέλλον θα είναι λαμπρό όσο το παρελθόν» έλεγε συγκινημένος στις 6 Ιουλίου του 2010, ανοίγοντας για πρώτη φορά τα χαρτιά του σε κοινή θέα. «Παίρνω προσωπικά το ρίσκο να συνεισφέρω πολλά χρήματα για να βγει ο Ολυμπιακός από αυτή τη δύσκολη οικονομική και αγωνιστική συγκυρία. Οραμά μου είναι η μετεξέλιξη του Ολυμπιακού σε έναν αυτάρκη σύλλογο που θα λειτουργεί σε επαγγελματικά πρότυπα και θα στηρίζεται στον κόσμο του. Θέλω το γήπεδό μας να είναι γεμάτο κάθε Κυριακή.

Και σε κάθε σπίτι να υπάρχει μια φανέλα του αγαπημένου σας παίκτη» συμπλήρωνε και στο ακροατήριο ανάμεσα σε εκατοντάδες έριξε τη ματιά του στον Σταύρο Νταϊφά που ήταν εκεί όπως και τότε, που ο Βαγγέλης Μαρινάκης κρατώντας από το χέρι τον πατέρα του Μιλτιάδη «που μου μετέφερε την αγάπη και την αφοσίωση για τον σύλλογό μας» άνοιγε τις ερυθρόλευκες πύλες του ονείρου.

Η στιγμή

Εχει πραγματικά ενδιαφέρον καμιά φορά να γυρίζεις πίσω. Να ψάχνεις μέσα σε λέξεις που ειπώθηκαν προ 15ετίας. Ειδικά σε αυτή την περίπτωση. Διότι εκείνος που κρατά το τιμόνι, δεν έκανε μόνο εξαγγελίες. Τις υλοποίησε. Εδωσε ψυχή και ύλη στο όραμά του μπερδεύοντας το δικό του όνειρο με τα όνειρα εκατομμυρίων φιλάθλων. Σε ένα μόνο λάθεψε όπως αποδείχθηκε.

«Θέλω να δεσμευθώ προσωπικά ότι τα νέα παιδιά, οι νέοι φίλοι του Ολυμπιακού θα ζήσουν τις ίδιες χαρές που ζήσαμε όλοι εμείς εδώ στο Καραϊσκάκη» είπε τότε. Οσοι βρέθηκαν όμως το βράδυ της 29ης του Μάη στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ξέρουν ότι εκείνη η υπέρτατη χαρά δεν είχε προηγούμενο. Η στιγμή που ξεπέρασε την προσδοκία και συνάντησε την αιωνιότητα…

It was the dawn of a new era. A change had been in the works for years, but the time had come to implement it. There was no going back, that was clear. Inasmuch as it was also a political element, because the vigorous demands of the footballers’ trade union for better working conditions and institutional safeguards were being voiced ever more loudly and backed up by industrial action (with strikes in 1977 and 1979). At the time, center-left parties were holding discussions with the trade unionists. The conservative side, manifested in the government under Konstantinos Karamanlis, is under pressure, and it acts…

March 1979. The much-vaunted bill for turning the (semi-amateur) clubs of the Greek first division into public limited companies is read in Parliament. With boards of directors, share capital, and—as a sign of goodwill (read: to attract prominent financial movers and shakers)—debt write-offs. The bill is passed. The historic legislation is Law 879/79, and wit it begins a new chapter in Greek football: its professional era.

While some columnists were glibly waxing lyrical about the demise of the “romance that was football”, the new “cynical” reality was already creating massive demands for the clubs. In essence, becoming an FC Ltd was the same as opening a shop or assorted other business. And if the new business was to do well and establish itself, a strong (financially, first of all) main shareholder-cum boss would be needed. Which is all well and good. But who? For Olympiacos, after the glory years with captain Nikolas Goulandris calling the shots, the lack of a business leader of comparable stature had been as obvious as it was costly, as evidenced by four years without a championship, cash flow problems, all sorts of issues.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); });

Inevitably, there was a great deal of pondering going on down by the seaside Olympiacos’ headquarters, until the news broke.

With a share capital ultimately set at 110 million drachmas, divided into 22,000 shares with a nominal value of 5,000 drachmas each, and with 10% going by law to the amateur Olympiacos side, the football Club turns a page in a new era

The ‘scoop’ of the decade

We’re not breaking news here, of course: 45 years after the fact, everyone knows the story. It’s one of those which linger on in the press rooms—the ghosts of “scoops” past. The starring role was played by one of the top Olympiacos reporters of the time, Kostas Mylonas, who was writing for the Apogevmatini at the time. He had an appointment, he wrote, one afternoon in early July with Iraklis Tsitsalis. He was writing a piece on how Greek teams were dealing with all the new requirements being placed on them, and Tsitsalis was both president of Olympiacos and chair of the committee elected by the general assembly of shareholders to manage the process of founding the new company. Its members were Leonidas Theodorakakis, Michail Kouvaris, Andrianos Danos, Christos Marangakis, Dimitrios Spanos and Manolis Tsachilidis. He hadn’t even sat down when members stood up and said, “we’re leaving!”.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

He asks: “Where are we going?” The answer was to see guy who’s taking over Olympiacos.

A few minutes later they were at Akti Miaouli 85, on the third floor. Mylonas outside, waiting in the lobby with the photographer. Tsitsalis tells the secretary he’s there. A “come in” later, he heads into the luxurious office and informs a certain Stavros that he’s brought a reporter with him. The news excites a powerful reaction: “What business do I have talking to the papers?” But he convinces him in the end.

The next day a grand “scoop” is published, one of those that actually deserves the label of “exclusive”, which would provide a detailed account of the historic development: moving forward, Olympiacos would be in the hands of a team of shipowners to be headed, as first among equals, by Stavros Daifas. Inevitably, there was many a sigh of relief down by Olympiacos’ Piraeus headquarters.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Born in Kalamata in 1927 into a traditional maritime family of ships’ captains, but raised in Piraeus, Daifas was self-made man and undoubtedly a key div in the post-war shipping community. He wasn’t a member of the “elite club” who owned huge commercial fleets. In fact, in the mid-1970s, Daifas Stavros Marine Enterprise SA consisted of 12 freighters all told, with a total capacity of 117,000 tons. Smart, honest and a talented conversationalist, he described as “a shipowner as comfortable at a high society soiree as he was in a port-side taverna”. He wielded considerable influence in shipping circles through his presence on the board of the Union of Greek Shipowners (UGS, 1975-82, first as a member, then as a vice-president), a body which also serves as a link between shipowners and state actors.

Tsitsalis knew all that. He was, after all, a director in the National Bank of Greece’s shipping department and he had been friends with Daifas for years. Of course, Daifas was also a lifelong fan of Olympiacos—it once got out that he almost missed his wedding when a Cup game went all the way to a penalty shoot-out! All of which explains why Tsitsalis approached him. It explains the proposal, and possibly the pressure he put on Daifas to take charge.

From the left: manager Alketas Panagoulias, Thanasis Bebis, Miltiadis Marinakis and Michalis Fotiou, watch a match against OFI Crete from Olympiacos’ bench at the Georgios Karaiskakis Stadium in 1982. The legendary Club is in the hands of Piraeus men, a development that will be crowned with success and triumphs.

The gambit

Daifas said no at first. But he would go on to have second thoughts. Considering what the Club could do then and comparing that with the prospects the move to a professional footing could usher in, he accepted. But, given the importance of the task and the accompanying risk, and with a specific concept in mind, he declared he wouldn’t do it alone. There’s power in unity. He pulled it off by means of a… trick. As he tells it, he “baited the hook” at a UGS board meeting. As legend goes, the conversation went something like this:

• The communists want Olympiacos! Of course, this being Piraeus, such a development would affect our shipping, our seafarers. It would mean problems for us!
• So, what do you propose?
• Buying Olympiacos Ltd. from Olympiacos amateur when the shares are offered for sale.

That blindsided them, but in the end, he convinced them. The undertaking would be led by Daifas. However, he’d have a number of others at his side, including some “major players” in Greek shipping: Antonis Chandris, Aristomenis (Menis) Karagiorgis, Miltiadis Marinakis (the late father of the Club’s guiding light today, Evangelos Marinakis), Nikos and Dimitris Nomikos, Stathis Gourdomichalis, Loucas Haji-Ioannou (each of whom could acquire up to a 20% stake). All of them on the board of the shipowners’ union.

On a Friday morning, July 13, is the crucial day. History is made. Barely 24 hours after the “opening” of the share purchase period (July 12-20, the pre-registration for small shareholders had been up and running since the end of June, at the Club). “Without drum rolls and statements to the press, they went to the bank (ed: Algemene Bank Nederland (ABN), 59, Akti Miaouli St. — National Bank, which had been designated for such transactions, was on strike— deposited the money, and took their shares,” press reports of the day wrote.

The consideration was 61 million drachmas, twice the amount that a competing business group, led by former Club president Kostas Thanopoulos, had announced as available. Thanopoulos’ primary “running mate” was Aristeidis Alafouzos, the former president of Panathinaikos, along with Mavroleon, Choulis, Mamalis, Petropouzos, Giannopoulos and others. With the share capital ultimately set at 110 million drachmas, divided into 22,000 shares with a nominal value of 5,000 drachmas each, with 10% going by law to amateur Olympiacos, the parent club, which explicitly held the majority stake.

“They astonished the nation with the move they made yesterday. Top financial players in Greece, they are going to make Olympiacos great,” a newspaper headline blared. Various press reports had earlier referred to other names, which never showed up, the reason why the first publications spoke, non-committedly and vaguely, of a “group of five shipowners”.

Gradually, and while Tsitsalis was rightly declaring his initiative to have been justified (“incorruptible and selfless individuals, of international stature, for whom Olympiacos is a major goal”), other names, with smaller or larger stakes in the Club, would emerge, such as Nikos Efthymiou (president, briefly in 1986, after Daifas’ departure), Nikos Livanos, Michalis Peratikos, Mimis Koutroubousis, Zacharias Kritsas.

Four consecutive championships were won until 1983. This was a new ‘dynasty’, a team that was a reference point after the Goulandris era. This was a flashy team, but a tough roster, indicative of the traits of its home, the port city of Piraeus.

Four in a row…

“We’re going to try and change everything!” This was the doctrine of the “new era”, according to the historic statement Daifas made on that historic first day: July 26, 1979. Starting at home, with a “caretaker” management in place under Tsitsalis until the September elections, when Daifas’ first term as president would officially begin, and Miltiades Marinakis in the post of general manager.

All outstanding debts to the players were settled, a new management chart was introduced (in which Lola Daifa, the wife of Stavros’ cousin, Ionas, would occupy a crucial place down the years), and work began on creating a strong squad. That started out humbly, with the announcement that the young goalkeeper Andreas Tsakmakidis would be joining the club from Missolonghi in the Club’s first ever professional transfer. This continued with targeted moves that made their mark, such as the acquisitions of Novoselac, Kousoulakis, Nikoloudis and Alström in December. Despite the challenges in between (manager Veselinović being replaced by Górski, for instance) it ended up being a total triumph: Olympiacos’ 2-0 victory in a legendary tie-break game against Aris Thessaloniki in Volos to decide the season’s champions, the first professional championship and the first for Olympiacos after six barren years.

By 1983 a string of four championships in a row would be achieved. The team was a legend—the first since the Goulandris years. Not showy, but “tough”. This was a team derived from the port not the penthouses – a true Piraeus team. Several top-caliber players were added down the years, such as goalkeeper Sarganis, Anastopoulos, Mitropoulos, Michos, Orfanos, Gounaris, Estavillo and others.

A careful and trusted management was in place, which despite its “tight-fisted” policy on outlays for player purchases, managed to stage a spirited defense against a behind-the-scenes animosity that was “sharpening its claws” in the face of Daifas’ monumental quip: “You’re all dwarfs before Olympiacos”.

Until 1984, that is. After that, for whatever reasons, it was a different era…

Ηταν το χάραμα μιας νέας εποχής. Υφέρπουσας εδώ και χρόνια, αλλά άφευκτα, πια, «εκτελεστέας». Μονόδρομος, a priori. Καθόσον ζήτημα (και) πολιτικής. Ο συνδικαλισμός των ποδοσφαιριστών, κουβαλώντας στον σάκο εργασίας τη σφριγηλή διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας και θεσμικών κατοχυρώσεων, γιγάντωνε ολοένα φωνή και δράση (βλ. απεργίες ’77 – ’79). Η Κεντροαριστερά συνομιλεί. Η (κυβερνώσα) Δεξιά, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, πιέζεται. Και δρα…

Μάρτης του ’79. Η κατάθεση στη Βουλή του περιβόητου νομοσχεδίου για τη μετατροπή των (ημιερασιτεχνικών) σωματείων της Α’ Εθνικής σε Ανώνυμες Εταιρείες (ΠΑΕ). Με διοικητικά συμβούλια, μετοχικό κεφάλαιο – και, σ’ ένδειξη καλής θέλησης (aka προσέλκυσης επιφανών, οικονομικά, παραγόντων), διαγραφή χρεών. Η υπερψήφιση. Ο ιστορικός νόμος 879/79. Η σελίδα είχε γυρίσει…

Ενόσω οι ιστοριογράφοι ακόνιζαν ανέξοδα μολύβια για το (τυπικό) κύκνειο άσμα «του ποδοσφαιρικού ρομαντισμού», η νέα, «κυνική» πραγματικότητα δημιουργούσε ογκώδεις απαιτήσεις. ΠΑΕ σήμαινε, ουσία, «μαγαζί». Κι ένα «μαγαζί», για να στηθεί και να στεριώσει, προϋπέθετε, εξ ορισμού, ισχυρό (οικονομικά, κατ’ αρχήν) «αφεντικό». Τελεία, ωραία. Αλλά ποιος; Για τον ολυμπιακό οργανισμό, μετά τα χρόνια του καπετάν Νικόλα Γουλανδρή, η έλλειψη ενός ηγέτη αναλόγου διαμετρήματος είχε αποδειχτεί ηχηρή και κοστοβόρα.  τέσσερα χρόνια μακριά απ’ το Πρωτάθλημα, ταμειακές «δυσανεξίες», διάφορα. Αρα; Τι; Στη Ζέα, στ’ ακροθαλάσσι, η περισυλλογή περίσσευε, μοιραία. Ωσπου «έσκασε» το/ένα δημοσίευμα…

Με το μετοχικό κεφάλαιο ορισθέν, τελικώς, στα 110 εκατ. δρχ., μεθερμηνευόμενον σε 22.000 μετοχές ονομαστικής αξίας 5.000 δρχ. εκάστη και το 10% διά νόμου στον Ερασιτέχνη, ο Ολυμπιακός γύρισε σελίδα

Το αποκλειστικό

Η ιστορία δεν είναι άγνωστη. ίσα-ίσα. Απ’ αυτές που επιμένουν, δεκαετίες έπειτα, να κόβουν βόλτες στα δημοσιογραφικά γραφεία, με το κεφάλι τους ψηλά. «Πρωταγωνιστής», ένας απ’ τους κορυφαίους ρεπόρτερ Ολυμπιακού της εποχής, ο Κώστας Μυλωνάς – τότε, στην «Απογευματινή». Μεσημέρι, λέει, αρχές Ιουλίου, στο πλαίσιο αφιερώματος για την προσαρμογή των ομάδων στις νέες απαιτήσεις, έχει κλείσει ραντεβού με τον Ηρακλή Τσιτσαλή, τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, αλλά και (πρόεδρο) της Επιτροπής που είχε εκλέξει η ΓΣ για το «τρέξιμο» των διαδικασιών ιδρύσεως της ΠΑΕ (μαζί με τους Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, Μιχαήλ Κούβαρη, Ανδριανό Ντάνο, Χρήστο Μαραγκάκη, Δημήτριο Σπανό, Μανώλη Τσαχειλίδη). Δεν πρόλαβε να κάτσει: – Φεύγουμε! – Για πού; – Γι’ αυτόν που θα πάρει τον Ολυμπιακό!

Λίγα λεπτά αργότερα, το… GPS τους άφηνε Ακτή Μιαούλη 85, γ’ όροφος. Ο Μυλωνάς, απ’ έξω, περιμένει, στον χώρο υποδοχής – μαζί και ο φωτογράφος. Ο Τσιτσαλής ενημερώνει τη γραμματεία και στο «περάστε», μπαίνει στο πολυτελές γραφείο κι ενημερώνει… κάποιον Σταύρο για την παρουσία του δημοσιογράφου. Εισπράττει έντονη αντίδραση – «τι δουλειά έχω εγώ να μιλήσω στις εφημερίδες;». Μα, τελικά, τον πείθει. Την επομένη, ένα σούπερ «αποκλειστικό», από εκείνα που έχουν λόγο να λέγονται, θα ενημέρωνε διεξοδικά για την ιστορική εξέλιξη: ο Ολυμπιακός περνούσε στα χέρια team εφοπλιστών. Με επικεφαλής, «πρώτο μεταξύ ίσων», τον Σταύρο Νταϊφά. Στη Ζέα, στ’ ακροθαλάσσι, περίσσευε μοιραία η ανακούφιση…

Γεννημένος στην Καλαμάτα (1927), από παραδοσιακή οικογένεια ναυτικών, καραβοκύρηδων, αλλά μεγαλωμένος στον Πειραιά, αυτοδημιούργητος, καίτοι σημαντικός, οπωσδήποτε, μεταπολιτευτικά, παράγοντας της ναυτιλιακής κοινότητας, δεν ανήκε στο club εφοπλιστών με τεράστιο εμπορικό στόλο – για την ακρίβεια, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η «Daifas Stavros Marine Enterprise SA» μετρούσε 12 φορτηγά, συνολικής μεταφορικής δυνατότητας 117.000 τόνων. Ευφυής, ωστόσο, έντιμος και δεινός συνομιλητής, «εφοπλιστής σαλονάτος και μάγκας λιμανίσιος», όπως γράφτηκε, ασκούσε ουσιαστική επιρροή στους εφοπλιστικούς κύκλους, μέσα απ’ την παρουσία του στο ΔΣ της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (1975-82 μέλος κι έπειτα, αντιπρόεδρος), συνδετικός κρίκος, πλην άλλων, μεταξύ εφοπλισμού και κυβερνήσεων.

Ο Τσιτσαλής τα ήξερε όλα αυτά – διευθυντής, εξάλλου, στο ναυτιλιακό τμήμα της Εθνικής Τράπεζας και φίλοι, από ετών. Μαζί και τα «ερυθρόλευκα» αισθήματά του – κάποτε διέρρευσε πως κόντεψε να χάσει τον… γάμο του, επειδή ο Ολυμπιακός έπαιζε Κύπελλο στα πέναλτι! Εξού και η προσέγγιση. Η πρόταση. Η πίεση να αναλάβει…

Από αριστερά Παναγούλιας, Μπέμπης, Μιλτιάδης Μαρινάκης και Μιχάλης Φωτίου, παρακολουθούν ματς με τον ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη το 1982. Ο Ολυμπιακός Πειραιώς στα χέρια των Πειραιωτών, ένα στοίχημα που κερδήθηκε πανηγυρικά

Το τρικ

Αρχικά, ο Νταϊφάς αρνείται. Στην πορεία, το ξανασκέφτεται. Και, συνεκτιμώντας δυνατότητες και προοπτικές, αποδέχεται. Αλλά, δεδομένου του βάρους/ρίσκου της περίπτωσης, έχοντας ένα συγκεκριμένο concept κατά νου: όχι μόνος. Ισχύς εν τη ενώσει. Το πέτυχε, μέσω ενός… τρικ. Σε μία, λέει, συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΕΕ, έριξε το… δόλωμα ότι, δήθεν, «οι κομμουνιστές θέλουν να πάρουν τον Ολυμπιακό! Καταλαβαίνετε ότι, λόγω του Πειραιά, αυτό θα επηρεάσει τη ναυτιλία, τους ναυτικούς μας. Θα έχουμε προβλήματα!» – «Και τι προτείνεις;» – «Να αγοράσουμε εμείς την ΠΑΕ απ’ τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό!».

Αιφνιδιάστηκαν. Μα, πείστηκαν. Επικεφαλής, ο Νταϊφάς. Και συν αυτώ, μια σειρά ονόματα, κάποια «βαριά», του εφοπλιστικού – ναυτιλιακού χώρου. Αντώνης Χανδρής, Αριστομένης (Μένης) Καραγιώργης, Μιλτιάδης Μαρινάκης (ακριβώς: ο αείμνηστος πατέρας του νυν ερυθρόλευκου ηγέτη, Βαγγέλη Μαρινάκη), Νίκος και Δημήτρης Νομικός, Στάθης Γουρδομιχάλης, Λουκάς Χατζηιωάννου (καθείς με δυνατότητα απόκτησης μετοχών έως 20%). Ολοι εκ του ΔΣ της Ενωσης Εφοπλιστών…

Δεκατρείς Ιουλίου, πρωί Παρασκευής. Η μέρα – ιστορία. Σκάρτο 24ωρο απ’ τ’ «άνοιγμα» του ορισμένου χρονικού περιθωρίου αγοράς των μετοχών (12-20/7, οι προεγγραφές μικρομετόχων «έτρεχαν» απ’ τα τέλη Ιουνίου, στη Λέσχη). «Χωρίς τυμπανοκρουσίες και δηλώσεις, πήγαν στην Τράπεζα (σ.σ.: την Αλγκεμάινε Μπανκ Νέντερλαντ, Ακτή Μιαούλη 59 (η Εθνική, που είχε οριστεί για τις συναλλαγές, απεργούσε), κατέθεσαν τα χρήματα και πήραν μετοχές τους», έγραφαν τα ρεπορτάζ.

Εξήντα ένα εκατομμύρια. Τα διπλάσια απ’ όσα είχε ανακοινώσει πως διαθέτει ο συνδιεκδικητής, επιχειρηματικός Ομιλος του πρώην προέδρου Κ. Θανόπουλου, έχοντας κύριο «συμπαίκτη» τον Αρ. Αλαφούζο (κι ακόμη, Μαυρολέοντα, Χούλη, Μάμαλη, Πετρόπουλο, Γιαννόπουλο κ.ά.). Με το μετοχικό κεφάλαιο ορισθέν, τελικώς, στα 110 εκατ. δρχ., μεθερμηνευόμενον σε 22.000 μετοχές ονομαστικής αξίας 5.000 δρχ. εκάστη και το 10% διά νόμου στον Ερασιτέχνη, ρητά το πλειοψηφικό πακέτο.

«Συγκλόνισαν με τη χθεσινή ενέργειά τους. Πρόκειται για κορυφαίους οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, που θα φτιάξουν μεγάλο τον Ολυμπιακό», συνέχιζαν οι εφημερίδες, που, έως τότε, ονόματα άκουγαν, αλλά ονόματα δεν έβλεπαν (εξού και τα πρώτα δημοσιεύματα έκαναν λόγο, μετριοπαθώς και αορίστως) για εφοπλιστική «κίνηση των πέντε»).

Σταδιακά κι ενώ ο Τσιτσαλής δήλωνε, ορθώς, δικαιωμένος για την πρωτοβουλία του («άνθρωποι άφθαρτοι και ανιδιοτελείς, διεθνούς κύρους, που στόχο έχουν πολύ μεγάλο τον Ολυμπιακό»), θα διέρρεαν και άλλα, μικρότερης ή μεγαλύτερης μετοχικής συμμετοχής: Νίκος Ευθυμίου (πρόεδρος, για λίγο, το ’86, μετά την προσωπική αποχώρηση Νταϊφά), Νίκος Λιβανός, Μιχάλης Περατικός, Μίμης Κουτρουμπούσης, Ζαχαρίας Κρίτσας.

Ως το 1983 έγιναν τέσσερα, σερί. «Δυναστεία», ομάδα – αναφορά, η πρώτη μετά τον Γουλανδρή. Οχι εντυπωσιακή, αλλά «σκληρή». Λιμανίσια, πειραιώτικη

Tέσσερα σερί…

«Κάθαρση! Προς όλες τις κατευθύνσεις». Αυτό ήταν το δόγμα της «νέας εποχής», κατά την ιστορική δήλωση Νταϊφά, στην ιστορική «πρώτη» της 26ης Ιουλίου. Και πρώτα, των του οίκου. Με «υπηρεσιακό» διοικητικό σχήμα, υπό τον Τσιτσαλή, έως τις εκλογές του Σεπτεμβρίου (οπότε και άρχισε επίσημα η πρώτη προεδρική θητεία Νταϊφά) και τον Μιλτιάδη Μαρινάκη στη θέση του Γενικού Αρχηγού.

Τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων προς τους παίκτες, νέο οργανωτικό μοντέλο (κομβικός, όλα τα χρόνια, ο ρόλος της Λόλας Νταϊφά – συζύγου του εξάδελφού του, Ιωνα), δημιουργία ισχυρού ρόστερ. Ξεκίνησε… ταπεινά, με την ανακοίνωση του νεαρού τερματοφύλακα Ανδρέα Τσακμακίδη απ’ το Μεσολόγγι. η πρώτη, ιστορικά, μεταγραφή επί επαγγελματισμού. Συνεχίστηκε με κινήσεις στοχευμένες, που άφησαν το στίγμα τους (Νοβοσέλατς, Κουσουλάκης, Νικολούδης, Δεκέμβριο ο Αλστρομ). Και, παρά τις ενδιάμεσες προκλήσεις (βλ. αντικατάσταση Βεσελίνοβιτς από Γκόρσκι) ολοκληρώθηκε θριαμβευτικά: η νίκη, 2-0, στο θρυλικό μπαράζ με τον Αρη, στον Βόλο, το πρώτο επαγγελματικό Πρωτάθλημα και πρώτο συνολικά, μετά από έξι στείρα χρόνια.

Ως το 1983 έγιναν τέσσερα, σερί. «Δυναστεία», ομάδα – αναφορά, η πρώτη μετά τον Γουλανδρή. Οχι εντυπωσιακή, αλλά «σκληρή». Λιμανίσια, πειραιώτικη. Με προσθήκη, αυτά τα χρόνια, παικτών κλάσης (Σαργκάνης, Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Μίχος, Ορφανός, Γούναρης, Εσταβίλιο κ.λπ.). Και μια διοίκηση – ασφάλεια, που, παρά την όχι… large (ή μάλλον «σφιχτή») οικονομική πολιτική της, μπόρεσε, με σημαία της τη μνημειώδη ατάκα Νταϊφά «είστε όλοι νάνοι μπροστά στον Ολυμπιακό», να στήσει γενναία αναχώματα απέναντι σ’ ένα παρασκήνιο, που τρόχιζε τα δόντια του. Εστω, ως το ’84. Μετά, για όποιους λόγους, ήταν μια άλλη εποχή…

Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Νιουκάστλ και Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ, «κλείδωσαν» τη συμμετοχή τους στη League Phase του Champions League, της σεζόν 2025-26 και ο Ολυμπιακός πλέον ξέρει τις 28 ομάδες από τις οποίες θα προκύψουν οι αντίπαλοί του στην κορυφαία ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση.

Οι Πειραιώτες θα είναι δεδομένα στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας και πλέον απομένουν επτά ομάδες για να συμπληρώσουν τις 36 που θα αγωνιστούν στην πρώτη φάση της διοργάνωσης και αυτές θα προκύψουν από τα προκριματικά του καλοκαιριού, στα οποία θα συμμετάσχει και ο Παναθηναϊκός.

Kάπως έτσι, αρχίζει σιγά-σιγά να σχηματίζεται ο «χάρτης» του Champions League, της σεζόν 2025-26, με 29 ομάδες να είναι ήδη στη League, ο Ολυμπιακός είναι ανάμεσά τους και να ξέρει κάποιους από τους οκτώ πιθανούς αντιπάλους που θα κληθεί να αντιμετωπίσει.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('inside_intext_3'); }); Οι 29 ομάδες που είναι ήδη στη League Phase του Champions League, ανά χώρα

Αγγλία: Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Νιούκαστλ, Τότεναμ

Ισπανία: Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο, Αθλέτικ, Βιγιαρεάλ

Ιταλία: Νάπολι, Ίντερ, Αταλάντα, Γιουβέντους

Γερμανία: Μπάγερν, Λεβερκούζεν, Άιντραχτ, Ντόρτμουντ

Γαλλία: Παρί, Μαρσέιγ, Μονακό

Ολλανδία: Αϊντχόφεν, Άγιαξ

Πορτογαλία: Σπόρτινγκ

Βέλγιο: Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ

Τουρκία: Γαλατάσαραϊ

Τσεχία: Σλάβια Πράγας

Ελλάδα: Ολυμπιακός

Από εκεί και πέρα, με τα σημερινά δεδομένα, έχουν σχηματιστεί και τα τέσσερα γκρουπ δυναμικότητας, με τους Πειραιώτες στο τρίτο, μαζί με Τότεναμ, Αϊντχόφεν, Άγιαξ, Νάπολι, Σπόρτινγκ, Σλάβια Πράγας και Μαρσέιγ. Θυμίζουμε πως, η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ θα παίξει με δύο ομάδας από κάθε γκρουπ, άρα και από το δικό του, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που απέφευγε τις ομάδες από το δικό του γκρουπ.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Τα γκρουπ δυναμικότητας του νέου Champions League με τα σημερινά δεδομένα

1ο γκρουπ:Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Σίτι, Μπάγερν Μονάχου, Λίβερπουλ, Παρί Σεν Ζερμέν, Ίντερ, Τσέλσι, Ντόρτμουντ

2ο γκρουπ: Άρσεναλ, Μπάγερ Λεβερκούζεν, Ατλέτικο Μαδρίτης, Αταλάντα, Βιγιαρεάλ, Γιουβέντους, Άιντραχτ Φρανκφούρτης

3ο γκρουπ: Τότεναμ, Αϊντχόφεν, Άγιαξ, Νάπολι, Σπόρτινγκ, Ολυμπιακός, Σλάβια Πράγας, Μαρσέιγ

4ο γκρουπ: Μονακό, Γαλατάσαραϊ, Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ, Αθλέτικ Μπιλμπάο, Νιούκαστλ

Ένας αυξανόμενος αριθμός μελών της αμερικανικής ελίτ επιδιώκει να αποκτήσει υπηκοότητα στο εξωτερικό — και θέλει να πάρει μαζί του τον πλούτο του.

Κατά το πρώτο τρίμηνο του 2025, ο αριθμός των ερωτημάτων από τους πλουσιότερους πολίτες της Αμερικής σχετικά με την απόκτηση ξένης υπηκοότητας και άδειας διαμονής στο εξωτερικό αυξήθηκε κατά ένα εκπληκτικό 183% σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν, σύμφωνα με την Έκθεση Πλούτου των ΗΠΑ για το 2025 , η οποία δημοσιεύθηκε πριν μερικές ημέρες από την εταιρεία συμβούλων επενδύσεων Henley & Partners .

Η έκθεση επισημαίνει την αυξανόμενη γεωπολιτική αβεβαιότητα ως αιτία. Η τάση εκτείνεται πέρα ​​από την αρχική σπασμωδική αντίδραση στη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, δήλωσε ο  Basil Mohr-Elzeki, διευθύνων σύμβουλος της Henley & Partners North America, σύμφωνα με την Wall Street Journal.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m1'); }); Διπλασιασμός των αιτήσεων

Πιο ενδεικτικό είναι ότι ένα σημαντικό μερίδιο εύπορων Αμερικανών προχώρησε πέρα ​​από την απλή εξέταση της προοπτικής μετεγκατάστασης στο εξωτερικό και έλαβε συγκεκριμένα μέτρα για να την κάνει πραγματικότητα.

Οι πολίτες των ΗΠΑ αντιπροσώπευαν πάνω από το 30% όλων των αιτήσεων επενδυτικής μετανάστευσης που υποβλήθηκαν μέσω της Henley & Partners μέχρι στιγμής φέτος – σχεδόν διπλάσιο από το συνολικό ποσό των επόμενων πέντε εθνικοτήτων επενδυτών, οι οποίες περιλαμβάνουν Τούρκους, Ινδούς και Βρετανούς, σύμφωνα με την έκθεση.

Η επενδυτική μετανάστευση αναφέρεται σε μια διαδικασία μέσω της οποίας άτομα με υψηλό εισόδημα μπορούν να αποκτήσουν νόμιμο καθεστώς διαμονής ή υπηκοότητα σε μια ξένη χώρα, δεσμευόμενοι να επενδύσουν στην οικονομία της, αντί να ακολουθήσουν τις παραδοσιακές διαδικασίες μετανάστευσης. 

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_m2'); });

Πολλές χώρες , συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ , προσφέρουν αυτά τα προγράμματα «χρυσής βίζας» που απευθύνονται στους υπερπλούσιους.

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_2'); });

Να σημειωθεί ότι και η Ελλάδα είναι μεταξύ αρκετών ευρωπαϊκών χωρών που προσφέρουν προγράμματα «χρυσής βίζας» δίνοντας σε πλούσιους αλλοδαπούς, συμπεριλαμβανομένων Αμερικανών εκατομμυριούχων, μια διαδρομή προς την απόκτηση υπηκοότητας ή νόμιμης διαμονής σε αντάλλαγμα για επενδύσεις στην οικονομία τους.

Σχέδιο Β για τους υπερπλούσιους

Για πολλούς από το πλουσιότερο 1% της Αμερικής, η απόκτηση ξένου διαβατηρίου χρησιμεύει ως μια μορφή ασφαλιστικής πολιτικής, σύμφωνα με τον Μορ-Ελζέκι.

«Βρισκόμαστε μάρτυρες ενός νέου επιπέδου πολυπλοκότητας στον τρόπο με τον οποίο οι εύποροι Αμερικανοί διαχειρίζονται και διαφοροποιούν τον πλούτο τους», δήλωσε ο διευθύνων εταίρος. «Η εξασφάλιση εναλλακτικών κατοικιών και υπηκοοτήτων αποτελεί πλέον μια στρατηγική μορφή διαχείρισης κινδύνου – ένα στοχαστικό Σχέδιο Β που ενισχύει την ανθεκτικότητα της οικογένειας, ξεκλειδώνει παγκόσμιες ευκαιρίες και διασφαλίζει την πολυγενεακή κληρονομιά».

googletag.cmd.push(function() { googletag.display('300x250_middle_3'); });

Ο καθηγητής Peter J. Spiro, της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Temple, σημείωσε ότι ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί συνειδητοποιούν το γεγονός ότι η αμερικανική υπηκοότητα δεν θεωρείται πλέον επαρκής προστασία έναντι της οικονομικής και γεωπολιτικής αστάθειας.

«Η διαχρονική αξία ενός αμερικανικού διαβατηρίου συνδυάζεται πλέον με την αυξανόμενη επιθυμία για ένα εφεδρικό σχέδιο», δήλωσε ο Spiro. «Η διπλή υπηκοότητα, που κάποτε ήταν πολυτέλεια, γίνεται το νέο αμερικανικό όνειρο. Σε μια εποχή αυξανόμενης αβεβαιότητας, πολλοί επιδιώκουν όχι μόνο το δικαίωμα να παραμείνουν, αλλά και το δικαίωμα να φύγουν».

Ποιες χώρες προτιμούν

Πού, λοιπόν, σκοπεύουν να μεταφέρουν τα χαρτοφυλάκιά τους οι Αμερικανοί με τα υψηλότερα εισοδήματα;

Η Ευρώπη παραμένει ένας κορυφαίος προορισμός, με χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ελβετία να προσφέρουν ελκυστικά προγράμματα διαμονής που υπόσχονται έναν άνετο τρόπο ζωής σε συνδυασμό με επιχειρηματικά πλεονεκτήματα, σύμφωνα με στοιχεία της Henley & Partners.

Εκτός της ευρωπαϊκής ηπείρου, οι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ αναζητούν ολοένα και περισσότερο υπηκοότητα σε χώρες της Καραϊβικής, στην Τουρκία και, ίσως απροσδόκητα, στο νησιωτικό έθνος Ναούρου στη Μικρονησία.

Με πληθυσμό σχεδόν 12.000 κατοίκων, το Ναουρού είναι η τρίτη μικρότερη χώρα στον κόσμο, μετά το Βατικανό και το Μονακό. Αλλά αυτό που λείπει από το μικροσκοπικό νησιωτικό έθνος σε μέγεθος, το αναπληρώνει με το παραπάνω με το φιλικό προς τη φορολογία περιβάλλον του, τις διευρυνόμενες επενδυτικές ευκαιρίες και ένα διαβατήριο που παρέχει πρόσβαση χωρίς βίζα σε 89 άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων βασικών επιχειρηματικών κόμβων όπως το Χονγκ Κονγκ και η Σιγκαπούρη.

Στην πρώτη γραμμή του… πλούτου οι ΗΠΑ

Παρά το αυξανόμενο ενδιαφέρον μεταξύ των υπερπλούσιων της Αμερικής για άλλες χώρες, οι ΗΠΑ παραμένουν σταθερά στην πρώτη γραμμή όσον αφορά τη διατήρηση του πλούτου.

Η Henley & Partners αναφέρει ότι οι ΗΠΑ φιλοξενούν περισσότερα από 6 εκατομμύρια άτομα με επενδυόμενο πλούτο 1 εκατομμυρίου δολαρίων ή περισσότερο, ποσό που αντιστοιχεί στο 37% του συνολικού πληθυσμού των εκατομμυριούχων στον κόσμο. Επιπλέον, περισσότερο από το ένα τρίτο του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου βρίσκεται στις ΗΠΑ.

«Οι ΗΠΑ παραμένουν το καλύτερο μέρος στον κόσμο για τη δημιουργία και την αύξηση του πλούτου, ακόμη και αν κάποιοι επιλέξουν να μετακινηθούν αλλού», συνόψισε ο επικεφαλής οικονομολόγος της Henley & Partners, Jean Paul Fabri.