Τα ΝΕΑ - Τεχνολογία

Διαβάστε στα «ΝΕΑ» της Τρίτης:

Διαγωνισμός ΑΣΕΠ

Πέτυχαν 14.837, διορίστηκαν… 51

• Δεκαπέντε μήνες μετά οι επιτυχόντες του διαγωνισμού παραμένουν κολλημένοι στη γραφειοκρατία

• Μόνο 4 στους χίλιους έχουν προσληφθεί ενώ έρχεται νέος πανελλαδικός γραπτός διαγωνισμός, που θα αφορά 15.000 μόνιμες θέσεις

===============

Θάνατος ιρανού προέδρου

Δυο σενάρια: Δυστύχημα ή σαμποτάζ

• Τι εξετάζεται για την πτώση του ελικοπτέρου

===============

Από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο

Ενταλμα σύλληψης για Νετανιάχου

• Και για τους τρεις ηγέτες της Χαμάς

===============

Πειραιάς

Η ζωντανή ιστορία της αρχιτεκτονικής

• Από τα προσφυγικά έως τις πολυτελείς νεοκλασικές επαύλεις

===============

Σαμέχ Σούκρι στα «ΝΕΑ»

Περιμένουμε μεγαλύτερη υποστήριξη από την ΕΕ

• Ο αιγύπτιος υπουργός Εξωτερικών για όλες τις εξελίξεις

===============

Για τους «Σπαρτιάτες»

Το Εκλογοδικείο αποφάσισε να μην αποφασίσει

===============

Πολιτικό παρασκήνιο

Οταν ο Κασσελάκης λέει τον Μητσοτάκη «δουλευταρά»

ΠΑΣΟΚ: Ζητά προανακριτική για τα Τέμπη

===============

Συνέδριο

Ολάντ, Τζεντιλόνι και Σολτς στην Αθήνα για τον Τσίπρα

===============

Κάννες

Οταν ο Ντόναλντ γινόταν Τραμπ

===============

Βρετανία

3.000 θάνατοι από μεταγγίσεις αίματος

• Και 30.000 μολύνσεις

===============

Πήγα – είδα

Γιατί το θέατρο δεν σταματά στα 65

===============

Κάθε Τρίτη το ειδικό ένθετο Cityhub

===============

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΘΕΤΗ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΗ «ΟΜΑΔΑ»

Mπαρτζώκας για τον Ολυμπιακό:

«Εκπληκτικό αν σε μια εβδομάδα πάρουμε 2-3 Ευρωπαϊκά»

Πεπ Γκουαρντιόλα

Ο προπονητής που… καταστρέφει τον ανταγωνισμό

Τελικός Κόνφερενς Λιγκ

Αδιανόητες καταστάσεις με ευθύνη της ΕΠΟ

===============

Το Ιράν κήρυξε πενθήμερο πένθος για τον πρόεδρο Εμπραχίμ Ραϊσί τη Δευτέρα (20/5), αλλά η μουντάδα που επικρατεί στη χώρα δεν θυμίζει σε τίποτε τη θεαματική δημόσια θλίψη που συνόδευσε τους θανάτους άλλων υψηλόβαθμων προσωπικοτήτων στην 45χρονη ιστορία της εν λόγω ισλαμικής δημοκρατίας – με προεξέχων, φυσικά, του εθνικού ήρωα Κασέμ Σολεϊμανί.

Ενώ πιστοί της κυβέρνησης συγκεντρώνονται σε τζαμιά και πλατείες για να προσευχηθούν για τον Ραΐσι και τον υπουργό Εξωτερικών Χοσεΐν Αμίρ Αμπντολαχιάν, που σκοτώθηκαν στη συντριβή του ελικοπτέρου, τα περισσότερα καταστήματα παραμένουν ανοικτά και οι Αρχές καταβάλλουν ελάχιστη προσπάθεια να διακόψουν τη συνηθισμένη καθημερινότητα στη χώρα.

Έναν χρόνο αφότου η σκληροπυρηνική κυβέρνηση του Ραΐσι προέβη σε βίαιη καταστολή ούτως ώστε να τερματίσει τις μεγαλύτερες αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις από την επανάσταση του 1979, οι αντίπαλοί του φθάνουν στο σημείο να δημοσιεύουν ακόμη και βίντεο με ανθρώπους να μοιράζουν γλυκά για να γιορτάζουν τον θάνατό του.

Η Λάιλα, μια 21 ετών φοιτήτρια στην Τεχεράνη, είπε τηλεφωνικά στο Reuters ότι δεν τη λυπήθηκε καθόλου για τον θάνατο του Ραΐσι, «επειδή διέταξε την καταστολή των γυναικών που δεν φορούν χιτζάμπ».

«Αλλά είμαι λυπημένη επειδή ακόμη και με τον θάνατο του Ραΐσι αυτό το καθεστώς δεν θα αλλάξει», προσέθεσε στο Reuters.

Βεγγαλικά, χορός και ποτά· έτσι πανηγυρίστηκε ο θάνατος του Εμπραχίμ Ραϊσί, του οποίο ο θάνατος δεν είναι απίθανο να πυροδοτήσει ακόμη κι έναν «πικρό» εμφύλιο πόλεμο στην «ασταθή» Ισλαμική Δημοκρατία, όπως προειδοποιούν αναλυτές.

Πανηγυρισμοί σε Λονδίνο και Βερολίνο:

Ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέλη των οποίων αποκαλούσαν τον Ραΐσι «Σφαγέα της Τεχεράνης», λένε ότι εκατοντάδες Ιρανοί έχασαν τη ζωή τους στις διαδηλώσεις 2022-2023 που ξέσπασαν εξαιτίας του θανάτου μιας νεαρής Ιρανής που κρατείτο και που είχε συλληφθεί από την αστυνομία ηθών για παραβίαση των αυστηρών ενδυματολογικών κωδίκων της χώρας.

Ο χειρισμός από τις Αρχές μιας σειράς πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών κρίσεων έχει βαθύνει το χάσμα μεταξύ των κληρικών ηγεμόνων και της κοινωνίας.

Στον αντίποδα

Οι υποστηρικτές του κληρικού κατεστημένου μίλησαν με θαυμασμό για τον Ραΐσι, τον 63χρονο πρώην σκληροπυρηνικό νομικό που εξελέγη σε μιαν αυστηρώς ελεγχόμενη ψηφοφορία το 2021.

«Ήταν ένας σκληρά εργαζόμενος πρόεδρος. Η κληρονομιά του θα αντέξει όσο είμαστε ζωντανοί», δήλωσε ο Mohammad Hossein Zarrabi, 28 ετών, μέλος της εθελοντικής πολιτοφυλακής Basij στην -ιερή για τους σιίτες- πόλη Κομ.

Ωστόσο, η συναισθηματική ρητορική που συνόδευε τους θανάτους δημοσίως σεβαστών προσώπων, όπως του Κασέμ Σολεϊμανί, ήταν πολύ πιο ήπια. Η κηδεία του Σολεϊμανί, που σκοτώθηκε από πύραυλο των ΗΠΑ το 2020 στο Ιράκ, είχε προσελκύσει τεράστια πλήθη πενθούντων, που έκλαιγαν από λύπη – και οργή.

«Μισητό πρόσωπο»

Για τους αντιπάλους των κληρικών ηγεμόνων του Ιράν στην πατρίδα και στην εξορία, ο Ραΐσι είναι «μισητό πρόσωπο» από τη δεκαετία του 1980, όταν κατηγορήθηκε ότι έπαιξε ηγετικό ρόλο ως νομικός στην εκτέλεση διαφωνούντων. Το Ιράν δεν αναγνώρισε ποτέ ότι έγιναν μαζικές εκτελέσεις. Η Διεθνής Αμνηστία λέει ότι 5.000 Ιρανοί, πιθανώς περισσότεροι, εκτελέστηκαν την πρώτη δεκαετία μετά την επανάσταση.

«Συγχαίρω τις οικογένειες των θυμάτων των εκτελέσεων», ανάρτησε ο χρήστης του Διαδικτύου Σοράν Μανσουρνιά σε διαδικτυακό φόρουμ συζητώντας την κληρονομιά του θανάτου του Ραΐσι.

Ωστόσο, η Νάργες, ένας άλλος χρήστης, θρήνησε ότι ο Ραΐσι πέθανε «μαρτυρικό θάνατο».

Πολλοί Ιρανοί δήλωσαν ότι περίμεναν ότι ο θάνατος του Ραΐσι θα είχε μικρό αντίκτυπο στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας, με το κατεστημένο πιθανόν να τον αντικαταστήσει με μια άλλη προσωπικότητα με παρόμοιες σκληροπυρηνικές απόψεις.

«Ποιος νοιάζεται. Ένας σκληροπυρηνικός πεθαίνει, ένας άλλος αναλαμβάνει και η δυστυχία μας συνεχίζεται», είπε ο Ρέζα, 47 ετών, ένας καταστηματάρχης στην κεντρική πόλη της ερήμου Yazd, ο οποίος δεν έδωσε το πλήρες όνομά του φοβούμενος αντίποινα.

«Είμαστε πολύ απασχολημένοι με οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα για να ανησυχούμε για τέτοιες ειδήσεις».

Ευχάριστα νέα έρχονται από το «στρατόπεδο» του Παναθηναϊκού AKTOR, λίγες μέρες πριν την έναρξη του Final Four της Euroleague και του ημιτελικού με τη Φενέρμπαχτσε (24/5,19:00).

Μετά την πρόκριση στα ημιτελικά του ελληνικού πρωταθλήματος έπειτα και από τη δεύτερη νίκη επί του ΠΑΟΚ (99-96) το βράδυ του Σαββάτου (18/5), οι πράσινοι επέστρεψαν σήμερα στις προπονήσεις, σε αυτή τη μίνι προετοιμασία ενόψει της μεγάλης ευρωπαϊκής γιορτής στο Βερολίνο το τριήμερο 24 με 26 Μαΐου.

Ο Εργκίν Αταμάν είδε τους Κώστα Σλούκα και Χουάντσο Ερνανγκόμεθ να ανεβάζουν «στροφές», ακολουθώντας μέρος του κανονικού προγράμματος της προπόνησης.

Να θυμίσουμε πως τόσο ο Έλληνας γκαρντ, όσο και ο Ισπανός φόργουορντ είχαν ταλαιπωρηθεί από θλάση στην γάμπα, με αποτέλεσμα να απουσιάσουν και από τα δύο παιχνίδια του Παναθηναϊκού κόντρα στον ΠΑΟΚ για τα play-offs της Stoiximan Basket League. Όσον αφορά την υπόλοιπη ομάδα, άπαντες προπονήθηκαν κανονικά χωρίς απρόοπτα και προβλήματα.

Το πρόγραμμα του Final 4

Τις επόμενες ημέρες οι τέσσερις ομάδες που θα αγωνιστούν στο φετινό Final-4 θα ταξιδέψουν στο Βερολίνο, όπου την Παρασκευή (24/5) θα πραγματοποιηθούν οι ημιτελικοί.  Στον πρώτο χρονικά ημιτελικό ο Παναθηναϊκός θα αντιμετωπίσει την Φενερμπαχτσέ (19:00) και στον δεύτερο ο Ολυμπιακός τη Ρεάλ Μαδρίτης (22:00). Οι νικητές των δύο παιχνιδιών θα προκριθούν στον μεγάλο τελικό, που θα διεξαχθεί το βράδυ της Κυριακής στις 20:00. Οι ηττημένοι θα παίξουν στον μικρό τελικό, που θα γίνει τρεις ώρες νωρίτερα (17:00).

Ένα ακόμη περιστατικό βιασμού ήρθε στο φως της δημοσιότητας. Αυτή τη φορά στην περιοχή του Ασπροπύργου, αλλοδαπός 47χρονος οδηγός εταιρίας βίασε 27χρονη εργαζόμενη, η οποία κατήγγειλε το περιστατικό στις Αρχές.

Η ασφάλεια Ασπροπύργου επιλήφθηκε της υπόθεσης, αναζήτησε τον δράστη και τον συνέλαβε. Ωστόσο, από το αποτρόπαιο περιστατικό, η κοπέλα χρειάστηκε ιατρική βοήθεια, καθώς υπέστη και αιμορραγία, πέραν του ψυχολογικού τραύματος που προκλήθηκε από τον εφιάλτη που έζησε.

Το χρονικό

Το συμβάν έλαβε χώρα στις 06:00 τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας (13/5). Η άτυχη γυναίκα  περίμενε όπως κάθε φορά το λεωφορείο στον προαστιακό σταθμό του Ασπροπύργου.

Όταν το όχημα έφτασε, ο δράστης της είπε πως, αφού ήταν γεμάτο, θα γύρναγε να την παραλάβει μόνη της. Έτσι έκανε και με αυτή την πρόφαση την απομόνωσε, προκειμένου να προβεί στις αποτρόπαιες πράξεις του.

Στη συνέχεια, οδήγησε την 27χρονη σε ερημική τοποθεσία και την βίασε. Δεν δίστασε, όμως, αφού ολοκλήρωσε το «έργο» του να τη συμβουλέψει να ηρεμήσει, σαν να μην συνέβη τίποτα, και εν συνεχεία την άφησε στη δουλειά της.

Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους

Στις 15/5 ο 47χρονος πέρασε το κατώφλι του εισαγγελέα, ενώ μια ημέρα αργότερα μετέβη και στον ανακριτή για να απολογηθεί. Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες του In, φέρεται να αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Οταν έγραφα αυτές τις γραμμές δεν γνώριζα ακόμα ποιος θα βγει πρωταθλητής: για τον πρωταθλητή και ό,τι άλλο προκύψει την τελευταία αγωνιστική των play offs θα τα πούμε αύριο. Ωστόσο υπάρχει ήδη ένα αποτέλεσμα που προέκυψε μετά το αγχώδες φινάλε του πρωταθλήματος: οι σχέσεις του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ είναι πλέον πολύ κακές. Οι δυο ομάδες από το 2016 κι έπειτα υπήρξαν στυλοβάτες των διοικήσεων της ΕΠΟ και όχι μόνο δεν αρνήθηκαν ποτέ τη συνεργασία τους στις εκλογές της ομοσπονδίας αλλά το διαφήμιζαν κιόλας! Πριν από ένα μήνα ήταν κοινό μυστικό ότι θα στήριζαν την υποψηφιότητα του αντιπροέδρου του ΠΑΟΚ Μάκη Γκαγκάτση που θα έπρεπε να διαδεχθεί τον Τάκο Μπαλτάκο στη θέση του προέδρου της ομοσπονδίας. Ολα δείχνουν ότι η συμμαχία χάλασε. Για αυτό άλλωστε και μετατέθηκαν οι εκλογές της ομοσπονδίας που ήταν προγραμματισμένο να γίνουν στις αρχές Ιουνίου.

Πολλά

Το γιατί χάλασε μικρή σημασία έχει. Κυκλοφορούν πολλά. Αλλοι λένε πως υπήρξε μια αδυναμία των στελεχών των ΠΑΕ που ανέλαβαν τις συζητήσεις να φτάσουν σε συμφωνία. Αλλοι ότι υπήρχαν αντιρρήσεις για τον νεαρό Γκαγκάτση από προέδρους Ενώσεων που έχουν καλές σχέσεις με την ΑΕΚ. Αλλοι ότι μετά τους καβγάδες που έγιναν στο τέλος του πρόσφατου ματς ΠΑΟΚ – ΑΕΚ (3-2) οι άνθρωποι της ΑΕΚ θύμωσαν με τον Γκαγκάτση που στα βίντεο φαίνεται να εμπλέκεται στους καβγάδες με τον κόουτς της Ενωσης Ματίας Αλμέιδα. Αλλοι ισχυρίζονται πως ο αντιπρόεδρος του ΠΑΟΚ έβαλε όρους που έχουν να κάνουν με τη στελέχωση της ΕΠΟ και των επιτροπών της που δεν ήταν δυνατόν να γίνουν δεκτοί από την ΑΕΚ. Μπορεί όλα αυτά να ισχύουν μπορεί και όχι. Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι όταν διεκδικείς με κάποιον ένα πρωτάθλημα είναι δύσκολο να συνεργαστείς μαζί του έτσι και στο στερήσει.

Ψυχραιμία μετά την απώλεια πρωταθλήματος από την ΑΕΚ έδειξε το 2017 ο Ιβάν Σαββίδης συνεχίζοντας να συνεργάζεται μαζί της, αλλά είχε τη σιγουριά (αν όχι και την απόλυτη βεβαιότητα…) ότι θα κερδίσει το επόμενο – είχε μάλιστα πρωτοστατήσει και στον ερχομό των ξένων διαιτητών που άλλαξαν πολλά. Αλλά δεν γνωρίζω πολλούς που να ελίσσονται όπως ο Σαββίδης. Οταν στην Ελλάδα απλά κινδυνεύεις να χάσεις ένα πρωτάθλημα που θεωρείς δικό σου όλα και όλοι σου φταίνε.

Υποψήφιος

Αυτό σημαίνει ότι ο Μάκης Γκαγκάτσης δεν θα γίνει πρόεδρος; Οχι ακριβώς. Ολα δείχνουν πως ο αντιπρόεδρος του ΠΑΟΚ θα είναι υποψήφιος – απλά δεν φαίνεται να έχει τη στήριξη της ΑΕΚ που πιθανότατα θα ποντάρει σε κάποιον άλλο. Ακούγεται όλο και πιο πολύ ως υποψήφιος ο Μηνάς Λυσσάνδρου, σήμερα πρόεδρος της Σουπερλίγκας. Εμοιαζε ότι θα ήταν υποψήφιος και στις προηγούμενες εκλογές αλλά τελικά μας προέκυψε ο Μπαλτάκος. Για να μην είναι τώρα θα πρέπει να προκύψει μια υποψηφιότητα από τον χώρο των Ενώσεων: δεν είναι λίγοι οι πρόεδροι που δεν βλέπουν με καλό μάτι την πιθανότητα να πάρει το «μαγαζί» κάποιος που να προέρχεται από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Αλλά είναι τόσο διαλυμένος ο χώρος των Ενώσεων που, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, υποψήφιος που να προέρχεται από αυτές δεν υπάρχει. Θα παίξει κάποιο ρόλο σε αυτές τις εκλογές η κατά τ’ άλλα πανίσχυρη κυβέρνηση που κλείνει γήπεδα, ψηφίζει νόμους κ.λπ.; Δεν το βλέπω. Μην ξεχνάτε το στραπάτσο του Λευτέρη Αυγενάκη όταν ήταν υφυπουργός Αθλητισμού. Επεισε τους μισούς παίκτες της Εθνικής του 2004 να κατεβούν κι έχασαν από τους καφετζήδες και τους υποστηρικτές τους…

Είπε

Αναφέρθηκα στην κυβέρνηση και θυμήθηκα πως μετά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος και στην απόφαση η διεξαγωγή του να γίνει χωρίς θεατές στο Πανθεσσαλικό. «Για τον τελικό του Κυπέλλου, δεν έχει καμία ανάμειξη η κυβέρνηση σε αυτό. Ηταν αποκλειστική ευθύνη της ΕΠΟ και των ομάδων, εμείς θα διασφαλίζαμε την ασφαλή τέλεση του τελικού και με φιλάθλους» είπε σε εκπομπή της ΕΡΤ χωρίς αντίλογο βέβαια. Αν δεν έχουν ενημερώσει τον πρωθυπουργό ότι οι συζητήσεις για τον τελικό ξεκίνησαν τον Μάρτιο και ότι ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης δεν πήρε καμία πρωτοβουλία για να ενημερωθεί για τα διοργανωτικά του ζητήματα υπάρχει πρόβλημα. Αλλά ας του πει κάποιος ότι δεν χρειάζεται να τα λέει αυτά γιατί εκτίθεται.

Ολα τα ήξεραν οι άνθρωποι της κυβέρνησης εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν πήραν την παραμικρή πρωτοβουλία για να γίνει το ματς με κόσμο – κανείς δεν εξέφρασε ούτε καν αυτή την κυβερνητική επιθυμία που επαναλαμβάνουν μετά την απόφαση της ΕΠΟ να γίνει για ματς χωρίς κόσμο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο πρωθυπουργός. Να πήρε την πρωτοβουλία της σιωπής ο Βρούτσης για να εκθέσει την κυβέρνηση δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Δεν υπάρχει

Ας του πουν επίσης του πρωθυπουργού πως για την ώρα δεν υπάρχει κανένα ηλεκτρονικό εισιτήριο για να μπεις σε ματς του ελληνικού πρωταθλήματος: το μόνο που υπάρχει είναι ένα βίντεο για το πώς το εισιτήριο θα υπάρξει τη νέα σεζόν. Οσο για το αν αντιμετωπίστηκε ο χουλιγκανισμός επειδή μπήκαν στα γήπεδα κάμερες, ας δει τι θα γίνει σε λίγες μέρες στη Νέα Φιλαδέλφεια στον τελικό του UEFA Conference League. Δεν υπονοώ ότι θα γίνουν επεισόδια – πιστεύω δεν θα γίνει τίποτα. Αλλά ότι θα κλείσουν σχολεία και καφετέριες και θα κηρυχτεί η περιοχή περίπου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ας το θεωρήσουμε δεδομένο. Στον τελικό αυτόν, μάλιστα, πέρα από κάμερες, θα υπάρξουν και ηλεκτρονικά εισιτήρια χάρη στην UEFA.

Κουράγιο

Μαθαίνω από το Μαξίμου ότι ο πρωθυπουργός σχεδιάζει να πάει στο Βερολίνο για τον τελικό του Final 4, αν σε αυτόν φτάσουν ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ αποκλείοντας ο πρώτος τη Ρεάλ Μαδρίτης και ο δεύτερος τη Φενέρ. Αντιθέτως για την ώρα δεν είναι βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός θα πάει στον τελικό του UEFA Conference League αν και θα είναι επίσημος προσκεκλημένος της UEFA. Δεν είναι κορόιδο ο Μητσοτάκης. Στο Βερολίνο το γενικό πρόσταγμα θα το έχει η γερμανική αστυνομία. Εδώ για να πας στη Νέα Φιλαδέλφεια θέλει κουράγιο…

Σε ευρωπαϊκό «έδαφος» επιδιώκει να μεταφέρει το μέτωπο κατά των πολυεθνικών η ελληνική κυβέρνηση, σε μία προσπάθεια να μπει τέλος στις πρακτικές που οδηγούν σε μεγάλες αποκλίσεις κατά την τιμολόγηση των προϊόντων ανά χώρα.

Η παρέμβαση ήρθε διά χειρός του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος σε επιστολή προς την Κομισιόν ζητεί ευρωπαϊκή απάντηση, τονίζοντας σε συνέντευξή του ότι πολλές πολυεθνικές παίζουν «παιχνιδάκια» και τιμολογούν τελείως διαφορετικά τα ίδια προϊόντα.

Οι πρακτικές

Στο «στόχαστρο» του υπουργείου Ανάπτυξης υπάρχουν και άλλες συνήθεις πρακτικές που ακολουθούνται για να ανεβάζουν το κόστος των πωλούμενων στην Ελλάδα προϊόντων, ειδικά όταν η θυγατρική στη χώρα είναι εμπορική εταιρεία και όχι παραγωγική. Ενδεικτικά αναφέρονται μερικές πρακτικές όπου επικεντρώνονται οι ελεγκτικές εταιρείες, όπως:

Το transfer pricing, δηλαδή η πρακτική υπερτιμολογήσεων και υποτιμολογήσεων μέσω ενδοομιλικών συναλλαγών που αποσκοπεί στη συρρίκνωση της φορολογικής επιβάρυνσης ενός πολυεθνικού ομίλου μέσω του καθορισμού μη πραγματικών τιμών στις μεταξύ τους συναλλαγές.

Οταν μια πολυεθνική δεν παράγει προϊόντα σε μια χώρα αλλά μόνο τα εισάγει από τη θυγατρική της, έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει την τιμή στα επίπεδα που επιθυμεί, «ανεβάζοντας» τα δικαιώματα χρήσης του προϊόντος (τα λεγόμενα royalties).

Οταν υπάρχει παραγωγική δραστηριότητα (ή και εμπορική), υπάρχουν τα περιθώρια να διαμορφωθούν οι τιμές στα επίπεδα που θέλει η πολυεθνική, με την τιμολόγηση επί των πρώτων υλών και όχι επί του τελικού προϊόντος.

Η περίπτωση κατά την οποία μητρικές εταιρείες δανείζουν τις θυγατρικές με πολύ υψηλά επιτόκια, «φουσκώνοντας» εν τέλει και τις τελικές τιμές στο ράφι, ιδίως σε μικρότερες αγορές.

Ερευνα

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησαν «ΤΑ ΝΕΑ», συγκρίνοντας ηλεκτρονικά τις τιμές των κορυφαίων αλυσίδων σουπερμάρκετ στην Ελλάδα και σε ακόμη έξι χώρες βάσει των μεριδίων αγοράς στην εκάστοτε χώρα, προκύπτουν ιδιαίτερα μεγάλες αποκλίσεις, γεγονός που αποδεικνύει την ανάγκη λήψης μέτρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για παράδειγμα, ένα προϊόν που συνδέεται με κάθε νοικοκυριό είναι τα σνακ, με τα πατατάκια να αποτελούν το πιο δημοφιλές έδεσμα της κατηγορίας. Η τιμή ανά συσκευασία στην Ελλάδα είναι σχεδόν διπλάσια από αυτή στη Γαλλία (3,38 ευρώ στην Ελλάδα έναντι 1,99 ευρώ στη Γαλλία). Την ίδια ώρα, τα σοκολατένια κουφετάκια (250 gr) πολυεθνικού κολοσσού, τα οποία είναι ιδιαίτερα δημοφιλή παγκοσμίως, πωλούνται 3,68 ευρώ στην Ελλάδα, ενώ στην Ισπανία 3,09 ευρώ και στην Ιταλία 3,57 ευρώ/συσκευασία.

Σε ό,τι αφορά τα καθαριστικά και τα προϊόντα ατομικής υγιεινής, καταγράφεται σημαντική αποκλιμάκωση, αλλά και πάλι οι Ελληνες καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη σε σύγκριση με άλλους Ευρωπαίους. Η τιμή ενός πολύ γνωστού απορρυπαντικού ρούχων σε σκόνη (50 μεζούρες) είναι στην Ελλάδα 15,25 ευρώ, όταν στη Γαλλία είναι 19,04 ευρώ, στην Ιταλία 16,80, στην Ισπανία 12,85, στην Κύπρο 11,99, στην Πορτογαλία 15,90 και στη Μάλτα 14,49 ευρώ. Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ελλάδα είχε την ακριβότερη τιμή με 19,85 ευρώ.

Και όλα αυτά, όταν στη σύγκριση δεν έχει ληφθεί υπόψη η μικρότερη αγοραστική δύναμη των ελλήνων καταναλωτών με εκείνους άλλων χωρών της ευρωζώνης.

Επιστολή Μητσοτάκη

Ο Πρωθυπουργός προτείνει «απαγόρευση αθέμιτων εμπορικών πρακτικών στις σχέσεις μεταξύ προμηθευτών και λιανοπωλητών που εδράζονται στη διάκριση μεταξύ των λιανοπωλητών ανάλογα με τον τόπο εγκατάστασής τους και την εθνική αγορά που εξυπηρετούν και ειδικότερα σε πρακτικές που εμποδίζουν το παράλληλο εμπόριο και τις διασυνοριακές παθητικές πωλήσεις». Ταυτόχρονα επισημαίνει την ανάγκη να εμπλουτιστεί το Ενωσιακό Δίκαιο για την προστασία του ανταγωνισμού με διατάξεις που παρέχουν νέα εργαλεία και εξουσίες στις εθνικές Αρχές ανταγωνισμού αλλά και στην Κομισιόν για την αντιμετώπιση των αδικαιολόγητων «εδαφικών εφοδιαστικών περιορισμών» (territorial supply constraints – TSC).

Ουσιαστικά, όπως τονίζει η Αθήνα, το φαινόμενο των διαφοροποιημένων τιμών από την ίδια πολυεθνική εταιρεία πρακτικά για τα ίδια προϊόντα που παράγει και διαθέτει π.χ. στην ελληνική, τη γαλλική ή την ισπανική αγορά, αποκαλείται TSC και αποτελεί μια εμπορική πρακτική που δεν είναι παράνομη αλλά χρησιμοποιείται καταχρηστικά λόγω της ασύμμετρης δύναμης που έχουν οι πολυεθνικές έναντι μεμονωμένων κρατών – μελών αλλά και μεμονωμένων εμπόρων.

Η επιβολή υψηλών προστίμων και οι αντιρρήσεις

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο οι υπηρεσίες του υπουργείου Ανάπτυξης ξεκίνησαν έναν «ανένδοτο» κατά των πολυεθνικών εταιρειών που παραβιάζουν το πλαφόν στο περιθώριο κέρδους, επιβάλλοντας πρόστιμα αρκετών εκατ. ευρώ. Παράλληλα, έδωσαν έμφαση σε ορισμένες κατηγορίες προϊόντων όπου οι εν λόγω εταιρείες είχαν μεγάλα μερίδια αγοράς, ελέγχοντας εντατικά τα κοστολογικά στοιχεία.

Ενδεικτικά, το τελευταίο δεκάμηνο οι Johnson & Johnson Ελλάς, Procter & Gamble Ελλάδος, Ελαΐς Unilever, Colgate Palmolive, Jacobs Douwe Εgberts, Bic Βιολέξ και Friesland Campina πέρασαν από το «μικροσκόπιο» της ΔΙΜΕΑ που διαπίστωσε παραβίαση του νόμου για το μεικτό περιθώριο κέρδους, με τα πρόστιμα να ξεπερνούν τα 5,5 εκατ. ευρώ, ενώ συνολικά το 2023 η ΔΙΜΕΑ διενήργησε 25.267 ελέγχους και επέβαλε 1.865 πρόστιμα ύψους 12.806.000 ευρώ.

Από την πλευρά τους οι πολυεθνικές με δεκάδες brands και ηγεμονικά μερίδια στα ράφια των σουπερμάρκετ, πέραν της προσφυγής στα δικαστήρια για την επιβολή των προστίμων, ανέφεραν πως και ο ίδιος ο νόμος περί παραβίασης στο πλαφόν κέρδους είναι άδικος, με το επιχείρημα πως είναι λανθασμένος ο τρόπος υπολογισμού των κυρώσεων και δεν λαμβάνει υπόψη βασικές παραμέτρους του τρόπου λειτουργίας της αγοράς του λιανικού εμπορίου και των λογιστικών προτύπων.

Στη δεκαετία του 1960 (υποθέτω και του 1950) ήταν πολύ της μόδας τα λεγόμενα μπιμπελό που οι γαλλομαθείς, ή όποιοι επεδίωκαν να δείξουν ότι ήταν, τα έλεγαν και «μπιμπλό». Καθόριζαν, κατά κάποιον τρόπο, την αστική ταυτότητα ενός σπιτιού σε μία χώρα με πολύ υψηλά, ακόμη, ποσοστά αγροτικού πληθυσμού. Και, φυσικά, το είδος του μπιμπελό ταυτοποιούσε και την αισθητική ή το οικονομικό στάτους των ιδιοκτητών. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή η κλασική γύψινη βοσκοπούλα και ο «δίδυμός» της τσομπανάκος θεωρήθηκαν πολύ πασέ και αντικαταστάθηκαν από τα μουράνο. Μιλάμε για πολύ μουράνο. Πάπιες, χήνες, κύκνοι, κοκόρια, πεταλούδες, εξωτικά ψάρια και λοιπές φιγούρες αλλά και τασάκια γέμιζαν ασφυκτικά τα τραπεζάκια σαλονιού (και προκαλούσαν και ένα ψιλοάγχος). Και θυμάμαι μια επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου που αναφερόταν σε εκείνες τις εποχές και όπου ακουγόταν η φράση «Εσείς τα μουράνο πού τα μάθατε;».

Οι εποχές αλλάζουν μαζί με την αισθητική, τα ήθη και τις μόδες και θεωρώ ότι σήμερα αντίστοιχη με την τότε τάση του μουράνο είναι η προσέγγιση της μαγειρικής και της γαστρονομίας γενικότερα. Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο. Υπάρχει εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες αλλά από την εποχή εκείνης της περίφημης nouvelle cuisine έχουν αλλάξει πολλά. Διαβάζεις, για παράδειγμα, ένα κείμενο για κάποιο καινούργιο εστιατόριο και δεν χρειάζεσαι μόνο λεξικά ξένων γλωσσών αλλά και ελληνικών, μην πω και νοηματικά. Πρόοδος θα πείτε, εξέλιξη. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει αντίστοιχη και όσον αφορά τον, ας τον πούμε, γευστικό πολιτισμό μας για να είναι όσο τον δυνατόν πιο συμπεριληπτικός ο όρος. Διότι, από την άλλη, βλέπω και πολλά κείμενα «ειδικών» που εκθειάζουν την αξία της λεγόμενης «μαμαδίστικης» κουζίνας. Της κατανοητής από όλους.

Εβλεπα πριν από λίγες μέρες το τηλεοπτικό ριάλιτι μαγειρικής όπου κάποιος από τους διαγωνιζόμενους μαγείρεψε γερμανό (περί ψαριού πρόκειται) που τον έκανε «κονφί σε βούτυρο με πουρέ από παστινάκι, αχλάδι και σπόρους βανίλιας Μαδαγασκάρης, ένα μπρισκετίνι με από πάνω ταπενάντ από ελιά, καραμέλα και κανέλα, εσαλότ σε γούστερ σος με ξίδι Μόντενα, λάδι από καπνιστή και καυτερή πάπρικα και λίγα σνόου πι». Δεν είναι μόνο οι άγνωστες λέξεις. Είναι ότι δεν μπορώ – εγώ που είμαι φαγού – να φανταστώ, γευστικά, αυτό το πιάτο που συνδυάζει το ψάρι με το αχλάδι, τη βανίλια, την καραμέλα και την κανέλα (και για να μη με περνάτε για όποια και όποια, ξέρω ότι το παστινάκι είναι κάτι που μοιάζει με άσπρο καρότο και συνδέεται με τον… μαϊντανό). Ναι, ξέρω η φαντασία και η δημιουργικότητα του σεφ. Και ότι η μαγειρική είναι τέχνη. Η τέχνη όμως δεν έχει μόνο δημιουργούς, έχει και αποδέκτες. Και δεν ξέρω, πραγματικά, αν αυτό το πιάτο θα ικανοποιήσει περισσότερους απ’ όσους ένα καλοψημένο ή καλοτηγανισμένο μπαρμπουνάκι ή κουτσομουράκι.

Μου θυμίζει εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον μάγειρα που, πολύ ενθουσιώδης, έδινε μία συνταγή που είχε μακαρόνια με από πάνω μία στρώση σοκολάτας με καβουρδισμένο κιμά, πάλι μακαρόνια με μαρμελάδα βατόμουρο, τριμμένο τυρί και περιχυμένο με κρέμα γάλακτος, κρασί και κορν φλέικς. Και όταν τον ρώτησαν αν είναι νόστιμο, απάντησε διστακτικά: «Ε, έτσι κι έτσι».

Κρουασάν με ιδεολογία

Τις προάλλες πάλι διάβαζα για ένα μαγαζί με κρουασάν στο κέντρο της Αθήνας. Δεν ήταν μόνο οι πάρα πολλές ξένες λέξεις, αυτές, τέλος πάντων, τις κατάλαβα. Είναι και τα νοήματα. Από την εισαγωγή κιόλας κατάλαβα ότι τους νέους φούρνους τους λένε creative. Επειδή φαντάζομαι ότι φτιάχνουν αυτά τα κρουασάν, τα καινούργια, τα ριγέ, τα σαν ζέμπρες που λίγη σχέση έχουν με το πραγματικό το κρουασάν, αυτό που, όπως λένε οι Γάλλοι οι όποιοι, όσο και να πεις, κάτι ξέρουν από κρουασάν, πρέπει να είναι τόσο αφράτο ώστε να μπορείς να το κάνεις – κυριολεκτικά – δυο μπουκιές. Επίσης όλα τα προϊόντα είναι βίγκαν και άντε τώρα εγώ να φανταστώ κρουασάν χωρίς βούτυρο (οι Γάλλοι να δεις).

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτά τα κρουασάν είναι… ηθικά. Διότι υπάρχουν και τα άλλα. Τα ξετσίπωτα, τα πρόστυχα, τα ανήθικα, τα κακεντρεχή. Και αναρωτιέμαι, μήπως έχουμε λίγο ξεφύγει; Εκτός κι αν εγώ είμαι πολύ βλαχάρα, επιπέδου μπιμπελό «βοσκοπούλα και τσομπανάκος».

Με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Στέλιο Αγγελούδη συναντιέται σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την επίσκεψή του στην πόλη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δύο άντρες συναντιούνται: είχαν βρεθεί μαζί τόσο σε μια κοινή εκδήλωση στην Πολίχνη όσο και στο Μέγαρο Μαξίμου, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που ο νέος δήμαρχος υποδέχεται τον Πρωθυπουργό εντός έδρας, στο γραφείο του – υπενθυμίζεται πως ο Αγγελούδης, με πασοκικές καταβολές, εξελέγη ως ανεξάρτητος σε μια κούρσα που θεωρήθηκε πλήγμα για τη ΝΔ.

Ο Αγγελούδης έχει υποδεχτεί στο δημαρχείο στις αρχές Μαρτίου τον Στέφανο Κασσελάκη, πριν από λίγες μέρες τον Αλέξη Χαρίτση και τον περασμένο Νοέμβριο τον Νίκο Ανδρουλάκη.

«ΚΟΚΚΙΝΟΣ» ΜΠΑΤΜΑΝ

Εχει την τιμητική της η Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες, όμως ο Δημήτρης Κουτσούμπας επέλεξε να κάνει τη διαφορά: η φωτογραφία που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου ήταν αυτή από την έκθεση κόμικ «Comic Dom», στην οποία ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ φωτογραφήθηκε δίπλα σε ένα ομοίωμα του Μπάτμαν – στην επίσκεψη τον συνόδευαν η Θεανώ Καπέτη και ο Γιώργος Δελλής. Ηξερε ο Κουτσούμπας τι έκανε: αν υπάρχει ένας σούπερ ήρωας που αριστερίζει, απαρνούμενος την τάξη του για να σώσει την εργατιά του Γκόθαμ Σίτι, αυτός δεν είναι άλλος από τον Μπάτμαν.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Βρήκα στο μέιλ μου μια επιστολή από τον Κώστα Λαλιώτη που ευγενικά με ενημέρωνε για κάτι που, όντως, δεν είχα προσέξει μέσα στους προεκλογικούς ρυθμούς των ημερών: πριν από λίγες μέρες, το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την πρωτοβουλία να καθιερωθεί από τον ΟΗΕ και την UNESCO η Παγκόσμια Ημέρα για την Ελληνική Γλώσσα – κατέθεσαν πρόταση προς τον Πρόεδρο της Βουλής, για να προχωρήσει η Ολομέλεια σε ένα (αν γίνεται) ομόφωνο ψήφισμα, που θα κατατεθεί στους διεθνείς οργανισμούς.

«Είναι», γράφει ο πρώην υπουργός, μια πρωτοβουλία που «σηματοδοτεί σε δύσκολους και τρομαγμένους καιρούς για τις διεθνείς εξελίξεις και σε μία κρίσιμη καμπή για την Ελλάδα μία εθνική ενότητα, ομοψυχία για ένα συγκεκριμένο σκοπό».

ΝΕΟ ΑΦΗΓΗΜΑ

Σε αφηγηματικό πλαίσιο, σε ποιο πεδίο «παίζει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Σε αυτό που ξέρει ότι υπολείπεται ο Στέφανος Κασσελάκης και προσπαθεί να διορθώσει – στην ανισομέρεια που έχει προκύψει ανάμεσα στο λάιφσταϊλ προφίλ του και στην πολιτική του παρουσία. «Μπορεί, άραγε, να τον φανταστεί κανείς να διαπραγματεύεται τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης; Nα συζητεί με ξένους ηγέτες; Ή να διαχειρίζεται κρίσεις όπως η πανδημία;» ανέφερε για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, βγάζοντας από το συρτάρι και το «μέτωπο λογικής» με αναφορές σε παλιές συνταγές τοξικότητας και fake news.

Έναν εφιάλτη έζησε μια 53χρονη γυναίκα στο σπίτι ενός άνδρα στα Πετράλωνα, όταν εκείνος της επιτέθηκε με σκοπό να τη βιάσει.

Σύμφωνα με όσα ανέφερε η άτυχη γυναίκα στους αστυνομικούς, όλα ξεκίνησαν όταν κλήθηκε από τον δράστη στο σπίτι του στα Πετράλωνα προκειμένου να το καθαρίσει.

Όπως ανέφερε στην καταγγελία της, μόλις ο δράστης τής άνοιξε την πόρτα, την άρπαξε από τα ρούχα και προσπάθησε να τη βιάσει.

Τότε η 53χρονη έντρομη έβαλε τις φωνές, αντιστάθηκε σθεναρά, με αποτέλεσμα να δεχθεί βίαια χτυπήματα από τον νταή ένοικο του σπιτιού, ο οποίος την κλωτσούσε και την χτυπούσε στο πρόσωπο και την γνάθο.

Χτυπήματα με απίστευτη αγριότητα

Ο 53χρονος αφού φέρεται να χτύπησε τη γυναίκα με απίστευτη αγριότητα και να αποπειράθηκε να τη βιάσει, στη συνέχεια την έσυρε έξω από το διαμέρισμα και έκλεισε την πόρτα.

«Είμαι με τρία ράμματα στο στόμα», τόνισε το θύμα, που οδηγήθηκε στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, αλλά και για να εξεταστεί από ιατροδικαστή.

Το θύμα, που είναι λογίστρια αλλά ανά διαστήματα για βιοποριστικούς λόγους καθαρίζει σπίτια, μεταφέρθηκε με το ΕΚΑΒ στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας και υπεβλήθη σε ράμματα στο χείλος.

«Ήταν μέσα στα αίματα»

Το θύμα, όπως περιγράφουν αυτόπτες μάρτυρες, ήταν μέσα στα αίματα και είχε αμυχές στο πρόσωπο.

«Άκουσα φωνές, αλλά δεν έδωσα βάση, γιατί περνάει αρκετός κόσμος» ανέφερε ένας κάτοικος της περιοχής, ο οποίος οδήγησε τους αστυνομικούς στο σημείο που έγινε το περιστατικό.

«Αναστατωμένη, και δεν προλάβαμε να τη δούμε, ήταν ματωμένη στο πρόσωπο, είχε αμυχές» ανέφερε μία αυτόπτης μάρτυρας, συμπληρώνοντας: «Η κοπέλα καθόταν στα σκαλοπάτια, είδαμε την αστυνομία που ήρθαν εκεί».

Του πέρασαν χειροπέδες

Αστυνομικοί της Άμεσης Δράσης που έσπευσαν στο σημείο, πέρασαν χειροπέδες στον 53χρονο με καταγωγή από την Αλβανία και τον οδήγησαν στο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως.

Ο δράστης θα απολογηθεί την Τετάρτη στον ανακριτή.

Παρά τους τηλεαστέρες, τους αθλητές και τις κομματικές προσωπικότητες που γέμισαν τα ευρωψηφοδέλτια το ενδιαφέρον για τις ευρωεκλογές είναι μικρό και αν δεν συμβεί κάτι απρόοπτο τέτοιο θα παραμένει. Για έναν λόγο: διότι από πουθενά δεν προκύπτει πως το αποτέλεσμά τους μπορεί να δημιουργήσει κάποιου τύπου ανησυχία στην κυβέρνηση. Ακόμα και αν στις κάλπες η φθορά της αποδειχθεί μεγάλη, αυτό δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα: από τη στιγμή που όσοι θέλουν να δείξουν την όποια δυσαρέσκειά τους μετακινούνται δεξιότερα, εύκολα στις επόμενες εκλογές «μπορεί να επιστρέψουν στο μαντρί» όπως έλεγε κι ο Ευάγγελος Αβέρωφ.

Αν εισέπρατταν την όποια δυσαρέσκεια ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ θα υπήρχε αληθινό ενδιαφέρον λόγω πιθανότητας αλλαγής σκηνικού στο άμεσο μέλλον. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ζουν ένα είδος ανταγωνισμού για μια δεύτερη θέση που δεν οδηγεί πουθενά: και για τα δύο κόμματα σήμερα μοιάζει επιτυχία να πιάσουν τα ποσοστά τους στις προηγούμενες εκλογές, ενώ θα αποτελούσε πολιτική αποτυχία ακόμα και το να τα αυξήσουν ελαφρά. Η ΝΔ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγό στις ευρωεκλογές του 2019 είχε 11 μονάδες αύξηση σε σχέση με το ποσοστό που είχε πάρει το 2014 με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά. Στις φετινές ευρωεκλογές το μόνο βέβαιο είναι ότι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ θα παραμείνει μεγάλη.

Το γιατί αυτό συμβαίνει είναι απλό: οι δύο πολιτικοί αρχηγοί των συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων δεν μπορούν να δημιουργήσουν το είδος της απαραίτητης δυναμικής. Μάλιστα έχει ενδιαφέρον (για τους πολιτικούς αναλυτές, αλλά όχι τόσο για τους ψηφοφόρους…) ότι αυτή η αδυναμία έρχεται ως αποτέλεσμα εντελώς διαφορετικών προσεγγίσεων. Ο Στέφανος Κασσελάκης την περασμένη εβδομάδα αφού κατακεραύνωσε την πολιτική της κυβέρνησης σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με το κόστος ζωής πήρε τον σύντροφό του και πήγαν να διασκεδάσουν στην πρεμιέρα του Κωνσταντίνου Αργυρού σε νυχτομάγαζο της παραλιακής όπου για ένα μπουκάλι ουίσκι χρειάζεσαι καταναλωτικό δάνειο.

Ο Κασσελάκης κάνει μια αμερικανικού τύπου καμπάνια, μετατρέποντας τη ζωή του σε ριάλιτι, ξεχνώντας ότι δεν απευθύνεται σε Αμερικανούς. Εχει πετύχει να μοιάζει ο παράταιρος αρχηγός ενός κόμματος χωρίς στελέχη (αλλά με followers…). Ομως η απομάκρυνσή του από τα στερεότυπα της πολιτικής μας σκηνής δεν διακρίνω πώς μπορεί να τον κάνει και διεκδικητή της εξουσίας. Ο δε Ανδρουλάκης, παρά τις καλές του προθέσεις, έχει φτιάξει ένα ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ που αν εξαιρέσεις τον Νίκο Παπανδρέου και τον Θοδωρή Ζαγοράκη (άντε και τον Γιάννη Μανιάτη), τους υπόλοιπους αμφιβάλλω αν τους ξέρουν όποιοι δεν διαβάζουν φανατικά το ρεπορτάζ του ΠΑΣΟΚ. Αν ο Κασσελάκης είναι θύμα μιας αγχώδους επιδιωκόμενης υπερπροβολής (του), ο Ανδρουλάκης μοιάζει να φοβάται να εκτεθεί, δηλαδή να βγει από το κομματικό του θερμοκήπιο. Κανείς δεν θυμάται αν έχει πει κάτι σοβαρό ο Κασσελάκης γιατί μιλά ασταμάτητα. Και κανείς δεν θυμάται αν έχει πει κάτι σοβαρό ο Ανδρουλάκης γιατί μιλάει σπάνια.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών η συζήτηση για την Κεντροαριστερά θα παραμείνει ίδια: θα χρειάζεται πάντα στο τιμόνι κάποιον που να μοιάζει με πρωθυπουργό. Ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης κέρδισαν κομματικές εκλογές και μπράβο τους, αλλά η συμμετοχή σε αυτές είναι μικρή. Σε αυτές αρκεί να πείσεις ότι μπορείς να διευθύνεις ή να αναδιοργανώσεις ένα κόμμα. Σε εθνικές εκλογές πρέπει να μοιάζεις με πρωθυπουργό. Ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης δεν μοιάζουν με πρωθυπουργούς. Κι όσο κι αν στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε για πρωθυπουργό, αυτό είναι μέχρι τώρα το πρόβλημά τους: η ετυμηγορία υπάρχει πριν καν πάμε στις κάλπες…

Δεν θυμάμαι άλλη προεκλογική περίοδο έστω ευρωεκλογών στην Ελλάδα που να τη ζήσαμε παρέα με όλη τη γειτονιά.

Ηλθε ο Ράμα. Πήγαμε στον Ερντογάν. Βγήκε κι η Σιλιάνοφσκα με τον Μιτσκόσκι στη Βόρειο Μακεδονία, έδεσε το γλυκό.

Ούτως ή άλλως δεν είχαμε και πολλά δικά μας να συζητήσουμε. Κι άρχισαν έτσι τα νταραβέρια με τους γείτονες.

Χωρίς ζημιές. Ο Ράμα πήρε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα κι αποχώρησε δίχως να κυριεύσει το Γαλάτσι. Ο Μητσοτάκης επέστρεψε από την Αγκυρα χωρίς να απαρνηθεί την πίστη του, ούτε υποχρεώθηκε να πάει εθελοντής στη Χαμάς.

Αλλά οι νεοεκλεγμένοι στα Σκόπια άρχισαν κάτι τσαλιμάκια για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Γενικώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και είναι αλήθεια ότι στα Σκόπια μιλούν ακατάπαυστα και χωρίς λόγο.

Αλλά δικό τους θέμα. Προφανώς η Αθήνα δίνει χώρο και χρόνο στη νέα πολιτική ηγεσία να κάνει πίσω στην προεκλογική ρητορική της. Να τα μαζέψει, δηλαδή.

Δεν έχει κανένα λόγο να κάνει κάτι άλλο και κυρίως δεν έχει κανένα λόγο να κυρώσει τώρα τα μνημόνια συνεργασίας ή να το ρίξει στο τσάμικο.

Η μπάλα είναι στα Σκόπια και μόνο κάποιοι ανεγκέφαλοι της δικής μας πλευρά μπορεί να εισηγούνται την οιαδήποτε κατευναστική ή επιθετική χειρονομία στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Δικό τους λοιπόν το πρόβλημα, ας το λύσουν. Παρακολουθούμε, ζωηρά.

Αν δεν τους αρέσει η συμφωνία, κουράγιο. Ούτε εμάς μας άρεσε αλλά την εφαρμόσαμε διότι έτσι κάνουν οι πολιτισμένες χώρες με τα συμφωνηθέντα.

Θα κάνουν πίσω; Νομίζω ότι θα κάνουν.

Πολύ δύσκολα η Βόρεια Μακεδονία θα αντέξει τη διεθνή πίεση και θα πάρει την ευθύνη μιας αποσταθεροποίησης που θα ξεκινά πρωτίστως από την ίδια.

Αλλά ούτε χρειάζεται και τυράκι ή παρακαλετά για να κάνουν πίσω. Οι συσχετισμοί αρκούν. Κι αν δεν αρκέσουν, να είναι βέβαιοι πως θα το μάθουν πρώτοι στα Σκόπια.

Ολα αυτά όμως έχουν ένα γενικότερο συμπέρασμα που αφορά την Ελλάδα.

Η χώρα μας είναι πλέον μια ισχυρή, ασφαλής και σταθερή χώρα. Οφείλει συνεπώς να πολιτεύεται με νηφάλια επίγνωση των δεδομένων και του μεγέθους της. Χωρίς υστερίες.

Δεν συντρέχει συνεπώς κανένας λόγος να ταλαιπωρείται διαρκώς από μια κρίση αυτοπεποίθησης ή από ένα παραλήρημα μεγαλείου.

Ή ακόμα χειρότερα να βιώνει ένα συνεχές πηγαινέλα από τον ενδοτισμό των κομπλεξικών στη μεγαλομανία των ανεγκέφαλων.

Στην ιστορία μας και σε πολλές περιπτώσεις τα έχουμε πληρώσει και τα δυο.

Δεν βλέπω λοιπόν γιατί θα πρέπει να συνεχίσουμε τις πληρωμές.

Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Αγκυρα εξελίχθηκε, όπως ήταν αυτονόητο, σε δύο επίπεδα: στο ορατό και το μη. Στο δεύτερο, το κεφαλαιώδες, άγνωστο παραμένει αν υπήρξαν νέα στοιχεία στα άδηλα πεδία της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης που είναι τα πλέον συγκρουσιακά και ικανά να τινάξουν οτιδήποτε άλλο ανά πάσα στιγμή στον αέρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στην επιφάνεια πήγε γενικώς καλά, αμέσως μετά την αποχώρηση της ελληνικής αποστολής σκάφη έβγαιναν εκατέρωθεν στο Αιγαίο λόγω της τουρκικής NAVTEX για ασκήσεις στην καρδιά του αρχιπελάγους, ενώ τα θαλάσσια πάρκα είχαν ήδη γίνει πεδίο δημόσιας αντιπαράθεσης.

Με δεδομένο αυτόν τον υπερτροφικό «αστερίσκο», το κύριο πεδίο ήταν το ορατό: η εικόνα. Που δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε πρέπει να υποτιμάται. Αντιθέτως, συνιστά τμήμα της ουσίας – απλώς μένει να φανεί ποιο. Γενικά, η εικόνα αθροίζεται στα συν: ο Ερντογάν έλαβε κοφτές απαντήσεις από τον Μητσοτάκη – κάτι το οποίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πάγιο καθεστώς. Και τις έλαβε μέσα στο σπίτι του. Ακουσε όσα δημόσια ειπώθηκαν από τον Πρωθυπουργό, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο: τι να έκανε δηλαδή; Αυτό δεν έχει ασφαλώς αξία ως προς τη Μονή της Χώρας, καθώς εκεί η Τουρκία έτσι κι αλλιώς κάνει (και είχε ήδη κάνει) ό,τι θέλει, με την Ελλάδα απλώς εκ των υστέρων δυσαρεστημένο παρατηρητή, που εκστομίζει και διάφορα άστοχα.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο για το ζήτημα της μειονότητας. Εκεί η αντιπαράθεση ήταν πλήρους ουσίας. Και το νόημά της ήταν η ελληνική υπεράσπιση της Συνθήκης της Λωζάννης. Ομως ο… οραματιστής Ερντογάν βλέπει πλέον συστηματικά «τουρκική μειονότητα» (της… καρδιάς του κι αυτή;) γενικώς στην Ελλάδα και όχι μόνο στη Θράκη, κάτι που προκαλεί ανησυχία ως προς τις σαφείς εστίες εντάσεων που «υπόσχεται». Κι ενώ η σταθερή αυτόματη απάντηση κορυφής θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, δυστυχώς δεν είναι πάντοτε. Σαφώς λοιπόν προσμετράται ως… θετική εξέλιξη. Γι’ αυτό και θα ενείχε προκατάληψη να ειπωθεί ότι από την ώρα που μια τόσο ξεκάθαρη θέση διατυπώθηκε από τον Πρωθυπουργό μέσα στην Αγκυρα για τη μειονότητα στη Θράκη θα ήταν νοητό οτιδήποτε διαφορετικό για οπουδήποτε αλλού. Ισως δε να μην πρέπει καν να «νομιμοποιηθούν» τέτοιου είδους εντελώς αδιανόητες «ιδέες» ακόμα και αναφέροντάς τες.

Κάπου εκεί όμως τελειώνουν τα συν, σε μία επίσκεψη την οποία οι Τούρκοι αποτιμούν ως πολύ θετική, κάτι που, δεδομένης της απόλυτης απόκρυψης περί την ουσία, ασφαλώς γεννά ανησυχίες. Αλλωστε αυτά δεν μπορούν να εξαλείψουν, ούτε καν να υποβαθμίσουν, το ότι η Τουρκία δέσμευσε το μισό Κεντρικό Αιγαίο με την προαναφερθείσα NAVTEX λίγες ώρες πριν από το ταξίδι. Ούτε βεβαίως μία απάντηση στους λεκτικούς τραμπουκισμούς μπορεί να σβήσει το ότι η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με μία χώρα που την απειλεί δομικά και κατά σύστημα με εκτεταμένες βλέψεις επί της κυριαρχίας της, τις οποίες δεν έχει αποσύρει ούτε κατά κεραία. Βλέψεις οι οποίες ασφαλώς δεν μπορούν ούτε να ξεχαστούν επειδή προωθούνται συνεργασίες οικονομικού ή άλλου περιεχομένου, που, κατά τα λοιπά, έχουν θετικό πρόσημο.

Το κεντρικό ζήτημα λοιπόν παραμένει εξίσου ερεβώδες όσο και πριν από την επίσκεψη: ποια είναι η ακριβής πορεία τού εν άκρα μυστικότητα διεξαγόμενου ελληνοτουρκικού διαλόγου από τον οποίο και θα κριθούν όλα τα υπόλοιπα; Και τι έγινε ή όχι σχετικά με αυτόν στην Αγκυρα; Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, η επίσκεψη υπήρξε πρωτίστως προγραμματισμένο τμήμα της πορείας του διαλόγου, μέρος του οδικού χάρτη του.

Αυτό το ερώτημα, που πιθανότατα παραπέμπει άμεσα στη διαδικασία της Χάγης, και κυρίως στο δίκαιο με το οποίο αυτή ενδέχεται να πραγματοποιηθεί, έχει μακράν μεγαλύτερη σημασία απ’ όλα τα υπόλοιπα μαζί. Μα παραμένει αναπάντητο. Και αυτό σίγουρα δεν αθροίζεται στα θετικά.

Το Giardino Ibleo είναι ένας υπέροχος κήπος, στην παλιά Ραγκούζα της Σικελίας. Εδώ κάνουν περίπατο κάτοικοι και επισκέπτες τον χειμώνα και βρίσκουν καταφύγιο στα σαραντάρια και τα πενηντάρια του καλοκαιριού. Τι περίεργο: σε τέσσερα δρομάκια αυτού του κήπου αποφάσισε τον περασμένο Φεβρουάριο η δημοτική αρχή να δώσει τα ονόματα ισάριθμων δημοσιογράφων που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο επάγγελμα: του Ιντρο Μοντανέλι, της Οριάνα Φαλάτσι, του Εντσο Πιάτζι και του Τζαμπάολο Πάνσα. «Η δημοσιογραφία ελέγχει την εξουσία, υπερασπίζεται την αλήθεια και έχει για μοναδικό αφεντικό τους αναγνώστες», είπε ο δήμαρχος. Είχαμε κοντέψει να το ξεχάσουμε.

Επτά χρόνια νωρίτερα, σε μια άλλη σεμνή τελετή, ένα άλλο δρομάκι στον ίδιο κήπο είχε βαφτιστεί με το όνομα μιας ντόπιας που δολοφονήθηκε στα 39 της χρόνια από τον συγκάτοικό της στο Σάο Πάολο. «Οδός Πάμελα Καντσονέρι, θύματος γυναικοκτονίας» διαβάζει ο περαστικός.

Η άσημη δίπλα στους διάσημους. Μια ανίσχυρη γυναίκα δίπλα στους θεωρητικά ισχυρούς. Για να την προστατεύουν;

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να αναληφθεί μια ανάλογη πρωτοβουλία στον Εθνικό Κήπο ή σε κάποιον άλλο κήπο της πρωτεύουσας: ο Χρήστος Λαμπράκης, η Ελένη Βλάχου και ο Λέων Καραπαναγιώτης να κάνουν παρέα με την Ενκελέιντα, την Κυριακή, τη Γεωργία ή κάποια άλλη από τις 179 γυναίκες που έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία 14 χρόνια στην Ελλάδα επειδή ήταν γυναίκες.

Δύσκολο. Πρώτον, δεν θα έπρεπε να εμπλακεί ο δήμαρχος, γιατί θα τον κατήγγελλαν με το καλημέρα οι ανεξάντλητοι αντίπαλοί του που τον περιμένουν στη γωνία: ως γνωστόν, ο Χάρης Δούκας φταίει για όλα. Δεύτερον, η δημοσιογραφία είναι ένα αντιπαθές είδος στην Ελλάδα, το ξεπερνούν παραδοσιακά σε δημοτικότητα η Εκκλησία, η Αστυνομία, ο Στρατός. Τρίτον, θα ξεκινούσε μια ατέλειωτη αντιπαράθεση για το αν πρέπει στις πινακίδες να αναφέρεται η λέξη «γυναικοκτονία». Κάποιοι θα κατήγγελλαν ότι είναι πολύ woke. Κάποιοι άλλοι ότι μυρίζει ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα έλειπαν και τα γνωστά αστειάκια: δηλαδή αν αύριο σκοτώσουν έναν ΛΟΑΤΚΙ, θα γράψουμε στην πινακίδα «θύμα αδελφοκτονίας»;

Ας είναι. Σημασία δεν έχουν άλλωστε οι συμβολισμοί, αλλά οι πράξεις. Σημασία έχει να μην ξανακούσουμε έναν εισαγγελέα να απορεί γιατί μια γυναίκα άργησε τόσο πολύ να καταγγείλει την κακοποίησή της. Εναν αστυνομικό να λέει σε μια τρομοκρατημένη γυναίκα να πάρει το 100 για να βρει το δίκιο της. Εναν δικηγόρο να υποστηρίζει ότι αφού μια γυναίκα δεν κρύφτηκε για να γλιτώσει από το κτήνος που την καταδίωκε είναι άξια της τύχης της.

Και σημασία έχει οι δημοσιογράφοι, που υποτίθεται ότι ελέγχουμε την εξουσία, να τα υπενθυμίζουμε αυτά διαρκώς σε όσους ασκούν την εξουσία.

Στη σκαλέτα κάθε προεκλογικής εκστρατείας η οποία σχεδιάζεται σαν door to door εξόρμηση που θα παίξει στις οθόνες κινητών τηλεφώνων υπάρχουν ατάκες που εκστομίζονται είτε για να τονώσουν το κομματικό φρόνημα, είτε για να δημιουργήσουν σε όσους δεν παρακολουθούν στενά τα παραλειπόμενα της πολιτικής αντιπαράθεσης και τους ποιοτικούς δείκτες των δημοσκοπήσεων την αίσθηση πως ένα κόμμα ίσως κάνει την έκπληξη.

Οπότε, οι μυημένοι στις επικοινωνιακές μεθόδους δεν εκπλήσσονται όταν ακούν τον Στέφανο Κασσελάκη να μιλάει για «συνεχώς ανεβασμένα» ποσοστά, «αρκετά κοντά στο 20%». Ή τα στελέχη του να παρατηρούν «μια ανοδική δυναμική η οποία είναι εξαιρετικά επίμονη» και ικανή να φέρει «δραματική αλλαγή του σκηνικού». Κανείς άλλωστε δεν προμόταρε ποτέ επιτυχημένα ένα πολιτικό προϊόν παραδεχόμενος ον κάμερα τις αδυναμίες του.

Είκοσι μέρες πριν απ’ την κάλπη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλη εναλλακτική παρά να αυτοσυστήνεται ως ενδυναμωμένος προκειμένου να κερδίσει τη μάχη της δεύτερης θέσης. Είναι όμως τόσο καλά για εκείνον τα προγνωστικά όσο ισχυρίζεται; Οποιοι υποτιμούν την αξία αυτών των αφηγημάτων – επικαλούμενοι λογικά επιχειρήματα για το άνοιγμα της ψαλίδας, π.χ. – ξεχνούν κάτι.

Δεδομένα

Παραβλέπουν πως χάρη σε μια τέτοια τακτική ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε τον Ιούνιο του 2019 να πείσει μέχρι και νεοδημοκράτες ότι το αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου θα κριθεί στον πόντο. Από την άλλη, βέβαια, τα θαύματα που γίνονται πίσω απ’ τα εκλογικά παραβάν είθισται κάπως να έχουν διαφανεί.

Στο πρόσφατο κύμα ερευνών κοινής γνώμης, το ανώτατο όριο που πιάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εκτίμηση ψήφου είναι 18%, ενώ καμία δεν ενισχύει το σενάριο το οποίο διακινεί για μονοψήφια διαφορά με τη ΝΔ. Ενας έμπειρος εκλογολόγος βάζει στην εξίσωση και το εύρος της επιρροής του προέδρου του, υπογραμμίζοντας ότι δεν έχει ξεπεράσει ποτέ το 23%.

Το αναφέρει για να εξηγήσει πως ακόμη και το πιο δυνατό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει περιορισμένο δραστικό βεληνεκές. Κανένα από τα παραπάνω δεδομένα δεν πτοεί το κασσελακικό επιτελείο γιατί βασίζει τις ελπίδες του σε ένα κοινό το οποίο αδυνατούν να ψυχογραφήσουν οι δημοσκόποι, αφού δεν τους σηκώνει το τηλέφωνο. Σύμφωνοι.

Ωστόσο, απ’ το 2015 κι έπειτα (από το δημοσκοπικό annus horribilis και μετά, δηλαδή) αυτοί οι ψηφοφόροι υπάρχουν ανάμεσά μας αλλά οι δημοσκοπήσεις δεν πέφτουν έξω. Γιατί αν πολεμάς τον ίδιο δράκο δυο φορές, δεν είναι ο ίδιος δράκος.

Το Climate Reality Project, ένας μη-κερδοσκοπικός οργανισμός που δραστηριοποιείται γύρω από την κλιματική αλλαγή και ιδρύθηκε από τον πρώην Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Al Gore, με υπερηφάνεια ανακοινώνει την επερχόμενη 56η εκπαιδευτική ημερίδα του Climate Reality Leadership, που θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη της Ιταλίας στις 28–30 Ιουνίου 2024.

H διοργάνωση προσφέρει στους συμμετέχοντες την ευκαιρία να ενημερωθούν σχετικά με τα πιο πρόσφατα επιστημονικά ευρήματα γύρω από την κλιματική κρίση που φέρνει θανατηφόρους καύσωνες, ισχυρότερες καταιγίδες και πολλές άλλες αρνητικές επιπτώσεις στη Νότια Ευρώπη. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν για τις λύσεις που είναι διαθέσιμες σήμερα. Θα μάθουν επίσης πώς μπορούν να καταπολεμήσουν την παραπληροφόρηση που προωθούν εταιρείες με συμφέροντα πάνω στα ορυκτά καύσιμα, και να αναλάβουν δράση για να οικοδομήσουν ένα καλύτερο μέλλον, τροφοδοτούμενο από πράσινη ενέργεια. Μέσω της εκπαίδευσης, οι συμμετέχοντες θα ενταχθούν στο Climate Reality Leadership Corps, τον πυρήνα του παγκόσμιου δικτύου της Climate Reality με 3,5 εκατομμύρια υποστηρικτές που δρουν σαν καταλύτες για αλλαγή παγκοσμίως.

Η διοργάνωση θα λάβει χώρα την επόμενη μέρα των σημαντικών Ευρωπαϊκών Εκλογών. Μέσα στο μεταβαλλόμενο πολιτικό τοπίο, η διοργάνωση θα καλωσορίσει ένα ευρύ φάσμα συμμετεχόντων, συμπεριλαμβανομένων ακτιβιστών για το κλίμα, ηγετικών στελεχών επιχειρήσεων, κυβερνητικών αξιωματούχων, εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών και άτομα που έχουν ταχθεί υπέρ της προώθησης ενος βιώσιμου μέλλοντος. Σε διάστημα δυόμισι ημερών, οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν σε βάθος το μέγεθος της κλιματικής κρίσης και των διαθέσιμων λύσεων που μπορούν να εφαρμοστούν.

«Φέρνουμε κοντά ανθρώπους από όλη τη Νότια Ευρώπη που ενδιαφέρονται για την κλιματική κρίση, επειδή γνωρίζουμε ότι η δράση πάνω σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα δεν μπορεί να περιμένει. Από ακραία κύματα καύσωνα μέχρι λειψυδρία και πιο συχνές και έντονες πλημμύρες, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής επηρεάζουν ήδη εκατομμύρια σε όλη την περιοχή,» δήλωσε ο ιδρυτής και πρόεδρος του προγράμματος Climate Reality, πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Al Gore. «Αυτό το πρόγραμμα θα καλλιεργήσει μια κοινότητα ηγετών εξοπλισμένων με τη γνώση και τους πόρους για να υποστηρίξουν ουσιαστικές λύσεις.»

Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν απευθείας από τον κ. Gore, να αποκτήσουν εις βάθος γνώση για τις κλιματικές επιπτώσεις και λύσεις που αφορούν συγκεκριμένα τη Νότια Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Κατά τη διάρκεια δυναμικών συζητήσεων σε πάνελ, εργαστηρίων ανάπτυξης ικανοτήτων και συνεδριών δικτύωσης, οι συμμετέχοντες θα αποκτήσουν πρακτικές γνώσεις και δεξιότητες από ειδικούς στο κλίμα και υποστηρικτές από όλη την ευρύτερη περιοχή.

Ο Gosia Rychlik, Διευθυντής του Ευρωπαϊκού τμήματος του The Climate Reality Project είπε “Με το υπόβαθρο μου να βρίσκετε στον επιχειρηματικό τομέα, το The Climate Reality Project Leadership Training ήταν ένα σημείο καμπής στη ζωή μου. Χάρη στη συμμετοχή μου στο κίνημα, είχα την ευκαιρία να εμβαθύνω την γνώση μου γύρω από την κλιματική κρίση, δηλαδή τους παράγοντες που την δημιούργησαν, τις υπάρχουσες λύσεις και τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους δράσης. Εντάχθηκα σε ένα δίκτυο παθιασμένων ανθρώπων από τους οποίους μπόρεσα να μάθω και να αναλάβω δράση σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο – από την υποστήριξη της δίκαιης ενεργειακής μετάβαση σε περιοχές που εξαρτώνται από τον άνθρακα στη χώρα μου, την Πολωνία, μέχρι την ευκαιρία να βοηθήσω στη διαμόρφωση των κλιματικών στόχων τις Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2040, όπως και να γίνω διευθυντής του Ευρωπαϊκού τμήματος του The Climate Reality Project. Ενθαρρύνω όποιον θέλει να γίνει πιο ενεργός στο κίνημα για το κλίμα να εγγραφεί στην εκπαίδευση, η οποία θα σας δώσει την έμπνευση, τις γνώσεις, τα εργαλεία και το δίκτυο που χρειάζεστε για να έχετε πραγματικό αντίκτυπο στην κοινότητά σας και στον ευρύτερο κόσμο.”

Η Λίλιαν Μαυριδαρά, Σύμβουλος Πλανητικής Υγείας, Διαμεσολαβητής & Εκπαιδευτής Ενημερωμένη για το Τραύμα, και Συγγραφέας, είπε:

«Από τότε που έγινα μέλος του κινήματος The Climate Reality Project το 2021, έμαθα απίστευτα πολλά για την κλιματική κρίση, κάτι που με βοήθησε να στη δουλειά μου ως σύμμαχος επαγγελματίας υγείας και συντονιστής ομάδας με ενημέρωση για το τραύμα. Με ενέπνευσε να ενσωματώσω τις έννοιες της πλανητικής υγείας, της κλιματικής δικαιοσύνης και του ανθρώπινου δικαιώματος σε ένα υγιές περιβάλλον στην πρακτική μου, υποστηρίζοντας παράλληλα την περαιτέρω ολιστική υγεία και ευημερία της κοινότητας και την οικοδόμηση ικανοτήτων της κοινωνικής μας ανθεκτικότητας στην κλιματική έκτακτη ανάγκη. Η εκπαίδευση που θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη θα είναι πρόσφορο έδαφος για όποιον θέλει να ενισχύσει τον ακτιβισμό του γύρω από το κλίμα, και να έχει αντίκτυπο στην κοινότητά του».

Επιπλέον, η εκδήλωση θα φέρει μαζί έναν διακεκριμένο κατάλογο ομιλητών με αξιοσημείωτη συμβολή στη δράση για το κλίμα, όπως:

• Al Gore, Πρώην Αντιπρόεδρος ΗΠΑ, Ιδρυτής και Πρόεδρος του The Climate Reality Project
• Phyllis Cuttino, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, The Climate Reality Project
• Bruno Basso, Διακεκριμένος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Συνιδρυτής και επικεφαλής CIBO
• Shooka Bidarian, Περιβαλλοντική Ανταποκριτής, δημιουργός ντοκιμαντέρ
• Alice Casiraghi, σχεδιάστρια κυκλικής οικονομίας. Σύμβουλος, Κυκλικά Συστήματα Τροφίμων
• Cristina Cava, Επικεφαλής Έργων, The Porto Protocol; Ιδιοκτήτης, Casa de Algar
• Giulia Giordano, Επικεφαλής Διεθνών Προγραμμάτων, ECCO
• Silvia Gugu, Senior Governance Expert, Climate Neutral Cities, ICLEI European Secretariat
• Wopke Hoekstra, Ευρωπαίος Επίτροπος για τη Δράση για το Κλίμα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή
• Matteo Lepore, Δήμαρχος της Μπολόνια
• Στέλλα Λεβαντέση, δημοσιογράφος και συγγραφέας για το κλίμα
• Grammenos Mastrojeni, Ανώτερος Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας, Ένωση για τη Μεσόγειο
• Giovanni Ludovico Montagnani, PhD, Stati Generali dell ‘Azione per il Clima
• Laura Morosini, Διευθύντρια Ευρώπης, Laudato Si Movement
• Gosia Rychlik, Europe Branch Manager, The Climate Reality Project
• Caterina Sarfatti, Managing Director, Inclusion and Global Leadership, C40 Cities
• Ethan Spaner, International Policy Senior Advisor, The Climate Reality Project
• Nicolò Mascheroni Stianti, Chief Strategy Officer, Confagricoltura; Διευθύνων Σύμβουλος, Confagri Consult
• Erin Taylor, Campaigns and Field SVP, The Climate Reality Project
• Anna Toniolo, Ανεξάρτητη Δημοσιογράφος
• Antonio Tricarico, Διευθυντής Προγραμμάτων, ReCommon
• Matteo Ward, Διευθύνων Σύμβουλος και Συνιδρυτής, WRÅD; Αντιπρόεδρος, Fashion Revolution Italia

Οι ομιλητές θα εμβαθύνουν σε διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένων της οικοδόμησης ανθεκτικών γεωργικών συστημάτων και πόλεων, του εντοπισμού τακτικών “green-washing” και της προώθησης μιας δίκαιης μετάβασης στην καθαρή ενέργεια προσβάσιμη σε όλους. Οι συμμετέχοντες θα μάθουν για την οικοδόμηση συνασπισμών, τη δημιουργία εκστρατειών και πολλά άλλα, εξοπλίζοντάς τους με πρακτικά εργαλεία για την προώθηση της θετικής αλλαγής.

Η εκπαίδευση θα διεξαχθεί τόσο στα αγγλικά όσο και στα ιταλικά, με διαθέσιμες υπηρεσίες ταυτόχρονης διερμηνείας, συμπεριλαμβανομένης της ιταλικής νοηματικής γλώσσας.

• Οι αιτήσεις είναι ανοιχτές! Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα https://www.climaterealityproject.org/rome για να μάθετε περισσότερα.

Σχετικά με το The Climate Reality Project

Το The Climate Reality Project, το οποίο ιδρύθηκε από τον βραβευμένο με Νόμπελ και πρώην Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Al Gore, εργάζεται για να προωθήσει μια παγκόσμια λύση για την κλιματική κρίση, καθιστώντας την επείγουσα δράση αναγκαιότητα σε κάθε

επίπεδο της κοινωνίας. Με ένα παγκόσμιο κίνημα που περιλαμβάνει πάνω από 3,5 εκατομμυρίων ακτιβιστές και ένα δίκτυο-βάση ήδη εκπαιδευμένων Climate Reality Leaders, ενημερώνουμε γύρω από την αλήθεια της κλιματική κρίση και χτίζουμε υποστήριξη για λύσεις που προωθούν την καθαρή ενέργεια. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε τη διεύθυνση www.climaterealityproject.org ή ακολουθήστε μας στο Twitter, το Instagram και το Facebook.

Ώρες αγωνίας περνά η οικογένεια της 57χρονης Χαράς Ιωαννίδη από την Πάτρα, που μετέβη στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας στην Αθήνα προκειμένου να υποβληθεί σε επέμβαση λιποαναρρόφησης και μετά από λίγες ώρες πέθανε.

Φως στα αίτια του μυστηρίου αναμένεται να ρίξει η ιατροδικαστική εξέταση που διενεργήθηκε και τα αποτελέσματά της αναμένονται σύντομα.

Πάντως, όπως καταγγέλλει η κόρη της, η άτυχη γυναίκα δεν υπεβλήθη ποτέ σε προεγχειρητικό έλεγχο, γεγονός που δεν διαψεύδεται από το περιβάλλον του γιατρού που πραγματοποίησε την επέμβαση, καθώς -όπως επισημαίνεται- η διαδικασία ήταν εξαιρετικά απλή.

«Πήγαμε με τη μητέρα μου στο συγκεκριμένο κέντρο στην Γλυφάδα. Δεν έγινε κανένας προεγχειρητικός έλεγχος και άμεσα ξεκίνησε η διαδικασία. Η επέμβαση έγινε στις 12 το μεσημέρι. Μετά από λίγο πήγαμε σπίτι και ο γιατρός μάς διαβεβαίωσε ότι όλα πήγαν καλά. Λίγο αργότερα όμως η μητέρα μου άρχισε να πονά και να έχει ναυτίες, όμως έφαγε και κοιμήθηκε περίπου δύο ώρες», είχε δηλώσει η κόρη της 57χρονης.

Από την πλευρά του, o ιατροδικαστής Δημήτρης Γαλεντέρης επισήμανε μιλώντας στο MEGA ότι «σίγουρα υπάρχει χρονικός συσχετισμός με την επέμβαση, οπότε θα πρέπει να διερευνηθεί ο αιτιώδης σύνδεσμος του θανάτου με πράξεις που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του χειρουργείου για να είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους».

Τα σενάρια και τα εξανθήματα

Εν αναμονή των σοβαρών εξελίξεων στην υπόθεση, τα ερωτήματα πληθαίνουν για το πώς έχασε η 57χρονη τη ζωή της τόσο άδικα. Τι πήγε τόσο στραβά;

Ο πλαστικός χειρουργός, Πέτρος Σαράκης, ανέφερε μιλώντας για τη φύση μιας τέτοιας επέμβασης ότι «η γκάμα είναι μεγάλη και ανάλογα με την τεχνική, η λιποαναρρόφηση μπορεί να διαρκέσει από μισή ώρα μέχρι 3 ώρες».

Την ίδια ώρα, πλαστικοί χειρουργοί υπογραμμίζουν ότι σε μια πετυχημένη επέμβαση η ζαλάδα και η ναυτία είναι φυσιολογικά συμπτώματα, που μπορούν να εμφανιστούν σε μια πετυχημένη επέμβαση.  «Με το που γυρίσαμε σπίτι από το δεύτερο νοσοκομείο, η μητέρα μου άρχισε να έχει και έντονο πόνο στο στομάχι. Τα πόδια της έβγαζαν φουσκάλες. Δεν μπορούσε να μιλήσει η μαμά μου», είχε τονίσει χαρακτηριστικά η κόρη της 57χρονης πριν λίγες ημέρες.

Αυτές ακριβώς οι φουσκάλες είναι που προξενούν ερωτηματικά, αφού όπως επισήμανε ο κ. Σαράκης «το σύμπτωμα που είναι σπάνιο και πολλές φορές παθογνωμικό είναι το εξάνθημα στα πόδια. Σε αυτήν την περίπτωση δε μιλάμε για λιπώδη εμβολή, μιλάμε για μόλυνση και μάλιστα για μία μόλυνση που μπορεί να φτάνει στα όρια του τοξικού σοκ».

Από την πλευρά του, ο κ. Γαλεντέρης τόνισε: «πρέπει να διευρυνθεί το εξάνθημα. Τα τοξικά αίτια πρέπει επίσης να διερευνηθούν όπως και οι μικροβιακές αιτίες. Η νεκροτομή θα δώσει απαντήσεις για τον μηχανισμό του θανάτου. (…) Επέμβαση απλή δεν υπάρχει, ακόμα και μια συνηθισμένη επέμβαση μπορεί να δημιουργήσει επιπλοκές και να οδηγήσει στον θάνατο».

Όλα τα σενάρια για τον θάνατο της κομμώτριας από την Αχαϊκή πρωτεύουσα παραμένουν ανοικτά, ενώ η πλευρά του γιατρού υποστηρίζει πως όλα τα πρωτόκολλα τηρήθηκαν απαρέγκλιτα και η άτυχη γυναίκα αποχώρησε από την κλινική με δική της απόφαση.

Εν τω μεταξύ, όμως, αίσθηση προκάλεσε η αποκάλυψη του Γιάννη Λύρα την Παρασκευή στο LIVE NEWS πως ο γιατρός που χειρούργησε τελικά την 57χρονη γυναίκα δεν ήταν ο πλαστικός χειρουργός αλλά ένας βοηθός του άλλης ειδικότητας.

Γιατί δεν εντοπίστηκε έγκαιρα το πρόβλημα

Σε τρία νοσοκομεία χρειάστηκε να μεταφερθεί η άτυχη γυναίκα που υπέφερε για ώρες, σύμφωνα με την κόρη της που την είδε να σβήνει στα χέρια της. Το γεγονός αυτό εγείρει επιπλέον ερωτήματα, καθώς δεν κατάφεραν να εντοπίσουν το πρόβλημα που υπήρχε.

«Στο ασανσέρ, στην κυριολεξία λιποθύμησε πάνω μου. Τη συνεφέρω και στη συνέχεια την ξαναπάω σε νοσοκομείο. Την τελευταία φορά με περιπολικό τη μεταφέραμε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, όπου μας ενημέρωσαν πως η μαμά μου ”έφυγε”», είπε η κόρη της 57χρονης, περιγράφοντας τις δραματικές στιγμές που έζησε.

Τι επέμβαση έγινε στη Χαρά;

Είναι σημαντικό να τονιστεί πως κανείς δεν γνωρίζει ακόμα και το είδος της επέμβασης στην οποία υποβλήθηκε η 57χρονη. Μπορεί να ήταν μια απλή αφαίρεση τοπικού λίπους, μπορεί όμως να ήταν και λιπομεταφορά, μια ιδιαίτερα περίπλοκη διαδικασία που ελλοχεύει πολλούς κινδύνους.

«Έχετε ακούσει το BBL, υπήρξε μόλυνση ακόμα και θάνατοι. Είναι εκτεθειμένο στον αέρα το λίπος. Πιθανόν να μπουν και μικρόβια», είπε ο πλαστικός χειρουργός κ. Σαράκης.

H Αριστερά στην Ελλάδα, όλων των αποχρώσεων, είχε ένα σάουντρακ – και τις παραλλαγές του: τα εμβατηριακά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, εμπλουτισμένα με διάφορα άλλα εξίσου εμβατηριακά που αντλούσαν έμπνευση απ’ αυτά. Το ΠΑΣΟΚ, που τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια εμφανιζόταν ως αναπλήρωμα του ΚΚΕ, η βατή εκδοχή του, εκτός από τον «Ηλιο που θα τον μεθύσουμε» του Λοΐζου σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου, και ανεπίσημα τα τραγούδια του Μπακαλάκου και του Ανδριόπουλου, είχε υιοθετήσει τα «Κάρμινα Μπουράνα» του Καρλ Ορφ, μια καντάτα που ο γερμανός συνθέτης είχε στηρίξει σε σειρά δημωδών τραγουδιών του 13ου αιώνα, γραμμένα σε λατινικά εμπλουτισμένα με γαλλικά ή γερμανικά ιδιώματα της εποχής, κατά κύριο λόγο σατιρικές συνθέσεις που σατίριζαν την Εκκλησία και, κάποια απ’ αυτά, εξυμνούσαν την ευωχία της ταβέρνας.

Αν στο πέρασμα του χρόνου έμεινε αδιατάρακτη μια σταθερά, αυτή ήταν το μουσικό σάουντρακ στις συγκεντρώσεις των κομμάτων. Ακόμα κι αν εμπλουτίστηκαν οι αναφορές και, σε μερικές περιπτώσεις, μπήκαν και κάποια ξένα κομμάτια, το εμβατηριακό της μεταπολίτευσης παρέμεινε κυρίαρχο στις συγκεντρώσεις. Παρότι άλλαξαν τα μουσικά γούστα, το κεντρικό μοντέλο δεν άλλαξε.

Κατανοώ γιατί. Το εμβατηριακό/θεοδωρακικό τραγούδι έχει ισχυρά σημαινόμενα: είναι λαϊκό και παραπέμπει στους αγώνες και τις θυσίες που είναι κεντρικός συμβολισμός των αριστερών κομμάτων. Επειδή μάλιστα περιβλήθηκε με την αίγλη της ποιότητας, μπορεί ανέτως να συγγενεύει με τα είδη της λαϊκής διασκέδασης την οποία, συχνά, επιτρέπουν ακόμα και οι ηγέτες στον εαυτό τους. Ρεμπέτικα, λαϊκά με μήνυμα και τα λεγόμενα «έντεχνα» (λαϊκά με πιο ασαφείς στίχους για νεότερους ελληνοκεντρικούς «ψαγμένους») είναι ακούσματα επιτρεπτά και για μέλη και για αρχηγούς.

Ο μόνος από τους πολιτικούς ηγέτες που λοξοδρόμησε από την ορθότητα των μουσικών ιδιωμάτων τα οποία θεωρούνταν συνυφασμένα με την ιδεολογία τους ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον οποίο, εκτός από τις ζεϊμπεκιές (τις οποίες κληροδότησε και στον γιο του, τον Γιώργο), άρεσαν και σκυλάδικα – με κορυφαία τα τραγούδια της Ρίτας Σακελλαρίου και το «Ερωτά μου αγιάτρευτε» στην ερμηνεία της Κατερίνας Στανίση. Ηταν ο ήχος της αποκαθήλωσης του αρχηγού τα χρόνια της τελευταίας κυβερνητικής θητείας του, όταν η σχέση του με τη Δήμητρα Λιάνη επικρίθηκε ιδιαίτερα (μαζί με την είσοδο αεροσυνοδών και αστρολόγων στο περιβάλλον του Μαξίμου).

Ο επόμενος μετά τον Ανδρέα αρχηγός αριστερού κόμματος, που μάλιστα επισκέφτηκε το μαγαζί όπου τραγουδά ο Αργυρός, στο οποίο δεν παίζει αποκλειστικά τα «εγκεκριμένα» άσματα ήταν, τις προάλλες, ο Στέφανος Κασσελάκης (μάλιστα την επομένη επιχείρησε, όπως προηγουμένως ο προκάτοχός του, ο Αλέξης Τσίπρας, να οικειοποιηθεί την κληρονομιά του Ανδρέα). Ο Κασσελάκης πήγε βέβαια σε σόου που πλέον είναι μετεξέλιξη του παλαιού σκυλάδικου. Στα σόου αυτού του τύπου, όπου κυριαρχεί η καψούρα με πολύ καλές ενορχηστρώσεις και όπου το κίνητρο της λαϊκής διασκέδασης, δηλαδή του ξοδέματος, συνοδεύεται από την επίδειξη, μπορεί να ακούγονται απενοχοποιημένα ακόμα και λαϊκά από σάουντρακ σε κομματικές εκδηλώσεις.

Αλλά οι συνδηλώσεις είναι πια άλλες. Κι η μεγάλη προέλαση προς την εξουσία με εμβατήρια μπορεί να περιμένει, ο αρχηγός Κασσελάκης διασκεδάζει. Λαϊκά, αλλά σε σουίτα, επειδή άλλο πράγμα ο λαός κι άλλο το Κολωνάκι. Σε αυτό το περιβάλλον μπορεί να υψώσει και τη γροθιά. «Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας», πρόεδρε. «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Ηθελα να ‘ξερα, οι αριστεροί που ακόμα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθάνονται κορόιδα;

Χάρη στην όλο και πιο συχνή πληροφόρηση (και ψυχοεκπαίδευση από ειδικούς στα social media) είναι πλέον όλο και περισσότεροι οι άνθρωποι που γίνονται καλύτεροι στο να εντοπίζουν τις “κόκκινες σημαίες” στις ερωτικές σχέσεις. Εκείνες, δηλαδή, τις συμπεριφορές που δημιουργούν το συναίσθημα -και τη βεβαιότητα- ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να δουλέψουν σε μία σχέση.

Μπορεί να είσαι πλέον…υποψιασμένη και σε εγρήγορση για ν’ αναγνωρίσεις το gaslighting ή να έχεις μάθει ν’ αποφεύγεις όσους σου κάνουν love bombing. Ωστόσο, παρόλο που αυτά τα “dealbreakers” συνήθως προκύπτουν στις ρομαντικές αναζητήσεις και συζητήσεις οι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, δεν υιοθετούν την ίδια νοοτροπία σχετικά με τις “κόκκινες σημαίες” και σ’ ότι αφορά τις φιλίες.

Θα μπορούσε ν’ αποτελεί μια κοινωνιολογική διαπίστωση το γεγονός ότι συχνά δεν αναγνωρίζουμε τις μη υγιείς φιλίες με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίζουμε τις μη υγιείς ερωτικές σχέσεις ή τις δυναμικές των σχέσεων μέσα στην οικογένεια. Μπορεί να είναι πιο δύσκολο να αναγνωρίσεις τη διαφορά ανάμεσα σε έναν φίλο ή μια φίλη που π.χ. αστειεύεται μαζί σου -επειδή σε ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα- από μία πιο τοξική συμπεριφορά καθώς ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους φίλους μας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Τέσσερα “red flags” που μπορείς να αναγνωρίσεις σε μια φιλία 1. Μιλούν μόνο για τον εαυτό τους (και ποτέ δεν ρωτάνε τι κάνεις εσύ)

Μήπως έχεις εκείνη τη φίλη που συνεχώς μακρυγορεί μιλώντας για την ημέρα της, τη δουλειά της ή τα προβλήματά της αλλά ποτέ δεν ρωτάει κάτι σχετικά με τη δική σου ζωή; Και όταν τελικά το ενδιαφέρον στραφεί σε σένα, πιθανώς να σε διακόψει με μία φράση όπως “Α, αυτό μου θυμίζει εμένα τότε που…”, ξαναρχίζοντας να μιλά για τον εαυτό της;

Σε κάποιες μη υγιείς φιλίες, μπορεί ακόμη να έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στον δικό τους κόσμο απλώς ως …βοηθητικός χαρακτήρας. Όλοι μας, ωστόσο, αξίζει να νιώθουμε ότι γινόμαστε ορατοί, ότι είμαστε σημαντικοί για τους φίλους μας και ακουγόμαστε από αυτούς.

Για να είμαστε δίκαιοι, η τάση ενός ατόμου να κυριαρχεί στη συζήτηση θα μπορούσε επίσης ν’ αποτελεί ένα σημάδι ανεπαρκών επικοινωνιακών δεξιοτήτων. Συνεπώς, είναι καλή ιδέα να χρησιμοποιήσεις την κρίση και την διαίσθηση σου ώστε να διαγνώσεις αν αξίζει τον κόπο να αναφέρεις αυτό το ζήτημα προς επίλυση, προτού διακόψεις μια φιλία. Έχε υπόψη σου ότι ένας αληθινός φίλος ή φίλη θα θέλει να ακούσει τα πάντα για τις επιτυχίες σου ή για τις δυσκολίες σου ακόμα και αν αυτό το update είναι κάτι τόσο απλό όσο το πώς πήγε η μέρα σου.

2. Είναι συνεχώς ανταγωνιστικοί μαζί σου

Φαντάσου την παρακάτω περίσταση: Λες στη φίλη σου ότι πήρες μία προαγωγή στη δουλειά σου και αντί να σου κάνει μία αγκαλιά ή να σου στείλει ένα γιορταστικό, συγχαρητήριο μήνυμα σου λέει: “Καλά, και εγώ πήρα προαγωγή την προηγούμενη εβδομάδα”. Ή έχεις, π.χ., μόλις βγει από ένα κοπιαστικό session εντατικής γυμναστικής και η κολλητή σου σου λέει κάτι σαν κι αυτό: “Ω, αυτό το μάθημα ήταν πολύ εύκολο για μένα αλλά βλέπω ότι εσύ ζορίζεσαι”.

Παρόμοιες φράσεις σου ακούγονται γνώριμες; Είναι κάτι άλλο το να είναι κανείς ανταγωνιστικός από τη φύση του -κάτι που μπορεί να είναι αποδεκτό σε μία φιλία αρκεί η ανταγωνιστικότητα να μην ξεφεύγει εκτός ορίων. Ωστόσο, το πρόσωπο που μετατρέπει τα πάντα σ’ ένα παιχνίδι του τύπου “ποιος το κάνει καλύτερα”, πιθανώς δεν έχει και τις καλύτερες προθέσεις. Σε μία τέτοια περίπτωση μπορείς να προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις πώς νιώθεις (ίσως να μην συνειδητοποιούν καν ότι κάνουν κάτι τέτοιο) αλλά αν και πάλι δεν είναι δεκτικοί, αυτό είναι ακόμη μία «κόκκινη σημαία».

3. Η φιλία μοιάζει μονόπλευρη

Μήπως είσαι εσύ εκείνη που πάντα αναλαμβάνεις την πρωτοβουλία για να κάνετε κάποια σχέδια; Ή μήπως έχεις στον φιλικό σου κύκλο εκείνο το πρόσωπο που -βολικά- σε καλεί μόνο όταν αντιμετωπίζει προβλήματα στη ζωή του και όταν είναι η δική σου σειρά να χρειαστείς κάποιον για να μοιραστείς όσα σου συμβαίνουν, εξαφανίζεται;

Φυσικά, όλοι μπορεί να περνάμε κουραστικές μέρες γεμάτες δουλειά και βδομάδες με φορτωμένα προγράμματα ή ν’ αντιμετωπίζουμε προσωπικά θέματα που μας αποσπούν. Όταν όμως βρίσκεις πάντα τον εαυτό σου να κάνει όλη τη συναισθηματική δουλειά μέσα σε μια φιλία, αυτό μπορεί να είναι μία “κόκκινη σημαία” ότι ο/η φίλος/φίλη σου δεν εκτιμά τη σχέση όσο εσύ.

4. Δεν σέβονται τα όρια που θέτεις

Στις υγιείς φιλίες οι άνθρωποι κατανοούν ότι κάποιες φορές μπορεί να λάβουν και το “όχι” ως απάντηση -και αυτό είναι ok. Μπορεί π.χ. να νιώθεις ότι δεν θέλεις να μοιραστείς κάτι που σου συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή -είναι κάτι που οφείλουν να σεβαστούν. Ή μπορεί να συνεχίζουν να αναφέρουν τον πρώην σου στις συζητήσεις σας ενώ τους έχεις ζητήσει εκατοντάδες φορές να μην το κάνουν. Μπορεί ακόμη να προσπαθούν να σου πουν με ποιον πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις παρέα, παρότι έχεις δείξει ότι δεν εκτιμάς τέτοιες υποδείξεις. Αν παρατηρείς ότι συνεχώς τα όρια σου δεν γίνονται σεβαστά, τότε αυτό μπορεί να είναι ένα σημάδι μιας τοξικής φιλίας.

Πηγή: GRACE

Ο θάνατος του προέδρου του Ιράν, Εμπραχίμ Ραϊσί, καθώς και του υπουργού Εξωτερικών, Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν μετά τη συντριβή του ελικοπτέρου που τους μετέφερε σε ορεινή και δασώδη περιοχή του ανατολικού Αζερμπαϊτζάν εν μέσω πυκνής ομίχλης, επανέφερε στο προσκήνιο το ζήτημα με τον γηρασμένο αεροπορικό στόλο της Τεχεράνης.

Το αμερικανικής κατασκευής, Bell 212 με το οποίο ταξίδευαν ο Ραϊσί, ο Αμπντολαχιάν και άλλα έξι άτομα συμπεριλαμβανομένων των μελών του πληρώματος που σκοτώθηκαν επίσης, πιστεύεται ότι ήταν δεκαετιών.

Οι ξένες κυρώσεις κατά του Ιράν που αρχικά χρονολογούνται από την ισλαμική επανάσταση του 1979, και εν συνέχεια λόγω του πυρηνικού του προγράμματος και της υποστήριξής του στον λεγόμενο Άξονα Αντίστασης, έχουν καταστήσει δύσκολο για την Τεχεράνη να αποκτήσει ανταλλακτικά αεροσκαφών ή νέα αεροσκάφη.

Από τις πρώτες αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν πριν από 45 χρόνια, η ιρανική οικονομία συνεχίζει να δέχεται πλήγματα και οι αεροπορικές εταιρείες του έχουν πληγεί ιδιαίτερα.

Μεταξύ 1979 και 2023, το Ιράν υπήρξε μάρτυρας 253 αεροπορικών δυστυχημάτων που στοίχισαν τη ζωή σε 3.335 άτομα, σύμφωνα με το Γραφείο Αρχείων Αεροπορικών Ατυχημάτων (B3A) με έδρα τη Γενεύη.

Το Al Jazzeera έκανε μία ανασκόπηση ορισμένων από τα μεγαλύτερα αεροπορικά δυστυχήματα του Ιράν από το 1979 και πώς οι κυρώσεις έχουν επηρεάσει τον τομέα των αερομεταφορών.

Όπως και στην περίπτωση με το ελικόπτερο του Ραϊσί, πολλά από τα δυστυχήματα συνέβησαν με κακές καιρικές συνθήκες και κακή ορατότητα.

Τα μεγαλύτερα αεροπορικά περιστατικά του Ιράν

• 21 Ιανουαρίου 1980: Ένα Boeing 727-100 της Iran Air προσέκρουσε στην πλαγιά ενός βουνού στην οροσειρά Αλμπόρζ στην Τεχεράνη, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 128 επιβαίνοντες. Ένα μη λειτουργικό σύστημα ενόργανης προσγείωσης (ILS) και η περιορισμένη ορατότητα λόγω της νύχτας και των καιρικών συνθηκών πιστεύεται ότι προκάλεσαν τη συντριβή. Το δυστύχημα συνέβη λίγο μετά τον τερματισμό απεργίας των Ιρανών ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας.
• 3 Νοεμβρίου 1986: Ένα Lockheed C-130 Hercules της ιρανικής πολεμικής αεροπορίας κατέβηκε κάτω από το ελάχιστο ασφαλές υψόμετρο των (1.981 μέτρων) 6.500 ποδών, όταν το αεροπλάνο προσέκρουσε σε πλαγιά βουνού στην επαρχία Σιστάν και Μπαλουχιστάν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 103 επιβαίνοντες, συμπεριλαμβανομένων 96 στρατιωτών. Ένα σφάλμα στον υψομετρητή, που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση του υψομέτρου, ενδέχεται να προκάλεσε τη συντριβή, σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες.
• 13 Ιουλίου 1988: Ένα Airbus A300 της Iran Air χτυπήθηκε από πυραύλους που εκτόξευσε το καταδρομικό USS Vincennes του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ στο νησί Κεσμ, αφού το πλοίο πέρασε το αεροπλάνο για στρατιωτικό αεροσκάφος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 290 επιβαίνοντες στο πιο θανατηφόρο αεροπορικό δυστύχημα στην ιστορία του Ιράν.
• 12 Φεβρουαρίου 2002: Ένα αεροσκάφος Tupolev TU-154 της Iran Airtour προσέκρουσε σε πλαγιά βουνού στο Χοραμαμπάντ, αφού το πλήρωμα δεν κατάλαβε ότι το αεροπλάνο βρισκόταν εκτός πορείας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 119 επιβαίνοντες, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων Ισπανών πολιτών. Η έλλειψη ορατότητας λόγω του καιρού ήταν ένας πιθανός παράγοντας που συνέβαλε στο δυστύχημα.
• 19 Φεβρουαρίου 2003: Ένα αεροσκάφος Ilyushin II-76 του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) προσέκρουσε σε βουνό κοντά στο αεροδρόμιο του Κερμάν κατά την προσγείωση, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 275 επιβαίνοντες στο αεροπλάνο. Το πλήρωμα ξεκίνησε την κάθοδο πρόωρα και κατέβηκε κάτω από το ελάχιστο ασφαλές ύψος με κακή ορατότητα.
• 15 Ιουλίου 2009: Ένα Tupolev TU-154 της Caspian Airlines συνετρίβη σε ανοιχτό χωράφι στο Καζβίν μετά από ταχεία κάθοδο, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 168 επιβαίνοντες στο αεροπλάνο. Η συντριβή αποδόθηκε σε διάφορες τεχνικές βλάβες, όπως κατεστραμμένα μέρη του κινητήρα και κομμένες γραμμές υδραυλικών και καυσίμων.
• 8 Ιανουαρίου 2020: Ένα Boeing 737-800 της ουκρανικής, Ukraine International Airlines, καταρρίφθηκε από δύο πυραύλους λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του στο Σαμπασάχρ της Τεχεράνης, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 176 επιβαίνοντες. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι επρόκειτο για «ανθρώπινο λάθος», αφού το αεροσκάφος θεωρήθηκε λανθασμένα «εχθρικός στόχος».

Πώς έχουν επηρεάσει οι κυρώσεις τον τομέα των αερομεταφορών του Ιράν;

Λίγο μετά την επιβολή των κυρώσεων το 1979, ο τομέας των αερομεταφορών του Ιράν επλήγη ιδιαίτερα σκληρά, αφού η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να εισάγει νέα αεροπλάνα. Το Ιράν υπέφερε από μια έξαρση των θανατηφόρων αεροπορικών ατυχημάτων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000.

Κεντρικό στοιχείο των αμερικανικών κυρώσεων κατά της ιρανικής αεροπορίας είναι η απαγόρευση εισαγωγής από τη χώρα αεροσκαφών ή εξοπλισμού αεροσκαφών που έχουν κατασκευαστεί με αμερικανικά εξαρτήματα σε ποσοστό άνω του 10 τοις εκατό.

Αυτό έχει ουσιαστικά αποκλείσει τις προοπτικές του Ιράν να αγοράσει νέα δυτικά αεροπλάνα ή ελικόπτερα, αλλά έχει επίσης καταστήσει δύσκολο για την Τεχεράνη να προμηθεύεται ανταλλακτικά που χρειάζεται για τη συντήρηση του γερασμένου στόλου της.

Ομάδα διάσωσης αναζητά το ελικόπτερο που μετέφερε τον πρόεδρο του Ιράν Εμπραχίμ Ραΐσι (Azin Haghighi/Moj News Agency/WANA)

Ορισμένα ρωσικά αεροσκάφη εξαρτώνται επίσης από αμερικανικά εξαρτήματα, οπότε η προμήθεια ακόμη και αυτών είναι δύσκολη για το Ιράν, παρά τους στενούς δεσμούς μεταξύ της Τεχεράνης και της Μόσχας και το γεγονός πως η Ουάσινγκτον αποτελεί έναν κοινό εχθρό.

Τον Απρίλιο του 2019, 23 ιρανικές αεροπορικές εταιρείες λειτουργούσαν 156 αεροπλάνα από τα συνολικά 300 της χώρας, γεγονός που υποδηλώνει ότι σχεδόν τα μισά αεροσκάφη της χώρας δεν μπορούσαν να πετάξουν λόγω αναμονής για ανταλλακτικά, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Πολιτικής της Ουάσινγκτον για την Εγγύς Ανατολή.

Η συχνή ανάγκη για επισκευές έχει αυξήσει τις τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων στο Ιράν και έχει επίσης επιβαρύνει οικονομικά τις μικρότερες εταιρείες αεροσκαφών. Τα αεροσκάφη επίσης δεν μπορούν να σταλούν στο εξωτερικό για επισκευή και πρέπει να επισκευάζονται επιτόπου, με περιορισμένο ανθρώπινο δυναμικό ειδικών, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Fars το 2022 ο Μοχαμάντ Μοχαμαντί-Μπαχς, επικεφαλής της ιρανικής υπηρεσίας αερομεταφορών, του Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας του Ιράν (CAO).

Η χαλάρωση των κυρώσεων που δεν έφερε αλλαγές

Το 2015 υπεγράφη η πυρηνική συμφωνία του Ιράν που ονομάζεται Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA). Σε αυτό, το Ιράν συμφώνησε να σταματήσει την παραγωγή υλικών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Σε αντάλλαγμα, υπήρξε μία χαλάρωση στις κυρώσεις στον τομέα των αερομεταφορών, επιτρέποντας στην Τεχεράνη να αγοράζει αεροσκάφη από ξένους κατασκευαστές όπως η Airbus και η Boeing.

Ωστόσο, οι κυρώσεις επιβλήθηκαν εκ νέου όταν οι ΗΠΑ αποχώρησαν από την πυρηνική συμφωνία υπό τον πρώην πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ το 2018.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο της Ουάσινγκτον, η σύντομη περίοδος κατά την οποία είχαν αρθεί οι κυρώσεις δεν βοήθησε πολύ το Ιράν: Το Ιράν παρήγγειλε περισσότερα από 200 αεροσκάφη από δυτικές εταιρείες σε αυτά τα τρία χρόνια, αλλά έλαβε μόνο τρία αεροσκάφη Airbus και 13 αεροσκάφη ATR turboprops – μικρότερα αεροσκάφη – πριν ο Τραμπ επιβάλει ξανά τις κυρώσεις.

Εχω πάει σε μπουζούκια και σε μπουζούκια. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλο, μέχρι Γιάννενα, Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Φλώρινα, Τρίκαλα, Καρδίτσα. Κι από Αμαλιάδα, Χαλκίδα, Κοζάνη, Καβάλα, Καλαμάτα μέχρι Κω, Ρόδο, Πάτρα και Ηράκλειο. Μπορώ να γράψω ολόκληρη πραγματεία γι’ αυτόν τον κόσμο που γνώρισα ως θαμώνας και εν δυνάμει θεατής. Για τους φιγουρατζήδες, για τους πλούσιους, για τους εθισμένους μπουζουκόβιους, για τους μπατίρηδες, για τους φλώρους, για τους «περίεργους», για τους παραβατικούς, για τους «σκληρούς», ακόμη και για τους φονιάδες. Νομίζω ότι έπειτα από τόσα χρόνια αυτόν τον κόσμο τον ξέρω, και τον ξέρω καλά. Μπορώ να διακρίνω με την πρώτη ματιά, με τη «μία» που λένε, ποιος ανήκει πού και για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί.

Ακόμη και τώρα, τα τελευταία χρόνια, που τίποτε δεν θυμίζει τα μπουζούκια της δεκαετίας του ’90 και του ’80 ή ακόμη και του 2000, τώρα που όλα έχουν μεταλλαχθεί σε μια «γιαλαντζί» διασκέδαση (διασκέδαση, εντός πολλών εισαγωγικών), μπορώ να καταλάβω τι φέρνει κάποιον στο «μαγαζί». Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Ακόμη κι αν τον λένε Κασσελάκη. Που βρέθηκε, Παρασκευή βράδυ, στη Φαντασία, στην αθηναϊκή «πρεμιέρα» του Κωνσταντίνου Αργυρού. Μετά του Τάιλερ. Και μετά το είδαμε ανάρτηση στο Διαδίκτυο. Για τις ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας είχε πάει ο άνθρωπος…

Τα νέα ακούσματα της Αριστεράς

Το αλλάζει το κόμμα, και το αλλάζει σε όλα. Τι νόημα έχουν οι (συνεχείς) αναφορές του λεβεντόπαιδου Στέφανου στην πατρίδα, τη θρησκεία, τα ιδεώδη της οικογένειας, αν δεν συνοδεύονται κι από την πολιτιστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ; Ακουγες στα νιάτα σου, με κατάνυξη, «Αξιον Εστί» και Μπιθικώτση; Ανατρίχιαζες σύγκορμος με τη φωνή του Μάνου Κατράκη να απαγγέλλει (σχεδόν να ψέλνει) τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη; Εχανες τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου στο άκουσμα και μόνο της μουσικής του Θεοδωράκη; Κι ύστερα που μεγάλωσες κάπως, βρήκες το νόημα της ζωής στις μουσικές του Θανάση Γκαϊφύλλια, του Πάνου Τζαβέλλα, του Νικόλα Ασιμου, του Νίκου Παπάζογλου, του Πάνου Σιδηρόπουλου; Και μέστωσες με Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μίλτο Πασχαλίδη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Σωκράτη Μάλαμα, Χαρούλα Αλεξίου, Ορφέα Περίδη, Σταμάτη Κραουνάκη, Νατάσσα Μποφίλιου, Πυξ Λαξ, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Γιώτα Νέγκα, Φωτεινή Βελεσιώτου, Θανάση Παπακωνσταντίνου;

Ξέχασέ τους αυτούς. Παρελθόν. Μυρίζουν από μακριά κλεισούρα και υγρασία. Ισως και μούχλα. Τα νέα ακούσματα της Αριστεράς, πάντα στο πλαίσιο των αλλαγών που έχει εξαγγείλει ότι θα επιφέρει ο καινούργιος αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν Κωνσταντίνο Αργυρό, Δέσποινα Βανδή, πιθανόν Γιώργο Μαζωνάκη, ίσως και Νίκο Βέρτη. Και στο τσακίρ κέφι και καμία Κατερίνα Λιόλιου για τσαχπινιές!

Δεν έχει τέλος αυτό το δράμα (να είσαι συριζαίος…).

Αντιπολίτευση για τα… μπάζα

Σε εκείνο που δεν φαίνεται να αλλάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ο αρχηγός Στέφανος είναι η αντιπολίτευση για τα… μπάζα, όπως προσφυώς είχε ονομαστεί η τακτική του προηγούμενου αρχηγού, προέδρου Αλέξη. Του σημερινού βετεράνου και απόμαχου. Προσέξτε ιστορία που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, του αρχηγού πρώτου και καλύτερου, τις τελευταίες δύο ημέρες. Στις 29 Μαΐου, στην Αθήνα, διεξάγεται ο τελικός του Conference League, αυτό μάλλον το γνωρίζετε, διότι αναμετρώνται ο δικός μας Ολυμπιακός με την ιταλική ομάδα Φιορεντίνα. Πρόκειται για μεγάλη διοργάνωση, η οποία έχει λάβει πανελλαδική διάσταση λόγω της συμμετοχής μιας ελληνικής ομάδας. Η UEFA τώρα, που διοργανώνει τον τελικό, όπως και σε όλους τους τελικούς των συλλογικών ευρωπαϊκών διοργανώσεων, έχει ορισμένα πρωτόκολλα. Για όλα τα ζητήματα. Αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Μεταξύ αυτών και για την υγεία.

Τι αναφέρουν τα πρωτόκολλα για την υγεία; Οτι η χώρα στην οποία διοργανώνεται ένας τελικός θα καθορίσει ένα ή περισσότερα νοσοκομεία, τα οποία θα είναι νοσοκομεία αναφοράς, έτσι ώστε αν συμβεί οτιδήποτε – κακό – σε αθλητή, παράγοντα, φίλαθλο, να μεταφερθεί σε νοσοκομείο αναφοράς και να ελεγχθεί η κατάστασή του κατά προτεραιότητα. Κανόνας. Και όρος απαράβατος για να οριστεί η έδρα της διοργάνωσης.

Οταν η τρίχα γίνεται τριχιά

Η κυβέρνηση όρισε γι’ αυτόν τον σκοπό το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, που είναι και το μεγαλύτερο της χώρας και μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε περιστατικό με επιτυχία. Αφού αυτό ισχύει παντού όταν διοργανώνονται αθλητικά γεγονότα τέτοιας σοβαρότητας και έκτασης, και ίσχυε και έως τώρα, έπραξε το αυτονόητο, έπειτα από συνεννόηση και με την UEFA, η οποία και συμφώνησε. Για το νοσοκομείο. Αλλά στη χώρα όπου η τρίχα γίνεται τριχιά, κατά το κοινώς λεγόμενο περί της υπερβολής, κι αν μάλιστα μεσολαβεί και προεκλογική περίοδος, παίρνει γιγαντιαίες διαστάσεις, ήτοι μετατρέπεται σε καραβόσκοινο, αυτό όλο που προανέφερα μεταφράστηκε σε… απαράδεκτη διάκριση εις βάρος του λαού, με εντολή της κυβέρνησης! Διότι η προτεραιοποίηση της περίθαλψης ενός αθλητή, ας πούμε (μακάρι να μη συμβεί ποτέ!), συνιστά… VIP μεταχείρισή του έναντι (πιθανών) ασθενών που θα έχουν προσέλθει στο νοσοκομείο εκείνη την ώρα που θα διεξάγεται ο τελικός.

Οσο το θέμα παρέμενε στο επίπεδο του βορβορώδους σκοτεινού Διαδικτύου, θα έλεγες, κανένα πρόβλημα. Ετσι συμβαίνει, με το παραμικρό. Αλλά κάποια στιγμή η ανοησία υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο Κασσελάκη και τους συν αυτώ, και έπειτα άρχισε το γαϊτανάκι των αντιδράσεων. Γιατρών, κοινωνικών ομάδων, και φυσικά, κατόπιν αυτού, σαν να πήραν σήμα, ξεκίνησε το πάρτι των βλαμμένων του δυσώδους Διαδικτύου.

Αγωνίζεται ο Αδωνις να εξηγήσει τα αυτονόητα, αλλά, επειδή η βλακεία είναι ανίκητη, πασχίζει χωρίς (ορατό) αποτέλεσμα. Μετά όμως να μην παραπονιόμαστε που στην Ελλάδα δεν έρχονται αθλητικά γεγονότα μείζονος σημασίας, εντάξει;

Το ΠΑΣΟΚ και οι Πόντιοι

Στα σοβαρά, τώρα. Χθες, ήταν η επέτειος της Γενοκτονίας των Ποντίων – 102η επέτειος. Για να θυμούνται λοιπόν οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αναφέρω ότι η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων πραγματοποιήθηκε με ψήφο της Ολομέλειας της Βουλής στις 24 Φεβρουαρίου 1994. Η εισήγηση έγινε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον τότε πρωθυπουργό της χώρας, και όσοι γνωρίζουν θα θυμούνται ότι κατέστη εφικτή μετά τις προσπάθειες μιας ομάδας βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, με προεξάρχοντα τον μακαρίτη Θεόδωρο Κατσανέβα. Το είχα παρακολουθήσει από κοντά το θέμα, ως δημοσιογράφος, και θυμάμαι καλά ότι υπήρχαν και εντός του ΠΑΣΟΚ διαφορετικές απόψεις. Κυρίως από την πλευρά του υπουργείου Εξωτερικών της εποχής, που θεωρούσε ότι μια τέτοια κίνηση από την ελληνική πλευρά θα δημιουργούσε άσκοπη και αναίτια ένταση με την Τουρκία. Πολύ περισσότερο διότι δεν θα είχε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.

Ευτυχώς, ο Ανδρέας δεν άκουσε κανέναν από αυτούς που ανησυχούσαν για τις πιθανές τουρκικές αντιδράσεις, υιοθέτησε την πρόταση Κατσανέβα και προχώρησε στην καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τους Πόντιους Ελληνες που σφαγίασαν οι Τούρκοι του Κεμάλ.

Και εδώ ΠΑΣΟΚ, λοιπόν.

(Και μετά απορούν ορισμένοι γιατί ο Ανδρέας αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος πολιτικός της Μεταπολίτευσης, που σφράγισε καταλυτικά τον μισό αιώνα από το 1974 και εντεύθεν…)